A

A

† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)

† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)
† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)

ΚⲀⲖⲎ ⲤⲀⲢⲀΚⲞⲤⲦⲎ! ΚⲀⲖⲞⲚ ⲀⲄⲰⲚⲀ!

ΚⲀⲖⲎ ⲤⲀⲢⲀΚⲞⲤⲦⲎ! ΚⲀⲖⲞⲚ ⲀⲄⲰⲚⲀ!

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2016

«Χωρίς φόβο και πάθος, μόνον η αλήθεια» (του Μητροπολίτου Αττικής και Βοιωτίας κ.Χρυσοστόμου)



Θα ήθελα μέσα από αυτές τις λίγες γραμμές, να εκφράσω ταπεινά την άποψή μου ως Ορθόδοξος κληρικός και ως ελεύθερος Έλληνας πολίτης.
Τις τελευταίες ημέρες γίνεται πολύς λόγος για τις δηλώσεις που έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας από τον Υπουργό Παιδείας, Νικόλαο Φίλη, αναφορικά με το θέμα των Θρησκευτικών στα σχολεία.
Είναι θλιβερό να ακούει κανείς από τα χείλη ενός Υπουργού -και μάλιστα της Παιδείας- λόγια ανάρμοστα για την ιδιότητα του. Λόγια που τον χαρακτηρίζουν επιεικώς ως ανιστόρητο και τουλάχιστον ως εμπαθή εναντίον της Εκκλησίας, εναντίον της Ορθοδοξίας.
         Από τη μια σήμερα οι πολιτικοί της χώρας μας ψηφίζουν νόμους αντιρατσιστικούς και από την άλλη καταφέρονται εντελώς ρατσιστικά κατά της Ορθόδοξης Ελληνικής κοινωνίας, εφόσον την ίδια στιγμή, μέσα στην ίδια μας τη χώρα κάνουν διακρίσεις υπέρ της Εβραϊκής, της Μωαμεθανικής και της Λατινικής κοινότητας. Επιτρέπουν στις κοινότητες αυτές, στα σχολεία τους, στην παιδεία τους, να διδάσκονται το ιερό Ευαγγέλιο ή οποιοδήποτε άλλο ιερό κείμενο που έχει σχέση με την Ορθοδοξία ή άλλο θρήσκευμα, πέρα από το δικό τους; Ασφαλώς και όχι. Στην Ορθόδοξη Ελλάδα γιατί επιβάλουν στην παιδεία μας, στα δημόσια σχολεία στα οποία εμείς εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας,  διδάσκονται αλλοιωμένα τα νοήματα της Ορθοδόξου Εκκλησίας; Είναι ή δεν είναι αυτό διάκριση, ρατσισμός ή ενδεχομένως και καταπίεση εναντίον όλων των Ορθοδόξων Ελλήνων πολιτών;
          Θα περίμενε κανείς, ιδιαίτερα στις κρίσιμες αυτές ημέρες της πνευματικής και οικονομικής κρίσης, όπου ο λαός μας συνθλίβεται από παντού, η πατρίδα μας καταποντίζεται και βουλιάζει, να ακούσει από την πολιτική ηγεσία του τόπου λόγια ενθαρρυντικά, λόγια προοπτικής, λόγια αισιόδοξα που θα στηρίξουν τον Έλληνα πολίτη. Αντιθέτως, ο Υπουργός Παιδείας -ίσως εν αγνοία του- μαίνεται κατά της Ορθόδοξης Εκκλησίας, κατά της μακρόχρονης και αιώνιας συμπόρευσης Ελληνισμού και Ορθοδοξίας, μια συμπόρευση το αποτέλεσμα της οποίας απεδείχθη από την ιστορία, σωτήριο για τον τόπο ετούτο.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία σε όλες τις δύσκολες στιγμές που γνώρισε το έθνος και το γένος των Ελλήνων, είχε το ρόλο της μάνας, της προστάτιδας. Ήταν αυτή που σκέπασε, στήριξε και ελευθέρωσε το έθνος αυτό. Θα ήθελα να ρωτήσω -πολύ καλοπροαίρετα- τον Υπουργό, αλλά και κάθε πολιτικό που βρίσκεται στο τιμόνι της χώρας, ακόμη και τους δημοσιογράφους που κατά καιρούς -ίσως δίχως να το καταλαβαίνουν- καταφέρονται εναντίον της Εκκλησίας.
Γιατί τόση εμπάθεια κατά της Εκκλησίας; Τόσο κακό έκανε η Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ελλάδα;
         Πιθανόν αγνοούν οι παραπάνω ότι, εάν δεν υπήρχαν τα Ορθόδοξα μοναστήρια σε όλους τους αιώνες του Χριστιανισμού, εντός και εκτός Ελλάδος, δε θα γνωρίζαμε σήμερα τίποτα για τον Αριστοτέλη, το Σωκράτη, το Θουκυδίδη και όλους τους Έλληνες συγγραφείς, φιλοσόφους και ποιητές. Η Ορθόδοξη Εκκλησία κράτησε και «έσωσε» τα ελληνικά γράμματα. Πέρα από τη διάσωση των αρχαίων ελληνικών συγγραμμάτων, τα μοναστήρια ήταν αυτά που ως «κρυφά σχολειά» ανέλαβαν την ευθύνη της διατήρησης της γλώσσας, την εκμάθηση της ελληνικής, της αρχαίας ελληνικής, στα σκλαβωμένα επί αιώνες ελληνόπουλα, πολλά από τα οποία αποτέλεσαν τους ήρωες του 1821, τους Έλληνες επιστήμονες και λόγιους της ομογένειας, τους έμπορους, τους ναυτικούς και τους εφοπλιστές, αγωνιστές και χρηματοδότες του αγώνα των Ελλήνων, του αγώνα για τη λευτεριά. Η σχέση της Εκκλησίας και της Ορθόδοξης παράδοσης με την ελληνική γλώσσα και την παιδεία είναι δεδομένη και αδιαμφισβήτητη ιστορικά. Ένα ζωντανό παράδειγμα που βιώνουμε σήμερα αναφορικά με τη σχέση της Εκκλησίας και της ελληνικής γλώσσας, είναι όταν κάποιοι Χριστιανοί έρχονται μέσα στην εκκλησία -οιαδήποτε Ελληνορθόδοξη Εκκλησία- για να προσευχηθούν ή για να λειτουργηθούν, πολλές φορές ομολογούν ότι δεν καταλαβαίνουν αυτά που ακούν μέσα στους ιερούς αυτούς χώρους. Γιατί συμβαίνει άραγε αυτό; Γιατί η Ορθόδοξη Εκκλησία, εδώ στην Ελλάδα, συνεχίζει διαχρονικά και αδιασάλευτα να χρησιμοποιεί και να μιλά τη γλώσσα την Ελληνική. Όπως λοιπόν τότε, έτσι και σήμερα η Εκκλησία έχει την ευθύνη, ανεξαρτήτως πολιτικών συνθηκών, να φροντίζει και να προνοεί για τη διάσωση του πολιτισμού, των γραμμάτων και της γλώσσας, για τα θέματα εν γένει της Παιδείας. Ως εκ τούτου, οφείλουμε να σεβόμαστε τη θέση της. Αντ΄ αυτού, οι σημερινοί πολιτικοί αγνοούν το λόγο της και υποτιμούν το έργο της. Με λύπη ενημερωθήκαμε για τις αλλαγές στη διδακτέα ύλη και στο χαρακτήρα του μαθήματος των θρησκευτικών, που αποτελεί τη βάση της ελληνικής μας παιδείας. Η διδασκαλία του δόγματος, της πίστεως μας, μετατρέπεται σε μάθημα γνώσης και κουλτούρας άλλων λαών και θρησκευμάτων και μάλιστα ακραίων και αντιχριστιανικών. Αυτά τα οποία με θυσίες διέσωσε η Εκκλησία σε δύσκολα χρόνια υποτέλειας, σήμερα οι φιλελεύθεροι ηγέτες της χώρας, τα καταργούν απερίσκεπτα και επιπόλαια.
Αγνοούν άραγε οι σύγχρονοι πολιτικοί την προσφορά της Εκκλησίας μας στα 400 και πλέον χρόνια σκλαβιάς υπό των Οθωμανών; Τη συμπαράσταση, τη συνοχή, την αγάπη που έδωσε η Εκκλησία στους σκλαβωμένους Έλληνες και τη στήριξη στην Επανάσταση του 21; Την προσφορά της Εκκλησίας τους Βαλκανικούς Πολέμους; Την προσφορά της Εκκλησίας στη Μικρασιατική Καταστροφή; Την προσφορά της Εκκλησίας στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο;
Προφανώς και δεν αγνοούν το βαρυσήμαντο ρόλο που έπαιξε η Εκκλησία στο βάθος των αιώνων της ελληνικής ιστορίας και προφανώς γνωρίζουν τα όσα ταυτίζουν την Ορθοδοξία με τον Ελληνισμό. Μήπως αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μάχονται ενάντια στην Εκκλησία; Μήπως μαχόμενοι την Εκκλησία, σβήνουν από τη μνήμη μας όλα όσα αυτή διέσωσε; Μήπως μάχονται εναντίον της ιστορικής μνήμης, εναντίον των αγώνων των Ελλήνων, εναντίον του πολιτισμού, της γλώσσας, των γραμμάτων; Μήπως τελικά μάχονται ενάντια στο έθνος, στο γένος των Ελλήνων, στον ίδιο τον Ελληνισμό; Μήπως υποτιμώντας το ρόλο της, υποσκελίζοντας τη θέση και αλλοιώνοντας τη σχέση της με τον ελληνικό λαό, αποδυναμώνουν την ίδια την πατρίδα μας; Η Εκκλησία, η Ορθόδοξη πίστη, συνυφασμένη με τα ελληνικά γράμματα, την παιδεία, τον πολιτισμό, αποτελεί τη ψυχή του τόπου. Μήπως με μία κίνηση «ματ» κατά της Εκκλησίας, καταφέρνουν όσα δεν κατάφεραν στο παρελθόν οι επίδοξοι κατακτητές αυτού του λαού;
Προκλητικοί είναι απέναντι και στο σημερινό έργο της Εκκλησίας. Η Εκκλησία τρέφει και στηρίζει εκατομμύρια των Ελλήνων που στην εποχή μας δε διαθέτουν ούτε τα προς το ζην. Το «αόρατο» στα μάτια τους κοινωνικό έργο της Εκκλησίας, στηρίζει εκατομμύρια οικογενειών, νέων και γηραιών ανθρώπων που βρίσκουν παρηγοριά στα προβλήματα τους. Η υποστήριξη που λαμβάνουν νέα ζευγάρια των οποίων οι σχέσεις κλυδωνίζονται, η αποτροπή διαζυγίων, η αποτροπή αμβλώσεων, η ενδυνάμωση των οικογενειακών δεσμών, αποτελούν μόνο μέρος του ρόλου της Εκκλησίας στις μέρες μας. Νεαρά παιδιά απαιχμαλωτίζονται από εξαρτήσεις και τοξικές ουσίες, εγκαταλελειμμένοι συνάνθρωποι μας αποφυλακίζονται και επανεντάσσονται στην κοινωνία, ψυχικά κλονισμένοι, ταλαιπωρημένοι και κουρασμένοι βρίσκουν καταφύγιο στους κόλπους της. Κι όλα αυτά με την πρόνοια, το έργο αγάπης και στοργής της Εκκλησίας που εξακολουθεί να αγωνίζεται για τη στήριξη του ελληνικού λαού.
Εφόσον ούτε τυφλοί είναι, ούτε κωφοί, τότε δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν. Όσοι καταφέρονται κατά της Εκκλησίας είναι ή εμπαθείς σε κακότητα, ή σε διατεταγμένη υπηρεσία κατά του ιερού, για την Ελλάδα και την ανθρωπότητα, έργου του θεσμού της Εκκλησίας.
