A

A

† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)

† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)
† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)

ΚⲀⲖⲎ ⲤⲀⲢⲀΚⲞⲤⲦⲎ! ΚⲀⲖⲞⲚ ⲀⲄⲰⲚⲀ!

ΚⲀⲖⲎ ⲤⲀⲢⲀΚⲞⲤⲦⲎ! ΚⲀⲖⲞⲚ ⲀⲄⲰⲚⲀ!

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2016

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΘΑΡΡΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ (Ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος)

Αποτέλεσμα εικόνας για προσευχὴ



Ἔχεις ἀκόμη ἀνησυχίες. Πές μου, ἀπὸ ποῦ θὰ μποροῦσαν νὰ προέρχονται; Ὅλα τὰ ἐξωτερικὰ πᾶνε καλά. Ὅλα τὰ ἐσωτερικὰ τὰ ἔχεις ἐπανεξετάσει καὶ τακτοποιήσει. Τὴν ἀπόφασή σου τὴν ἔχεις πάρει. Ἀπὸ ποῦ, λοιπόν, προέρχονται αὐτὲς οἱ ἀνησυχίες; Ὅλες εἶναι ἀπὸ τὸν ἐχθρό. Ὅλες. Ἀπὸ πουθενὰ ἀλλοῦ.

Τί ἄλλο θὰ μποροῦσε νὰ συμβαίνει; Μήπως σκέφτεσαι νὰ φτιάξεις τὴ ζωή σου μόνη σου, μὲ τὶς δικές σου ἱκανότητες καὶ προσπάθειες; Ἂν πραγματικὰ αὐτὸ σκέφτεσαι, σὲ συμβουλεύω ν’ ἀλλάξεις ἀμέσως γνώμη, ἀλλιῶς δὲν θ’ ἀπαλλαγεῖς ἀπὸ τὴ σύγχυση καὶ τὴν ταραχή.

Ἐξέτασε πάλι τὸν ἑαυτό σου ἢ θυμήσου ὅ,τι σοῦ ἔχω ὑποδείξει καὶ ὅ,τι ἔχει συμβεῖ μέσα σου σ’ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ἀλληλογραφίας μας. Θυμήσου, ἐπίσης, ποιὰ ἦταν ἡ ἔκβαση τῶν προβληματισμῶν σου γιὰ τὴ ζωή. Τέλος, δῶσε στὴν αὐτοεξέτασή σου τέτοια κατεύθυνση, ὥστε νὰ καταλήξει σὲ μιὰ σταθερὴ ἀπόφαση ἀμετάκλητης ἐναποθέσεως τοῦ μέλλοντός σου στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ.

Ἀφοῦ, λοιπόν, πάρεις αὐτὴ τὴν ἀπόφαση, προσευχήσου στὸν Κύριο ὁλόθερμα. “Τὸ μέλλον μου”, πές Του, “τὸ ἀφήνω μὲ ἐμπιστοσύνη στὰ χέρια Σου.Ὅπως ξέρεις καὶ ὅπως θέλεις, Κύριε, κατεύθυνε τὴ ζωή μου, μ’ ὅλα τὰ ἀπρόοπτα καὶ μ’ ὅλες τὶς δυσκολίες της. Ἀπὸ δῶ κι ἐμπρὸς δὲν θὰ μεριμνῶ καὶ δὲν θ’ ἀνησυχῶ πιὰ γιὰ τὸν ἑαυτό μου. Μιὰ φροντίδα μόνο θὰ ἔχω, νὰ κάνω πάντα ὅ,τι εἶναι εὐάρεστο σ’ Ἐσένα”.

Ἔτσι νὰ Τοῦ μιλήσεις, ἀλλὰ καὶ ἔμπρακτα νὰ Τοῦ ἀποδείξεις ὅτι ἔχεις ὁλοκληρωτικὰ ἀφεθεῖ στὰ χέρια Του, ὅτι δὲν ἀνησυχεῖς γιὰ τίποτα, ὅτι ἀποδέχεσαι ἤρεμα καὶ ἀγόγγυστα ὁποιαδήποτε κατάσταση, εὐχάριστη ἤ δυσάρεστη, μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι ἔχει παραχωρηθεῖ ἀπὸ τὴ Θεία πρόνοια. Μοναδική σου μέριμνα ἂς εἶναι ἡ ἀκριβὴς τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ σὲ κάθε περίσταση.

Ὓστερ’ ἀπὸ μιὰ τέτοια ἐσωτερικὴ τοποθέτηση, ὅλες οἱ ἀνησυχίες σου θὰ ἐξανεμιστοῦν. Ἀνησυχεῖς γιὰ τὸν ἑαυτό σου τώρα, καθὼς θέλεις ὅλες οἱ περιστάσεις νὰ συντείνουν στὴν ἐκπλήρωση τοῦ δικοῦ σου σκοποῦ. Καὶ ἐπειδή, φυσικά, ὅλα δὲν γίνονται σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά σου, ταράζεσαι καὶ στενοχωριέσαι – “αὐτὸ δὲν ἔγινε ἔτσι, ἐκεῖνο δὲν ἔγινε ἀλλιῶς”. Ἄν, ὅμως, ἀναθέσεις τὰ πάντα στὸν Κύριο μὲ ἐμπιστοσύνη καὶ δεχθεῖς πώς ὅ,τι συμβαίνει προέρχεται ἀπ’ Αὐτὸν γιὰ τὸ καλό σου, τότε δὲν θ’ ἀνησυχεῖς πιὰ καθόλου. Θὰ κοιτᾶς μόνο γύρω σου, γιὰ νὰ δεῖς τί σοῦ στέλνει ὁ Θεός, καὶ θὰ ἐνεργεῖς σύμφωνα μ’ αὐτὸ πού στέλνει.

Κάθε κατάσταση μπορεῖ νὰ ὑπαχθεῖ σὲ κάποια Θεία ἐντολή. Νὰ ἐνεργεῖς, λοιπόν, σύμφωνα μὲ τὴ σχετικὴ ἐντολή, ἐπιδιώκοντας τὴν εὐαρέστηση τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι τὴν ἱκανοποίηση τῶν δικῶν σου ἐπιθυμιῶν. Προσπάθησε νὰ καταλάβεις τί λέω καὶ ἀποφάσισε νὰ τὸ ἐφαρμόσεις. Δὲν θὰ τὸ κατορθώσεις, βέβαια, ἀπὸ τὴ μιὰ στιγμὴ στὴν ἄλλη. Χρειάζεται ἀγώνας γι’ αὐτό, ἀλλὰ καὶ προσευχή.

Ζητῶ ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ σὲ λυτρώσει ἀπὸ τὴν κατάθλιψη, πού θεωρεῖς ἀφόρητη, ἀλλὰ μόνο ἂν αὐτὸ εἶναι σύμφωνο μὲ τὸ ἅγιο θέλημά Του καὶ ἀπαραίτητο γιὰ τὴ σωτηρία σου. Θὰ σὲ λυτρώσει, δίχως ἄλλο, στὴν ὥρα πού πρέπει. Ὁπλίσου μὲ πίστη καὶ ὑπομονή. Βλέπουμε πόσο γρήγορα μεταβάλλονται οἱ συνθῆκες τῆς ζωῆς μας. Ὅλα ἀλλάζουν ἀκατάπαυστα. Ἔτσι θ’ ἀλλάξει καὶ ἡ ψυχική σου κατάσταση. Θὰ ἔρθει μία μέρα πού, ἀπαλλαγμένη πιὰ ἀπὸ τὸ πλάκωμα, θ’ ἀναπνέεις ἐλεύθερα καὶ θὰ φτεροκοπᾶς ὅπως ἡ πεταλούδα πάνω ἀπὸ τὰ λουλούδια. Πρέπει μόνο νὰ σηκώσεις μὲ ὑπομονὴ τὴν τωρινὴ δυσκολία γιὰ ὅσον καιρὸ παραχωρήσει ὁ Θεός.

