A

A

† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)

† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)
† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)

ΚⲀⲖⲎ ⲤⲀⲢⲀΚⲞⲤⲦⲎ! ΚⲀⲖⲞⲚ ⲀⲄⲰⲚⲀ!

ΚⲀⲖⲎ ⲤⲀⲢⲀΚⲞⲤⲦⲎ! ΚⲀⲖⲞⲚ ⲀⲄⲰⲚⲀ!
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου 2017

ΠΕΡΙ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Σχετική εικόνα


Ευάγγελος Ρωσσόπουλος
Θεολόγος


Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί.
Με την παρούσα εργασία θα προσπαθήσουμε να αναφερθούμε σε όσα αφορούν την ιστορία του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού (ως σύμβολο πίστης και ως ιερό αντικείμενο) και την καθιέρωση των εκκλησιαστικών εορτών, που σχετίζονται με την τιμή και την προσκύνηση του Τιμίου Σταυρού.

1.     Ας αναφερθούμε σε μερικές προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης, που προτυπώνουν και προφητεύουν για τον Τίμιο Σταυρό.
·        Όταν οι Ισραηλίτες επρόκειτο να διασχίσουν την Ερυθρά θάλασσα, ο Μωυσής με την ράβδο του Σταυροειδώς την εκτύπησε και διαχωρίστηκε στα δύο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο οι Ισραηλίτες χωρίς καν να βρέξουν τα πόδια τους διήλθαν και μετά την διέλευση τους με τον ίδιο τρόπο εκτύπησε την Ερυθρά θάλασσα, για να συγκλίνουν τα δύο τμήματα. Η εκκλησία μας ενθυμούμενη το γεγονός συνέταξε έναν υπέροχο ύμνο, ο οποίος διηγείται την ιστορία: «Σταυρόν χαράξας Μωσής επ’ επευθείας ράβδω την Ερυθράν διέτεμεν τω Ισραήλ πεζεύσαντι τη δε επιστερπτικώς Φαραώ τοις άρμασι κροτίσας ήνωσεν επ’ εύρους διαγράψας το αήττητον όπλον διό Χριστώ άσωμεν τω Θεώ ημών ότι δεδόξαστε…»
·        Μία άλλη αναφορά στην Παλαιά Διαθήκη γίνεται, όταν οι Ισραηλίτες εμάχοντο εναντίον των Αμαληκιτών. Ο Μωυσής κρατούσε τα χέρια του σε έκταση προτειπόνοντας τον Τίμιον Σταυρόν. Όσο είχε τα χέρια του σε έκταση νικούσαν οι Ισραηλίτες. Όταν τα χέρια του έπεφταν από την κούραση τότε νικούσαν οι Αμαληκίτες. Οι αδελφοί του Μωυσέως Ααρών και Ωρ στήριζαν τα χέρια του Μωυσέως στους ώμους των και νίκησαν οι Ισραηλίτες, κατατροπώνοντας τους Αμαληκίτες. Αυτό μας αναφέρει η Ιερά Υμνολογία της Εκκλησίας στον κανόνα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού του Αγίου Κοσμά του ποιητού και έχει ως εξής: «τον τύπον πάλαι Μωυσής του αρχάντου πάθους εν εαυτώ προέφηνε τον ιερόν μεσούμενον σταυρόν δε σχηματισθείς τεταμμένας τρόπαιον παλάμας ήγειρε το κράτος διολέσας Αμαλήκ του πανώλου διο Χριστώ άσωμεν τω Θεώ ημών ότι δεδόξαστε».
·        Στην έρημο και πάλι Σταυροειδώς εκτύπησε την πέτρα ο Μωυσής και έβγαλε νερό. Σύμβολο της λογχευμένης πλευράς του Χριστού επάνω στον Σταυρό.
·        Κατά τον ίδιο τρόπο έχουμε προφητική εμφάνιση του Σταυρού και σ’ άλλα εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης. Και πάλι η εκκλησία μας ενθυμούμενη τα αντίστοιχα γεγονότα, τα συνδέει με τον Σταυρόν του Κυρίου μας, σ’ έναν υπέροχο ύμνο: «Δια ξύλου ο Αδάμ  του παραδείσου γέγονεν άποικος. Δια ξύλου δε Σταυρού ο ληστής παράδεισον ώκησεν ο μεν γαρ γευσάμενος εντολήν ηθέτησεν του ποιήσαντος ο δε συσταυρούμενος Θεόν ωμολόγησεν τον κρυπτόμενον μνήσθητι μου βοών εν τη βασιλεία σου».

2.     Τι λέει η ιερά μας παράδοση για την προέλευση του ξύλου του Τιμίου Σταυρού;
     Η εκκλησία μάς παρέδωσε πως το ξύλο του Σταυρού προέρχεται από τα 3 ραβδιά που έδωσε ο Αβραάμ στον Λωτ να τα φυτέψει και να τα ποτίζει μέχρι που να βλαστήσουν ως δείγμα της συγχωρήσεως του αμαρτήματός του. Τα ραβδιά αυτά είναι εκείνα που άφησαν οι 3 άγγελοι στην σκηνή του Αβραάμ παρά την Δρυ του Μαυρί, και τα οποία τα μισοκάψει η Σάρα. Όταν φύτρωσαν αυτά αφού αξιώθηκε ο Λωτ να τα ποτίσει 1 φορά στα 40 χρόνια, κατά την παράδοση, φύτρωσαν σε ένα δένδρο με 3 είδη (κυπαρίσσι, κέδρος και πεύκο). Αυτά λέει και ο προφήτης Ησαΐας το εξικοστό κεφάλαιο στίχος δέκατος τρίτος (εν κυπαρίσσι και πεύκη και κέδρω άμα δοξάσαι τον τόπον τον άγιόν μου).
     Όταν οι Ισραηλίτες έκτιζαν τον ναό του Σολωμόντος, χρειάστηκαν ένα μακρύ και ίσιο ξύλο, για να το τοποθετήσουν πάνω από την κυρίως πύλη. Τότε έκοψαν το δένδρο του Λωτ για να το χρησιμοποιήσουν για το σκοπό αυτό. Αλλά κάθε φορά που προσπαθούσαν να το τοποθετήσουν, αυτό τους έβγαινε είτε μικρότερο, είτε μεγαλύτερο. Γι’ αυτό το θεώρησαν καταραμένο ξύλο και το πέταξαν πίσω από τον ναό του Σολωμόντος.
     Όταν θέλησαν να σταυρώσουν τον Κύριό μας, θυμήθηκαν το καταραμένο ξύλο και το χρησιμοποίησαν για να κατασκευάσουν τον Σταυρό Του. Με αυτόν τον τρόπο θέλησαν να Τον διαπομπεύσουν και να Τον ταπεινώσουν ακόμα περισσότερο.

3.  Τι απέγινε ο Σταυρός μετά την Σταύρωση;
     Μετά την αποκαθήλωση κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για τον Σταυρό του μαρτυρίου του Κυρίου μας και έτσι αυτός παραπετάχτηκε μαζί με τους σταυρούς των ληστών.
     Αργότερα τα μέρη όπου μαρτύρησε ο Ιησούς, όπως και ο τάφος Του, έγιναν τόποι λατρείας και προσκυνήσεως από τους Χριστιανούς.
     Οι Ρωμαίοι και οι Εβραίοι στην προσπάθειά τους να ανακόψουν τον χριστιανισμό, επιχωμάτωσαν όλους τους χώρους που προσκυνούσαν οι Χριστιανοί. Πάνω από τον τάφο του Κυρίου μας, τον οποίο πρώτα προσπάθησαν να καταστρέψουν, έκτισαν ναό της Αφροδίτης.

4.  Η εμφάνιση του σημείου του Σταυρού στον ουρανό στον Μ. Κωνσταντίνο.
     Ο ιστορικός της εκκλησίας μας Ευσέβιος Καισαρείας, σύγχρονος του Μ. Κωνσταντίνου, διέσωσε την ιστορία πως ο Μ. Κωνσταντίνος βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση όταν επρόκειτο να αντιμετωπίσει τα υπεράριθμα στρατεύματα του Μαξεντίου. Τότε είδε ένα θέαμα μοναδικό στον ουρανό. Το σημείο του Σταυρού που είχε και την εξής επιγραφή: «Εν Τούτω Νίκα».
     Να πως το διηγείται ο Ευσέβιος:
     «Αμφί μεσημβρινάς ηλίου ωρας, ηδη της ημέρας αποκλινούσης, αυτοις οφθαλμοις ιδειν εφη εν αυτω ουρανω υπερκείμενον του ηλίου σταυρου τρόπαιον εκ φωτός συνιστάμενον, γραφην τε αυτω συνηφθαι λέγουσαν, τούτω νίκα».
     Δηλαδή, το φαινόμενο εμφανίστηκε το μεσημέρι και ήταν λαμπρότερο του ηλίου.
     Η ιστορία από εδώ και πέρα είναι γνωστή. Ο Μ. Κωνσταντίνος διέταξε σ’ όλους τους στρατιώτες του, να χαράξουν το σημείο του Σταυρού στις ασπίδες τους και με αυτόν τον τρόπο, θαυματουργικά, νίκησε τον Μαξέντιο, έχοντας μπροστά από το στράτευμά του το νικοποιό λάβαρο του Τιμίου Σταυρού και την επιγραφή «Εν Τούτω Νίκα».

5.  Δεύτερη εμφάνιση του σημείου του Σταυρού στο γιό του Μ. Κωνσταντίνου, Κωνστάντιο.
     Το γεγονός αυτό το καταγράφει ο ιστορικός Φιλοστόργιος:
     «Ο μεν ουν Κωνστάντιος εγκρατής του τυράννου γίνεται κανταυθα του σημείου του σταυρου…προφανέντος…υπεραστράψαντος το της ημέρας φως ωφθη δε επί των Ιεροσολύμων…της ημέρας εορτης της λεγομένης Πεντηκοστης…από του λεγομένου κρανίου μέχρι και του των ελαιων ορους, διήκων ωράτο…».
     Δηλαδή, εμφανίστηκε και πάλι το σημείο του Σταυρού στον Κωνστάντιο, κατά την εορτή της Πεντηκοστής στα Ιεροσόλυμα, επίσης μεσημβρινή ώρα και ήταν λαμπρότερος του ηλίου και είχε τεράστιο μέγεθος και από τον Γολγοθά όπου σταυρώθηκε ο Κύριος μας, έφθανε έως το όρος των ελαιών. Πατριάρχης Ιεροσολύμων ήταν ο Άγιος Κύριλλος. Η εκκλησία μας γιορτάζει το γεγονός αυτό στις 7 Μαΐου. Στο Συναξάριο του Μαΐου διαβάζουμε τα εξής:
     «Εν ταις ημέραις της αγίας Πεντηκοστης μηνός Μαΐου εβδόμη, ωρα τρίτη της ημέρας, εφάνη ο Τίμιος και ζωοποιός Σταυρός συνεστώς εκ φωτός, ορωντος παντός του λαου, υπεράνω του αγίου Γολγοθα εκτεταμένος, μέχρι του αγίου ορους των Ελαιων οστις τη της μαρμαρυγής λαμπρότητι τας ηλιακάς ακτινας εκάλυψεν. Οθεν πασα ηλικία νέων τε γερόντων συν νηπίοις τε και θηλάζουσι την Εκκλησίαν κατέλαβε και εν αμέτρω χαρα και θερμή κατανύξει, δόξαν και ευχαριστίαν τω Θεω ανέπεμψαν, επί τω παραδόξω τούτω θεάματι».

6.     Εύρεσις του Τιμίου Σταυρού από την Αγία Ελένη.
     Η Αγία Ελένη επιθυμούσε να βρει τους Τόπους όπου μαρτύρησε ο Κύριός μας. Αφού εξασφάλισε τη σχετική άδεια και οικονομική βοήθεια από τον γιό της Μ. Κωνσταντίνο, έφθασε στα Ιεροσόλυμα το 326 μ.Χ.
     Πρώτη φροντίδα της ήταν να βρει τον τάφο του Χριστού. Μετά από αρκετές προσπάθειες και ψάξιμο τα κατάφερε, γιατί όπως έχουμε πει οι ειδωλολάτρες είχαν επιχωματώσει τον τάφο του Χριστού και έκτισαν ναό της Αφροδίτης στο ίδιο σημείο.
     Αφού κατεδάφισε το ναό της Αφροδίτης, ανέσκαψε το χώρο, όπου και βρήκε τον τάφο του Χριστού και εκεί κοντά και σε αρκετό βάθος βρήκε και τους τρεις Σταυρούς. Βρέθηκε επίσης και η επιγραφή, η οποία ήταν κρεμασμένη πάνω στον Σταυρό του Χριστού, αλλά είχε αποκολληθεί και έτσι δεν γνώριζαν ποιός εκ των τριών ήταν ο Σταυρός του Σωτήρος. Τότε ο επίσκοπος Ιεροσολύμων Μακάριος έφερε τους Σταυρούς και τους εναπόθεσε διαδοχικά πάνω σε μια νεκρά γυναίκα. Ο πρώτος και ο δεύτερος δεν έδειξαν τίποτα. Όταν όμως τοποθετήθηκε και ο τρίτος Σταυρός πάνω στην νεκρά γυναίκα εκείνη, αμέσως αναστήθηκε και σηκώθηκε όρθια. Μ’ αυτόν τον τρόπο ξεχώρισαν τον Τίμιο Σταυρό.
     Η Αγία Ελένη διεχώρισε τον Τίμιον Σταυρόν και το μεν ένα αφού το τοποθέτησε σε ασημένια θήκη το άφησε στα Ιεροσόλυμα, το δε άλλο μαζί με τους ήλους, δηλαδή τα καρφιά, τα απέστειλε στην Κωνσταντινούπολη.
     Το γεγονός αυτό μας το διασώζουν ο Ιεροσολύμων Άγιος Κύριλλος, που έζησε το 340-386 μ.Χ. και μάλιστα σε μια από τις κατηχήσεις του και συγκεκριμένα στην ΙΓ΄, αναφέρει χαρακτηριστικά:
     «Ελέγχει με ουτος ο Γολγοθας, ου νυν πλησίον πάντες πάρεσμεν, ελέγχει με του Σταυρου το ξύλον το κατά μικρόν εντευθεν πάση τη οικουμένη διαδοθέν». Δηλαδή, με ελέγχει ο Γολγοθάς στον οποίο βρισκόμαστε όλοι κοντά. Με ελέγχει το ξύλο του Σταυρού, το οποίο απ’ εδώ διαδόθηκε σ’ όλη την οικουμένη.
     Το ίδιο γεγονός μας το διασώζουν και ο ιστορικός Σωκράτης (σύγχρονος και αυτός της εποχής εκείνης) στην εκκλησιαστική του ιστορία στο α΄ βιβλίο του ΚΕΦ. ιζ΄ και ο Θεοδώρητος στην δική του εκκλησιαστική ιστορία.

7.     Η Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως
Η εκκλησία μας από πολύ νωρίς άρχισε να εορτάζει την ημέρα της ευρέσεως του Τιμίου Σταυρού, δηλαδή την 6η Μαρτίου ως εορτή προσκυνήσεως του Τιμίου Σταυρού
Επειδή όμως εκείνη η 6η Μαρτίου συνέπιπτε πολλές φορές την Γ΄ εβδομάδα των νηστειών και επειδή το Πάσχα είναι κινητή εορτή, καθιερώθηκε να εορτάζεται η Γ΄ Κυριακή των νηστειών ως Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως και η 6η Μαρτίου ως ημέρα ευρέσεως του Τιμίου Σταυρού. Η εκκλησία κατά την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως ψάλλει: «σταυρόν Χριστού τον Τίμιον σήμερον προτεθέντα ειδόντες προσκυνήσομεν και πιστώς ευφραθώμεν κατασπαζόμενοι πόθω τω εν τούτω θελήσει σταυρωθέντα αιτούμενοι Κύριον αξιώσαι πάντας ημας τον Σταυρόν τον Τίμιον προσκυνήσαι και φθάσαι την Ανάστασιν πάντας ακατακρίτως».

8.     Η εορτή του Σταυρού στις 14 Σεπτεμβρίου
     Στις 14 Σεπτεμβρίου η εκκλησία μας γιορτάζει την ύψωση του Τιμίου Σταυρού η οποία έγινε το 330 μαζί με τα εγκαίνια του Ναού της Αναστάσεως. Αυτή η εορτή καθιερώθηκε από τα πρώτα χρόνια της ευρέσεως από τον Άγιον Μακάριον, πατριάρχη Ιεροσολύμων. Η εορτή της υψώσεως φέρει τα ίσα της Αγίας και Μεγάλης Παρασκευής και η εκκλησία ψάλλει: «δεύτε λαοί το παράδοξον θαύμα καθωρόντες του στρατού την δύναμιν προσκυνήσωμεν ότι ξύλον εν παραδείσω θάνατον εβλάστησε το δε την ζωήν εξήνθήσεν αναμάρτητον έχον προσηλώμενον τον Κύριον εξ ου πάντα τα έθνη αφθαρσίαν τριγώντες κραυγάζομεν ο δια Σταυρού θάνατον καταργήσας και ημάς ελευθερώσας δόξασι».
     Και άλλη μία ύψωση γιορτάζει η εκκλησία όταν οι Πέρσες εισέβαλαν στα νοτιο-ανατολικά τμήματα της βυζαντινής αυτοκρατορίας, έφθασαν έως τα Ιεροσόλυμα. Ο Χοσρόης – βασιλιάς των Περσών – εκτός από τις άλλες λεηλασίες που έκανε, έκλεψε και τον Τίμιον Σταυρόν, το οποίο είχε αφήσει στα Ιεροσόλυμα η Αγία Ελένη και πήρε πολλούς αιχμαλώτους μαζί του στην Περσία. Μεταξύ των αιχμαλώτων ήταν και ο τότε πατριάρχης Ιεροσολύμων, Άγιος Ζαχαρίας. Με αυτόν τον τρόπο ήθελε να ταπεινώσει ακόμα περισσότερο την βυζαντινή αυτοκρατορία.
     Όταν μετά από 14 έτη ο Ηράκλειος αποφάσισε να πάρει πίσω τον Σταυρό και να απελευθερώσει τους αιχμαλώτους, διέταξε να τελεστεί δέησις σ’ όλη την Βασιλεύουσα. Στην δέηση αυτή παρέστη ο Αυτοκράτορας, ο Πατριάρχης Κων/λεως και όλος ο κλήρος. Δεήθηκαν ώστε η προσπάθειά τους να στεφθεί με επιτυχία.
     Μετά την επιτυχή εκστρατεία του Ηράκλειου εναντίον των Περσών, την επανάκτηση του Ζωοποιού Σταυρού και την απελευθέρωση των αιχμαλώτων και του Πατριάρχου Αγίου Ζαχαρία, τελέστηκε στα Ιεροσόλυμα πανηγυρική Θεία Λειτουργία, για να γιορτάσουν το γεγονός. Ξανά υψώθηκε δε ο Τίμιος Σταυρός επί του Γολγοθά και πάλιν κατά την 14η του μηνός Σεπτεμβρίου.

9.     Η πρόοδος του Τιμίου Σταυρού
     Η εκκλησία μας γιορτάζει επίσης την 1η Αυγούστου την πρόοδο του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού. Το Ιεροσολυμίτικον Τυπικόν διατάσσει και κατά την αυτήν ημέραν μετά την Δοξολογία, να τελείται η πρόοδος του Τιμίου Σταυρού κατά την τάξιν της Γ΄ Κυριακής των νηστειών.
     Από τους Βυζαντινούς αυτή η λιτανεία εκαλείτο προεξέλευσις, δηλαδή προπόρευση. Την όλη τελετή μας την περιγράφει αναλυτικά ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος. Ότι δηλαδή γινόταν στην Κων/πολη λιτανεία, όπου προηγείτο ο Τίμιος Σταυρός, προκειμένου να αγιασθεί όλη η Πόλη. Η διάρκεια της εορτής ήταν 7 ημέρες. Η εορτή αυτή καθιερώθηκε το 1174 από τον Μανουήλ Παλαιολόγο, σ’ όλη την αυτοκρατορία.

10.      Χαρακτηριστικά και λεπτομέρειες του Τιμίου Σταυρού
     Το μέγεθος του Σταυρού, κατά την παράδοση και τον Συναξαρηστή, ήταν μήκους 4,5 μέτρων και πλάτους 2,4 μέτρων. Ο Ιερός Χρυσόστομος μας παραδίδει ότι το πάχος του ήταν 20 εκατοστά και ότι το τμήμα του Σταυρού που εμπήγετο μέσα στη γη, ήταν 40 εκατοστά.
     Οι ήλοι, δηλαδή τα καρφιά, που βρέθηκαν μαζί με τον Σταυρό, άλλοι μας παραδίδουν ότι ήταν 3, όπως π.χ. ο Άγιος Δοσίθεος Ιεροσολύμων και άλλοι όπως ο Άγιος Παΐσιος Γάζης, αναφέρει πως η κοινή παράδοση δέχεται ότι ήταν 4. Τους ήλους τους πήρε μαζί της η Αγία Ελένη στην Κων/πολη.
     Τους δύο άλλους σταυρούς οι ιστορικοί μας αναφέρουν, πως και αυτοί μεταφέρθηκαν στην Κων/πολη και τοποθετήθηκαν, σύμφωνα με τον Άγιο Δοσίθεο όπως το αναφέρει στην Δωδεκάβιβλο του «κάτωθεν του εν τω Φόρω πορφυρού κίονος», όπως επίσης και το αλάβαστρον του μύρου, με το οποίο η Μαρία άλειψε τα πόδια του Κυρίου. Εις τον ίδιο κίονα τοποθετήθησαν και οι ήλοι του Σταυρού. Ένα από τα καρφιά βρίσκεται στο μοναστήρι του Αρχαγγέλου στη Θάσο.

11.      Η θαυματουργική δύναμις του Τιμίου Σταυρού
     Τον Τίμιο Σταυρό η εκκλησία μας τον ονόμασε ζωοποιό. Γιατί αν και πάνω σ’ αυτόν παρέδωσε το Πνεύμα Του ο Κύριός μας, εντούτοις η χάρις Του το επισκίασε και τον έκανε ζωοποιό. Από την πρώτη στιγμή της ευρέσεώς του έδωσε ζωή στην νεκρή γυναίκα. Έκτοτε πάρα πολλά θαύματα, τα οποία οφείλονται στον Τίμιο Σταυρό, γνωρίζει η εκκλησία μας.
     Ένα από αυτά έγινε στην Απαμεία, η οποία κινδύνευε να κυριευθεί από τους Πέρσες. Τότε ο επίσκοπος Θωμάς περιέφερε στην πόλη, τμήμα του Σταυρού που είχε στην κατοχή του. Τότε συνέβη ένα παράδοξο γεγονός, (όπως μας το διηγείται ο ιστορικός Προκόπιος), που έτρεψε σε φυγή τους εχθρούς:
     «υπέρθεν του Σταυρου σέλας πυρός επεφέρετο και το κατ’ αυτόν της οροφής μέρος φωτί πολλώ υπέρ το ειωθός κατελάμπετο». Δηλαδή, πάνω από τον Σταυρό στον αέρα υπήρχε πύρινο φως, το οποίο ακολουθούσε τον Σταυρό και στο τέλος σκέπασε όλη την πόλη.
     Το γεγονός αυτό το καταγράφει επίσης στην εκκλησιαστική του ιστορία και ο Ευάγριος.
     Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, μας διασώζει το εξής γεγονός. Όταν ο Ιουλιανός ο Παραβάτης βρέθηκε κάποια φορά σ’ ένα ειδωλολατρικό ιερό, οι ιερείς για να του δείξουν την δύναμή τους, στη διάρκεια μιάς τελετής, κάλεσαν τους δαίμονες. Τότε ο Ιουλιανός από τον τρόμο του ασυνείδητα έκανε τον Σταυρό του και οι δαίμονες διασκορπίσθηκαν. Οι ιερείς των ειδώλων ισχυρίσθηκαν πως οι δαίμονες επειδή μισούσαν κάθε τι του Χριστού, έφυγαν από ταραχή και φόβο. Εκείνος ο καημένος τους πίστεψε και παρέμεινε στην πλάνη του.
     Η δύναμις του Σταυρού μνημονεύεται από πολλούς Πατέρες της εκκλησίας μας. Ο Ιερός Χρυσόστομος σε μία ομιλία του αναφέρει τα εξής:
     «Σταυρός το κατά των δαιμόνων τρόπαιον, η κατά της αμαρτίας μάχαιρα το ξίφος, ω τον όφιν εκέντησεν ο Χριστός. Σταυρός το του Πατρός θέλημα, η του Μονογενους δόξα, το του Πνεύματος αγαλλίασμα ο των αγγέλων κόσμος, της Εκκλησίας η ασφάλεια, το καύχημα του Παύλου, το των Αγίων τειχος, το φως της οικουμένης απάσης».
     Ο Μέγας Αθανάσιος στη διήγησή του για τον βίο του Μεγάλου Αντωνίου, μας διασώζει την εξής ιστορία:
     Κάποτε επισκέφθηκαν τον Μ. Αντώνιο κάποιοι σοφοί ειδωλολάτρες. Στην αρχή τον χλεύαζαν, λέγοντας πως η χριστιανική θρησκεία δεν κρύβει πολλή σοφία. Εκείνη όμως την ώρα κάποιοι άλλοι επισκέπτες έφεραν έναν δαιμονισμένο στον Μ. Αντώνιο, για να τον θεραπεύσει. Εκείνος απευθύνθηκε τότε στους ειδωλολάτρες σοφούς, και τους παρότρυνε να τον θεραπεύσουν με την σοφία τους. Εκείνοι εξεπλάγησαν και είπαν πως δεν μπορούν να κάνουν θαύματα. Ο Μ. Αντώνιος αφού προσευχήθηκε, σταύρωσε τον δαιμονισμένο και ω του θαύματος, αμέσως θεραπεύθηκε πλήρως.
     Και ολοκληρώνει την διήγησή του ο Μ. Αθανάσιος, λέγοντας:
     «Και οι μεν λεγόμενοι φιλόσοφοι εθαύμαζον, και αληθως εξεπλήττοντο επί τη συνέσει του ανδρός και τω γενομένω σημείω».

12.      Η θεολογική σημασία του Τιμίου Σταυρού στη ζωή των χριστιανών
     Ο Απόστολος Παύλος στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή του, τονίζει:
     «Ο λόγος γάρ ο του Σταυρου, τοις μέν απολλυμένοις μωρία εστί, τοις δε σωζομένοις ημιν δύναμις Θεου εστί». Δηλαδή, ο λόγος περί Σταυρού για τους μη πιστούς είναι ανοησία, ενώ για τους χριστιανούς είναι η δύναμις του Θεού.
     Για μας τους πιστούς ο Σταυρός έχει πολλαπλή σημασία. Ο Σταυρός είναι η δύναμίς μας, είναι το σύμβολο της νίκης, είναι το σύμβολο της υπομονής, είναι το σύμβολο του αγώνα. Ακόμη και η αγάπη των χριστιανών πρέπει να έχει σταυροειδή κατεύθυνση. Δηλαδή κατακόρυφη κατεύθυνση, που σημαίνει αγάπη του πιστού προς τον Τριαδικό Θεό, αλλά και οριζόντια που σημαίνει αγάπη προς τον πλησίον. Αν από την σταυροειδή αγάπη αφαιρέσεις μία από τις δύο κατευθύνσεις, τότε παύει να είναι χριστιανική και υποβιβάζεται σε κοσμική.
     Ο Κύριος Ιησούς Χριστός μας, μας ξεκαθάρισε:
     «Οστις θέλει οπίσω μου ελθειν απαρνησάσθω σ’ εαυτόν και αράτω τον Σταυρόν αυτου και ακολουθήτω μοι».
     Βλέπετε αγαπητοί μου αδελφοί, ο Κύριός μας προτείνει άρση του Σταυρού. Δηλαδή, ο καθένας μας φέρει ένα σταυρό στις πλάτες του. Αυτός μπορεί να είναι μια ασθένεια, μια δυσκολία, μια δυσχέρεια στη ζωή. Αυτές τις δυσκολίες πρέπει να τις υπομένει καρτερικά ο χριστιανός, αλλά και να τις αντιμετωπίζει γενναία, με την ελπίδα που μας δίνει ο Χριστός μας.
     Η άρση του σταυρού όμως σημαίνει και άρση των παθών μας και κάθαρση από αυτά.
     Άρση του σταυρού μπορεί να σημαίνει και κάποιο έργο που μας έχει αναθέσει η εκκλησία μας και αυτό πρέπει να το ολοκληρώσουμε με άψογο τρόπο.
     Όταν ο Κύριός μας επέλεξε τους μαθητές Του και τους ζήτησε να κηρύξουν τον Λόγο Του στα πέρατα της οικουμένης, αυτό ήταν ένας σταυρός για τους μαθητές, τον οποίο όμως σηκώνοντάς τον, έφεραν επάξια εις πέρας την αποστολή τους. Γι’ αυτό τους δόθηκε ο στέφανος της δόξης.
     Ας μελετήσουμε όμως λίγο πιο προσεκτικά τα λόγια του Κυρίου. Μαζί με την άρση του σταυρού, μας ζητάει και άρνηση του εαυτού μας. Πώς συνδέει αυτά τα δύο ο Χριστός μας; Τα συνδέει με την ταπείνωση. Γιατί άρνηση του εγωισμού, σημαίνει ταπείνωση. Απάρνηση του θελήματός μας, σημαίνει ότι εργαζόμαστε για την δόξα και την αγάπη του Θεού.
     Άρα λοιπόν κάθε δυσκολία που υπομένουμε, κάθε σταυρό που φέρουμε, κάθε ασθένεια που εγκαρτερούμε, κάθε έργο που μας ανατίθεται από την εκκλησία και το διεκπεραιώνουμε, πρέπει να το κάνουμε όχι για την προσωπική μας προβολή, όχι για το εγώ μας, όχι για την ικανοποίηση της υπερηφάνειας και της εγωπάθειάς μας, αλλά για την αγάπη και την δόξα του Χριστού.
     Γι’ αυτό όταν το έργο μας δεν αναγνωρίζεται, όταν δεν ακούμε συγχαρητήρια και επαίνους, όταν δεν μας επιβραβεύει κανείς για τις αγαθοεργίες μας, ουσιαστικά πρέπει να χαιρόμαστε. Και αυτό επειδή κάθε μνημόνευση, ευφημισμός, εγκώμιο ή ηθική αμοιβή της προσωπικότητάς μας, είναι δυνατόν να τονώσει τον εγωισμό μας και να μας ρίξει στην υπερηφάνεια.
     Αυτό, αγαπητοί μου αδελφοί, πρέπει να το προσέξουμε για να αποφύγουμε τέτοιου είδους παγίδες. Εμείς δεν έχουμε τίποτα να καυχηθούμε.
     Ο Άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης μας λέει «Μη γένοιτο, φήσιν, επί τινί άλλω καυχάσθαι, ει μη επί τω Σταυρώ του Χριστού». Δηλαδή δεν έχουμε τίποτα εμείς να καυχηθούμε παρά μόνον για τον Σταυρό του Χριστού.
     Σημαντική θέση κατέχει ο Σταυρός στην λειτουργική ζωή της εκκλησίας μας. Σε κάθε μυστήριο είναι απαραίτητη η σταυροειδής ευλογία από τον ιερέα.
     Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η σταυροειδής χάραξις επί του άρτου στη Θεία Ευχαριστία.
     Ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων συμβουλεύει τους Χριστιανούς, να κάνουν το Σταυρό τους όταν τρώνε, όταν πίνουν, όταν σηκώνονται, όταν κάθονται, όταν μιλούν, όταν περπατούν και γενικά σε κάθε περίσταση.
     Ο Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης μας δίνει μια άλλη ερμηνεία του σταυρού που σχηματίζουμε στο σώμα μας. Μας λέει πως κάθε φορά που κάνουμε τον Σταυρό μας και θέτουμε τα 3 δάχτυλα στο μέτωπό μας, ομολογούμε πως ο Λόγος του Θεού ήταν στον ουρανό, στα δεξιά του Πατρός.
     Όταν φέρουμε το χέρι μας κάτω επί της κοιλίας ομολογούμε την άσπιλο σύλληψη της Θεοτόκου και την ενανθρώπηση του Χριστού.
     Όταν φέρουμε το χέρι μας στο δεξί ώμο ομολογούμε την ανάληψη του Χριστού από την γη και την άνοδο του εις τον ουρανόν εις τα δεξιά του Πατρός.
     Και όταν φέρουμε το χέρι μας στον αριστερό ώμο ομολογούμε την επάνοδο του Χριστού στην γη, κατά την Δευτέραν και ένδοξον Παρουσία Του.
     Τον Σταυρό τον ονομάζουμε ζωοποιό. Να δούμε λίγο γιατί του έδωσε η εκκλησία μας αυτή την επωνυμία.
     Τον όρο αυτό τον χρησιμοποίησε ο Απόστολος Παύλος στην προς Κολασσαείς επιστολή του. «Νεκρούς όντας τοις παραπτώμασι της σαρκός ημών συνεζωποίησε ημάς εν αυτών». Και στην προς Εφεσίους Επιστολή«Δια του Σταυρού αποκτείνας την έχθραν». Δηλαδή, μας έδωσε ζωή ο Χριστός δια του Σταυρού αφού δι’ αυτού έσωσε την ανθρωπότητα και εξολόθρευσε τους δαίμονες.
     Αγαπητοί μου αδελφοί, στο λίγο χρόνο που είχαμε στη διάθεσή μας προσπαθήσαμε να αναδείξουμε την σημασία του Τιμίου και ζωοποιού Σταυρού στην ζωή της εκκλησίας μας και στη ζωή των Χριστιανών. Αυτός πρέπει να είναι το καύχημα μας και η δόξα μας.
     Θα ήθελα να κλείσει αυτήν την παρουσία περί σταυρού, ή γραφίδα του Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων: «Μη τοίνυν επαισχυνθώμεν τω Σταυρώ του Χριστού, αλλά καν άλλος αποκρύπτη συ φανερώς επί μετώπω σφραγίζου, ίνα οι Δαίμονες το σημείον ίδοντες το Βασιλικόν, μακράν φυγώσι τρέμοντες». Δηλαδή, να μην ντρεπόμαστε να κάνουμε το σημείο του Σταυρού, αλλά ακόμα και αν κάποιος τον κάνει κρυφά, εσύ φανερά να κάνεις τον Σταυρό σου, για να τον δουν οι δαίμονες και να φύγουν μακριά τρέμοντας.

     Αγαπητοί μου αδελφοί, οποιαδήποτε παράβλεψη ή αστοχία, παρακαλώ να την χρεώσετε στην ανθρώπινη  αδυναμία, να παρουσιασθεί ένα τόσο σημαντικό θέμα. Η οποιαδήποτε ωφέλεια μας είναι σίγουρα δωρεά του Αγίου Πνεύματος και του Τιμίου Σταυρού.

Τρίτη 7 Μαρτίου 2017

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ Ή ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΗ ΠΙΣΤΗ; (Μητροπολίτου Γ.Ο.Χ. Θεσσαλονίκης κ. Γρηγορίου)

Αποτέλεσμα εικόνας για Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας

Σεβ. Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης Γρηγορίου
greg
Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Καλλίνικε.
Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, σεβαστοὶ πατέρες, ἐκλεκτοὶ μοναχοὶ καὶ μοναχὲς, ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί.
Σήμερα Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, εἶναι ἡμέρα ἑόρτιος καὶ πανηγυρικὴ γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας. Ἱστορικὲς μνῆμες μὲ ἀγῶνες καὶ θυσίες καλούμαστε σήμερα νὰ τὶς περιγράψουμε καὶ νὰ τὶς θυμηθοῦμε. Ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς ἐδῶ μέσα ποὺ εἶχε τὴν εὐλογία σήμερα τὸ πρωὶ νὰ συμμετάσχει ἐνεργῶς στὴν Θεία Εὐχαριστία, σὲ ἕνα σημαντικὸ ποσοστὸ βίωσε μὲ μυστηριακὸ τρόπο τὴν λειτουργία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὴν καρδιά του. Ἐπίσης, θυμήθηκε κατὰ τὴν ἀνάγνωση τοῦ Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίαςὀνόματα, ἐποχές, γεγονότα καὶ θυσίες Ἁγίων προσώπων.
 ν θὰ θέλαμε νὰ ποῦμεκάτι παραπάνω χάριν ἐκείνων ποὺ γιὰ κάποια αἰτία δὲν πρόφθασαν ἤ δὲν εἶχαν τὴν δυνατότητα νὰ ἀκούσουν τὸ Συνοδικὸ τῆς Ὀρθοδοξίαςκαὶ βρίσκονται ἀνάμεσά μας, ἀλλὰ καὶ γιὰ ἐμᾶς τοὺς ἰδίους ποὺ ἤμασταν παρόντες τὸ πρωΐ, θὰ προσθέταμε τὰ ἑξῆς. Ἡ ὑπενθύμιση τοῦ ἱστορικοῦ πλαισίου κατὰ τὴν ἀνάγνωση τοῦ Συνοδικοῦ πραγματοποιεῖται κυρίως μὲ δύο τρόπους. Ὁ ἕνας τρόπος εἶναι ἱστορικὸς καὶ ὁ δεύτερος τρόποςλειτουργικός.
  πρῶτος τρόπος, ὁ ἱστορικός,εἶναιἡ ἁπλὴ ἱστορικὴ ἀναφορὰ γεγονότων ποὺ διαδραματίστηκαν σὲ δύο διαφορετικὲς περιόδους. Ἡ πρώτη περίοδος εἶναι ἡ ἐποχὴ τῆς εἰκονομαχίας τοῦ 8ου καὶ 9ου αἰῶνος,ὅπου καταδικάστηκαν οἱ εἰκονομάχοι,καὶ ἡ δεύτερη εἶναι ἡ ἐποχὴ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ τοῦ 14ου αἰῶνος, ὅπου καταδικάστηκε ὁ παπισμός καὶ εἰδικότερα ἡ ἀδιέξοδη φιλοσοφικὴ καὶ λογικὴ προσέγγιση γνώσεως καὶ ἑνώσεως μὲ τὸν Θεό, ποὺ χαρακτηρίζει κατὰ κύριο λόγο τὸν Παπισμό.
  δεύτερος τρόπος εἶναι ὁ λειτουργικός. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι τὰ ἱστορικὰ γεγονότα συνδέονται μὲ τὸ πραγματικό νόημα τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. Θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι λειτουργικὸς τρόπος εἶναι ἡ κινητοποίηση τοῦ ἀνθρώπου στὸ Θέλημα τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν συνέργεια τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ὅπως ἀκριβῶς ἔγινε σὲ κάθε βίο Ἁγίου προσώπου. Ἐπίσης θὰ λέγαμε ὅτι ὁ λειτουργικὸς τρόπος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ κινητοποιεῖ τὸν ἄνθρωπο γιὰ νὰ ἱκανοποιήσει τὶς πραγματικές του ἀνάγκες καὶ ὄχι τεχνητὲς δηλαδὴ ψευδαισθήσεις.
 Τὶ ἀκριβῶς εἶναι πραγματικὴ ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὶ τεχνητὲς ἤ ψευδαισθήσεις εἶναι σημεῖο καθοριστικὸ γιὰ τὴν πορεία τοῦ ἀνθρώπου. Οἱ πραγματικὲς καθώς καὶ οἱ ψεύτικες ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου συμβάλλουν ὄχι μόνο στὴν πορεία τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ καθορίζουν καὶ τὴν ποιότητα τῆς ζωῆς του.Ἐπίσης εἶναι ἀρκετὰ δύσκολο ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος νὰ καταλάβει ποῦ βρίσκεται ὁ ἑαυτός του. Πράγματι χρειάζεται βοήθεια ἀπὸ αὐθεντικὸ καὶ γνήσιο πνευματικὸ πατέρα. Ἄραγε ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος ἐπιδιώκει νὰ ἱκανοποιεῖ τὶς πραγματικὲς του ἀνάγκες ἤ βρίσκεται στὶς ψευδαισθήσεις του;Αὐτὸ εἶναι δύσκολο νὰ ἀπαντηθεῖ. Ἐξαρτᾶται κατὰ πόσον ὁ ἴδιος ἔχει μοιραστεῖ τὰ προβλήματα καὶ τὰ ἀδιέξοδα τῆς ζωῆς του μὲ ἕναν ἔμπειρο πνευματικό.
 ν θὰ θέλαμε νὰ προσεγγίσουμε τὸν ἄνθρωπο ποὺ δὲν μοιράζεται τὴν ζωή του μὲ ἕναν πνευματικὸ πατέρα, δηλαδὴ ποὺ δὲν ἐξομολογεῖται, ποὺδὲν ἔχει μυστηριακὴ ζωή, θὰ λέγαμε ὅτι ζεῖσὲ ψευδαισθήσεις. Νομίζει πὼς ζεῖ κάτι ἀληθινό, ἐνῶ εἶναι ψεύτικο. Τὸ ἐπιβαρυντικὸ γιὰ ἐκεῖνον εἶναι ὅτι ἐπιδιώκει νὰ προβάλλει τὶς ψευδαισθήσεις του ὡς ἀλήθεια. Δηλαδὴ συνειδητὰ ἤ ἀσυνείδηταὁ ἄνθρωπος ἐξαπατᾶ τὸν ἑαυτό του καὶ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ τὸν περιβάλλουν. Δημιουργεῖ ἕνα τοξικὸ περιβάλλον καὶ προσελκύει ἀνθρώπους ποὺ τοὺς ἀρέσει νὰ ζοῦνε μὲ περιορισμένο ὀξυγόνο ζωῆς. Ἀπὸ πλευρᾶς μηχανισμοῦ παρατηρεῖται καὶ τὸ ἑξῆς: Ὅταν κάποιος ἐξαπατήσει τὸν ἑαυτό του, τότε ἐξαπατᾶ μὲ μεγαλύτερη εὐκολία καὶ τὰ θύματά του, ἀλλὰ καὶ τὰ ἴδια τὰ θύματα ἐνισχύουν τὶς ψευδαισθήσεις τόσο τοῦ δημιουργοῦ τους, ὅσων καὶ τῶν ἑαυτῶν τους. Ὑπάρχει δηλαδὴ φαῦλος κύκλος.
  ἄνθρωπος ὅμως ποὺ ἐπιδιώκει νὰ ζεῖ τὶς πραγματικές του ἀνάγκες εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἀναπνέει καθαρὸ ἀέρα. Εἶναι αὐτὸς ποὺ μέσα ἀπὸ τὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς ἀνακαλύπτει νέα μονοπάτια διαδρομῆς συνάντησης μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὸν συνάνθρωπο. Τὸ κάθε του βῆμα, χωρὶς νὰ τὸ ἐπιδιώκει, ἀφήνει ἕνα χνάρι πίσω του, τὸ ὁποῖο τὸ ἀκολουθοῦν ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ ζοῦνε ἐλεύθερα καὶ νὰ ἀκολουθοῦν τὸ Θέλημα τοῦ Θεοῦ χωρὶς ἐκβιασμοὺς καὶ διλήμματα. Εἶναι σὰν νὰ τοὺς ψιθυρίζουνστὸν νοῦ καὶ στὴν καρδιά τους τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν». Ἀπὸ πλευρᾶς μηχανισμοῦ εἶναι ὁ ἴδιος τρόπος, ὅπως ὁ Χριστὸς σχετιζόταν μὲ τοὺς μαθητές Του. Ὁ Χριστὸς γνώριζε τὶ ἔκανε, γι’ αὐτὸ καὶ σταυρώθηκε. Τὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ τὸ παρέδωσε ὁ Χριστὸς σὲ ὅλους ἐκείνους ποὺ κατάλαβαν ὅτι ἡ σωτηρία τους ἔρχεται μέσα ἀπὸ προσωπικὸ γολγοθᾶ. Ὁ σταυρὸς καὶ ὁ γολγοθᾶς εἶναι ἀποκάλυψη καὶ ὄχι ἀδιέξοδο ζωῆς.
  σημερινὴ ἑορτὴ εἶναι ἀποκάλυψη Θεανθρώπινη, δὲν εἶναι ἀνθρώπινη κατασκευή. Εἶναι ἡ ἀναστήλωση τῶν ἱερῶν Εἰκόνων μὲ τὴν ἐπισφράγιση τῆς θεοπνευστίαςτῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς 7ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου,ἐνῶ τὸ 843 καθιερώθηκε νὰ ἑορτάζεται αὐτὴ τὴν ἡμέρα, τὴν πρώτη Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν,ἡ ἑόρτιος νίκη κατὰ τῆς αἱρέσεως τῆς εἰκονομαχίας. Μέσα ἀπὸ μία σύντομη ἱστορικὴ ἀνασκόπηση εὔκολα ὁ ἐρευνητὴς μπορεῖ νὰ διαπιστώσει ὅτι στοὺς εἰκονόφιλους κάθε τους κίνηση τὴν ἐπισφράγιζε ὁ Θεὸς μὲ τὴν παρουσία Του. Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ εἰδοποιὸς διαφορὰ μὲ τὴν ἀνθρώπινη κατασκευή. Ὁ Θεός ἀποκαλύπτει τὴν παρουσία Του στὴν Ἐκκλησία Του καὶ ἑλκύει ἐκείνους ποὺ θέλουν νὰ τὸν ἀκολουθήσουν.
 Αὐτὴ ἡ παρουσία Του ἦταν καὶ μὲ πολλὰ θαύματα μέσω τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων. Νὰ θυμηθοῦμε τὸ θαῦμα τῆς εἰκόνας τοῦ Χριστοῦ στὴν Βηρυτό, ὅπου μὲ τὰ θαύματα τὰ ὁποία ἐπιτελοῦσε καθημερινῶς γύρισε ὁλόκληρη συναγωγὴ Ἐβραίων μὲ τὴν Ὀρθόδοξο Πίστη; Ἤ να ποῦμε τὸ θαῦμα τῆς ἱερᾶς εἰκόνος τῆς Παναγίας ποὺ ἔκανε καλὰ τὸν τελευταῖο εἰκονομάχο αὐτοκράτορα Θεόφιλο; Αὐτὰ καὶ ἄλλα πολλὰ εἶναι ἀρκετὰ εὔκολο νὰ τὰ ἀναζητήσει κάποιος καὶ νὰ καταλάβει ὅτι ὁ Θεὸς ἀποκαλύπτει τὴν παρουσία Τουγενικῶς σὲ ἐκείνους ποὺ θέλουν νὰ τὸν ἀκολουθοῦν, καὶ εἰδικῶς σὲ περιπτώσεις ὅταν ὁ Θεὸς θέλει νὰ ἀποκαλύπτει τὸ Θέλημα Του, ὅπως Ἐκεῖνος θέλει.
 νας ἄλλος τρόπος ποὺ φανερώνει ὅτι εἶναι Θεανθρώπινη ἀποκάλυψη αὐτὴ ἡ ἡμέρα καὶ ὄχι ἀνθρώπινη κατασκευή, εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς ἀποκαλύπτεται σὲ ἀνθρώπους ποὺ μποροῦν νὰ ἀντέξουν νὰ δοῦνε τὸ φῶς Του. Εἶναι οἱ φίλοι καὶ οἱ Ἅγιοί Του. Πιστοποιητικὸ γνησιότητας ὅτι πράγματι ἦταν Ἅγιοί Του καὶ ὅτι πράγματι ἀποκαλύφθηκε σὲ αὐτοὺς εἶναι ὅτι ἄφησε πίσω τὰ Ἱερὰ Λείψανά τους νὰ εὐωδιάζουν καὶ νὰ θαυματουργοῦν.Γιατὶ ἄραγε νὰ ἀφήνει ἄφθαρτα τὰ Λείψανα ὁ Θεὸς κάποιων Ἁγίων Του; Ὁ λόγος ποὺ ἀφήνει ὁ Θεὸς νὰ ὑπάρχουν τὰ Λείψανα τῶν Ἁγίων εἶναι γιὰ τὸν ἁγιασμὸ τῶν πιστῶν ἀφ᾽ ἑνὸς καὶ ἀφ᾽ ἑτέρου νὰ ἀκολουθοῦν οἱ ἄνθρωποι τὸ παράδειγμα καὶ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Του. Ἑπομένως Θεανθρώπινη ἀποκάλυψη δὲν εἶναι μόνον ὅτι ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ ποὺ πραγματοποιεῖται ἀπὸ τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τὸν Κ.Η.Ι.Χ., ἀλλὰ καὶ ὅτι συμμετέχει σὲ αὐτὸ τὸ μυστήριο καὶ ὁ ἄνθρωπος μέσῳ τῶν Ἁγίων του. Ὅπως ἡ Παναγία συμμετεῖχε στὴν Ἐνανθρώπηση, ἔτσι καὶ ὁ κάθε Ἅγιος συμμετέχει στὸ σωτηριολογικὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ.
 Λαμπρὸ παράδειγμα εἶναι ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Θὰ δοῦμε σὲ αὐτὸ τὸ παράδειγμα ὅτι ὁ Θεὸς συνεργοῦσε καὶ ἀπεκάλυπτε τὸ Θελημά Του μέσῳ τῶν Ἁγίων Του καὶ ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος συμμετεῖχε. Τὰ λείψανα τοῦἉγίου ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ εὐωδίαζαν καὶ θαυματουργοῦσαν, ἀλλὰ ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο ἔχει ἰδιαίτερη ἀξία γιὰ μᾶς σήμερα σὲ σχέση μὲ τὸν Παπισμὸ εἶναι ἡδιδασκαλία τοῦ Ἁγίου. Εἶπε κάτι πολὺ σημαντικό. Διετύπωσε πὼς γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὰ δόγματα τῆς Ἐκκλησίας θὰ πρέπει νὰ ἔχουμε καθαρὴ καρδιά. Ἡ κατανόηση τῶν δογμάτων γίνεται μόνονὅταν ὁ Θεὸς ἀποκαλύπτεται μέσα στὴν καθαρὴ καρδιὰ τοῦ θεόπτη Ἁγίου. Οἱ Παπικοὶ δὲν πιστεύουν κάτι τέτοιο.
 Νομίζουν ὅτι ὅσο περισσότερο διαβάζει κάποιος καὶ γνωρίζει ἀρχαία ἑλληνικὴ φιλοσοφία, ἄλλο τόσο μπορεῖ νὰ φθάσει στὴν εὐδαιμονία. Εὐδαιμονία ὁρίζουν τὸν Παράδεισο ὡς μία στατικὴ εὐχάριστη κατάσταση. Κάτι τέτοιο δὲν ὑπάρχει καὶ αὐτὸ εἶναι μία ἀνθρώπινη κατασκευή. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος εἶναι σαφὴς ἐπ᾽ αὐτοῦ ὅταν λέγει: Ὁ Παράδεισος δὲν εἶναι μία στατικὴ κατάσταση, ἀλλὰ μία ἀτέλεστη τελειότης. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ τελειότητα ὅλο καὶ περισσότερο αὐξάνεται, ὅλο καὶ περισσότερο τελειοῦται. Ἐπ᾽ αὐτοῦ τοῦ θέματος ὁ Ἅγιος ἐπειδὴ εἶχε ἐμπειρία ἀκτίστου φωτός, γι’ αὐτὸ καὶ εὐωδίασαν τὰ λείψανά του, γι’ αὐτὸ καὶ συμμετεῖχε στὸ σωτηριολογικὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ, γι’ αὐτὸ καὶ ἡ διδασκαλία του εἶναι Θεανθρώπινη καὶ ὄχι ἀνθρώπινη κατασκευή. 
 δῶ μποροῦμε νὰ καταλάβουμε μία ποιοτικὴ διαφορὰ μεταξὺ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ τοῦ Παπισμοῦ, ποὺ εἶναι μία κατασκευή. Αὐτὴ εἶναι ὅτι καθένας ἀπὸ ἐμᾶς μπορεῖ ἐὰν θέλει νὰ βιώσει τὴν ἀλήθεια, ἐνῶ στὸν Παπισμὸ μόνον οἱ ὀλίγοι ὅπως λένε, ἀλλὰ τελικὰ βιώνουν ψευδαισθήσεις καὶ κατασκευές. Μία δεύτερη διαφορὰ ποὺ θέλουμε νὰ ἐπισημάνουμε εἶναι στὸν τρόπο γνώσεως τοῦ Θεοῦ. Οἱ Παπικοὶ λένε ὅτι ἀφοῦ γνωρίσεις φιλοσοφία καὶ ἀφοῦ μάθεις πολλὰ καὶ σημαντικά, τότε ἔρχεται ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ, τότε γνωρίζεις τὸν Θεό. Στὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση γιὰ νὰ γνωρίσει κάποιος τὸν Θεὸ ἀπαιτεῖται νὰ μάθει τὴν τέχνη τῆς κάθαρσης τῆς καρδιᾶς. Ὁ χρόνος μπορεῖ νὰ εἶναι ἄμεσος,ἀλλὰ ἴσως νὰ χρειαστοῦν καὶ χρόνια. Ὁ χρόνος θὰ ἐξαρτηθεῖ ἀπὸ τὴν δύναμη τῆς μετανοίας τοῦ ἀνθρώπου.
 Οἱ δύο παραπάνω ποιοτικὲς διαφορὲς φανερώνουν ἐπίσης τὴν Θεανθρώπινη ἀποκάλυψη, καθὼς καὶ τὴν ἀνθρώπινη κατασκευή. Ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση δείχνει ὅτι μποροῦν νὰ συμμετέχουν ὅλοι στὴν ἀλήθεια καὶ ὄχι μία κατηγορία ἀνθρώπων, ὅπως στὸν Παπισμό. Ὁ τρόπος νὰ γνωρίσει τὴν ἀλήθεια κάποιος εἶναι πιὸ ἁπλὸς καὶ ἄμεσος,ἐνῶ στὸν Παπισμὸ πιὸ σύνθετος ποὺ φέρνει σύγχυση. Ἡ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ σύμφωνα μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση ἐφόσον εἶναι γιὰ ὅλους, τότε εἶναι ἀληθινὴ καὶ ἀποκαλυπτική. Γιὰ τοὺς Παπικοὺς ὅμως ἡ ἀλήθεια κατανοεῖται μόνον ἀπὸ τοὺς λίγους, ἀπὸ μία συγκεκριμένη κατηγορία ἀνθρώπων,ἑπομένως ἐδῶ ἡ ἀλήθεια δὲν εἶναι ἀποκαλυπτική, ἀλλὰ κατασκευασμένη καὶ φοβική.
 ,τι στηρίζεται στὸν φόβο, εἶναι ἀνθρώπινη κατασκευή. Στὴν Δύση κατασκεύασαν τὸν φόβο καὶ τὴν τιμωρία. Δὲν κατάλαβε ὁ δυτικὸς κόσμος ὅτι ὁ ὁ φόβος εἶναι χειραφέτηση, ψυχολογικὴ ὁμηρία καὶ πνευματικὸς ἐκβιασμός. Πάνω σὲ αὐτὰ τὰ χαρακτηριστικὰ στηρίχθηκε ὁ θεολογικὸς Μεσαίωνας τῆς Δύσεως καὶ μετατράπηκε σὲ κοινωνικὴ στάση ζωῆς καὶ συμπεριφορᾶς μὲ «λαμπρὸ» παράδειγμα τὴν ἱερὰ ἐξέταση, ὅπου στὴν οὐσία καίγανε ζωντανοὺς ὅσους ὑποπτευόντουσαν ἀπὸ τοὺς χριστιανούς τους ὅτι παρέκκλιναν ἀπὸ τὸν κανόνα τῆς κατασκευασμένης πίστεώς τους. Ἕνα ἄλλο παράδειγμα ἦταν καὶ οἱ ἐννέα σταυροφορίες στοὺς Ἁγίους Τόπους ποὺ ἔκαναν οἱ σταυροφόροι. Τελικὰ τὶς περισσότερες φορὲς λαφυραγωγοῦσαν καὶ βεβήλωναν ὀρθοδόξους ναοὺς καὶ ἱερὰ Λείψανα Ἁγίων μας, παρὰ ὅτι βοήθησαν τοὺς Ἁγίους Τόπους.
 Μία σύγχρονη κατασκευασμένη ἀλήθεια εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός. Ἐδῶ δὲν ὑπάρχουν λογικὰ σχήματα γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ κατανοήσουμε τὴν κατασκευὴ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Εἶναι ἡ λογικὴ τοῦ παραλόγου καὶ τῆς σύγχυσης. Ἡ λογικὴ τοῦ παραλόγου λέγει, ὅ,τι Θεό πιστεύεις τελικὰ εἶσαι ἐντάξει. Θὰ μποροῦσαμε νὰ ποῦμε ὅτι εἶναι ἡ λογικὴ τοῦ παραδόξου. Ἐνῶ σὲ πρῶτο ἐπίπεδο βλέπεις ἀπὸ κοντὰ κάποια φύλα ἕνα κῆπο ἐνδεχομένως, ἀπὸ μακριὰ σὲ δεύτερο ἐπίπεδο βλέπεις ὅλα τὰ ὡραῖα φύλα νὰ συνθέτουν μία ἄλλη εἰκόνα ποὺ τρομάζει τὸν παρατηρητή. Ἡ φωτογραφία εἶναι κατατοπιστικὴ τῆς κατασκευῆς καὶ τῶν ψευδαισθήσεων.
 Μία ἐπίσης κατασκευασμένη ἀλήθεια εἶναι ἡ λεγόμενη Σύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης. Ἐκεῖ δομοῦν κάτι ἐξαιρετικὰ πολὺ πρωτότυπο σὲ σχέση μὲ τὸ παρελθόν. Παρουσιάζουν ἕνα διαφορετικὸ μοντέλο Συνόδου σὲ σχέση μὲ τὶς προηγούμενες Συνόδους. Τὴν ἐν λόγῳ Σύνοδο τὴν ὀνομάζουν Πανορθόδοξη. Ἀπ’ ὅ,τι γνωρίζουμε ὅμως, Πανορθόδοξη Σύνοδος μὲ ἰδιαίτερο καὶ κυρίαρχο χαρακτηριστικὸ ἐκτὸς τῶν ἄλλων εἶναι νὰ μνημονεύει προηγούμενες Συνόδους ποὺ καταδικάστηκαν αἱρετικοί, γιὰ νὰ δείχνει μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο καὶ τὴν συνέχεια καὶ τὴν σύνδεση μὲ τὴν ἱστορία.
 Σὲ αὐτὴ τὴν Σύνοδο δὲν ὑπῆρξε κάτι τέτοιο. Ἐπίσης δὲν κατονόμασε κάποια αἵρεση. Τὸ ὅτι δὲν ἀντιλήφθηκαν κάποια αἵρεση,αὐτὸ σημαίνει ὅτι τὸ αἰσθητήριο νὰ ἀναγνωρίζει σύγχρονες πνευματικὲς ἀπειλὲς δὲν εἶναι ἐνεργοποιημένο. Τελικὰ πρωτοτύπησαν. Δὲν βρῆκαν αἵρεση. Ἐπίσης ἔκαναν καὶ κάτι παραπάνω σὲ πρωτοτυπία. Ὀνόμασαν ὡς ἐκκλησίες τοὺς ἑτεροδόξους, δηλαδή τοὺς αἱρετικούς. Ἑπομένως, ὅ,τι εἴδαμε στὴν ἐν λόγω σύνοδο εἶναι μία ἀνθρώπινη κατασκευὴ ποὺ ἔρχεται νὰ ὑποστηρίξει ἀνθρώπινες σκοπιμότητες καὶ ὄχι τὸ Θέλημα τοῦ Θεοῦ.
 να ἄλλο σημαντικὸ στοιχεῖο εἶναι ὅτι ὑπάρχει μία κατασκευασμένη ἀσάφεια. Αὐτὸ πολύ πιθανὸν νὰ ἐξυπηρετήσει ἄλλες μεθοδεύσεις στὸν μέλλον. Φαίνεται περισσότερο στὰ κείμενά τους διπλωματία, παρά γλῶσσα ἀληθείας καὶ ἀγάπης. Δὲν φαίνεται ὅτι ἐκφράζει καὶ στοιχειώδη ἀγάπη, διότι ἐγκαταλείπει τὸν δυτικὸ ἄνθρωπο, ποὺ ἀνήκει στὴν ὁποιαδήποτε αἵρεση,μόνο του χωρὶς ἐλπίδα. Δὲν τὸν βοηθάεινὰ σκεφτεῖ διαφορετικά, νὰ προσανατολιστεῖ πνευματικά.Τελικῶς αὐτὸ ποὺ ἔχει σημασία εἶναι τὶ εἶναι ἡ Σύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου Κρήτης; Εἶναιτελικῶς κατασκεύασμα ἀνθρώπινο ἤ Θεανθρώπινη παρουσία;Σύμφωνα μὲ τὰ γραφόμενά τους  φάνηκε ὅτι περπατᾶνε σὲ ἀνθρώπινες κατασκευές, χωρὶς νὰ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὸν Δημιουργὸ ποὺ δὲν βλέπουν, καὶ τὸν ἄνθρωπο ποὺ βλέπουν τὸν ἄφησαν μόνο του ἀνυπεράσπιστο σὲ αἱρέσεις.
 Παρόμοιες Σύνοδοι ποὺ ἤθελαν νὰ καταργήσουν τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη ἦταν καὶ ἐπὶ ἐποχῆς τῆς εἰκονομαχίας. Ὑπῆρξαν ἀποφάσεις συνόδων καὶ διατάγματα αὐτοκρατορικὰ γιὰ τὴν ἀποκαθήλωση καὶ τὴν μὴ προσκύνηση τῶν ἱερῶν Εἰκόνων. Τὰ ἱερὰ Λείψανα τὰ πετοῦσαν σὲ ἀποχετεύσεις τῆς ἐποχῆς τους καὶ ἐδίωκαν ἐκείνους ποὺ προσκυνοῦσαν τὶς Ἱερὲς Εἰκόνες καὶ τὰ Ἱερὰ Λείψανα. Στὴν ἐποχὴ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κάτι ἀντίστοιχο ὑπῆρξε. Ὡστόσο ὅμως ἦταν θέμα χρόνου νὰ καταρρεύσει τὸ ψεῦδος καὶ ἡ κατασκευασμένη ἀλήθεια. Ὅπως καὶ ἔγινε.
 Σήμερα οἱ κατασκευὲς ψεύτικων ἀληθειῶν τελικὰ εἶναι μία ἀπάτη, μία φάρσα, ἕνα καλοστημένο ψέμα,ποὺ γίνεται σὲ πολλὰ ἐπίπεδα στὴν κοινωνία μας, ὅπως σὲ θεσμοὺς καὶ ἀξίες. Ἐκεῖποὺ παρατηρεῖται κρίση σὲ κοινωνικὸ καὶ προσωπικὸ ἐπίπεδο, ἐκεῖ διαπιστώνονταιπίσω ἀπὸ τὴν κρίση καὶ οἱ κατασκευασμένες ἀλήθειες. Ἡ κατασκευασμένη ἀλήθεια εἶναι ἀνάλογη μὲ τὸ νόημα τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου καὶ αὐτὸ φαίνεται λογικὸ. Ἄν δηλαδὴ ὁ ἄνθρωπος θέλει νὰ ζεῖ τὴν ἀλήθεια, τότε δὲν κατασκευάζει ἀλήθειες, διότι πολὺ ἁπλὰ ζεῖ τὴν ἀλήθεια καὶ δὲν ἔχει ἀνάγκη κατασκευὲς περὶ τῆς ἀληθείας. Ἄν ὅμως ὁ ἄνθρωπος δὲν ζεῖ τὴν ἀλήθεια, τότε κατασκευάζει ἀλήθειες γιὰνὰ προβάλλει τὸν ἑαυτό του μέσα ἀπὸ αὐτὲς τὶς κατασκευές. Τὸ κάνει, διότι τὸ ἔχει ἀνάγκη. Ἡ ἀνάγκη ὅμως δὲν εἶναι ἀληθινή, ἀλλὰ μοιάζει μὲ ἀληθινὴ ποὺ τελικὰ εἶναι ψεύτικη. Ἐδῶ ἐνεργοποιοῦνται καὶ οἱ ψευδαισθήσεις, ποὺ εἶναι ἀνάλογες μὲ τὶς κατασκευασμένες ἀλήθειες.