Από την άλλη πλευρά, βλέπω Αρχιερείς της κρατικής Εκκλησίας να αντιμετωπίζουν με αγώνα και με πόνο την εξέλιξη αυτή των τελευταίων ημερών. Σίγουρα είναι καθήκον και υποχρέωσή τους να αντισταθούν στις υπουργικές «προκλήσεις» των ημερών μας. Θα ήθελα όμως να ρωτήσω τους Αρχιερείς της κρατικής Εκκλησίας το εξής: Τώρα αντιλήφθηκαν το πρόβλημα; Τώρα συνειδητοποίησαν ότι πρέπει να αντιδράσουν; Τόσα χρόνια δεν έβλεπαν τι επρόκειτο να συμβεί;
Ασφαλώς, δε θα πάρω απάντηση. Θέλω ωστόσο -χωρίς καμιά κριτική διάθεση- να πω κάποια πράγματα όπως ακριβώς τα αισθάνομαι και τα οποία πρέπει επιτέλους να αποτυπωθούν.
            Πριν από 92 χρόνια -με άγνωστα τότε για τον ευρύ Ελληνορθόδοξο λαό κίνητρα οι διοικούντες της κρατικής Εκκλησίας, <<χάλασαν>> το ημερολόγιο. Επέτρεψαν να γίνει η αρχή για μια σειρά από καινοτομίες που σε βάθος χρόνου θα αλλοίωναν την Ορθόδοξη παράδοση μας και θα οδηγούσαν μοιραία την επίσημη πλέον  Εκκλησία της Ελλάδος προς τη Δύση. Δίχασαν τον Ορθόδοξο Ελληνικό λαό σε νεοημερολογίτες και παλαιοημερολογίτες, αποδυνάμωσαν την συνοχή του ποιμνίου της Εκκλησίας, του κόσμου, τη σύμπνοια και την αλληλεγγύη που βασίζεται στη μία και αναλλοίωτη πίστη.
Εκείνοι, οι εκπρόσωποι της κρατικής Εκκλησίας ήταν που καταδίωξαν με μανία, αυτούς που τότε με αυτοθυσία στήριζαν, όσα τώρα οι ίδιοι προσπαθούν -φοβούμαι μάταια- να σώσουν. Με δικές τους αποφάσεις και εντολές ο Ελληνορθόδοξος πιστός λαός διώχθηκε, απολύθηκε από δουλειές, αποβλήθηκε από σχολεία, απομονώθηκε και έχασε ακόμη και βασικά κοινωνικά δικαιώματα. Μαζί με το λαό βέβαια βασανίστηκε, φυλακίστηκε, εξορίστηκε, αποσχηματίστηκε, εξευτελίστηκε και ο Ιερός Κλήρος των Γνησίων Ορθοδόξων. Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που όργανα της κρατικής εξουσίας τότε -σα να λέμε των σημερινών Υπουργείων- υπό τις κατευθύνσεις της κρατικής Εκκλησίας, ξύριζαν και αποσχημάτιζαν υπερήλικες Ιερείς της Εκκλησίας μας, αλλά και νέους, αγνούς και ιδεολόγους κληρικούς. Κι όλα αυτά τα δεινά, για έναν και μόνο λόγο. Επειδή ήθελαν να κρατήσουν την αιώνια παράδοση των Πατέρων και των Αγίων της Εκκλησίας, επειδή αντιστάθηκαν στη νέα προς τη Δύση κατεύθυνση και σε όλα όσα αυτή συνεπάγονταν, επειδή αντέδρασαν στην αρχή του κακού, του κακού που οι τότε εκπρόσωποι της κρατικής Εκκλησίας επέτρεψαν να μας κατασπαράξει και που τώρα οι ίδιοι παλεύουν με κόπο να αναχαιτίσουν.
Έδιναν τότε εντολές να σφραγίζουν και να γκρεμίζουν Ναούς των Γνησίων Ορθοδόξων και να ποδοπατούν τα Άγια Σκεύη.
           Εκείνοι, σε συνεργασία με τα τότε Υπουργεία, εδίωκαν Χριστιανούς και διέλυαν τις πνευματικές συνάξεις τους με βάναυσες επιθέσεις, με καυτά νερά κι άλλα απάνθρωπα μέσα. Έξω από την ίδια τη Μητρόπολη των Αθηνών, με δική τους εντολή, πραγματοποιούνταν κατάφορες ασχήμιες εναντίον απλών Ορθοδόξων Χριστιανών. Τονίζω, με δική τους απόφαση και εντολή και επαναλαμβάνω σε συνεργασία με την τότε κρατική εξουσία.   
           Το 1924 ο κόσμος φώναζε «μας Φράγκεψαν, μας πάνε στη Δύση και στον Πάπα, θέλουν να σβήσουν την Ορθοδοξία από την ψυχή μας, να βγάλουν τα γράμματα και τη γλώσσα μας από την πατρίδα μας». Αυτούς που τότε προέβλεψαν το κακό, εκείνοι τους ονόμασαν Παλαιοημερολογίτες, τους χλεύασαν και τους απομόνωσαν. Και ρωτώ, τώρα τι φωνασκούν, τι ακριβώς θέλουν, τι περιμένουν;
Είναι άξιο απορίας πώς μέχρι αυτή τη στιγμή δε τους έχει προβληματίσει το κακό το οποίο εκείνοι έχουν κάνει οι ίδιοι στην Εκκλησία και στη χώρα με την παναίρεση του Οικουμενισμού. Εξισώνουν την  Ορθόδοξη Εκκλησία με τους αιρετικούς. Ανέχονται την επικοινωνία με Αρχιερείς, που συλλειτουργούν και συμπροσεύχονται με Αγγλικανούς, Λατίνους και Μονοφυσίτες. Αυτό αποδεικνύει ότι δε σέβονται τους Πατέρες της Εκκλησίας μας, οι οποίοι στεντόρεια τη φωνή φωνάζουν διαχρονικά «εκείνος που επικοινωνεί με τον ακοινώνητο, είναι ακοινώνητος»! Ακόμη και τώρα, την ύστατη αυτή στιγμή, τους Γνησίους Ορθοδόξους Χριστιανούς που αντιστέκονται στις οικουμενιστικές κινήσεις, τους υποτιμούν και τους θεωρούν εκτός Εκκλησίας και σχισματικούς, ενώ εκείνοι επικοινωνούν με τους αιρετικούς.
Επιτρέπουν να ορκίζονται στο ιερό Ευαγγέλιο, μέσα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο πολιτικοί ενώ γνωρίζουν ότι βρίσκονται στην Μασονία, ότι ψήφισαν αντιχριστιανικούς και κατά της πατρίδος νόμους. Συνεργάστηκαν και εξακολουθούν  να συνεργάζονται με ανθρώπους οι οποίοι ξεπούλησαν τη χώρα, ενώ παράλληλα αντιδρούν. Καλά κάνουν. Όμως φοβούμαι πως η στάση τους χαρακτηρίζεται ως βραδείας αντιδράσεως, χλιαρής αντιστάσεως, ετεροχρονισμένη, παθητική, ίσως και οξύμωρη, έως και μάταιη!
          Θυμίζουν την ιστορία με τη μαμά χταποδίνα και το μικρό της χταποδάκι. Πιάσανε το χταποδάκι και λέει στη μαμά του «μαμά με πιάσανε, παιδί μου είμαι κοντά σου», «μαμά με σβουρίζουν, ναι παιδί μου είμαι κοντά σου», «μαμά με βάλουν στο τσουκάλι, είμαι κοντά σου παιδί μου», «μαμά με βάλανε στο πιάτο, είμαι κοντά σου παιδί μου», «μαμά με κόψανε, μα σου είπα είμαι κοντά σου παιδί μου», «μαμά με μασάνε και με τρώγουν, είμαι κοντά σου λέω». «Μαμά πίνουν με κρασί. Αχού! Έχασα το παιδάκι μου».  Όλοι γνωρίζουμε ότι με το κρασί και το ξύδι λύνονται τα νεύρα του χταποδιού. Η χταποδίνα, τότε είπε -δυστυχώς πολύ αργά- ότι έχασα το παιδί μου.  Το ίδιο συμβαίνει στην Ελλάδα μας με όλα όσα έχουν γίνει κατά καιρούς από όλους αυτούς τους αρνησίχριστους και απάτριδες, οι οποίοι δεν ήρθαν για να υπηρετήσουν Ελλάδα και Έλληνες,  αλλά για να εξυπηρετήσουν συμφέροντα και ιδία οφέλη. Οι Αρχιερείς της κρατικής Εκκλησίας και τότε τους ευλογούσαν και αργότερα και μέχρι πρότινος.
Θα αναφερθώ σε κάτι το οποίο πληροφορήθηκα πρόσφατα και προσωπικά με έχει συγκλονίσει. Δύο κορίτσια, ελληνόπουλα από τη Θράκη, ηλικίας 13 και 14 χρόνων, Α και Β Γυμνασίου, παιδιά οικογενειών και όχι παραμελημένα ή ορφανά, σήμερα κουβαλούν στις πλάτες τους, 7 και 9 εκτρώσεις αντίστοιχα. Αναρωτιέμαι, όταν επιτρέπουμε να συμβαίνουν τέτοια τραγικά φαινόμενα στον τόπο μας, όταν τα παιδιά της πατρίδος μας υφίστανται αυτή την απανθρωπιά, όταν επιτρέπουμε το ποδοπάτημα των ψυχών τους και την κατακρεούργηση της σάρκας τους, όταν δεν έχουμε ως έθνος τη στοιχειώδη παιδεία και ικανότητα να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας σαν παιδιά, την ίδια στιγμή, κάποιοι στο Υπουργείο Παιδείας, δήθεν προοδευτικοί, ασχολούνται με τη θρησκειολογία και την κατάργηση των θρησκευτικών στα σχολεία!
Την ευθύνη γι’ αυτή την κατάσταση την έχουμε όλοι. Πρωτίστως εμείς οι ποιμένες, γιατί δυστυχώς δεν είμαστε φως και φωτεινά παραδείγματα για τον κόσμο, όπως θέλει ο Χριστός μας. Δευτερευόντως όμως ευθύνεται κι ο λαός, ο οποίος εν γνώση του τόσα χρόνια ψήφιζε και ψηφίζει μεροληπτικά πολιτικούς οι οποίοι δεν υπηρέτησαν και δεν υπηρετούν τον τόπο αυτό, ως οφείλουν.
Η μόνη ελπίδα, η μόνη παρηγοριά, το μόνο στήριγμα είναι το φωτεινό πρόσωπο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, της Υπεραγίας Θεοτόκου και όλων των Αγίων. Δύο χιλιάδες χρόνια τώρα, μετά την ένδοξη Ανάσταση του Χριστού μας, συμπορεύθηκαν μαζί μας, στους πόνους, στους αγώνες, στις λύπες, στις διώξεις, στις εξορίες, στους κατατρεγμούς.
Να κλείσουμε τα αυτιά μας στις Σειρήνες, να συσπειρωθούμε, να επιστρέψουμε από το Βορρά, το Νότο, την Ανατολή, τη Δύση και από κάθε λογής επιρροές που έχει δεχτεί αυτός ο τόπος. Να ξανά αγαπήσουμε τη γλώσσα μας, να γνωρίσουμε καλά την ιστορία μας, να τιμήσουμε τον πολιτισμό μας.
Να εργαστούμε όλοι με συνέπεια για να επανέλθει η Ορθόδοξη Ελλάδα μας στη θέση και στο ύψος που της αξίζει και της ανήκει.
Μόνο η συνοχή, η ενότητα και η αλληλεγγύη θα μας βοηθήσουν, εν ονόματι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Και για τους πολιτικούς και για τους εκκλησιαστικούς ταγούς.
Επιστροφή στις ρίζες μας!
 ο Αττικής και Βοιωτίας Χρυσόστομος

