A

A

† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)

† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)
† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)

ΚⲀⲖⲎ ⲤⲀⲢⲀΚⲞⲤⲦⲎ! ΚⲀⲖⲞⲚ ⲀⲄⲰⲚⲀ!

ΚⲀⲖⲎ ⲤⲀⲢⲀΚⲞⲤⲦⲎ! ΚⲀⲖⲞⲚ ⲀⲄⲰⲚⲀ!

Τρίτη 31 Μαΐου 2016

ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΩΝ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ "ΜΕΓΑΛΗ" ΣΥΝΟΔΟ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ


Μήνυµα Ἐγρηγόρσεως

Μήνυµα
Ἐγρηγόρσεως καὶ Πιστότητος 
εἰς τὴν «Ὀρθὴν τῆς Πίστεως Ὁµολογίαν» τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν

† Κυριακὴ τῆς Σαµαρείτιδος, 16η Μαΐου 2016 ἐκ. ἡµ.
 
Ἡ «Ὑγιαίνουσα Διδασκαλία» τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων  καὶ τῶν Πατέρων καὶ τῶν Συνόδων καὶ ἡ λεγοµένη Μεγάλη Σύνοδος τῶν Οἰκουµενιστῶν 

Ἡ Γνησία Ὀρθοδοξία ἔναντι τῆς Αἱρέσεως τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουµενισµοῦ
 

Α’. Εἰσαγωγὴ-Κριτικὴ στάσις καὶ προετοιµασία

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοὶ καὶ Συλλειτουργοί·
Ἀγαπητὰ ἐν Κυρίῳ καὶ ἐν τῇ Γνησίᾳ Ὀρθοδοξίᾳ τέκνα·
 
1. Ἡµεῖς, οἱ ἀξιωθέντες, ἐλέῳ καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ Σωτῆρος ἡµῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, νὰ διακονοῦµε τὸ Μικρὸν Ποίµνιον τῆς Γνησίας Ἐκκλησίας, εὐχόµεθα ἐκ µέσης καρδίας διὰ τὸν στηριγµόν Σας εἰς τὴν «῾Υγιαίνουσαν Διδασκαλίαν» τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν Πατέρων καὶ τῶν Συνόδων, καὶ Σᾶς ἀσπαζόµεθα ἐν τῷ Φωτὶ τῆς Ἀναστάσεως καὶ τῆς ἀµωµήτου ἡµῶν Πίστεως.

2. Κατὰ τὰς ἡµέρας αὐτάς, Χάριτι Θεοῦ καὶ βοηθείᾳ τῆς Θεοτόκου, ἔχουµε συνέλθει Ἕλληνες, Ρῶσοι καὶ Ρουµᾶνοι Ποιµένες καὶ Ἀντιπρόσωποι τῶν ἀνὰ τὴν οἰκουµένην Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, προκειµένου νὰ συµµετάσχουµε εἰς τὸ ἐξαιρετικὸν πράγµατι Γεγονὸς τῆς ἐπισήµου συµπεριλήψεως εἰς τὸ Ὀρθόδοξον Ἁγιολόγιον τοῦ Ὁµολογητοῦ Ἱεράρχου πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόµου (Καβουρίδου, † 1955), ἐπὶ τῇ εὐκαιρίᾳ δὲ αὐτῇ, συσκεπτόµενοι ἀπὸ κοινοῦ, νὰ Σᾶς ἀπευθύνουµε λόγον εἰρήνης, παραµυθίας, ἐνισχύσεως καὶ ἐνηµερώσεως.

3. Τοῦτο θεωροῦµεν ἀναγκαῖον, ἐφ᾿ ὅσον ἐπίκειται ἡ σύγκλησις, µετὰ ἀπὸ τρεῖς ἑβδοµάδας, ὑπὸ τῶν Οἰκουµενιστῶν, ἤτοι τῶν λεγοµένων ἐπισήµων Ἐκκλησιῶν, τῆς ἀπὸ δεκαετηρίδων ἑτοιµαζοµένης καὶ καλουµένης ὑπ᾿ αὐτῶν Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου, τῆς ὁποίας τὸ κῦρος ἀµφισβητεῖται ἤδη ἰσχυρότατα ἀκόµη καὶ ἀπὸ τοὺς ἐν Καινοτοµίᾳ θεολόγους καὶ εἰδήµονας, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν πλέον συνειδητοποιήσει πλήρως, ὅτι ὁ Οἰκουµενισµὸς ἀποτελεῖ µίαν ἐκκλησιολογικὴν παναίρεσιν κατά τε τὴν πρᾶξιν καὶ τὴν θεωρίαν.

4. Βεβαίως, πρὸ τῆς συγκλήσεως τῆς Συνόδου αὐτῆς τῶν Οἰκουµενιστῶν καὶ πρὸ τῶν τελικῶν αὐτῆς ἀποφάσεων δὲν δυνάµεθα νὰ ἐκφέρωµεν λόγον ὁριστικὸν καὶ ἀποφαντικὸν περὶ αὐτῆς· ἐν τούτοις, δυνάµεθα νὰ τηρήσωµεν κριτικὴν στάσιν ἔναντι τῆς Συνόδου αὐτῆς καὶ νὰ ἑτοιµασθοῦµε διὰ τὰ µετὰ ἀπὸ αὐτήν, ἐφ᾿ ὅσον εἶναι γνωστὰ καὶ ἀπολύτως τεκµηριωµένα τόσον ἡ ἀφετηρία, ἡ ἐξέλιξις, τὰ στάδια καὶ αἱ µεταλλάξεις αὐτῆς, τὰ θεµέλια καὶ τὰ δοµικὰ αὐτῆς ὑλικά, ὅσον καὶ τὰ πρόσωπα, τὰ ὁποῖα ἐπὶ ἕνα καὶ πλέον αἰῶνα εἰργάσθησαν µεθοδικὰ πρὸς ἐπίτευξιν τῆς Συνόδου αὐτῆς, χωρὶς ὅµως τὰς γνησίας ὀρθοδόξους ἁγιοπατερικὰς καὶ ἁγιοσυνοδικὰς προϋποθέσεις.

* * *

Β’. Τύποις καὶ οὐσίᾳ, ὄχι «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος»
 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοὶ καὶ Συλλειτουργοί·
Ἀγαπητὰ ἐν Κυρίῳ καὶ ἐν τῇ Γνησίᾳ Ὀρθοδοξίᾳ τέκνα·
1. Ἐν πρώτοις, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀποκαλῆται καὶ θεωρῆται Ἁγία, ἡ Σύνοδος αὐτὴ τῶν Οἰκουµενιστῶν, διότι δὲν ὑπάρχει προοπτικὴ ἐπικυρώσεως τῶν πρὸ αὐτῆς Ἁγίων Οἰκουµενικῶν καὶ Πανορθοδόξων Συνόδων, ἀλλὰ µᾶλλον ἔχει προγραµµατισθῆ νὰ ἀντινοµοθετήσῃ πρὸς αὐτάς, ἐφ᾿ ὅσον –ὡς εἶναι γνωστὸν– αἱ ποικίλαι ἐκκλήσεις διὰ τὴν ἀναγνώρισιν τῶν Ἁγίων Η’ καὶ Θ’ Οἰκουµενικῶν Συνόδων ἀπερρίφθησαν, προκειµένου νὰ µὴ δυσαρεστηθοῦν οἱ ἑτερόδοξοι τῆς Δύσεως, οὕτω δὲ οἱ Οἰκουµενισταὶ ἀρνοῦνται ἐν τῇ πράξει τὴν συνέχειαν τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως καὶ τὸν χρυσοῦν κανόνα τοῦ Ἁγίου Βικεντίου Λερίνης: «Id teneamus quod ubique, quod semper, quod ab omnibus creditum est», ἤτοι: τοῦτο κρατῶµεν, ὅπερ ἁπανταχοῦ, ὅπερ ἀείποτε, ὅπερ ὑφ᾿ ἁπάντων ἐπιστεύθη.

2. Ἐπὶ πλέον, βάσει τῆς σχετικῆς θεµατολογίας καὶ τῶν κειµένων πρὸς τελικὴν ἔγκρισιν ὑπὸ τῆς Συνόδου τῶν ἐκτρεποµένων Οἰκουµενιστῶν, διαπιστώνεται, ὅτι ἡ λεγοµένη αὐτὴ Μεγάλη Σύνοδος δὲν θὰ εἶναι καὶ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ θεωρῆται Μεγάλη οὔτε κατὰ τὸν τύπον οὔτε κατὰ τὴν οὐσίαν· ἀντιθέτως µάλιστα: θὰ εἶναι µικρὰ καὶ ἐλαχίστη, κατὰ τὸν λόγον τοῦ Σωτῆρος µας (πρβλ. Ματθ. ε’ 19), ὁπωσδήποτε δὲ θὰ ἀποκλεισθῇ ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Συνειδήσεως.

3. Δὲν θὰ εἶναι τυπικῶς αὐτὴ ἡ Σύνοδος ὄντως Μεγάλη, ὅσον ἀφορᾶ τὸν ἀριθµὸν τῶν Συνέδρων, διότι –βάσει τοῦ Κανονισµοῦ αὐτῆς– θὰ ἀποτελῇ τελικῶς µίαν διευρυµένην Σύναξιν Προκαθηµένων, βασιζοµένην εἰς τὴν ἀρχὴν τῆς ἀντιπροσωπεύσεως, κατὰ τὴν ὁποίαν ἑκάστη Τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἔχῃ µίαν µόνο ψῆφον, πρᾶγµα τὸ ὁποῖον εἶναι ἀδιανόητον διὰ µίαν γνησίαν Ἐκκλησιαστικὴν Σύνοδον τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεώς µας.

4. Τοιουτοτρόπως, ἡ Σύνοδος αὐτὴ τῶν καινοτόµων Οἰκουµενιστῶν δὲν πληροῖ τοὺς ὅρους µιᾶς ὄντως Συνόδου τῆς Παραδόσεως, διότι τὸ αὐθεντικὸν Συνοδικὸν Ἦθος τῆς Ὀρθοδοξίας, τὸ ὁποῖον ἀποτελεῖ ἔκφρασιν τῆς οὐσίας τῆς Ἐκκλησίας, ἀπαιτεῖ τὴν κατάθεσιν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐµπειρίας ὑπὸ τοῦ συνόλου τῶν Ἐπισκόπων καὶ ἐξ ὀνόµατος τοῦ χριστωνύµου Λαοῦ ἑκάστης Ἐπισκοπῆς, ἐφ᾿ ὅσον –κατὰ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησιολογίαν– ὁ Ἐπίσκοπος ἐκπροσωπεῖ τὴν ὑπ᾿ αὐτὸν Τοπικὴν Ἐκκλησίαν εἰς τὴν Σύνοδον, ἡ δὲ γνησιότης τῆς τριπλῆς αὐτοῦ Διακονίας (Διακονία Μυστηρίων, Διδασκαλίας καὶ Διοικήσεως), συνιστᾶ καὶ ἐπιβεβαιώνει τὴν πιστότητα καὶ τὸ ἀσάλευτον, τόσον Αὐτοῦ, ὅσον καὶ τοῦ περὶ αὐτὸν Κλήρου καὶ Λαοῦ, εἰς τὴν Εὐαγγελικὴν Ἀλήθειαν, ἤτοι εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν τῆς Ἀληθείας καὶ τῆς Ζωῆς.

5. Τὸ ἀντιπροσωπευτικὸν σύστηµα εἶναι κατ᾿ οὐσίαν ἀντι-συνοδικὸν σύστηµα, διότι ἀποκλείει τὴν συµµετοχὴν εἰς τὴν Σύνοδον ἐκείνων τῶν Ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι θὰ ἐξέφραζαν τὴν διαφωνίαν αὐτῶν πρὸς τὴν θεωρίαν καὶ τὴν πρᾶξιν τοῦ ἐκκλησιοµάχου Οἰκουµενισµοῦ, ταυτοχρόνως δὲ εἶναι σαφές, ὅτι ἐπιδιώκει τὴν ἀνάδειξιν τῆς γνώµης τῶν ἐλαχίστων –προεκλεγέντων καταλλήλως– ἀντιπροσώπων, ὡς ἔκφρασιν δῆθεν πανορθοδόξου συµφωνίας

6. Κατὰ δὲ τὴν οὐσίαν, δὲν θὰ εἶναι ὄντως Μεγάλη ἡ Σύνοδος αὐτὴ τῶν ψευδοδιδασκάλων Οἰκουµενιστῶν, ἐφ᾿ ὅσον τὰ θέµατα, τὰ ὁποῖα θὰ τὴν ἀπασχολήσουν οὔτε µεγάλα εἶναι οὔτε καίρια οὔτε σωτήρια, ἀλλ᾿ εἶναι ὄντως µικρὰ καὶ ἐλάχιστα, ἐπουσιώδη καὶ ὁπωσδήποτε ἐγκοσµιοκρατικῆς προοπτικῆς, οὐδόλως ἀφορῶντα ἀφ᾿ ἑνὸς µίαν ζῶσαν Ἐκκλησίαν, ποντοποροῦσαν ἐν µέσῳ ποικίλων προκλήσεων τῆς συγχρόνου ζωῆς, ἀφ᾿ ἑτέρου ἕνα κόσµον πληττόµενον θανασίµως ἀπὸ τὴν Φιλοδοξίαν, τὴν Φιλαργυρίαν καὶ τὴν Φιληδονίαν, βυθιζόµενον δὲ ἔτι καὶ ἔτι εἰς τὴν σύγχυσιν καὶ τὴν ἀπουσίαν νοήµατος ζωῆς.

7. Μία ὄντως Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας θὰ ἔπρεπε σήµερα νὰ ἀσχοληθῆ ἐπισταµένως, ὄχι µὲ θέµατα, τὰ ὁποῖα εἶναι αὐτονόητα καὶ ἔχουν ἤδη λυθῆ ἐπαρκῶς καὶ τελεσιδίκως ὑπὸ τῆς Εὐαγγελικῆς καὶ Κανονικῆς Παραδόσεως (Γάµος, Νηστεία, Εἰρήνη καὶ Συµφιλίωσις Λαῶν κ.τ.ὅ.)· ἀλλά, µὲ πολὺ σοβαρὰ καὶ ἐπίκαιρα Θέµατα Πίστεως-Δόγµατος καὶ Ζωῆς-Ἤθους, ἐν σχέσει µάλιστα µὲ λίαν ἐπικινδύνους συγχρόνους µας αἱρέσεις, ποικιλοµόρφους πλάνας καὶ ἰδεολογικὰ ρεύµατα, διαβρώνοντα σταδιακῶς, σταθερῶς καὶ ἐνίοτε ἀνεπαισθήτως τὴν χριστιανικὴν ἰδιαιτέρως κοινωνίαν οὕτως, ὥστε

 νὰ ἀκυρώνουν τὸ Εὐαγγέλιον τῆς Σωτηρίας (αἵρεσις τοῦ πολυµόρφου Διαχριστιανικοῦ καὶ Διαθρησκειακοῦ Οἰκουµενισµοῦ, σχετικοποίησις τῆς Ἀληθείας, ἐκκλησιολογικὴ περιεκτικότης [comprehensivness], ἐκκοσµίκευσις, συγκρητιστικὰ κινήµατα «Νέας Ἐποχῆς»)·

 νὰ ἀναιροῦν τὸ Εὐαγγελικὸν Ἦθος (Βιοηθική, διαστροφὴ Ἀνθρωπολογίας, κοινωνικο-οικονοµικαὶ θεωρίαι), ἐν τέλει δέ,

 νὰ κηρύττουν «ἕτερον εὐαγγέλιον, παρ᾿ ὃ εὐηγγελίσθηµεν καὶ παρελάβοµεν» (ἀκαδηµαϊκή, στοχαστική, φιλοσοφίζουσα καὶ οἰκουµενιστικὴ θεολογία κ. ἄ.).

8. Εἶναι δὲ ἀκόµη µικροτέρα καὶ ἐλαχίστη ἡ Σύνοδος αὐτή, διότι προδίδει τὴν ἐλπίδα τοῦ κόσµου, προδίδει τὴν προσδοκίαν τῶν καλοπροαιρέτων ἀναζητητῶν τῆς Ἀληθείας καὶ τῆς Ζωῆς, µέσῳ τῆς ἀντορθοδόξου διδασκαλίας αὐτῆς περὶ Ἐκκλησίας, κατὰ τὴν ὁποίαν εἰς τὰ Κανονικὰ καὶ Χαρισµατικὰ Ὅρια τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας περιλαµβάνονται δῆθεν καὶ αἱ νοθεύσασαι ποικιλοτρόπως τὸ Εὐαγγελικὸν Μήνυµα πολυώνυµοι αἱρετικαὶ θρησκευτικαὶ Κοινότητες Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως, ἐν τέλει δὲ τὸ Θεοΐδρυτον Οἰκοδόµηµα τῆς Μιᾶς καὶ Μοναδικῆς Ἐκκλησίας τίθεται εἰς θέσιν καὶ σχέσιν ἰσότιµον καὶ παράλληλον πρὸς τὰς λεγοµένας Θρησκείας τοῦ Κόσµου, καταργουµένης τοιουτοτρόπως τῆς Ἱεραποστολικῆς-Εὐαγγελικῆς Κλήσεως πρὸς µετάνοιαν, ἐπιστροφὴν καὶ ἔνταξιν εἰς τὸ Ἓν καὶ Μοναδικὸν Σῶµα Αὐτῆς τῶν ἑτεροδόξων καὶ ἑτεροθρήσκων.

9. Ἐπιπροσθέτως, εἶναι ἐνδεικτικὸν τῆς ἀπουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος ἀπὸ τὴν προετοιµασίαν τῆς λεγοµένης Μεγάλης Συνόδου τῶν ποικιλοτρόπως ἐκτρεποµένων Οἰκουµενιστῶν, τὸ ὅτι ἀκόµη καὶ τὰ κείµενα, τὰ ὁποῖα προ-
ωθοῦνται πρὸς ἔγκρισιν, δὲν διέπονται ἀπὸ τὴν ζῶσαν καὶ ζωοποιοῦσαν πνοὴν τοῦ εὐαγγελικοῦ καὶ πατερικοῦ λόγου, οὔτε ἐµπνέονται ἀπὸ τὴν χριστοφόρον, ἐλπιδοφόρον καὶ ἀνακαινιστικὴν µαρτυρίαν τοῦ Θείου Παρακλήτου.

10. Τὰ θέµατα καὶ τὰ κείµενα τῆς Συνόδου αὐτῆς δὲν εἰσάγουν µόνον καινὰς καὶ αἱρετικὰς δοξασίας· εἰσάγουν ἐπίσης νεοφανῆ καὶ κενὸν τρόπον, κυριολεκτικῶς ἐγκοσµιοκρατικὸν καὶ χαµηλοτάτου ἐπιπέδου, ἀπευθυνόµενα δῆθεν πρὸς τὸν κόσµον, µὲ κανόνας µιᾶς γλώσσης γραφειοκρατικῆς, ἰδεολογικῆς, ἐπαγγελµατικῆς, ψυχρῆς καὶ ἀκάµπτου, ὁπωσδήποτε δὲ εἰς ἕνα κλῖµα νοσηρᾶς ἐσωστρεφείας.

 Ἆρά γε, αὐτὸ θὰ ἀνέµενεν, ὡς Φωνὴν τοῦ Ζῶντος Θεοῦ, ὁ ἀποπροσανατολισµένος σύγχρονός µας ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἀσφυκτιᾷ καὶ βιώνει τὴν κατάθλιψιν καὶ τὸν πνευµατικὸν θάνατον ἐντὸς ἑνὸς Νεο-ειδωλατρικοῦ Πολιτισµοῦ;

* * *

Γ’. Ἱστορικὴ Ἀναδροµὴ-Πορεία Ἀποστασίας
 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοὶ καὶ Συλλειτουργοί·
Ἀγαπητὰ ἐν Κυρίῳ καὶ ἐν τῇ Γνησίᾳ Ὀρθοδοξίᾳ τέκνα·
1. Θὰ πρέπει ὅµως νὰ ὑπογραµµισθῇ, ὅτι ἡ ἐκ τῶν προτέρων κριτικὴ στάσις καὶ ἐν τέλει ἀπόρριψις ἐκ µέρους τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας τῆς λεγοµένης
Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῶν πεπτωκότων Οἰκουµενιστῶν καὶ ὁ χαρακτηρισµὸς αὐτῆς ὡς µικρᾶς καὶ ἐλαχίστης καὶ ὁπωσδήποτε ὡς ψευδοσυνόδου, δὲν ὀφείλεται µόνον εἰς τὴν ἀρχὴν τῆς ἀντιπροσωπεύσεως, ὡς καὶ εἰς τὴν θεµατολογίαν καὶ τὰ κείµενα αὐτῆς, ἀλλὰ πρωτίστως καὶ θεµελιωδῶς εἰς τὰ πρόσωπα καὶ τὴν ἱστορικὴν πορείαν αὐτῆς, ἀναγοµένης εἰς τὰς ἀρχὰς τοῦ Κ’ αἰῶνος, καὶ πάντοτε βεβαίως ἐν συναρτήσει τόσον µετὰ τῆς προϊστορίας τοῦ Συγκρητισµοῦ, ὅσον καὶ µετὰ τῆς γενέσεως καὶ τῆς ἐξελίξεως τῆς συγχρόνου µας παναιρέσεως τοῦ Οἰκουµενισµοῦ, τῆς ὁποίας αἱ ἁπαρχαὶ ἀνιχνεύονται εἰς τὸν συγκρητιστικὸν Γνωστικισµόν, τὸν καταδικασθέντα ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας συνοδικῶς καὶ διδάσκοντα σωτηρίαν «µόνον ἐν ἔργοις ἀγαθοῖς».

2. Εἶναι γνωστόν, ὅτι ἡ λεγοµένη Οἰκουµενικὴ Κίνησις, ὑπὸ τὴν ἔννοιαν τῆς συνεργασίας τῶν διαφόρων Χριστιανικῶν Ὁµολογιῶν, προκειµένου δῆθεν νὰ διακονήσουν ἀπὸ κοινοῦ τὸν κόσµον, µὲ τελικὸν σκοπὸν τὴν ἕνωσιν αὐτῶν, ἐνεφανίσθη τὸ πρῶτον κατὰ τὰ µέσα τοῦ ΙΘ’ αἰῶνος ἐντὸς τοῦ προτεσταν-τικοῦ κόσµου τῆς Δύσεως, ἑτοιµάζουσα ποικιλοτρόπως τὸ ἔδαφος διὰ µίαν οἰκουµενικὴν συνεργασίαν πάντων τῶν Χριστιανῶν, θεσµικῶς ἐκφραζοµένην, µὲ τὴν σύµπηξιν ἑνὸς Παγχριστιανικοῦ Ὀργανισµοῦ, τοῦ ὁποίου ὅµως τὰ µέλη δὲν θὰ ἀληθεύουν ἐν τῇ Ἀγάπῃ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ἀλλὰ θὰ δραστηριοποιοῦνται συγκρητιστικῶς εἰς τὸ πλαίσιον µιᾶς ἐγκοσµιοκρατικῆς Ἀγάπης καὶ Διακονίας.

3. Ἀκριβῶς εἰς τὸ κρίσιµον αὐτὸ σηµεῖον, εἰσέρχεται ἐπισηµότατα εἰς τὰ οἰκουµενιστικὰ δρώµενα τὸ Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως καὶ ἀναλαµβάνει πρωτοβουλίας, αἱ ὁποῖαι ἀποτελοῦν ὄντως Καινοτοµίαν καὶ ἀνατρέπουν πλήρως τὸν ἀκριβῆ Κανόνα καὶ Ὅρον τῆς εὐσεβοῦς Διδασκαλίας, τοῦ Ἀποστολικοῦ «Τύπου Διδαχῆς» (πρβλ. Ρωµ. Ϛ’ 17).

