A

A

† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)

† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)
† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)

ΚⲀⲖⲎ ⲤⲀⲢⲀΚⲞⲤⲦⲎ! ΚⲀⲖⲞⲚ ⲀⲄⲰⲚⲀ!

ΚⲀⲖⲎ ⲤⲀⲢⲀΚⲞⲤⲦⲎ! ΚⲀⲖⲞⲚ ⲀⲄⲰⲚⲀ!

Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2018

ΜΗΝΥΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2018

Εκκλησία Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

Μήνυμα Χριστουγέννων 2018

«Θεὸς ὤν εἰρήνης, Πατὴρ οἰκτιρμῶν,
τῆς μεγάλης Βουλῆς σου τὸν Ἄγγελον, εἰρήνην παρεχόμενον ἀπέστειλας ἡμῖν». 
(Εἱρμὸς ε΄ Ὠδῆς πεζοῦ Κανόνος Χριστοῦ Γεννήσεως)

γαπητοὶ Πατέρες καὶ Ἀδελφοί, τέκνα ἐν Κυρίῳ τεχθέντι·
Γιὰ ἄλλη μία φορὰ μᾶς ἀξιώνει ἡ ἄμετρη Φιλανθρωπία τοῦ Παναγάθου Θεοῦ μας νὰ ὀρθρίζουμε ἑόρτια, λουσμένοι στὸ φῶς τῆς θεογνωσίας, καὶ νὰ πανηγυρίζουμε ὀρθοδόξως τὴν Γέννηση τοῦ Θεανθρώπου Σωτῆρος μας Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μία Ἑορτὴ ποὺ ἀστράφτει ἀπὸ χάρη καὶ χαρὰ καὶ πλημμυρίζει τὸν ἄκοσμο κόσμο μας μὲ τὰ κύματα τῆς θείας ἀγάπης, εἰρήνης καὶ εὐλογίας!
Δόξα στὴν θεία συγκατάβασή Του!
Διότι ὁ Θεός μας εἶναι Πατὴρ Οἰκτιρμῶν, πλήρης ἀγάπης, συγγνώμης καὶ εὐσπλαγχνίας. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἔδειξε τὸ μέγα ἔλεός Του στὸ γένος τῶν ἀνθρώπων καὶ ἀπέστειλε τὸν Μονογενῆ Υἱό Του στὴν γῆ, γιὰ νὰ παράσχει τὴν Εἰρήνη, ὡς Πηγή, Δοτήρας καὶ Χορηγὸς τῆς Εἰρήνης.
 Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ Πατρὸς εἶναι ὁ «Μεγάλης Βουλῆς Ἄγγελος», ὅπως τὸν περιγράφει ὁ Προφήτης Ἡσαΐας (9:6), διότι ἐξαγγέλλει καὶ ἀποκαλύπτει στὸν κόσμο τὴν προαιώνια μεγάλη καὶ ἄρρητη Βουλὴ τοῦ Θεοῦ, τὸ προαιώνιο σχέδιό Του, τὸ Προηγούμενο Θέλημά Του, γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, γιὰ τὸ Μυστήριο τῆς θείας Οἰκονομίας, ὡς Μυστήριο εἰρηνεύσεως καὶ ἐπανασυνδέσεώς μας μὲ τὸν Θεό.
 Ἐνανθρωπήσας καὶ γεννηθεὶς «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου» ὡς Βρέφος στὴν Βηθλεέμ, ὁ Ἑρμηνευτὴς καὶ Ἐκπληρωτὴς τῆς Μεγάλης Βουλῆς, ὁ «Ἄρχων τῆς Εἰρήνης» Μεσσίας Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ἀνατέλει τὸ Φῶς τῆς θεογνωσίας καὶ ἐπιγνώσεως τοῦ θείου Θελήματος. Αὐτὸς διαλύει τὰ σκότη τῆς ἀπιστίας, τῆς πλάνης καὶ τῆς ἁμαρτίας, κατανικᾶ τὸν διάβολο καὶ ἀποκαθιστᾶ τὴν Εἰρήνη.
Γι΄ αὐτὸ καὶ μόνον μὲ τὴν ἀληθινὴ θεογνωσία, τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ταπείνωση ἔχουμε Εἰρήνη. Μόνον μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο ὀρθρίζουμε στὴν δοξολογία τοῦ Θεοῦ, στὴν Ὀρθοδοξία καὶ Ὀρθοπραξία, ὄντες εἰρηνευμένοι καὶ συμφιλιωμένοι, φορεῖς καὶ ἐξάγγελοι Εἰρήνης.
Τὸ δῶρο τῆς Εἰρήνης εἶναι θεῖο καὶ δίνεται σὲ αὐτοὺς ποὺ τὸ ζητοῦν: «Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, εἰρήνην δὸς ἡμῖν!» (Ἡσ. 26:12). Ὁ Κύριός μας εἶναι Αὐτὸς ποὺ διώχνει τὴν ἔχθρα τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὸν Θεό, χαρίζοντας τὴν ἄφεση ὅπου ὑπάρχει Μετάνοια, ποὺ συμφιλιώνει γῆ καὶ οὐρανό, ποὺ διαλύει τὴν ἀντιπάθεια καὶ τὸ μῖσος μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων ἐναρμονίζοντας τὶς σχέσεις, ποὺ φέρνει τὴν ἐσωτερικὴ εἰρήνη στὸν κάθε ἄνθρωπο, ὡς γαλήνη καὶ ἕνωση νοῦ καὶ καρδιᾶς.
Αὐτὸς εἶναι ἡ Εἰρήνη μας (Ἐφ. 2:14), ἀφοῦ βεβαίως τὴν χάρισε μὲ τὴν ἐπισφράγιση τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεως, καὶ παρέχει τὴν Εἰρήνη ὄχι ὅπως τὴν ἐννοεῖ ὁ κόσμος, ἀλλὰ τὴν δική Του, αὐτὴν ποὺ νικάει τὸν φόβο καὶ τὴν ταραχὴ (Ἰω. 14:27) καὶ ἑνώνει θεοπρεπῶς, ὑπερβαίνοντας κάθε ἐμπόδιο.
***
Ὅμως, ποῦ εἶναι ἡ «ἐπὶ γῆς Εἰρήνη», τὴν ὁποία κήρυξαν καὶ δοξολόγησαν οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι τὴν βραδιὰ τῆς Γεννήσεως τοῦ θείου Βρέφους; Τί συμβαίνει καὶ τί ἐπικρατεῖ μέσα μας καὶ ἔξω ἀπὸ ἐμᾶς;
 θλιβερὴ διαπίστωση εἶναι, ὅτι σχεδὸν παντοῦ ὑπάρχει ταραχή, σύγκρουση καὶ πόλεμος! Στὶς καρδιές, στὰ μυαλά, στὶς σχέσεις, στὸν κόσμο, ἀλλὰ δυστυχῶς κάποτε ἀκόμη καὶ στὴν Ἐκκλησία!
Ὅσο ἐπικρατοῦν ἰδιοτροπίες, ἐγωϊσμοί, πλάνες, ἱκανοποιήσεις παθῶν, ἄνομες ἐπιδιώξεις, προδοσίες, ἐχθρότητες καὶ μίση, ἐκεῖ δὲν ὑπάρχει συμφιλίωση μὲ τὸν Θεὸ καὶ ἔτσι εἶναι ἀδύνατον νὰ ὑπάρξει καὶ νὰ ἐπικρατήσει ἡ Εἰρήνη.
Ὅπου λείπει ἡ ἀληθινὴ πίστη στὸν Θεό, ἡ Ἀλήθεια, ἀλλὰ καὶ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, ἡ τήρηση τοῦ ἁγίου Θελήματός Του, ὁ σεβασμὸς στὴν θεοπαράδοτη ἱεραρχικὴ τάξη στὴν Ἐκκλησία Του, ἐκεῖ λείπει ὁ Θεός, ἀπουσιάζει ἡ δικαιοσύνη καὶ ἡ ἀγάπη, διότι οἱ ἄνθρωποι «ὁδὸν εἰρήνης οὐκ ἔγνωσαν» (Ρωμ. 3:17).
Γι΄ αὐτὸ καὶ συναντοῦμε τόσο συχνὰ διαταραγμένες προσωπικότητες, γεμᾶτες σύγχυση, ἀσυναρτησία, σκληρότητα καὶ ταραχή. Ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ τόση διασάλευση στὶς ψυχές, στοὺς λογισμούς, στὴν κοινωνία, στὸν κόσμο.
Ἀλλὰ καὶ στὴν Ἐκκλησία ἀκόμη, στὸ καταφύγιο καὶ τὸ λιμάνι τῆς Εἰρήνης, κάποιοι ἀνειρήνευτοι ἄνθρωποι τορπιλλίζουν τὸ θεῖο καὶ πολύτιμο ἀγαθὸ τῆς Εἰρήνης μὲ ἀλλόκοτους νεολογισμοὺς καὶ παραλογισμοὺς τῆς σκοτισμένης διάνοίας τους καὶ τῆς ταραγμένης καρδιᾶς τους, νομίζοντας στὴν ἀφροσύνη τους ὅτι μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ὑπηρετοῦν τὸ δίκαιο καὶ τὴν ἀλήθεια!
Χρέος μας εἶναι νὰ ἀντιμετωπίζουμε ἀποφασιστικὰ κάθε ἐπιβουλή, παραμένοντας ἀδιατάρακτοι, ὡς ὑπηρέτες τῆς πραγματικῆς Εἰρήνης τῆς -κατὰ τὸν Ἅγιο Θεόδωρο Στουδίτη- «εἰρηνοχύτου Ὀρθοδοξίας» μας.
***
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά·
Εἴθε νὰ ἐπαναλαμβάνουμε μαζὶ μὲ τὸν Ψαλμωδό: «οὐ φοβηθησόμεθα ἐν τῷ ταράσσεσθαι τὴν γῆν καὶ μετατίθεσθαι ὄρη ἐν καρδίᾳ θαλασσῶν» (Ψαλμ. 45:3), ὅ,τι καὶ ἄν συμβαίνει στὴν ζωή μας καὶ στὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας μας! Καὶ νὰ γευόμαστε ἀπὸ τὸν Χορηγὸ τῆς Εἰρήνης Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ τὴν γλυκύτητα τῆς Εἰρήνης Του, μέσῳ τῶν ἁγίων Μυστηρίων Του, μὲ εἰρήνη συνειδήσεως καὶ ἐλπίδα ἀγαθὴ νίκης καὶ μετοχῆς στὴν αἰώνια Βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν!
Ἅγια Χριστούγεννα 2018
Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ

        Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος
Ὁ Ἀθηνῶν ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ

             Τὰ Μέλη
Ὁ Λαρίσης καί Πλαταμῶνος ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
Ὁ Εὐρίπου καὶ Εὐβοίας ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ
Ὁ Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ
Ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
Ὁ Θεσσαλονίκης ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ
Ὁ Δημητριάδος ΦΩΤΙΟΣ
Ὁ Τορόντο ΜΩΫΣΗΣ
Ὁ Ἀµερικῆς ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
Ὁ Φιλίππων καὶ Μαρωνείας ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Ὁ Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ
Ὁ Μεθώνης ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Ὁ Λούνης ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ
Ὁ Γαρδικίου ΚΛΗΜΗΣ
Ὁ Ἔτνα καὶ Πόρτλαντ ΑΥΞΕΝΤΙΟΣ
Ὁ Βρεσθένης ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ
Ὁ Θεουπόλεως ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ

ΑΚΡΙΒΕΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΝ 
Ὁ Ἀρχιγραμματεὺς

Ὁ Δημητριάδος Φώτιος


Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2018

Ἡ Εἰρηνολογία καὶ Ἀγαπολογία τῶν Οἰκουμενιστῶν ἀποτελεῖ διαστρέβλωση τῆς Χριστιανικῆς Ἀληθείας (Ἐπισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος)

Ποιός διχάζει τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ;
ΠΡΟΣΦΑΤΑ, στὴν Ἑορτὴ τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου μὲ τὸ Νέο Ἡμερολόγιο, κατὰ τὴν ὁποίαν ἑορτάζεται ἡ «Θρονικὴ Ἑορτὴ» τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, γιὰ ἄλλη μία φορὰ τηρήθηκε αὐτὸ ποὺ οἱ Οἰκουμενιστὲς ἔχουν καθιερώσει ἐδῶ καὶ μισὸ περίπου αἰῶνα ὡς «ἱερὸν ἔθος»: στὴν «Πατριαρχικὴ καὶ Συνοδικὴ Λειτουργία» στὸν Ἅγιο Γεώργιο στὸ Φανάρι, παρέστη συμπροσευχόμενη ἐπίσημη ἀντιπροσωπεία τῆς Ρώμης ὑπὸ τὸν Καρδινάλιο Κοὺρτ Κόχ, «Πρόεδρο τοῦ Ποντιφικοῦ Συμβουλίου γιὰ τὴν Χριστιανικὴ Ἑνότητα» (βλ. «Ἡ Θρονικὴ Ἑορτὴ στὸ Φανάρι», στὸ διαδικτυακὸ Πρακτορεῖο «Ὀρθοδοξία News Agency» τῆς 30-11-2018).
Agapol 1
Συπροσευχήθηκαν ἀντιπρόσωποι ἄλλων τοπικῶν ἐπισήμων ἐκκλησιῶν, «Κληρικοί, Μοναχοὶ καὶ Μοναχὲς ἀπὸ τὴν Πόλη καὶ τὴν Ἑλλάδα», ὅπως καὶ ἐπίσημοι.
Μετὰ τὴν Ἀπόλυση, ὁ Οἰκουμενιστὴς πατριάρχης Βαρθολομαῖος προσφώνησε τὴν ἀντιπροσωπεία τοῦ Βατικανοῦ μὲ ἀναφορὰ στὸν διάλογο «τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἀληθείας» ποὺ διεξάγεται μεταξύ τους, καὶ τόνισε ὅτι, «ἡ βούλησις διὰ τὴν συνέχισιν τῆς πορείας πρὸς τὴν ποθεινὴν ἑνότητα δὲν ἔχει ἐξασθενήσει, ὡς διεβεβαιώθη διὰ τὴν ἡμετέραν πλευράν, καὶ ἀπὸ τὴν Ἁγίαν καὶ Μεγάλην Σύνοδον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν Κρήτῃ».
Εἶναι σαφές, ὅτι γιὰ τοὺς Οἰκουμενιστὲς ἡ Ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης ἀποτελεῖ ὁρόσημο, βάσει τοῦ ὁποίου καταρτίζουν τὰ ἑπόμενα ἀντορθόδοξα βήματά τους.
Σὲ αὐτὴ τὴν περίσταση, ὁ ἐπὶ κεφαλῆς τῶν Οἰκουμενιστῶν βρῆκε τὴν εὐκαιρία νὰ καταφερθεῖ ἐναντίον ὅσων ἀντιστρατεύονται στὴν καταστροφικὴ γραμμὴ καὶ πορεία αὐτοῦ καὶ τῶν σὺν αὐτῷ, τοὺς ὁποίους ἀποκάλεσε «ἐκπροσώπους τοῦ ἀντιοικουμενικοῦ καὶ ἀντιδιαλογικοῦ φονταμενταλισμοῦ», γιὰ νὰ ἐκφράσει τὴν πραγματικὴ διάθεσή του ἐνώπιον τῶν Οἰκουμενικῶν ἑταίρων του, ἀλλὰ καὶ νὰ φανερώσει τὴν πλάνη καὶ ἀπέχθειά του μὲ τὴν ἀπαξίωση τῶν ὄντως Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ὡς «φονταμενταλιστῶν».
Κατὰ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο Θεολόγο, εἶναι ἰδίωμα τῶν σφαλλομένων στὴν πίστη νὰ συγκαλύπτουν μὲ ὕβρεις τὴν ἀσθένεια τῶν λογισμῶν τους (βλ. Λόγος ΜΒ΄, PG τ. 32, στλ. 473).
τσι, ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἔσπευσε νὰ τονίσει «μετ΄ ἐμφάσεως» γιὰ τοὺς Ἀντι-οικουμενιστές, ὅτι «ὄχι μόνον δὲν εἶναι οἱ αὐθεντικοὶ ὑπερασπισταὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως, ὡς οἱ ἴδιοι θεωροῦν τὸν ἑαυτόν τους, ἀλλὰ ὅτι παρερμηνεύουν καὶ παραποιοῦν τὴν γνησίαν παράδοσιν, καί, διὰ τοῦ οὐ κατ΄ ἐπίγνωσιν ζήλου των, διχάζουν τὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ».
Μάλιστα, ἔσπευσε νὰ βεβαιώσει, ὅτι ἡ Κολυμβάριος Ψευδοσύνοδός τους προβλέπει ὡς σκοπὸ τῶν θεολογικῶν διαλόγων, τὴν τελικὴ ἀποκατάσταση τῆς ἐν τῇ ὀρθῇ πίστει καὶ τῇ ἀγάπῃ ἑνότητος, καὶ ὅτι τὸ κοινὸ ποτήριο τῆς Θ. Εὐχαριστίας προϋποθέτει τὴν κοινὴ πίστη καὶ τὴν πλήρη συμφωνία στὴν ὁμολογία τῆς πίστεως.
Agapol 2
Τοῦτο ἀποτελεῖ μία προσφιλῆ μέθοδο τῶν Οἰκουμενιστῶν· τὸ νὰ προσφεύγουν σὲ ἕτοιμα ὀρθοδοξοφανῆ κείμενα, τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν τὸ ἄλλοθί τους ἔναντι ὅσων ψέγουν τὶς Οἰκουμενιστικὲς ἐκτροπές τους, γιὰ νὰ ἀποδείξουν ὅτι κανένα πρόβλημα δὲν ὑφίσταται καὶ ὅτι παρεξηγοῦνται δεινῶς.
μως, στὴν πράξη καὶ στὴν οὐσία, αὐτοὶ ἐφαρμόζουν, πετυχαίνουν καὶ βαδίζουν σύμφωνα μὲ τὸν παναιρετικὸ σκοπό τους, ὁ ὁποῖος καθόλου δὲν ἀποκρύπτεται ἤ δικαιολογεῖται ἀπὸ ὅσες ὀρθοδοξοφανεῖς προβλέψεις καὶ παραγράφους ἔχουν κατὰ καιροὺς ἐπινοήσει, προκειμένου νὰ καλύπτονται ἔναντι τῶν ἀντιδρώντων. Τὸ βέβαιον εἶναι, ὅτι τὸ τελικὸ θεωρητικὸ ἀποτέλεσμα ποὺ θέτουν, δὲν ἐπιτυγχάνεται μὲ τὴν πρακτικὴ καὶ τὶς ἐπιλογὲς ποὺ ἀκολουθοῦν καὶ ἐφαρμόζουν.
πότε, ἤ αὐτοὶ εἶναι ἀντιφατικοί, πρᾶγμα δύσκολο νὰ τὸ πιστεύσουμε, ἤ ἐξαπατοῦν ὅσους τοὺς ἐμπιστεύονται, ἀλλὰ ὄχι ὅσους ἔχουν ἀπωλέσει ἀπὸ μακροῦ τὴν ἐμπιστοσύνη τους σὲ αὐτούς. Ἐκείνους, ὅσο καὶ ἄν τοὺς ἀπαξιώνουν, μὲ τὴν τακτική τους αὐτὴ τοὺς στερεώνουν ἔτι περισσότερο στὴν Ὀρθόδοξη γραμμὴ καὶ πορεία τους μακρὰν ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς συγχρόνους Λατινόφρονες κακοδόξους.
Βέβαια, στὸ σημεῖο αὐτό, καλὸν εἶναι νὰ θυμηθοῦμε καὶ πάλι τοὺς λόγους τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, σχετικὰ μὲ τὴν νόμιμη ἄθληση τῶν Ὀρθοδόξων Ἀγωνιστῶν, ὥστε νὰ μὴ παρέχουν ἀφορμὲς στοὺς ὑπεναντίους νὰ τοὺς μέμφονται γιὰ ἀδιάκριτο ἤ ὑπερβάλλοντα ζῆλο: «Καὶ εἰρηνεύομεν ἐννόμως μαχόμενοι, καὶ εἴσω τῶν ἡμετέρων ὅρων καὶ κανόνων τοῦ Πνεύματος» (βλ. Λόγον ΜΒ΄, Αὐτόθι).
***
Στὸ μήνυμα τοῦ Πάπα Φραγκίσκου, ποὺ ἀνέγνωσε ἐν συνεχείᾳ ὁ Καρδινάλιος Κοὺρτ Κόχ, ἐκφράζεται ἡ εὐγνωμοσύνη του πρὸς τὸν Βαρθολομαῖο τῆς Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὴν παρουσία του στὴν «ἡμέρα τῆς προσευχῆς γιὰ τὴν εἰρήνη στὴν Μέση Ἀνατολή, ποὺ πραγματοποιήθηκε στὶς 7 Ἰουλίου [2018] στὸ Μπάρι» τῆς Ἰταλίας.
Τί ἔγινε ὅμως ἐκεῖ, γιὰ νὰ περιορισθοῦμε σὲ αὐτὸ μόνον τὸ περιστατικὸ ἀπὸ τὶς πλούσιες Οἰκουμενιστικὲς δραστηριότητες τοῦ διαρρεύσαντος ἔτους; Συνιστοῦσε ἕνα συμβὰν γνήσια ὀρθόδοξα παραδοσιακό, ὥστε ὅποιος ἀντιτάσσεται σὲ αὐτὸ νὰ εἶναι παρερμηνευτὴς καὶ παραποιητὴς τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως, χαρακτηριζόμενος ἀπὸ «οὐ κατ΄ ἐπίγνωσιν ζῆλον», γιὰ νὰ διχάζει τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς καὶ νὰ εἶναι «φονταμενταλιστής»;!...
Στὸ Μπάρι, στὶς 7-7-2018, συγκεντρώθηκαν μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν Πάπα τῆς Ρώμης Φραγκῖσκο οἱ Οἰκουμενιστὲς πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος καὶ Ἀλεξανδρείας Θεόδωρος, ἄλλοι ἐκπρόσωποι τῶν τοπικῶν ἐπισήμων ἐκκλησιῶν, ὅπως καὶ ὁ Βολοκολὰμσκ Ἱλαρίων τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, καθὼς καὶ ὑψηλόβαθμοι ἐκπρόσωποι τῶν Ἀντιχαλκηδονίων, Νεστοριανῶν/Ἀσσυρίων κ.ἄ. (βλ. «Συμμετοχὴ τοῦ Μητροπολίτη Βολοκολὰμσκ Ἱλαρίωνα στὴ συνάντηση Ἀρχηγῶν καὶ Ἀντιπροσώπων τῶν Ἐκκλησιῶν γιὰ τὴν κατάσταση τῶν χριστιανῶν στὴ Μέση Ἀνατολή», στὶς Εἰδήσεις τῆς 8-7-2018, στὴν ἐπίσημη Ἱστοσελίδα τοῦ «Τμήματος Ἐξωτερικῶν Ἐκκλησιαστικῶν Σχέσεων τῆς Ρωσικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας»).
λοι οἱ ἀποτελοῦντες αὐτὸ τὸ Οἰκουμενιστικὸ μεῖγμα, ἀφοῦ προσκύνησαν στὴν κρύπτη τῆς Βασιλικῆς τοῦ Ἁγίου Νικολάου τὰ τίμια Λείψανά του, ἔκαναν ἐπισημότατη Συμπροσευχὴ «ὑπὲρ τὴς εἰρήνης στὴν Μέση Ἀνατολὴ» σὲ εἰδικὴ ἐξέδρα στὴν προκυμαία τοῦ Μπάρι, προεξάρχοντος βεβαίως τοῦ Πάπα τῆς Ρώμης, μὲ συμμετοχὴ χιλιάδων κατοίκων καὶ ἐπισκεπτῶν τῆς πόλεως.
Agapol 3
Κατόπιν, συμμετεῖχαν σὲ Συνέδριο στὴν Βασιλικὴ τοῦ Ἁγίου Νικολάου γιὰ τὴν δύσκολη κατάσταση τῶν Χριστιανῶν στὴν Μέση Ἀνατολή, μέσα βεβαίως σὲ κλῖμα Οἰκουμενιστικῆς συνεργασίας καὶ πρακτικῆς. Ὁ δὲ Ἱλαρίων τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας τόνισε ὅτι, «παρὰ τὴν ἔλλειψη τῆς εὐχαριστιακῆς κοινωνίας μεταξὺ τῆς Ὀρθοδόξου, τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀνατολῆς [ἐννοεῖ Ἀντιχαλκηδονίους καὶ Νεστοριανούς], τίποτε δὲν ἐμποδίζει τοὺς χριστιανοὺς νὰ συνεργάζονται καὶ νὰ ὑλοποιοῦν κοινὰ προγράμματα, ἀκόμη καὶ μὲ σκοπὸ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς ὑφισταμένης καταστάσεως».
Τέλος, στὴν πλατεῖα μπροστὰ στὴν Βασιλικὴ τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ὁ Πάπας ἀνέγνωσε ἔκκληση γιὰ τὴν εἰρήνη στὴν Μέση Ἀνατολή, καὶ ἄφησαν οἱ παρόντες νὰ πετάξουν στὸν οὐρανὸ λευκὰ περιστέρια.
Agapol 4
Εἶναι σημαντικὸ νὰ τονίσουμε, ὅτι ἡ συμμετοχὴ καὶ οἱ ἀπόψεις τῶν ἐκπροσώπων τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας σὲ τέτοια γεγονότα εἶναι πλήρως εὐθυγραμμισμένες μὲ αὐτὲς τῆς Ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης τῶν λοιπῶν Οἰκουμενιστῶν, ἀσχέτως ἄν οἱ Ρῶσοι γιὰ ἄλλους λόγους δὲν ἔλαβαν μέρος σὲ αὐτὴν (βλ. τὴν εἰδικὴ διαφωτιστικὴ μελέτη τοῦ ἡμετέρου Πρεσβυτέρου π. Γεωργίου Γιάν - Δρ. Θεολογίας, Μόσχα καὶ Κρήτη: ἐκκλησιολογικὴ ταυτότης πέραν τῆς Πατερικότητος, Νοέμβριος 2018, σσ. 66).
ν αὐτοὶ ποὺ συμμετέχουν ἐνεργὰ σὲ αὐτὲς τὶς θεατρικὲς καὶ πλήρως ἀντι-εκκλησιαστικὲς ἀποστατικὲς ἐνέργειες νομίζουν ὅτι εἶναι ἐντὸς τῆς γνησίας Παραδόσεως τῆς Ὀρθοδοξίας μας, ἄς τὸ ἀποδείξουν ἀπὸ τὴν Συνοδική, Κανονικὴ καὶ Πατερικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Ὅμως, ἐπειδὴ ἀδυνατοῦν νὰ τὸ πράξουν, ἐκτὸς καὶ ἄν τὴν διαστρέψουν δεινῶς, θὰ πρέπει νὰ παύσουν τουλάχιστον νὰ ψεύδονται καὶ νὰ παραποιοῦν τὴν Ἀλήθεια! Δὲν εἶναι φορεῖς καὶ ἐκφραστὲς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεώς της καὶ ὅσοι τοὺς ἀποφεύγουν, καταγγέλλουν καὶ καταδικάζουν δὲν εἶναι «φονταμενταλιστές», ἀλλ΄ ὄντως Ὀρθόδοξοι ἐν τῇ Ἀγάπῃ τῆς Ἀληθείας τῆς ἀδιαιρέτου μιᾶς καὶ μοναδικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ!
Θυμίζουμε στοὺς ἑτερόφρονες Οἰκουμενιστές, αὐτὸ ποὺ θεωρεῖ ὡς πρότυπο τῆς κατὰ Χριστὸν Ἑνότητος τῶν Ἐκκλησιῶν ὁ Μέγας Βασίλειος: Ἀνέκαθεν «ἤνθουν αἱ [κατὰ τόπους] Ἐκκλησίαι τοῦ Θεοῦ», διότι ἦταν «ἐρριζωμέναι τῇ πίστει» καὶ «ἡνωμέναι τῇ ἀγάπῃ», ὑφιστάμενες σὲ μία σύμπνοια σὰν μέλη σὲ ἕνα σῶμα (βλ. Ἐπιστολὴ ΡΞΔ΄, PG τ. 32, στλ. 636).
***
Βάσει τῶν ἀνωτέρω καὶ σὲ αὐτὴ τὴν συνάφεια, θεωροῦμε καλὸ νὰ προβοῦμε καὶ στὴν ἑξῆς διασάφηση σχετικὰ μὲ τὴν ἀληθινὴ ἔννοια τῆς Ἀγάπης, ἡ ὁποία εἶναι ἰδιαίτερα παρεξηγημένη:
Οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ γνωρίζουμε ἀπὸ τὸ ἅγιο Εὐαγγέλιο, ὅτι ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς δίδαξε: «ἐντολὴν καινὴν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθὼς ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα καὶ ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους. Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις» (Ἰω. 13:34-35). Πρόκειται γιὰ ἀγάπη κατὰ τὸ πρότυπο τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, μία ἀγάπη πρὸς ὅλους, ἀκόμη καὶ πρὸς τοὺς ἐχθροὺς (βλ. Ματθ. 5:44). Καὶ εἶναι βεβαίως γνωστόν, ὅτι ὁ Χριστός μας δὲν δίδαξε μόνον τὴν τέλεια ἀγάπη, ἀλλὰ καὶ τὴν ἔδειξε θυσιαζόμενος γιὰ ἐμᾶς.
στε, νὰ ἐξάγεται τὸ συμπέρασμα ὅτι τὸ μεγαλύτερο θαῦμα στὸν κόσμο, τὸ κυριώτερο γνώρισμα τῶν Χριστιανῶν καὶ ἡ ἀποτελεσματικώτερη δύναμη γιὰ τὸν Χριστιανισμὸ εἶναι ἀκριβῶς ἡ Ἀγάπη. Ἀλλ΄ ὄχι ἡ συναισθηματική, ἀνθρώπινη, ὑστερόβουλη, συμφεροντολογική, ἀναγκαστική, ἐπιβαλλόμενη, ἀρρωστημένη ἤ καὶ ἐμπαθὴς καὶ ἐκφυλισμένη, διότι ὑπάρχουν πολλὲς «ἀγάπες» στὸν κόσμο, παρὰ μόνον ἡ Ἀγάπη τῆς Ἀληθείας (βλ. Β΄ Θεσ. 2:10).
Μάλιστα, ψευδώνυμη εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ ὁποία τιμᾶ μὲ τὸ ὑψηλὸ καὶ ἅγιο ὄνομά της κάθε παρεκτροπὴ στὰ θέματα Πίστεως ἤ Ἠθικῆς.
Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, οἱ Οἰκουμενιστὲς διακρίνονται γιὰ ἀγαπολογία καὶ εἰρηνολογία, διότι δὲν ἔχουν ἀληθινὴ ἀγάπη γιὰ τὸν Χριστό, γιὰ τὴν Ἐκκλησία Του καὶ γιὰ τοὺς ἄλλους. Ἀποσυνδέουν τὴν ἀγάπη ἀπὸ τὴν ἀλήθεια, τὴν νοθεύουν καὶ τὴν διαστρέφουν, ὥστε νὰ τὴν καταντοῦν ἀπάτη. Ἄν ἀγαποῦσαν ὄντως τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τοὺς ἀλλοθρήσκους, θὰ ἐπινοοῦσαν τρόπους γιὰ νὰ τοὺς ἑλκύσουν στὴν Κιβωτὸ τῆς Σωτηρίας καὶ αὐτὸ θὰ ἀπεδεικνύετο στὴν πράξη.
μως, δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ σκοπός τους. Αὐτὸ ποὺ ἐπιτυγχάνουν μὲ τὸν Οἰκουμενισμό, τὸν Διαχριστιανικὸ καὶ Διαθρησκειακό, εἶναι ἡ συνύπαρξη, ἡ συνεργασία, ἡ ἔστω ἡμιτελὴς κοινωνία, ἡ συμπροσευχή, ἡ ἀλληλο-αναγνώριση, ἡ κοινὴ μαρτυρία καὶ διακονία, ἡ ἀδιατάρακτη συμπόρευση. Εἶναι ἡ «εἰρήνη τῶν ἁμαρτωλῶν», ἡ ὁποία προξενεῖ τὴν δυσφορία τοῦ Ψαλμωδοῦ (βλ. Ψαλμ. 72:3). Γι΄ αὐτὸ καὶ σύμφωνα μὲ τὸ σκεπτικό τους, οἱ αἱρετικὲς συναθροίσεις καὶ κοινότητες εἶναι δῆθεν Ἐκκλησίες, καὶ οἱ ἄλλες θρησκεῖες εἶναι δῆθεν δρόμοι, καταξιώσεις καὶ ἐκπληρώσεις θείου σκοποῦ.
Οἱ Οἰκουμενιστὲς ἐνῶ δείχουν ἀπεριόριστη ἀγάπη καὶ ἀνοχὴ πρὸς ὅλους, στὴν πραγματικότητα δὲν ἔχουν ἀληθινὴ ἀγάπη, διότι ἀντιπαθοῦν φανερὰ καὶ ἀπαξιώνουν, ἀπορρίπτουν, κακοχαρακτηρίζουν, ἀλλὰ καὶ διώκουν τοὺς συνειδητοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι τοὺς θυμίζουν ὅτι ἡ κατὰ Χριστὸν Ἀγάπη καὶ Εἰρήνη εἶναι ἀχώριστα συνδεδεμένες μὲ τὴν Ἀλήθεια τῆς Πίστεως.
Κατὰ τὸν Ἱερὸ Χρυσόστομο, ὁ διάβολος εἶναι αὐτὸς ποὺ κάνει νὰ ὁμονοήσουν οἱ ἄνθρωποι στὸ κακό, καὶ ὅσοι λέγουν τὰ ὑγιῆ νὰ πολεμηθοῦν, γιὰ νὰ σκορπίσουν τὰ χρήσιμα (βλ. Ὁμιλία Ζ΄, Εἰς τὴν ὑπόθεσιν τῆς Πρὸς Κορινθίους Πρώτης, § ε΄, PG τ. 61, στλ. 60).
Βεβαίως, καὶ οἱ Οἰκουμενιστὲς ὁμιλοῦν γιὰ «πλήρη συμφωνία στὴν ὁμολογία τῆς πίστεως», γιὰ κοινὴ πίστη ἐν σχέσει πρὸς τὴν κοινὴ συμμετοχὴ στὴν Θ. Εὐχαριστία, ἀλλὰ τοῦτο χρησιμοποιεῖται προσχηματικά (ἄν καὶ «διακοινωνία» αὐτῶν μὲ τοὺς λοιποὺς αἱρετικοὺς ὑφίσταται ὡς γνωστὸν σὲ εὐρεῖα κλίμακα καὶ σὲ διάφορα ἐπίπεδα ἀνοικτά), γιὰ νὰ τοὺς δώσει τὴν πλήρη ἐλευθερία καὶ ἄνεση, ὥστε νὰ καλλιεργοῦν τὴν πραγμάτωση ὅλων τῶν ἀνωτέρω ἐπιτευγμάτων καὶ σκοπῶν τους, ποὺ συνιστοῦν κατ΄ οὐσίαν τὴν μολυσματικὴ οἰκουμενιστικὴ καὶ πανθρησκειακὴ κοινωνία τους ὄχι ἐν ἀληθείᾳ, ἀλλ΄ ἐν αἱρέσει καὶ ἀποστασίᾳ.
Γιὰ τοὺς Οἰκουμενιστές, σύμφωνα μὲ τὶς κατὰ καιροὺς ἐπίσημες δηλώσεις καὶ συνυπογραφὲς κειμένων, ὑπάρχει κοινότητα πίστεως καὶ μυστηρίων μὲ τοὺς Παπικοὺς καὶ λοιποὺς αἱρετικούς, καὶ μάλιστα μὲ τοὺς λεγομένους Ἀρχαίους Ἀνατολικούς, καὶ αὐτὸ ποὺ προσπαθοῦν εἶναι νὰ ἀνακαλύψουν καὶ φανερώσουν/ἐκδηλώσουν τὴν ὑφιστάμενη ἑνότητά τους, τὴν ὁποίαν μὲ ὅλες τὶς δραστηριότητές τους ἤδη βιώνουν στὴν θεωρία καὶ τὴν πράξη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!
Γι΄ αὐτὸ καὶ οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι ἀναφωνοῦμε μαζὶ μὲ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο Νύσσης, ὅτι «τῆς αἱρέσεως ἀποσχιζόμενοι, τῇ εὐσεβείᾳ διὰ παντὸς ἐνραπτόμεθα»· καὶ «τότε ἄρρηκτον» βλέπουμε «τὸν τῆς Ἐκκλησίας χιτῶνα, ὅταν ἀπορραγῇ τῆς πρὸς τὴν αἵρεσιν κοινωνίας» (βλ. Ὁμιλία Ζ΄, Εἰς τὸν Ἐκκλησιαστήν, PG τ. 44, στλ. 725D-728Α).