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ (Ὁμιλία π.Νικηφόρου Νάσσου)




Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2016

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ 2016 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

Αποτέλεσμα εικόνας για ευθυμιοσ μπαρδακασ



ΜΕ ΠΟΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ; ΜΕ ΠΟΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ Ο ΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΗΜΙΟΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΜΑΣ ;(π.Εὐθύμιος Μπαρδάκας)

Αποτέλεσμα εικόνας για ευθυμιοσ μπαρδακασ


…….Ἀπό τήν πλευράν μας, βλέπομε πώς ἀνοίγεται ἐμπρός μας ἓνας δρόμος ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΣ, ἓνας δρόμος γεμᾶτος προσπάθεια καί ἀγῶνες γιά τήν ΣΩΤΗΡΙΑΝ τῶν νέων μας, μέ πλήρη ένημέρωσίν των, μέ διδασκαλίαν τῆς ΤΕΛΕΙΑΣ ΓΛΩΣΣΗΣ μας καί μέ μεταλαμπάδευσιν στίς ψυχές των ΟΛΩΝ τῶν Ἰδανικῶν τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Ἐλληνισμού…!

………………………………..

Ὃταν κάποιος κατέχη ἓνα «ἀξίωμα», πρέπει νά εἶναι σόφρων, νά γνωρίζη τό «μέχρι ποῦ φθάνει ἡ δικαιοδοσία του», νά μή παίρνη ἀποφάσεις πού στηρίζονται στόν ἀλαζωνικό τρόπο σκέψεως «ἐγώ εἶμαι ἡ ἐξουσία καί κάνω ὃ,τι θέλω», νά γνωρίζη πώς στήν θέση πού εὑρίσκεται ΔΕΝ εἶναι «αἰώνιος» καί πώς ὁ ἒχων έξουσίαν, εἶναι ΥΠΗΡΕΤΗΣ αὐτῶν πού ἐξουσιάζει καί πρέπει πάντοτε νά ἒχη κατά νοῦν τό πῶς θά τούς κάνη καλό.
Ἐξ ἂλλου, αὐτό ἀκριβῶς σημαίνει και ὁ ὃρος «ΥΠΟΥΡΓΟΣ».
Βλέπομε σήμερα, κάποια θλιβερά παραδείγματα, ἀτόμων πού παριστάνουν τά… «ἀφεντικά» ἑνός ὁλόκληρου Λαοῦ, καί μάλιστα ἑνός Λαοῦ ὂπως ὁ Ἑλληνικός, πού εἶναι ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ (μέ τήν καλή ἒννοια τοῦ ὃρου), ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ, καί ὁ ὁποῖος ΘΕΛΕΙ νά παραμείνη πιστός στίς Ἀρχές καί τίς Παρδόσεις του.
Αὐτά τά θλιβερά δείγματα μισαλλοδοξίας καί πραγματικῆς ἒχθρας παντός Ἰδανικοῦ, προσωποποιoῦνται σέ κἀποιους υπηρετας τοῦ σκότους καί τοῦ ἑρέβους, πού προσπαθοῦν μέ λῦσσα πραγματική νά ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΝ τήν Πατρίδα μας τήν Ἑλλάδα, κτυπῶντας την στό πλέον σημαντικό της «μετερίζι», τήν Ὀρθόδοξη Πίστη, χρησιμοποιῶντας τήν «ἐξουσία» πού τούς δίνουν οἱ ὑψηλές θέσεις πού κατέχουν στήν Κρατική Ϊεραρχία.
Μέ δυό γραμμές σέ κάποιο…«διάταγμα», μέ διαγραφή κάποιων σημαντικῶν…«λεπτομερειῶν», μέ μία ἀρρωστημένη ..«ρητορική» γεμάτη μίσος καί ἀπέχθεια σέ ὃ,τιδήποτε τό Ἱερό καί Ὂσιο, ὑποσκάπτουν ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ τά θέμέλα τῆς Ἑλληνορθοδοξίας, καί προσπαθοῦν νά διαλύσουν τήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα, καταργῶντας τόν ὃρο ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, καταργῶντας τήν ἀπονομή τοῦ ὀφειλόμενου Σεβασμοῦ ἀλλά καί εὐγνωμοσύνης στούς ΗΡΩΕΣ τῆς Φυλῆς μας, ἀρνούμενοι τίς ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ πού ὑπέστημεν ἀπό τούς τόσους καί τόσους έχθρούς τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀρνούμενοι τόν σπουδαῖο ρόλο τῆς Ἐκκλησίας μας στούς ἀγῶνες τοῦ Ἒθνους, ἀρνούμενοι τήν προσφορά τῆς Ὀρθοδοξίας στήν προσπάθεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ νά διατηρηθῆ ἀνά τούς αἰῶνες καί διαστρέφοντας τίς Ἱστορικές ἀλήθειες πού ΚΟΣΜΟΥΝ τήν ἀσύγκριτη Ἱστορία μας, νά παρουσιάζουν μία ΠΛΑΣΤΗ, ΦΡΙΚΤΗ καί ΕΝΤΕΛΩΣ ΠΡΟΔΟΤΙΚΗ εἰκόνα τοῦ Ἓλληνος, τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί κυρίως τῆς ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ στά μάτια τῶν νέων παιδιῶν μέ ἀποτέλεσμα, τά Ἑλληνόπουλα, νά ΑΓΝΟΟΥΝ τήν Ἱστορία τους τήν ὑπέρλαμπρη, τήν ΠΙΣΤΗ τους τήν Ἃγια, τίς Παραδόσεις τους τίς γεμᾶτες Ἰδανικά καί νά χάνουν τελικῶς τόν αὐτοσεβασμό τους, τήν πίστη τους στίς ἱκανότητές τους καί νά πείθωνται τελικῶς, πώς εἶναι οἱ…χειρότεροι ἐπί τῆς γῆς…!
Ἀφοῦ ἀκόμα καί ἡ ΑΔΡΑΝΗΣ κρατοῦσα Ἐκκλησία ἐξανέστη τελικῶς, (πολύ ΑΡΓΑ ὃμως), καί κατώρθωσε νά πῆ δυό λόγια ἐναντίον τῶν ὃσων ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΩΝ τόλμησε νά ξεστομήση ὁ ἂνθρωπος ὁ ὁποῖος ἒγινε ὁ ΜΕΓΙΣΤΟΣ ΥΒΡΙΣΤΗΣ τῶν Ὀσίων καί Ἱερῶν μας…!
Καί ἐρωτῶ ΟΛΟΥΣ :
ΜΕ ΠΟΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ Ο ΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΗΜΙΟΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΜΑΣ ;
Ποῖος δίδει τό δικαίωμα στον ΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ νά ἀποφασίζη αὐτός, γιά τό τί θά πιστεύουν οἱ Ἓλληνες;;;
Κάνει ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΛΑΘΟΣ αὐτός πού νομίζει πώς μπορεῖ νά μεταφέρη τά ΜΗ πιστεύω του σέ ἓναν Λαό ὃπως ὁ δικός μας…!
ΚΑΠΟΙΟΙ, εἶναι ἐκεῖ πού εἶναι, στίς «καρέκλες» πού τούς ἑτοίμασαν «κάποιοι» ἂλλοι τῶν ἰδίων ΣΚΟΤΕΙΝΩΝ ΚΥΚΛΩΝ, ἀλλά δέν γνωρίζουν πώς ἡ μοῖρα τῶν πολεμούντων τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ὑπῆρξε καλή…!
Ὑπουργοί Παιδείας ΑΠΑΙΔΕΥΤΟΙ, Ὑπουργοί «Θρησκευμάτων» ΑΘΡΗΣΚΟΙ, λειτουργοῦν κάτω ἀπό τίς ὁδηγίες τῆς ἀνιστόρητης, ἀπαίδευτης, ἂθρησκης καί ΚΕΝΗΣ ΙΔΑΝΙΚΩΝ «προσωπικότητός» τους, καί μᾶς δίδουν τό δικαίωμα νά τούς ἐρωτήσωμε εὐθέως, μήπως νομίζουν πώς θά κατορθώσουν νά φέρουν εἰς πέρας κάποια …ἀποστολή;; Καί ἐάν μᾶς ἀπαντήσουν καταφατικῶς, τούς ἐρωτῶμεν ἐκ νέου : Ποίων τίς ἐντολές ἐκτελοῦν καί μέ ποῖο τίμημα;
Καί τούς ἀπευθύνομε τά ἐρωτήματα αὐτά, διότι ὡς γνωστόν, ἡ ἐρώτησις, ΟΥΔΕΠΟΤΕ μπορεῖ νά θεωρηθῆ ὓβρις…!
Δέν τούς γνωρίζομε προσωπικῶς.
Δέν μᾶς ἐνδιαφέρουν οἱ Πολιτικές τους πεποιθήσεις.
Δέν ἒχομε διάθεσιν πολιτικολογίας ἢ ἀντιπαραθέσεως μαζί τους σέ ΟΥΔΕΝ ἐπίπεδον καί ἰδίως σέ προσωπικό ἢ πολιτικό κ.λπ.
Τούς θεωροῦμε ἁπλῶς ἀνθρώπους πού κατά τήν γνώμη μας ἒχουν παρασυρθεῖ ἀπό κάποιες ἰδεοληψίες τους σέ δρόμους ΜΗ συμβατούς μέ τόν Ἑλληνισμό καί τήν Ὀρθοδοξία καί προσευχόμεθα ὃπως δοῦν τελικῶς τήν ἀλήθεια καί διορθώσουν τήν πορεία τους.
Ἐμεῖς, ἀπό τήν πλευρά μας, ἒχομε κάθε δικαίωμα ἀλλά καί ΙΕΡΗ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ νά ἀμυνθοῦμε, προασπίζοντες τήν Πνευματική ὑγεία τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων, συμφώνως πρός τό Σύνταγμα πού ΡΗΤΩΣ προβλέπει, πώς, εἶναι καθῆκον τῆς Πολιτείας ἡ προάσπισις τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἡ παροχή Ὀρθοδόξου Παιδείας στά Ἑλληνόπουλα…!
Τό κρυφό Σχολειό, τό ὁποῖο ἀρνοῦνται κάποιοι ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΟΙ πώς ὑπῆρξε, θά …ξαναπιάση δουλειά καί θά φωτίση τά νέα μας βλαστάρια μέ τά νάματα τῆς Ὀρθοδόξου μας Πϊστεως καί τῆς ἀνυπέρβλητης Ἱστορίας μας…!
Ἀρνοῦνται οἱ ἂνθρωποι (;;;;) αὐτοί, τίς ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων, ἀρνοῦνται πώς ἡ Ἐκκλησία ἦταν (καί εἶναι) πάντοτε παροῦσα στούς ἀγῶνες τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ρίχνουν ΛΑΣΠΗ μέ ΨΕΥΔΕΙΣ καί ΑΣΥΝΑΡΤΗΤΕΣ κατηγορίες καί γίνονται οἱ καλλίτεροι σύμμαχοι τῶν ΜΙΣΟΥΝΤΩΝ τήν Ἑλλάδα καί τήν Ὀρθοδοξία…!
Τήν στιγμήν πού ΟΛΟΙ οἱ Λαοί, διδάσκουν τά παιδιά τους τά ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, αὐτοί, γεμᾶτοι ΜΙΣΟΣ, τά καταργοῦν…!

