Μέχρι τώρα νομίζαμε, ότι ο κίνδυνος για την Ορθοδοξία προέρχεται από τους ετερόδοξους. Ξεχάσαμε -ή λησμονήσαμε λόγω υπακοής σε κάποιους γεροντάδες και επισκόπους-, ότι ο μεγάλος κίνδυνος είναι εσωτερικός και όχι εξωτερικός. «Λύκοι βαρείς» εισδύουν μέσα στην Εκκλησία, όταν λείψουν οι θεόσταλτοι άγιοι ποιμένες, και ρημάζουν το ποίμνιο.
Οι «λύκοι» αυτοί σκέπτονται και εργάζονται τελείως διαφορετικά. Πρόβλημά τους δεν είναι να διαφυλάξουν το ποίμνιο, αλλά να το σακατέψουν. Πρόβλημά τους δεν είναι να το προστατέψουν αλλά να το καταστρέψουν. Δεν τους ενθουσιάζει το αξίωμα του ορθοδόξου επισκόπου, αλλά τους εντυπωσιάζει και τους διεγείρει το αξίωμα του καρδιναλίου. Δεν τους αναπαύει το πρωτείο διακονίας και θυσίας, αλλ’ επιζητούν το πρωτείο εξουσίας μοναρχικής και εγωιστικής. Δεν κάνουν υπακοή στο Ευαγγέλιο και τους κανόνες της Εκκλησίας, αλλά θέλουν οι άλλοι να υπακούουν σ’ αυτούς. Δεν θέλουν ενότητα στην πίστη, αλλά επιδιώκουν ενότητα στη διοίκηση. Δεν πιστεύουν στη μοναδικότητα της χριστιανικής Εκκλησίας –της Ορθοδοξίας, αλλά κηρύττουν ότι είμαστε ένα παρακλάδι του χριστιανισμού και ένας από τους πολλούς δρόμους που οδηγούν στο Θεό.
Υπάρχουν και κάποιοι επίσκοποι που δεν πιστεύουν αυτά, που θεολογούν ορθοδόξως. Αλλά μέχρι εκεί. Πιο πέρα δεν προχωρούν. Δεν αγαπούν τον κίνδυνο και τον διωγμό. Όπως φαίνεται, .. «ούτοι ρίζαν ουκ έχουσι»· αυτοί «προς καιρόν πιστεύουσι και εν καιρώ πειρασμού αφίστανται» (Λουκ. 8,13). Δεν θέλουν να έλθουν σε σύγκρουση μ’ εκείνους που κατέχουν τις καίριες θέσεις στην διοίκηση της Εκκλησίας χωρίς όμως να διαφυλάσσουν και να προστατεύουν την άμπελό τους. Μιλούν και γράφουν συνέχεια για το σεπτό πρόσωπο του οικουμ. πατριάρχου, για το μαρτυρικό Φανάρι, για την καθημαγμένη εκκλησία του Βοσπόρου, συνιστούν να στηρίξουμε το πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως για να μη πάρουν την πρωτοκαθεδρία οι Ρώσοι, και άλλα τινά βαρύγδουπα πλην όμως ανώδυνα και εκφραστικά της δειλίας τους, της απιστίας τους και της θεολογικής ασυνέπειάς τους.
Και δεν φθάνει που είναι δειλοί ή άπιστοι ή άθεοι – ανάλογα με την θεολογική η αρετολογική ένδειά τους και την παντελή έλλειψη σθένους και ισχυράς εν Χριστώ προσωπικότητας- επί πλέον κυνηγούν εν Χριστώ αδελφούς τους που τυγχάνει να τελούν υπό την διοίκησή τους. Απειλές, εκφοβισμοί, συκοφαντίες και θεολογικές ανακρίβειες, διωγμοί, ιδού τα μέσα που μετέρχονται.
Τελευταίο παράδειγμα η διοίκηση της Εκκλησίας της Ορθοδόξου μαρτυρικής και πονεμένης Κύπρου μας.Συνήλθε στις 4 και 5 Νοεμβρίου η Ι. Σύνοδος της Εκκλησίας της μεγαλονήσου υπό την προεδρία του αρχιεπισκόπου Κύπρου κ. Χρυσοστόμου. Τα μέλη της ενημερώθηκαν για τις ανακρίσεις που διεξήγαγαν οι μητροπολίτες Κιτίου και Τριμυθούντος. Μίλησαν για εωσφορικό εγωισμό των αντισταθέντων κατά την συνάντηση της Μικτής Διεθνούς Επιτροπής του Διαλόγου Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών στην Πάφο (16-23 Οκτωβρίου), ορθοδόξων λαϊκών, μοναχών και κληρικών. Τους διέβαλαν, πως δεν έχουν εκκλησιαστικό φρόνημα· τους κατηγόρησαν, πως δεν υπακούουν στους εκκλησιαστικούς ηγέτες τους. Κι όταν είδαν ότι οι ομολογητές δεν κάμπτονται, αντί οι άγιοι συνοδικοί να συναισθανθούν τη δική τους εκτροπή και να μετανοήσουν για την απιστία και δειλία τους, επετέθηκαν κατά των διαμαρτυρηθέντων και τους εδίωξαν με εντελώς άδικα και ανορθόδοξα πειθαρχικά μέτρα. Στέρησαν τους ομολογητές κληρικούς της ι. μητροπόλεως Τριμυθούντος από ένα μηνιαίο μισθό μετά επιπλήξεως και συστάσεων, στους δε θαρραλέους μοναχούς του Σταυροβουνίου επέβαλαν δίμηνο αποκλεισμό από την θεία κοινωνία. Δηλαδή, οι θεωρούμενοι πατέρες και κηδεμόνες και προστάτες και καθοδηγοί προς το ορθοδόξως ζην και πιστεύειν εξετράπησαν κατά τρόπο ανάρμοστο και σκληρό. Φθάσαμε στο σημείο να τιμωρούνται οι φρουροί της πίστεως.
Συγχαίρουμε τους ηρωικούς ευσεβείς και ορθοδόξους κληρικούς και μοναχούς που διώκονται. Τους θαυμάζουμε και είμαστε στη διάθεσή τους ακόμη και υλικώς να τους στηρίξουμε. Να ξέρουν, ότι ο Χριστός είναι μαζί τους και όχι με τους φιλοπαπικούς επισκόπους που συμπλέουν με τους αιρετικούς.
«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2009
ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ
