A

A

† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)

† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)
† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)

ΚⲀⲖⲎ ⲤⲀⲢⲀΚⲞⲤⲦⲎ! ΚⲀⲖⲞⲚ ⲀⲄⲰⲚⲀ!

ΚⲀⲖⲎ ⲤⲀⲢⲀΚⲞⲤⲦⲎ! ΚⲀⲖⲞⲚ ⲀⲄⲰⲚⲀ!
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα π.ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΔΗΜΑΡΑΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα π.ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΔΗΜΑΡΑΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2021

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΣΥΝΤΕΛΕΙΑΣ (τοῦ πατρός Νικολάου Δημαρᾶ)

 

Ἡ ἐπιστροφή τῶν Ἑβραίων στήν Πίστη πρό τῆς συντελείας

τοῦ πατρός Νικολάου Δημαρᾶ
Ἡ καλλιέλαιος καί ἡ ἀγριέλαιος
Ἐπισυνάπτω τά γραφόμενα σέ ἕνα βιβλίο πού ἔγραψα πρίν τριάντα χρόνια, (πού εἶναι πλέον δυσεύρετο), συμπληρωμένα μέ τήν διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου, ὅπως τόν ἑρμηνεύουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Πρόκειται γιά θέσεις πού στηρίζονται κυρίως στήν διδασκαλίαν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, ὁ ὁποῖος συνοψίζει τήν διδασκαλίαν ὅλων τῶν Πατέρων.
Τί θά συμβεῖ, λοιπόν, μέ τούς Ἑβραίους στούς ἔσχατους καιρούς;
Θά ἐπιστρέψουν καρδίας πατέρων ἐπί τά τέκνα ὁ Ἐνώχ καί ὁ Ἠλίας, δηλ. τήν συναγωγήν ἐπί τόν Κύριον , ἀφοῦ πρῶτα οἱ Ἰουδαῖοι δεχθοῦν τόν πλάνον "ἄνθ΄ ὧν τήν ἀγάπην τῆς ἀληθείας οὐκ ἐδέξαντο εἰς τό σωθῆναι αὐτούς, καί διά τοῦτο πέμψει αὐτοῖς ὁ Θεός ἐνέργειαν πλάνης εἰς τό πιστεῦσαι αὐτούς τῷ ψεύδει, ἵνα κριθῶσι πάντες οἱ μή πιστεύσαντες τῇ ἀληθείᾳ, ἄλλ' εὐδοκήσαντες ἐν τῇ ἀδικίᾳ"!
Οἱ Ἰουδαῖοι, λοιπόν, ἄν καί εἶναι ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός Υἱός τοῦ Θεοῦ καί Θεός, δέν Τόν ἐδέχθησαν, ἀπεναντίας θά δεχθοῦν τόν πλάνον.
Ἑπομένως φαίνεται, ὅτι οἱ Ἑβραίοι δέν θά γίνουν Χριστιανοί πρό τοῦ Ἀντιχρίστου.
Γιατί ἄν γίνουν Χριστιανοί, πῶς θά τόν δεχθοῦν;
Αὐτά παραπέμπω καί στό σχετικό βιβλίο πού εἶχα γράψει τό 1992.
Διάβασε τό σχετικό κεφάλαιο."Θά γίνουν οἱ Ἑβραῖοι Χριστιανοί πρό τοῦ Ἀντιχρίστου;"
Ὅταν ὅμως ἀποκαλυφθεῖ ἡ μοχθηρότητά του καί τό σατανικό του πρόσωπον, τότε θά ἐπιστρέψουν καί οἱ Ἑβραῖοι ἐπί τόν ἀληθινόν Θεόν, λίγο πρό τῆς Β΄ Παρουσίας τοῦ Κυρίου μας, μέ τό κήρυγμα τῶν Προφητῶν, τοῦ Ἠλία καί τοῦ Ἐνώχ.
Ὁ Κύριός μας, μοναδικός κυρίαρχος τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, θά ἐκμηδενίσει τόν Ἄνομον μέ τό ρῆμα Του καί τήν ἔνδοξη Ἐπιφάνειά Του καί θά τόν ἀφανίσει μέ τήν πνοήν τοῦ στόματός Του!
Αὐτά συνάδουν καί μέ τό παράδειγμα τῆς καλλιελαίου, (ὁ ἐκλεκτός λαός Του, οἱ Ἰουδαῖοι), ἀπό τήν ὁποίαν ἐκκεντρίσθηκαν τά ἔθνη, ἐμεῖς, (δηλ. ἡ ἀγριέλαιος), κατά τόν λόγον τοῦ Κυρίου μας πού εἶπε:
"Ἰδού ἀφίεται ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος! Ἀρθήσεται ἡ βασιλεία ἀφ' ὑμῶν καί δοθήσεται ἐτέρῳ ἔθνει ποιοῦντι τούς καρπούς αὐτῆς"!
Σέ μᾶς, δηλαδή στούς Ἕλληνες δόθηκε ἡ βασιλεία!
Μᾶς συμβουλεύει, ὅμως, ὁ Μέγας Παῦλος, νά μήν ὑπεραιρόμαστε, γιά νά μήν πάθουμε τά ἴδια μέ τούς Ἑβραίους!
Δηλαδή, ἄν ὁ Κύριος δέν λυπήθηκε τούς κλάδους τῆς καλλιελαίου, τούς Ἰουδαίους, πού ἦταν συνδεδεμένοι μέ τήν ρίζα, πόσο μᾶλλον δέν θά λυπηθεῖ τούς κλάδους τῆς ἀγριελαίου, (δηλ. ἐμᾶς).