Ὅταν ἡ νοικοκυρὰ βάλει μιὰ πίτα στὸ φοῦρνο, δὲν τὴ βγάζει ὥσπου νὰ βεβαιωθεῖ πώς εἶναι ψημένη. Ὁ Νοικοκύρης τοῦ σύμπαντος σ’ ἔχει βάλει μέσα σ’ ἕνα φοῦρνο καὶ σὲ κρατάει ἐκεῖ ὥσπου νὰ ψηθεῖς. Κᾶνε ὑπομονή, λοιπόν, καὶ περίμενε. Δὲν θὰ μείνεις στὸ φοῦρνο οὒτ’ ἕνα λεπτὸ περισσότερο ἀπ’ ὅσο χρειάζεται. Μόλις εἶσαι ἕτοιμη, θὰ σὲ βγάλει ὁ Κύριος ἔξω. Ἄν, ὅμως, μόνη σου πεταχτεῖς ἔξω, θὰ εἶσαι σὰν τὴ μισοψημένη πίτα.

Πρέπει ἐπίσης νὰ σοῦ πῶ, ὅτι, σύμφωνα μὲ τὴν πίστη μας, ὅποιος ὑπομένει ἀγόγγυστα τὶς δυσκολίες, πιστεύοντας ὅτι τὶς παραχωρεῖ ὁ Θεὸς γιὰ τὸ καλό του, εἶναι ἰσότιμος μὲ τοὺς ἁγίους Μάρτυρες. Αὐτὸ νὰ τὸ θυμᾶσαι πάντα, γιὰ νὰ παρηγοριέσαι.

Εἶναι ἀδύνατο νὰ ζήσεις χωρὶς συναισθήματα καὶ συγκινήσεις, ἀλλὰ δὲν εἶναι σωστὸ νὰ ὑποκύπτεις σ’ αὐτά. Πρέπει νὰ τὰ συγκρατεῖς μὲ τὴ λογικὴ καὶ νὰ τοὺς δίνεις τὴ σωστὴ κατεύθυνση. Εἶσαι εὐαίσθητη καὶ εὐσυγκίνητη. Ἡ καρδιά σου ξεχειλίζει καὶ χύνεται μέσα στὸ κεφάλι σου.

Προσπάθησε ν’ ἀποκτήσεις αὐτοκυριαρχία. Σοῦ ἔχω γράψει ἤδη τί νὰ κάνεις: Νὰ σκέφτεσαι προκαταβολικὰ ποῦ βρίσκεται τὸ πιθανὸ ἐρέθισμα γιὰ κάθε συναίσθημα. Καί, ὅταν τὸ ἐντοπίζεις, νὰ εἶσαι σὲ ἐπιφυλακή, γιὰ ν’ ἀντιλαμβάνεσαι ὁποιαδήποτε συναισθηματικὴ ταραχὴ τῆς καρδιᾶς, ἢ νὰ κρατᾶς τὴν καρδιά σου κάτω ἀπὸ τὸν σταθερὸ ἔλεγχο τοῦ νοῦ. Χρειάζεται ν’ ἀσκηθεῖς σ’ αὐτό. Μὲ τὴν ἐξάσκηση εἶναι δυνατὸ ν’ ἀποκτήσεις πλήρη αὐτοκυριαρχία.

Ὅλα πάντως προέρχονται ἀπὸ τὸν Θεό. Γι’ αὐτὸ ἂς στρεφόμαστε σ’ Ἐκεῖνον μὲ τὴν προσευχή. Καὶ ὅμως, γράφεις ὅτι δὲν προσεύχεσαι. Τί εἶναι τοῦτο πάλι; Μήπως ἔγινες ἄθεη; Τί πάει νὰ πεῖ δὲν προσεύχεσαι; Μπορεῖ νὰ μὴ λὲς τὶς τυπικὲς προσευχές, ἀλλὰ ν’ ἀπευθύνεσαι στὸν Θεὸ μὲ δικά σου λόγια καὶ νὰ Τοῦ ζητᾶς βοήθεια. “Κοίτα, Κύριε, τί συμβαίνει μ’ ἐμένα. Ἐτοῦτο κι ἐκεῖνο… Δὲν μπορῶ νὰ τὰ βγάλω πέρα μόνη μου.
Βοήθησέ με, πολυεύσπλαχνε!”. Νὰ Τοῦ μιλᾶς γιὰ κάθε σου ἀνάγκη, ἀκόμα καὶ τὴν πιὸ μικρή, καὶ νὰ Τὸν παρακαλᾶς γιὰ διαρκῆ ἐνίσχυση. Αὐτὴ ἡ προσευχὴ εἶναι ἡ πιὸ γνήσια.

Γιατί ἀκοῦς ἐκεῖνον πού σὲ ἀποτρέπει ἀπὸ τὴν προσευχή; Δὲν καταλαβαίνεις ὅτι κι αὐτὸ εἶναι δουλειὰ τοῦ ἐχθροῦ; Ναί, ἀναμφίβολα εἶναι. Ψιθυρίζει στὸ αὐτί σου: “Μὴν προσεύχεσαι!”. Καὶ μερικὲς φορές, ἀφοῦ κυριαρχήσει σ’ ὁλόκληρο τὸ σῶμα σου, σὲ ρίχνει στὸ κρεβάτι καὶ σὲ ἀποκοιμίζει. Δικά του τεχνάσματα εἶναι ὅλα τοῦτα. Μὰ ἐνῶ ὁ πονηρὸς κάνει τὴ δουλειά του, πασχίζοντας νὰ σὲ ἀποσπάσει ἀπὸ τὸ καλό σου ἔργο, πρέπει κι ἐσὺ νὰ κάνεις τὴ δική σου δουλειά, ἐπιμένοντας σ’ αὐτὸ τὸ ἔργο ὡς τὸ τέλος.

Ὁπλίσου, ὅπως τόσες φορές σοῦ ἔχω πεῖ, μὲ θάρρος καὶ μὴν ἀκοῦς τὸν ἐχθρό. Καμιὰ προσοχὴ μὴ δίνεις στοὺς ψιθυρισμούς του. Καὶ ἐπιπλέον, θύμωσε! Θυμώνοντας ἐναντίον του, εἶναι σὰν νὰ τὸν χτυπᾶς κατάστηθα. Ἀμέσως γίνεται καπνός.

Σοῦ εὔχομαι μ’ ὅλη μου τὴν καρδιὰ νὰ βρεῖς τελικὰ τὴν εἰρήνη.

Ὁ Θεὸς βοηθός!

Πηγή: Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου Προδρόμου Καρέα 

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2016

Ο π. Σεραφείμ Ρόουζ για τον π. Θεοδώρητο Μαύρο (σύντομη αναφορά στην γνωριμία δύο συγχρόνων Πατέρων της Εκκλησίας)


Ο π. Σεραφείμ Ρόουζ (άνω) και ο π. Θεοδώρητος Μαύρος (κάτω). 
Τους χώριζε ένα ημισφαίριο. Τους ένωνε η αγάπη για την Ορθοδοξία!


→ H πρώτη συνάντηση των μακαριστών και ευλογημένων Πατέρων της Ορθοδόξου Εκκλησίας, του Έλληνος π. Θεοδωρήτου Μαύρου (+2007) και του Αμερικανού π. Σεραφείμ Ρόουζ (Seraphim Rose [+1982]) έγινε κατά το έτος 1965. Ο π. Θεοδώρητος, τότε λαϊκός με το όνομα Ιωάννης, βρισκόταν στις Η.Π.Α., όπως συμπεραίνουμε από επιστολή του παλαιού συμφοιτητού του, του γνωστού Καθηγητού π. Γεωργίου Μεταλληνού [1]. Συναντήθηκε με τον π. Σεραφείμ, ο οποίος επίσης ήταν ακόμη λαϊκός με το όνομα Ευγένιος. Ο Ευγένιος, μετά από ευλογία του Αγίου Ιωάννου Μαξίμοβιτς, είχε ιδρύσει το 1964, μαζί με τον φίλο του Γκλεμπ (μετέπειτα π. Γερμανό [+2014]), το βιβλιοπωλείο "Ορθόδοξα Βιβλία και Εικόνες", δίπλα στον Καθεδρικό Ρωσικό Ναό "Πάντων θλιβομένων η Χαρά" στο Σαν Φρανσίσκο. Τέλη του 1964 γίνεται η αγορά ενός χειροκίνητου τυπογραφικού πιεστηρίου το οποίο τοποθετείται στο βιβλιοπωλείο για να ξεκινήσει η έκδοση του θρυλικού περιοδικού "The Orthodox Word", με την βοήθεια και τον προσωπικό κόπο πολλών αδελφών. Στο βιβλιοπωλείο αυτό πρέπει να συναντήθηκαν οι δύο άνδρες, το επόμενο έτος, μιας και γράφει αργότερα ο π. Σεραφείμ σε επιστολή του προς κάποιον φίλο του Λαυρέντιο για τον π. Θεοδώρητο πως πρόκειται "για τον πρώην Ιωάννη Μαύρο ο οποίος έγραψε άρθρα και μας βοήθησε στην στοιχειοθέτηση το 1965" [2].