 Οἱ κατασκευὲς ἀφοροῦν κυρίως τοὺς ρόλους. Ὁ ρόλος εἶναι ἀνάλογος μὲ τὸ ἔργο ποὺ ἐπιτελεῖται. Ἕνα παράδειγμα κατασκευῆς ρόλου εἶναι ὁ ρόλος τοῦ γονέα. Ἐὰν ὑπάρχει σήμερα κρίση στὴν κοινωνία σὲ πολλοὺς τομεῖς, εἶναι διότιἡ ἴδια ἡ οἰκογένεια περνάει κρίση. Πολλοὶ εἶναι οἱ γονεῖς ποὺ λένε στὰ παιδιά τους: μὴν τὸν κάνεις αὐτό, ὅταν οἱ ἴδιοι κάνουν τὸ ἀντίθετο π.χ. μήν καπνίζεις παιδί μου, ἀλλὰ ἐγὼ καπνίζω. Ὁ ἴδιος ὁ γονέας λέει, πήγαινε παιδί μου κατηχητικό, ἀλλὰ ὁ ἴδιος δὲν πάει στὴν Ἐκκλησία. Ὁ σύγχρονος γονιὸς δίνει στὸ παιδί του ὅ,τι τὸ καλύτερο πιστεύει, ἀλλὰ στὸ προηγούμενο παραδείγματα διδάσκει ἀρνητικὰμὲ τὸ παράδειγμά του.
 Λέει δηλαδή, παιδί μου ὅταν μεγαλώσεις θὰ μπορεῖς καὶ ἐσὺ νὰ καπνίζεις καὶ νὰ μὴν πηγαίνεις στὴν ἐκκλησία, ὅπως ἐγώ. Ἁπλὰ νὰ κάνεις ὑπομονὴ μέχρι νὰ μεγαλώσεις. Αὐτὸ εἶναι ἕνα ἁπλὸ παράδειγμα, γιὰ νὰ καταλάβουμε ὅτι ὁ γονιὸς στὸ συγκεκριμένο παράδειγμα ἔχει κατασκευάσει μία ψευδῆ εἰκόνα γιὰ τὸν ρόλο του, ποὺ ὁ ἴδιος ὁ ρόλος του ὑπονομεύει τὴν ζωὴ τοῦ παιδιοῦ του μὲ τὸ παράδειγμά του. Βρίσκεται στὸν κόσμο ποὺ ἔχει κατασκευάσει.
 ν θὰ θέλαμε νὰ δοῦμε ἄλλες περιπτώσεις πιὸ σύνθετες, θὰ διαπιστώναμε ὅτι τελικῶς ἡ σύγχρονη οἰκογένεια λειτουργεῖ παθολογικὰ σὲ βαθμὸ ποὺ μπορεῖ κάποιος νὰ πεῖ, ὅτι εἶναι ἐργαστῆρι ψυχοπαθολογίας. Μέσα ἐκεῖ κατασκευάζονται προσωπικότητες μὲσυναισθηματικὲς διαταραχές, μὲ συννοσηρότητα ἕως καὶ ἀκραῖες περιπτώσεις ὅπως τῆς σχιζοφρένειας. Ἐπίσης, σύγχρονες ἔρευνες ἔχουν δείξει ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία κασκευάζεται συναισθηματικῶς μέσα ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν οἰκογένεια, ὅταν αὐτὴ λειτουργεῖ μὲ λανθασμένους ρόλους ἰδιαιτέρως τῶν γονέων.
 Δηλαδή, γονεῖς μὲ διαφορετικὴ συμπεριφορὰ σὲ σχέση μὲ τὸ φύλο τους, ἡ ὑπερβολικὴ καὶ ἡ ἐκτὸς ὁρίων στάση ζωῆς σὲ ἐπίκαιρα θέματα, ἐπηρεάζουν τὸ παιδὶ σημαντικὰ στὸ συναίσθημά του. Ἕνα παράδειγμα λανθασμένου ρόλου εἶναι ὅταν λέει μία γυναίκα σὲ ὅλους: Ἐγὼ εἶμαι ἡ κολώνα τοῦ σπιτιοῦ. Δείχνει σαφῶς τὸν λανθασμένο ρόλο της καὶ τὴν κατασκευασμένη ἀλήθειά της, ποὺ ἐξυπηρετεῖ τὸν δικό της κατασκευασμένο ρόλο, ποὺ τελικὰ ὑπονομεύει τὴν ἴδια, τὰ παιδιά της καὶ τὴν κοινωνία κατὰ προέκταση.
 Τὰ πρόσωπα τῆς οἰκογένειας ποὺ πάσχουν ὅταν ἐνταχθοῦν μέσα στὴν κοινωνία, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο πάσχει καὶ τὸ κοινωνικὸ πλαίσιο. Ἄν θὰ θελαμε νὰ ἀλλάζαμε τὴν κοινωνία, θὰ δίναμε περισσότερη προσοχὴ στὴν οἰκογένεια. Ἄν θὰ θέλαμε νὰ δοῦμε τώρα πόσο εἶναι εὔκολοἤ δύσκολο νὰ ἀλλάξει ἡ κοινωνία μας, τότε θὰ βλέπαμε κατὰ πόσο μπορεῖ εὔκολα ἤ δύσκολα νὰ ἀλλάξει ὁ ἑαυτὸς τοῦ καθενός. Ἐὰν τελικὰ τὸ ἀποφασίζαμε νὰ ἀλλάξουμε,θα διαπιστώναμε μὲ βιωματικὸ τρόπο κατασκευὲς ποὺ ἐξαπάτησαν τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο σὲ προσωπικὸ καὶ κοινωνικὸ ἐπίπεδο.
 να ζήτημα, τὸ ὁποῖο ἀπασχολεῖ τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία καὶ μέσα ἀπὸ αὐτὸ φαίνονται κατασκευές, εἶναι ὅτι στὸ νέο πρόγραμμα ὕλης τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας περιλαμβάνει τὴν θεματικὴ ἑβδομάδα. Αὐτὸ τὸ θέμα ἀπὸ μόνο του θὰ μπορούσαμε νὰ ἀφιερώσουμε πολὺ χρόνο καὶ ἰδιαίτερη διάλεξη καὶ δὲν πρόκειτε σήμερα νὰ τὸ καλύψουμε διεξοδικῶς. Τὸ πρόγραμμα ὀνομάζεται σῶμα καὶ ταυτότητα. Περιέχει τρεῖς ἑνότητες. Ἡ πρώτη ἀφορᾶ τὴν διατροφὴ καὶ τὴν ποιότητα τῆς ζωῆς, ἡ δεύτερη τὴν πρόληψη τοῦ ἐθισμοῦ καὶ ἡ τρίτη τὶς λεγόμενες ἔμφυλες ταυτότητες. Μὲ λίγα λόγια μᾶς λένε: Στὴν πρώτη περίπτωση περὶ διατροφῆς,νὰ τρῶτε σωστά. Στὴν δεύτερη περίπτωση, νὰ προσέχετε τὶς οὐσίες νὰ μὴν ἐθιστεῖτε. Στὴν τρίτη περίπτωση, τώρα μπορεῖτε νὰ διαλέξετε τὸ φύλο σας.
 Εἶναι ξεκάθαρο ὅτι μὲ τὸ παραπάνω πρόγραμμα δείχνουν τελικὰ ὅτι οἱ ἐπνευστὲς τοῦ προγράμματος δὲν ἀσχολοῦνται εἰλικρινῶς μὲ παιδαγωγικὸ τρόπο. Δὲν ἀσχολοῦνται μὲ τὰ αἴτια, ἀλλὰ μὲ τὸ σύμπτωμα. Ἡ παχυσαρκία καὶ ἡ ἐξάρτηση ἔχουν βαθύτερα αἴτια συναισθηματικὰ καὶ ψυχολογικά, ποὺ αὐτὰ ἀντιμετωπίζονται μὲ βαθύτερες τομὲς στὴν κοινωνία μας, μὲ παρεμβάσεις τόσο στοὺς πάσχοντες ἀλλὰ κυρίως μέσα στὴν σύγχρονη οἰκογένεια. Ἡ τρίτη περίπτωση εἶναι μία στρέβλωση. Ἀντὶ νὰ ἐνισχυθεῖ ὁ νέος στὴν βιολογική του ταυτότητα, τελικὰ τὸν ἀποδομοῦν καὶ τοῦ φέρνουν σύγχυση. Σημαντικὸ ἔργο θὰ ἦταν νὰ τονιστεῖ ἡ ὑπάρχουσα ταυτότητα μὲ ρόλους καὶ συγκεκριμένα ἔργα.
 Σύμφωνα  μὲ αὐτὸ τὸ θέμα ποὺ θέτει ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία περὶ τῆς θεματικῆς ἑβδομάδας, παρατηροῦνται πολλές καὶ διαφορετικὲς κατασκευασμένες ἀλήθειες. Μία κοινωνικὴ κατασκευασμένη ψεύτικη ἀλήθεια εἶναι ἡ διατροφή. Πολλὰ εἶναι ποὺ δὲν πρέπει νὰ τρώει ὁ νέος ἀλλὰ δυστυχῶς σιτίζεται ἀκριβῶς ὅπως σιτίζεται καὶ ὁ μεγαλύτερός του. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὸν ἐθισμό. Ὁ νέος μαθαίνει τὸ ἀλκοὸλ διότι τὸ βλέπει στὸ κοντινὸ καὶ μακρυνό του περιβάλλον. Ἔμαθε ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους ὅτι ἡ μόνη παρηγοριὰ στὰ ἀδιέξοδα εἶναι τὸ ἀλκοόλ. Τὸ λάθος γίνεται συνήθεια καὶ ἡ συνήθεια μία κατασκευασμένη ἀλήθεια.