***
Λοιπόν, κατόπιν ὅλων τῶν ἀνωτέρω, εἶναι εὔκολο νὰ κατανοηθεῖ ποιὸς διχάζει στὴν πραγματικότητα τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ: Οἱ Οἰκουμενιστὲς εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἐργάζονται διχαστικὰ ἐπὶ ἕνα σχεδὸν αἰῶνα σὲ βάρος τῆς ἑνότητος τῶν Ὀρθοδόξων καὶ ὄχι οἱ Ἀντι-οικουμενιστὲς καὶ μάλιστα οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου.
 καταστατικὴ βάση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὸ Πατριαρχικὸ Διάγγελμα τοῦ 1920, προέβλεπε τὴν Ἡμερολογιακὴ Μεταρρύθμιση, ἡ ὁποία ἐφαρμόσθηκε τὸ 1924 καὶ προξένησε μία πρωτοφανῆ ἑορτολογικὴ πολυδιάσπαση καὶ σύγχυση μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων, γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ ἑορτολογικὴ προσέγγιση καὶ συνταύτιση μὲ τοὺς αἱρετικούς.
 δὲ συμμετοχὴ στὴν Οἰκουμενικὴ Κίνηση, ἡ ὁποία δὲν εἶναι καθόλου ἁπλὸς διάλογος γιὰ τὴν διαφώτιση καὶ μεταστροφὴ τῶν αἱρετικῶν, ὁδήγησε σὲ τέτοια δογματική, κανονικὴ καὶ ἠθικὴ φθορά, ὥστε νὰ διατυπωθοῦν καὶ ἀναπτυχθοῦν ἀντιπατερικὲς καὶ ἀντορθόδοξες «θεολογίες» καὶ πρακτικές, ποὺ καταστρατηγοῦν πολυτρόπως τὸ Εὐαγγελικὸ Ἦθος καὶ τὴν Ἱερὰ Παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας μας, πρᾶγμα ποὺ καθιστᾶ τοὺς ἀμετανόητους αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστὲς αὐτοκατάκριτους.
***
Παρακαλοῦμε καὶ εὐχόμαστε, ἡ Χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος τῆς Ἀληθείας νὰ στερεώνει στὴν Ἑνότητα τῆς Ἀληθείας καὶ στὴν Ἀληθινὴ Ἀγάπη τοὺς πραγματικοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς στὴν ἐποχὴ τῆς Ἀποστασίας ποὺ ζοῦμε.
Σήμερα ὑπάρχει διάχυτη ἀπόρριψη τῆς σωτηρίου Ἀγάπης τῆς Ἀληθείας μὲ κυριαρχία τῆς ἐνέργειας τῆς πλάνης, ὥστε ὅσοι προσβάλλονται ἀπὸ αὐτὴν (καὶ ἡ αἰχμαλωσία στὸν Οἰκουμενισμὸ ἤ καὶ ἡ ἀπαράδεκτη ἀνοχὴ ἔναντί του συνιστοῦν τέτοια θανατηφόρα προσβολή), νὰ ἀπιστοῦν στὴν Ἀλήθεια καὶ νὰ εὐδοκοῦν (συγκατατίθενται) στὴν ἀδικία (βλ. Β΄ Θεσ. 2:12).
Τὸ πᾶν εἶναι νὰ συγκαταλεγόμαστε μὲ ὅσους ὁ Θεὸς ἐπέλεξε ἐξ ἀρχῆς γιὰ τὴν σωτηρία διὰ τοῦ ἁγιασμοῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ διὰ τῆς πίστεως στὴν Ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου. Εἴθε οἱ προτρεπτικοὶ λόγοι τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου νὰ ἠχοῦν μέσα μας καθοριστικά, ἀσχέτως τῶν πεπλανημένων καὶ διαστρεβλωτικῶν ἀπόψεων τοῦ κάθε Κωνσταντινουπολίτου ἤ Μοσχοβίτου Οἰκουμενιστοῦ ἡγέτου:
«ρα οὖν, ἀδελφοί, στήκετε, καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις, ἅς ἐδιδάχθητε εἴτε διὰ λόγου εἴτε δι΄ ἐπιστολῆς ἡμῶν. Αὐτὸς δὲ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ ἡμῶν, ὁ ἀγαπήσας ἡμᾶς καὶ δοὺς παράκλησιν αἰωνίαν καὶ ἐλπίδα ἀγαθὴν ἐν χάριτι, παρακαλέσαι ὑμῶν τὰς καρδίας καὶ στηρίξαι ὑμᾶς ἐν παντὶ λόγῳ καὶ ἔργῳ ἀγαθῷ» (Β΄ Θεσ. 2:15-17)!
Καὶ εἴθε νὰ ὑπάρξει Μετάνοια καὶ ἀποκατάσταση στὴν Ὀρθοδοξία ὅσων κατανοοῦν ἔμπρακτα τὴν διχαστικὴ καὶ ἀποστατικὴ πορεία τῶν Οἰκουμενιστῶν, ὥστε νὰ ἐπανέλθουν σὲ θεάρεστη τροχιὰ τῆς ὄντως Εἰρήνης καὶ Ἀγάπης τῆς Ἀληθείας, πρὸς εὐφροσύνην τῶν Ὀρθοδόξων καὶ καταισχύνην τῶν Κακοδόξων. Ἀμήν!
+Ἐ.Γ.Κ.

Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2018

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΣΠΟΥΔΑΣΤΩΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ (Π.Α.Σ.Θ.Ε.)

«Εάν προσεύχεσαι αληθινά, είσαι θεολόγος» (Αββάς Νείλος)
ΑΡ. ΠΡΩΤ. 1
15/12/2018
ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ – ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ
Αγαπητοί εν Χριστώ Πατέρες και Αδελφοί, χαίρετε εν Κυρίω Ιησού πάντοτε!
Η Πανελλήνια Αδελφότητα Σπουδαστών Θεολογικής Επιστήμης (Π.Α.Σ.Θ.Ε.) αποτελεί το επιστέγασμα της συνεργασίας κάποιων νέων ανθρώπων που σπουδάζουν την ιερή επιστήμη της Θεολογίας, σε διάφορες Σχολές, Ακαδημίες και Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της πατρίδας μας, και τους οποίους ενώνει η αγάπη τους για την Ορθοδοξία.
Η αγάπη αυτή για την Ορθοδοξία, έχει δυστυχώς κατακριθεί από τους Καθηγητές μας, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων, έχοντας δυστυχώς ασθενήσει από τον ιό της παναίρεσης του Οικουμενισμού, την θεωρούν ως «φονταμενταλισμό», «σκοταδισμό» και «μεσαιωνισμό»…
Πέραν όμως των λεκτικών διώξεων που υφιστάμεθα, απειλείται και η σταδιοδρομία μας, αφού πολλοί Καθηγητές έχουν δηλώσει ρητώς ότι «όσοι είναι Αντιοικουμενιστές, δεν πρόκειται να πάρουν ποτέ Πτυχίο» (Δήλωση Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου Σαββάτου στην Θεολογική Σχολή του Ε.Κ.Π.Α.).
Ως εκ τούτου αναγκαζόμαστε να παρουσιαστούμε στο φιλορθόδοξο κοινό ανώνυμα, ώστε να μην υπάρχουν επιπτώσεις στην ακαδημαϊκή μας πορεία. Και διαβεβαιώνουμε τους διώκτες μας, ότι όχι μόνο θα διανύσουμε το φοιτητικό μας στάδιο χωρίς να καταφέρουν να μας εντοπίσουν, αλλά ότι θα ανακαταλάβουμε στο μέλλον, με τη βοήθεια του Θεού, τις πανεπιστημιακές έδρες, τις οποίες ανάξια κατέχουν αφού δεν αγαπούν και δεν υπηρετούν την Ορθοδοξία.
Σκοπός δε της Αδελφότητάς μας είναι να συμβάλλει με θεολογικά επιχειρήματα τόσο στον αγώνα της Ορθοδοξίας κατά του Οικουμενισμού γενικά, όσο και στην οργάνωση και ενότητα των Ορθοδόξων Αντιοικουμενιστών, οι οποίοι εμφανίζονται σήμερα, δυστυχώς, διαιρεμένοι και αλληλομαχούμενοι προς χαρά των Οικουμενιστών.
Εννοείται βεβαίως πως μια τέτοια αντιοικουμενιστική ενότητα μπορεί να επιτευχθεί όχι με κριτήρια κοσμικά (σαν αυτά που χρησιμοποιούν οι Οικουμενιστές για την ψευδένωσή τους με τους αιρετικούς), αλλά με αγιοπνευματικά και εκκλησιαστικά.
Παρακαλούμε για τις προσευχές σας και καλούμε, αφενός μεν τους συναδέλφους μας, αφετέρου δε κάθε καλοπροαίρετο Ορθόδοξο, να στηρίξουν την προσπάθειά μας!