Στό τέλος διδάσκει ξεκάθαρα ὁ Μέγας Παῦλος, ὅτι θά ξαναενωθοῦν τά κομμένα κλαδιά, οἱ Ἑβραῖοι μέ τήν καλλιέλαιο, καί ἐκείνη θά ξανανθίσει!
Θά ἐπιστραφεῖ δηλ. ἡ συναγωγή ἐπί τόν Κύριον μέ τό κήρυγμα τῶν Προφητῶν!
Γιατί ὁ Κύριος εἶπεν ἀκόμη, ὅτι οἱ Ἑβραῖοι θά μετανοήσουν καί θά Τόν ζητήσουν πάλι, ἀφοῦ πρῶτα πλανηθοῦν καί δεχθοῦν τόν Ἄνομον ὡς μεσσία τους.
Εἶπε:
"οὐ μή μέ εἴδητε"
μέχρι πότε;
"ἕως ἄν εἴπητε Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου".
Αὐτό θά γίνει λίγο πρό τῆς Δευτέρας Του Παρουσίας!
Ὅταν θά ἔχει ἐλευθερωθεῖ ἡ Ἱερουσαλήμ.
"Ἱερουσαλήμ ἔσται πατουμένη ὑπό Ἐθνῶν, ἄχρις οὐ πληρωθῶσι καιροί ἐθνῶν" -(ὁ τῆς συντελείας χρόνος ἐννοεῖται, κατά τόν Εὐσέβιον Καισαρείας)- καί τότε, πᾶς Ἰσραήλ σωθήσεται, ἀφοῦ οἱ Ἑβραῖοι μετανοήσουν μέ τό κήρυγμα τῶν δύο προφητῶν, τοῦ Ἐνώχ καί τοῦ Ἠλία.
Ἐρώτημα:
Τό χάραγμα θά προορίζεται μόνον γιά τούς μή Ἑβραίους;
Ἀφοῦ, ὅποιος τό λάβει, δέν θά ἔχει δυνατότητα μετανοίας καί ἐπιστροφῆς;
Πῶς συμβιβάζεται μέ τήν ἄποψη αὐτή, ὅτι δηλ. δέν θά χαραχθοῦν οἱ Ἑβραῖοι, μέ τό ποιεῖ πάντας καί τούς μικρούς καί τούς μεγάλους καί τούς ἐλευθέρους καί τούς δούλους καί τούς πλουσίους καί τούς πτωχούς, ἵνα δώσωσιν χάραγμα ἐπί τῆς δεξιᾶς αὐτῶν χειρός ἤ ἐπί τῶν μετώπων;
Οἱ Ἑβραῖοι θά μείνουν ἀσφράγιστοι;
Ἤ θά ἀνήκουν σέ 'κείνους πού θά ἔχουν τόν ἀριθμόν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ, (δηλ. κάποια κάρτα συναλλαγῆς), πού θά μποροῦν νά τήν πετάξουν ἀνά πᾶσα στιγμή καί ἄρα δέν θά ἔχει δεσμευθεῖ ἡ διάνοια καί ἡ ψυχή τους, ὅπως θά δεσμευθεῖ ὅλων ἐκείνων πού θά λάβουν καί σωματικό χάραγμα. Τό σωματικό χάραγμα σέ συνδυασμό μέ τήν ἄρνηση τῆς πίστεως στόν Χριστό μας καί σύνταξη καί προσκύνηση συνειδητή του Ἀντιχρίστου ὡς θεοῦ, θά ἀποξενώσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ὅσοι τό πάρουν γιά νά μποροῦν νά τρῶνε καί νά πίνουν καί γενικά νά συναλλάσσονται μέ τίς τράπεζες, νά νοσηλεύονται καί νά ἔχουν πρόσβαση σέ ὅλες τίς ὑπηρεσίες, σχολεῖα, πανεπιστήμια κλπ. θά ἀρνηθοῦν τόν ποιητή τοῦ Οὐρανοῦ καί τῆς γῆς καί τό βάπτισμά τους, κατά τόν ἅγιον Ἱππόλυτον.
Ἀπομένουν, λοιπόν, νά γίνουν ἀρκετά ἀκόμη:
1. Χτίσιμο τοῦ Ναοῦ. Γίνονται πολλές ἑτοιμασίες. Ἐξαιρετικό, σχετικά, ντοκυμαντέρ γύρισε παλαιότερα ἡ ΕΤ 3, τό μόνο ἴσως ἀξιόλογο κανάλι στήν Ἑλλάδα.
2. Ἐρχομός τῶν δύο προφητῶν. Μερικοί Πατέρες θεωροῦν, ὅτι ὁ δεύτερος προφήτης θά εἶναι ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, ὅπως, γιά παράδειγμα, εἴδαμε στήν προηγούμενη μελέτη μας, πώς ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης θέτει τό σχετικό ἐρώτημα. Γιά τόν προφήτη Ἠλία ὅλοι συμφωνοῦν!
3. "Θλίψις οἵα οὐ γέγονεν ἐπί τῆς γῆς ἀπ' ἀρχῆς κόσμου καί οὐ μή γενήσεται", κατά τόν Κύριόν μας, (Κδ΄ Ματθ.) Κατά τόν καιρόν τοῦ Ἀντιχρίστου θά ἐκπληρωθεῖ ἡ προφητεία αὐτή τοῦ Κυρίου μας, ὅπως ἐξηγοῦν οἱ Πατέρες.
4. Ἐπιστροφή τῶν Ἑβραίων στήν ἀληθινή Πίστη τοῦ Χριστοῦ μας, στήν Ὀρθοδοξία, ὅπως ἀναπτύσσεται στό παρόν ὑπόμνημα!