Το βιβλιοπωλείο του π. Σεραφείμ σήμερα

→ Όντως στα πρώτα τεύχη του περιοδικού υπάρχουν δύο άρθρα του π. Θεοδωρήτου, το ένα για τον Άγιο Νικόδημο (τ. 5, Σεπτ.-Οκτ. 1965) και το δεύτερο για τον Άγιο Νεκτάριο (τ. 8, Απρ.-Μάι.-Ιούν. 1966).



→ Η επόμενη συνάντηση των δύο ανδρών έγινε πάλι στο Σαν Φρανσίσκο την Παρασκευή 28 Αυγούστου / 10 Σεπτεμβρίου 1971, όπως φαίνεται από επιστολή του π. Σεραφείμ στον π. Νικήτα Παλάσση. Γράφει συγκεκριμένα: "Την Παρασκευή μας επισκέφθηκε ο π. Θεοδώρητος, και τι χαρά ήταν σε εκείνη τη συνάντηση και την προσευχή με αυτόν τον γνήσιο Αγιορείτη ζηλωτή! Επιβεβαιωθήκαμε μόνο στην κρίση μας ότι, εάν οι Έλληνες προσβλέπουν στους Συνοδικούς Επισκόπους για επιβεβαίωση της στάσεώς τους για γνησία Ορθοδοξία, εμείς στην Σύνοδο προσβλέπουμε στους ζηλωτές Έλληνες για έμπνευση στην αληθινή και αλύγιστη Ορθοδοξία" [3].


→ Στο τεύχος 46 (Σεπτ.-Οκτ. 1972) του περιοδικού The Orthodox Word, φιλοξενείται  φωτογραφία Ζηλωτών Πατέρων - στην οποία διακρίνεται εκτός του π. Θεοδωρήτου (όρθιος αριστερά), ο μακαριστός π. Μάξιμος Αγιοβασιλειάτης (καθήμενος στη μέση), και ο π. Χρύσανθος από την Καψάλα (καθήμενος αριστερά) -, όπως επίσης και άρθρο του π. Θεοδωρήτου με τίτλο: "Το Ζηλωτικό κίνημα και η υπηρεσία προς την Ορθόδοξη Πίστη στο Άγιον Όρος". 


→ Από τις επιστολές του π. Σεραφείμ, αντλούμε την πληροφορία ότι ο π. Θεοδώρητος είχε στείλει και άλλα άρθρα προς δημοσίευση, αλλά υπήρχε πρόβλημα με την έγκαιρη μετάφρασή τους και έτσι μόνο ένα ακόμη δημοσιεύθηκε. Πρόκειται για το άρθρο με τίτλο: "Ορθοδοξία ή Θάνατος: Νέες διώξεις των Ζηλωτών Μοναχών του Αγίου Όρους" (τ. 55, Μαρ.-Απρ. 1974).


→ Σε ένα ζήτημα που ο π. Σεραφείμ στηρίχθηκε από τον π. Θεοδώρητο, ήταν στο ζήτημα της αγιότητας του Ιερού Αυγουστίνου.  Όταν μια γνωστή μικρή ομάδα Ελλήνων, οι οποίοι ανήκαν στους Ρώσους της Διασποράς, ξεκίνησαν μια επίθεση κατά του Αγίου Αυγουστίνου, ο π. Σεραφείμ επιστράτευσε και την γνώμη του π. Θεοδωρήτου για να υποστηρίξει την θέση του. Ας δούμε δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα από επιστολές του:
"Γνωρίζουμε ήδη ότι δεν σκέφτονται όλοι οι «ζηλωτές» Έλληνες σαν τον π. Παντελεήμονα. Για παράδειγμα, οι πατέρες Παντελεήμων και Νικήτας έχουν προσπαθήσει να μας πείσουν να αποβάλλουμε τον Ιερό Αυγουστίνο από το Ορθόδοξο Αγιολόγιο. Τους είπαμε πως δεν έχουμε την εξουσία να το κάνουμε αυτό, και εκτός αυτού, γνωρίζουμε ότι ο Μητροπολίτης Ιωάννης [Μαξίμοβιτς] είχε μεγάλο σεβασμό για αυτόν και τελούσε την λειτουργία του κάθε χρόνο. Παρ' όλα αυτά, ο π. Νικήτας λέει ότι βρίσκεται στο Ρωσικό Αγιολόγιο εξαιτίας "ουνιτικής επιρροής". Ωστόσο, ερευνήσαμε και διαπιστώσαμε ότι είχε εισαχθεί στο Ρωσικό Εορτολόγιο τον 19ο αιώνα αρχικά από τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, έναν Έλληνα αντι-Λατίνο ζηλωτή! Ρωτήσαμε τον π. Θεοδώρητο του Αγίου Όρους για αυτό, και μας απάντησε: "Ναι, νομίζω ότι ο Αυγουστίνος πρέπει να είναι ένας Άγιος, γιατί ο άγιος Νικόδημος τον τοποθέτησε στο Συναξάριον". Φυσικά, όλοι γνωρίζουμε ότι ο Ιερός Αυγουστίνος είχε θεολογικά λάθη ή τουλάχιστον λάθος εμφάσεις, αλλά και ότι δεν μας εμποδίζει από την καταβολή του οφειλόμενου σεβασμού προς αυτόν. Ως εκ τούτου, ο «φανατισμός» των «Ελλήνων» μας σε αυτό το σημείο φαίνεται εντελώς περιττός και αιτία μάταιων διαφορών" (Επιστολή προς τον Μητροπολίτη Λαύρο) [4].
"Όλοι γνωρίζουμε την εσφαλμένη θεωρία του Iερού Αυγουστίνου περί Χάριτος, αλλά γιατί αυτή η «φονταμενταλιστική» προσπάθεια να καταστρέψουμε εντελώς κάποιον που δεν του έχει ποτέ η Ορθόδοξη παράδοση αρνηθεί μια θέση μεταξύ των Πατέρων της Εκκλησίας; Ο π. Θεοδώρητος, αναμφίβολα μιλώντας για άλλους ζηλωτές στην Ελλάδα και στο Άγιο Όρος, μας γράφει ότι φυσικά αποδέχεται τον Αυγουστίνο ως Άγιο, γιατί και ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης το κάνει(Επιστολή προς τον π. Ιγκόρ [5]) [6].

