A

A

† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)

† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)
† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)

ΚⲀⲖⲎ ⲤⲀⲢⲀΚⲞⲤⲦⲎ! ΚⲀⲖⲞⲚ ⲀⲄⲰⲚⲀ!

ΚⲀⲖⲎ ⲤⲀⲢⲀΚⲞⲤⲦⲎ! ΚⲀⲖⲞⲚ ⲀⲄⲰⲚⲀ!

Τετάρτη 31 Μαΐου 2017

Aπάντηση στον κ. Ι. Ρίζο περί του Ημερολογιακού (Γ΄ 2)



«Τό ψεύδος πολυσχιδές, 
ἑνιαῖον δὲ πρᾶγμα  καὶ μοναδικὸν ἡ ἀλήθεια»
(Άγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς, ΕΠΕ. 3, 650)
(ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΕΔΩ)

η. Απορίας άξιον είναι, αγαπητέ κ. Ρίζο, το να δέχεστε ότι "η καινοτομία του 1924 ήταν αντικανονική, αντισυνοδική και αντιποιμαντική" και ταυτοχρόνως να θεωρείτε ως "επαναστάτες", "αντικανονικούς" και "σχισματικούς" εκείνους που αντέδρασαν σε αυτήν! Αυτός ο παραλογισμός (τον οποίο υπερασπίστηκαν και άλλοι πριν από σας) του να κακίζεται η παράβαση, αλλά παράλληλα και οι αντιδρώντες σε αυτήν (επειδή δεν πληρούν τα δικά μας "κριτήρια Ορθοδοξίας"), ειλικρινά δεν μπορώ να την καταλάβω. Πως έπρεπε δηλαδή να αντιδράσουν, κατά την απλανή λογική σας, οι Ορθόδοξοι εκείνης της εποχής; Να πούνε "η καινοτομία αυτή είναι αντικανονική, αντισυνοδική και αντιποιμαντική, αλλά δεν πειράζει";
θ. Σκανδαλίζεστε για το γεγονός πως οι τρεις Ιεράρχες, που ανέλαβαν την ποιμαντορία των Παλαιοημερολογιτών το 1935, αποκάλεσαν "σχισματική" την Εκκλησίας της Ελλάδος, όταν καμία από τις άλλες Τοπικές Εκκλησίες δεν διέκοψε την κοινωνία μαζί της.
Καταρχήν πρέπει να ξέρετε πως ο Άγιος πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος (ο οποίος ήταν ο συγγραφέας και των κοινών κειμένων των τριών Ιεραρχών) ήταν πάρα πολύ προσεκτικός στις διατυπώσεις του, μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια. Έτσι όταν έγραφε πως  οι Καινοτόμοι "απέσχισαν εαυτούς του καθολικού κορμού της Ορθοδοξίας και εκήρυξαν εαυτούς κατ΄ουσίαν Σχισματικούς απέναντι των Ορθοδόξων Εκκλησιών" δεν έγραψε τίποτα διαφορετικό από αυτό που είχε ήδη εκφράσει η Ειδική Επιτροπή για το Ημερολογιακό το 1923: "Η Εκκλησία της Ελλάδος δεν δύναται να χωρισθή των λοιπών Εκκλησιών και να αποδεχτεί νέον ημερολόγιον χωρίς να καταστή σχισματική απέναντι των άλλων". Μιλάει για εορτολογική απόσχιση, η οποία αποτελεί παράβαση με βάση την οποία όφειλαν οι υπόλοιπες Εκκλησίες να την κηρύξουν σχισματική (ο πρ. Φλώρινης Χρυσόστομος ήλπιζε ότι αυτός ο φόβος να κηρυχθεί σχισματική η Εκκλησία της Ελλάδος, θα οδηγούσε την Ιεραρχία της στην απόφαση να επαναφέρει το παλαιό ημερολόγιο). Επειδή όμως αυτό τελικά δεν έγινε, ανέλυσε τους όρους "δυνάμει" και "ενεργεία", για να διασαφήσει (και όχι να "διορθώσει") την τοποθέτησή του, κυρίως έναντι παρερμηνειών αυτής.
Συνεχίζετε την εργασία σας γράφοντας πως οι "Γ.Ο.Χ." ισχυρίστηκαν πως "η Εκκλησία της Ελλάδος χωρισθείσα, εν τη εισαγωγή του διορθωμένου ημερολογίου, των λοιπών Ορθοδόξων Εκκλησιών κατέστη, εκ του λόγου τούτου, σχισματική, αποκοπείσα εκ του σώματος της Ορθοδόξου Εκκλησίας", βάζοντας μάλιστα την εξής - υποσημείωση υπ' αριθμόν 24 -  παραπομπή: Φ.Ο. 1950, φ. 94, σελ. 2.
Επειδή, ως ερευνητής, επί πολλά έτη, της Ιστορίας και Εκκλησιολογίας των Παλαιοημερολογιτών, γνώριζα ότι ο πρ. Φλωρίνης ΠΟΤΕ δεν είχε αποκαλέσει σχισματική την Εκκλησία της Ελλάδος, αλλά τους Διοικούντες αυτήν Καινοτόμους (δηλαδή την Διοικούσα Ιεραρχία, ως πρόσωπα), μου έκανε εντύπωση αυτό το απόσπασμα. Ανέτρεξα έτσι στο φύλλο 94 της Φ.Ο. (για να γνωρίζετε πρόκειται για το επίσημο περιοδικό των Παλαιοημερολογιτών "Η Φωνή της Ορθοδοξίας") και φυσικά δεν βρήκα αυτό το απόσπασμα ή παραπλήσιο. Τότε κατάλαβα, ότι μάλλον από κάπου το αντιγράψατε. Μια απλή αναζήτηση στο Google μας αποκάλυψε τον συνήθη ύποπτο, τον κ. Καρδάση! Παραθέτω πάλι συγκριτικό πίνακα μεταξύ του αποσπάσματός σας και του αποσπάσματος του κ. Καρδάση (απόεδώ πάλι): 


ΡΙΖΟΣ
ΚΑΡΔΑΣΗΣ
«Η Εκκλησία της Ελλάδος χωρισθείσα, εν τη εισαγωγή του διορθωμένου ημερολογίου, των λοιπών Ορθοδόξων Εκκλησιών κατέστη, εκ του λόγου τούτου, σχισματική, αποκοπείσα εκ του σώματος της Ορθοδόξου Εκκλησίας» [25= Η Φ.Ο. 1950, φ. 94, σελ. 2]. Παρόλο που ο Χρυσόστομος Καβουρίδης αλλού παραδέχεται, ότι η καινοτομία δεν αφορά την εισαγωγή ολόκληρου του Γρηγοριανού.
Επίσης με την υπ. αρ. 13/26.9.1950, η Ι. Σύνοδος των ΓΟΧ χαρακτηρίζει την Εκκλησία της Ελλάδος, ως σχισματική.[27= Η Φ.Ο. 1950, φ.86, σελ. 7] Αντίθετα όμως 10 από τις 14 Ορθόδοξες Εκκλησίες δέχτηκαν το διορθωμένο Ιουλιανό, οι δε υπόλοιπες 4, που εξακολούθησαν να έχουν το Ιουλιανό δεν διέκοψαν κοινωνία με τις άλλες. Άρα, η Εκκλησία της Ελλάδος δεν κατέστη σχισματική έναντι των υπολοίπων Εκκλησιών.
Οι εν Ελλάδι υπάρχοντες  παλαιοημερολογίτες, ισχυρίζονται ότι «η Εκκλησία της Ελλάδος χωρισθείσα, εν τη εισαγωγή του διορθωμένου ημερολογίου, των λοιπών Ορθοδόξων Εκκλησιών κατέστη, εκ του λόγου τούτου, σχισματική, αποκοπείσα εκ του σώματος της Ορθοδόξου Εκκλησίας» (Η Φ.Ο. 1950, φ. 94, σελ. 2).

Επίσης με την υπ. αρ. 13/26.9.1950, η  Ι. Σύνοδος των ΓΟΧ χαρακτηρίζει την Εκκλησία της Ελλάδος, ως σχισματική (Η Φ.Ο. 1950, φ.86, σελ. 7). Αντιθέτως όμως 10 από τις 14 Ορθόδοξες Εκκλησίες δέχτηκαν το διορθωμένο Ιουλιανό, οι δε υπόλοιπες 4, που εξακολούθησαν να έχουν το Ιουλιανό δεν διέκοψαν κοινωνία με τις άλλες. Άρα, η Εκκλησία της Ελλάδος δεν κατέστη σχισματική έναντι των υπολοίπων Εκκλησιών.

Από που όμως προέρχεται τελικά αυτό το απόσπασμα αυτό, για το οποίο παραπέμπει λάθος ο Καρδάσης, παρασύροντας και εσάς; Όπως διαπίστωσα, μετά από σχετική έρευνα, το απόσπασμα αυτό ανήκει στον Χριστόδουλο Παρασκευαΐδη, τότε μητροπολίτη Δημητριάδος, στην γνωστή αντιπαλαιοημερολογιτική διατριβή του. Έγραφε στην σελίδα 162: "Επί της εισηγήσεως τούτης (σ. της Επιτροπής του 1923) επερειδόμενοι έκτοτε οι εν Ελλάδι παλαιοημερολογίται ισχυρίζονται ότι η Εκκλησία της Ελλάδος, χωρισθείσα, εν τη εισαγωγή του διωρθωμένου ημερολογίου, των λοιπών Ορθοδόξων Εκκλησιών κατέστη, εκ του λόγου τούτου, σχισματική, αποκοπείσα εκ του σώματος της Ορθοδόξου Εκκλησίας".

Όπως βλέπουμε το απόσπασμα, άνευ εισαγωγικών, δεν ανήκει στους Παλαιοημερολογίτες, αλλά αποτελεί προσωπική κρίση του Χριστόδουλου, την οποία την βασίζει σε διάφορα δημοσιεύματα, ένα εκ των οποίων βρίσκεται και στην Φ.Ο. (φ. 94). Η κρίση αυτή όμως, όπως είπαμε, είναι εσφαλμένη διότι οι Παλαιοημερολογίτες, (και μάλιστα ο Ηγέτης τους, ο Άγιος πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος) ΔΕΝ ισχυρίζονται ότι η Εκκλησία της Ελλάδος είναι αυτή που κατέστη σχισματική, και μάλιστα "ενεργεία", αλλά η Διοικούσα Ιεραρχία ως πρόσωπα.
Εξαίρεση σε αυτήν την θεώρηση αποτελεί η θέση των λεγομένων Ματθαιϊκών, μιας μερίδος Παλαιοημερολογιτών, που αποσχίστηκαν από τους υπολοίπους Παλαιοημερολογίτες, επειδή θεωρούσαν πως η Εκκλησία της Ελλάδος κατέστη και ενεργεία σχισματική. Επομένως, κάθε αντικειμενικός ερευνητής που θέλει να κρίνει τους Παλαιοημερολογίτες, οφείλει να λάβει υπόψιν του, ότι μέσα σε αυτούς υπάρχουν δύο εκκλησιολογικές θεωρήσεις περί του θέματος και να τις κρίνει ξεχωριστά, όπως οφείλει.
ι. Σωστά γράφετε πως οι Τοπικές Εκκλησίες που δεν δέχτηκαν την Ημερολογιακή Καινοτομία "εξακολούθησαν να έχουν το Ιουλιανό δεν διέκοψαν κοινωνία με τις άλλες και άρα, η Εκκλησία της Ελλάδος δεν κατέστη σχισματική έναντι των υπολοίπων Εκκλησιών". Αυτό όμως το γεγονός το μόνο που δείχνει είναι πως δεν υπάρχει  σχίσμα μεταξύ των Τοπικών Εκκλησιών που αποδέχτηκαν και εκείνων που δεν αποδέχτηκαν την Καινοτομία. Δεν δείχνει ούτε για ποιον λόγο συνέβη αυτό, ούτε αν οι εντός της Εκκλησίας της Ελλάδος που δεν αποδέχτηκαν την Καινοτομία (δηλαδή οι Παλαιοημερολογίτες) θεωρούνται ως σχισματικοί. Στο επιχείρημά σας αυτό, κ. Ρίζο, περί "κανονικών σχέσεων" (το οποίο είχε χρησιμοποιήσει και ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος) έχει απαντήσει αποστομωτικά ο μακαριστός π. Θεοδώρητος τα εξής: "Τὸ ὅτι αἱ τοπικαὶ Ὀρθ. Ἐκκλησία κοινωνοῦν πρὸς τὴν καινοτομήσασαν Ἑλλαδικὴν Ἐκκλησίαν, αὐτὸ ποσῶς δὲν μειώνει τὴν ἀντικανονικὴν πρᾶξιν τῆς δευτέρας. Μήπως καὶ σήμερα, μετὰ ἀπὸ τόσες ἀντικανονικότητες καὶ προδοσίες τοῦ Φαναρίου δὲν συνεχίζουν νὰ κοινωνοῦν ἅπασαι αἱ ἀνωτέρω Ἐκκλησίαι μετ' αὐτοῦ;! Τί σημαίνει αὐτό, ὅτι πάει καλὰ ὁ Οἰκ. θρόνος; Ἀσφαλῶς μυριάκις ὄχι! Ἀπλούστατα ἀποτελεῖ ἐναργῆ εἰκόνα τῆς πτώσεως τῶν συγχρόνων ποιμένων, οἱ ὁποῖοι ἐν συγκρίσει πρὸς τοὺς παλαιούς, ἀποτελοῦν παρῳδίαν ποιμένων, καίτοι αἱ Σλαυικαὶ Ἐκκλησίαι θὰ ἠδύναντο νὰ ἐπικαλεσθοῦν πρὸς δικαιολογίαν των τὸν κομμουνιστικὸν ζυγόν (σ. υπήρχαν ακόμη τα κομμουνιστικά καθεστώτα), ποὺ δὲν τὶς ἀφήνει νὰ ἐκφρασθοῦν ἐλευθέρως. Ἡ παραμονή των ὅμως εἰς τὸ παλαιὸν Ἡμερολόγιον τί ἄλλο φανερώνει, παρὰ ὅτι αἱ θυγατέρες σωφρονοῦν ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν ἀπεμπολοῦσαν τὰς ἱερὰς Παραδόσεις Μητέρα των; Ὅταν δὲ οἱ Γ.Ο.Χ. ἐπεκαλοῦντο Πανορθόδοξον Σύνοδον πρὸς ἐκδίκασιν τοῦ ἡμερολογιακοῦ ζητήματος, ἐννοοῦσαν ἀκριβῶς τὶς Σλαυικές Ἐκκλησίες καὶ λοιπὰ Πατριαρχεία, διότι τότε (1924-40) ὑπὴρχε πολλὴ ἡ δυνατότης διευθετήσεώς του. ...Τὸ θέμα τῆς κοινωνίας πρὸς τὴν καινοτομήσασαν Ἐκκλησίαν οὐδόλως σημαίνει ὅτι καταδικάζουν τὴν στάσιν τῶν Γ.Ο.Χ. Ελλάδος. Ἡ στάσις των αὕτη ὑφηγεῖται ἀπὸ λόγoυς οὐχὶ ἐκκλησιαστικούς, ἀλλὰ «διπλωματικης ἀβροφρoσύνης», διὸ καὶ ψέγομεν τὴν τοιαύτην πολιτικήν! Ἀτόδειξις, ὅτι μέχρι σήμερον, συχνάκις δηλώvουν, ὅτι τὸ παλαιόν είναι τὸ ὀρθὸν καὶ κακῶς ἐγένετο ἡ ἀλλαγή!" (Το αντίδοτον, σελ. 27-28).
Έτσι όταν σημειώνετε στην υποσημείωση 28 πως "η Εκκλησία της Ρωσίας, Αλεξανδρείας,  Αντιοχείας  διαφώνησαν άλλα δεν θεώρησαν το ζήτημα αρκετά σοβαρό για να διακόψουν εκκλησιαστική κοινωνία και δεν καταδίκασαν Συνοδικά την καινοτομία μη βλέποντας δογματική παρεκτροπή", γράφετε πάλι ολίγη αλήθεια. Διότι η πάσα αλήθεια είναι πως η Εκκλησία της Ρωσίας, Αλεξανδρείας,  Αντιοχείας (και Ιεροσολύμων και Σερβίας που λησμονήσατε) δεν αποδέχτηκαν το νέο ημερολόγιο (πλην της Αλεξανδρείας όταν έγινε Πατριάρχης ο ...Μεταξάκης και της Αντιοχείας με δικές του πάλι ενέργειες!), ούτε διέκοψαν εκκλησιαστική κοινωνία με τους Παλαιοημερολογίτες της Ελλάδος, ούτε τους καταδίκασαν ως "σχισματικούς". Αντιθέτως, η εκκλησιαστική κοινωνία διεκόπη πολύ αργότερα, και μάλιστα εκ μέρους των Παλαιοημερολογιτών, τόσο για την συνεχιζόμενη ανοχή τους στις Εκκλησίες του νέου ημερολογίου, όσο - κυρίως - για την οικουμενιστική τους συμπόρευση με αυτές.
ια. Συνεχίζετε γράφοντας: "Άς δεχτούμε, λοιπόν ότι η Εκκλησία έκανε λάθος στην εισαγωγή του διορθωμένου Γρηγοριανού, ποια θα έπρεπε να ήταν η αντίδραση κατά την διδασκαλία των Πατέρων; Μας την καταδεικνύει ο ιερός Χρυσόστομος: «Κι αν ακόμα η Εκκλησία διέπραττε σφάλμα, για  το ότι δεν τηρήθηκαν με ακρίβεια οι χρόνοι, δεν θα ήταν τόσο σημαντικό το θέμα όσο σημαντικό θα ήταν το έγκλημα της διαίρεσης και του σχίσματος». «Δεν έχει σημασία για τον Θεό η τήρηση του καιρού»". 
Το τί καταδεικνύει ο μέγας Ιερός Πατήρ Χρυσόστομος το έχουμε δείξειεδώ και η διδασκαλία του πόρρω απέχει από την δική σας. Το κείμενο του Αγίου απευθύνεται σε εκείνους που δεν δεχόντουσαν την απόφαση της Εκκλησίας (δια της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου) για το Πάσχα. Δεν λέει δηλαδή ότι μπορούμε να εορτάζουμε ο καθένας όποτε θέλει, όποια εορτή θέλει. Γι' αυτό λέει ξεκάθαρα πιο κάτω: "ἐπειδὴ παρὰ τὴν ἀρχὴν πᾶσιν ἔδοξε τοῖς πατράσι διῃρημένοις ὁμοῦ συνελθεῖν, καὶ ταύτην ὁρίσαι τὴν ἡμέραν, τὴν συμφωνίαν πανταχοῦ τιμῶσα καὶ τὴν ὁμόνοια ἀγαπῶσα, κατεδέξατο τὸ ἐπιταχθέν". Οφείλουμε λοιπόν υπακοή στην Εκκλησία, ακόμη και αν υποτεθεί ότι κάνει λάθος. Βέβαια εσείς το "Εκκλησία" το ερμηνεύετε προφανώς όπως το ερμηνεύουν σήμερα οι Επισκοποκεντρικοί. Ενώ δηλαδή ο Άγιος Χρυσόστομος λέγοντας "Εκκλησία"  εννοεί σύμπασα την Εκκλησία, εσείς λέτε λέγοντας "Εκκλησία" στην Ιεραρχία μιας Τοπικής Εκκλησίας. Έτσι γράφετε παραπλανητικά: "Άς δεχτούμε, λοιπόν ότι η Εκκλησία έκανε λάθος στην εισαγωγή του διορθωμένου Γρηγοριανού". Η Εκκλησία εισήγαγε το Γρηγοριανό ημερολόγιο, κ. Ρίζο, για να Της κάνουμε υπακοή; Ή μήπως κάποιες Τοπικές Εκκλησίες μόνο, με την πρωτοβουλία Οικουμενιστών Πρωθιεραρχών, και μάλιστα "αντικανονικώς", "αντισυνοδικώς" και "αντιποιμαντικώς", όπως και σεις ο ίδιος ομολογείτε;
Κι έτσι ενώ θεωρείτε αντικανονική την ημερολογιακή μεταβολή παρακάτω γράφετε: "Ποιος ιερός Κανόνας απαγορεύει την μεταβολή των ημερολογίων; Κανείς". Τελικά τί πιστεύετε, κ. Ρίζο, είναι Κανονική ή αντικανονική; Διότι μας τα λέτε λίγο μπερδεμένα.
ιβ. Συνεχίζετε γράφοντας πως "ο κοινός εορτασμός της ημέρας του Πάσχα δεν τηρούνταν επι τρείς αιώνες μετά την Α΄Οικουμενική και καμία Εκκλησία δεν θεωρούσε κάποια άλλη σχισματική για αυτόν τον λόγο". Παρόμοια είχατε γράψει και στο β΄ μέρος: "Και πως αντέδρασαν οι άγιοι Πατέρες και οι επόμενες Οικουμενικές Σύνοδοι σε όλη αυτή τη κατάσταση; Είναι πολύ σημαντικό να πούμε ότι δεν αντέδρασαν καθόλου! Συνέχισαν να σώζουν, να σώζονται, να θαυματοποιούν, να ομολογούν, να μαρτυρούν και να διδάσκουν αγνοώντας αυτή την εορτολογική αταξία! Και συνέχιζαν να παραμένουν ενωμένοι, παρά την ημερολογιακή διαφορά!". 
Αν και σας έγραψα ότι η εορτολογική ασυμφωνία των πρώτων αιώνων δεν δικαιώνει την ύπαρξη εορτολογικής ασυμφωνίας πλέον, ας δούμε είναι ακριβώς έτσι όπως τα παρουσιάζετε; Δηλαδή ότι δεν θεώρησε καμία Εκκλησία την άλλη σχισματική, ότι όλα ήταν καλά, ότι οι Πατέρες δεν αντέδρασαν καθόλου και ότι δεν δημιουργήθηκε κανένα πρόβλημα;
Πρώτα από όλα το αντίθετο από αυτά που ισχυρίζεστε αποδεικνύουν μερικά από τα παραδείγματα που εσείς ο ίδιος παραθέσατε. Και αναφέρομαι συγκεκριμένα στις περιπτώσεις της πασχάλιας διαμάχης μεταξύ Αλεξανδρείας και Ρώμης το 455 και της φιλονεικίας μεταξύ Άγγλων και Σκωτσέζων (Κελτών) το 664 (την οποία αναφέρει και ο Μελέτιος Αθηνών στην Εκκλησιαστική Ιστορία, τόμ. Β΄, σελ. 176).


Συμπληρωματικά προσθέτω και το Σχίσμα μεταξύ των Τοπικών Εκκλησιών Γαλλίας και Ισπανίας, που πιθανόν δεν γνωρίζατε, διότι αν το γνωρίζατε δεν θα γράφατε πως "καμία Εκκλησία δεν θεωρούσε κάποια άλλη σχισματική για αυτόν τον λόγο". Ο Μελέτιος Αθηνών γράφει στην Εκκλησιαστική Ιστορία του (ό.π., σελ. 120) πως στα τέλη της βασιλείας του Ιουστίνου (πρόκειται για τον Αυτοκράτορα Ιουστίνο τον Β΄, ο οποίος βασίλεψε από το 565 έως το 574) δημιουργήθηκε σχίσμα ανάμεσα στις Εκκλησίες της Γαλλίας και της Ισπανίας για τον χρόνο της εορτής του Πάσχα. 