Ἡ Ἱερουσαλήμ ἐλευθερώθηκε τό 1967 στόν πόλεμο τῶν ἕξι ἡμερῶν.
Μέσα στήν γενιά αὐτή θά γίνουν ὅλα, καί τά βλέπουμε νά γίνονται στίς μέρες μας, ὅσα ὁ Κύριος,- καί ὄχι ἡ δυσερμήνευτη καί "ποιητική" ἀποκάλυψη, - μᾶς εἶπε, ὅπως καί πράγματι ἔγιναν, ὅσα δηλ. μᾶς προεῖπε στό Κδ΄ Ματθ., γιά τήν καταστροφήν τῆς Ἱερουσαλήμ.
Ἡ καταστροφή τῆς Ἱερουσαλήμ τό 70 μ.Χ. προεικονίζει καί τό τέλος τοῦ κόσμου. Οὐ μή παρέλθει ἡ γενεά αὕτη, μᾶς προειδοποίησεν ὁ Κύριος, καί πάντα ταῦτα τελεσθήσονται!
Καί τότε ὄψεσθε τόν Υἱόν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον καί καθήμενον ἐπί θρόνου δόξης...
Τά γεγονότα ἐξελίσσονται σέ παγκόσμια κλίμακα μέ γεωμετρική ταχύτητα.
Στημένα καί ἐπεξεργασμένα σενάρια ἐφαρμόζονται παγκοσμίως, ὅπως
-τό ρίξιμο τῶν δίδυμων πύργων,
οἱ διάφορες νόσοι
-τῶν χοίρων,
-τῶν πτηνῶν,
-τῶν τρελλῶν ἀγελάδων,
-τό φονικό τσουνάμι στήν Ἰαπωνία. Βλέπουμε καί ἀκοῦμε νά γίνονται οἱ σεισμοί καί οἱ κατά τόπους πόλεμοι, καί παλιότερα (1986), ἔγινε ἡ ἔκρηξη τοῦ Τσέρνομπιλ (ἄψινθος), καί ὁ μολυσμός τῶν ὑδάτων τῶν θαλασσῶν, τῶν ποταμῶν καί τῶν λιμνῶν.
Εἶχαν προηγηθεῖ οἱ καταστροφικοί δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, μέ τίς ἀσθένειες, τήν ἀνέχεια καί τήν ἐξαθλίωση ἑκατοντάδων ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων κλπ.
Θά γίνει ἄραγε καί τρομοκρατικό χτύπημα στό Λονδίνο (😉 ἤ στή Νέα Ὑόρκη (😉 ἤ σέ κάποια ἀπό τίς παγκόσμιες πρωτεύουσες, γιά νά ξεκινήσει ὁ ἑτοιμαζόμενος πόλεμος κατά τοῦ Ἰράν;
Οἱ Ἰσραηλινοί δήλωσαν, ὅτι στόν ἐπερχόμενο πόλεμο θά χρησιμοποιήσουν καί περιορισμένης κλίμακας πυρηνικά ὅπλα, οἱ δέ Σύριοι χημικά, ἄν δεχθοῦν ἐπίθεση (!).
Ἐμεῖς, τί θά κάνουμε ἐνώπιον τῶν παγκοσμίων γεγονότων πού θά λάβουν χώρα στό ἐγγύς μέλλον;
Συνεχίζουμε τήν πνευματική μας προετοιμασία, τήν φτωχή μας διακονία, τήν φιλανθρωπική καί ἱεραποστολική μας ὑπηρεσία, τίς ἀκολουθίες μας καί τόν ἀγῶνα τόν καλόν, ὅσον μπορεῖ ὁ καθένας μας, στίς ἔσχατες αὐτές μέρες, ποῦ μᾶς κάλεσε ὁ Κύριος, νά δώσουμε τήν μαρτυρίαν τῆς ἀθάνατης Ὀρθοδοξίας μας.
Τά ἔσχατα γεγονότα
Κοινὸ πλέον μυστικὸ εἶναι, ὅτι ἡ ραγδαία παγκοσμιοποίηση καὶ ἡ πανθρησκεία δροῦν ὑπογείως, καὶ ἑκόντες ἄκοντες ἑτοιμάζουν τὴν ἐμφάνιση τοῦ Ἀνόμου.
Παράλληλα «εἰ ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται, καὶ ὁ Ἐνὼχ καὶ ὁ Ἠλίας ἔρχεται» Ἐνῶ, δικαίως, τὰ ἀναφερόμενα στὴν ἐμφάνιση τοῦ ἀντιχρίστου φοβίζουν, γιὰ τὴν παρουσίαν τοῦ Ἠλιοῦ τοῦ Θεσβίτου τὴν τόσο θετικὴν ἐκεῖνα τὰ τρισήμισυ χρόνια ὑπὲρ τῶν Χριστιανῶν, ἀφοῦ θὰ εἶναι στόμα Χριστοῦ, ἐνισχύοντας αὐτούς, δὲν γίνεται συνήθως λόγος στὸν καιρόν μας.
Συνήθως κάποια θέματα ἀναπαράγονται τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια, λόγῳ προφανῶς ἀγνοίας καὶ μὴ ἐμβαθύνσεως, ὁπότε εἶναι λειψὴ ἡ προσφορά, μάλιστα σήμερα ποὺ τὰ γεγονότα τρέχουν.
Δεδομένος, πάντως, Γραφικὰ καὶ Πατερικὰ εἶναι ὁ ἐρχομὸς τοῦ ζηλωτοῦ, ἀσυμβίβαστου σὲ θέματα πίστεως καὶ ὄχι μόνον, Προφήτου Ἡλιοῦ τοῦ Θεσβίτου, συνδέεται δέ μὲ μεγάλα ἀναμενόμενα ἐσχατολογικὰ γεγονότα.