 → Η εκτίμηση που έτρεφε ο π. Σεραφείμ για τον π. Θεοδώρητο φαίνεται και από το παρακάτω απόσπασμα επιστολής, την οποία έστειλε στον π. Αλέξιο Young το 1974:
"Είμαστε σχεδόν αναγκασμένοι να προβούμε σε ένα οδυνηρό συμπέρασμα: οι Έλληνες έχουν χάσει την πατερική παράδοση, και όλες οι διαμαρτυρίες τους περί "Λατινικής επιρροής», κλπ, είναι μόνο μια έκφραση της δικής τους αβεβαιότητος. Προσπαθούν να «ανακατασκευάσουν» την πατερική παράδοση, αλλά δεν έχουν ζωντανούς Πατέρες για να τους καθοδηγήσουν. Ίσως ο πατέρας Θεοδώρητος του Αγίου Όρους είναι περισσότερο μέσα στην πατερική παράδοση..." [7]. 
Το πρόβλημα της γλώσσας πάντως, αν και δεν στάθηκε εμπόδιο, αν δεν υπήρχε θα μπορούσε να φέρει ακόμη πιο κοντά τους δύο Πατέρες. Γράφει ο π. Σεραφείμ στον αείμνηστο γιατρό Αλέξανδρο Καλόμοιρο: 
"Είναι πολύ σημαντικό για εμάς να διατηρηθεί η επαφή μαζί σας, γιατί εκτός από εσάς δεν έχουμε σχεδόν καμία πραγματική επαφή με τους Γνησίους Ορθόδοξους Χριστιανούς στην Ελλάδα. Έχουμε μόνο τον φίλο μας π. Θεοδώρητο της Σκήτης της Αγίας Άννας, αλλά η αλληλογραφία μας μαζί του είναι σύντομη, λόγω του προβλήματος της γλώσσας. Μας έστειλε ένα χειρόγραφο για δημοσίευση, 10 ή 12 σελίδες, πριν από δύο χρόνια, και το πρόσωπο στο οποίο το δώσαμε για τη μετάφραση ακόμα δεν το έχει επιστρέψει" [8].
Ο π. Σεραφείμ πάντως, ο οποίος είχε ανοικτά διαφωνήσει με τις ακραίες θέσεις των Ελλήνων (Εγκύκλιος 1974 Συνόδου Αυξεντίου, Μοναστήρι Βοστώνης, Ματθαιϊκούς [9]), θεωρούσε τον π. Θεοδώρητο (μαζί με τον μακαριστό Μητροπολίτη Κυπριανό Κουτσούμπα και τον Αλέξανδρο Καλόμοιρο) τους σωστότερους εκπροσώπους των Παλαιοημερολογιτών της Ελλάδος [10].


Νικόλαος Μάννης

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1] Επιστολή Γεωργίου Μεταλληνού προς Ιωάννην Μαύρον, Λάρισα, 31-12-1964 [Πρώτα ο Θεός, μέγα μέρος της διασωθείσης αλληλογραφίας του π. Γεωργίου με τον π. Θεοδώρητο θα εκδοθεί από τον υποφαινόμενο εντός ολίγων μηνών].
[2] Πρωτότυπο κείμενο: "Father Theodoritos (Mt. Athos monk, formerly John Mavros, who wrote articles and helped us set type in 1965)" στο fr. Alexey Young, Letters from fr. Seraphim Rose, Letter 092, Aug. 16/29, 1971.
[3] Πρωτότυπο κείμενο: "On Friday we [were] visited by Fr. Theodoritos, and what joy there was in meeting and praying with this true Athonite zealot. We were only confirmed in our judgment that, if the Greeks look to our Synod bishops for confirmation of their stand for true Orthodoxy, we in the Synod look to you zealot Greeks for inspiration in true and unbending Orthodoxy" στο fr. Alexey Young, Letters from fr. Seraphim Rose, Letter 095, Aug. 31/Sept. 13, 1971.
[4] Πρωτότυπο κείμενο: "We already know that not all Greek “zealots” think like Fr. Panteleimon. For example, Frs. Panteleimon and Neketas have been trying to persuade us to throw Blessed Augustine out of the Orthodox Calendar. We told them we do not have the authority to do this, and besides, we know that Vladika John has great veneration for him and celebrated the service to him every year. Nonetheless, Fr. Neketas says that he is in the Russian Calendar because of “Uniate influence”. However, we investigated and found out that he was introduced into the Russian Calendar in the 19th century on the authority of St. Nikodemos the Hagiorite, a Greek anti-Latin zealot! We asked Fr. Theodoritos of Mt. Athos about this, and he wrote back: “Yes, I think Augustine must be a Saint, because St. Nikodemos placed him in the Synaxarion”. Of course, we all know that Blessed Augustine had theological errors or at least wrong emphases, but that does not prevent us from paying the due reverence to him. Therefore, the “fanaticism” of our “Greeks” on this point seems entirely unnecessary and a cause of vain disputes" στο fr. Alexey Young, Letters from fr. Seraphim Rose, Letter 130, May 27/June 9, 1973.
[5] Πρόκειται για τον μετέπειτα Μητροπολίτη Ιλαρίωνα  Καπράλ https://orthodoxwiki.org/Hilarion_(Kapral)_of_New_York
[6] Πρωτότυπο κείμενο: "Everyone knows of the erroneous doctrine of Blessed Augustine on grace—but why this “fundamentalist” attempt to destroy entirely someone who has never in Orthodox tradition been denied a place among the Fathers of the Church? Fr. Theodoritos, doubtless speaking for other zealots in Greece and on the Holy Mountain, writes us that of course he accepts Augustine as a Saint, because St. Nikodemos of the Holy Mountain does" στο fr. Alexey Young, Letters from fr. Seraphim Rose, Letter 188, Sept. 29/Oct. 12, 1975.
[7] Πρωτότυπο κείμενο: "We are almost forced to a painful conclusion: the Greeks have lost the patristic tradition, and all their shouting about “Latin influence,” etc., is only an expression of their own uncertainty. They try to “reconstruct” the patristic tradition, but they have no living Fathers to guide them. Perhaps Father Theodoritos of Mt. Athos is more in the patristic tradition..." στο fr. Alexey Young, Letters from fr. Seraphim Rose, Letter 148, Feb. 25/March 10, 1974.
[8] Πρωτότυπο κείμενο: "It is very important for us to maintain contact with you, because apart from you we have almost no real contact with the True Orthodox Christians of Greece. We have only our friend Fr. Theodoritos of St. Anne’s Skete, but our correspondence with him is brief owing to the language problem. He sent us a manuscript for publication, of 10 or 12 pages, two years ago, and the person to whom we gave it for translation still has not returned it" στο fr. Alexey Young, Letters from fr. Seraphim Rose, Letter 184, Aug. 26/Sept. 8, 1975.
[9] Τον υπερζηλωτισμό αυτόν τον είχε αποκαλέσει "Ιησουϊτική απομίμηση της Ορθοδοξίας" (Πρωτότυπο κείμενο: "May God preserve us from this jesuitical imitation of Orthodoxy!" στο fr. Alexey Young, Letters from fr. Seraphim Rose, Letter 287 [to fr. Demetrios], May 23/June 5, 1980.
[10] Πρωτότυπο κείμενο: "the soundest representatives of the Old Calendarists in Greece (Dr. Kalomiros, Archimandrite Cyprian, Father Theodoritos, etc.)" στο fr. Alexey Young, Letters from fr. Seraphim Rose, Letter 241 [to fr. Ioannikios], Nov. 4/17, 1976.

ΠΗΓΕΣ
1. Αλληλογραφία π. Θεοδωρήτου (Μαύρου) - π. Γεωργίου Μεταλληνού (ανέκδοτη).
2. Ιερομονάχου Δαμασκηνού, π. Σεραφείμ Ρόουζ - Η ζωή και τα έργα του, Εκδόσεις Μυριόβιβλιος, Αθήνα (3 τόμοι). 
3. fr. Alexey Young, Letters from fr. Seraphim Rose, Nikodemos Orthodox Publication Society, 2001.
4. The Orthodox Word, magazine


ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟΝ - ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ (ΑΝΑΤΥΠΩΣΗ)




Πρόκειται για το γνωστότερο ίσως βιβλίο του μακαριστού π. Θεοδωρήτου, με το οποίο αναιρεί τις αντι-παλαιοημερολογιτικές θέσεις (καθώς και άλλες πεπλανημένες θέσεις, όπως π.χ. περί δυνητικότητας του ΙΕ΄ Κανόνος της ΑΒας Συνόδου) του π. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου, που υπάρχουν στο βιβλίο του "Τα δύο άκρα". Το "Αντίδοτο" είχε εξαντληθεί και ανατυπώθηκε, λόγω της αυξημένης ανάγκης που έχει προκύψει στην εποχή μας, όταν μετά από τόσες προδοσίες κατά της Ορθοδοξίας, πολλοί αναμασώντας παλαιές θεωρίες δεν αντιδρούν όπως πρέπει κατά της παναιρέσεως του Οικουμενισμού.