Αποδεικνύεται λοιπόν πως παρόλο που υπήρχε εορτολογική ασυμφωνία και μετά την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, αυτό δεν ήταν αδιάφορο, όπως το παρουσιάζεται, αλλά θεωρούνταν κακό, μιας και δημιουργούνταν σχίσματα και έριδες, και οι Πατέρες και οι Σύνοδοι προσπαθούσαν συνεχώς για την θεραπεία του, την οποία τελικώς κατάφεραν! Θα έρθουμε εμείς σήμερα να πετάξουμε τους αγώνες τους στον κάλαθο των αχρήστων;
ιγ. Προχωρώντας, και στην προσπάθειά σας να αποδείξετε πως οι Παλαιοημερολογίτες δεν αντέδρασαν σωστά φέρνετε ως παράδειγμα το επαινετό σχίσμα των "Ιωαννιτών" και την περίπτωση του Μεγάλου Αθανασίου, όμως δεν κατανοώ τί σχέση έχουν αυτές οι περιπτώσεις με το θέμα μας, ώστε να καταλήξετε σε τέτοια συμπεράσματα: "είναι φανερό ότι σε ανάλογες περιπτώσεις οι άγιοι μας δεν έφτιαχναν τις δικές τους εκκλησίες, συνόδους και επισκόπους διακόπτοντας της εκκλησιαστική κοινωνία, αναθεματίζοντας ή διακηρύσσοντας ακυρότητα Μυστηρίων άλλα επεδίωκαν την διόρθωση και θεραπεία των προβλημάτων από τις άλλες Τοπικές εκκλησίες". 
Πρώτον, που είδατε οι Παλαιοημερολογίτες να έφτιαξαν "άλλη Εκκλησία", όταν ο Πρωθιεράρχης τους Άγιος πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος είναι σαφέστατος στα κείμενά του περί του τί αποτελούν;
Ιδού οι κρυστάλλινες θέσεις του:
"Οὐδεὶς ποτὲ τῶν ἐγκρατῶν τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου, καὶ τῶν ἐχόντων ὀρθόδοξον παλμὸν δύναται νὰ διϊσχυρισθῇ σοβαρῶς, ὅτι οἱ Παλαιοημερολογῖται ἀποτελοῦν δευτέραν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ἐν τῷ Κράτει, ἀλλὰ τὴν πατροπαράδοτον καὶ Ἀκαινοτόμητον Αὐτοκέφαλον Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἐλλάδος. Διότι, ὅσῳ καὶ ἂν παρουσιάζωνται κατὰ τὸ φαινόμενον καὶ τὴν ἐξωτερικὴν ἐκδήλωσιν τῆς πίστεως, ὡς ἔχοντες ἰδίαν λατρείαν, ἰδίους εὐκτηρίους οἴκους, καὶ ἰδίους Λειτουργοὺς, οὐχ ἧττον ὅμως οὕτοι, καίτοι διατελοῦν ἐν ἀκοινωνησίᾳ πρὸς τὴν καινοτομήσασαν Ἱεραρχίαν, ὡς ἐχόμενοι στεῤῥῶς τῶν Παραδόσεων καὶ τῶν Θείων καὶ Ἱερῶν Κανόνων, ἀποτελοῦν ἐν τῇ Κανονικότητι, οὐχὶ ἰδιαιτέραν Ἐκκλησίαν ἐκείνης μεθ’ ἧς διέκοψαν προσωρινῶς διὰ λόγους Κανονικοὺς τὴν Ἐκκλησιαστικὴν ἐπικοινωνίαν, ἀλλὰ τὴν ἀνύστακτον φρουρὰν, τὴν ἀγρύπνως φρυκτωρούσαν ἐπὶ τῶν ἀδαμαντίνων ἐπάλξεων τῆς Μιᾶς Ὀρθοδόξου Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἐν λόγῳ Εἰσαγγελεὺς, δοὺς πίστιν εἰς τὴν ἐσφαλμένην καὶ ἀντικανονικὴν γνωμοδότησιν τοῦ ἀποβιώσαντος Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν, καθ’ ἣν ἄνευ ἐκκλησιαστικῶν λόγων ἐπανεστάτησαν δῆθεν οἱ Παλαιοημερολογῖται κατὰ τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας, πήξαντες ἰδίους Ναούς, καὶ μὴ δυνάμενος ἐλλείψει θεολογικῆς μορφώσεως νὰ διακρίνῃ, ποία εἶναι τὰ χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα τῆς ἑνότητος μιᾶς Ἐκκλησίας καὶ ποία τὰ τῆς διαιρέσεως καὶ ἀποσχίσεως αὐτῆς, ἀπεφάνθη, ὅτι οἱ Παλαιοημερολογῖται, διακόψαντες τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἐπικοινωνίαν μετὰ τῆς Διοικούσης Ἱεραρχίας, λόγω τῆς ἑορτολογικῆς καινοτομίας, ἀπετέλεσαν καὶ ἰδίαν Ἐκκλησίαν. Τοῦτο δὲν εἶναι ἀληθές, διότι ἐκ τῆς διακοπῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐπικοινωνίας μερίδος τινὸς λαϊκῶν καὶ Κληρικῶν μετὰ τῆς Διοικούσης Ἱεραρχίας, λόγῳ ἐκκλησιαστικῆς διαφωνίας καὶ μὴ συμμορφώσεως τούτων πρὸς ἀντικανονικήν τινα ἀπόφασιν, δὲν δύναται νὰ συναγάγῃ τις κανονικῶς τὸ συμπέρασμα, ὅτι ἡ διαφωνήσασα καὶ διακόψασα προσωρινῶς τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἐπικοινωνίαν μετὰ τῆς Διοικούσης Ἱεραρχίας μερὶς ἀπετέλεσε καὶ ἰδίαν Ἐκκλησίαν, καὶ δὴ Σχισματικὴν, ὡς ἐνησμενίσθη δυστυχῶς να ἀποκαλέση αὐτὴν τὸ Συνοδικὸν Δικαστήριον, τὸ δικάσαν καὶ καθαιρέσαν τοὺς Ἐπισκόπους Μεγαρίδος, Διαυλείας, Κυκλάδων καὶ Βρεσθένης. Τὰς Ἐκκλησίας συνιστᾷ καὶ χωρίζει, οὐχὶ μία μερὶς Χριστιανῶν, διαφωνοῦσα εἴς τι Ἐκκλησιαστικὸν ζήτημα πρὸς τὴν Δ. Ἱεραρχίαν, καὶ ἐν καταστάσει ἐκκλησιαστικῆς ἀκοινωνησίας διατελοῦσα, οὔτε καὶ μία ἐπὶ μέρους Ἐκκλησία ἔχει τὸ δικαίωμα τοῦτο ἀπὸ τῶν Κανόνων, τοῦτο μόνον οἱ ἔχοντες Προτεσταντικὰς ἀντιλήψεις δύνανται να διϊσχυρίζωνται μὲ σοβαρότητα, ἀλλὰ ὅλη ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, συνερχομένη εἰς Πανορθόδοξον Σύνοδον. Ἀπόδειξις ὅτι τὸ Βουλγαρικὸν Σχίσμα δὲν τὸ ἐκήρυξε μόνον τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, ἂν καὶ εἶχε τότε 85 Ἐπαρχίας, ἀλλὰ Μία Μεγάλη Τοπικὴ Σύνοδος, συνελθοῦσα τῷ 1872 ἐν Κωνσταντινουπόλει. Ἐπομένως ἡ μερὶς τῶν Παλαιοημερολογιτῶν, μὴ συσταθεῖσα καὶ ἀναγνωρισθεῖσα ὡς ἰδία Ἐκκλησία ὑπὸ μιᾶς Πανορθοδόξου Συνόδου, δὲν δύναται νὰ ἀποτελῇ ἰδιαιτέραν Ἐκκλησίαν ἐκείνης, ἐξ ᾖς προσωρινῶς ἀπέσχισεν ἑαυτήν, ἵνα μὴ καταστῇ συνένοχος μὲ τὴν Ἱεραρχίαν διὰ τὴν μονομερῆ καινοτομίαν. Καὶ οὐ μόνον ἡ μερὶς αὕτη δὲν διχάζει τὴν Ἐκκλησίαν, ἀλλὰ ἀποτελεῖ ἐν τῷ πλαισίῳ τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἐλλάδος τὴν φαεινὴν καὶ ἀλύμαντον πλευρὰν τῆς Ὀρθοδόξου ἐννοίας Αὐτῆς. Ὥστε ἡμεῖς, οἱ ἀκολουθοῦντες τὸ ἐκ παραδόσεως ἑορτολογικὸν καθεστὼς καὶ σεβόμενοι, ὡς ὀφείλομεν, μᾶλλον τὰς Ἀποστολικὰς καὶ Συνοδικὰς Διατάξεις, παρὰ τάς ἀντικανονικὰς τῆς Ἱεραρχίας ἀποφάσεις, οὐ μόνον δὲν ἀποτελοῦμεν ἰδιαιτέραν Σχισματικὴν Ἐκκλησίαν, ἀλλὰ ἐν τῷ πλαισίῳ τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας ἡμεῖς διεσώσαμεν τὰ χρυσόβουλλα τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Παραδόσεων καὶ συνεχίζομεν τὴν Ἱστορίαν καὶ τὸν χαρακτῆρα τῆς Ὀρθοδοξίας τῆς Αὐτοκεφάλου Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας".
(Άπαντα, τόμ. α΄, Ἀπολογία εἰς τὸ Ἐφετεῖον Ἀθηνῶν [Ἀθῆναι 29/3/1940], σελ. 383-384)
"Ἀλλ’ ἡμεῖς οἱ Παλαιοημερολογῖται δὲν ἀποτελοῦμεν ἰδιαιτέραν καὶ ἀνεξάρτητον Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ἐν Ἑλλάδι, διότι οὐδεμία Ἐκκλησία μᾶς ἀνεγνώρισεν ὡς τοιαύτην, ἀλλ᾿ εἴμεθα ἐντὸς τῆς ἀνεγνωρισμένης Αὐτοκεφάλου Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας, ὡς μία φρουρά, ἥτις φρουρεῖ τὸν θεσμὸν τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑορτολογίου, ὃν ἠθέτησεν, ὡς μὴ ὤφειλεν, ἡ πλειοψηφία τῆς ῾Ιεραρχίας, καὶ ἡμεῖς, ὡς ἀποτελοῦντες τὴν φαεινὴν καὶ ἀλύμαντον πλευρὰν τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, συνεχίζομεν τὴν ἱστορίαν Αὐτῆς, ὑπὸ τὴν ὀρθόδοξον ἔννοιαν. Τὴν ἐσφαλμένην καὶ ἀντικανονικὴν ταύτην ἰδέαν, ὅτι ἡμεῖς ἀποτελοῦμεν ἰδιαιτέραν Ἐκκλησίαν, ἔρριψεν εἰς τὸ μέσον καὶ εἰσηγήθη καὶ εἰς τὴν Πολιτείαν ὁ ἐκλιπὼν Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρυσόστομος Παπαδόπουλος σκοπίμως καὶ κακοβούλως, ὅπως παραστήσῃ ἡμᾶς εἰς τὰ ὄμματα τῆς Πολιτείαςς καὶ τῆς Ἑλληνικῆς Κοινωνίας ὡς ἐπαναστάτας, καὶ ὡς κινήσαντας πτέρναν κατὰ τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ῥίψῃ δὲ οὕτως ἡμᾶς εἰς τὴν μῆνιν τῆς Πολιτείας καὶ τὴν κοινὴν περιφρόνησιν τῆς κοινωνίας. Πρὸς τοῦτο μάλιστα, δὲν ὤκνησεν οὗτος, καίπερ γνώστης τῶν θείων καὶ Ἱερῶν Κανόνων καὶ Καθηγητὴς τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἵστορίας νὰ κηρύξη, ὅτι οἱ παλαιοημερολογῖται Ἀρχιερεῖς, διακόψαντες ἄνευ δῆθεν Ἐκκλησιαστικῶν καὶ Κανονικῶν λόγων τὴν πνευματικὴν ἐπικοινωνίαν μετὰ τῆς Προϊσταμένης των Ἐκκλησιαστικῆς Ἀρχῆς καὶ πήξαντες Ἰδίους Ναούς, ἀπετέλεσαν Ἰδίαν Ἐκκλησίαν, καὶ μάλιστα σχισματικήν, ὡς ἐνησμενίσθη νὰ ἀποκαλέσῃ αὐτὴν τὸ δικάσαν καὶ καθαιρέσαν τοὺς Ἐπισκόπους Μεγαρίδος, Διαυλείας, Κυκλάδων, καὶ Βρεσθένης Συνοδικὸν Δικαστήριον. …Κατὰ ταῦτα, ἡμεῖς οἱ Παλαιοημερολογῖται, ὅσῳ καὶ ἂν παρουσιαζώμεθα κατὰ τὸ φαινόμενον καὶ τὴν ἐξωτερικὴν ἐκδήλωσιν τῆς πίστεως, ὡς ἔχοντες Ἰδίους εὐκτηρίους οἴκους καὶ Ἰδίους λειτουργούς, οὐχ’ ἧττον ὅμως, καίτοι διατελοῦμεν ἐν πνευματικῇ ἀκοινωνησίᾳ πρὸς τὴν καινοτομήσασαν Ἱεραρχίαν, ἅτε ἐχόμενοι στερρῶς τῶν θείων Κανόνων καὶ τῶν Ἱερῶν Παραδόσεων, ἀποτελοῦμεν ἐν τῇ Κανονικότητι, οὐχὶ ἰδιαιτέραν Ἐκκλησίαν ἐκείνης, μεθ’ ἧς διεκόψαμεν προσωρινῶς διὰ λόγους Κανονικοὺς τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἐπικοινωνίαν, ἀλλὰ τὴν ἀνύστακτον φρουράν, ὡς ἔφθην εἴπον, τὴν ἀγρύπνως φρυκτωροῦσαν ἐπὶ τῶν ἀδαμαντίνων ἐπάλξεων τῆς μιᾶς Αὐτοκεφάλου Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας, ἐν ὀνόματι τῆς Ὀποίας συνεχίζομεν τὴν ἱστορίαν Αὐτῆς ὑπὸ τὴν ἀλύμαντον καὶ ὀρθόδοξον ἀρχικὴν ἔννοιαν".
(Άπαντα, τόμ. β΄, Ποιμαντορικὴ Ἐγκύκλιος [Ἀθῆναι 1-6-1944], σελ. 24-26).