Ἀπὸ τὰ γραφόμενα στὴν Καινὴν Διαθήκην γιὰ τὸν Προφήτη Ἠλία νά ἀναφέρουμε μόνον τό: «Ἠλίας μὲν ἔρχεται πρῶτον καὶ ἀποκαταστήσει πάντα» (Ματθ. ιζ΄ 12).
Αὐτὸ τὸ «πάντα» ἀφήνει περιθώρια ὡς πρὸς τὴν πολύπτυχη ἀποστολή του, ὅτι πέραν τῆς ὑπὲρ τῶν πιστῶν προσφορᾶς του, θὰ εἶναι καὶ τιμωρὸς τῶν τόσων κακῶς κειμένων στὸν σημερινὸν ταραγμένον κόσμον καὶ γιατί ὄχι καὶ στὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ποὺ γιὰ ὅλα Θεόθεν εἶναι ἐνήμερος. Καὶ, ὅμως, τὸ χριστεπώνυμον πλήρωμα ἀγνοεῖ σχεδὸν τελείως τὰ περὶ τοῦ Ἠλιοῦ στὸ μέλλον, καὶ σ' αὐτὸ δὲν παύει νὰ ἔχει τὴν εὐθύνη της ἡ Ἐκκλησία .
Ἐδῶ, κυρίως, θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ μία πτυχή τῆς τότε δράσεώς του καὶ τῶν ἀναμενομένων γεγονότων, ἄγνωστης στούς πολλούς, καὶ ἀφοῦ ὁ χρόνος φαίνεται πὼς συντομεύει πρὸς πραγμάτωση.
Ἡ ἐπιστροφή τῶν Ἰσραηλιτῶν
Τοῦτο φαίνεται θὰ πραγματοποιήσουν «αἱ δύο ἐλαῖαι καὶ αἱ δύο λυχνίαι αἱ ἐνώπιον τοῦ Κυρίου τῆς γῆς ἐστῶσαι» (Ἀποκ. ια΄, 4), τὴν στροφὴν δηλ. τοῦ Ἰσραὴλ στὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ.
Ἀφοῦ στά ἔσχατα χρόνια θά γίνει ἐφαρμογὴ – ἐκπλήρωση τῆς προφητείας – ρήσεως τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου, «πᾶς Ἰσραὴλ σωθήσεται».
Γιὰ τοὺς ἐμβαθύνοντες στά λόγια τῆς Γραφῆς, γιὰ τὸν Θεολογικὸν κόσμον, εἶναι ἕνα βασικὸν ζητούμενον. Καὶ ἐφ' ὅσον πρόκειται νὰ γίνει καὶ θὰ χαροποιήσει ὑπερβαλλόντως, τὸ ἐρώτημα εἶναι, κάτω ἀπὸ ποιὲς συνθῆκες θὰ γίνει ἕνα τόσο δύσκολο πρᾶγμα, πού λογικὰ μέχρι σήμερα θεωρεῖται ἀδιανόητο;
Ὄντως, μὲ τὴν στάση καὶ τὸ φέρσιμο τῶν Ἑβραίων ἔναντι τῶν Χριστιανῶν θεωρεῖται αὐτό σήμερα ἀδύνατο.
Στὸ σύνολο σήμερα τοῦ ἑβραϊκοῦ λαοῦ, εἶναι γνωστὸν, ὅτι εἶναι δεμένο μὲ τὸν ἐθνισμό μου, τὴν τόση ὑπεροχή του στὴν Μέση Ἀνατολή, τὴν ὅλη οἰκονομικὴ ἐξέλιξή του καὶ παράλληλα τὴν λίγο ἤ πολὺ πάγια προσήλωσή του εἰς τὰ τῆς Ἰουδαϊκῆς θρησκείας του.
Ἐμᾶς δὲ τοὺς Χριστιανοὺς μᾶς βλέπουν ὑπεροπτικά καί ἀπαξιωτικὰ, ἂν ὄχι εἰρωνικά.
Μεγάλη, ἀστρονομικὴ, ἡ ἀπόσταση ποὺ μᾶς χωρίζει μὲ ἐπίκεντρο πάντα τὸν Μεσσία Θεάνθρωπο καὶ Σωτῆρα μας Χριστόν. Ὄντως «χάσμα μέγα», ἀγεφύρωτο μᾶς χωρίζει.
Φαίνεται ξεκάθαρα, ὅτι ἐποφθαλμιοῦν τοὺς πιστεύοντες σὲ Κάποιον, ποὺ σταύρωσαν οἱ πρόγονοί τους ὡς κακοῦργον.
Πῶς θά γίνει δηλαδή νά δεχθοῦν ὡς Θεόν τὸν μεγάλον μέχρι χθές ἐχθρόν τους;
Ὄντως ὁ λόγος εἶναι γιὰ τὴν μείζονα ὑπέρβαση τῶν αἰώνων.
Ἂν καὶ ὑπάρχουν χριστιανοὶ Ἑβραῖοι στὸν κόσμον, ἀκόμη καὶ στὸ σημερινὸ Ἰσραὴλ -πάντα μᾶλλον ὀλίγοι- κρυφοὶ ὅμως «διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων». Ἀλλά δέν γίνεται περὶ αὐτοῦ λόγος ἐδῶ, ἀλλὰ περὶ μιᾶς γενικῆς στροφῆς τῶν Ἑβραίων στὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ.
Ἄς ἔλθουμε τώρα στὸν οὐρανοβάμονα Μέγαν Παῦλον.