Πληροφορίες-παραγγελίες στο krufosxoleio@yahoo.gr

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2016

ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ ΨΕΥΤΙΚΗ (Ἃγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ)

Κανείς ας μη σας κατακρίνει, δείχνοντας δήθεν ταπεινοφροσύνη”, λέει ο άγιος απόστολος Παύλος. Αληθινή ταπεινοφροσύνη είναι η οικείωση του φρονήματος του Χριστού, “ο οποίος, αν και ήταν Θεός, …τα απαρνήθηκε όλα και πήρε μορφή δούλου, έγινε άνθρωπος, και όντας πραγματικός άνθρωπος, ταπεινώθηκε θεληματικά, υπακούοντας μέχρι θανάτου, και μάλιστα θανάτου σταυρικού”. Η αληθινή ταπεινοφροσύνη είναι η διάκριση, που αποτελεί δώρο Θεού, ενέργεια της θείας χάριτος στον νου και την καρδιά του ανθρώπου.
Υπάρχει και αυτόβουλη ταπεινοφροσύνη. Αυτή είναι εφεύρημα ψυχής φιλόδοξης, ψυχής πλανεμένης και αυταπατημένης, ψυχής που κολακεύει τον εαυτό της και ζητάει την κολακεία του κόσμου, ψυχής που ολοκληρωτκά προσηλώθηκε στις επίγειες επιτυχίες και απολαύσεις, ψυχής που λησμόνησε την αιωνιότητα και τον Θεό.
Η αυτόβουλη, η επινοημένη, η πλαστή ταπεινοφροσύνη είναι ένα σύνολο αναρίθμητων και ποικίλων τεχνασμάτων, με τα οποία η ανθρώπινη υπερηφάνεια προσπαθεί να υποκλέψει τη δόξα της ταπεινοφροσύνης από τον τυφλωμένο κόσμο, τον κόσμο που αγαπά τα δικά του, τον κόσμο που εγκωμιάζει το ελάττωμα, όταν αυτό καλύπτεται πίσω από το προσωπείο της αρετής, τον κόσμο που μισεί την αρετή, όταν αυτή παρουσιάζεται μπροστά του με τη θεία απλότητά της, με την αγία και σταθερή υποταγή στο Ευαγγέλιο.
Τίποτα δεν είναι τόσο ενάντιο στην ταπείνωση του Χριστού όσο η αυθαίρετη ταπεινοφροσύνη, που απορρίπτει τον ζυγό της υπακοής στον Κύριο και υπηρετεί τον σατανά, φορώντας τον μανδύα της υπηρεσίας του Θεού.
Αν κοιτάζουμε ακατάπαυστα την αμαρτωλότητά μας, αν προσπαθούμε να παρατηρούμε κάθε της όψη, δεν θα βρούμε μέσα μας καμιάν αρετή, ούτε την ταπεινοφροσύνη.
Η αληθινή ταπείνωση κρύβει την αληθινή αρετή, όπως μια σεμνή κόρη κρύβει την ομορφιά της μ’ ένα κάλυμμα, όπως τα “άγια των αγίων” κρύβονταν από τα μάτια των ανθρώπων με το καταπέτασμα.
Η αληθινή ταπεινοφροσύνη είναι ο χαρακτήρας του Ευαγγελίου, το ήθος του Ευαγγελίου, η λογική του Ευαγγελίου.
Η αληθινή ταπεινοφροσύνη είναι θεϊκό μυστήριο, μυστήριο ασύλληπτο από τον ανθρώπινο νου. Όντας ύψιστη σοφία, φαίνεται παράλογη στη σαρκική διάνοια.
Το θεϊκό μυστήριο της ταπεινώσεως το αποκαλύπτει ο Κύριος Ιησούς στους πιστούς μαθητές Του, σ’ εκείνους που κάθονται κοντά στα πόδια Του και ακούνε με προσοχή τα σωτήρια λόγια Του. Μα κι όταν αυτό αποκαλυφθεί, παραμένει κρυφό. Η ταπείνωση είναι ανεξήγητη με τα λόγια και τη γλώσσα της γης. Η ταπείνωση είναι απρόσιτη στον σαρκικό λογισμό. Προσιτή γίνεται μόνο στον πνευματικό λογισμό. Ωστόσο, κι όταν γίνεται προσιτή, ουσιαστικά παραμένει απρόσιτη.
Η ταπείνωση είναι ζωή ουράνια πάνω στη γη.
Η θαυμαστή και ευλογημένη θέα των μεγαλείων του Θεού και των αναρίθμητων ευεργεσιών Του προς τον άνθρωπο, η μακάρια γνώση του Λυτρωτή και η διακονία Του με αυτοθυσία, η αναγνώριση της καταστροφικής πτώσεως του ανθρωπίνου γένους – να τα αόρατα γνωρίσματα της ταπεινώσεως, να οι προθάλαμοι του πνευματικού αυτού ανακτόρου που έχτισε ο Θεάνθρωπος.
Η ταπείνωση δεν αισθάνεται ταπεινή. Απεναντίας, βλέποντας μέσα της υπερβολικό εγωισμό, ψάχνει επίμονα να βρει όλα τα κλαδιά του. Και όσο ψάχνει, τόσο διαπιστώνει ότι πρέπει ν’ αγωνιστεί για πολύ ακόμα.
Ο σημειοφόρος και πνευματοφόρος όσιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, που επονομάστηκε από την Εκκλησία Μέγας για τις μεγάλες αρετές του, ιδαίτερα για τη βαθιά του ταπείνωση, λέει σε μιαν από τις υψηλές, τις άγιες, τις πνευματικές πραγματικά ομιλίες του ότι ακόμα κι ένας καθαρός, ακόμα κι ένας τέλειος, θα λέγαμε, άνθρωπος έχει μέσα του την τάση προς την έπαρση. Αυτός ο δούλος του Θεού όχι μόνο έφτασε ο ίδιος στην πιο υψηλή βαθμίδα της χριστιανικής τελειότητας, αλλά και γνώρισε στα χρόνια του, χρόνια πλήθους αγίων, τον πιο μεγάλο όσιο, τον Μέγα Αντώνιο. Βεβαίωσε, ωστόσο, ότι δεν γνώρισε κανέναν άνθρωπο που θα μπορούσε να ονομαστεί τέλειος μ’ όλη τη σημασία της λέξεως.
Η ψεύτικη ταπείνωση αισθάνεται ταπεινή. Και είναι αστείο, συνάμα και θλιβερό, να ευχαριστιέται μ’ αυτή την απατηλή και ψυχοφθόρα αίσθηση.
Ο σατανάς μεταμφιέζεται σε άγγελο φωτός. Οι απόστολοι του σατανά μεταμφιέζονται σε αποστόλους του Χριστού. Η διδασκαλία του σατανά παρουσιάζεται σαν διδασκαλία του Χριστού. Οι απατηλές και πλανερές καταστάσεις που προκαλούνται από τον σατανά, παρουσιάζονται σαν πνευματικές και ευλογημένες καταστάσεις που προέρχονται από τον Χριστό. Η υπερηφάνεια και η κενοδοξία που εμπνέονται από τον σατανά, δημιουργούν στον άνθρωπο την αυταπάτη ότι αποτελούν την ταπείνωση του Χριστού.
Αχ! Που κρύβονται από τους δύστυχους ονειροπόλους, που είναι αλήθεια ικανοποιημένοι με την κατάσταση της αυταπάτης τους και δεν σκέφτονται παρά την απόλαυση και την ευδαιμονία, που κρύβονται απ’ αυτούς τα λόγια του Σωτήρα, “Μακάριοι εσείς που τώρα κλαίτε…, μακάριοι εσείς που τώρα πεινάτε…, αλίμονο σ’ εσάς που τώρα είστε χορτάτοι…, αλίμονο σ’ εσάς που τώρα γελάτε”.
Κοίταξε με προσοχή, κοίταξε δίχως εμπάθεια την ψυχή σου, αγαπητέ μου αδελφέ! Δεν είναι προτιμότερη γι’ αυτήν η μετάνοια από την ηδονή; Δεν είναι προτιμότερο γι’ αυτήν το κλάμα πάνω στη γη, την κοιλάδα των θλίψεων την προορισμένη ακριβώς για τον θρήνο, από τις άκαιρες, τις απατηλές, τις άπρεπες, τις ολέθριες απολαύσεις;
Η μετάνοια και το πένθος για τις αμαρτίες σου αποτελούν προϋποθέσεις της αιώνιας μακαριότητάς σου – είναι γνωστό, είναι αναμφισβήτητο, είναι βεβαιωμένο από τον Κύριο. Βυθίσου σ’ αυτές τις άγιες καταστάσεις σταθερά και μόνιμα. Μη ζητάς τις απολαύσεις, μην ευφραίνεσαι μ’ αυτές, μην ικανοποιείσαι μ’ αυτές, μην εξαλείφεις μ’ αυτές την ευλογημένη πείνα και δίψα της δικαιοσύνης του Θεού, την ευλογημένη και σωτήρια λύπη της ψυχής σου για τη αμαρτωλότητά της.