4. Κατὰ τὰς ἀρχὰς τοῦ Κ’ αἰῶνος, ἐπικρατοῦντος ἤδη κλίµατος καινοτοµιῶν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν Κωνσταντινουπόλεως, ὁ Πατριάρχης Ἰωακεὶµ Γ’ ἀποστέλλει πρὸς τὰς ἄλλας Τοπικὰς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας δύο Συνοδικὰς Ἐγκυκλίους (1902 καὶ 1904), διὰ τῶν ὁποίων τίθεται τὸ ζήτηµα τῶν σχέσεων, ὡς καὶ τὸ θέµα τῆς ἑνώσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας «ἐν τῷ παρόντι καὶ ἐν τῷ µέλλοντι», «µετὰ τῶν δύο µεγάλων τοῦ χριστιανισµοῦ ἀναδενδράδων (τ.ἐ. ἀναρριχοµένων ἀµπέλων, κληµαταριῶν), τῆς Δυτικῆς δηλονότι καὶ τῆς τῶν Διαµαρτυροµένων Ἐκκλησίας»· ἐπίσης, προτείνονται τρόποι προλειάνσεως τῆς ὁδοῦ πρὸς τὴν παγκόσµιον χριστιανικὴν ἑνότητα, καὶ τέλος ἀπευθύνεται προτροπὴ διὰ σπουδὴν πρὸς ἕνωσιν εἰδικὰ µὲ τοὺς Παλαιοκαθολικοὺς καὶ Ἀγγλικανούς, οἱ ὁποῖοι χαρακτηρίζονται ὡς «διϊστάµενοι», ἤτοι ὄχι ὡς Χριστιανοὶ ἀποκεκοµµένοι τῆς Μιᾶς καὶ Μοναδικῆς Ἀµπέλου, ἑποµένως δὲ κείµενοι εἰς πτῶσιν, ἀλλ᾿ ὡς ἱστάµενοι ἐν τῇ Πίστει, µὴ κοινωνοῦντες ὅµως πρὸς τὸ παρὸν µὲ τοὺς ᾿Oρθοδόξους.

5. Εἰς τὰς δύο αὐτὰς Ἐγκυκλίους ἀπηχεῖται σαφέστατα ἡ ἀγγλικανικὴ Θεωρία τῶν Κλάδων καὶ εἰς αὐτὰς εὑρίσκονται αἱ ρίζαι καὶ ἀπαρχαὶ τόσον τῆς ἐµπλοκῆς, ἐν πράξει καὶ θεωρίᾳ, τῶν ᾿Oρθοδόξων εἰς τὴν προτεστατικὴν Οἰκουµενικὴν Κίνησιν, ὅσον καὶ τῆς ἤδη ἀναµενοµένης Μεγάλης Συνόδου τῶν ψευδοδιδασκάλων Οἰκουµενιστῶν.

6. Τὸν Ἰανουάριον τοῦ 1920, ἡ Κωνσταντινούπολις, διὰ µέσου τοῦ Πατριαρχικοῦ Διαγγέλµατος, τῆς «ἱδρυτικῆς» αὐτῆς «χάρτας τῶν συγχρόνων οἰκουµενικῶν κινήσεων», κηρύσσει πλέον ἐπισήµως καὶ µὲ τρόπον πρωτοφανῆ, ἀπροκαλύπτως καὶ γυµνῇ τῇ κεφαλῇ, τὴν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουµενισµοῦ, ἐφ᾿ ὅσον κατὰ κύριον λόγον ἀναγνωρίζει τὰς πολυωνύµους αἱρέσεις ὄχι «ὡς ξένας καὶ ἀλλοτρίας, ἀλλ᾿ ὡς συγγενεῖς καὶ οἰκείας ἐν Χριστῷ καὶ “συγκληρονόµους καὶ συσσώµους τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ”»· ἐπίσης, προτείνει, διὰ τὴν ὠφέλειαν δῆθεν «τοῦ ὅλου τῆς Ἐκκλησίας σώµατος», ἐντὸς τοῦ ὁποίου νοοῦνται ὀρθόδοξοι καὶ ἑτερόδοξοι, τὴν ἵδρυσιν µιᾶς «Κοινωνίας τῶν Ἐκκλησιῶν», ἡ ὁποία τελικῶς ἐπραγµατοποιήθη, ὡς γνωστόν, ἐν ἔτει 1948 µὲ τὴν σύµπηξιν τοῦ οὕτω καλουµένου Παγκοσµίου Συµβουλίου Ἐκκλησιῶν.

7. Εἰς τὰ θεµέλια τῆς προτεινοµένης ὑπὸ τοῦ Διαγγέλµατος τοῦ 1920 Διαχριστιανικῆς Ὁµοσπονδίας κεῖνται αἱ τρεῖς κύριαι κακοδοξίαι τοῦ πολυ-αιρετικοῦ Οἰκουµενισµοῦ: ἡ Βαπτισµατικὴ Θεολογία, ὁ Δογµατικὸς Συγκρη-τισµὸς καὶ ἡ Ἐγκοσµιοκρατικὴ Προοπτική, αὐταὶ δὲ αἱ κακοδοξίαι ἔκτοτε εὑρίσκονται εἰς τὸ κέντρον τῆς Οἰκουµενικῆς Κινήσεως καὶ διὰ µέσου αὐτῶν οἱ ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουµενισταὶ ἔχουν τὴν αἴσθησιν, ὅτι ἀνήκουν πλέον εἰς µίαν Νέαν Οἰκουµενικὴν Ἀδελφότητα καὶ ἀποκτοῦν µίαν νέαν ἐκκλησιολογικὴν αὐτο-συνειδησίαν.

8. Ἄµεσος ἀπόρροια τοῦ Πατριαρχικοῦ Διαγγέλµατος τοῦ 1920 ἦτο ἡ ἀλλαγὴ τοῦ Ἡµερολογίου κατὰ τὸ ἔτος 1924, ἐφ᾿ ὅσον τὸ οἰκουµενιστικὸν Διάγγελµα εἶχε προτείνει, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, τὴν παραδοχὴν «ἑνιαίου Ἡµερολογίου πρὸς ταυτόχρονον ἑορτασµὸν τῶν µεγάλων χριστιανικῶν ἑορτῶν ὑπὸ πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν», τῆς δὲ ἀλλαγῆς εἶχε προηγηθῆ τὸ λεγόµενον Πανορθόδοξον Συνέδριον τῆς Κωνσταντινουπόλεως (10.5-8.6.1923), τοῦ ὁποίου οἱ σύνεδροι, ὑπὸ τὸν Καινοτόµον-Νεωτεριστὴν-Τέκτονα πατριάρχην Μελέτιον Μεταξάκην, εἶχον τὴν συνείδησιν, ὅτι ἀποτελοῦσαν «µέλη τῆς παγχριστιανικῆς ἀδελφότητος» καὶ ἐπεδίωκον τὴν ἀλλαγὴν τοῦ Ἡµερολογίου, ὥστε νὰ ἐπιτευχθῇ ἡ «προσέγγισις τῶν δύο χριστιανικῶν κόσµων τῆς Ἀνατολῆς καὶ τῆς Δύσεως», εἶναι δὲ γνωστόν, ὅτι ἐν ὀνόµατι τῆς προσεγγίσεως αὐτῆς ἐν τέλει διεσπάσθη ἡ µακραίων καὶ καθηγιασµένη Ἑορτολογικὴ Ἑνότης τῶν Ὀρθοδόξων.

9. Αἱ Ἐγκύκλιοι τοῦ 1902 καὶ 1904, ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ 1920 καὶ τὸ Πανορθόδοξον Συνέδριον τοῦ 1923, ἀλλὰ βεβαίως καὶ ἡ Προκαταρκτικὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ 1930 (Ἱερὰ Μονὴ Βατοπεδίου, Ἁγίου Ὄρους), θεωροῦνται ἑνιαίως, µὲ οἰκουµενιστικὴν προοπτικὴν καὶ ἀναφορὰν πρὸς τὴν συγκληθησοµένην Μεγάλην Σύνοδον καὶ ἀποτελοῦν «ἐκφάνσεις µιᾶς µακροπνόου ἐκκλησιαστικῆς πολιτικῆς» τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ἡ δὲ θεµατολογία αὐτῶν εἶναι ὁ κύριος ἄξων µιᾶς προβληµατικῆς, ἡ ὁποία ἐξεδηλώθη πλέον συγκεκριµένως εἰς τὰς Πανορθοδόξους Διασκέψεις ἐν Ρόδῳ (1961-Α’, 1963-Β’, 1964-Γ’) καὶ ἐν Γενεύῃ (1968-Δ’).

10. Δὲν θὰ πρέπει νὰ λησµονῆται, ὅτι ἡ ἀπὸ µακροῦ παρασκευαζοµένη Μεγάλη Σύνοδος τῶν καινοτόµων Οἰκουµενιστῶν ἔχει ἀναµφιβόλως καὶ ὁµολογουµένως ὡς βάσιν αὐτῆς τὴν Ἐγκύκλιον τοῦ 1920· τοῦτο εἶχεν ἀποφασισθῆ καὶ δηλωθῆ εἰς τὸ πρῶτον θεµατολόγιον, ἐν Ρόδῳ (1961-Α’): 
«Ὀρθοδοξία καὶ Οἰκουµενικὴ Κίνησις -α. Ἡ ἐν τῷ πνεύµατι τῆς Πατριαρχικῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1920 παρουσία καὶ συµµετοχὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῇ Οἰκουµενικῇ Κινήσει»·

●  δὲ ἀντορθόδοξος Ἐγκύκλιος αὐτὴ ἀποτελεῖ, ὡς ἔχει ὀρθῶς ἐπισηµανθῆ, «ἐπιστολὴν τοῦ Πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη».

11.  προγραµµατιζοµένη ὑπὸ τῆς λεγοµένης Μεγάλης Συνόδου ἀναγνώρισις τῆς ἐκκλησιαστικότητος τῶν αἱρετικῶν Κοινοτήτων Δύσεως καὶ Ἀνατολῆς δὲν εἶναι ζητούµενον ὑπὸ τῶν ἐκκλησιοµάχων Οἰκουµενιστῶν, διότι αὐτὴ ἔχει ἤδη διακηρυχθῆ, ἔχει γίνει συλλογικῶς/πανορθοδόξως δεκτή, βιώνεται ἀδιαταράκτως καὶ σκοπίµως ἐπὶ ἕνα περίπου αἰῶνα, τώρα δὲ ἁπλῶς θὰ θεσµοθετηθῆ συνοδικῶς καὶ τοιουτοτρόπως ἡ πολύµορφος αἵρεσις τοῦ Οἰκουµενισµοῦ θὰ δογµατοποιηθῇ µὲ πολὺ συγκεκριµένον τρόπον, ὅπως προέβλεπεν τὸ γράµµα καὶ τὸ πνεῦµα τῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1920:

 Αἱ ἁπανταχοῦ ἐκκλησίαι τοῦ Χριστοῦ, αἱ συναποτελοῦσαι τὴν Νέαν Οἰκουµενικὴν Ἀδελφότητα, δὲν ἀντικρύζουν ἀλλήλας ὡς ἀγνώστους καὶ ξένας, ἀλλ᾿ ὡς συγγενεῖς καὶ ἀποτελούσας τὴν οἰκοδοµὴν τοῦ Χριστοῦ καὶ οὔσας συγκληρονόµους καὶ συσσώµους καὶ συµµετόχους τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ.

* * *

Δ’. Ἐπίλογος: Ἐµµονὴ εἰς ὃ εὐηγγελίσθηµεν καὶ παρελάβοµεν

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοὶ καὶ πεφιληµένα ἐν Κυρίῳ τέκνα·

1. Εὐχόµεθα νὰ µὴ ἐπιτρέψῃ ἡ ἄµαχος θεοµητορικὴ Σκέπη τοιαύτην κατά-πτωσιν τῶν λεγοµένων ἐπισήµων Ἐκκλησιῶν, ἅπαντες δὲ οἱ πλανηθέντες καὶ πεπτωκότες Οἰκουµενισταί, ἐν συντριβῇ καὶ µετανοίᾳ, νὰ ἐπιστρέψουν εἰς τὴν Ὁδὸν τῶν Πατέρων ἡµῶν καὶ νὰ µὴ συµµετάσχουν εἰς µίαν κακέκτυπον Σύνοδον ἢ µᾶλλον εἰς ἕνα κατ᾿ ἀκρίβειαν Οἰκουµενιστικὸν Συνέδριον, εἰς τὸ πνεῦµα τῆς λεγοµένης Β’ Βατικανῆς Συνόδου τοῦ παναιρετικοῦ Παπισµοῦ (1962-1965).