 Κατὰ παρόμοιο τρόπο πολλές ψεύτικες κατασκευασμένες ἀλήθειες ἔχουν δομηθεῖ σήμερα στὴν κοινωνία μας ἀκόμα καὶ στὴν περίπτωση τῆς ταυτότητας τοῦ φύλου. Τὸ θέμα εἶναι ἀρκετὰ σοβαρὸ καὶ μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπιστεῖ ὄχι μὲ ἄναρθρες φωνὲς καὶ συνθήματα, ἀλλὰ στὴν κατανόηση τῶν αἰτιῶν. Ὁ τρόπος γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὰ αἴτια εἶναι νὰ δοῦμε τὶς κατασκευὲς εἴτε προσωπικὲς εἴτε κοινωνικὲς ποὺ δομοῦνται ἀπὸ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο καὶ κατόπιν οἱ παρεμβάσεις θὰ ἔχουν μεγαλύτερη ἀποτελεσματικότητα.
 Τελικῶς οἱ κατασκευασμένες ἀλήθειες ποὺ βλέπουμε σὲ θεσμοὺς καὶ ἀξίες, εἶναι ὅτι νωρίτερα ὁ ἄνθρωπος ἔχει κατασκευάσει μὲ ψεύτικες ἀλήθειες ἕναν θεὸ ποὺ δὲν ὑπάρχει. Κατασκεύασε ἕναν θεὸ ποὺ νὰ ἐξυπηρετεῖ τὰ πάθη του, τὶς τεχνητές του ἀνάγκες, δηλαδὴ τὶς κατασκευασμένες ψεύτικες ἀλήθειες. Ἕναν θεὸ ὅπως κάποτε οἱ Ἰουδαῖοι δημιούργησαν ἕνα χρυσὸ μοσχάρι τὴν στιμὴ ποὺ ὁ Μωϋσῆς ἀπουσίαζε στὸ ὄρος Σινᾶ γιὰ νὰ παραλάβει τὶς δέκα ἐντολὲς. Τὸ δημιούργησαν γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσουν τὶς ψευδαισθήσεις τους. Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ συνειδητοποιήσει, ὅτι ἔχει κατασκευάσει μία θεολογία μέσα του ποὺ αὐτὴ τὴν στιγμὴ τοῦ καθορίζει τὴν καθημερινότητά του καὶ τὴν ποιότητα τῆς ζωῆς του. Εἶναι αὐτὴ ἡ θεολογία ποὺ ἀμέσως τοῦ καθορίζει τὸν τρόπο ποὺ θὰ δομίσει τοὺς θεσμοὺς καὶ τὶς ἀξίες τῆς κοινωνίας ποὺ ζεῖ.
 Δυστυχῶς, ὁ Οἰκουμενισμὸς σήμερα ἔχει κατασκευάσει ἕνα σύγχρονο χρυσὸ μοσχάρι μὲ θελογικὲς ἀσάφειες, ὅπως στην λεγόμενη Σύνοδο τοῦ Καλυμπαρίου, ποὺ ἐξαπατᾶ τὸν σύγχρονο ἕλληνα καὶ ἀφήνει ἀνυπεράσπιστο τὸν δυτικὸ ἄνθρωπο ἀνὰ τὴν οἰκουμένη, ἐγκαταλελειμμένο μόνο του μέσα στὴν αἵρεση, στὴν ἀσάφεια καὶ στὴν σύγχυση. Τὸ πιὸ σοβαρὸ ποὺ ἐπιτελεῖ σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο, εἶναι ὅτι ὁ τρόπος ποὺ ἀντιλαμβάνεται τὸν Θεό, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ἀντιλαμβάνεται θεσμοὺς καὶ ἀξίες. Ἡ θεολογία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ποὺ χαράζει ἡ κρατοῦσα ἐκκλησία, ἀλλοιώνει καὶ διαστρεβλώνει ἀρχές, ἤθη, θεσμούς, ἀξίες μὲ τὸν ἴδιο ἀκριβῶς τρόπο ποὺ κατανοεῖ τὸν Θεό. Ὅπως ὑποστηρίζουν ὅτι ὁ Θεὸς γίνεται κατανοητὸς ἀπὸ πολλὰ καὶ διαφορετικὰ θρησκεύματα, ἔτσι ἐπὶ παραδείγματι μπορεῖ νὰ κατανοήσει ὁ ἄνθρωπος τὴν πραγματική του ἀνάγκη ἀπὸ διαφορετικὰ ἤθη καὶ ἔμφυλες ἐπιλογές.
  πραγματικὴ ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου εἶναι νὰ συναντήσει τὸν Πλάστη Του ἀπὸ αὐτὴ τὴν ζωὴ μὲ συγκεκριμένο τρόπο,καὶ ὄχι μὲ πολλοὺς καὶ διαφορετικούς, ὅπως μᾶς λέγει ὁ Οἰκουμενισμός. Ἡ εὐθύνη τῆς κρατούσης ἐκκλησίας εἶναι μεγάλη. Ἡ θεολογία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δὲν εἶναι ἁπλῶς μία θεολογικὴ ἰδέα. Πλήττει βαθύτερα τὶς ἀξίες καὶ τὸ ἦθος τοῦ ἀνθρώπου ἤ τὸ ἀντίστροφο. Τελικῶς, ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ἔκφραση τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου στὸ ἦθος καὶ στὶς ἀξίες του μὲ θεολογικὸ τρόπο.
  Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ σήμερα ποὺ ἑορτάζει τὰ ὀνομαστήριά της ἔχει πρόταση. Ἔχει ἀπάντηση μέσα σὲ αὐτὲς τὶς προκλήσεις τῶν καιρῶν. Δὲν βλέπει ὡς ἀδιέξοδα τὰ προβλήματα, ἀλλὰ ὡς εὐκαιρίες νὰ ἀποκαλύψει καὶ πάλι τὴν ἀνόθευτη ἀλήθεια καὶ νὰ τὴν προβάλλει μέσα στὴν κοινωνία ὡς πρόταση ζωῆς, χωρὶς προκαταλήψεις καὶ ἰδεασμούς. Ἐνώπιον τῆς κατασκευασμένης ψεύτικης ἀλήθειας, προτείνει μέσα ἀπὸ τὴν Παράδοσή της τὴν ἀλήθεια μὲ βιωματικὸ τρόπο. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ νέος βλέποντας τὸ σωστὸ παράδειγμα ἑνὸς Ἁγίου,προβληματίζεται θετικὰ καὶ ταυτόχρονα προσανατολίζεται.
 Θέτει ἕνα δίλημμα στὸν ἑαυτό του. Θὰ μιμηθεῖ τὸ παράδειγμα τοῦ Ἁγίου ἤ ὄχι; Τὸ παράδειγμα τοῦ Ἁγίου γιὰ τὸν ἴδιο τὸν Ἅγιο εἶναι ἡ ἀληθινὴ καὶ πραγματικὴ ζωή, ἐνῶ γιὰ τὸν νέο εἶναι μία βιωματικὴ πληροφορία. Δὲν ἔχει κάνει ἀκόμα προσωπικό του βίωμα τὸ βίωμα τοῦ Ἁγίου. Τὸ ἀμέσως ἑπόμενο ποὺ ἔχει νὰ κάνει ὁ νέος εἶναι νὰ βιώσει ὁ ἴδιος αὐτὸ τὸ παράδειγμα στὴν ζωή του, ἐντάσσοντάς το στὶς πραγματικές του ἀνάγκες καὶ ὄχι σὲ ψεύτικες ποὺ ἱκανοποιοῦν ψευδαισθήσεις.
 Μπορεῖ αὐτὸ νὰ φαίνεται ἁπλό. Αὐτὴ ἡ ἁπλότητα τελικὰ χάνεται, γι’ αὐτὸ παρατηρεῖται σύνθεση καὶ πολυπλοκότητα ποὺ γεννᾶ τὴν σύγχυση. Ἀδελφοί μου, ἄς προσπαθήσουμε νὰ βάλλουμε στὴν ζωή μας τὴν ἁπλότητα τοῦ καλοῦ παραδείγματος. Ἄς ἀναζητήσουμε τὸ καλύτερο στὴν ζωή μας. Ἄν ὑπῆρξαν ἤ ὑπάρξουν ἀτυχίες καὶ ματαιώσεις δὲν πειράζει, ἄς σηκωθοῦμε καὶ νὰ προσπαθήσουμε καὶ πάλι. Εἶναι πρόκληση νὰ βιώνεις τὸ αὐθεντικὸ καὶ τὸ γνήσιο. Σήμερα ἄν δὲν τολμήσουμε στὴν πρόκληση τοῦ αὐθεντικοῦ τότε θὰ γευόμαστε κονσέρβες δίχως θρεπτικὰ συστατικὰ καὶ μάλιστα θὰ περιμένουμε ἰκετευτικὰ πότε θὰ μᾶς τὶς δώσουν.
 Μπορεῖ τὸ σύγχρονο μοσχάρι τῆς εἰδωλολατρείας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς κατασκευασμένης πίστης νὰ ἔχει μεγάλη ἐπίδραση,νὰ ἔχει μετασχηματισθεῖ δηλαδὴ σὲ ἀξίες καὶ θεσμοὺς μέσα στὴν καθημερινότητά μας. Αὐτὸ ἄς μὴν μᾶς ἀπογοητεύει. Πάντα ὑπάρχει ἡ ἐλπίδα τοῦ Χριστοῦ.
 Καταλήγοντας θὰ λέγαμε ὅτι ὁ σύγχρονος Μωϋσῆς δὲν εἶναι σὲ κάποιο ὄρος καὶ κάποια στιγμὴ θὰ ἔρθει. Ὁ σύγχρονος Μωϋσῆς εἶναι ἀνώτερος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Εἶναι ὁ Χριστὸς μέσα στὴν καρδιά μας, ποὺ ὅταν ἀποκαλυφθεῖ, τότε ἡ σύγχρονη εἰδωλολατρεία θα σκορπίσει καὶ θὰ χαθεῖ. Ὁ Χριστὸς εἶναι μέσα μας. Ἄς τὸν προβάλλουμε εἰδικὰ σήμερα, διότι σήμερα ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ,σήμερα ἑορτάζει ἡ Ὀρθοδοξία τὰ νικητήριά της. Ἑορτάζουμε ὅλοι ἐμεῖς σήμερα καὶ ὁ κάθε ἕνας ξεχωριστά.
Χρόνια πολλά, εἰρηνικὰ καὶ Ὀρθόδοξα!

Καλὸ ὑπόλοιπο Τεσσαρακοστῆς!