Η πείνα και η δίψα της δικαιοσύνης του Θεού είναι οι μάρτυρες της συναισθήσεως της πνευματικής φτώχειας. Το πένθος είναι η έκφραση της ταπεινώσεως, είναι η φωνή της. Η απουσία του πένθους, η απουσία πνευματικής ζωής, ο χορτασμός και η απόλαυση φανερώνουν την υπερηφάνεια της καρδιάς.
Να φοβάσαι μην τυχόν, για την κούφια και απατηλή απόλαυση, κληρονομήσεις την αιώνια συμφορά, όπως προειδοποίησε ο Θεός, όσους χορταίνουν τώρα εκούσια, ενάντια στο θέλημά Του.
Η κενοδοξία και τα παιδιά της, δηλαδή οι ψεύτικες πνευματικές απολαύσεις, που ενεργούν μέσα στην ψυχή δίχως να διαποτίζονται με την μετάνοια, δημιουργούν ένα φάντασμα ταπεινώσεως. Αυτό το φάντασμα αντικαθιστά στην ψυχή την αληθινή ταπείνωση. Το φάντασμα της αλήθειας, το οποίο στο όνομά της εγκαταστάθηκε στο ναό της ψυχής, φράζει στην ίδια την αλήθεια όλες τις εισόδους του πνευματικού αυτού ναού.
Αλίμονό σου, ψυχή μου, θεόπλαστε ναέ της αλήθειας! Με το να δέχεσαι μέσα σου το φάντασμα της αλήθειας, με το να προσκυνάς το ψέμα αντί για την αλήθεια, γίνεσαι ειδωλολάτρισσα!
Στο ειδωλείο στάθηκε το είδωλο: η ψευδοταπείνωση. Η ψευδοταπείνωση είναι η πιο φρικτή μορφή υπερηφάνειαςΑν με τόση δυσκολία διώχνει ο άνθρωπος από μέσα του την υπερηφάνεια, όταν την αναγνωρίζει ως υπερηφάνεια, πως θα την διώξει όταν του φαίνεται σαν ταπείνωση;
Σ’ αυτό το ειδωλείο βρίσκεται το θλιβερό βδέλυγμα της ερημώσεως! Εκεί ψάλλονται ύμνοι που ευφραίνουν τον άδη. Εκεί οι λογισμοί και τα αισθήματα γεύονται τα απαγορευμένα ειδωλόθυτα και πίνουν κρασί ανακατεμένο με θανατηφόρο δηλητήριο. Εκεί κατοικούν είδωλα, ακάθαρτα δαιμόνια, γι’ αυτό όχι μόνο η θεία χάρη και τα πνευματικά χαρίσματα δεν πλησιάζουν, μα και καμιά αληθινή αρετή ή ευαγγελική εντολή.
Η ψεύτικη ταπείνωση τυφλώνει τόσο τον άνθρωπο, που τον κάνει όχι μόνο να πιστεύει και να υπαινίσσεται, όταν μιλά στους άλλους, πως είναι ταπεινός, αλλά και ανοιχτά να το λέει και δυνατά να το κυρήσσει. Σκληρά μας εμπαίζει το ψέμα, όταν εμείς, απατημένοι απ’ αυτό, το παίρνουμε για αλήθεια.
Η μακάρια ταπείνωση είναι αόρατη, όπως αόρατος είναι και ο χορηγός της Θεός. Είναι σκεπασμένη με τη σιωπή, την απλότητα, την ειλικρίνεια, τη φυσικότητα, την ελευθερία.
Η ψεύτικη ταπείνωση συνοδεύεται πάντοτε από την προσποίηση και την εξωστρέφεια, με την οποία αυτοδιαφημίζεται. Η ψεύτικη ταπείνωση αγαπά τους θεατρινισμούς, μ’ αυτούς απατά και αυταπατάται.
Η ταπείνωση του Χριστού είναι ντυμένη με χιτώνα άρραφο, με το πιο απλό ένδυμα. Μ’ αυτό το ένδυμα δεν αναγνωρίζεται και δεν γίνεται αντιληπτή από τους ανθρώπους.
Η ταπείνωση είναι άγιος καρδιακός θησαυρός, είναι ανώνυμη καρδιακή ιδιότητα, είναι θεία συνήθεια, που γεννιέται ανεπαίσθητα στην ψυχή από την τήρηση των ευαγγελικών εντολών.
Η αρετή της ταπεινοφροσύνης ενεργεί όπως το πάθος της φιλαργυρίας. Όσο συγκεντρώνει φθαρτούς θησαυρούς ο φιλάργυρος, τόσο κυριεύεται από την απληστία, όσο πιο πλούσιος γίνεται, τόσο πιο φτωχός αισθάνεται. Το ίδιο συμβαίνει και με τον ταπεινό άνθρωπο: Όσο περισσότερο πλουτίζει σε αρετές και θεία χαρίσματα, τόσο πιο φτωχός πνευματικά, τόσο πιο τιποτένιος αισθάνεται. Είναι φυσικό. Ο άνθρωπος που δεν έχει γευθεί το ύψιστο ουράνιο καλό, θεωρεί πολύτιμα τα δικά του καλά, τα μολυσμένα από την αμαρτία. Ο άνθρωπος που έχει γευθεί το αγιοπνευματικό, το θείο καλό, βλέπει πως δεν έχουν καμίαν αξία τα δικά του καλά, που είναι συνενωμένα με το κακό.
Πολύτιμο είναι για τον ζητιάνο το σακί με τα χάλκινα νομίσματα, που μάζεψε με πολύ κόπο έπειτα από πολλά χρόνια. Όταν, όμως, ένας πλούσιος του προσφέρει θησαυρό αμύθητο από χρυσά νομίσματα, το σακί με τα χάλκινα νομίσματα το πετά περιφρονητικά σαν περιττό βάρος.
Ο δίκαιος και πολύπαθος Ιώβ, μετά την παροιμιώδη υπομονή που έδειξε στις φοβερές του δοκιμασίες, αξιώθηκε να δει τον Θεό. “Πρωτύτερα Σε γνώριζα μονάχα απ’ όσα είχα ακουστά για Σένα, μα τώρα Σε είδα με τα μάτια μου”, Του είπε σε μιαν ωραία προσευχή του. Και ποιος ήταν ο καρπός της θεοπτίας στην ψυχή του δικαίου; Η ταπείνωση: “Γι’ αυτό περιφρόνησα τον εαυτό μου, έλιωσα (από καρδιακή συντριβή), αισθάνομαι σαν χώμα και στάχτη”.
Θέλεις ν’ αποκτήσεις ταπείνωση; Τήρησε τις ευαγγελικές εντολές. Έτσι θα εγκατασταθεί στην καρδιά σου και θα ενωθεί μαζί της η αγία ταπείνωση, η ταπείνωση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Αρχή της ταπεινώσεως είναι η συναίσθηση της πνευματικής φτώχειας.Μέσα της είναι η ειρήνη του Χριστού. Τέλος και τελείωσή της είναι η αγάπη προς τον Χριστό.
Η ταπείνωση ποτέ δεν οργίζεται, ποτέ δεν ζητάει την επιδοκιμασία των ανθρώπων, ποτέ δεν παραδίνεται στην θλίψη, ποτέ και τίποτα δεν φοβάται.
Μπορεί, αλήθεια, να παραδοθεί στη θλίψη εκείνος που προκαταβολικά θεώρησε τον εαυτό του άξιο για κάθε θλίψη; Μπορεί, αλήθεια, να φοβηθεί τις συμφορές εκείνος που προκαταβολικά αυτοκαταδικάστηκε σε συμφορές, εκείνος που βλέπει τις συμφορές σαν μέσο σωτηρίας;
Οι δούλοι του Θεού αγαπούν τα λόγια του συνετού ληστή, που ήταν σταυρωμένος κοντά στον Κύριο, και τα επαναλαμβάνουν στις θλίψεις τους: “Τιμωρούμαστε δίκαια γι’ αυτά που κάναμε… Θυμήσου μας, Κύριε, στη βασιλεία Σου”. Κάθε θλίψη την αντιμετωπίζουν με τη συναίσθηση πως είναι άξιοι γι’ αυτήν.
Η ουράνια ειρήνη έρχεται στις καρδιές τους χάρη στα ταπεινά τους λόγια και αισθήματα. Αυτή η ειρήνη προσφέρει το ποτήρι της παρηγοριάς και στον άρρωστο και στον φυλακισμένο και στον κατατρεγμένο από τους ανθρώπους και στον πληγωμένο από τους δαίμονες.
Το ποτήρι της παρηγοριάς προσφέρεται με τα χέρια της ταπεινώσεως και σ’ εκείνον που είναι καρφωμένος σε σταυρό. Ο κόσμος μπορεί να του προσφέρει μόνο “ξύδι ανακατεμένο με χολή”.
Ο ταπεινός είναι ανίκανος να αισθανθεί κακία και μίσος. Εχθρούς δεν έχει. Αν αδικηθεί από κάποιον άνθρωπο, αυτόν τον βλέπει σαν όργανο της δικαιοκρισίας ή της πρόνοιας του Θεού.
Ο ταπεινός παραδίνει ολοκληρωτκά τον εαυτό του στο θέλημα του Θεού. Ο ταπεινός ζει όχι αυτονομημένος αλλά μαζί με τον Θεό και εξαρτημένος από τον Θεό.