Καί τούς ἐρωτῶμεν:
« ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΔΙΔΗ ΟΠΛΑ ΣΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΠΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ »;;;;
Ὁ πέλεκυς θά πέση ΦΟΒΕΡΟΣ έπί τῶν τραχήλων των…!
Τώρα, νομίζουν πώς εἶναι «ἰσχυροί» «παντοδύναμοι», «ἀνίκητοι» κ.λπ.
Ὃταν, ὃμως, ἒλθη ἡ ὣρα τῆς ΦΟΒΕΡΗΣ ΛΟΓΟΔΟΣΙΑΣ ἐνώπιον τῆς άδεκάστου Ἱστορίας, ἀλλά καί Τοῦ Υπερτάτου ΚΡΙΤΟΥ, δέν θά μποροῦν νά κρύψουν τήν ΝΤΡΟΠΗΝ των πουθενά. Θά εἶναι οἱ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΙ τοῦ Ἒθνους μας, οἱ «Ἐφιάλτες», οἱ «Πήλιοι Γούσηδες», οἱ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ καί οἱ ΓΕΝΙΤΣΑΡΟΙ τοῦ σήμερα.
Θά εἶναι καταχωρησμένοι στούς χειρότερους έχθρούς τοῦ ῾Ἑλληνισμοῦ, τούς κατάπτυστους ΠΡΟΔΟΤΕΣ καί θά εἶναι παραδομένοι στήν ΑΙΩΝΙΑ ΧΛΕΥΗ καί ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων.
Ἲσως ὑπάρχουν τά…ἀγάλματά τους σέ κάποιες ὑπόγειες..«στοές», μαζί μέ τά ἀγάλματα ὃλων τῶν ὀπαδῶν καί δούλων τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων…!
Ἂν αὐτό ἐπιθυμοῦν ἀσφαλῶς τό ἒχουν…κερδίσει μέ τήν ἀξίαν των!
Δέν ἀναφερόμεθα σέ συγκεκριμένα πρόσωπα, διότι ΔΕΝ εἶναι τά κάποια…πρόσωπα πού μᾶς ἀνησυχοῦν μέ τήν συμπεριφοράν των, ἀλλά βλέπομε πώς εὑρισκόμεθα ἐνώπιον μίας ΑΡΩΣΤΗΜΕΝΗΣ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ ΜΙΣΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΩΓΜΩΝ κατά παντός ὑψηλοῦ Ἰδανικοῦ, τήν ὁποία ἁπλῶς ὑλοποιοῦν κάνοντας τήν «βρώμκη δουλειά», κάποια ὂργανα, πού νομίζουν ἑαυτούς πανισχύρους…! Ἐάν κάποιοι, ἀναγνωρίσουν τούς ἐαυτούς των στήν περιγραφήν τῶν ΓΕΝΙΤΣΑΡΩΝ αὐτῶν, τόσο τό χειρότερο διά τούς ἰδίους.
Ἀπό τήν πλευράν μας, βλέπομε πώς ἀνοίγεται ἐμπρός μας ἓνας δρόμος ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΣ, ἓνας δρόμος γεμᾶτος προσπάθεια καί ἀγῶνες γιά τήν ΣΩΤΗΡΙΑΝ τῶν νέων μας, μέ πλήρη ένημέρωσίν των, μέ διδασκαλίαν τῆς ΤΕΛΕΙΑΣ ΓΛΩΣΣΗΣ μας καί μέ μεταλαμπάδευσιν στίς ψυχές των ΟΛΩΝ τῶν Ἰδανικῶν τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Ἐλληνισμού…!
Εἲμεθα ἓτοιμοι νά ριφθοῦμε στόν ἀγώνα, γεμᾶτοι Πϊστη καί μέ πραγματικό ἐνθουσιασμό, ΒΕΒΑΙΟΙ πώς θά ἐπιτύχωμε τήν…ἀποτυχίαν των…!
Καί τό ξαναφωνάζομε μήπως καί κατανοήσουν το λάθος των:
ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ, ΟΣΟ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΤΟΣΟ… ΘΡΙΑΜΒΕΥΟΥΝ


π.Ευθύμιος Μπαρδάκας

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2016

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΣΤΙΣ ΣΕΡΡΕΣ 2016



Σήμερα στὶς 8/9 π. ἡμ. 21/9/2016 ν. ἡμ. ἑόρτασε ὁ Ἱερός Ναὸς τῶν Σερρῶν ποὺ τιμᾶ τὸ Γενέθλιο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. 

Πανηγυρικό αρχιερατικό συλλείτουργο με τον οικείο ιεράρχη Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ.Γρηγόριο, και τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Φιλίππων και Μαρωνείας κ.Αμβρόσιο. 

Μετά τό πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας πραγματοποιήθηκε περιφορά τῆς ἱερᾶς Εἰκόνος πρός ἁγιασμό τῆς πόλεως. Κατόπιν παρετέθη πλούσια τράπεζα προς τούς κληρικούς καί πρός ὅλους τούς πιστούς πού προσήλθαν καί ἐτίμησαν τό πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.



















Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2016

Ο ΑΓΙΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Ο ΝΕΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ (7/20 Σεπτεμβρίου)






Λέγει ὁ Μέγας Ἀπόστολος Παῦλος περὶ τοῦ Δικαίου Μωϋσέως, ὅτι προετίμησε μᾶλλον «συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ ἢ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν, μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ» (Ἑβρ. ια΄ 25-26). Τοῦτον τὸν Θεόπτην Προφήτην μιμησάμενος, ὁ Ἀοίδιμος Μητροπολίτης πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος, προετίμησεν ὑποστῆναι μυρίας κακουχίας καὶ διώξεις, ὁμοῦ μετὰ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος, παρὰ νὰ ἀπολαμβάνῃ ἄνεσιν, τιμὰς καὶ πλούτη συσχηματιζόμενος μετὰ τῶν καινοτομησάντων Ἀρχιερέων. 

Ο ἀείμνηστος ῾Ιεράρχης Χρυσόστομος Καβουρίδης ἐγεννήθη στὶς 13.11.1870 στὴν Μάδυτο τῆς ᾿Αν. Θράκης ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς. Λόγῳ τῆς ἰδιαιτέρας κλήσεώς του στὰ ἐκκλησιαστικὰ καὶ τῆς ὀξυνοίας του, ἐπεθύμησε νὰ φοιτήση στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης, ὅπου καὶ ὡλοκλήρωσε τὶς σπουδές του τὸ 1901 μὲ βαθμὸ ἄριστα. Τὸ ἴδιο ἔτος ἐχειροτονήθη Διάκονος ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ᾿Ιωακεὶμ τὸν Γ’ καὶ διετέλεσε ῾Ιεροκῆρυξ Πανόρμου καὶ ἀργότερα Μέγας Πρωτοσύγκελλος τῶν Πατριαρχείων. Διεκρίνετο ὡς Πατριαρχικὸς Κληρικὸς γιὰ τὸ σεμνοπρεπὲς καὶ ἀκέραιον τοῦ χαρακτῆρος του, γιὰ τὸ ἐξαίρετο ἐκκλησιαστικὸ ἦθος του, γιὰ τὴν μεγάλη ἐμβρίθεια καὶ τὴν ρέουσα ρητορικότητά του, γιὰ τὰ διοικητικά του χαρίσματα, γιὰ τὴν εὐγένεια, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν ἡρωϊσμὸ τῆς ψυχῆς του.

 Τὴν 6.8.1908, σὲ ἡλικία 38 ἐτῶν, ἐχειροτονήθη ᾿Επίσκοπος ῎Ιμβρου καὶ Τενέδου καὶ τὸ 1912 προήχθη σὲ Μητροπολίτη Πελαγονίας, μὲ ἕδρα τὸ Μοναστήριον (Βιτώλια) τῆς Βορείου Μακεδονίας, στὴνἰδιαίτερα νευραλγικὴ αὐτὴ θέσι κατὰ τὴν ἐξαιρετικὰ δύσκολη ἐποχὴ τοῦ Α’ Παγκοσμίου Πολέμου καὶ τῶν ταραγμένων χρόνων μετὰ ἀπὸ αὐτόν, ὅπου καὶ ἀνέπτυξε θαυμαστὴ ἐθνικοθρησκευτικὴ δρᾶσι. ᾿Αγωνίσθηκε ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος γιὰ τὰ δίκαια τῆς ᾿Ορθοδοξίας καὶ τοῦ ῾Ελληνισμοῦ καὶ ἐτιμήθη γιὰ τὴν ἀκάματη δραστηριότητά του. ῞Ομως, ἐξ αἰτίας πολιτικῶν μεταβολῶν στὸν χάρτη τῆς περιοχῆς τῆς ᾿Επαρχίας του, εὑρέθη ἐξόριστος στὸ ῞Αγιον ῎Ορος τὸ 1918 μὲ ἀκόλουθο τὸν Διάκονό του ᾿Αθηναγόρα Σπύρου, τὸν μετέπειτα Οἰκουμενιστή, δυστυχῶς, πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως!

Στὴν ἐντελῶς παράνομη καὶ ἀντικανονικὴ ἐκλογὴ ὡς Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου τοῦ διαβοήτου Μελετίου Μεταξάκη τὸ 1921, ὁ ἐραστὴς τῆς Κανονικῆς Τάξεως πρώην Πελαγονίας Χρυσόστομος ἀντετάχθη σθεναρῶς καὶ κατέφυγε στὴν ᾿Αλεξάνδρεια γιὰ νὰ ἀποφύγη πιθανὴ δεύτερη ἄδικο ἐξορία. ῾Ο Μελέτιος Μεταξάκης προσεπάθησε νὰ τὸν καθαιρέση, ἀλλὰ ἡ προσπάθειά του ἐναυάγησε. Περὶ τὸ ἔτος 1926, μετὰ ἀπὸ σύντομο ἐκλογή του ὡς Μητροπολίτου Φιλιατῶν καὶ Γηρομερίου, ὁ θαρραλέος ῾Ιεράρχης Χρυσόστομος ἐτοποθετήθη στὴν νεοϊδρυθεῖσα τότε Μητρόπολι Φλωρίνης, τὴν ὁποία καὶ διεποίμανε μέχρι τὸ 1932, ὁπότε καὶ παρητήθη τῆς ἐνεργοῦ δράσεως διὰ λόγους ὑγείας, παραμείνας στὴν ᾿Αθήνα καὶ ἀφοσιωθεὶς στὸ κήρυγμα, τὴν συγγραφὴ καὶ τὴν φιλανθρωπία. Τότε ἦταν ποὺ ἄρχισε νὰ συνεργάζεται μὲ τοὺς Γνησίους Ὀρθοδόξους τοῦ Πατρίου ῾Ημερολογίου καὶ νὰ τοὺς συμπαραστέκεται στὸν θεάρεστο ἱερὸ Ἀγῶνα τους, συγγράφων ἄρθρα στὸ ἐπίσημο περιοδικό τους «Κῆρυξ τῶν ᾿Ορθοδόξων» μὲ τὴν ὑπογραφὴ «᾿Εκκλησιαστικός».