"Εἰς τὴν παροχὴν δὲ τῆς ἐλευθερίας ταύτης (σ. σ. τῆς ἄσκησης τῶν θρησκευτικῶν καθηκόντων τῶν παλαιοημερολογιτῶν), ἀντιτάσσει ἡ νεοημερολογιτικὴ Ἱεραρχία τὸ veto, ἤτοι τὴν ἄρνησιν, διατεινομένη, ὅτι ἡ Πολιτεία δὲν δύναται νὰ ἔχῃ εἰς τὴν ἐπικράτειαν αὐτῆς δύο Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας, μίαν νεοημερολογητικὴν καὶ μίαν παλαιοημερολογητικήν. Εἰς τοῦτο δὲ διαφωνοῦμεν ἡμεῖς, ὑποστηρίζοντες ὅτι μὲ τὴν κατ’ οἰκονομίαν παροχὴν ἐλευθερίας, εἰς τὴν θρησκευτικὴν ὀργάνωσιν τῶν παλαιοημερολογιτῶν μέχρι τῆς ἐγκύρου καὶ Κανονικῆς διευθετήσεως τοῦ ἡμερολογιακοῦ ζητήματος, ἐπιδίκου ὄντως ὡς ἔφθην εἰπὼν ἐνώπιον τῆς μελλούσης πανορθοδόξου Συνόδου, δὲν δημιουργεῖται Δευτέρα Ἐκκλησία, ἀλλὰ μία μειοψηφία τῆς Ἐκκλησίας διαφωνοῦσα πρὸς τὴν πλειοψηφίαν τῆς Ἱεραρχίας καὶ συνεχίζουσα τὴν ἱστορίαν τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας ὑπὸ τὴν ἄκρατον ὀρθοδοξίαν λυμανθεῖσαν διὰ τῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας. Ἡ γνώμη τῆς Ἱεραρχίας, ὅτι μὲ τὴν παροχὴ ἐλευθερίας εἰς τοὺς παλαιοημερολογίτας δημιουργεῖται Δευτέρα Ἐκκλησία καὶ κράτος ἐν κράτει, ὡς λέγουν, δὲν εἶνε ἀληθής, διότι αἱ Ἐκκλησίαι, δὲν φυτρώνουν ὡς μύκητες εἰς τὸν περίβολον τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλ’ ἱδρύονται καὶ προικίζονται διὰ τῆς Χάριτος καὶ τῶν Μυστηρίων ὑπὸ τῆς ὅλης Ἐκκλησίας, ὡς Ταμιούχου τῆς Χάριτος καὶ τῆς εὐλογίας. Ἡ γνώμη αὐτὴ τῆς Ἱεραρχίας, καθ΄ ἣν μία μερὶς Κληρικῶν καὶ λαϊκῶν ἀποσπωμένη προσωρινῶς ἀπὸ τῆς Ἐκκλησίας διὰ λόγους διαφωνίας εἴς τι ἐκκλησιαστικὸν ζήτημα ἐπίδικον καὶ ἰάσιμον κατὰ τὸν Μ Βασίλειον, μέχρι τῆς ἄρσεως τῆς διαφωνίας ὑπὸ Κανονικῆς πανορθοδόξου Συνόδου ὄζει προτεσταντισμοῦ, παρέχοντος εἰς μεμονωμένα ἄτομα τὸ δικαίωμα νὰ ἰδρύουν ἰδίαν Ἐκκλησίαν ἄνευ τῆς γνώμης καὶ τῆς εὐλογίας τῆς ὅλης Ἐκκλησίας. Καὶ τοῦτο, διότι οἱ προτεστάνται φρονοῦν καὶ πιστεύουν ὅτι ἡ ἔμπνευσις καὶ ἡ θέλησις τοῦ Παναγίου Πνεύματος εἰς τὰ ζητήματα τῆς πίστεως καὶ τοῦ ἁγιασμοῦ ἐμφαίνεται καὶ ἐκδηλοῦνται καὶ διὰ τῶν μεμονωμένων ἀτόμων ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν γνώμην τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, φρονούσης καὶ πιστευούσης, ὅτι ἡ ἔμπνευσις καὶ ἡ ἐνέργεια τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἐκδηλοῦται ὑπὸ τῆς ὅλης Ἐκκλησίας τῆς ἑρμηνευούσης καὶ ὀρθοτομούσης τὸν λόγον τῆς θείας ἀληθείας…
…Ἡμεῖς ὅμως οἱ ποιμένες τῶν παλαιοημερολογιτῶν, γνῶσται τοῦ Κανονικοῦ δικαίου καὶ μὲ ὀρθόδοξον παλμόν, διϊσχυριζόμεθα ὅτι δὲν ἀποτελοῦμεν δευτέραν Ἐκκλησίαν ἐν τῷ Κράτει, ἀλλὰ στεντορείᾳ τῇ φωνῇ διακηρύττομεν, ὅτι ἡμεῖς μένοντες πιστοὶ εἰς τὰ δεδογμένα καὶ ἡμῖν παραδεδομένα ὑπὸ τῶν 7 Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀποτελοῦμεν, καίπερ μειοψηφία, τὴν πατροπαράδοτον καὶ ἀκαινοτόμητον Ἑλληνικὴν Ἐκκλησίαν, ἧς τὴν ἱστορία συνεχίζομεν ὑπὸ τὴν ἄκρατον ἔννοιαν τῆς ὀρθοδοξίας. Ἀληθῶς, ὅσῳ καὶ ἂν παρουσιαζώμεθα κατὰ τὸ φαινόμενον εἰς τὴν λατρείαν ἡμῶν μὲ ἰδίους εὐκτηρίους οἴκους καὶ μὲ ἰδίους λειτουργούς, οὐχ ἧττον ὅμως καίπερ διατελοῦντες ἐν ἀκοινωνησίᾳ μετὰ τῆς καινοτομησάσης Ἱεραρχίας ἡμεῖς ἀποτελοῦμεν δυνάμει οὐχὶ δευτέραν Ἐκκλησίαν, ἀλλὰ τῇ ἁγνὴν καὶ ἀλύμαντον ἔννοιαν Αὐτῆς καὶ τὴν ἀνύστακτον φρουρὰν τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας, τὴν ἀγρύπνως φρυκτωρούσαν ἐπὶ τῶν θεοδμήτων καὶ ἀκαταλύτων ἐπάλξεων τῆς περιπύστου καὶ περιμαχήτου ὈρθοδοξίαςΝαί, ἡμεῖς Ἅγιε Λαρίσσης διεκόψαμεν τὴν Ἐκκλησιαστικὴν ἐπικοινωνίαν μετὰ τῆς Διοικούσης Ἱεραρχίας συνεπείᾳ Ἐκκλησιαστικῆς διαφωνίας οὐχί, ἵνα ἀποτελέσωμεν δευτέραν Ἐκκλησίαν, ἀλλ’ ἵνα περισώσωμεν τὸ ὀρθόδοξον κῦρος τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀποφύγωμεν τὴν ἡμερολογιακὴν καινοτομίαν, ὡς καὶ τὴν βαρυτάτην εὐθύνην, ἣν ὑπέχουσιν ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Ἱστορίας οἱ δημιουργοὶ τῆς σκανδαλώδους διαφωνίας, συνεπείᾳ τῆς ὁποίας διῃρέθησαν αἱ μᾶζαι τῶν χριστιανῶν εἰς τὸν ἑορτασμὸν τῶν ἑορτῶν".
(Άπαντα, τόμ. β΄, Ἀναίρεσις τῆς ἡμερολογιακῆς πραγματείας τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Δωροθέου Κοτταρᾶ [Δεκέμβριος 1947], σελ. 96-98).
"…ἡ Διοικοῦσα Ἱεραρχία διὰ τῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας ἔπαυσε νὰ ἀντιπροσωπεύῃ τὴν ὀρθόδοξον ἔννοιαν τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας. Συνεπῶς Αὕτη χωρισθεῖσα ἀπὸ τὸν κορμὸν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀπετέλεσεν ἰδιαιτέραν Ἐκκλησίαν, διάφορον τῆς ἀρχαίας κατὰ τὸ ἀκραιφνὲς καὶ ἀκαινοτόμητον πνεῦμα τῆς Ὀρθοδοξίας καταστᾶσα οὕτως ὑπόδικος ἐνώπιον τῆς καθόλου ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Κατὰ ταῦτα ἡ Δ. Ἱεραρχία ἐκκλίνασα ἐκ τοῦ θριγγοῦ τῆς ἀκριβοῦς ὀρθοδοξίας παρ’ ὅλον τὸν ἐξωτερικὸν τύπον καὶ τὸν ἀριθμὸν αὐτῆς, ἔπαυσεν ὡς ἀνωτέρω ἐλέχθη, νὰ ἐκπροσωπῇ τὴν ὀρθόδοξον ἔννοιαν τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας. Ταύτης τὴν ὀρθόδοξον ἔννοιαν καὶ σημασίαν ἐκπροσωποῦσιν οἱ Ἱεράρχαι, ὁ Κλῆρος καὶ ὁ λαὸς οἱ ἀκολουθοῦντες τὴν πολιὰν ἡμερολογιακὴν παράδοσιν, τὴν καθιερωθεῖσαν ὑπὸ Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ κυρωθεῖσαν ὑπὸ τῆς αἰωνοβίου πράξεως τῆς ὅλης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὥστε ἐν τῷ Κράτει δὲν ὑπάρχουσι δύο ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι ἀλλὰ μία, ἧς τὸν μὲν τύπον καὶ τὸν ῥυθμὸν ἐκπροσωπεῖ ἡ πλειοψηφία τῆς Ἱεραρχίας, τὸ πνεῦμα ὅμως καὶ τὴν ἔννοιαν τῆς ὀρθοδοξίας ἐκπροσωπεῖ ἡ μειοψηφία τῆς παλαιοημερολογιτικῆς Ἱεραρχίας καὶ κοινωνίας".
(Άπαντα, τόμ. β΄, Διαφωτιστικὴ Ἀπάντησις εἰς τὸ ὑπόμνημα τῆς Ἱεραρχίας τῆς κρατούσης Ἐκκλησίας τῆς Ἐλλάδος ἐν σχέσει μὲ τὸ Ἡμερολογιακὸν Ζήτημα [Ἀθῆναι 1948], σελ. 129)
"Ὑπῆρχεν ἐν τῷ παρελθόντι ἐποχή, καθ’ ἣν ἡ παμψηφία σχεδὸν τῆς Ἱεραρχίας ἐν τῷ Βυζαντινῷ Κράτει παρεσύρθη εἰς τὴν αἵρεσιν τοῦ ἐναγοῦς Ἀρείου μετὰ τῆς Βυζαντινῆς πολιτείας, καθ’ ἣν τὴν ἔννοιαν τῆς Ὀρθοδοξίας τῆς Ἐπισήμου Ἐκκλησίας ἀντιπροσώπευεν μία ὀλιγάριθμος μερὶς ὀρθοδόξων ἐν Κων/πόλει μὴ μολυνθεῖσα ὑπὸ τῆς λύμης τοῦ Ἀρειανισμοῦ. Ἡ μερὶς αὕτη διετέλει ὑπὸ τὴν ποιμαντορίαν Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ὅστις ἐν τῷ παρεκκλησίῳ τῆς Ἀγ. Ἀναστασίας διὰ κηρυγμάτων ἀποπνεόντων τὸ θυμῆρες καὶ θεῖον ἄρωμα τῆς Ὀρθοδοξίας κατεκεραύνου τὴν κακόδοξον καὶ ψυχοφθόρον αἵρεσιν τοῦ Ἀρείου. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καὶ ἡ μερὶς αὐτοῦ, οὐ μόνον δὲν ἀπετέλεσαν ἰδίαν Ἐκκλησίαν διακόψαντες τὴν Ἐκκλησιαστικὴν ἐπικοινωνίαν μετὰ τῆς Ἀρειανιζούσης Ἱεραρχίας, ἀλλὰ καὶ ὡς ὀρθοδοξοῦντες ἐχρησίμευσαν μετέπειτα ὡς ἀρραβὼν διὰ τὴν ἐπιστροφὴν τῆς ὅλης Ἐκκλησίας ἐν τῷ περιβόλῳ τῆς Ὀρθοδοξίας, διὰ τῆς ἀποπτύσεως τῆς Ἀρειανῆς αἱρέσεως καὶ μιαρὰς κακοδοξίαςὭστε δεδομένου, ὅτι τὴν ὑπόστασιν τῆς Ἐκκλησίας ἀποτελεῖ τὸ Ὀρθόδοξον πνεῦμα καὶ ὄχι ὁ τύπος καὶ ὁ ἀριθμός, οἴκοθεν ἐννοεῖται ὅτι τὴν ἀρχαίαν καὶ ἀκαινοτόμητον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος ἀποτελοῦμεν καὶ ἐκπροσωποῦμεν ἡμεῖς ὡς συνεχισταὶ τῶν πατρῴων παραδόσεων καὶ τῶν Ὀρθοδόξων θεσμῶν καὶ ὄχι οἱ καινοτόμοι Ἀρχιερεῖς, οἵτινες ἀποτελοῦν τὸν τύπον καὶ τὸν ἀριθμόν".
(Άπαντα, τόμ. β΄, Κρίσεις ἐπὶ τῶν τροπολογιῶν ἐπὶ τοῦ ἄρθρου 1 καὶ 2 τοῦ Σχεδίου Συντάγματος τῆς Ἐπιτροπῆς ἐπὶ τῆς ἀναθεωρήσεως τοῦ Συντάγματος τοῦ κ. Κ. Τσάτσου Βουλευτοῦ Ἀθηνῶν [Ἀθῆναι 1949], σελ.176)
Βλέπετε, κ. Ρίζο, την εκκλησιολογική αυτοσυνειδησία του Αγίου Ιεράρχου, του οποίου τα κείμενα δεν μπήκατε στον κόπο να μελετήσετε, πριν καταπιαστείτε με μια τόσο σοβαρή εργασία;
Αλλά και το ότι χειροτόνησε Επισκόπους και έκανε Σύνοδο δεν είναι κάτι πρωτοφανές, όπως έχει αποδειχθεί εδώ (κείμενο που επίσης δεν έχει αναιρεθεί). 
Για δε τα περί "αναθεματισμών" και "διακηρύξεως ακυρότητας των Μυστηρίων" δεν χρειάζονται μεγάλη ανάλυση, διότι στερούνται σοβαρότητος. Από την μία, ποτέ οι Παλαιοημερολογίτες δεν αναθεμάτισαν τους Νεοημερολογίτες, από την άλλη, όπως θα δείτε εδώ, για την "ακυρότητα των Μυστηρίων" οι μόνοι που δεν πρέπει να ομιλούν είναι οι φανατικοί οπαδοί του νέου ημερολογίου.
Όσο για το ότι οι Παλαιοημερολογίτες δεν "επεδίωκαν την διόρθωση και θεραπεία των προβλημάτων από τις άλλες Τοπικές εκκλησίες", έχετε προφανή άγνοια της Ιστορίας των Παλαιοημερολογιτών (διότι θα ξέρατε τί αγώνας έγινε, κυρίως εκ μέρους του πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, ο οποίος ταξίδεψε στα Πατριαρχεία, αλλά και άλλων κληρικών και λαϊκών, για να ευαισθητοποιηθούν οι άλλες Τοπικές Εκκλησίες) και αυτό μεγαλώνει ακόμη την απορία μου, κ. Ρίζο, για το τόλμημά σας να καταπιαστείτε με ένα θέμα για το οποίο γνωρίζετε ελάχιστα. Τί ωφέλιμο θα ήταν, αντί να μελετούσατε το ιρλανδοσκωτσέζικο πασχάλιο και την συμβολή του Διονυσίου του μικρού στην κατάπαυση της έριδας μεταξύ της Ρώμης και της Αλεξάνδρειας, να είχατε ασχοληθεί με αυτούς που θέλετε πάση θυσία να καταδικάσετε;
ιδ. Κλείνετε το κεφάλαιο  "Η αντικανονική απόφαση της Εκκλησίας" (βέβαια το ορθό είναι "κάποιων Τοπικών Εκκλησιώνκαι όχι  "της Εκκλησίας") με την εξής παράγραφο: "Οι Γ.Ο.Χ. προς υπεράσπιση τους αναφέρουν την δήλωση του Χρυσοστόμου Παπαδόπουλου (τότε αρχιμανδρίτη) σε ειδική συνοδική επιτροπή που έλεγε ότι: «Η Εκκλησία της Ελλάδος δεν δύναται να χωρισθή των λοιπών Εκκλησιών και να αποδεχτεί νέον ημερολόγιον χωρίς να καταστή σχισματική απέναντι των άλλων».Η δήλωση αυτή όμως δεν την εκλαμβάνουμε καθόλου ως αξιόλογη και είναι αδιάφορη, ισχνότατη και παντελώς άχρηστη εξ αιτίας του ότι την τεκμηρίωση που επιζητούμε για την αντιμετώπιση του προβλήματος δεν την αναζητούμε σε δηλώσεις του κάθε αρχιμανδρίτη και μάλιστα του ενόχου, άλλα στην διδασκαλία των αγίων Πατέρων, των Συνόδων και το βίωμα της Εκκλησίας.  Στο consensus Patrum". 
Κι όμως, κ. Ρίζο, στην Ιστορία καμία πηγή δεν είναι "αδιάφορη, ισχνότατη και παντελώς άχρηστη", ακόμη και αυτές που δεν μας "βολεύουν". To δε Consensus Patrum αφορά την Θεολογία, όχι την Ιστορία. Χάριν της αληθείας όμως, πρέπει να σας ενημερώσω, ότι η δήλωση αυτή δεν είναι του ενόχου, αλλά της ειδικής "ἐπὶ τῆς μεταρρυθμίσεως τοῦ Ἡμερολογίου" πενταμελούς Επιτροπής (στην οποία ανήκε και ο ένοχος), όπως φαίνεται από το σχετικό ΦΕΚ:


(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
Νικόλαος Μάννης

Τρίτη 30 Μαΐου 2017

ΜΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΩΝ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ Από τον Μελέτιον Πηγάν ως τον Πατροκοσμάν

Ορθόδοξος Τύπος Εφημερίδα

Του κ. Νικολάου Μάννη, εκπαιδευτικού

Την πνευματική επιβίωσή μας (των Ρωμιών Ορθοδόξων), στα χρόνια που όλα “τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά” της Τουρκοκρατίας, την οφείλουμε σε εκείνες τις άγιες μορφές που έγιναν θυσία για το Γένος, αφιερώνοντας το είναι τους στην ορθόδοξη μόρφωση, και την δι’ αυτής απελευθέρωση (πνευματική πρωτίστως), των συμπατριωτών τους. Ερχόμενος κάποιος σε επαφή με την ζωή και το έργο των μακαριστών εκείνων Διδασκάλων, μπορεί εύκολα να κατανοήσει ποιό θα ήταν και σήμερα το αντίδοτο στην σημερινή σκλαβιά, που είναι κυρίως σκλαβιά μυαλών και ψυχών. Και η λύση αυτή είναι η κατά Θεόν μόρφωση, σε συνδυασμό με το θυσιαστικό πνεύμα και το ανδρείο φρόνημα.
Πρώτος στην χορεία των Διδασκάλων, που επιλέχθηκαν να παρουσιασθούν με το παρόν κείμενο, είναι ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Μελέτιος ο Πηγάς (1550-1601). Γεννήθηκε στον Χάνδακα (Ηράκλειο) της Κρήτης και σπούδασε στο περίφημο Πανεπιστήμιο της Πάδοβας στην Ιταλία, αρνούμενος όμως να παραλάβει το πτυχίο του, για την κτήση του οποίου απαιτούνταν «Δήλωση Πίστεως» στις αποφάσεις της Ψευδοσυνόδου Φερράρας – Φλωρεντίας. Μετέβη στην Αλεξάνδρεια και έγινε Πρωτοσύγκελλος του Πατριάρχου Σιλβέστρου, τον οποίο διαδέχθηκε στον θρόνο το 1590, «τη ομοψήφω γνώμη κλήρου και λαού». Το 1593 συμμετείχε στην εν Κωνσταντινουπόλει Πανορθόδοξο Σύνοδο, ενώ κατά τα έτη 1596 – 1598 ανέλαβε Τοποτηρητής του χηρεύοντος πατριαρχικού θρόνου της Κωνσταντινουπόλεως, αρνούμενος να δεχθεί τον θρόνο που του προτάθηκε από τον εκεί κλήρο και λαό. Κοιμήθηκε νεώτατος στις 13 Σεπτεμβρίου του 1601. Άφησε τεράστιο συγγραφικό έργο, ανεκτίμητης πνευματικής αξίας και δικαίως χαρακτηρίστηκε ως “ο μετά το σχίσμα νέος Φώτιος”. Μερικά από τα έργα του (εκ των οποίων πολλά παραμένουν εισέτι ανέκδοτα) είναι τα εξής: “Διάλογος ορθόδοξος χριστιανός”, “Κατά Ιουδαίων”, “Περί της αρχής του Πάπα”, “Ορθόδοξος διδασκαλία”, “Περί των αχράντων Μυστηρίων”, “Τόμος Αλεξανδρινός περί του Πασχαλίου” (το έργο αυτό υπήρξε καθοριστικότατο για την στάση της Ορθοδόξου Εκκλησίας απέναντι στην Ημερολογιακή Καινοτομία του Γρηγοριανού Ημερολογίου, διότι επηρέασε τις συνοδικές αποφάσεις του ΙΣΤ  αἰῶνος). Οι δε επιστολές του (πραγματευόμενες διάφορα ζητήματα) πλησιάζουν τις πεντακόσιες.
Εκτός από το γραπτό έργο ο κλεινός Μελέτιος άφησε ως κληρονομιά στο Γένος και ένα έμψυχο θησαυρό: τον ανιψιό, αγαπημένο μαθητή και διάδοχό του. Ο Κύριλλος  Λούκαρις (1570-1638) γεννήθηκε και αυτός στο Ηράκλειο της Κρήτης και ακολούθησε παρόμοια, με του θείου και πνευματικού πατρός του, πορεία. Σπούδασε στην Βενετία και στην Πάδοβα αρνούμενος κι εκείνος να παραλάβει το πτυχίο του. Κατέστη ένας από τους πιο μορφωμένους ανθρώπους της εποχής του και ομιλούσε, εκτός της ελληνικής, την λατινική, την ιταλική, την τουρκική και την αραβική γλώσσα. Έγινε Πρωτοσύγκελλος του Μελετίου, και με την ιδιότητα αυτή συμμετείχε στην Πανορθόδοξο Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως (1593). Από  την Κωνσταντινούπολη αποστέλλεται εσπευσμένα (το 1595), ως Πατριαρχικός Έξαρχος, στην Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία, για να αγωνισθεί υπέρ της Ορθοδοξίας, η οποία κινδύνευε εξ αιτίας της τότε εμφανιζομένης Ουνίας. Εκεί ίδρυσε σχολείο και τυπογραφείο, για να διαδίδονται ανοθεύτως τα ορθόδοξα δόγματα. Το 1601, ο Μελέτιος Πηγάς προαισθανόμενος τον θάνατό του, τον κάλεσε για να τον διαδεχθεί στον θρόνο της Αλεξανδρείας. Το 1620 ο Κύριλλος εκλέχτηκε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως και πατριάρχευσε συνολικά πέντε φορές, αφού οι σκευωρίες παπικών και λατινοφρόνων τον έρριχναν συχνά από τον θρόνο. Πολέμησε με μεγάλο ζήλο τους παπικούς και για να σταματήσει την προπαγάνδα των Ιησουιτών, οι οποίοι είχαν ιδρύσει σχολείο στην Κωνσταντινούπολη, οργάνωσε το πρώτο ελληνικό τυπογραφείο, το λεγόμενο Πατριαρχικό, ώστε, μέσα από τα βιβλία, να διαφωτίσει τους ορθοδόξους. Οι Ιησουίτες (η μάλλον “‘Αντιχριστίτες”, κατά τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιερεμία τον Τρανό), έσπευσαν να τον κατηγορήσουν στους Οθωμανούς, πως το τυπογραφείο του, είναι τάχα εργοστάσιο όπλων και πως ετοιμάζεται να ξεσηκώσει τον λαό σε επανάσταση. Έτσι πέτυχαν την ολική καταστροφή του. Μετά από πολλές εξορίες, προπηλακισμούς και ταπεινώσεις έλαβε τελικώς, στις 27 Ιουνίου 1638, τον στέφανο του μαρτυρίου, κατόπιν σκευωρίας και πάλι των Ιησουιτών, οι οποίοι τον κατηγόρησαν στους Αγαρηνούς ως συνωμότη, προσφέροντάς τους παράλληλα υπέρογκο χρηματικό ποσό (από τα ταμεία της εν Ρώμη διαβόητης Propaganda Fidei) για την εξόντωσή του. Οι Γενίτσαροι τον μετέφεραν στα παράλια του Αγίου Στεφάνου (εκεί που βρίσκεται σήμερα το αεροδρόμιο της Κωνσταντινουπόλεως) και τον έπνιξαν, γονυπετή προσευχόμενο. Αλλά ακόμη και μετά τον θάνατό του δεν βρήκε ησυχία ο ζηλωτής Πατριάρχης. Η σορός του ρι-χθηκε στην θάλασσα, όπου την βρήκαν ψαράδες και την έθαψαν. Οι λατινόφρονες την ξέθαψαν και την έρριξαν ξανά στην θάλασσα. Τα λείψανά του όμως ξαναβρέθηκαν και ενταφιάστηκαν με κάθε δέουσα τιμή. Στον Κύριλλο Λούκαρι οφείλουμε το ότι οι Ορθόδοξες Τοπικές Εκκλησίες δεν έγιναν ουνιτικές από τότε. Υπήρξε όχι μόνο ο κύριος τορπιλιστής της Ουνίας της Βρέστης (1596), αλλά με την άνοδό του στον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως, το μεγαλύτερο εμπόδιο στην Ένωση με τον Πάπα Ρώμης, την οποία επεδίωκαν τότε οι παπικοί με όργανά τους, λατινόφρονες η φιλοχρήματους, Αρχιερείς. Μισήθηκε δε από αυτούς όσο κανείς άλλος, ενώ κατηγορήθηκε ως Προτεστάντης, τόσο εξ αιτίας μιας αμφιλεγόμενης γνησιότητος “Ομολογίας”, όσο και των πολιτικών σχέσεων που είχε με αξιωματούχους προτεσταντικών κρατών στην προσ­πάθειά του να διασώσει το Γένος από τον αντίχριστο παπισμό. Συνέγραψε την πραγματεία “Κατά Ιουδαίων” (Κωνσταντινούπολις, 1627), το πρώτο βιβλίο που τυπώθηκε σε ελληνικό τυπογραφείο, καθώς και πολλές εγκυκλίους και επιστολές, με τις οποίες στηλίτευε τις παπικές καινοτομίες (Διάλογος Ζηλωτής και Φιλαλήθης, Περί της διαφοράς ην έχουσιν οι ανατολικοί μετά των δυτικών, Περί πυρός καθαρτηρίου κ. α.).
Μετά τον μαρτυρικό θάνατο του Κυρίλλου, ο μαθητής του Ευγένιος Γιαννούλης ο Αιτωλός (1595-1682), συνέγραψε Ακολουθία προς τιμήν του, το χειρόγραφο της οποίας αγνοείται. Ο Ευγένιος υπήρξε επίσης μια φωτισμένη (με το φως της Ορθοδοξίας) προσωπικότητα, ο οποί­ος γεννήθηκε γύρω στα 1597 στο Μέγα Δένδρο του Θέρμου Αιτωλίας. Μετά από διάφορα ταξίδια στην ελληνική επικράτεια και το Άγιον Όρος, για να μαθητεύσει κοντά σε διαφόρους διδασκάλους, βρέθηκε στην Αλεξάνδρεια, όπου χειροτονήθηκε ιερέας από τον Πατριάρχη Κύριλλο Λούκαρι. Διακόνησε στα Ιεροσόλυμα και κατόπιν, συνέχισε τις σπουδές του κοντά σε σημαντικούς διδασκάλους της εποχής σε διάφορα μέρη και την Κωνσταντινούπολη, στην οποία τον είχε καλέσει ο Λούκαρις. Το 1639 ίδρυσε Σχολή στο Αιτωλικό, έπειτα στο Καρπενήσι, ενώ το 1661 ίδρυσε Σχολή στα Μεγάλα Βραγγιανά των Αγράφων, το περίφημο “Ελληνομουσείον Αγράφων”. Κοιμήθηκε στις 6 Αυγούστου 1682. Κατέλιπε πλούσιο παιδευτικό, συγγραφικό αλλά και φιλανθρωπικό έργο και πολλούς άξιους μαθητές, που διέπρεψαν στα Γράμματα και συνέχισαν το έργο του.
Σπουδαιότερος από αυτούς είναι ο βιογράφος του, λόγιος ιερομόναχος, Αναστάσιος ο Γόρδιος (1654-1729). Γεννήθηκε περί το 1654 στα Μεγάλα Βραγγιανά των Αγράφων. Εκεί σπούδασε κοντά στον Ευγένιο, όπως ειπώθηκε, και έπειτα συνέχισε τις σπουδές σε διάφορες περιοχές της Ελλάδος και του εξωτερικού. Το 1676 εκάρη μοναχός και χειροτονήθηκε ιεροδιάκονος. Αν και του πρότειναν να διδάξει σε διάφορες μεγάλεις πόλεις της ομογένειας, προτίμησε να υπηρετήσει τους ανθρώπους της ταπεινής επαρχίας του. Έτσι δίδαξε, επί δεκαετίες, στη Σχολή του Αιτωλικού και στο “Ελληνομουσείον”, Κοιμήθηκε στην γενέτειρά του στις 7 Ιουνίου 1729. Εκτός του παιδευτικού, σπουδαίο είναι και το φιλολογικό, θεολογικό, επιστολογραφικό (σώζονται περίπου 700 επιστολές του) και συγγραφικό του έργο. Το σημαντικώτερο θεολογικό του έργο είναι το (ερμηνευτικό στην Αποκάλυψη) “Περί Μωάμεθ και κατά Λατίνων”.
Καρπός του έργου των παραπάνω διδασκάλων, υπήρξε ο, πολυαγαπημένος Άγιος των νεωτέρων Ελλήνων, ο Ισαπόστολος Κοσμάς ο Αιτωλός (1714-1779). Ο Πατροκοσμάς γεννήθηκε το 1714 στην Αιτωλία και αφού διδάχθηκε τα πρώτα γράμματα από τον ιεροδιάκονο Ανανία, συνέχισε τις σπουδές στο “Ελληνομουσείον”, κοντά στο αδελφό του Χρύσανθο (μαθητή του Γορδίου και τότε Σχολάρχη) και στον Θεοφάνη, μαθητή του Ευγενίου. Κατόπιν μετέβη στον Άγιον Όρος και φοίτησε στην περίφημη Αθωνιάδα Σχολή. Το 1759 με ευλογία του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Σεραφείμ ξεκίνησε τις περιοδείες του στην Δυτική Ελλάδα και την Βόρειο Ήπειρο, προκειμένου να αντιμετωπίσει τον αυξανόμενο τότε εξισλαμισμό των Χριστιανών. Όπου σταθεί διδάσκει, νουθετεί, παρηγορεί και – κυρίως – ανοίγει σχολεία (σε 247 ανέρχονται τα σχολεία που ίδρυσε!), ξυπνώντας ψυχές και πυρπολώντας καρδιές. Με τις Διδαχές του ποτίζει με ύδωρ Ορθοδοξίας την αποξηραμένη σκέψη των αμαθών συμπατριωτών του. Η επιρροή που άσκησε υπήρξε τεράστια και δεν άργησε να γίνει στόχος των σκοτεινών δυνάμεων. Όπως και ο πνευματικός του πρόγονος Κύριλλος Λούκαρις, συκοφαντήθηκε στους Αγαρηνούς (από τους Ιουδαίους σε αυτήν την περίπτωση) και οδηγήθηκε στην αγχόνη στις 24 Αυγούστου 1779.
Διαβάζοντας κανείς τα παραπάνω δεν είναι δυνατόν να μη κατανοήσει το τεράστιο βάρος της κληρονομιάς που φέρουμε ως απόγονοι τέτοιων Πατέρων. Άραγε θα ξυπνήσουμε; Άραγε θα εγερθούμε σηκώνοντας κι εμείς ψηλά τις, ποδοπατημένες σήμερα, σημαίες της Ορθοδοξίας, τις οποίες εκείνοι οι κλεινοί Διδάσκαλοι δεν υπέστηλαν ουδέποτε; Είθε!