Ζήτω η Ορθοδοξία!


email επικοινωνίας: spoudastestheologikis@in.gr


Σπατάλη χρόνου: το σύγχρονο υπερόπλο του διαβόλου



Ο διάβολος από την στιγμή που εξέπεσε από άγγελος του φωτός και έγινε άγγελος του σκότους, έβαλε στόχο να συμπαρασύρει όσο περισσότερες ψυχές στην απώλεια. Αιώνες τώρα αυτό είναι το έργο του και για να το κατορθώσει χρησιμοποιεί κάθε μέθοδο για να απομακρύνει τον άνθρωπο από τον Θεό. Η πρώτη και κύρια μέθοδός του είναι η διαβολή. Ψιθυρίζει μέσα στις καρδιές των ανθρώπων για τον Θεό, λόγια ανόσια και βλάσφημα, και προσπαθεί να Τον παραστήσει ως τύραννο, ως τιμωρό και μισάνθρωπο. Ποιον; Εκείνον που η απεριόριστη αγάπη Του έγινε η αιτία της ύπαρξής μας, για την σωτηρία της οποίας έγινε άνθρωπος και έπαθε μέχρι Σταυρού και θανάτου. Γι' αυτό και θα παρατηρήσετε πως εκείνοι που βρίσκονται μακριά Του έχουν μέσα τους μια αντιπάθεια εναντίον Του, που όσο κι αν ψάξουν στα εσώψυχά τους δεν θα την βρουν για κάποιο άλλο "ιδρυτή θρησκείας" [1] (π.χ. Βούδας, Μωάμεθ κλπ.). Αυτό είναι αποτέλεσμα της διαβολής του Πονηρού.
Άλλη μέθοδος του διαβόλου, προσφιλής σε αυτόν, είναι η τέρψη του νου και της σάρκας, μέσω ειδών ειδών ηδονών, "ψευδοηδονών" στην πραγματικότητα. Επειδή ο άνθρωπος από τη φύση του έλκεται και επιθυμεί την Απόλυτη και Αιώνια Ηδονή, ο διάβολος προσπαθεί να παρουσιάσει πρόσκαιρες ενέργειες και καταστάσεις, όπως την δόξα, την φήμη, τον πλούτο, το φαγητό, την ερωτική συνεύρεση, την δύναμη κ.α. ως τα συστατικά της πραγματικής ηδονής. Αλλά η πραγματική, απέραντη, ατελείωτη και μόνη αληθινή Ηδονή, που διαρκεί για πάντα, και είναι η μόνη που μπορεί να ικανοποιήσει την - ανικανοποίητη με οτιδήποτε λιγότερο από το Τέλειο - ανθρώπινη ψυχή είναι ο χορτασμός της Αγάπης [2] που μόνον ο Χριστός μπορεί να χαρίσει.
Για να μπει όμως κανείς στο μονοπάτι που θα τον οδηγήσει τελικά στη σωτηρία, πρέπει να μισήσει, με όλη την δύναμη της ψυχής του, την αμαρτία, πρέπει να εγκαταλείψει τις αμαρτωλές πράξεις, πρέπει να σταματήσει να ακολουθεί τον αντίθετο δρόμο από εκείνον που πρέπει.
Ο διάβολος στην προσπάθειά του να απομακρύνει τους ανθρώπους από τον Θεό, εφηύρε μια νέα μέθοδο στην εποχή μας, πολύ ύπουλη και πονηρή. Αφού δηλαδή είδε ότι η διαβολή δεν έχει πάντα αποτελέσματα [3] και πως από τις "ηδονές" πολλοί ξέφευγαν αηδιασμένοι, και επέστρεφαν στο στάδιο της μετανοίας με διπλό ζήλο, έβαλε σε εφαρμογή το νέο υπερόπλο του: τη σπατάλη χρόνου. Και το έστρεψε κυρίως εναντίον των χριστιανών.
Ο χρόνος που μας έχει δοθεί είναι δανεικός. Μας τον έδωσε ο Κύριος για να έλθουμε σε επίγνωση, να γνωρίσουμε δηλαδή τον Θεό και να σωθούμε. Αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό τότε θα έχουμε συνεχώς μνήμη Θεού και μνήμη θανάτου, βασικά εφόδια για το ταξίδι προς την αιώνια ζωή. Άλλωστε ο χρόνος ζωής που μας απομένει είναι άγνωστος.
Ο διάβολος θεώρησε πως παράλληλα με το να διαβάλλει τον Θεό και να δελεάζει τον άνθρωπο, θα του ήταν χρήσιμο να σπαταλήσει αυτόν τον χρόνο που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο για την μετάνοιά του. Αυτή η επίθεση του διαβόλου είναι πολύ διαδεδομένη στην εποχή μας και στοχεύει ιδιαιτέρως τους χριστιανούς, αφού πολλές φορές ακόμη και όταν δεν επιτίθεται εναντίον τους ευθέως με επιθέσεις πορνείας, βλασφημίας, γαστριμαργίας,  οργής και άλλων αμαρτημάτων, φροντίζει, με ύπουλο τρόπο, να ροκανίζει τον δανεικό χρόνο με συγκεκριμένες ασχολίες. Τις ασχολίες αυτές προσφέρει πλέον η σύγχρονη τεχνολογία του διαδικτύου μέσω των υπολογιστών και των κινητών συσκευών (χωρίς παράλληλα να λησμονούνται και οι παλαιότερες ασχολίες σπατάλης χρόνου, όπως η ραστώνη στις καφετέριες και στις παραλίες, οι βόλτες κλπ.).
Αυτές οι νέες ασχολίες είναι κυρίως:
1. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι η πιο χρονοβόρα ασχολία. Σύμφωνα με στατιστικές έρευνες η μέση διάρκειας χρήσης των μέσων αυτών ξεπερνά τις τρεις ώρες την ημέρα! Τρεις ώρες ανούσιων αναγνώσεων, κοινοποιήσεων και συζητήσεων συνήθως επί θεμάτων τα οποία δεν προσφέρουν τίποτε θετικό και ουσιαστικό ούτε στον χρήστη, αλλά ούτε και στο σύνολο. Δεν κατακρίνεται βεβαίως η τεχνολογία, αλλά η άλογη χρήση της. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εξυπηρετούν την επικοινωνία των ανθρώπων και η καλή χρήση τους μπορεί να προσφέρει πρόσβαση σε πληροφορίες που οικοδομούν τον άνθρωπο, αλλά και το κοινωνικό σύνολο. Όμως χρειάζεται ένα μέτρο.
2. Ο "αθλητισμός" και ο τζόγος. Ο "αθλητισμός", δηλαδή η παρακολούθηση αθλητικών αγώνων, κυρίως ποδοσφαίρου ή μπάσκετ, είναι η νέα παγκόσμια θρησκεία με δισεκατομμύρια πιστούς σε όλο τον κόσμο. Έχεις δικούς της ναούς (τα γήπεδα), ύμνους και κάθε εβδομάδα "λατρευτικές συνάξεις" (αγώνες), που μπορεί κανείς να παρακολουθήσει είτε αυτοπροσώπως, είτε από την τηλεόραση ή το διαδίκτυο. Οι πιο φανατικοί πιστοί της είναι οι νέοι, ενώ το λυπηρό είναι πως πολλοί από τους πιστούς αυτούς δηλώνουν ταυτόχρονα και πιστοί χριστιανοί, διαψεύδοντας τα όσα μας είπε ο Κύριος [4]. Συναφή χρονοβόρα ασχολία είναι και ο τζόγος, τόσο αυτός που συνδέεται με τον "αθλητισμό", όσο και τα υπόλοιπα "τυχερά" παιχνίδια. Το κυνήγι του χρήματος έχει ναρκώσει τους ανθρώπους της εποχής μας, οι οποίοι βασίζουν την ελπίδα τους στην "τύχη" και σπαταλούν αμέτρητες ώρες στις προβλέψεις και τα στοιχήματα. Και οι κοσμικοί δικαιολογούνται λόγω της αμάθειας. Οι χριστιανοί όμως δεν γνωρίζουν πως στα χέρια του Θεού είναι τα χρήματα; Και πως αν θέλει να δώσει σε κάποιον του το δίνει με θαυμαστό τρόπο, όπως όλοι όσοι έχουν την σχετική πείρα γνωρίζουν; Και όμως βλέπει κανείς τους αδελφούς μας ώρες ατελείωτες κάθε ημέρα να προσπαθούν, γεμάτοι άγχος, να "πιάσουν την καλή", να "κερδίσουν"...
3. Οι τηλεοπτικές εκπομπές, σειρές και ταινίες. Σύμφωνα με έρευνες ο μέσος χρόνος που σπαταλά ο δυτικός άνθρωπος παρακολουθώντας τηλεόραση (είτε από την δική της συσκευή της, είτε από τις άλλες [κινητά, υπολογιστές]) φθάνει τις τέσσερις ώρες την ημέρα! Τέσσερις ώρες μπροστά σε μια δασκάλα που παραδίδει κακής ποιότητας μαθήματα βίας, πορνείας, ψευδοσυναισθηματισμού, μαγείας, δεισιδαιμονίας, γαστριμαργίας, ψευδών πληροφοριών και κουτσομπολιού, τα οποία μολύνουν την ψυχή του ανθρώπου και διαστρέφουν την κρίση του.
4. Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Πρόκειται πραγματικά για την πιο χρονοβόρα μάστιγα που απομυζεί τον χρόνο των ανθρώπων της εποχής μας και κυρίως των νέων. Από τα ενσωματωμένα απλά παιχνίδια που έχει κάθε υπολογιστής, μέχρι τα online games και τα ειδών ειδών παιχνίδια των παιχνιδομηχανών, και από τα "αθώα" εκπαιδευτικά παιχνίδια μέχρι τα ανώμαλα και διεστραμμένα, το εύρος και η θεματολογία τους είναι τεράστια και είναι ο συνηθισμένος τρόπος να σκοτώνει (κυριολεκτικά!) κανείς τον χρόνο του!
5. Τα θεάματα (κινηματογράφος, θέατρο, εκδηλώσεις). Τον ελάχιστο πλέον χρόνο της εβδομάδας που απομένει ελεύθερος ο σύγχρονος "πολιτισμένος" άνθρωπος τον αφιερώνει σε ψυχαγωγικά θεάματα. Μόνο που η αγωγή που προσφέρουν στην ψυχή δεν είναι καθόλου θεραπευτική και ανυψωτική...
Ο σημερινός άνθρωπος στο μάταιο κυνήγι της ευτυχίας που επιδίδεται, διαπιστώνει πως το κενό του μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο και για να μη το σκέπτεται προσπαθεί να απασχολεί τον εαυτό του με ασχολίες σαν τις παραπάνω.
Εμείς, αγαπητοί μου αδελφοί, πρέπει να θυμόμαστε ότι θα δώσουμε λόγο στον Θεό, όχι μόνο για αυτά που κάναμε, αλλά και για αυτά που δεν κάναμε. Για την προσευχή που δεν προλάβαμε. Για την Ακολουθία στο ναό που δεν πήγαμε, επειδή θέλαμε να δούμε τον "αγώνα". Για τα χριστιανικά βιβλία που δεν διαβάσαμε, επειδή προτιμήσαμε να "χαζεύουμε" στην τηλεόραση και τον υπολογιστή. Για τον χρόνο που δεν αφιερώσαμε στο παιδί μας ή στον αδελφό μας που βρισκόταν σε ανάγκη.
Εύλογα μπορεί κανείς να αντιδράσει με όλα αυτά που γράφτηκαν εδώ και να σκεφτεί: "Μα καλά και πως θα περνούμε τον χρόνο μας; Όπως οι καλόγεροι;". Αφού πρώτα με οδύνη ψυχής επισημάνουμε πως ούτε οι περισσότεροι καλόγεροι στην εποχή μας έχουν καταφέρει να ξεφύγουν από την παγίδα αυτήν, πρέπει να τονίσουμε πως ο σκοπός της παρούσης αναρτήσεως είναι κυρίως να προβληματίσει και να τονίσει την αξία του μέτρου, το οποίο έχει δυστυχώς χαθεί. Από κει και πέρα ο καθένας ας κάνει ό,τι μπορεί.
Πάντως, θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα αν από όλες αυτές τις ώρες που σπαταλούμε σε ανούσιες ασχολίες προσφέραμε έστω και ελάχιστες και αποφασίζαμε να σηκωθούμε πνευματικά και να αναλάβουμε δράση.
Άλλωστε, ο Χριστός μας καλεί να προσφέρουμε με πολλούς τρόπους και να αξιοποιήσουμε έκαστος τα χαρίσματά του. Ζητά από μας τον λίγο χρόνο της επίγειας ζωής μας και μας προσφέρει την αιωνιότητα. Μακάρι να Τον υπακούσουμε! 
Ν.Μ.