Οἱ συνθῆκες πλέον εἶχαν ὡριμάσει. ῾Η Χάρις τοῦ Θεοῦ, ἡ ῾Οποία προετοίμαζε μέσα ἀπὸ τὶς ἀνεξιχνίαστες ὁδούς Της τὸν Ἀγωνιστὴ τῆς ᾿Ορθοδοξίας κατὰ τῆς Καινοτομίας τοῦ νέου ἡμερολογίου, τῆς ἀπαρχῆς αὐτῆς τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στὸν χῶρο τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, καλοῦσε τώρα τὸν ὑπάκουο δοῦλο Της σὲ δρᾶσι ἀπὸ μία νέα ἔπαλξι. Καὶ ὁ ἐκλεκτὸς ἐργάτης τοῦ Κυρίου, ὡς πιστὸς καὶ φρόνιμος Οἰκονόμος, συγκατετέθη καὶ ἔτσι ἄρχισε ἡ πιὸ ἔνδοξη καὶ δύσκολη περίοδος τῆς-ζωῆς του, ἡ ὁποία τοῦ ἔπλεξε τὸν ἀμαράντινο χρυσοῦν στέφανον τῆς ῾Ομολογίας...

Τὸ ἔτος 1935, μαζὶ μὲ τοὺς Μητροπολῖτες Δημητριάδος Γερμανὸ καὶ Ζακύνθου Χρυσόστομο, ἀποτειχίζονται ἐκ τῆς καινοτόμου ἐκκλησίας τοῦ νέου ἡμερολογίου καὶ ἀναλαμβάνουν τὴν διαποίμανσι τοῦ στερουμένου μέχρις ἐκείνης τῆς στιγμῆς ᾿Αρχιερέως ἡρωϊκοῦ Ποιμνίου τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων. Τὸ χαρμόσυνο καὶ ἱστορικὸ αὐτὸ γεγονός, ἀνυπολογίστου πνευματικῆς ἀξίας καὶ σπουδαιότητος, ἐπεσφραγίσθη μὲ Θεία Λειτουργία στὸν Ἱερὸ Ναὸ Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου στὸν Κολωνὸ ᾿Αθηνῶν τὴν 13/26.5.1935, τῇ συμμετοχῇ πλέον τῶν 25.000 πιστῶν! Ἀμέσως συνεκροτήθη ἡ ῾Ιερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ἐχειροτονήθησαν τέσσερις νέοι ᾿Αρχιερεῖς, ἐφ᾿ ὅσον ἡ σύνοδος τῆς Καινοτομίας ὄχι μόνον δὲν ἀνένηψε, μετὰ ἀπὸ τὴν ἔκκλησιν ἐπανορθώσεως ποὺ τῆς ἀπηύθυναν οἱ τρεῖς ῾Ομολογηταὶ ῾Ιεράρχαι, ἀλλὰ καταθορυβηθεῖσα καὶ καταταραχθεῖσα, προέβη σὲ διώξεις καὶ ἐξορίες αὐτῶν.

῾Ο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος καὶ οἱ μετ᾿ αὐτὸν «καθηρέθησαν» ὑπὸ τῶν Καινοτόμων, πρᾶγμα ποὺ ἀποτελεῖ τίτλον τιμῆς καὶ διάσημον ᾿Ορθοδοξίας, καὶ ὁ ἴδιος συνελήφθη καὶ ἐξωρίσθη στὴν ῾Ιερὰ Μονὴ ῾Αγίου Διονυσίου ᾿Ολύμπου στὴν Πιερία. ᾿Εκεῖ παρέμεινε ἐπὶ διάστημα ὀλίγων μηνῶν, διότι ἀνεκλήθη συντόμως. ῎Εκτοτε ἀφιερώθη ψυχῇ τε καὶ σώματι στὸν ἱερὸ Ἀγῶνα γιὰ τὴν ἀναστύλωσι τῆς Πατρώας Παραδόσεως, στὴν ἐνίσχυσι καὶ διαποίμανσι τῶν διωκομένων προβάτων τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ἀντιμετώπισι τῶν πειρασμῶν τῆς διασπάσεως τῶν Ἀκαινοτομήτων ἐξ αἰτίας ἀγνοίας καὶ ἀδιακρισίας, ὡς καὶ θλιβερᾶς ἐλλείψεως ἐκκλησιαστικοῦ ἤθους καὶ χαρισματικῆς εὐλυγισίας. Χάριτι Θεοῦ, ἀνταπεξῆλθε σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς δυσκολίες μὲ γαλήνη ψυχῆς, λειτουργῶν, προσευχόμενος, παραδειγματίζων, ὁμιλῶν, κηρύττων, συγγράφων, περιοδεύων, ἀπολογούμενος, ἐν μέσῳ ποικίλων ἀντιξοοτήτων: λοιδορούμενος, διωκόμενος, ὑστερούμενος, θλιβόμενος, κακουχούμενος, συρόμενος στὰ εἰδώλια τῶν δικαστηρίων καὶ ἀδικούμενος... Καὶ ὅλα αὐτὰ ὄχι μόνον, δυστυχῶς, ἀπὸ τοὺς Καινοτόμους διώκτας του, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ θεωρουμένους ὡς ἀδελφούς του ἐν Χριστῷ καὶ συναγωνιστάς του!... Καὶ δὲν θὰ ἦτο ἀνθρωπίνως δυνατὸν νὰ τὰ ἀνθέξη, ἂν δὲν εἶχε αἰσθητὴ τὴν ἀντίληψι τῆς Θείας Χάριτος καὶ μία σιδηρᾶ πίστι καὶ ἀποφασιστικότητα ἕως θανάτου.

Τὸ 1951 ξέσπασε ὁ νέος φοβερὸς διωγμὸς τῶν Καινοτόμων κατὰ τῶν Ὁμολογητῶν Γνησίων ᾿Ορθοδόξων, ἐπὶ τοῦ στιγνοῦ διώκτου ἀρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος Βλάχου. ῾Ο ῾Ομολογητὴς Πρωθιεράρχης Χρυσόστομος συλλαμβάνεται καὶ ἐξορίζεται ἐπὶ δεκαεπτάμηνον στὴν ἀπομακρυσμένη ῾Ιερὰ Μονὴ ῾Υψηλοῦ Μυτιλήνης, διανύων ἤδη τὸ 81ο ἔτος τῆς ἡλικίας του! Καὶ πάλι τὸ ἀδαμάντινον τῆς ψυχῆς του ἔμεινε στερρὸ καὶ λαμπερὸ καὶ ἡ δρόσος τῆς Χάριτος τὸν ἐπαρηγόρει θαυμασίως. Εἶναι ἐνδεικτικόν, ὅτι ὅταν κάποτε τὸν ἐπισκέφθηκε ὁ φύλακάς του στὸ κελλὶ τῆς ἀπομονώσεώς του, εἶδε αὐτὸν νὰ προσεύχεται περιβαλλόμενον φῶς οὐράνιον!... Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἐξορίας του αὐτῆς, τοῦ ἔγινε πρότασις ἀπὸ τὸν πρώην Διάκονό του καὶ ἤδη πατριάρχη ᾿Αθηναγόρα νὰ ἐπανέλθη στὴν Καινοτομία καὶ νὰ «ἀποκαταστασθῆ», ἐγκαταλείπων ἔτσι τὸν ῾Ιερὸν ᾿Αγῶνα καὶ τὶς ᾿Αρχές του. ῾Η ἀξιοπρεπεστάτη ἀπάντησις τοῦ Πανιερωτάτου Προέδρου ἦταν βεβαίως ἀρνητική, ὡς ἀπόρροια δὲ μιᾶς ἀρχιερατικῆς καρδιᾶς, φλεγομένης ἀπὸ τὴν ἀγάπη γιὰ τὴν ᾿Εκκλησία, πέρασε στὴν ῾Ιστορία. Τὸ αὐτὸ συνέβη καὶ σὲ παρόμοια πρότασι τοῦ διώκτου Σπυρίδωνος Βλάχου.

Μετὰ τὴν ἐπανάκαμψίν του καὶ ἕως τῆς τελευτῆς του συνέχισε τὸν καλὸν Ἀγῶνα τῆς Πίστεως καὶ Ἀρετῆς, ἐν μέσῳ πολλῶν καὶ ποικίλων ἀντιξοοτήτων ἐσωτερικῶν καὶ ἐξωτερικῶν. ῾Η ἁγιότης τοῦ βίου του, τὸ σεμνόν, κόσμιον, ἀφιλοχρήματον καὶ ἀξιοπρεπές, ἡ εὐγένεια, τὸ ἦθος καὶ ἡ διάχυτος καλωσύνη του, τὸ ταπεινὸν καὶ πρᾶον τοῦ χαρακτῆρος του ἀκόμη καὶ στὶς πλέον θυελλώδεις στιγμὲς τοῦ Ἀγῶνος του, ἡ λεπτότης τῶν τρόπων του καὶ ὁ σεβασμός, μὲ τὸν ὁποῖον ἀντιμετώπιζε πάντα ἄνθρωπον καὶ τὸν πλέον «κατώτερόν» του ἀπὸ πάσης ἀπόψεως, προσέδιδαν στὴν ἁγνή του ὕπαρξι μίαν οὐράνια διάστασι. Ἀπέπνεε ἀπέραντο σεβασμὸ στὸ περιβάλλον του, στοὺς συνεργάτες καὶ στὰ πνευματικά του τέκνα, ὅμως ποτὲ δὲν τὸ ἐκμεταλλευόταν αὐτό, ὥστε νὰ ἐπιβάλλη κάτι παρὰ τὴν θέλησι ἢ τὴν ἐλεύθερη συγκατάθεσί τους. Εἶχε μεγάλη ἀνεξικακία καὶ οὐδέποτε παραφέρθηκε κατὰ τῶν διωκτῶν καὶ συκοφαντῶν του. Ποτὲ ἐπίσης δὲν μέμφθηκε ἢ κατέκρινε κάποιον γιὰ ὁποιοδήποτε ἁμάρτημα, λάθος ἢ ἐλάττωμα ἀντιλαμβανόταν. ῏Ηταν ὑπεράνω μικροπρεπειῶν καὶ ἀπρεπειῶν καὶ τὸν διέκρινε τὸ λιτὸν καὶ ἀπέριττον σὲ ὅλες τὶς ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς του. ῾Η περιβολή του, ἐντὸς καὶ ἐκτὸς Ναοῦ, ἦταν ἡ ἁρμόζουσα σὲ ῾Ιεράρχη μαρτυρικοῦ, ἐμπεριστάτου καὶ διωκομένου Ποιμνίου, χωρὶς ἴχνος ματαιοδοξίας, αὐταρεσκείας καὶ προκλητικῆς ἐπιδεικτικότητος. ῾Ο φόβος τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἐκπλήρωσις τοῦ καθήκοντος τὸν συνεῖχαν μέχρι τῆς τελευταίας ἡμέρας τῆς ἐπιγείου ζωῆς του.