2. Οἱ καλοπροαίρετοι ἀδελφοί µας, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, οἱ εὑρισκόµενοι ἀκόµη εἰς κοινωνίαν µὲ τοὺς καινοτόµους ποιµένας αὐτῶν, ἂν καὶ ἔχουν σαφῆ γνῶσιν τῶν Δογµατικῶν καὶ Κανονικῶν ἐκτροπῶν τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουµενισµοῦ, µάλιστα δὲ οἱ ἁγιορεῖται Μοναχοί, εἶναι πλέον καιρὸς νὰ ἐγκαταλείψουν τὸ σκότος καὶ τὸ ψεῦδος τῆς αἱρέσεως καὶ νὰ εἰσέλθουν εἰς τὸ Φῶς καὶ τὴν Ἀλήθειαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας, διότι «ἐὰν εἴπωσιν ὅτι κοινωνίαν ἔχουσι µετὰ τοῦ Θεοῦ καὶ ἐν τῷ σκότει περιπατοῦσι, ψεύδονται καὶ οὐ ποιοῦσι τὴν Ἀλήθειαν» (πρβλ. Α’ Ἰωάν. α’ 6).

3. Ὁ Κλῆρος καὶ ὁ Λαός µας, τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν εἰς διαφόρους χώρας, ἐµπνεόµενοι ἀπὸ τοὺς Μάρτυρας καὶ τοὺς Ὁµολογητάς, ἔχουν πρωτοστατήσει ἀπ᾿ ἀρχῆς τῆς ἐµφανίσεως τοῦ ἐκκλησιοµάχου Οἰκουµενισµοῦ, ἀγωνιζόµενοι «τὸν Ἀγῶνα τὸν Καλόν»· ἔχουν τηρήσει ἀκεραίαν καὶ Γνησίαν τὴν Πίστιν τῶν Πατέρων αὐτῶν, βαστάσαντες τὸν καύσωνα καὶ τὸ ψῦχος δεινῶν διωγµῶν· καὶ σήµερον, ἐν ὄψει τῆς ἀποκορυφώσεως τῆς συγκρητιστικῆς Ἀποστασίας, αἰσθάνονται τὴν ἀνάγκην νὰ εὐχαριστήσουν τὸν Σωτῆρα µας Χριστόν, διότι ἠξίωσεν αὐτοὺς νὰ παραµείνουν ἑδραῖοι καὶ ἀµετακίνητοι εἰς τὴν «῾Υγιαίνουσαν Διδασκαλίαν» τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν Πατέρων καὶ τῶν Συνόδων, ἤτοι εἰς τὴν «Ὀρθὴν τῆς Πίστεως Ὁµολογίαν» καὶ νὰ δίδουν περὶ Αὐτῆς Μαρτυρίαν, ἔργῳ καὶ λόγῳ.

4. Τὰ τέκνα τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας, ἐµµένοντα ἀκλινῶς εἰς τὴν θεόπνευστον Παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας καὶ παραπέµποντα διαρκῶς «ἐπὶ τὸν εὐκλεῆ καὶ σεµνὸν τῆς Παραδόσεως ἡµῶν Κανόνα», κατὰ τὸν Ἅγιον Κλήµεντα Ρώµης, εἶναι ἕτοιµα, ὅταν ὁ καιρὸς καλέσῃ τοῦτο, νὰ ἐπαναλάβουν καὶ συλλογικῶς, ἐν Συνόδῳ Γνησίᾳ καὶ Ἀντι-οικουµενιστικῇ, αὐτὸ τὸ ὁποῖον ἔπραξαν κατὰ τὸ παρελθὸν διὰ Συνόδων Τοπικῶν, ἤτοι τὸ Ἀποστολικόν:

«Καὶ ἐὰν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ἡµῖν παρ᾿ ὃ εὐηγγελίσθηµεν, ἀνάθεµα ἔστω!... Εἴ τις ἡµᾶς εὐαγγελίζεται παρ᾿ ὃ παρελάβοµεν, ἀνάθεµα ἔστω!» (πρβλ. Γαλ. α’ 8-9).
 
Κείμενον διαμορφωθὲν καὶ ἐγκριθὲν ὑπὸ τῆς Διορθοδόξου Συσκέψεως τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν (13/26.5.2016)
 

ΕΙΡΗΝΗ (Ὃσιος Θεοφάνης ὁ Ἒγκλειστος)


Ἡ ταραχή τῆς ψυχῆς καί τά πάθη, ἐπηρεάζουν τήν κυκλοφορία τοῦ αἵματος καί ὑποσκάπτουν τήν ὑγεία. Ἡ ἐσωτερική εἰρήνη, ἡ νηστεία καί ἡ ἐγκράτεια βοηθοῦν στήν διατήρησι τῆς ὑγείας.


Ὁ γερμανός Γκούφελανδ σ’ ἕνα σύγγραμμά του γιά τήν μακροζωῒα, τονίζει τήν ὠφέλεια τῆς νηστείας. Οἱ ὀπαδοί του πρέπει νά τόν ὑπακούουν. Ἐμεῖς ὅμως ἔχουμε ἄλλους διδασκάλους, περισσότερο ἀξιόλογους. Ἡ προσευχή ἀνεβάζει τήν ψυχή πρός τήν πηγή τῆς ζωῆς. Ἡ ταπείνωσις καί τά δάκρυα τῆς μετανοίας δημιουργοῦν στήν ψυχή καί στό σῶμα κατάστασι γαλήνης καί ἠρεμίας…Ἐπιθυμεῖτε βέβαια νά μή σᾶς λείπουν τά δάκρυα καί ἡ συντριβή. Καλύτερα νά ἐπιθυμῆτε νά βασιλεύῃ πάντοτε μέσα σας μιά βαθεία ταπείνωσις. Ἀπ’ αὐτή θά πηγάσουν τά δάκρυα καί ἡ συντριβή.

***
Ὁ ἴδιος ὁ Θεός ξυπνᾶ μέσα σας τήν ἀνησυχία γιά τήν σωτηρία σας, θέλοντας νά σᾶς ὁδηγήσῃ στήν αὐτογνωσία καί στήν μετάνοια. Ἄν ἀκούσετε τήν φωνή Του, θά βρῆτε ἀνάπαυσι καί εἰρήνη. Ἄν παρακούσετε, θά ζῆτε στήν ταραχή. Μπορεῖ ὅμως νά σᾶς ἐγκαταλείψῃ τελείως ὁ Θεός καί νά παύσῃ νά σᾶς διεγείρῃ πνευματικές ἀνησυχίες. Θά συμβῆ τοῦτο ἄν παραμείνετε ἀδιόρθωτος. Καί τότε θ’ ἀποκτήσετε εἰρήνη, εἰρήνη ὅμως θανάσιμη.

***
Δέν ἀπολαύσατε ἀκόμη τήν ἡσυχία καί τήν εἰρήνη. Ζητῆστε την καί θά σᾶς δοθῇ. Δέν μπορῶ νά σᾶς εὐχηθῶ τίποτε τό καλύτερο. Νά ἔχετε ὅμως ὑπ’ ὄψιν σας ὅτιἡ ἀληθινή εἰρήνη δέν βρίσκεται ἐκτός, ἀλλ’ ἐντός τῆς ψυχῆς μας. Δέν πηγάζει ἀπό τίς ἐξωτερικές συνθῆκες, ἀλλ’ ἀπό τήν ἐσωτερική καλή τακτοποίησι. Ὅταν ὑπάρχῃ, τότε ὅλα τά ἐξωτερικά ἐναρμονίζονται μ’ αὐτή.

***

Ἡ ἀοργησία εἶναι σπουδαία ἀρετή. Καλλιεργεῖται μέ τήν παράδοσι τοῦ ἑαυτοῦ μας στό θεῖο θέλημα καί τήν συναίσθησι ὅτι ὁ Θεός ἐπιτρέπει τίς δοκιμασίες. Ἔτσι συγκρατοῦμε τόν ἑαυτό μας, γαληνεύουμε, πιστεύοντας ὅτι ὁ Κύριος μᾶς παρακολουθεῖ τήν δύσκολη ὥρα τοῦ πειρασμοῦ. Ἡ σκέψις σας ὅτι ἐκεῖνος πού σᾶς βλάπτει καί σᾶς ἀδικεῖ, γίνεται ὄργανο τοῦ ἐχθροῦ, εἶναι πολύ σωστή. Γι’ αὐτό πίσω ἀπό κάθε ἐνόχλησι καί δυσάρεστη κατάστασι νά διακρίνετε τόν πραγματικό ἔνοχο καί νά μήν ἐξάπτεσθε ἐναντίον τοῦ θύματός του

(Ἀπό τό βιβλίο «ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ», Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ)

Πηγή: alopsis.gr

Δευτέρα 30 Μαΐου 2016

ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΥΣΚΕΨΗ: Ἐναρκτήρια Ὁμιλία τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου κ.κ. Καλλινίκου

diorth3

Πέμπτη 13/26-5-2016
Σεβασμιώτατε Μητροπολῖτα κ. Ἀγαθάγγελε·
Σεβασμιώτατοι καὶ Θεοφιλέστατοι Ἀρχιερεῖς·
γιοι Ἀδελφοὶ καὶ Πατέρες, τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά·

Ἀντιπρόσωποι τῶν Ὁμοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὡς καὶ τῶν Ἐπισκόπων μας, ἐκ 
Ρωσίας, Ρουμανίας, Εὐρώπης, Ἀμερικῆς, Ἀφρικῆς, Ἀσίας καὶ Αὐστραλίας·