[1] Και φυσικά ο Χριστός μας δεν είναι "ιδρυτής θρησκείας", αλλά ο Θεός.
[2] "Mακάριος χορτασμὸς αὐτὸς, ὁποῦ εἶναι χωρὶς καμμίαν ἀναγοῦλαν, ἡδονὴ χωρὶς ἀηδίαν, ἀπόλαυσις τρυφῆς ἀθανάτου χωρὶς χαυνότητος, εὐδαιμονία ἀΐδιος χωρὶς πόνου καὶ κόπου" (Θύρα της μετανοίας, Βενετία, 1852, σ. 128).
[3] Με κάθε δείγμα της αγάπης του Κυρίου προς τα πλάσματά του, εξυφαίνεται ο ιστός της!
[4] "Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν" (Ματθ. στ΄, 24).

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2018

ΑΝΑΜΝΗΣΙΣ ΘΑΥΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ 1716 : Ἀποτρέπει τοὺς Παπικοὺς νὰ χτίσουν ἀλτάριο στὸν ναό του! (12 Νοεμβρίου)


θαύμα Αγίου Σπυρίδωνος του Θαυματουργού που αποτρέπει παπικούς να στίσουν παπικό αλτάριο στον Ναό Του.

Το 1716 οι Τούρκοι πολιορκήσανε στενά την Κέρκυρα. Πενήντα χιλ.


 στρατός και αρκετά καράβια κυκλώσανε το νησί και το απειλούσανε από στεριά και θάλασσα. Τα βαρβαρικά στρατεύματα είχαν συγκεντρωθεί στο ακρότειχος της πόλεως. Ο Πιζιάνης, πού ήταν αρχηγός κατά την πολιορκία εκείνη των δυνάμεων της Ενετικής Δημοκρατίας, περίμενε την μεγάλη επίθεση των έχθρων.

Τα ξημερώματα όμως της ημέρας εκείνης , παρουσιάζεται στα βαρβαρικά στίφη ο Άγιος Σπυρίδων. Στο δεξί χέρι κρατούσε αστραφτερό ξίφος. Με θυμό τους έδιωξε και τους τρομοκράτησε. Τα χάσανε οι Αγαρηνοί από την επιβλιτική εκείνη παρουσία και ορμή του Αγίου. Αφήσανε όπλα και ζώα και φύγανε πανικόβλητοι. Σε λίγο μάθανε όλοι, ότι είχε συμβεί το μεγάλο θαύμα. Πήγανε ακολούθως στο στρατόπεδο των Αγαρηνών και είδανε, ότι εκείνοι από βιασύνη της φυγής των, τα είχανε εγκαταλείψει όλα. Βρήκανε 120 κανόνια, άφθονα ζώα, αρκετό οπλισμό και πολλά πυρομαχικά και τρόφιμα.
Ο αρχιναύαρχος του Ενετικού στόλου και διοικητής της νήσου Κερκύρας, Ανδρέας Πιζάνης, θέλοντας κατά ένα τρόπο πιο φανερό και πιο θεαματικό να εκδηλώσει την ευγνωμοσύνη του στον άγιο για τη σωτηρία, αποφάσισε να στήσει στον ναό ένα θυσιαστήριο ακόμη. Ένα θυσιαστήριο για να γίνεται επάνω σ’ αυτό το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας κατά το Λατινικό δόγμα. Το θυσιαστήριο, αλτάριο κατά τους Λατίνους, θα κτιζόταν δίπλα στην Αγία Τράπεζα των Ορθοδόξων κι εκεί θα γινόταν από Λατίνο ιερέα η θεία Λειτουργία. Στη σκέψη του αυτή πολύ ενισχύθηκε ο Ενετός διοικητής και από ένα θεολόγο Λατίνο σύμβουλο του, κάποιο Φραγκίσκο Φραγγιπάνη. Ο τελευταίος θεώρησε την ευκαιρία μοναδική για να τοποθετήσει στο ναό του αγίου αλτάριο, δηλαδή αγία Τράπεζα φράγκικη και να τελείται μέσα στον ορθόδοξο ναό του αγίου η θεία Λειτουργία με άζυμα, κατά το δικό τους το δόγμα.

Μετά τη γνωμοδότηση, που πήρε από τον σύμβουλο του ο διοικητής Ανδρέας Πιζάνης, κάλεσε τους ιερείς του Ναού και τους ανακοίνωσε τον σκοπό του και ζήτησε κατά κάποιο τρόπο από αυτούς και τη συγκατάθεση τους. Εκείνοι, όπως ήτο φυσικό, αρνήθηκαν κι υπέδειξαν, πως αυτό θα ήταν μια καινοτομία ασύγγνωστη και επιζήμια και γι’ αυτό δεν έπρεπε να γίνει. Στην άρνηση των ιερέων να συγκατατεθούν στην τοποθέτηση του αλταρίου, ο διοικητής τους απείλησε κι αποφάσισε να προχωρήσει στην εκτέλεση του σχεδίου του χωρίς την άδεια τους. Οι ιερείς στην επιμονή του κατέφυγαν με δάκρυα στον άγιο τους και ζήτησαν με θερμή προσευχή, τη βοήθεια και την προστασία του.

Ο διοικητής με το δικαίωμα που του έδινε η εξουσία, προσπάθησε
ανεμπόδιστα να προχωρήσει στην εκτέλεση της παράνομης επιθυμίας του. Αλλά και ο άγιος, για να προλάβει μια τέτοια απαράδεκτη πράξη, παρουσιάστηκε δύο κατά συνέχεια νύκτες στον ύπνο του με το ένδυμα ορθόδοξου μονάχου και του συνέστησε να παραιτηθεί από την απόφαση του, διαφορετικά θα το μετάνοιωνε πολύ πικρά. Τρομαγμένος ο διοικητής κάλεσε τον σύμβουλο του και του φανέρωσε και τις δύο φορές την απειλή του αγίου. Ο θεολόγος σύμβουλος γέλασε και τις δύο φορές κι υπέδειξε πώς δεν έπρεπε αυτός ένας μορφωμένος άρχοντας να βασισθεί στα όνειρα, που είναι έργο, όπως του είπε, του διαβόλου και που σκοπό έχουν να παρεμποδίσουν και να ματαιώσουν ένα καλό και θεάρεστο έργο.