῎Ετσι, ἀρχὰς Σεπτεμβρίου τοῦ 1955, προαισθανόμενος τὸ τέλος του, ἐκάλεσε τὸν Πνευματικό του, τὸν χαρισματικὸ π. ᾿Ιωάννη τῆς ᾿Αμφιάλης, γιὰ νὰ ἐξομολογηθῆ. Καθαρμένος ψυχικῶς καὶ σωματικῶς, ἐζήτησε νὰ τοῦ στρώσουν σὲ καθαρὰ ὁλόλευκα σεντόνια καὶ παρέδωσε ἀνώδυνα καὶ εἰρηνικὰ τὴν ὁλόλευκη ψυχή του στὸν Κύριο καὶ Θεό, γιὰ νὰ ἀναπαυθῆ ἐκ τῶν κόπων καὶ πόνων του! ῎Οντως, «τοιοῦτος ἡμῖν ἔπρεπεν ᾿Αρχιερεύς»!...

Ἐτάφη στὴν ῾Ιερὰ Μονὴ Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Πάρνηθος, κατὰ δὲ τὴν ἐκταφὴ τῶν ἱερῶν του Λειψάνων ἐξεχύθη μία λεπτὴ ἄρρητος εὐωδία σὲ ὅλο τὸ Μοναστήρι, ἐνῶ μαρτυρίες γιὰ ἐπιτέλεσι Θαυμάτων διὰ πρεσβειῶν του ἔγιναν γνωστές... Εἴθε ἡ εὐχή του νὰ μᾶς σκεπάζη, νὰ μᾶς συνοδεύη καὶ νὰ μᾶς ἐνισχύη στὴν διακράτησι τῆς ἱερᾶς Παρακαταθήκης Αὐτοῦ!


Ἀπολυτίκιo
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε. 

Γενναίῳ φρονήματι, καὶ θεολόγῳ φωνῇ,
κατέβαλες φρύαγμα τῶν Καινοτόμων Σοφέ, 

καὶ ἤθλησας ἄριστα· κλέος Ἀρχιερέων, ὦ Χρυσόστομε ὤφθης,

Πίστιν τῶν Ὀρθοδόξων, στερεώσας ἐσχάτως,
ἀμέμπτῳ Ὁμολογία, βίῳ θεόφρονι.




Κοντάκιον.
 Ἦχος πλ. δ΄. 
Τῇ ὑπερμάχῳ.
Τὸν Ἱεράρχην τοῦ Χριστοῦ τὸν Θεοπρόβλητον, Ὁμολογίας Ὀρθοδόξου θεῖον ἔρεισμα, Ζηλωτῶν Σε αἱ χορεῖαι ἀνευφημοῦμεν· τὴν δὲ Μνήμην Σου τιμῶντες ὦ Χρυσόστομε, Σὲ γεραίρομεν ἡμῶν τὸ περιτείχισμα· καὶ κραυγάζομεν· Χαῖρε Πάτερ θεόστεπτε.


Κάθισμα.

Ἦχος πλ. δ΄. Τὸ προσταχθέν. 

Τὰς ζοφερὰς τῶν Δυτικῶν ἐλέγξας πλάνας, καὶ Καλανδάριον τὸ Νέον ἀπελάσας, ἀνεδείχθης προστάτης τῆς Ὀρθοδοξίας· τὰ Μύρα τῶν Σῶν Λειψάνων τὰ ἱερά,
πληροῦσι πάσας καρδίας θείου Φωτός, καὶ τὸν ζόφον διώκουσι,
δογμάτων πλάνης ἐχθροῦ· κραυγάσωμεν οὖν ἅπαντες,
χαῖρε θεῖε Χρυσόστομε. 


Μεγαλυνάριον Ἦχος πλ. δ΄. 

Χαίροις τῶν Πατέρων ὁ μιμητής, θράσος Καινοτόμων, θαρσαλέως καταβαλών· τῆς Πίστεως πύργος, στεῤῥὸς ἐν τοῖς ἐσχάτοις, Χρυσόστομε ἐδείχθης, ὅθεν τιμῶμέν Σε. 

Οἶκος. 

Ἄγγελος καὶ Προστάτης, Ὀρθοδόξων ἐφάνης, ἐσχάτως θεοδώρητος Πάτερ, καὶ τῆς Θεολογίας αὐγαῖς, Καινοτόμων λήρους τοὺς δεινοὺς ἤλασας, καὶ ἅπαντας διήγειρας, τοῦ βοᾶν Σοι εὐφροσύνως ταῦτα· 

Χαῖρε δι᾿ οὗ κατῃσχύνθη ἡ πλάνη, 

Χαῖρε δι᾿ οὗ ἡ Ἀλήθεια λάμπει· 
Χαῖρε Ὀρθοδόξων ἁπάντων παράκλησις, 
Χαῖρε Καινοτόμων ἡ τελεία ἀναίρεσις· 
Χαῖρε τεῖχος ἀῤῥαγέστατον Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, 
Χαῖρε φάρος τηλαυγέστατος Ἀληθείας τοῦ Θεοῦ· 
Χαῖρε ὅτι διώκεις τὰς αἱρέσεις ἁπάσας, 
Χαῖρε ὅτι στηρίζεις Εὐσεβείας τοὺς λάτρας· 
Χαῖρε Πατὴρ καὶ ῥήτωρ θεόληπτε, 
Χαῖρε λαμπτὴρ σοφίας ἀκοίμητε· 
Χαῖρε δι᾿ οὗ ἀπελαύνεται ζόφος,

Χαῖρε δι᾿ οὗ θεῖος ἅπτεται πόθος· 

Χαῖρε Πάτερ θεόστεπτε! 


Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2016

ΕΠΙ ΤΗ ΕΙΣΟΔΩ ΕΙΣ ΤΟ ΝΕΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΕΤΟΣ (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)




ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (ΣΥΝΤΟΜΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΙΣ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ)


"Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι μία συνάθροισις ἀνθρώπων
βαπτισμένων εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός, καὶ τοῦ Υἱοῦ, καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,
καὶ ἑνωμένων ὁ εἷς μὲ τὸν ἕτερον διὰ τῆς ὁμολογίας τῆς αὐτῆς πίστεως,
καὶ διὰ τῆς κοινωνίας, καὶ μεθέξεως τῶν Μυστηρίων,
ὑπὸ τὴν προστασία γνησίων καὶ κανονικῶν Ἐπισκόπων,
ὁποῦ γινώσκουσι μίαν καὶ μόνην κεφαλήν τους, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν"
(Μελέτιος Μήτρος, Μητροπολίτης Ἀθηνῶν, +1714)

Οι αιρέσεις, ως διδασκαλίες που διαστρεβλώνουν την Αλήθεια της Ορθοδοξίας, διακρίνονται σε δύο κατηγορίες ανάλογα με την προέλευσή τους. Αυτές είναι δυνατόν να προέρχονται και να εκφράζονται είτε από πρόσωπα τα οποία ανήκουν σε ομάδες ήδη αποκομμένες από την Εκκλησία (π.χ. αιρέσεις Γνωστικών, Χιλιαστών, Προτεσταντών), είτε από πρόσωπα τα οποία βρίσκονται στους κόλπους της Εκκλησίας, κληρικούς κυρίως [1], παρουσιαζόμενες, σε αυτήν την περίπτωση, ως ορθόδοξες θέσεις (έτσι ξεκίνησαν, για παράδειγμα, να παρουσιάζονται οι διδασκαλίες του Αρειανισμού, του Νεστοριανισμού, του Μονοφυσιτισμού).
Σε αυτό το κείμενο γίνεται μία σύντομη αναφορά σε σύγχρονες εκκλησιολογικές αιρέσεις που ανήκουν στην δεύτερη κατηγορία, η οποία, όπως καταλαβαίνει κανείς, είναι και η πιο επικίνδυνη, λόγω του ότι εκτός από την διαστροφή της Ορθοδόξου Διδασκαλίας, που επιτυγχάνεται με την διακήρυξη αυτών των αιρέσεων, υπάρχει και ο κίνδυνος αποσπάσεως μέρους του Ποιμνίου της Εκκλησίας και δημιουργίας νέων σχισμάτων (ως παράδειγμα, ας θυμηθεί κανείς τί απώλειες στοίχισε στην Ορθόδοξη Εκκλησία ο Μονοφυσιτισμός με τις σχισματοαιρετικές "εκκλησίες" - τις λεγόμενες προχαλκηδόνιες - που δημιούργησε, των Κοπτών, Αιθιόπων, Αρμενίων, Ινδών και άλλων πρώην ορθοδόξων αδελφών μας, που απέσπασε με τις κακοδοξίες του).
Και ενώ στο παρελθόν αυτές οι αιρέσεις ήταν τριαδολογικές ή χριστολογικές (αναφέρονταν δηλαδή είτε στο δόγμα της Αγίας Τριάδος, είτε στο Πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού), σήμερα οι αιρέσεις αυτές είναι εκκλησιολογικές, αναφέρονται δηλαδή στα σχετικά με την Εκκλησία του Χριστού και τα όριά Της.
Οι κυριότερες αυτές αιρέσεις είναι ο Οικουμενισμός και οι δημιουργηθείσες με αφορμή ή παράλληλα με αυτόν [2]: ο Ματθαιϊσμός, ο Επισκοποκεντρισμός και ο Σεργιανισμός. Για όλες αυτές θα γίνει λόγος ευθύς αμέσως.


ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ: ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ ΤΩΝ ΟΡΙΩΝ


Για τον Οικουμενισμό έχουν γραφτεί πάρα πολλά και κατατοπιστικά κείμενα, έχουν δε κατακριθεί οι διδασκαλίες του ως αιρετικές, τόσο από συγχρόνους Πατέρες και Διδασκάλους, όσο και από Συνόδους (όπως από την Σύνοδο των Ρώσων της Διασποράς το 1982).
Ο Οικουμενισμός έχει την ιδιαιτερότητα να ανήκει και στις δύο κατηγορίες που αναφέρθηκαν στην αρχή. Είναι δηλαδή αίρεση που εκφράστηκε και εκφράζεται τόσο από πρόσωπα που ανήκουν σε ομάδες εκτός Εκκλησίας (προτεσταντικός ή παπικός Οικουμενισμός), όσο και από πρόσωπα που βρίσκονται τυπικώς εντός Εκκλησίας (εξ ορθοδόξων Οικουμενισμός).
Η αίρεση αυτή διευρύνει τα όρια της Εκκλησίας, για την Οποία είτε θεωρεί ότι περιλαμβάνει μαζί με την Ανατολική (και Γνησία) Εκκλησία, και την Δυτική "εκκλησία" (θεωρία των δύο πνευμόνων), είτε, ακόμη παραπέρα, όλες τις "εκκλησίες" - αναδενδράδες (θεωρία των κλάδων), είτε ακόμη το σύνολο όλων των "βαπτισμένων" - και ραντισμένων - (βαπτισματική θεολογία),  ενώ οι πιο ακραίοι εκ των θιασωτών της συμπεριλαμβάνουν ακόμη και τους αλλοθρήσκους, και μάλιστα όχι απαραίτητα τους μονοθεϊστές!
Αυτή ακριβώς η διεύρυνση είναι η αιτία που χαρακτηρίστηκε ο Οικουμενισμός παναίρεση, αφού δι' αυτής νομιμοποιείται κάθε αίρεση! Είναι δε φανερή η ιδεολογική συγγένεια αυτής με τον Τεκτονισμό. Άλλωστε και οι δύο μεγαλύτεροι, εξ ορθοδόξων, εκφραστές της αιρέσεως αυτής (Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Μελέτιος Μεταξάκης και Αθηναγόρας Σπύρου) υπήρξαν υψηλόβαθμοι Τέκτονες. 
Oι Οικουμενιστές με το να τοποθετούν με την βία στην σωστική Κιβωτό, την Εκκλησία, αυτούς οι οποίοι εκουσίως απεκόπησαν από Αυτήν ή αρνούνται να ενταχθούν σε Αυτήν, παρουσιάζουν έναν Θεό άδικο, που δεν σέβεται το αυτεξούσιο των πλασμάτων του και στερεί από τον άνθρωπο το κορυφαίο δώρο που του χάρισε, δηλαδή την ελεύθερη βούληση, ενώ οι ίδιοι παρουσιάζονται και βλάσφημοι ότι τάχα είναι αυτοί φιλανθρωπότεροι από τον Θεό!


ΜΑΤΘΑΙΪΣΜΟΣ: ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ ΤΩΝ ΟΡΙΩΝ


Στον αντίποδα της αιρέσεως του Οικουμενισμού έχουμε μια εκκλησιολογική αίρεση η οποία συρρικνώνει τα όρια της Εκκλησίας. Την αίρεση αυτή την χαρακτηρίζουμε Ματθαιϊσμό [3], μιας και ο Επίσκοπος Βρεσθένης Ματθαίος Καρπαθάκης ήταν ο πρώτος και κύριος εκφραστής της. Δεν είναι όμως εκφραστές της μόνο (ή απαραίτητα) Ματθαιϊκοί (και δεν εννοούμε φυσικά τους απλοϊκούς πιστούς, οι οποίοι ακολουθούν από αγνό ζήλο τους ποιμένες τους), αλλά και μη Ματθαιϊκοί (όπως, παραδείγματος χάριν, στο παρελθόν, η Μαγδαληνή μοναχή). 
Το κύριο χαρακτηριστικό της αιρέσεως αυτής, που αναπτύχθηκε μέσα στους κόλπους των Παλαιοημερολογιτών, είναι η θεωρία περί αυτόματης αποκοπής από την Εκκλησία όλων των παραβατών (είτε πρόκειται για απλό πιστό, είτε ακόμη και για ολόκληρη Σύνοδο μιας Τοπικής Εκκλησίας) και η μη αναγκαιότητα Συνοδικής Κρίσεως για την παράβαση. Έτσι, κατά τον Ματθαίο, με την Ημερολογιακή Καινοτομία του 1924 τόσο "αἱ Έκκλησία αἱ δεχθείσαι τὴν καινοτομία ταύτην κατέστησαν σχισματικαὶ"[4], όσο και "ἐκεῖναι αἱ ἐπὶ μέρους Ἐκκλησίαι αἵτινες συλλειτουργοῦν ἢ συμπροσεύχονται γενικῶς μετὰ τῶν καινοτομησασῶν Ἐκκλησιῶν"[5]. Μάλιστα αυτή η θεωρία περί αυτόματης αποκοπής από την Εκκλησία, θεωρήθηκε εκ των ων ουκ άνευ, με ισχύ δόγματος (την ονόμασαν "Ορθόδοξη Ομολογία"), με αποτέλεσμα να στιγματιστούν ως μη ορθόδοξοι όσοι δεν την αποδεχόντουσαν και οι θιασώτες της να θεωρήσουν έτσι ακόμη και αδελφούς τους Παλαιοημερολογίτες ως "εκτός Εκκλησίας" και να τους αποκηρύξουν το 1937, δημιουργώντας το γνωστό Ματθαιϊκό Σχίσμα! Η πίστη στην αιρετική αυτή θεώρηση της αυτόματης αποκοπής από την Εκκλησία οδηγεί σε μια πρωτοφανή συρρίκνωση των ορίων Αυτής, όπως έχει επισημανθεί και σε σχετικό κείμενο [6].
Oι Ματθαιϊκοί με το να αποκόπτουν αυθαιρέτως από την σωστική Κιβωτό, την Εκκλησία, όλους όσους κατά την γνώμη τους, έχουν πέσει σε κάποια αίρεση, υπαρκτή ή φανταστική (για να δικαιολογήσουν τα νέα σχίσματα που προέκυψαν στους κόλπους τους, έχουν εφεύρει την "νεοεικονομαχία", την "εκκλησιομαχία", την "χριστομαχία" και άλλες "αιρέσεις"), παρουσιάζουν και αυτοί έναν Θεό άδικο, Ο Οποίος μάλιστα απέτυχε στο σωστικό έργο Του (άπαγε της βλασφημίας!), αφού με τον άδικο αυτοματισμό του (ο Ματθαιϊσμός) θεωρεί εξοστρακισμένους από την Εκκλησία πλήθος πιστών που δεν γνωρίζουν τις ποικίλες εκκλησιολογικές εκτροπές, είτε γιατί μετενόησαν την ενάτη ή την ενδεκάτη ώρα, είτε λόγω αγραμματοσύνης, είτε ελλείψεως διανοητικής ικανότητας ή εν τέλει λόγω ηλικιακής καταστάσεως (π.χ. κάτω των 18 ετών) και που εκ των πραγμάτων αδυνατούν να γνωρίζουν τα εκκλησιαστικά δρώμενα, ώστε να τους καταλογίζεται ευθύνη. Και γι' αυτό φυσικά επιβάλλεται η συνοδική διάγνωση και κατάγνωση, για να γνωρίσουν οι πάντες ποιοί είναι οι αιρετικοί και ποιοί κάνουν σχίσματα [7].
Κατά του Ματθαιϊσμού συνέγραψε, μεταξύ άλλων, και ο Άγιος πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης.


ΕΠΙΣΚΟΠΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ: ΜΕΤΑΘΕΣΗ ΤΩΝ ΟΡΙΩΝ



Ο Επισκοποκεντρισμός ως αίρεση εκφράστηκε κυρίως από τον π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο [8] και γεννήθηκε ως αντίδραση στον Ματθαιϊσμό (τον οποίο ονομάζει "Ζηλωτισμό" συμπεριλαμβάνοντας όμως σε αυτόν και άλλες διδασκαλίες, κατά πάντα ορθές, όπως την απομάκρυνση από τους ακρίτους αιρετικούς). Αποτελεί δε την πιο επικίνδυνη εκκλησιολογική αίρεση της εποχής μας, μαζί με τον Οικουμενισμό, τον οποίο και υπηρετεί άριστα.
Η αίρεση αυτή μεταθέτει τα όρια της Εκκλησίας από την Αλήθεια της Πίστεως, στα πρόσωπα που την διοικούν, θεωρώντας τεκμήριο του να βρίσκεται κανείς "εντός Εκκλησίας" το να κοινωνεί με τους εκάστοτε διοικούντες αυτήν, ακόμη και αν αυτοί είναι αιρετικοί, εφόσον όμως δεν έχουν αποκοπεί επισήμως από το Σώμα της Εκκλησίας!
Η εκκλησιολογική αυτή αίρεση έρχεται σε ευθεία αντίθεση τόσο με την διδασκαλία της Εκκλησίας, όπως έχει εκφραστεί διά των Συνόδων και των Αγίων Πατέρων, όσο και με την πράξη των τελευταίων, αλλά και όλων των ορθοδόξων εν καιρώ εμφανιζομένης, εντός των κόλπων της Εκκλησίας, αιρέσεως.
Για τους Αγίους τεκμήριο του να βρίσκεται κανείς ουσιαστικά εντός Εκκλησίας είναι η Αλήθεια της Πίστεως [9], ήτοι η Ορθόδοξη Ομολογία [10].
Έτσι ουδόλως θεώρησαν εαυτούς και ουδέποτε θεωρήθηκαν "εκτός Εκκλησίας" οι Ορθόδοξοι οι οποίοι διέκοπταν την κοινωνία με τους εκάστοτε διοικούντες τους, όταν αυτοί έπεφταν σε κάποια αίρεση [11].
Η πρωτοφανής αυτή διδασκαλία της κοινωνίας με τους ακρίτους αιρετικούς διοικούντες, ακυρώνει όλον τον Ορθόδοξο Αγώνα που προηγείτο πάντοτε της Συνοδικής κατακρίσεως μιας αιρέσεως, κατακρίσεως η οποία λύτρωνε την Εκκλησία από τους μερισμούς και τα σχίσματα, τα οποία επέφερε η αίρεση σε Αυτήν [12].
Αυτή η αίρεση δυστυχώς έχει αχρηστεύσει και ένα μεγάλο μέρος ορθοδόξως μεν φρονούντων κατά τα άλλα, οι οποίοι όμως επί δεκαετίες δεν τολμούν να πράξουν το αυτονόητο (να διακόψουν δηλαδή εκκλησιαστική κοινωνία με τους αιρετίζοντες) υπό τον φόβο μήπως βρεθούν "εκτός Εκκλησίας" [13]! 
Κατά της αιρέσεως αυτής συνέγραψε διαφωτιστικά, κυρίως ο αείμνηστος σύγχρονος Πατέρας της Εκκλησίας π. Θεοδώρητος (Μαύρος). 