Ἀρχίζει ἀλληγορικά, προπαρασκευαστικὰ καὶ διευκρινιστικὰ, μέχρι νὰ φθάσει στὸν κύριον στόχον του. Ὅλο τὸ ἑνδέκατον κεφάλαιον τῆς πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολῆς του ἔχει σχέση μὲ τὴν μέλλουσαν στροφὴν τῶν Ἑβραίων.
Περιοριζόμαστε ἐδῶ μόνο στὸ κύριον θέμα τοῦ ζητήματος περὶ τὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου αὐτοῦ.
"Οὐ γὰρ θέλω ὑμᾶς ἁγνοεῖν, ἀδελφοί, τὸ μυστήριον τοῦτο, ἵνα μὴ ἦτε πάρ' ἐαυτοῖς φρόνιμοι, ὅτι πώρωσις ἀπὸ μέρους τῷ Ἰσραὴλ γέγονεν ἄχρις οὗ τὸ πλήρωμα τῶν ἐθνῶν εἰσέλθη καὶ οὕτω πᾶς Ἰσραὴλ σωθήσεται, καθὼς γέγραπται· ἤξει ἐκ Σιών ὁ ρυόμενος καὶ ἀποστρέψει ἀσεβείας ἀπὸ Ἰακώβ· καὶ αὕτη αὐτοῖς ἡ πάρ' ἐμοῦ διαθήκη, ὅταν ἀφέλωμαι τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν. Ὦ βάθος πλούτου καὶ σοφίας καὶ γνώσεως Θεοῦ· ὡς ἀνεξερεύνητα τὰ κρίματα αὐτοῦ καὶ ἀνεξιχνίαστοι αἱ ὁδοὶ Αὐτοῦ» (Ρωμ. ια΄ 25–27, 33).
Αὐτά καὶ ἄλλα πολλά ἔγραψεν ὁ Μέγας Παῦλος πρὸς τοὺς τότε πιστούς τῆς Ρώμης.
Προφανῶς θὰ ἀνῆκαν σὲ πανσπερμίαν ἐθνῶν, ἀσφαλῶς θὰ ὑπῆρχαν καὶ Ἑβραῖοι ἀνάμεσά τους.
Ὡς ἑξῆς ἑρμηνεύει τὸ κείμενον αὐτὸ ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης:
«Μυστήριον ὀνομάζει ὁ Παῦλος τὸ ἄγνωστον καὶ ἀπόρρητον· δηλαδὴ ἡ ἀπιστία τῶν Ἑβραίων, δὲν θέλει εἶναι κοινὴ ὅλων τῶν Ἑβραίων ἐξ ὁλοκλήρου, ἡ πώρωσις καὶ ἀναισθησία, ἤτοι ἡ ἀπιστία αὐτῶν ἔγινε μερική, διότι οἱ πολλοὶ μὲν Ἑβραῖοι δὲν ἐπίστευσαν εἰς τοὺς πρὸ καιρούς, πολλοὶ δὲ πάλιν ἀπὸ αὐτούς, μέλλουσι νὰ πιστεύσουν ὕστερον, διὰ τί ἐπωρώθησαν ναί, καὶ ἀπίστησαν οἱ Ἰσραηλίται, ἀλλ' οὐχὶ ὅλοι, οὐδὲ ἕως τέλους, ἀλλ' ἕως οὗ νὰ σωθῶσιν ὅλοι οἱ προεγνωσμένοι, (αὐτοὶ ποὺ θέλησαν), Ἐθνικοί· καὶ ἀφοῦ ἐκεῖνοι σωθῶσι, τότε καὶ κάθε Ἰσραηλίτης, (ὁ ἄξιος δηλαδή), θέλει σωθῆ μὲ τὸ νὰ πιστεύση εἰς τὸν Χριστόν».
Ἀμέσως ὁ Μέγας Παῦλος παραθέτει προφητείαν τοῦ προφήτου Ἠσαΐου, ἀρχίζοντας μὲ τὴ φράση:
"Καθὼς γέγραπται" "ὅταν ἀφέλωμαι τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν" (Ἡσ. νθ΄ 20–21).
Ἑρμηνεύει καί τὰ τοῦ προφήτου Ἠσαΐου ὁ Ἅγιος Νικόδημος:
«Μάρτυρα φέρει εἰς τὰ ἀνωτέρω, ὁπού εἶπεν ὁ Ἀπόστολος, τὸν Προφήτην Ἠσαΐαν, βοῶντα καὶ λέγοντα· ὅτι θέλει ἔλθη ἀπὸ τὴν Σιῶν ἐκεῖνος ὁπού δύναται νὰ σώση καὶ θέλει καθαρίση τὰς ἁμαρτίας τῶν Ἰσραηλιτῶν. Πότε δὲ αὐτὰ θέλουν γένουν; Ὅταν ἀφέλωμαι λέγει Κύριος τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν, ἤτοι, ὅταν ἀξιώσω αὐτοὺς τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν τους διὰ μέσου τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος· Ὥστε, ἐπειδὴ τὴν ἄφεσιν ταύτην τῶν ἁμαρτιῶν ἀκόμη οἱ Ἰουδαῖοι δὲν ἠξιώθησαν, (διατὶ ἐπωρώθησαν, καὶ ἀπίστησαν), λοιπὸν, ὕστερον τοῦτο μέλλει νὰ γένη».
Ἀμέσως ὁ Ἅγιος Νικόδημος προσθέτει:
«Λέγει, δὲ καὶ ὁ Κορέσιος, ὅτι τοῦτο πέρας λήψεται διὰ τοῦ κηρύγματος τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ, ὡς λέγει ὁ Προφήτης Μαλαχίας (κεφ. δ΄, 6), "τότε γὰρ θέλει λάβη τέλος καὶ ἡ ἁμαρτία των».