Σᾶς ἀσπάζομαι ὅλους μαζὶ καὶ καθ᾿ ἕναν ξεχωριστὰ μὲ τὸν κο-σμοχαρμόσυνο καὶ σωτήριο χαιρετισμό:
Χριστὸς νέστη!... ληθῶς νέστη!...
Μ ἄφατη εὐαγγελικὴ χαρὰ καὶ συγκίνησι Σᾶς καλωσορίζω ἐκ μέρους τῆς Ἱερᾶς Συνόδου μας στὴν Ἀποστολοβάδιστη καὶ Ἁγιοτόκο Ἑλλάδα μας.
Σᾶς εὐχαριστῶ, διότι ἀνταποκριθήκατε στὴν ἀδελφική μας πρόσκλησι νὰ προσέλθετε καὶ νὰ συμμετάσχετε σὲ δύο πράγματι Ἱστορικὰ Γεγονότα τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.
Τὸ πρῶτο εἶναι ἡ Διορθόδοξος Σύσκεψίς μας, γιὰ τὴν Ὁποία εὑρισκόμεθα σήμερα ἐδῶ.
Τ δεύτερο εἶναι ἡ Ἁγιοκατάταξις τοῦ Μακαριστοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, ἡ ὁποία –σὺν Θεῷ– θὰ πραγματοποιηθῆ τὸ προσεχὲς Σάββατον.
Εὑρισκόμεθα σὲ μία κρίσιμη ἱστορικὴ καμπή, διότι μετὰ ἀπὸ ἕναν περίπου αἰῶνα ἀγώνων Ὁμολογιακῶν καὶ Μαρτυρικῶν, ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας δικαιώνεται γιὰ τὴν ἀνυποχώρητη ἀντίστασί Της στὴν λαίλαπα τοῦ ἐκκλησιομάχου Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς συμφυοῦς μὲ αὐτὸν κατάκριτης Ἡμερολογιακῆς Καινοτομίας.
ξιοι τιμῆς, ἐπαίνου καὶ ἐγκωμίων εἶναι οἱ Ἅγιοι Προπάτορές μας στὴν Ἑλλάδα, Ρουμανία, Ρωσία καὶ ἀλλοῦ, οἱ ὁποῖοι μὲ διορατικότητα ἀλάνθαστη εἶχαν ἀντιληφθῆ, εἶχαν πληροφορηθῆ ἀπὸ τὸν Κύριό μας, ποῦ ὁδηγεῖ καὶ ποῦ θὰ καταλήξη ἡ λεγομένη προσπάθεια γιὰ τὴν ἕνωσι τῶν Χριστιανῶν· μία προσπάθεια, ἡ ὁποία ὠνομάσθηκε Οἰκουμενικὴ Κίνησις καὶ ἡ ὁποία ἐξ ἀρχῆς δὲν εἶχε ὑγιεῖς ἐκκλη-σιολογικὲς βάσεις.
Τ σαθρὸ θεμέλιο τῆς λεγομένης Οἰκουμενικῆς Κινήσεως ἦταν μία σαφὴς καὶ ρητὴ διακήρυξις τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταν-τινουπόλεως, τὴν ὁποία δυστυχῶς ἀπεδέχθησαν σὺν τῷ χρόνῳ ὅλες οἱ ἐπίσημες ὀρθόδοξες τοπικὲς ἐκκλησίες.
Ποία ἦταν ἡ διακήρυξις αὐτή;
τι ὅλες οἱ ἑτερόδοξες χριστιανικὲς Κοινότητες, Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως, εἶναι «σεβάσμιες Χριστιανικὲς Ἐκκλησίες»· εἶναι «ἐπὶ μέρους Ἐκκλησίαι τοῦ ὅλου χριστιανικοῦ σώματος», «τοῦ ὅλου τῆς Ἐκκλησίας σώματος»· οἱ «Ἐκκλησίες» δὲ αὐτὲς στὸ ἑξῆς θεωροῦν πλέον «ἀλλήλας ὄχι ὡς ξένας καὶ ἀλλοτρίας, ἀλλ’ ὡς συγγενεῖς καὶ οἰκείας ἐν Χριστῷ καὶ “συγκληρονόμους καὶ συσσώμους τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ”» (Ἐγκύκλιος τοῦ 1920).
κτοτε, γιὰ τοὺς πεπτωκότες Οἰκουμενιστὲς ἐτέθη ἕνας κοινὸς στόχος: ἡ δῆθεν ὑπάρχουσα αὐτὴ ἀόρατος ἑνότης μεταξὺ τῶν ἑτεροδόξων Κοινοτήτων, ἔπρεπε νὰ καταστῆ ὁρατὴ μὲ ποικίλους τρόπους: διὰ μέσου τοῦ κοινοῦ Ἡμερολογίου, τῆς κοινῆς Λατρείας, τῆς κοινῆς Διακονίας τοῦ Κόσμου, τῶν κοινῶν ποικίλων δράσεων, τῆς ἀλληλο-αναγνωρίσεως τοῦ Βαπτίσματος καὶ τῆς Ἱερωσύνης τους καὶ ἄλλων πολλῶν, ἰδιαιτέρως μάλιστα στὸ πλαίσιο τοῦ παμπροτεσταν-τικοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν».
τσι, ἡ λεγομένη Οἰκουμενικὴ Κίνησις ἐρρίζωσε, καλλιεργήθηκε καὶ ἐμπεδόθηκε, ὥστε σήμερα νὰ ἔχη διαβρώσει ὅλες τὶς λεγόμενες ἐπίσημες ὀρθόδοξες τοπικὲς ἐκκλησίες, οἱ ὁποῖες σὲ τρεῖς περίπου ἑβδομάδες συνέρχονται στὴν Κρήτη, προκειμένου νὰ ἐπικυρώσουν, νὰ θεσμοποιήσουν καὶ νὰ ἐπισημοποιήσουν τὴν νέαν πλέον ταυτότητά τους, τὴν ἀντορθόδοξη οἰκουμενιστική τους συνείδησι, δηλαδὴ τὴν πλήρη ἀπομάκρινσι καὶ ἔκπτωσί τους ἀπὸ τὴν Μία καὶ Μοναδικὴ Ἀλήθεια τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν Ἁγίων Πατέρων, τῶν Ἁγίων Συνόδων τῆς Ὀρθοδοξίας μας.
νεξαρτήτως τῶν ἀποφάσεων τῆς λεγομένης Μεγάλης Συνόδου τῶν Οἰκουμενιστῶν, πρέπει νὰ κατανοηθῆ, ὅτι καὶ μόνον ἐκ τοῦ ὅτι πρῶτον, δὲν θὰ τεθῆ πρὸς ἐξέτασιν κανένα θέμα αἱρέσεως· δεύτερον, θὰ μετέχουν σὲ αὐτὴν ἐπίσκοποι συνειδητοὶ καὶ ἐνεργοὶ Οἰκουμενιστές, δηλαδὴ ψευδοδιδασκάλοι καὶ ψευδεπίσκοποι· τρίτον, τὰ πρὸς συζήτησιν θέματα ἔχουν τεθῆ ἐξ ἀρχῆς «συμφώνως ταῖς ἀπαιτήσεσι τῆς συγχρόνου ἐποχῆς»· καὶ τέλος, ἔχει σαφῆ οἰκου-μενιστικὸ προσανατολισμό, βάσει τῆς κακοδόξου Ἐγκυκλίου τοῦ 1920· καὶ μόνον, ἐπαναλαμβάνω, ἐξ αὐτῶν τῶν δεδομένων, ἡ Σύν-οδος τῶν Οἰκουμενιστῶν θὰ εἶναι ὁπωσδήποτε μία ψευδο-σύνοδος, μία σύνοδος ὄχι τῆς Ὀρθοδοξίας, μία σύνοδος ὑπὲρ τοῦ Οἰκου-μενισμοῦ καὶ ἐναντίον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μία πραγματικὴ ἀντι-σύνοδος.
 Γνησία Πατερικὴ Παράδοσις περὶ Ὀρθοδόξων Συνόδων, ὅπως λόγου χάριν τὴν ἐκφράζει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος Ἀλεξανδρείας, προβλέπει τὰ ἑξῆς διαυγέστατα κριτήρια:
α. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μετάσχουν σὲ Ὀρθόδοξη Σύνοδο οἱ ἀσεβοῦντες περὶ τὴν Πίστιν: «οὐ γὰρ οἷον τε Συνόδῳ συναριθμηθῆναι τοὺς περὶ τὴν Πίστιν ἀσεβοῦντας».
β. Δὲν πρέπει νὰ προκρίνεται ἡ ἐξέτασις ἄλλου πράγματος· πρῶτίστος θὰ ἐξετασθοῦν τὰ προκύψαντα θέματα Πίστεως καὶ κατόπιν τὰ ἄλλα: «οὐδὲ πρέπει προκρίνεσθαι πράγματος ἐξέτασιν τῆς περὶ Πίστεως ἐξετάσεως».
γ. Πρέπει πρῶτον νὰ ἐκκόπτεται κάθε διαφωνία περὶ τῆς Πίστεως καὶ κατόπιν νὰ γίνεται ἔρευνα τῶν λοιπῶν θεμάτων: «χρὴ γὰρ πρῶτον πᾶσαν περὶ Πίστεως διαφωνίαν ἐκκόπτεσθαι καὶ τότε τὴν περὶ τῶν πραγμάτων ἔρευναν ποιεῖσθαι» (ΒΕΠΕΣ, 31, 260).
 λεγομένη λοιπὸν Μεγάλη Σύνοδος τῶν Οἰκουμενιστῶν εἶναι ἐκ τῶν προτέρων ἀπαράδεκτος, διότι –ὅπως προκύπτει άπὸ τὴν προετοιμασία– δὲν ἔχει τὴν συνείδησιν, ὅτι τὸ ἁπανταχοῦ Ὀρθόδοξο Ποίμνιο ἀπειλεῖται ἀπὸ τὶς μεγάλες αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ, τοῦ Προτεσταντισμοῦ, τοῦ περιεκτικοῦ αὐτῶν Οἰκουμενισμοῦ, τοῦ Σεργιανισμοῦ, ἄλλων ἀντιχρίστων ρευμάτων καὶ ἰδεολογιῶν καὶ ψευδο-θεολογιῶν, τὰ ὁποῖα ἔχουν συγκρητιστικὸ χαρακτῆρα καὶ «σοφίαν διαμονιώδη» (πρβλ. Ἰακ. γ’ 15).
Παρὰ ταῦτα, σήμερα ἔχουμε συναχθῆ νὰ συσκεφθοῦμε ὄχι ὡς μία πλήρης καὶ κανονικὴ Ὀρθόδοξος Σύνοδος, ἀλλὰ γιὰ νὰ συσκεφθοῦμε καὶ νὰ ἑτοιμάσουμε τὸ ἔδαφος πρὸς μίαν τοιαύτην Σύνοδον, καταδι-καστικὴν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Πρὸς τὸ παρὸν καὶ ἐν ὄψει τῆς ψευδο-συνόδου τῶν Οἰκουμε-νιστῶν, δυνάμεθα νὰ διακηρύξουμε ἀπὸ κοινοῦ τὴν κατὰ πάντα Γνησίαν Ὀρθόδοξον Πίστιν μας μέσῳ δύο βασικῶν Κειμένων, τὰ ὁποῖα ἤδη γνωρίζετε καὶ τὰ ὁποῖα θὰ ἀποτελέσουν τὸ ἀντικείμενο τῆς διαβουλεύσεώς μας ἐν πνεύματι ἁγάπης, ἀλληλοσεβασμοῦ καὶ προσευχῆς.
Κλείνω τὶς ταπεινές μου αὐτὲς εἰσαγωγικὲς σκέψεις, θέσεις καὶ διευκρινίσεις, μὲ τὴν ἐγκάρδια εὐχή, ὅπως ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες σκεπάζουν καὶ καθοδηγοῦν ἡμᾶς, ὥστε νὰ ὀρθοτομοῦμε καὶ σήμερα καὶ πάντοτε τὸν λόγον τῆς Ἀληθείας καὶ τῆς Σωτηρίας, πρὸς δόξαν τῆς Ἁγίας Τριάδος.
Εὐχαριστῶ!


Ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Καλλίνικος 
τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν



Κυριακή 29 Μαΐου 2016

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ 2016 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)







ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΠΡΑΞΙΣ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΕΩΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ 1870 - 1955

ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΠΡΑΞΙΣ ΑΓΙ
ΟΚΑΤΑΤΑΞΕΩΣ

Τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Χρυσοστόμου Μητροπολίτου πρώην Φλωρίνης τοῦ Νέου Ὁμολογητοῦ

Λέγει ὁ Μέγας Ἀπόστολος Παῦλος περὶ τοῦ Δικαίου Μωϋσέως, ὅτι προετίμησε μᾶλλον «συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ ἢ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν, μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ» (Ἑβρ. ια΄ 25-26). Τοῦτον τὸν Θεόπτην Προφήτην μιμησάμενος, ὁ Ἀοίδιμος Μητροπολίτης πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος, προετίμησεν ὑποστῆναι μυρίας κακουχίας καὶ διώξεις, ὁμοῦ μετὰ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος, παρὰ νὰ ἀπολαμβάνῃ ἄνεσιν, τιμὰς καὶ πλούτη συσχηματιζόμενος μετὰ τῶν καινοτομησάντων Ἀρχιερέων.

Ἐκ Μαδύτου τῆς ἑλληνικωτάτης Ἀνατολικῆς Θράκης καταγόμενος ὁ κα-τὰ κόσμον Χρυσόστομος Καβουρίδης, ἐγεννήθη τὴν ιγ΄ τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου τοῦ χιλιοστοῦ ὀκτακοσιοστοῦ ἑβδομηκοστοῦ ἔτους, ἡμέραν μνήμης τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, οὗ καὶ τὸ ὄνομα ἔλαβεν, ἐκ νεότητος δὲ αὐτοῦ ἀγαπήσας τὸν Θεὸν καὶ προσφέρειν θελήσας ἑαυτὸν εἰς τὴν διακονίαν τῆς Ἐκκλησίας, ἐσπούδασε τὴν Ἱερὰν Ἐπιστήμην τῆς Θεολογίας καὶ ἐχειροτονήθη Διάκονος τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, προβιβασθεὶς δὲ εἰς τὸν τοῦ Πρεσβυτέρου καὶ Ἐπισκόπου βαθμόν, διετέλεσε Μητροπολίτης Ἴμβρου, ὕστερον Πελαγονίας καὶ εἶτα Φλωρίνης, διαπρέψας κῆρυξ τῆς εὐσεβείας καὶ διδάσκαλος τῆς ἀρετῆς ἔργῳ καὶ λόγῳ.