Ο ταπεινός δεν γνωρίζει την έπαρση, γι’ αυτό πάντοτε ζητάει τη βοήθεια του Θεού και αδιάλλειπτα προσεύχεται.
Το καρπερό κλαδί γέρνει προς την γη, λυγίζοντας κάτω από το βάρος των πολλών καρπών του. Το άκαρπο κλαδί υψώνεται προς τα πάνω, αυξάνοντας τα άκαρπα βλαστάρια του.
Ψυχή πλούσια σε ευαγγελικές αρετές, βυθίζεται όλο και πιο πολύ στην ταπείνωση. Στα βάθη αυτής της νοητής θάλασσας βρίσκει πολύτιμα μαργαριτάρια, τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.
Η υπερηφάνεια είναι πιστό γνώρισμα ανθρώπου κούφιου, γνώρισμα δούλου των παθών, γνώρισμα ψυχής στη οποία η διδασκαλία του Χριστού δεν βρήκε πρόσβαση.
Μην κρίνεις τους ανθρώπους από την εξωτερική τους εμφάνιση. Μη βγάζεις επιπόλαια συμπεράσματα για την υπερηφάνεια ή την ταπείνωσή τους. “Μην κρίνετε επιφανειακά”, μας συμβουλεύει ο Κύριος, “να κρίνετε με τα σωστά κριτήρια”. “Από τους καρπούς τους θα καταλάβετε“, δηλαδή από τη διαγωγή τους, από τις πράξεις τους και από τις συνέπειες των πράξεών τους.
Ξέρω την υπερηφάνεια σου και την κακία της καρδιάς σου”, έλεγε στον Δαβίδ ο πλησίον του. Αλλά ο Θεός έδωσε διαφορετική μαρτυρία για τον προφήτη: “Βρήκα τον δούλο μου τον Δαβίδ και με το άγιό μου λάδι τον έχρισα βασιλιά”. “Ο Θεός δεν βλέπει, όπως βλέπουν οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι βλέπουν το πρόσωπο, ο Θεός βλέπει την καρδιά“.
Οι επιπόλαιοι κριτές συχνά θεωρούν ταπεινό έναν υποκριτή και τιποτένιο, που επιδιώκει να αρέσει στους ανθρώπους. Αυτός, όμως, στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μια άβυσσος κενοδοξίας. Απεναντίας, υπερήφανο θεωρούν εκείνον που δεν αποζητάει επαίνους ή αναγνώριση από τους ανθρώπους και γι’ αυτό δεν σέρνεται δουλικά μπροστά τους. Αυτός είναι αληθινός υπηρέτης του Θεού. Έχοντας γνωρίσει τη θεϊκή δόξα, που αποκαλύπτεται μόνο στους ταπεινούς, οσφράνθηκε τη δυσοσμία της ανθρώπινης δόξας κι έφυγε μακριά της.
Τι είναι πίστη;”, ρώτησαν έναν μεγάλο δούλο του Θεού. Κι εκείνος αποκρίθηκε: “Πίστη είναι το να ζει κανείς με ταπεινοφροσύνη και να έχει ευσπλαχνία”.
H ταπείνωση στηρίζει τις ελπίδες της στον Θεό. Δεν τις στηρίζει στον εαυτό της. Δεν τις στηρίζει στους ανθρώπους. Γι’ αυτό η συμπεριφορά της είναι απλή, ειλικρινής, σταθερή, μεγαλειώδης. Τέτοιας λογής συμπεριφορά οι άνθρωποι αυτού του κόσμου, όντας πνευματικά τυφλοί, την ονομάζουν υπερηφάνεια.
Η ταπείνωση δεν εκτιμά καθόλου τα επίγεια αγαθά. Μπροστά στα μάτια της μεγάλος είναι ο Θεός, μεγάλο είναι το Ευαγγέλιό Του. Εκεί είναι προσηλωμένη σταθερά. Την προσοχή της και τη ματιά της δεν την ελκύουν η φθορά και η ματαιότητα. Αυτή την αγία αδιαφορία της προς την φθορά και τη ματαιότητα οι εργάτες της φθοράς και της ματαιότητας την ονομάζουν υπερηφάνεια.
Υπάρχει προσκύνηση αγία, που γίνεται από ταπείνωση, από σεβασμό προς τον πλησίον, από σεβασμό προς την εικόνα του Θεού, από σεβασμό προς τον αδελφό του Χριστού. Και υπάρχει προσκύνηση ψυχοκτόνα, προσκύνηση υστερόβουλη, προσκύνηση ανθραπάρεσκη και συνάμα μισάνθρωπη, προσκύνηση θεομίσητη. Είναι η προσκύνηση που ζήτησε ο σατανάς από τον Θεάνθρωπο με αντάλλαγμα όλα τα βασίλεια του κόσμου και τη λαμπρότητά τους.
Πόσοι δεν είναι και σήμερα εκείνοι που προσκυνούν, για ν’ αποκτήσουν επίγεια αγαθά και αξιώματα! Επαινούνται, μάλιστα, για την ταπείνωσή τους από τους ανθρώπους που δέχονται την προσκύνησή τους!
Προσεκτικά παρατήρησε όσους σε προσκυνούν. Το κάνουν, άραγε, από σεβασμό προς τον άνθρωπο; Το κάνουν από αγάπη και ταπείνωση; Ή μήπως η προσκύνησή τους αφενός ικανοποιεί τη δική σου υπερηφάνεια και αφετέρου αποβλέπει στο δικό τους πρόσκαιρο συμφέρον;
Μεγάλε της γης! Προσεκτικά παρατήρησε και συνετά συλλογίσου: Μπροστά σου σέρνονται η κενοδοξία, το ψέμα, η υποκρισία! Αυτοί που σε προσκυνούν, όταν πετύχουν τον σκοπό τους, θα σε χλευάσουν και με την πρώτη ευκαιρία θα σε προδώσουν. Τη γενναιοδωρία σου ποτέ μην τη δείχνεις στον κενόδοξο. Ο κενόδοξος όσο σκυφτός είναι μπροστά στους ανωτέρους του, τόσο θρασύς και απάνθρωπος είναι μπροστά στους κατωτέρους του. Πως θα καταλάβεις τον κενόδοξο; Από την ιδιαίτερη ικανότητα και επίδοσή του στην κολακεία, την ιδιοτελή εξυπηρετικότητα, το ψέμα και, γενικά, τη φαυλότητα και τη χαμέρπεια.
Ο Πιλάτος παρανόησε τη σιωπή του Χριστού, αποδίδοντάς την σε υπερηφάνεια. “Σ’ εμένα δεν μιλάς;”, Του είπε. “Δεν ξέρεις πως έχω εξουσία είτε να Σε σταυρώσω είτε να Σε αφήσω ελεύθερο;”. Ο Κύριος του εξήγησε ότι σώπαινε από υπακοή στο θέλημα του Θεού, όργανο του οποίου ήταν ο Πιλάτος, μολονότι νόμιζε ότι ενεργούσε με την ελεύθερη βούλησή του. Εξαιτίας της υπερηφάνειάς του ο ηγεμόνας ήταν ανίκανος να καταλάβει ότι μπροστά του στεκόταν η απόλυτη Ταπείνωση, ο σαρκωμένος Θεός.
Την ψυχή που πετά ψηλά, την ψυχή που ελπίζει στα ουράνια, την ψυχή που περιφρονεί τα φθαρτά αγαθά του κόσμου, την ψυχή που δεν γνωρίζει τη φτηνή δουλοπρέπεια και τη χαμέρπεια των ανθρώπων, εσφαλμένα την αποκαλείς υπερήφανη, επειδή δεν ικανοποιεί τις απαιτήσεις των παθών σου. Τίμησε. Αμάν, την ευλογημένη, τη θεάρεστη υπερηφάνεια του Μαρδοχαίου! Αυτό που θεωρείς υπερηφάνεια δεν είναι παρά η αγία ταπείνωση.
Η ταπείνωση είναι ευαγγελική διδασκαλία και ευαγγελική αρετή, είναι το μυστικό ένδυμα και η μυστική δύναμη του Χριστού. Ντυμένος την ταπείνωση ήρθε ανάμεσά μας ο Θεός. Όποιος από τους ανθρώπους ντυθεί την ταπείνωση, γίνεται όμοιος με τον Θεό.
Όποιος θέλει ας με ακολουθήσει”, είπε η παναγία Ταπείνωση, “ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει τον σταυρό του και ας με ακολουθεί”. Αλλιώς δεν είναι δυνατό να γίνει κανείς μαθητής και ακόλουθος Εκείνου που “ταπεινώθηκε θεληματικά, υπακούοντας μέχρι θανάτου, και μάλιστα θανάτου σταυρικού”, Εκείνου που κάθισε στα δεξιά του Θεού, Εκείνου που είναι ο νέος Αδάμ, ο ιδρυτής του αγίου γένους των εκλεκτών. Στον αριθμό των εκλεκτών συγκαταλέγονται όσοι πιστεύουν στον Χριστό. Η πίστη σ’ Αυτόν, όμως, προϋποθέτει την αγία ταπείνωση και επισφραγίζεται με την αγία αγάπη. Αμήν.

(ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ, “ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ Β΄”, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ)


Πηγή: alopsis.gr

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2016

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΤΟΥ π. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΡΟΟΥΖ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΩΞΗ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ




26 Φεβρουαρίου 1971

Υπουργό των Εσωτερικών
Κυβέρνηση της Ελλάδος
Σταδίου και Δραγατσανίου
Αθήνα, Ελλάδα

Εξοχότατε,

Ακούσαμε ότι ο Αρχιμανδρίτης Κυπριανός Κουτσούμπας έχει καθαιρεθεί στην τάξη των λαϊκών από την επίσημη Εκκλησία της Ελλάδος. Σας παρακαλούμε να χρησιμοποιήσετε την εξουσία σας για να προστατέψετε αυτόν και την Ιεροσύνη του ενάντια σε κάθε πράξη βίας από την επίσημη Εκκλησία της Κυβέρνησης.

Στην Αμερική γνωρίζουμε τον Αρχιμανδρίτη Κυπριανό Κουτσούμπα ως αξιοσέβαστο κληρικό της Δικαιοδοσίας των Παλαιοημερολογιτών, η Οποία είναι αναγνωρισμένη από την Ιερά Σύνοδο της Ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς και πολλούς Επισκόπους εκτός Ελλάδος. Εμείς, από κοινού με πολλούς Ορθοδόξους Χριστιανούς στην Αμερική, θέλουμε να πιστεύουμε ότι η Ελληνική Κυβέρνηση θα σεβαστεί τις ειλικρινείς θρησκευτικές πεποιθήσεις εκείνων των προσώπων στην Ελλάδα, οι οποίοι έχουν διαχωριστεί, για Κανονικούς λόγους και για λόγους συνειδήσεως, από την επίσημη Εκκλησία, και θα επιτρέψει στον πατέρα Κυπριανό να ασκεί ελεύθερα την Ορθόδοξη Πίστη του και να εξασκεί τα ιερατικά του καθήκοντα χωρίς παρέμβαση από την Κυβέρνηση.

Εάν, παρά τις ελπίδες μας, ο Αρχιμανδρίτης Κυπριανός υποβληθεί σε κάθε είδους βίας εκ μέρους της Εκκλησίας ή της Κυβερνήσεως, εμείς και πολλές χιλιάδες Ορθοδόξων Χριστιανών εκτός Ελλάδος μπορούμε να το θεωρήσουμε μόνο αυτό ως ΠΡΑΞΗ ΔΙΩΞΕΩΣ κατά της αληθινής Ορθοδόξου Εκκλησίας και των πιστών, για την οποία θα είμαστε υποχρεωμένοι να ενημερώσουνε τους αναγνώστες του περιοδικού μας.

Με σεβασμό

Σεραφείμ, Μοναχός
Γερμανός, Μοναχός


Εκδότες του περιοδικού "The Orthodox Word"



ΤΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΑΓΓΛΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ π. ALEXEY YOUNG: "LETTERS OF FATHER SERAPHIM"

Letter 072. 

February 26, 1971

The Minister of the Interior
Government of Greece
Stadiou and Dragatsaniou Sts.
Athens, Greece

Your Excellency:

We have heard that the Archimandrite Cyprian Koutsoumbas has been reduced to the lay state by the official Church of Greece. We beg you to use your authority to protect him and his priesthood against any act of violence from the official Church of the Government.

In America we know Archimandrite Cyprian Koutsoumbas as a highly respected priest of the Old Calendarist jurisdiction, which is recognized by the Holy Synod of the Russian Church Outside of Russia and many bishops outside of Greece. We, in common with many Orthodox Christians in America, wish to believe that the Greek Government will respect the sincere religious convictions of those in Greece who have separated for canonical reasons and for reasons of conscience from the official Church, and will allow Father Cyprian to freely practice his Orthodox faith and exercise his priesthood without interference from the Government.

If, despite our hope, Archimandrite Cyprian should be subjected to any kind of violence on the part of the Church or Government, we and many thousands of Orthodox Christians outside of Greece can only regard this as an ACT OF PERSECUTION against the true Orthodox Church and faithful, about which we would be obliged to inform the readers of our Magazine.

With respect Seraphim, Monk
Herman, Monk

Editors, The Orthodox Word