Πρὶν σχολιάσουμε πῶς τὰ τοῦ προφήτου Ἠσαΐου δύο ἑρμηνευτικὰ λόγια στὸν 33 στίχο, "Ὦ βάθος πλούτου αἱ ὁδοὶ Αὐτοῦ»,
ἑρμηνεύει ὁ Ἅγιος:
"συλλογισθείς ὁ θεῖος Ἀπόστολος τὰς ποικιλοτρόπους οἰκονομίας, ὁπού μεταχειρίζεται ὁ πάνσοφος Θεός, διὰ τὴν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων, πῶς δηλ. οἰκονομεῖ νὰ γίνωνται τὰ ἐναντία διὰ μέσου ἄλλων ἐναντίων, καὶ διὰ μέσου ἄλλων ἀπειθῶν ἀνθρώπων κάμνει ἄλλους εὐπειθεῖς, ἐξεπλάγη καὶ ἐθαύμασε· καὶ μὲ τὸν θαυμασμὸν αὐτόν, ἐβεβαίωσεν, ὅτι ὁ Θεός, ὁπού τοσοῦτον πανσόφως καὶ βαθέως καὶ μὲ ἀκαταλήπτους τρόπους οἰκονομεῖ τῶν ἀνθρώπων τὴν σωτηρίαν, αὐτὸς βέβαια θέλει οἰκονομήσει καὶ διὰ τὴν μέλλουσαν σωτηρίαν τῶν Ἰουδαίων. Πλοῦτον ὀνομάζει ὁ Παῦλος τὴν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, τῆς ὁποίας τὸ βάθος θαυμάζει μόνον, πόσον δὲ εἶναι αὐτὸ δὲν ἠξεύρει ἀλλὰ πὼς εἶναι ἀνεξερεύνητα τὰ κρίματα, οὐδὲ ἔρευναν ὅλως δέχονται».
Πῶς ἑρμηνεύονται τὰ τοῦ προφήτου Ἠσαΐου:
«Ὅταν ἀφέλωμαι τὰ ἁμαρτίας αὐτῶν».
Δὲν εἶναι εὔκολη αὐτή ἡ φράση.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἄμεσα τὴν συνδέει μὲ τὰ γραφόμενά του περὶ ἐπιστροφῆς τῶν Ἑβραίων. Καίρια «ἐπιστράτευσε» τὸν Προφήτην Ἠσαΐαν, τοῦ ὁποίου εἶναι γνώστης καὶ ὅτι ἐκεῖνα κάποτε θὰ ἔχουν τὴν πρέπουσαν ἐφαρμογήν.
Φανερὸν εἶναι, ὅτι τοῦτο θὰ γίνει μὲ ἐκκλησιαστικὴν ἀντιμετώπιση. Ὅμως γιὰ νὰ ἔχουμε ἄφεση ἁμαρτιῶν μ.Χ. ἀπαιτεῖται ἀπόρριψη τοῦ ὅποιου πιστεύω καὶ ἄμεση ἀποδοχή τῆς Χριστιανικῆς πίστεως καὶ τοῦ Μεσσίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, συναίσθηση τῶν ἁμαρτιῶν, καὶ ἐφόσον πρόκειται γιὰ ἑβραϊκὸ στοιχεῖο, πρὸς εἴσοδο στὴν Ἐκκλησίαν, ἀναγκαῖον τὸ μυστήριον τοῦ Βαπτίσματος, ὡς τονίσθηκε.
Γιὰ «βαθειὰ νερὰ», ὡς πρὸς τὴν στροφὴν τοῦ Ἰσραὴλ, κάνει λόγον ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Τοῦτο προϋποθέτει συνειδητοποίηση τῆς παρερμηνείας τῶν Γραφῶν, τῆς πολεμικῆς καὶ τόσης ἐχθρότητος κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδὴ βαθειὰ μετάνοια καὶ Βάπτισμα. Μόνον κάτω ἀπὸ τὴν οὐσιώδη αὐτὴ ἔννοια νοεῖται τὸ «σωθήσεται».
Καὶ ἀφοῦ τὸ ἔγραψε γιὰ τοὺς ὁμοεθνεῖς του ὁ Μέγας Παῦλος, θὰ γίνει. Εἶναι καὶ παραμένει ἕνας πόθος νὰ ἐπιστρέψουν «τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ».
Ἕνα τέτοιο συμβὰν καλῶς νὰ ἔλθει, θὰ χαροποιήσει ἀσυγκράτητα τὴν Χριστιανοσύνην.
Ἡ τοῦ Παυλείου λόγου σύνδεση μὲ ἐμφάνιση καὶ ἐκπλήρωση διὰ τοῦ Ἠλιοῦ, μᾶλλον γιὰ πρώτην φορὰν λαμβάνει τόσο μεγάλην δημοσιότητα.
Πῶς, ὅμως, θὰ γίνει ἡ μεγάλη ὑπέρβαση, ἡ στροφὴ τῶν Ἑβραίων στὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ;
Πέραν ὅσων εἰπώθησαν, τὸν λόγον ἐδῶ δίνουμε στὸν Ἅγιον Ἰωάννην τὸν Χρυσόστομον:
«Τὴν αἰτίαν δὲ ὁμού, διδάσκει τῆς παρουσίας αὐτοῦ. Τὶς δὲ ἡ αἰτία; Ἵνα ἐλθών (ὁ Ἠλίας) πείσῃ πιστεῦσαι τοὺς Ἰουδαίους τῷ Χριστῷ καὶ μὴ πάντες ἄρδην ἀπόλλωνται παραγενομένου. Διό δὴ καὶ αὐτός, εἰς ἐκείνην αὐτοὺς παραπέμπω τὴν μνήμην φησί, “καὶ ἀποκαταστήσει πάντα”, τουτέστι διορθώσεται τὴν ἀπιστίαν τῶν Ἰουδαίων τῶν τότε εὑρισκομένων».