Κατ’ ἐπίγνωσιν δὲ ζηλωτὴς τῆς Πατρῴας Πίστεως ὑπάρχων ὁ Ἀοίδιμος, ἀντετάχθη εἰς τὰς ἐπιβουλὰς κατὰ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ συμμετεῖχεν εἰς τὴν συγκρότησιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος, τῆς Ὁποίας ἀργότερον Προήδρευσεν εὐκλεῶς, ἀναδειχθεὶς δὲ Ποιμὴν ἄριστος τοῦ λογικοῦ Ποιμνίου τοῦ Χριστοῦ ἐν τοῖς χαλεποῖς χρόνοις τῆς ἐκ τῆς ὀρθῆς Πίστεως ἀποστασίας καὶ ὑπερμαχήσας ἔργῳ καὶ λόγῳ τῆς Πατροπαραδότου Πίστεως ἄχρι γήρατος, ἕως οὗ ἐτελεύτησε τῇ ζ’ Σεπτεμβρίου τοῦ χιλιοστοῦ ἐννεακοσιοστοῦ πεντηκοστοῦ καὶ πέμπτου σωτηρίου ἔτους.


Θεμελιωθείσης 
δ᾿ οὕτω περὶ αὐτοῦ αὐθορμήτως ὑπὸ συγχρόνων καὶ μεταγενεστέρων τῆς ἀναγνωρίσεως αὐτοῦ ὡς Ὁμολογητοῦ καὶ Θαυματουργοῦ, καὶ λαβόντες ὑπ᾿ ὄψιν καὶ ὅσα δι᾿ ἀναφορᾶς αὐτοῦ καὶ εἰσηγήσεως ἐξέθεσε καὶ Συνοδικῶς ἐβεβαιώσατο ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς κύριος Κυπριανός, περὶ κατατάξεως τοῦ εἰρημένου Ἱεράρχου ἐν τῇ τῶν Ἁγίων καί Ὁμολογητῶν Ἱεραρχῶν χορείᾳ διατυπούμενος, ἡ ἐλαχιστότης ἡμῶν ἁπάντων τῶν Ἐπισκόπων τῶν συγκροτούντων τὴν Ἁγίαν καὶ Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος, ἀπιδόντες πρὸς τὴν θεάρεστον αὐτοῦ βιοτὴν καὶ πολιτείαν, τοὺς ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ εὐσεβείας ἀτρύτους αὐτοῦ ἀγῶνας καὶ καμάτους, καὶ περὶ τῆς πνευματικῆς ὠφελείας τῶν πιστῶν πρόνοιαν ποιούμενοι, καὶ διαφημισθείσης τῆς φήμης πρὸς ἡμᾶς, ὅτι τὰ τίμια αὐτοῦ Λείψανα, πλήρη εὐωδίας πνευματικῆς, ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Πάρνηθος Ἀττικῆς, ἔνθα ὁ μακάριος ἐτάφη, ἐντὸς ἀργυρᾶς θήκης φυλάσσονται καὶ εἰς προσκύνησιν ὑπὸ τῶν πιστῶν πρὸς ἁγιασμὸν αὐτῶν ἤδη τίθενται, καὶ ὅτι θαυμάτων παρεκτικὰ ταῦτα ὁ Κύριος ἀνέδειξεν, ἔγνωμεν συνῳδὰ τοῖς πρὸ ἡμῶν Θείοις Πατράσι τῷ κοινῷ τῆς ᾿Εκκλησίας ἔθει κατακολουθοῦντες, τὴν προσήκουσαν τοῖς ἁγίοις ἀνδράσι καὶ τούτῳ ἀπονεῖμαι τιμήν.


Διὸ καὶ ἀποφαινόμεθα Συνοδικῶς, θεσπίζομεν καὶ διορίζομεν καὶ ἐν Ἁγίῳ διακελευόμεθα Πνεύματι, ὅπως ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ εἰς τὸ ἑξῆς εἰς αἰῶνα τὸν ἅπαντα, ὁ προῤῥηθεὶς ἀοίδιμος Μητροπολίτης πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος, συναριθμῆται τῷ χορῷ τῶν Ἁγίων καὶ Ὁμολογητῶν Ἱεραρχῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἐτησίαις ἱεροτελεστίαις καὶ ἀγιστείας τιμώμενος παρὰ τοῦ εὐσεβοῦς πληρώματος τῶν πιστῶν καὶ ὕμνοις ᾀσμάτων καὶ ἐγκωμίοις γεραιρόμενος τῇ ζ’ Σεπτεμβρίου, ἐν ᾗ τὸν βίον αὐτοῦ ἐτελεύτησεν, εἰς τιμὴν μὲν αὐτοῦ, δόξαν δὲ τοῦ ἐν Ἁγίοις θαυμαστοῦ Θεοῦ ἡμῶν, τοῦ τοὺς Ἁγίους δοξάζοντος καὶ ἐνδοξαζομένου ἐν ταῖς ἁγίαις αὐτῶν μνήμαις καὶ ἱεραῖς πανηγύρεσι.


Εἰς ἔνδειξιν δὲ τούτου καὶ βεβαίωσιν ἐγένετο καὶ ἡ παροῦσα Συνοδικὴ ἡμῶν Πρᾶξις, καταστρωθεῖσα καὶ ὑπογραφεῖσα ἐν τῷ ἱερῷ Κώδικι τῆς καθ᾿ ἡμᾶς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος, τῇ η’ τοῦ μηνὸς Ἰανουαρίου τοῦ ἔτους δισχιλιοστοῦ καὶ δεκάτου ἕκτου.


Ἐβεβαιώθη ἐν Πάρνηθι, ἐν ἔτει σωτηρίῳ δισχιλιοστῷ καὶ δεκάτῳ ἕκτῳ, κατὰ μῆνα Μάϊον, τῇ δεκάτῃ πέμπτῃ.


Ο ΑΓΙΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Ο ΝΕΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ




Ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος ὁ Νέος Ὁ Ὁμολογητὴς Ἱεράρχης τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (1870-1955) 


«Μνήμη Δικαίου μετ᾿ Ἐγκωμίων » (Παροιμ. ι΄ 7) 



Σεβασμιώτατοι καὶ Θεοφιλέστατοι Ἀρχιερεῖς· 


Τίμιον Πρεσβυτέριον· 


Ὁσιώτατοι Πατέρες καὶ Μητέρες· 


Τέκνα ἀγαπητὰ τῆς Ἐκκλησίας μας· 



του Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Β' 


α. «Τὸ γὰρ βύσσινον τὰ δικαιώματα τῶν Ἁγίων»


Σήμερα, μέσα στὸ Φῶς τῆς Ἀναστάσεως, ἡ Νύμφη τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ, ἡ Ἁγιωτάτη Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας, πεποικιλμένη τῇ Θείᾳ Δόξῃ, καὶ φέρουσα περιβολὴν «βύσσινον λαμπρόν, καθαρόν· τὸ γὰρ βύσσινον τὰ δικαιώματα τῶν Ἁγίων ἐστι»1 , προσκαλεῖ καὶ προτρέπει τὰ Τέκνα Της νὰ συγκροτήσουν χορὸν πνευματικόν, νὰ κροτήσουν τὰς χεῖρας, καὶ νὰ πλέξουν Ἐγκώμια στὸν Νεοφανῆ Ἅγιον καὶ Πατέρα μας, στὸν Ὁμολογητὴν Ἱεράρχην Χρυσόστομον. 1. Ἀποκαλ. ιθ΄ 8. 3 4 Ναί· Ἐγκώμια πρέπουν καὶ στέφανοι Ἐπαίνων καὶ Εὐχαριστιῶν ἁρμόζουν στοὺς Δικαίους, διότι τὰ δικαιώματα οἱ ἀρετὲς τῶν Ἁγίων, στολίζουν τὸ λαμπρὸν καὶ καθαρὸν βύσσινον - βασιλικὸν ἔνδυμα τῆς Αἰώνιας Νύμφης τοῦ Χριστοῦ. Πράγματι, «Μνήμη Δικαίου μετ᾿ Ἐγκωμίων»2 · ἡ ἀνάμνησις τοῦ Δικαίου καὶ Ἐναρέτου καὶ Ἁγίου ἐν Χριστῷ, ἔστω καὶ ἐὰν Αὐτὸς δὲν εὑρίσκεται ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν σωματικῶς, εἶναι εὐχάριστος, εὔφημος, οἰκοδομητική, συνοδεύεται ἀπὸ εὐγνώμονα ἐγκώμια, καὶ εἶναι παντοτινὴ - αἰώνια. 2. Παροιμ. ι΄ 7. 5 β. 


Ποῖος ἄλλος Ἱεράρχης...; 



Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί μου· Καὶ ποῖος ἆρά γε ἄλλος Δίκαιος στὴν Ἑλλάδα μας, ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας, θὰ συνεκέντρωνε τόσα δικαιώματα - ἀρετές, τόσα χαρίσματα καὶ δωρεὲς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὥστε ἡ Μνήμη αὐτοῦ νὰ γίνεται καὶ νὰ τελῆται μὲ Ἐγκώμια καὶ λατρευτικὲς Συνάξεις; Ποῖος ἄλλος, εἰ μὴ ὁ Ἁγιώτατος Ὁμολογητὴς Ἱεράρχης Χρυσόστομος;... Ὁ Ποιμὴν Αὐτὸς ὁ Καλός, ὁ θυσιασθεὶς πολυμερῶς καὶ πολυτρόπως ὑπὲρ τοῦ λογικοῦ Αὐτοῦ Ποιμνίου· ὁ ἀναβλαστήσας ἐκ τῶν εὐσεβεστάτων Γεωργίου καὶ Μελπομένης Καβουρίδου ἐκ Μαδύτου τῆς Θράκης· ὁ σπουδάσας καὶ ἀριστεύσας καὶ διακριθεὶς ἐν σοφίᾳ, εὐρυμαθείᾳ καὶ ἤθει φωτεινῷ εἰς τὴν περιώνυμον τότε Σχολὴν τῆς Χάλκης· ὁ κοσμήσας ὡς Ἱεράρχης τὶς εὐκλεεῖς Μητροπόλεις τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, τῆς ἱστορικῆς λέγω Ἴμβρου, τῆς ἑλληνικωτάτης Πελαγονίας καὶ τῆς ἀκριτικῆς Φλώρινας· ὁ ἐγκαταλείψας τὴν Ἡμερολογιακὴ-Ἑορτολογικὴ Καινοτομίαν κατὰ τὸ ἔτος 1935 καὶ ἡγηθεὶς θεοφιλῶς τῆς Μαρτυρικῆς Ἐκκλησίας μας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων μέχρι τῆς ὁσιακῆς Κοιμήσεως Αὐτοῦ, κατὰ τὴν 7ην Σεπτεμβρίου 1955 ἐκ. ἡμ. Ποῖος ἄλλος Ἱεράρχης ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας, λόγῳ τῆς πυκνότητος καὶ δαψίλειας τῶν θείων δωρεῶν, ἀνεδείχθη εἰς πόλιν ἐπάνω ὄρους κειμένην 3 ; Ποῖος ἄλλος, εἰ μὴ ὁ ἐν Ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν Χρυσόστομος ὁ Νέος;... Τὸ σκεῦος αὐτὸ τῆς Χάριτος, ὁ θεοκίνητος Ἱεράρχης, ὁ ἀναλωθεὶς ἐπὶ εἰκοσαετίαν ὁλόκληρον εἰς σθεναροὺς ἀγῶνας ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας καὶ κατὰ τῆς οἰκουμενιστικῆς Καινοτομίας· ὁ ἐξορισθεὶς δύο φοράς, τὸ 1935 καὶ τὸ 1951, εἰς προκεχωρημένην μάλιστα ἡλικίαν· ὁ ὑψωθεὶς εἰς τὸ εὐκλεὲς βάθρον τῶν Προμάχων τῆς Ἀποστολικῆς, Πατερικῆς καὶ Συνοδικῆς Παραδόσεως· ὁ διαλάμψας ὡς φαεινοτάτη Ἐκκλησιαστικὴ καὶ Ἐθνι- κὴ Μορφή, ὡς ρήτωρ γλαφυρώτατος καὶ ὡς συγγραφεὺς πολυγραφώτατος καὶ καταλιπὼν ὡς ἐντρύφημα τῶν εὐσεβῶν ὑπὲρ τὰς χιλίας πεντακοσίας (1.500) σελίδας σὲ βιβλία, περιοδικὰ καὶ ἐπιστολές· ὁ ἐλέγξας σθεναρῶς τοὺς Καινοτόμους καὶ καθαιρέσας τῇ δυνάμει τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τὶς πλάνες καὶ κακοδοξίες τῆς Δύσεως. Ποῖος ἄλλος κατέστησε ἑαυτὸν τόσον εὐρὺ θησαυροφυλάκιον τῶν ἀγαθῶν, τῶν πολυειδῶν Χαρισμάτων τῆς Παναγίας Τριά- δος, ὥστε νὰ ἀποτελῆ τὸ φῶς τοῦ κόσμου 4 ; Ποῖος ἄλλος, εἰ μὴ ὁ Ὁμολογητὴς Ἱεράρχης μας Χρυσόστομος ὁ Θαυματουργός;... Ὁ Δοῦλος αὐτὸς ὁ πιστὸς καὶ φρόνιμος καὶ ἀγαθός, ὁ πιστὸς καὶ καλὸς αὐτὸς Οἰκονόμος τῶν Μυστηρίων τοῦ Θεοῦ 5, ὁ ὁποῖος ἐκοιμήθη καὶ ἐτάφη ὁσιακῶς, φέρων τοὺς πολλαπλοῦς στεφάνους τῆς θείας Δόξης καὶ ἐγκαθιδρυθεὶς εὐθὺς στὴν Κοινὴ Συνείδησι τοῦ εὐσεβοῦς Λαοῦ ὡς Ἅγιος, ὡς Μάρτυς, ὡς Ὁμολογητής, ὡς Θεολόγος τῆς Παραδόσεως, ὡς Διακεκριμένο Μέλος τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ.4. Πρβλ. Ματθ. ε΄ 14. 5. Πρβλ. Ματθ. κδ΄ 45, κε΄ 21· Λουκ. ιβ΄ 42· Α΄ Πετρ. δ΄ 10· Α΄ Κορινθ. δ΄ 1. 7 