Απάντηση του κ. Α. Τσακίρογλου και Ανταπάντηση Ν. Μάννη


Ο κ. ΑΔΑΜΑΝΤΙΟΣ ΤΣΑΚΙΡΟΓΛΟΥ ΑΠΕΣΤΕΙΛΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΟΥ κ. ΡΙΖΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ. ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Η ΑΝΤΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΟΥ:

Ἀπάντηση κ. Τσακίρογλου

Ἀξιότιμε κ. Μάννη,
Παρακολουθῶ ἐδῶ καὶ κάποιες ἑβδομάδες μὲ ἐνδιαφέρον τὸν διάλογο σας μὲ τὸν κ. Ρίζο ἐπὶ τοῦ βιβλίου τοῦ δευτέρου. Εἶχα τὴν ἀφελῆ ἐντύπωση, ὅτι ἑκατέρωθεν κάτι θὰ μποροῦσε νὰ βγεῖ ἀπὸ αὐτόν, ὅτι θὰ μπορούσαμε μαζὶ νὰ πολεμήσουμε τὴν παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ μετὰ ἐν ὁμονοία νὰ λύσουμε μὲ ὀρθόδοξο τρόπο ἐπιτέλους καὶ τὸ θέμα τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου, ἀλλὰ οἱ ἀπαντήσεις σας, ἰδίως καὶ κυρίως ἡ τελευταία σας ἀπάντηση μοῦ ἔκοψε τὰ φτερά προσγειώνοντάς με στὴν σκληρὴ πραγματικότητα. Ἀμέσως μόλις τελείωσα τὴν ἀνάγνωσή της, ἀποφάσισα νὰ συντάξω μία καὶ μοναδικὴ σύντομη ἀπάντηση ὡς διαμαρτυρία καὶ στὴν δική μου ἀνακήρυξη ἀπὸ μέρους σας ὡς «ἀναθεματισμένο» στὰ ὅσα λέτε στὰ σχόλια τοῦ τρίτου μέρους τοῦ βιβλίου τοῦ κ. Ρίζου χωρὶς καμία διάθεση συνέχισης τοῦ διαλόγου μαζί σας.
Γενικὰ πρέπει νὰ τονίσω, ὅτι ὑποτιμᾶτε τὸ μήνυμα τοῦ κ. Ρίζου μὲ βάση τὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν στάση τῶν Πατέρων Της, ὅτι δηλ. μπορεῖ νὰ ὑπῆρχαν ἡμερολογιακὲς διαφορές, πρᾶγμα ποὺ παραδέχεσθε καὶ ἐσεῖς, δὲν ὑπῆρχε ὅμως σχίσμα οὔτε προϋποθέσεις στὴν ἀντιμετώπιση τῶν αἱρέσεων αὐτῶν τῶν αἰώνων, τοῦ εἶδους ἢ γιορτάζεις μαζί μου ἢ δὲν συμπορεύομαι ἐναντίον τοῦ Νεστορίου κλπ. γιατὶ σὲ θεωρῶ ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ….ἢ δυνάμει…..
Εἰδικότερα λέτε στὸ σχόλιο σας, ὁ ὅρος «οἰκουμενισμὸς» δὲν ἦταν γνωστὸς πρὶν τὸ 1924. Αὐτὸ κ. Μάννη δὲν ἰσχύει. Ὁ ὅρος «οἰκουμενισμὸς» πρωτοεμφανίστηκε τὸν 19ο αἰ., καὶ εἰδικώτερα προτεσταντικοί κύκλοι τὸν χρησιμοποιοῦσαν ἀπὸ τὸ 1855, ἀσφαλῶς ὄχι μὲ τὴν ανεπτυγμένη σημασία καὶ τὴν φόρτιση κακοδοξιῶν ποὺ ἔχει σήμερα. Μετὰ τὸν παρέλαβε ἡ World Alliance of YMCAs καὶ τελικὰ τὸν καθιέρωσε τὸ «οἰκουμενικὸ συνέδριο παγκοσμίας ἱεραποστολῆς» στὴν Νέα ’Υόρκη τὸ 1900 καὶ μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια στὸ Ἐδιμβοῦργο στὴν Σκωτία. Αὐτὸ κίνησε μεγάλους Ρώσους Ἁγίους τῆς ἐποχῆς ἐκείνης νὰ διακρίνουν σὲ ποία τρομακτικὴ κατεύθυνση ὁδηγούμαστε καὶ νὰ προφητεύσουν τὰ δεινὰ τῆς ἐποχῆς μας. Ἔπειτα προωθήθηκε καὶ ἀπὸ τὴν νεοϊδρυθείσα κοινωνία τῶν Ἐθνῶν ἀπὸ τὸ 1919 καὶ τὸν χρησιμοποίησε καὶ ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης σὲ ὁμιλίες του. Ἀπὸ τὰ λόγια σας φαίνεται, ὅτι οἱ «Παλαιοημερολογίτες» τίποτα ἀπ’ ὅλα αὐτὰ δὲν ἀντελήφθηκαν, πρᾶγμα παράξενο, διότι ὅπως λέτε, ἡ ἀλλαγὴ ἔγινε γιὰ κάποιους σκοπούς! Μὰ κανεὶς δὲν φρόντισε νὰ ἐρευνήσει γιὰ ποιούς σκοποὺς;
Ἀφοῦ παραδέχεσθε ὅτι τὸ διάγγελμα τοῦ 1920 ἦταν πράγματι καταστροφικὸ καὶ δογματικοῦ χαρακτῆρα παρόλο πού, ὅπως λέτε, δὲν ἦταν γνωστό, τότε δὲν μπορεῖτε νὰ ἐπιχειρηματολογεῖτε λέγοντας ὅτι τὸ ἡμερολόγιο ἧταν ἡ πρώτη ἐπίσημη πράξη τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Διότι πιὸ ἐπίσημη πράξη ἀπὸ πατριαρχικὸ διάγγελμα καὶ ἀναγνώριση αἱρέσεων ὡς ἐκκλησίες δὲν ὑπάρχει. Μετὰ λέτε, ὅτι οἱ πιστοὶ δὲν τὸ γνώριζαν λόγω τῆς Μικρασιατικῆς καταστροφῆς. Μὰ τὸ 1920 κ. Μάννη ἦταν τὸ ἔτος τῶν ἐνδόξων νικῶν στὸ Μικρασιατικὸ Μέτωπο καὶ τῆς ἐθνικῆς εὐφορίας. Ἀντιθέτως τὸ 1924 ἦταν τὸ ἔτος τῆς τελειωτικῆς ἦττας καὶ δυστυχίας. Ἄρα λοιπὸν λέτε, ὅτι οἱ πιστοὶ στὰ χρόνια τῶν νικῶν δὲν γνώριζαν λόγω τῆς ὑποτιθέμενης καταστροφῆς, ἐνῶ στὰ χρόνια τῆς πραγματικῆς καταστροφῆς γνώριζαν;;;;; Καὶ πῶς γράφετε «ἐδῶ καλὰ καλὰ οτε οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ταγοὶ δὲν τὴν γνώριζαν, οτε γιὰ τὴν ἀναγνώριση τῶν Ἀγγλικανῶν (γεγονὸς ποὺ δὲν διατυμπανίστηκε λλωστε)». Ἐσεῖς ποὺ τὸ ξέρετε; Ἐὰν γνώριζαν ἢ δὲν γνώριζαν δὲν εἶναι σίγουρο, διότι πηγὲς σίγουρες δὲν ὑπάρχουν. Καὶ ἐσεῖς ἀντὶ νὰ εἶστε ἐπιφυλακτικὸς στὴν κρίση σας καὶ στὴν ἐπίθεσή σας στὸν κ. Ρίζο, μιᾶς καὶ ἐσεῖς, ὅπως αὐτός, ἀναγνωρίζετε, ὅτι πρὶν τὸ 1924 συνέβη πραγματικὰ ἀναγνώριση αἱρετικῶν ὡς ἐκκλησία, ἐμφανίζεστε στὴν κρίση σας ὡς ἀπόλυτα σίγουρος. Εἶναι δυνατὸν νὰ ἐτοιμαστεῖ μία κίνηση, ὅπως τοῦ ἡμερολογίου, χωρὶς τὴν προετοιμασία καὶ τὴν συμπόρευση ἢ διαβούλευση ἐτῶν μεταξὺ τῶν ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν; Γιὰ τόσο ἀφελεῖς ἔχετε τοὺς οἰκουμενιστές καὶ τὸν ὁδηγό τους τὸν διάβολο; Μὲ ποιὲς πηγὲς στηρίζετε τέτοια συμπεράσματα; Ἐκτὸς καὶ ἂν ὅ,τι λέτε εἶναι ἀδιαφιλονίκητο καὶ ἔγκυρο, ἐπειδὴ τὸ λέτε ἐσεῖς ἀκόμα καὶ χωρὶς πηγές.
Ὅσον ἀφορᾶ τὴν διαπίστωση τοῦ κ. Ρίζου, ὅτι στὰ κείμενα μέχρι το 1950 δὲν ὑπάρχει ὁ ὅρος «οἰκουμενισμός», τὰ κείμενα ποὺ παραθέτετε δὲν μιλοῦν γιὰ οἰκουμενισμὸ ἀλλὰ γιὰ πρόθεση ὑποταγῆς στὸν Πάπα, ἕνα θέμα δηλ. μὲ ἱστορία ὀκτακοσίων ἐτῶν, δικαιώνοντας τὸν κ. Ρίζο καὶ ὄχι ἀναιρώντας τον! Ἐκτὸς αὐτοῦ δὲν χρησιμοποιεῖτε σχεδὸν καμία ἄλλη πηγὴ ἐκτὸς ἀπὸ συγγραφεῖς «τοῦ παλαιοῦ», μᾶλλον γιὰ νὰ μὴν μολύνετε τὴν γραφίδα σας μὲ προδότες τύπου «νέο ἡμερολόγιο». Ἀλλὰ κ. Μάννη, καὶ ὁ μακαριστὸς καὶ ἀπὸ ὅλους ἀναγνωρισμένος γέροντας Φιλόθεος Ζερβᾶκος ἔγραψε, ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἐσεῖς σωστὰ ἀναφέρετε καὶ τὰ ἑξῆς:
«Γνήσιος Ορθόδοξος Χριστιανός είναι εκείνος ό Χριστιανός πού έχει θερμή πίστη στόν αληθινό Θεό, αγάπη ολόψυχο καί από τήν καρδιά του στόν Θεό καί στόν συνάνθρωπό του, καί αληθινή πραότητα καί ταπείνωση. Όταν απέστειλε ό Χριστός τούς μαθητές του στόν κόσμο, τούς είπε: "πορευθέντες είς τόν κόσμον άπαντα, κηρύξατε τό Ευαγγέλιον πάση τή κτίσει" Κηρύξατε, τό Ευαγγέλιο, τούς είπε. Δέν τούς είπε, κηρύξατε τό Παλαιό Ημερολόγιον! ¨Ο πιστεύσας καί βαπτισθείς, σωθήσεται". Ο πιστεύσας καί βαπτισθείς είς τό όνομα τού Πατρός, καί τού Υιού, καί τού Αγίου Πνεύματος, όχι ό βαπτισθείς είς τό Παλαιό Ημερολόγιο, σωθήσεται !!! Ο δέ Ιωάννης ό Ευαγγελιστής σημειώνει: "ο Θεός αγάπη εστίν καί ό μένων εν τή αγάπη, εν τώ Θεώ μένει, καί ό Θεός έν αυτώ". Δέν είπε, ότι το Παλαιό Ημερολόγιο είναι Θεός, καί ότι ό μένων έν τώ Παλαιώ ημερολογίω, εν τώ Θεώ μένει..." Οι Παλαιοημερολογίτες, όχι ευτυχώς όλοι, αλλά δυστυχώς αρκετοί, φανατικοί καί ζηλωτές, παραδέχονται ότι, χωρίς τό Παλαιό δέν σωζόμαστε!!! Το Νέο Ημερολόγιο είναι κακό, γιατί παρανόμως το έβαλε ό τότε Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης. Όμως, ναί μέν καταργεί κατά περιόδους την νηστεία των Αγίων Αποστόλων, δέν κατάργησε όμως ούτε τήν πίστη, ούτε τα δόγματα, ούτε τίς εορτές τών Αγίων έστω καί άν αφαίρεσε τίς 13 ημέρες διαφοράς. Είναι ακόμη κακό, γιατί προξένησε τόν μεγάλο αυτό, αδελφικό διχασμό... Από την άλλη πλευρά τώρα, οι Παλαιοημερολογίτες γιά νά φυλάξουν τό παλαιό, υπέπεσαν σέ πολλές καί χειρότερες πλάνες τών Νεοημερολογιτών. Κατάργησαν πρίν από όλα τήν μεγάλη εντολή τής αγάπης. Διαιρέθηκαν καί οί ίδιοι σέ πολλά κόμματα φθάνοντας στό σημείο νά ξαναβαπτίζονται, υβρίζοντας ακόμη καί τήν Αγία κοινωνία τού Χριστού ότι δέν είναι πραγματική, γιατί τό Νέο, λένε, είναι αιρετικό καί δέν έχουν οί κληρικοί του Ιερωσύνη !!! Γιά όλα αυτά λοιπόν, αρμόζει νά ακολουθήσετε " τό μή χείρον, βέλτιστον...", καί από τά δύο κακά, τό λιγώτερο...» (περιοδικό "Όσιος Φιλόθεος Πάρου" , τεύχος 13, " Ορθ. Κυψέλη" , Θεσ/κη, 2005).
Δὲν ἀδικεῖται ἐσεῖς τὸν ὅσιο Γέροντα παραθέτοντας ἐπιλεκτικὰ καὶ συμφεροντολογικὰ τὰ λόγια του; Δὲν ἀποτελεῖ ἐπιλεκτικὴ ὁμολογία;
Ἐπιπλέον παραθέτετε: «τότε εὐκολώτερον θὰ δύνανται οἱ μεταρρυθμισταὶ οὗτοι νὰ κάμωσι καὶ μίαν ἀβαρίανπρὸς τὸ μέρος τὸ δογματικὸν, διὰ τὴν ἕνωσιν τῶν Ἐκκλησιῶν" (πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος, Τὸ ἐκκλησιαστικόν ἡμερολόγιον ὡς κριτήριον τῆς Ὀρθοδοξίας, Ι.Μ. Ἁγ. Διονυσίου Ὀλύμπου [σ.σ. ἐκεῖ ἦταν ἐξορία ὁ ἀείμνηστος], 1-14/7/1935). Ἄρα κ. Μάννη, τὸ ἡμερολόγιο κατὰ τὰ λόγια τοῦ πρ. Φλωρίνης, δὲν εἶναι δογματικὸ θέμα. Τότε πρὸς τί ὁ πόλεμος πρὸς τὸν κ. Ρίζο;
Λέτε «Ακόμη και θέμα Πίστεως να μην υπήρχε, η Αποτείχιση δικαιολογείται ακόμη και για μη δογματικούς λόγους (παράβαση Ιερών Κανόνων, καταστρατήγηση Παραδόσεων κλπ.). Νὰ τὸ
Δεχθοῦμε αὐτό. Ὅμως ἐσεῖς δὲν κάνατε ἀποτείχιση, ἀλλὰ δική σας ἐκκλησία μὲ δικούς σας ἐπισκόπους. Δὲν κάνατε διακοπὴ μνημοσύνου τοῦ αἱρετικοῦ ἀλλὰ ἀρχὴ μνημοσύνου ἄλλου ἐπισκόπου ποὺ δὲν ἐπιτρέπεται ἀπὸ τοὺς Ἱ. Κανόνες.
Καὶ τώρα ὁ κύριος λόγος τῆς ἀπάντησής μου:
Λέτε «Βεβαίως, εσείς οι σημερινοί Νεοημερολογίτες, κ. Ρίζο, δεν είστε "ενεργεία" αναθεματισμένοι, αλλά "δυνάμει", βρίσκεστε δηλαδή υπό το ανάθεμα, το οποίο, κατά τους Αγίους, ενεργείται σε κάθε εποχή από Σύνοδο ζώντων επισκόπων». Ἂν εἴμαστε ἀναθεματισμένοι κ. Μάννη, πρὸς τί ὁ διάλογος; Ἄραγε μὲ «ἀναθεματισμένους» θέλετε νὰ συμπολεμήσετε τὴν αἴρεση; Ἄρα εἶναι «δυνάμει ἀναθεματισμένοι» καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μετὰ τὸ1924, ποὺ ὅλοι οἱ ἄλλοι Ὀρθόδοξοι ἀναγνωρίζουν ἐκτὸς ἀπὸ ἐσᾶς; Καὶ μετὰ μιλᾶμε γιὰ τὴν σημασία τοῦ ἑορτολογίου; Για σᾶς εἴμαστε καὶ ἐμεῖς οἰκουμενιστές. Καὶ τότε γιατὶ ἐπιζητεῖτε τὴν συμμαχία μὲ Οἰκουμενιστές; Γιὰ νὰ πολεμήσετε τούς …ἄλλους Οἰκουμενιστές; Ἄρα εἰς μάτην ὁ ἀγῶνας ποὺ κάνουμε. Ἄρα εἰς μάτην τὰ δάκρυα ποὺ χύνουμε καὶ οἱ διωγμοὶ ποὺ βιώνουμε. Ἄρα εἰς μάτην τὰ κείμενα ποὺ γράφουμε. Ἄρα εἰς μάτην οἱ εἰλικρινεῖς εὐχὲς καὶ ἔπαινοι ποὺ μᾶς ἔχετε κατὰ καιροὺς δώσει! (Ἢ μήπως δὲν ἦταν εἰλικρινεῖς, ἀλλὰ ἔκρυβαν τὴν ΜΙΑ σκοπιμότητα;).Ὁπότε κ. Μάννη, κρατεῖστε ἐσεῖς τὸν θρόνο τοῦ ἀλαθήτου ποὺ κατέχετε καὶ ἀφῆστε ἐμᾶς τοὺς «ἀναθεματισμένους» νὰ πολεμήσουμε μόνοι μας τὴν αἵρεση.
Τελικὰ ποιός εἶναι ἐπηρεασμένος ἀπὸ τὸν Παπισμό; Οἱ «νεοημερολογίτες ποὺ παραδέχονται ὅτι ἀντικανονικῶς ἔγινε ἡ ἀλλαγή, ἀλλὰ δὲν εἶναι αἰτία χωρισμοῦ· ποὺ λένε κρατεῖστε τὸ ἠμερολόγιο χωρὶς κρίση καὶ καταδίκη, ἀλλὰ ἂς εἴμαστε ἐνωμένοι καὶ βλέπουν τὰ λάθη τους (σᾶς παραπέμπω σὲ ὁμιλία τοῦ π. Ἐπιφανίου τοῦ Kαψαλιώτου ποὺ ὁμολογεῖ ἐν ταπεινώσει ἐκπροσωπώντας ὅλους μας, πρῶτον ἐμένα, ὅτι ΟΛΟΙ εὐθυνόμαστε ἐδῶ καὶ 120 χρόνια γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς αἱρέσεως) ἢ ἐσεῖς ποὺ δὲν παραδέχεστε ἀπολύτως τίποτα καὶ ἀναθεματίζετε τὰ πάντα καὶ πάντες ὅσους δὲν σᾶς ἀκολουθοῦν προσβάλλοντας ἀνθρώπους ποὺ ἔζησαν καὶ πέθαναν ὁσιακά καὶ μετὰ τὸ 1924 καὶ παρὰ «τὸ νέο ἡμερολόγιο»; Ἐγὼ σὰν ἀπόγονος Μικρασιατῶν «ἀναθεματισμένων νεοημερολογιτῶν» μπορῶ νὰ σᾶς διηγηθῶ πολλὰ τέτοια παραδείγματα.
Δὲν ἔχετε αὐτὸ τὸ δικαίωμα κ. Μάννη.
Μείνετε λοιπὸν ἐσεῖς στὴν αὐταρέσκειά σας καὶ ἀφῆστε τοὺς «ἀναθεματισμένους» νὰ κάνουν τὸ καθῆκον τους ἀπέναντι στὸν Θεό. Προσέχτε ὅμως γιατὶ ἡ ἀπόλυτη ἡμερολογιακὴ σιγουριὰ δὲν ἐπιφέρει καὶ τὴν ἀπόλυτη ἄφεση εὐθυνῶν ἀπέναντι στὴν καθιέρωση τῆς χειρότερης αἵρεσης στὴν ἱστορία οὔτε ἀποτελεῖ πιθανὸ σύνδεσμο ὁμόνοιας, τὴν ὁποία δυστυχῶς, ὅπως φαίνεται, ἐπιφανειακὰ μόνο ἐπιδιώκετε.
Ἐπαναλαμβάνω, ὅτι ἐγὼ προσωπικὰ δὲν θὰ σᾶς ξαναενοχλήσω μὲ τὴν γραφή μου. Δὲν θὰ συνεχίσω ἕναν ἀτέρμονο διάλογο. Γι’ αὐτὸ ἀπαντῆστε μου ὅσο θέλετε, ὑβρίστε με, κάντε, ὅπως θέλετε. Ἐμένα μπορεῖτε νὰ μὲ πεῖτε ἀναθεματισμένο. Τοὺς γονεῖς μου ὅμως καὶ τοὺς παππούδες μου, ποὺ κράτησαν ὅλη τὴν Ὀρθοδοξία, παρότι πρόσφυγες, μέχρι τὶς μέρες μου καθώς καὶ τοὺς ἄξιους ἱερεῖς ποὺ πολέμησαν γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ σφαγιάστηκαν ἀνὰ τὸν κόσμο καὶ π.χ. στὸν ἐμφύλιο ἢ λοιδωρήθηκαν ἐπειδὴ δὲν ἐκκοσμικεύτηκαν καὶ δὲν «φράγκεψαν», δὲν ἔχετε τὸ δικαίωμα νὰ τοὺς ἀναθεματίζετε.
Δὲν ἔχετε αὐτὸ τὸ δικαίωμα κ. Μάννη!