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς ἀναφέρει γιὰ τὸ θέμα: "Ἀποσταλήσεται δὲ Ἐνὼχ καὶ Ἠλίας ὁ Θεσβίτης, καὶ ἐπιστρέψουσι τὰς καρδίας Πατέρων ἐπὶ τέκνα, τουτέστι τὴν Συναγωγὴν ἐπὶ τὸν Κύριον ἠμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ τὸ τῶν Ἀποστόλων κήρυγμα, καὶ ὑπ' αὐτοῦ ἀνερεθήσονται."
Καὶ κατὰ τὸν Ἅγιον Δαμασκηνὸν θὰ γίνει αἰτία ἡ παρουσία τους νὰ λυγίσουν ψυχικὰ Ἑβραῖοι πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν. Καὶ ἀπὸ τὸν Ἄνομον θὰ πάρει τέλος ἡ ζωή τους. Ὁ Θεοδώρητος Κύρου, ἀπευθυνόμενος γενικὰ πρὸς τοὺς Ἑβραίους ἀναφέρει διὰ στόματος Χριστοῦ.
«Ἴνα γὰρ μὴ εὐρών ὑμᾶς πάντας ἐν ἀπιστίᾳ ἅπαντας ὑμᾶς εἰς τὴν ἀτελεύτητον κόλασιν παραπέμψω, ἥξει πρότερος Ἠλίας καὶ τὴν ἐμὴν ὑμᾶς παρουσίαν διδάξει καὶ πείσει ὑμᾶς ὦ Ἰουδαῖοι, τοῖς ἐξ Ἐθνῶν εἰς ἐμὲ πεπιστεύκασιν ἀνενδοιάστως ἐνωθῆναι καὶ μίαν ἀποφῆναι τὴν ἐμὴν Ἐκκλησίαν».
Ἀπὸ τούς σύγχρονους συγγραφεῖς ποὺ ἀσχολήθηκαν μὲ τὴν παρουσίαν τοῦ προφήτου Ἠλιοῦ πρὸς πίστωση ἀναφέρουμε, ἐν πρώτοις τὸν π. Ἰωὴλ Γιαννακόπουλο:
«Ἠλίας δὲν ἀπέθανε. Θὰ ἔλθη ὀλίγον πρὸ τῆς Δευτέρας Παρουσίας, ἵνα πολεμήση κατὰ τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ ἐπαναφέρη πολλοὺς πεπλανημένους Ἰουδαίους εἰς τὴν εὐθεῖαν ὁδόν».
Ταῦτα ἀναφέρει ἑρμηνεύων, ἤ καὶ σχολιάζων τὰ τοῦ Προφήτου Μαλαχίου δ΄ 4–5: «Ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστελῶ ὑμῖν Ἠλίαν τὸν Θεσβίτην, πρὶν ἤ ἐλθεῖν τὴν ἡμέραν Κυρίου τὴν μεγάλην καὶ ἐπιφανῆ».
Ξεκάθαρος ὁ προφητικὸς λόγος γιὰ τὸν ἐρχομὸ Ἠλιοῦ τοῦ Θεσβίτου πρὶν τὴν Δευτέραν Παρουσία.
Τονίζει καὶ τοῦτο ὁ π. Ἰωήλ. Γιαννακόπουλος:
«Ἀξιοσημείωτον τυγχάνει, ὅτι αἱ τελευταῖαι γραμμαὶ τοῦ τελευταίου προφητικοῦ βιβλίου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀναφέρονται εἰς προφητείαν σχετικὴν μὲ τὸν Μεσσίαν καὶ τὸν Πρόδρομον».
Ὁ μακαριστὸς καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς μας Σχολῆς τῆς Ἀθήνας Ἀνδρέας Θεοδώρου ἀναφέρει σχετικά:
«Τοῦ Ἀντιχρίστου θὰ προηγηθῆ ἡ ἔλευση τῶν δύο μαρτύρων τοῦ Θεοῦ τοῦ Ἐνὼχ καὶ τοῦ Ἠλία, ὡς καὶ ἡ ἀποδοχὴ τοῦ Χριστιανικοῦ Εὐαγγελίου ἐκ μέρους τοῦ Ἑβραϊκοῦ λαοῦ».
Ἐπίσης ἀναφέρει:
«Οἱ λίγοι πιστοὶ τῶν ἐσχάτων, μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τοὺς δούλους τοῦ Θεοῦ Ἐνὼχ καὶ Ἠλία θὰ δείξουν ἀσυνήθη ἀντίσταση στὸ μεγάλο πειρασμὸ καὶ τὴ μεγάλη θλίψη τῆς περιόδου ἐκείνης. Οἱ δύο Μάρτυρες ἐφοδιασμένοι μὲ δύναμη θεϊκὴ καὶ ἐξουσία πάνω στὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως (Ἀποκ. ια΄, 5), θὰ κηρύξουν μετάνοια σὰν σέ τελευταία προειδοποίηση τοῦ Θεοῦ, ἐν ὄψει τῆς ἐπερχομένης κρίσεως τοῦ κόσμου ὑπὸ τοῦ Χριστοῦ».