γ. Ἀπὸ τὴν «τοπικὴ» στὴν «καθολικὴ» βίωσι τῆς Ἁγιότητος 



Ἔκκλησις πρὸς τοὺς ἀμφισβητοῦντας. Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ· Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μᾶς συνήγαγε σήμερα στὴν μεγάλη αὐτὴ Λειτουργικὴ Σύναξι, προκειμένου νὰ τιμήσουμε μετ᾿ Ἐγκωμίων τὴν Μνήμη τοῦ Δικαίου καὶ Ἁγίου Χρυσοστόμου τοῦ Νέου. Ἡ τιμὴ αὐτή, μάλιστα ἐν Ἐκκλησίᾳ Μεγάλῃ καὶ ἐν συλλειτουργίᾳ πολυαρχιερατικῇ καὶ διορθοδόξῳ, ἐπισφραγίζει, ἐπιβεβαιώνει καὶ ἐπισημοποιεῖ τὴν τοπικὴ βίωσι6 τῆς Ἁγιότητος τοῦ Ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου, δηλαδὴ αὐτὸ τὸ βίωμα καὶ τὴν πίστι καὶ τὴν αἴσθησι, τὰ ὁποῖα ἀπὸ τῆς Κοιμήσεως Αὐτοῦ ἐξεφράζοντο ἀβιάστως καὶ ἐξακολουθητικῶς σὲ τοπικὸ καὶ ὁπωσδήποτε περιωρισμένο ἐπίπεδο. Ἡ Ἁγιότης αὐτὴ διαπιστώνεται καὶ μαρτυρεῖται πρωτίστως ἀπὸ τὰ ἱερὰ Λείψανα τοῦ Ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου, τὰ ὁποῖα εὐωδιάζουν καὶ θαυματουργοῦν· ἐπίσης, διαπιστώνεται καὶ μαρτυρεῖται ἀπὸ ἄλλες Ἅγιες Μορφὲς τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας μας, μεταξὺ τῶν Ὁποίων καὶ ὁ γνωστὸς Ἅγιος Γέρων Ἰωάννης (Βαξεβανόπουλος, † 27.1.1966) τῆς Ἀμφιάλης. Χρέος μας σήμερα εἶναι νὰ προβοῦμε στὴν Διακήρυξι τῆς Ἁγιότητος τοῦ Ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου μας, ὥστε νὰ ἐνημερωθῆ τὸ σύνολο τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ νὰ διευρυνθῆ ἡ τιμὴ καὶ ἡ ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου, προκειμένου πλέον νὰ μεταβοῦμε ἀπὸ τὴν τοπικὴ βίωσι, στὴν καθολικὴ βίωσι τῆς μεγάλης αὐτῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο. Θὰ πρέπει ὅμως νὰ εἴμεθα εἰλικρινεῖς ἔναντι τῆς Ἱστορίας. Δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ ἀποκρύπτεται, ὅτι ὁ Ὁμολογητὴς Ἱεράρχης μας, ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος, εἶχε πολεμηθῆ καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ πολεμῆται καὶ νὰ ἀμφισβητῆται ὄχι μόνον ἀπὸ τοὺς καινοτόμους Οἰκουμενιστάς, πρᾶγμα εὔλογον, ἀλλὰ παραδόξως καὶ ἀπό τινας Ἀδελφούς μας, οἱ ὁποῖοι ἀκολουθοῦν μὲν τὸ Πάτριο Ἡμερολόγιο, ἀλλὰ δὲν ἔχουν Εὐχαριστιακὴ Κοινωνία μὲ τὴν Ἱερὰ Σύνοδό μας. Οἱ αἰτιάσεις τῶν Ἀδελφῶν μας αὐτῶν ἔχουν τυποποιηθῆ, ἔχουν δηλαδὴ λάβει στερεότυπον χαρακτῆρα, ἐπαναλαμβάνονται ἐπὶ ὀγδονταετίαν ἀδιακόπως καὶ διακρίνονται ἀφ᾿ ἑνὸς μὲν γιὰ τὴν ἄγνοια ἢ παραθεώρησι τῶν πατερικῶν καὶ ἐπιστημονικῶν κριτηρίων καὶ κανόνων προσεγγίσεως καὶ κατανοήσεως μιᾶς προσωπικότητος –καὶ μάλιστα πολυέδρου, πολυδιαστάτου καὶ χαρισματικῆς· ἀφ᾿ ἑτέρου δὲ ἀπὸ ἕναν «ζῆλον, οὐ κατ᾿ ἐπίγνωσιν», ἕναν «ζῆλον πικρὸν»7 , ὁ ὁποῖος ἐμφορεῖται συνήθως ἀπὸ ἔμμονες προκαταλήψεις καὶ ὑποψίες, ἐνίοτε δὲ ἀπὸ ἀδικαιολόγητη ἐμπάθεια καὶ νοσηρὰ ἐσωστρέφεια καὶ ἀπομονωτισμό. Εἶναι γνωστὴ παλαιόθεν ἡ ἰδιάζουσα αὐτὴ συμπτωματολογία, τὴν ὁποία περιέγραφε ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος ὡς ἑξῆς: «ζῆλος καὶ ἔρις καὶ διχοστασίαι (διχόνιαι)»· « ἔχθραι, ἔρεις, ζῆλοι, θυμοί, ἐριθεῖαι (φατριασμοί), διχοστασίαι, αἱρέσεις (διαφωνίαι)»8. Τί συμβαίνει λοιπόν;... Ὁ Ὁμολογητὴς Ἱεράρχης μας παρερμηνεύεται συστηματικῶς ὑπό τινων Ἀδελφῶν μας. Ἀπευθύνουμε, ἐπὶ τῇ σημερινῇ ἱστορικῇ εὐκαιρίᾳ, Ἔκκλησιν Ἀγάπης πρὸς τοὺς Ἀδελφούς μας αὐτούς: Ἀναθεωρήσατε τὰ κριτήριά Σας! Ἀκόμη καὶ τὰ πιθανὰ λάθη ἑνὸς ὁπωσδήποτε μὴ ἀλαθήτου ἀνθρώπου - Ἱεράρχου ἐξανεμίζονται τόσον πρὸ τῆς μεγίστης προσ- φορᾶς Αὐτοῦ στὴν Ἐκκλησία, ὅσον καὶ πρὸ τῶν ἀναμφισβητήτως ἀγαθῶν Αὐτοῦ προθέσεων καὶ τῆς τελικῆς Αὐτοῦ Καλῆς Ὁμολογίας. Ἔστω καὶ ἐὰν θὰ ἐξελαμβάνοντο ὡς λάθη διατυπώσεις τινὲς Αὐτοῦ ἐκκλησιολογικές, πάντως δὲν ἦσαν αἱρέσεις καὶ ἐν πάσῃ περιπτώσει, αὐτὲς ἔχουν ἤδη ξεπερασθῆ, τὸ δὲ ζητούμενον σήμερα εἶναι ἡ ἕνωσις καὶ ἑνότης μας καὶ ἡ κοινὴ στάσις μας ἔναντι τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. 7. Ρωμ. ι΄ 2· Ἰακώβ. γ΄ 14. 8. Α΄ Κορινθ. γ΄ 3·Γαλ. ε΄ 20


δ. Ἱστορικὸ Γεγονὸς μὲ πολλαπλᾶ «Μηνύματα»



Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε καὶ Πατέρα μας· Ἅγιοι Ἀριερεῖς, Πατέρες καὶ Μητέρες· Ἀγαπητοὶ Ἀδελφοὶ καὶ Ἀδελφές· «Αὕτη ἡ ἡμέρα, ἣν ἐποίησεν ὁ Κύριος, ἀγαλλιασώμεθα καὶ εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ»!... Ἡ σημερινὴ Πρᾶξις τῆς Διακηρύξεως τῆς Ἁγιότητος τοῦ Ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου καὶ Πρωθιεράρχου μας ἀποτελεῖ ἕνα Ἱστορικὸ Γεγονὸς μὲ πολλαπλᾶ Μηνύματα: τόσο πρὸς τὰ ἔσω τῆς Ἐκκλησίας μας, διότι ἀνανεώνει τὴν εὐγνώμονα ἀναφορὰ πρὸς τοὺς συγχρόνους Πατέρας μας καὶ ἀναζωπυρώνει τὸν ἔνθεο καὶ ἅγιο ζῆλο τῆς Γνησίας Ὀρθοδό- ξου Ὁμολογίας· ὅσο καὶ πρὸς τὰ ἔξω τῆς Ἐκκλησίας μας, διότι ὑπομιμνήσκει στοὺς καινοτόμους Οἰκουμενιστάς, ὅτι ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Συνείδησις παραμένει ἀνύστακτος καὶ γρηγοροῦσα καὶ κατακρίνουσα καὶ ἀπορρίπτουσα τὶς ποικίλες συγκρητιστικὲς ἔκτροπές τους. Ἐν κατακλεῖδι, εἶναι βέβαιον, ὅτι ἡ Διακήρυξις τοῦ Ἁγίου Χρυσοστόμου τοῦ Νέου θὰ ἐφελκύση στὴν Ἱερὰ Σύνοδό μας, ἀλλὰ καὶ στοὺς Ὁμοδόξους Ἀδελφούς μας δαψίλειαν Χάριτος καὶ Εὐλογίας, πρὸς συνέχισιν τῆς Μαρτυρίας μας ἐν Ἀγάπῃ καὶ Ἀληθείᾳ. ῾Η Πρᾶξις αὐτή, τρεῖς ἑβδομάδες πρὸ τῆς λεγομένης Μεγάλης Συνόδου τῶν Οἰκουμενιστῶν9 , μόνον ὡς σημεῖον δύναται νὰ χαρακτηρισθῆ καὶ ὡς ἔκφρασις τῆς εὐδοκίας τοῦ Πατρός, καὶ τοῦ Υἱοῦ, καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν! 