ΣΕΡΓΙΑΝΙΣΜΟΣ: ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΩΝ ΟΡΙΩΝ


Η ονομασία "Σεργιανισμός"  είναι νεολογισμός τον οποίο δημιούργησε ο σύγχρονος Ρώσος Ομολογητής Μπόρις Ταλάντωφ [14]. Η αίρεση αυτή (η οποία πήρε το όνομά της από τον Πατριάρχη Ρωσίας Σέργιο Στραγκορόντσκυ, ο οποίος το 1927 υποτάχθηκε στο αθεϊστικό κράτος της Σοβιετικής Ενώσεως) διαστρεβλώνει τα όρια της Εκκλησίας διά της απορρίψεως της  ευθαρσούς και εν τη πράξει Ορθοδόξου Ομολογίας, αφού χρησιμοποιεί την απάτη ως μέσο δήθεν διαφυλάξεως της Εκκλησίας, δηλαδή του διοικητικού περιβλήματος Αυτής [15]
Έτσι έχουμε μία κατ' όνομα Τοπική Εκκλησία, η οποία αναγνωρίζεται μεν ως επίσημη από το στρατευμένο αντιεκκλησιαστικό Κράτος στο οποίο ανήκει, αλλά ουσιαστικά δεν αποτελεί μέρος της Εκκλησίας του Χριστού, μιας και δεν ομολογεί την Αλήθεια της Πίστεως, αλλά αποδέχεται και υπηρετεί το ψεύδος, την πλάνη και την ανομία του αντιχρίστου κράτους!
Και ναι μεν ο Σεργιανισμός γεννήθηκε στις ποτέ κομμουνιστικές χώρες, είναι όμως αίρεση που πλήττει την Εκκλησία και σήμερα, στα λεγόμενα νεοφιλελεύθερα καπιταλιστικά κράτη, στα οποία οι Τοπικές Εκκλησίες χάριν της αναγνωρίσεώς τους από το άθεο κράτος (ως νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου [16]), σιωπούν στην θεσμοθέτηση ολοένα και περισσοτέρων αντιχρίστων νόμων (νομιμοποίηση μοιχείας, φόνου διά εκτρώσεων, ομοφυλοφιλίας διά συμφώνου συμβιώσεως, αθεϊστικής παιδείας, "αντιρατσισμού" , ηλεκτρονικού φακελώματος κλπ.), υπό τον φόβο ότι αν αντιδράσουν θα πάψουν η αναγνώριση και τα προνόμια που τους παρέχονται.
Σε σημαντική Εκκλησιολογική Διακήρυξη της ελευθέρας και ζώσας (ακόμη) Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων της Ελλάδος επισημάνθηκε προσφυώς πως ο Σεργιανισμός "χων πρὸ πολλοῦ ἐνσωµατώσει εἰς τὸ ἐνδότερον αὐτοῦ εἶναι τὸ κοσμικὸν πνεῦμα, τὴν ἀσυνειδησίαν, τὴν ἐξαπάτησιν καὶ τὴν παθολογικὴν δουλικότητα ἔναντι τῶν ἰσχυρῶν τοῦ κόσµου τούτου, συνεχίζει νὰ προδίδῃ τὴν Ἐκκλησίαν, ὄχι πλέον ἐξ αἰτίας δῆθεν τοῦ φόβου τῶν ἀντιποίνων ἐκ μέρους τῶν ἀθέων Κρατούντων, ἀλλὰ χάριν ἰδιοτελῶν καὶ ἐγκοσμιοκρατικῶν κινήτρων, ὑπὸ τὸ πέπλον δὲ δῆθεν τῆς Κανονικότητος, ἐκποιεῖ πλέον τὴν ἐλευθερίαν τῆς Ἐκκλησίας, µὲ ἀντάλλαγµα τὸ κέρδος τῆς φιλίας μετὰ τῶν ἰσχυρῶν τοῦ κόσµου τούτου, µεθ’ ὅλων βεβαίως τῶν συναφῶν ὑλικῶν συµφερόντων καὶ τῆς περιόπτου κοινωνικῆς θέσεως" [17].

Είναι δε χρέος της μελλούσης αυθεντικής Μεγάλης Συνόδου των Ορθοδόξων (η Οποία θα καταδικάσει την Ψευδοσύνοδο της Κρήτης) να αποκρούσει τις παραπάνω διδασκαλίες, διαφυλλάτοντας τοιουτοτρόπως το Πλήρωμα της Εκκλησίας από τους ψευδοδιδασκάλους που εισήγαγαν αιρέσεις απωλείας [18].



Νικόλαος Μάννης

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1] "Ὅτι αἱρέσεων καὶ τῶν κακῶν πάντων αἴτιοι οἱ ποιμένες" παρατηρεί ο Άγιος Μελέτιος ο Ομολογητής.
[2] Πρέπει να σημειωθεί πως ο Οικουμενισμός θυμίζει τον Αρειανισμό ως προς την αναστάστωση που προκαλεί στην Εκκλησία, μιας και εκείνη η αίρεση διήρκησε πολλά έτη και έγινε αιτία να γεννηθούν και άλλες αιρέσεις, ακόμη και φαινομενικά πολέμιές της (Απολλιναρισμός, Λουκιφεριανισμός, Πνευματομάχοι κλπ.).
[3] Αυτή η αίρεση θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί επίσης και "ακραίος Ζηλωτισμός". Ο μακαριστός π. Σεραφείμ Ρόουζ την αποκαλεί εύστοχα "Υπερορθότητα" (Super-Correctness).
[4] Εγκύκλιος Βρεσθένης Ματθαίου (21-9-1944). Το "σχισματικαί" εδώ εννοείται "ενεργεία σχισματικές", δηλαδή ήδη αποκομμένες από την Εκκλησία του Χριστού, όχι "δυνάμει σχισματικές" όπως θεωρούσε ο Άγιος πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος, δηλαδή υπόδικες, σε αρμόδια Μεγάλη Σύνοδο, για σχίσμα.
[5] Αυτόθι.
[6] Η ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ ΕΙΝΑΙ ΠΛΑΝΗ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΑΔΙΕΞΟΔΟ
http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2016/03/blog-post_4.html )
[7] Αυτήν την στιγμή υπάρχουν στην Ελλάδα και τον υπόλοιπο κόσμο ολιγάριθμες εκκλησιαστικές κοινότητες (όχι απαραίτητα αυτοπροσδιοριζόμενες ως Ματθαιϊκές), εμφορούμενες με τις αρχές της αιρέσεως αυτής, οι οποίες αυτοπροσδιορίζονται ως Η Εκκλησία, γεγονός το οποίο δείχνει ξεκάθαρα ότι μια τέτοια θεώρηση είναι αιρετική και πηγάζει από μια υπερηφάνεια καλυμμένη με ένδυμα ζήλου.
[8] Προτιμήθηκε ο όρος "Επισκοποκεντρισμός" (Δεσποτοκρατία) από το "Επιφανισμός", μιας και σήμερα η αίρεση αυτή έχει εξελιχθεί επιπλέον και με τις διδασκαλίες του κυριοτέρου πλέον φορέα αυτής Μητροπολίτου Περγάμου Ιωάννου Ζηζιούλα. Διότι ο μεν π. Επιφάνιος Θ. υπηρέτησε, και υπηρετεί με τα κείμενά του, άριστα την αίρεση αυτή (κυρίως δε με την θεωρία του περί αξιωματικών και στρατιωτών στην Εκκλησία, αφαιρώντας το αδιαμφισβήτητο δικαίωμα στους δευτέρους να ενίστανται και να έχουν λόγο στα καίρια της πίστεως, καθώς επίσης και με την βλάσφημη και κακουργηματική δυνητική θεώρηση του 15ου κανόνα της ΑΒ΄ συνόδου), αλλά ο Περγάμου είναι εκείνος ο οποίος την διοικητική δικαιοδοσία του επισκόπου στα της Εκκλησίας την ανήγαγε σε δόγμα δογμάτων, κατά το πρότυπο της παποκεντρικής εξουσίας (ένα πρόσφατο παράδειγμα, η συμπεριφορά του Φλωρίνης Θεοκλήτου απέναντι στον π. Παΐσιο Παπαδόπουλο).
[9] "Oἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσί· καὶ οἱ μὴ τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδὲ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσί, καὶ τοσοῦτο μᾶλλον, ὅσον ἂν καὶ σφῶν αὐτῶν καταψεύδοιντο, ποιμένας καὶ ἀρχιποιμένας ἱεροὺς ἑαυτοὺς καλούντες καὶ ὑπ' ἀλλήλων καλούμενοι· μηδὲ γὰρ προσώποις τὸν χριστιανισμόν, ἀλλ' ἀληθεία καὶ ἀκριβείᾳ πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα" (Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, Ε.Π.Ε., τόμ. γ΄, σελ. 608).
[10] "Καθολικὴν Ἐκκλησίαν (σ. ημ. ονόμασε) τὴν ὀρθὴν καὶ σωτήριον τῆς εἰς Aὐτὸν(σ. ημ. τον Χριστόν) πίστεως ὁμολογίαν" (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, P.G. 90, 132).
[11] "Ευσταθιανοί" επί αρειανοφρόνων επισκόπων Αντιοχείας, Ορθόδοξοι επί Νεστορίου Κωνσταντινουπόλεως, Άγιος Μάξιμος Ομολογητής και οι συν αυτώ επί Μονοθελητισμού, "Εικονόφιλοι" επί Εικονομαχίας, "Ανθενωτικοί" επί Ψευδοσυνόδων Λυών και Φερράρας-Φλωρεντίας κ.λπ.
[12]  Γι' αυτόν τον λόγο ακριβώς και ο ΙΕ΄ Κανόνας της ΑΒας Συνόδου επαινεί τους αποτειχιζόμενους από τους αιρετικούς αυτούς "ψευδεπισκόπους", διότι "σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι".
[13] Επιπροσθέτως, η αίρεση αυτή έχει επηρεάσει και μέρος Νεοαποτειχισθέντων, από τον Οικουμενισμό, ορθοδόξων, οι οποίοι θεωρούν πως ο αντιαιρετικός αγώνας, σταματά μόνο στην Αποτείχιση και κάθε περαιτέρω ενέργεια, όπως οι χειροτονίες Ορθοδόξων Επισκόπων, αποτελεί "σχίσμα" και "δημιουργία νέας Εκκλησίας", δεχόμενοι έτσι ως "κανονικούς"... τους πεσόντες στην αίρεση Επισκόπους, από τους οποίους αποτειχίστηκαν!
[14] Κοιμήθηκε το 1971 στο νοσοκομείο φυλακών της Σοβιετικής Ενώσεως από τις κακουχίες.
https://ru.wikipedia.org/wiki/Талантов,_Борис_Владимирович
http://www.eshatologia.org/328-boris-talantov.html
http://tapirr.livejournal.com/3539680.html
[15] Είναι εμφανής λοιπόν η συγγένεια Επισκοποκεντρισμού και Σεργιανισμού.
[16] Έγραφε προφητικά ο Μητροπολίτης Σιατίστης Πολύκαρπος Λιώσης (+1996) πως η επίσημη Εκκλησία με τον τότε Καταστατικό της Χάρτη και την μετατροπή της σε Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου  (1969) "'ἐπισήμως καὶ τελεσιδίκως ἀπέκοψετὴν κεφαλὴν τῆς Ἐκκλησίας, ἥτις ἐστὶν ὁ Χριστός, καὶ ἀντ' αὐτῆς ἔθεσε τὸν Νόμον τοῦ Κράτους, αὐτὸς δὲ ὡς κεφαλὴ τοῦ Νομικοῦ Προσώπου "Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος", αὐτὸς θὰ κατευθύνῃ τὴν Ἐκκλησίαν, ὡς κεφαλὴ πλέον. ὅπου βούλεται, καὶ εἰς τὴνδιάλυσιν ἀκόμη" (Μητρ. Σισανίου Πολυκάρπου Λιώση, Η Εκκλησία του Χριστού θεοσύστατον ίδρυμα και ουχί Νομικόν Πρόσωπον Δημοσίου Δικαίου, Αθήναι, 1969, σελ. 37).
[17] Ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔναντι τῆς Αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, Θέματα Δογματικὰ καὶ Κανονικὰ ( http://www.ecclesiagoc.gr/index.php/ekklisiologika/384-i-gnisia-or8odoksi-ekklisia-enanti-tisairesews-tou-oikoymenismou-8emata-dogmatika-kanonika ).
[18] Πρβλ. Β΄ Πέτρ. β΄, 1.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τα τρία τελευταία σκίτσα προέρχονται από τεύχη του περιοδικού "Χριστιανική Σπίθα" του πρ. Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου (+2010).