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου


Ἀνταπάντηση Ν. Μάννη

Αγαπητέ κ. Τσακίρογλου, 
Διάβασα με προσοχή την απάντησή σας. Επιτρέψτε μου ορισμένα σχόλια σε αυτήν. 
1. Καταρχάς, πρέπει να σας υπενθυμίσω, πως ο διάλογός μας με τον κ. Ρίζο, διαρκεί μόλις πέντε ημέρες, όχι "κάποιες εβδομάδες". Αυτό το λέω, διότι διακρίνω, από τα γραφόμενά σας, μια ταραχή, που θολώνει την κρίση σας, όπως θα αποδειχθεί και από άλλα σημεία. Παρακαλώ λοιπόν, εν πρώτοις, να διαβάζετε με πολύ προσοχή τα γραφόμενά μου, διότι σε πολλά σημεία τα έχετε παρεξηγήσει.
2. Σχετικά με την "αφελή εντύπωση" περί συνεργασίας των Αντιοικουμενιστών, σας διαβεβαιώνω πως όντως θα ήταν αφελές να πιστεύατε πως μπορεί να υπάρξει μια συνεργασία η οποία θα γινόταν όχι με βάση την αγάπη για την Αλήθεια της  Ορθοδοξίας, αλλά το κοινό "μίσος" για την Παναίρεση του Οικουμενισμού. Αν εντρυφήσετε στην Εκκλησιαστική Ιστορία θα δείτε ότι παρόμοιες συνεργασίες δεν υπήρξαν ποτέ. Πως ήταν, φερειπείν, δυνατόν, οι Ορθόδοξοι προ της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου να συνεργάζονταν με τους Απολλιναριστές ή τους Σαββελιανούς (μόνο και μόνο επειδή είχαν κοινό εχθρό τον Αρειανισμό), από την στιγμή μάλιστα που οι τελευταίοι επέμεναν στις πλάνες τους; Δεν αρκεί λοιπόν κάποιος να πολεμά τον Οικουμενισμό, για να υπάρχει "συνεργασία". Πόσο μάλλον όταν με την λέξη "συνεργασία" εσείς εννοείτε να προδώσουμε τους Πατέρες μας και να συνταχθούμε με τα τερτίπια του Μεταξάκη, του Παπαδόπουλου και των άλλων Οικουμενιστών που έσχισαν την Εκκλησία και δίωξαν τους Ορθοδόξους.
3. Γράφετε πως υποτιμώ το μήνυμα του αξιότιμου κ. Ρίζου, αλλά δεν καταθέτετε επιχειρήματα ώστε να αποδείξετε ότι κακώς το υποτιμώ. Διότι νομίζω ότι αποδείχθηκε ότι το μήνυμα αυτό του κ. Ρίζου (το ότι και άλλοτε υπήρχε εορτολογική ασυμφωνία) δεν δικαιολογεί το να μην υπάρχει σήμερα εορτολογική συμφωνία, και μάλιστα μεταξύ όσων θέλουν να λέγονται και να είναι πραγματικά Ορθόδοξοι, υπάκουα τέκνα της Εκκλησίας του Χριστού. Πόσο μάλλον όταν εδώ δεν πρόκειται μόνο για εορτολογική συμφωνία μεταξύ των αληθινών Ορθοδόξων, αλλά και για εορτολογική ασυμφωνία με τους αιρετικούς της Δύσεως, με τους οποίους θέλουν να μας ενώσουν οι Οικουμενιστές. Είναι κρίμα, κ. Τσακίρογλου, εσείς που βρίσκεστε στην Γερμανία να μην το καταλαβαίνετε αυτό. Ο μακαριστός π. Σεραφείμ Ρόουζ, που ζούσε και αυτός σε μια δυτική κοινωνία, εν μέσω αιρετικών, είχε γράψει πως "ἡ διατήρησις τοῦ παραδοσιακοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου καθίσταται ταχέως ἕν ἀπό τά διακριτικά στοιχεῖα πού διαχωρίζουν τόν γνήσιον ἀπό τόν μή γνήσιον Ὀρθόδοξον" (π. Σεραφείμ Ρόουζ, Περί τῆς σημασίας τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἡμερολογίου). Αν σας αναπαύει να εορτάζετε τις εορτές με τους Αυγουστίνους και τους Φραγκουλάκηδες και τους άλλους φραγκεμένους "ορθοδόξους" και όχι με τον π. Νικόλαο Δημαρά, τον π. Χριστόδουλο και τους άλλους Γνησίους Ορθοδόξους που λειτουργούν στην Γερμανία (τους οποίους ως Υπερσύνοδος εσείς καταδικάσατε ως "σχισματικούς"), τότε είστε άξιος της μοίρας σας και μη ψάχνετε αλλού την ευθύνη.
4. Μου λέτε πως η θέση μου πως "δεν υπήρχε τότε ακόμη ως όρος ο "Οικουμενισμός"", τον οποίο αναζητούσε ο κ. Ρίζος στα κείμενα των Παλαιοημερολογιτών, είναι λάθος, γιατί τον χρησιμοποιούσαν ήδη οι Προτεστάντες από τον 19ο αιώνα. Μα τί πονηριές είναι αυτές, κ. Τσακίρογλου; Εγώ γράφω πως στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν υπήρχε αυτός ο όρος και σεις μου μιλάτε για τους Προτεστάντες! Και ενώ έγραψα (αποδεικνύοντάς το με χαρακτηριστικά αποσπάσματα) πως παρόλο που δεν υπήρχε ο όρος "Οικουμενισμός", οι Παλαιοημερολογίτες όλα αυτά τα ενωτικά σχέδια (την ουσία του δηλαδή) τα αντιλήφθηκαν (βλέποντας μπροστά από την εποχή τους) εσείς έρχεστε τώρα και συμπεραίνεται αυθαίρετα ακριβώς τα αντίθετα: "Ἀπὸ τὰ λόγια σας φαίνεται, ὅτι οἱ «Παλαιοημερολογίτες» τίποτα ἀπ’ ὅλα αὐτὰ δὲν ἀντελήφθηκαν, πρᾶγμα παράξενο, διότι ὅπως λέτε, ἡ ἀλλαγὴ ἔγινε γιὰ κάποιους σκοπούς!". Έχω άδικο λοιπόν να πιστεύω ότι είστε τόσο ταραγμένος, που δεν κατανοείτε ούτε τί διαβάζετε; Οι διάλογοι θέλουν ψυχραιμία, κ. Τσακίρογλου, και - το κυριότερο - ΔΙΨΑ για την Αλήθεια και όχι για την Αυτοδικαίωση!
5. Και αμέσως πιο κάτω πάλι δεν κατανοείτε - ξαναλέω φοβάμαι πολύ πως κάνετε ότι δεν καταλαβαίνετε - τί διαβάζετε. Εγώ γράφω "για τηναναγνώριση των Αγγλικανών (γεγονός που δεν διατυμπανίστηκε άλλωστε), η οποία έγινε σε μια εποχή που το ενδιαφέρον του κόσμου ήταν στραμμένο στην μεγάλη τραγωδία της Μικρασιατικής Καταστροφής" και σεις μου γράφετε ότι τάχα εγώ έφερα ως δικαιολογία την Μικρασιατική Καταστροφή για την, άγνωστη στην εποχή της, Εγκύκλιο του 1920! Με διαστρεβλώσεις και ψέμματα θα πείσετε τους οπαδούς σας κ. Τσακίρογλου; Ας τολμήσει η "Π.Π." να δημοσιεύσει και τα κείμενά μου (ή έστω να παραπέμψει σε αυτά), ώστε οι αμερόληπτοι αναγνώστες σας να διαπιστώσουν μόνοι τους την Αλήθεια και το Δίκαιο!
6. Γράφετε παρακάτω, εμφανώς ταραγμένος πάλι: "δὲν χρησιμοποιεῖτε σχεδὸν καμία ἄλλη πηγὴ ἐκτὸς ἀπὸ συγγραφεῖς «τοῦ παλαιοῦ», μᾶλλον γιὰ νὰ μὴν μολύνετε τὴν γραφίδα σας μὲ προδότες τύπου «νέο ἡμερολόγιο»". Καταρχήν, μπράβο σας που αποκαλείτε "συγγραφείς του παλαιού ημερολογίου" τους κοιμηθέντας προ της Ημερολογιακής Καινοτομίας του 1924, Ιερεμία τον Τρανό (+1595), Άγιο Μελέτιο Πηγά (+1601), Σεβαστό Κυμινήτη (+1702), Δοσίθεο Ιεροσολύμων (+1707), Αθηνών Μελέτιο Μήτρο (+1714), Αθανάσιο Κομνηνό - Υψηλάντη (τέλη ΙΗ΄ αιώνος), Άγιο Νικόδημο (+1809), Ερμάννο Λούντζη (+1868), Κυριάκο Λαμπρύλλο (+1882), γιατί όντως όλοι αυτοί ανήκουν στην Εκκλησία του Παλαιού Ημερολογίου. Στις απαντήσεις μου όμως, προς τον κ. Ρίζο (όπως μπορεί να δει κάθε νηφάλιος αναγνώστης), έχω χρησιμοποιήσει μέχρι στιγμής, εκτός των ανωτέρω συγγραφέων - και των μετά το 1924 Παλαιοημερολογιτών -, και τους εξής Νεοημερολογίτες, ως πηγές: Φιλάρετο Βαφείδη (+1933), Γεώργιο Αρβανιτάκη (+1946), Γερμανό Στρηνόπουλο (+1951), π. Ανδρέα Μπορκόφσκι, Ιωάννη Εμμ. Μεϊμάρη. Επομένως, και πάλι σας συστήνω να ξαναδιαβάσετε τα κείμενά μου με προσοχή, και κυρίως με ψυχραιμία, πριν εκφέρετε τέτοιες κρίσεις, που αδικούν την Αλήθεια, αλλά και εσάς προσωπικά.
7. Περί του Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου σας επιστρέφω ολόκληρη την φράση σας: "Δὲν ἀδικεῖται ἐσεῖς τὸν ὅσιο Γέροντα παραθέτοντας ἐπιλεκτικὰ καὶ συμφεροντολογικὰ τὰ λόγια του; Δὲν ἀποτελεῖ ἐπιλεκτικὴ ὁμολογία;". Όποιος έχει διαβάσει το σύνολο του έργου του κατανοεί ακριβώς την διδασκαλία του μακαριστού Γέροντος για το νέο παπικό ημερολόγιοκαθώς και την διάκριση που κάνει μεταξύ του Παλαιού Ημερολογίου και των ακραίων θέσεων μερικώνΠαλαιοημερολογιτών.
8. Πιο κάτω βάζετε ένα απόσπασμα του Αγίου πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου στο οποίο φαίνεται πως δεν θεωρεί το ημερολόγιο δογματικό θέμα και μου γράφετε: "Ἄρα κ. Μάννη, τὸ ἡμερολόγιο κατὰ τὰ λόγια τοῦ πρ. Φλωρίνης, δὲν εἶναι δογματικὸ θέμα. Τότε πρὸς τί ὁ πόλεμος πρὸς τὸν κ. Ρίζο;". Και πάλιν και πολλάκις, κ. Τσακίρογλου, σας συστήνω να διαβάσετε με προσοχή τα κείμενά μου, αν και είμαι σίγουρος πλέον πως κάνετε ότι δεν καταλαβαίνετε, δυστυχώς. Σε αυτά ξεκάθαρα έγραψα πως δεν θεωρώ το ημερολόγιο δογματικό ζήτημα και πως η κύρια ένστασή μου προς τις απόψεις του κ. Ρίζου (και όχι "πόλεμος" προς το πρόσωπό του, σε αντίθεση με άλλους που μη έχοντας επιχειρήματα, επιτίθενται επί προσωπικού), βρίσκεται στην απαξίωση των ΜΗ δογματικών ζητημάτων (σαν να είμαστε τίποτα Προτεστάντες), όταν μάλιστα για τα συγκεκριμένα έχει αποδειχθεί πλέον ότι συνδέονται με τα θέματα της Πίστεως. Και ρωτάω ευθέως και εσάς, εφόσον ο κ. Ρίζος δεν μου έχει απαντήσει ακόμη: Θεωρείτε πως ό,τι δεν είναι δόγμα (π.χ. το πως κάνουμε τον σταυρό μας) επιτρέπεται να μεταβάλλεται και αν ναι, με ποιες προϋποθέσεις και ποιοι έχουν αυτό το δικαίωμα;
9. Πιο κάτω πάλι γράφετε: "ἐσεῖς δὲν κάνατε ἀποτείχιση, ἀλλὰ δική σας ἐκκλησία μὲ δικούς σας ἐπισκόπους. Δὲν κάνατε διακοπὴ μνημοσύνου τοῦ αἱρετικοῦ ἀλλὰ ἀρχὴ μνημοσύνου ἄλλου ἐπισκόπου ποὺ δὲν ἐπιτρέπεται ἀπὸ τοὺς Ἱ. Κανόνες". Εδώ ξεφεύγετε τεχνηέντως από το μέχρι στιγμής κύριο εξεταζόμενο θέμα μας, το οποίο είναι αν αν η εισαγωγή του νέου ημερολογίου και η εξ αυτής εορτολογική ασυμφωνία δεν είναι μεμπτά, και πάτε σε άλλες ατραπούς. Να έχετε υπομονή και θα βρείτε στη συνέχεια των απαντήσεών μου την λύση στις απορίες σας.
10. Και ερχόμαστε τώρα στην κορωνίδα των παρερμηνειών σας, οι οποίες, όπως φαίνεται, πηγάζουν από την άγνοιά σας στα θεολογικά θέματα, και κυρίως αυτά που αφορούν το Εκκλησιαστικό Δίκαιο. Έτσι παρόλο που ξαναβάζετε το κείμενό μου, δεν το κατανοείτε και το ερμηνεύετε λάθος. Τί έγραψα εγώ; "Βεβαίως εσείς οι σημερινοί Νεοημερολογίτες, κ. Ρίζο, δεν είστε "ενεργεία" αναθεματισμένοι, αλλά "δυνάμει", βρίσκεστε δηλαδή υπό το ανάθεμα, το οποίο, κατά τους Αγίους, ενεργείται σε κάθε εποχή από Σύνοδο ζώντων επισκόπων". Δηλαδή τί ισχυρίστηκα; Πως ΔΕΝ είστε καταδικασμένοι, αλλά υπόδικοι, δεν είστε αναθεματισμένοι, αλλά "υπό το ανάθεμα". Και δεν είστε αναθεματισμένοι ακόμη, διότι δεν έγινε Σύνοδος ζώντων επισκόπων να σας αναθεματίσει. Και ο λόγος που σας τόνισα ότι είστε "δυνάμει" (όχι "ενεργεία") αναθεματισμένοι, είναι για να συνέλθετε και να επιστρέψετε στην γραμμή των Πατέρων προτού βρεθείτε εκτός του Νυμφώνος! Αν δεν θέλετε να ακούσετε εμένα, ακούστε τουλάχιστον τον άγιο Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο: "Ἐὰν ἐξακολουθήσωμεν ἀκολουθοῦντες τὸ παπικὸν ἡμερολόγιον δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀπαλλαγῶμεν τοῦ ἀναθέματος. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος καὶ οἱ Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς ἂς φροντίσουν νὰ ἐπαναφέρουν τὸ πατροπαράδοτον ἡμερολόγιον διὰ νὰ ἀπαλλάξουν ἑαυτοὺς καὶ τὰ ποίμνια αὐτῶν τῶν ἀναθεμάτων" (Το νέον παπικόν ημερολόγιον και οι καρποί αυτού, σελ. 33).
Αλλά εσείς, κ. Τσακίρογλου, την παραπάνω ξεκάθαρη θέση μου, την αντιστρέψατε (από την πολλή ταραχή σας πάλι;) και με κατηγορείτε ότι τάχα σας "αναθεμάτισα" όλους μαζί, και εσάς, και τους μετά το 1924 Αγίους, και τους παππούδες σας και τους προπαππούδες σας. Γνωρίζω πολύ καλά την πατερική διδασκαλία, για να τολμήσω να κάνω το έγκλημα να αναθεματίσω, εγώ ως απλός λαϊκός. Η εξουσία του "αναθέματος" δόθηκε, κατά τον Ιερό Χρυσόστομο, μόνο στο "κοινό των Αποστόλων" και των διαδόχων τους, δηλαδή την Σύνοδο των Ορθοδόξων Επισκόπων (P. G. 48, 948).
11. Όλα όσα γράφετε από κει και πέρα δεν έχουν νόημα να απαντηθούν, διότι είναι καρπός της εσφαλμένης ερμηνείας σας ότι τάχα σας "αναθεμάτισα" και μόνο σκοπό έχουν να δημιουργήσουν εντυπώσεις. Το μόνο που έχω να σας πω είναι πως οι πρόγονοί μας το 1924 είπαν "μας φράγκεψαν" (διαπιστωτικά) και όχι "σας φράγκεψαν" (κατακριτικά). Οπότε αφήστε σας παρακαλώ τα συναισθηματικά πυροτεχνήματα περί των παππούδων σας. Δεν έχουμε τίποτα με τους απλούς νεοημερολογίτες, παππούδες ή νέους, του 1924 ή του 2017, που ζούσαν και ζούνε μέσα στην άγνοια. 
Ψυχραιμία λοιπόν και την επόμενη φορά - αν υπάρξει, μιας και μας προϊδεάσατε για την παραίτησή σας από κάθε διάλογο - προσοχή σε όσα διαβάζετε. Καλή φώτιση.  
Νικόλαος Μάννης