Τα λόγια του συμβούλου διασκέδασαν τον φόβο του διοικητού, ο οποίος μάλιστα την επομένη ήμερα 11 Νοεμβρίου 1718 μ.Χ. ακολουθούμενος από τη συνοδεία του πρωί-πρωί ξεκίνησε για την εκκλησία του αγίου για να προσκυνήσει τάχατες το λείψανο και να ανάψει το καντήλι του. Ουσιαστικά όμως πήγε εκεί για να καταμετρήσει το μέρος που θα κτιζόταν το αλτάριο και να καθορίσει και τις διαστάσεις του, μήκος, πλάτος και ύψος.

Εκεί στον ναό για μια ακόμη φορά αγωνίστηκαν οι ιερείς με κάθε τρόπο, να τον αποτρέψουν από του να εκτελέσει το σχέδιο του. Άδικα, όμως. Ο άρχοντας, όχι μόνο δεν μεταπείσθηκε, αλλά και με σκληρό και βάναυσο τρόπο τους απείλησε πώς, αν του ξαναμιλούσαν γι’ αυτό το θέμα, θα τους έστελλε φυλακή στη Βενετία.

Έφυγε ο διοικητής με τη συνοδεία του, με την απόφαση την επομένη το πρωί, δηλαδή στις 12 του Νοέμβρη, οι άνθρωποι του να ερχόντουσαν να. αρχίσουν το έργο. Οι ιερείς κι ένας αριθμός πιστών έμειναν εκεί, συνεχίζοντας με δάκρυα τις παρακλήσεις τους μπροστά στην ανοικτή λάρνακα, που περιείχε το σεπτό λείψανο.

Πέρασε η μέρα. Νύχτωσε. Κοντά στα μεσάνυχτα, όπως μας διηγείται ο υπέροχος χρονικογράφος Αθανάσιος ο Πάριος, στο βιβλίο του «ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΡΙΣΙΣ», βροντές και κεραυνοί συνταράζουν την πόλη. Ο σκοπός, που βρισκόταν στην είσοδο του φρουρίου κοντά στην πυριτιδαποθήκη βλέπει κάποιο μοναχό να προχωρεί μ’ ένα δαυλό αναμμένο στο χέρι και να μπαίνει στο Φρούριο. Πρόφτασε και του φώναξε: «Ποιός είσαι; Πού πάς»; Μια φωνή του απήντησε. «Είμαι ο Σπυρίδων».
Την ίδια ώρα τρείς φλόγες βγήκαν από το καμπαναριό της εκκλησίας ενώ ένα χέρι άρπαξε τον σκοπό και τον πέταξε στην άλλη μεριά του κάστρου. Ο σκοπός έπεσε όρθιος χωρίς να πάθει τίποτα. Ταυτόχρονα μια δυνατή, εκκωφαντική έκρηξη ακούστηκε. Και το φρούριο τινάχτηκε στον αέρα με όλα τα γύρω σπίτια. Η καταστροφή υπήρξε τρομερή. Χίλια περίπου πρόσωπα σκοτώθηκαν.

Ο διοικητής Ανδρέας Πιζάνης βρέθηκε νεκρός με τον τράχηλο ανάμεσα σε δύο δοκάρια. Και ο θεολόγος σύμβουλος του, νεκρός έξω από το τειχόκαστρο μέσα σε ένα χαντάκι, στο οποίο έτρεχαν τα ακάθαρτα νερά των αποχωρητηρίων της πόλεως. Το ασημένιο πολύφωτο κανδήλι, που έκανε δώρο ο άρχοντας στην εκκλησία του αγίου, κατέπεσε με αποτέλεσμα να καταστραφεί η βάση του. Το κανδήλι κρεμάστηκε πάλι στο ίδιο μέρος, όπου βρέθηκε πεσμένο. Έτσι με αλάλητη φωνή μαρτυρεί ως σήμερα τη συμφορά, που έγινε. Και στη Βενετία, εκεί μακρυά στη Βενετία, την ίδια στιγμή έπεσε κεραυνός στο μέγαρο του Ανδρέα Πιζάνη, τρύπησε τον τοίχο κι έκαψε το πορτραίτο του άρχοντα. Την εικόνα του. Μόνο την εικόνα του.

Η τιμωρία παραδειγματική. Και το δίδαγμα από το περιστατικό μοναδικό. Η Ορθοδοξία δεν μπορεί να συγχέεται με τον παπισμό. Η Ορθοδοξία είναι φως, αλήθεια, ζωή. Ο παπισμός σκοτάδι, αίρεση, πλάνη.
Την άλλη μέρα, μετά από αυτά που συνέβησαν, ο Λατίνος επίσκοπος διέταξε να σηκώσουν τα υλικά, που μετέφεραν από μπροστά στην εκκλησία και να ματαιώσουν το έργο που σκέφθηκαν να εκτελέσουν. Την ίδια μέρα ο λαός της Κέρκυρας, μαζεμένος στον ιερό ναό του αγίου ψάλλει με αγαλλίαση και χαρά στον ακοίμητο προστάτη της νήσου:

«Ως των Ορθοδόξων υπέρμαχον, και των κακοδόξων αντίπαλον, Παμμακάριστε Σπυρίδων, ευφημούμεν oι πιστοί και υμνούμέν σε, και δυσωπούμέν σε, φυλάττειν τον λαόν και την πάλιν σου, πάσης κακοδοξίας και επιδρομής βαρβάρων απρόσβλητον».



Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος α´. Tῆς ἐρήµου πολίτης.
Τῆς Συνόδου τῆς πρώτης, ὥσπερ πάλαι ὑπέρµαχος, 

οὕτω νῦν ὑψῶν ἀνεφάνης τὴν ᾿Eκκλησίαν Xριστοῦ· 
καὶ γὰρ Nαοῦ Σου ἐξέωσας µακράν, καὶ ἄρδην ἐν πυρὶ ἀπέπεµψας, 
καὶ ἐξ αὐτοῦ ἀπήλασας σαφῶς, Λατίνων γόνους, ὡς στρεβλοῦντας τὴν θεολογίαν Σου. 
∆όξα τῷ Σὲ βραβεύσαντι ἡµῖν, δόξα τῷ Σὲ δοξάσαντι, 
δόξα τῷ διὰ Σοῦ ὑψώσαντι ἡµᾶς, Σπυρίδων µέγιστε.

Κοντάκιον 
Ἦχος γ´. Ἡ Παρθένος σήµερον.
Ἐκκλησία σήµερον, λαµπρῶς ἑόρταζε πᾶσα,
τῶν ἐχθρῶν τὴν ἔπαρσιν, κατερραγµένην ὁρῶσα·
ἄνωθεν τὸ πῦρ κατέρχεταιφλέγον·
κάτω δὲ ἡ γῆ τινάσσεται στρεφοµένη·
καὶ καλύπτειτοὺς τοῦ ψεύδους,
προστάτας χάος, ταῖς τοῦ Σπυρίδωνος λιταῖς.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. δ’.

Ὡς τῶν ὁρθοδόξων ὑπέρμαχος, καὶ πάντων τῶν ἀπίστων ἀντίπαλον, παμμακάριστε Σπυρίδων ὑμνοῦμέν σε, καὶ δυσωποῦμέν σε, φυλάττειν τὴν πόλιν σου, πάσης ὁρμῆς βαρβάρων ἀμέτοχον.


Οἶκος.
Χρεωστικῶς οἱ πιστοὶ πάντες,τὸν µέγαν ἐν ἱεράρχαις ὑµνήσωµεν Σπυρίδωνα·
ἡ γὰρ Aὐτοῦ παραδόξως ἐν τῇ Kερκύρᾳ γενοµένη θαυµατουργία,
δόξα τῶν εὐσεβούντων Γραικῶν ὑπάρχει καὶ σέµνωµα·
διὰ γὰρ ταύτης, σαφῶς,λαµπρῶς, καὶ ἀναµφιβόλως,
ἡµεῖς µὲν ἐξ ὧν καὶ µεθ᾿ ὧν τυγχάνει διαµένων, εὐσεβοῦντες ἀνεδείχθηµεν·
οἱ δὲ τοῖς τοῦ Πάπα ληρήµασιν ἑπόµενοι, αἱρετικοί τε καὶ κακόδοξοι, καὶ Θεῷ ἱερᾶσθαι ἀπόστοργοι δι᾿ ὃ καὶτοὺς τοῦτο ποιεῖν ἐν τῷ πανσέπτῳ αὐτοῦ Nαῷ διανοηθέντας, ἐν δίκῃ κατεχάωσεν ὡς ποτὲ ὁ Mωϋσῆς τὸν ∆αθὰν καὶτὸν ᾿Aβειρών.

Μεγαλυνάριον
Ἦχος πλ. δ´.
Θαῦµα τὸ ἐξαίσιον καὶ φρικτόν, Kέρκυρα κηρύττει, τοῦ Σπυρίδωνος ζηλωτοῦ,
δι᾿ οὗ τὰς αἱρέσεις, τῆς ∆ύσεως ἐλαύνει, ἐν Kρίσει Oὐρανίῳ, θυµῷ θεόφρονι.