Ἐπίμετρον. Σημεῖά τινα καὶ Θαύματα



1. Διήγησις Μελπομένης Ζαχαρίου, ἀνεψιᾶς τοῦ Ἁγίου «...Εἶχε [ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος] Ἐξομολόγο τὸν π. Ἰωάννη [Βαξεβανόπουλο, τῆς Ἀμφιάλης]... Καὶ ὁ π. Ἰωάννης τὸ μεσημέρι μετὰ τὸ φαγητὸ ἔπεσε νὰ ξεκουρασθῆ... Καὶ βλέπει ἕνα ὄνειρο... Βλέπει ὅτι βρέθηκε σὲ μεγάλη πεδιάδα... Στὸ μέσον δύο νέοι κάρφωναν ἕνα θρόνο... Καὶ λένε στὸν π. Ἰωάννη: “Βοήθησέ μας νὰ τὸν τελειώσουμε γρήγορα!...”. Καὶ ὁ π. Ἰωάννης ἀκούμπησε τὸ χέρι του νὰ στηριχθῆ ἐπάνω στὸν θρόνο [,ὥστε] νὰ μὴ κουνιέται ὅταν καρφώνουν... Δὲν πρόλαβε καὶ λένε: “Ἕτοιμος εἶναι...”. ...Ἔλαμπε ὁ θρόνος... Καὶ ἔσκυψε ἀπὸ κάτω νὰ δῆ ποῦ ἔβαλαν τὰ φῶτα, ἀλλὰ δὲν ὑπῆρχαν φῶτα... Ὁ θρόνος ὅμως ἔλαμπε... Λένε [στὸν π. Ἰωάννη]: “Πήγαινε νὰ τὸν εἰδοποιήσης... Εἶναι ἕτοιμος ὁ θρόνος του...”. Λέει [ὁ π. Ἰωάννης]: “Ποιόν [νὰ εἰδοποιήσω];...”. Λένε: “Τὸν ἅγιο Φλωρίνης...”. Λέει: “Ἐσεῖς ποιοί εἶσθε;...”. Λένε: “Ἐγὼ εἶμαι ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος καὶ ἐγὼ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος...”. [Λέει ὁ π. Ἰωάννης]: “Ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ πάω νὰ τοῦ τὸ πῶ αὐτὸ τὸ πρᾶγμα... Νὰ τοῦ τὸ πῆτε Ἐσεῖς...”. [Λένε]: “Κι ἐμεῖς θὰ τοῦ τὸ ποῦμε, ἀλλὰ νὰ τοῦ τὸ πῆς κι ἐσύ...”. Ξύπνησε ὁ π. Ἰωάννης καὶ ἐσκέπτετο: “Πῶς νὰ τοῦ τὸ πῶ αὐτὸ τὸ πρᾶγμα;...”. Δὲν ἤθελε νὰ τοῦ τὸ πῆ... Φοβότανε... Ἐν τῷ μεταξύ, ἐνῶ σκεπτόταν αὐτό, πάει ὁ θυρωρὸς ἀπὸ τὰ Γραφεῖα καὶ τοῦ λέει: “Νὰ ἔλθης στὸ σπίτι τοῦ Σεβασμιωτάτου, γιατὶ σὲ θέλει...”. [ Ὁ π. Ἰωάννης σκέφθηκε:] “ Ἔ, καὶ μὲ τὴν εὐκαιρία αὐτὴ ἴσως μπορέσω νὰ τοῦ τὸ πῶ, τὸ ὄνειρο ποὺ εἶδα...”. Ἦρθε λοιπὸν στὸ σπίτι [στὴν Κυψέλη]... Ὁ θεῖος [ὁ Ἅγιος] ἔκανε περίπατο πάντοτε τὸ ἀπόγευμα μία ὥρα... Ἀλλά, ἄργησε πολὺ ἐκεῖνο τὸ βράδυ καὶ βιαζόταν ὁ π. Ἰωάννης, γιατὶ καθόταν μακριὰ στὴν Νέα Ἀμφιάλη, πάνω, μετὰ τὸν Πειραιᾶ... Σηκώθηκε νὰ φύγη... Ἐν τῷ μεταξὺ ἦρθε ὁ θεῖος καὶ πήγανε μέσα... Ἔκαναν μία ὥρα σχεδόν... Στὸ τέλος λοιπὸν τοῦ λέει [ὁ π. Ἰωάννης]: “Σεβασμιώτατε, Σᾶς εἶδα σ᾿ ἕνα ὄνειρο, ἀλλὰ διστάζω νὰ Σᾶς τὸ πῶ...”. [Τοῦ λέει ὁ Ἅγιος:] 11 “ Ὄχι, θέλω νὰ μοῦ τὸ πῆτε... Τὸ ἀπαιτῶ, θέλω νὰ μοῦ τὸ πῆτε...”. Λέει [ὁ π. Ἰωάννης]: “Σᾶς εἶδα αὐτὸ καὶ αὐτὸ τὸ ὄνειρο...”. Λέει [ὁ Ἅγιος]: “Τὸ ξέρω... Ἐκλήθην... Θὰ φύγω, γι΄ αὐτὸ Σᾶς κάλεσα, νὰ ἐξομολογηθῶ...”». (Ἀπομαγνητοφώνησις) 


2. Διήγησις Ἀδελφότητος Ἱερᾶς Μονῆς Κοιμήσεως Θεοτόκου 



«Ὁ ἅγιος Φλωρίνης, κατὰ τὴν εὐσεβῆ ἐπιθυμίαν Αὐτοῦ, ὅταν ἐκοιμήθη τὸ 1955, ἐτάφη εἰς τὴν Ἱερὰν Μονήν μας, ἔμπροσθεν τοῦ παλαιοῦ Ναοῦ (ΙΒ΄ αἰ.) τοῦ Ἁγίου Νικολάου, εἰς μέγα κοινοτάφιον... Ἀρκετὰς ἡμέρας μετά, θέλων νὰ ἑτοιμάση τὸν τάφον διὰ τὸ τεσσαρακονθήμερον Μνημόσυνον, ὁ π. Μερκούριος Καλοσκάμης κατῆλθε διὰ κλίμακος εἰς τὸ κοινοτάφιον καὶ εἶδεν, ὅτι ὁ νεκρὸς ἦτο ἀναλλοίωτος, τὸ δὲ πρόσωπον Αὐτοῦ ἦτο ἱδρωμένον καὶ ἀνέδιδεν εὐωδίαν τινά... Τοῦτο πολλάκις διηγεῖτο καὶ ὁ Πνευματικὸς τοῦ π. Μερκουρίου, ὁ π. Παΐσιος Φ. ...». «Τὸ 1960 ἔγινεν ἡ ἐκταφὴ τοῦ ἁγίου Φλωρίνης... Τότε ἡ Ἱερὰ Μονή μας δὲν εἶχεν ἀκόμη ὁλοκληρωθῆ, ἐκτίζετο... Πολλοὶ ἐργάτες εὑρίσκοντο εἰς τὸ κτήριον καὶ ἔκτιζαν πέτρες... Ἐξῆλθεν ὅμως ἐκ τοῦ μνήματος καὶ τῶν ἱερῶν Λειψάνων τόση εὐωδία, ὥστε ὅλοι οἱ ἐργάτες κατέβησαν διὰ νὰ ἴδουν τὶ συμβαίνει... Τὴν ὑπερφυσικὴν καὶ δυνατὴν αὐτὴν εὐωδίαν ἠσθάνθησαν καὶ οἱ παρευρισκό- μενοι Ἱερεῖς, αἱ Μοναχαὶ καὶ οἱ συγγενεῖς...». «Πολλοὶ πολλάκις αἰσθάνονται εὐωδίαν, ὅταν προσκυνοῦν τὰ ἱερὰ Λείψανα τοῦ ἁγίου Φλωρίνης... Τοῦτο ἐπίσης συμβαίνει τὴν ἡμέραν τῆς Μνήμης τοῦ Ἁγίου Χρυσοστόμου... Τοῦτο ἔγινεν ἰδιαιτέρως αἰσθητὸν κατὰ τὸν ἑορτασμὸν τῶν πεντήκοντα ἐτῶν ἀπὸ τῆς ἱερᾶς Κοιμήσεως Αὐτοῦ, ἤτοι τὸ ἔτος 2005...». «Ἡ Γερόντισσα Κ.Ζ. εἶχεν εὕρει τὸ ἔτος 1944, κατὰ τοὺς βομβαρδισμούς, ἕνα ὀρφανὸν τετραετὲς κοράσιον, τὸ ὁποῖον προστάτευεν... Ὅταν ἡ Γερόντισσα ἦλθεν εἰς τὴν Ἱερὰν Μονήν μας, ἔφερε μαζί της καὶ τὸ ὀρφανὸν αὐτό, διὰ νὰ μείνη... Τὸ κοράσιον ὅμως ἐδαιμονίζετο, ἐβασανίζετο, διότι ἐκοινώνει τῶν Ἁγίων Μυστηρίων ἐνῶ ἦτο ἀβάπτιστον, ἐν ἀγνοίᾳ βεβαίως αὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς Ἀδελφότητος... Μετὰ τὴν Κοίμησιν καὶ τὴν ταφὴν τοῦ ἁγίου Φλωρίνης, ἐφανερώθη ὁ Ἅγιος εἰς τὸν ὕπνον τῆς βασανιζομένης ὀρφανῆς καὶ τῆς εἶπε: “Νὰ εἴπῃς εἰς τὸν Γέροντα Παρθένιον, τὸν Κτήτορα τῆς Μονῆς, νὰ κοιτάξη εἰς τὸ Ἱερὸν Πηδάλιον τὸν τάδε Ἱερὸν Κανόνα...”. Ὁ Γέροντας πράγματι ἐκοίταξε καὶ ἀνέγνωσεν, ὅτι ἐὰν ὑπάρχη ἀμφιβολία 12 διὰ τὸ ἐὰν ἔχη βαπτισθῆ ἢ ὄχι κάποιος, τότε ἐπιτρέπεται αὐτὸς νὰ βαπτισθῆ... Κατόπιν αὐτῆς τῆς πληροφορίας, ἐβάπτισαν τὴν ὀρφανὴν καὶ μετὰ τὸ Βάπτισμα ἔφυγε τὸ δαιμόνιον. Ἡ ἰαθεῖσα τόσον θαυμαστῶς ἔγινεν ἐν καιρῷ καὶ Μεγαλόσχημος Μοναχή...». 

3. Διήγησις Ἐ. Γ. 



«Θαῦμα σὲ δαιμονιζομένη κατὰ τὴν ἐκταφὴ τοῦ Ἁγίου πιστοποίησε καὶ ὁ κεκοιμημένος Ἅγιος Χίου Στέφανος σὲ προσωπική μας συνομιλία στὴ Χίο». «...Ἕνα χαριτωμένο στιγμιότυπο μὲ ἕναν ἐκ τῶν ἐργατῶν μιᾶς οἰκοδομῆς ποὺ ἔτυχε νὰ οἰκοδομεῖται πλησίον τοῦ Μοναστηρίου, καὶ ὁ ὁποῖος ἦταν “Ματθαιϊκός”. Κατὰ τὴν ἐκταφὴ τῶν Ἁγίων Λειψάνων αἰσθάνθηκε τὴν εὐωδία... Πῆγε νὰ δεῖ ἀπὸ κοντὰ τὸ φαινόμενο... Ἔπειτα τὸ διηγήθηκε στοὺς “Ματθαιϊκούς”, οἱ ὁποῖοι γι᾿ αὐτὸ ποὺ εἶπε τοῦ διάβασαν συγχωρητικὴ εὐχή...». 


+ Τῷ δὲ Θεῷ δόξα καὶ εὐχαριστία! Ἀμήν!



Μητροπολίτης Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανός Β'
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

Πηγή