Καὶ κάτι γιὰ τὸν καθαυτὸ Ἀντίχριστο ἀπὸ τὸν μακαριστὸ πανεπιστημιακό καθηγητή μας Ἀνδρέαν Θεοδώρου:
«Στὸ φυσικὸ πρόσωπο τοῦ Ἀντιχρίστου θὰ πραγματοποιηθῆ ἡ πλήρης καὶ τελεία ἠθικὴ ἐνσάρκωση τοῦ Σατανᾶ. Στὸν θλιβερὸ αὐτὸ ἄνθρωπο θὰ κατοικήση τὸ ἀποστατικὸ πνεῦμα τῆς κολάσεως. Ἀποτρόπαιο καὶ φρικτὸ δίπτυχο! Ἀδιανόητο νὰ σκεφθῆ κανεὶς πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ φθάση στὴν ἠθικὴ αὐτὴ συνουσίωση, στὴν τελεία σατανοποίηση, πλάσμα ἀνθρώπινο φέρον σῶμα καὶ ψυχή, πλασμένο κατ' εἰκόνα Θεοῦ!»
Πρὸς ἔτι ἐπίρρωσιν ὅλων αὐτῶν ὁ λόγος σὲ ἕνα δύο συγγραφεῖς, ποὺ ἔχουν ἐμβαθύνει στὸ θέμα, σημειώνει καί ὁ π. Νεκτάριος Ζιόμπολας:
Ὁ Δρ. π. Ν. Δημαρᾶς, στὸ ἔργο του «Πρὶν ἀπὸ τὸ μεγάλο διωγμὸ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ», μὲ ὑπότιτλο, «τὸ χάραγμα, ὁ Ἀντίχριστος καὶ τὸ τέλος» γράφει:
«Ἐπειδὴ ἡ παρουσία τοῦ Ἀντιχρίστου θὰ εἶναι φοβερὴ καὶ παραπλανητική, γί' αὐτὸ θὰ ἀποσταλῆ στὸν κόσμο ὁ Ἐνὼχ καὶ ὁ Ἠλίας ὁ Θεσβίτης, τοὺς ὁποίους φυλάει ὁ Θεὸς γιὰ τοὺς ἐσχάτους χρόνους, γιὰ νὰ φανερώσουν στοὺς ἀνθρώπους τὴν ἀλήθεια, ποὺ θὰ σκοτίσει ὁ Ἀντίχριστος. Οἱ δύο θὰ παρακινήσουν στὴν εὐσέβεια καὶ θὰ κηρύξουν μὲ παρρησία τὴν Θεογνωσία, γιὰ νὰ μὴ πιστέψουν στὸν τύραννο ἐξ αἰτίας τοῦ φόβου».
Ἀξιοπρόσεκτα εἶναι καὶ τὰ ἑξῆς τούτου τοῦ συγγραφέως:
«Εἶναι γνωστὸ, ποιοὶ ἐλέγχουν τὴν παγκόσμια οἰκονομία καὶ τὸ παγκόσμιο τραπεζικὸ σύστημα. Εἶναι οἱ ἴδιοι, ποὺ δὲν πίστεψαν στὴν ἔλευσι τοῦ Χριστοῦ καὶ τώρα ἑτοιμάζονται νὰ προϋπαντήσουν τὸ “Μεσσία” τους, ἀφοῦ πρῶτα συνειδητο-ποιήσουν, ὅτι “ΟΛΑ” εἶναι κάτω ἀπὸ τὸν ἔλεγχό τους.
Εἶναι, ὡστόσο, γεγονὸς, ὅτι ζοῦμε σὲ ἀποκαλυπτικὰ χρόνια.
Μπορεῖ ἐντελῶς ξαφνικὰ ἕνας πόλεμος ἡ ἕνα οἰκονομικὸ κρὰχ νὰ ἐπιταχύνη ἐξελίξεις. Καὶ μέσα σὲ μία παγκόσμια σύγχιση νὰ προωθήσουν τὰ σχέδια τῶν ἀρχόντων τοῦ κόσμου τούτου. Μπορεῖ, ὅμως, ἡ ἐξέλιξη νὰ προχωρήσει ὕπουλα, ἀργὰ καὶ σταθερὰ ὅπως μέχρι σήμερα (1992). Ὁ Χριστὸς προτρέπει: “Γίνεσθε ἔτοιμοι”, “ἀγρυπνεῖτε”, μάθετε νὰ διακρίνετε τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν. (Ματθ. ἰστ΄, 3).
Τὰ τελευταία ἀπαιτοῦν μία ἐξήγηση. Ταῦτα ἔγραψε τὸ 1992. Ἀπὸ τότε λίγο ἡ πολὺ κάτι ἔχει ἀλλάξει. Τὸ πλέον τραντακτὸ εἶναι ἡ παροῦσα οἰκονομικὴ κρίση, καὶ ἂν εἶναι τυχαῖο, ὅτι ἐπικεφαλῆς τοῦ ΔΝΤ στὶς ΗΠΑ εἶναι Ἑβραῖος, καὶ φαίνεται νὰ μᾶς ἔχει ὡς Ἕλληνες “στὸ χέρι” ἀπὸ οἰκονομικῆς ἐδῶ πλευρᾶς».
Κάτι ἀκόμη ἀπὸ τὸ ἔργο τοῦ Δρος π. Ν. Δημαρᾶ:
«Ὅταν θὰ ἔλθη ἐπὶ σκηνῆς ὁ Ἠλίας, θὰ ἐπισκεφθῆ Πατριάρχας, ἡ ἄλλους Ἀρχιερεῖς; Ἄραγε, πῶς θὰ διάκεινται ἀπέναντί του; Ἐὰν τοὺς ἐλέγξη μὲ προδρομικὴ γλῶσσα γιὰ κακὴ ζωὴ καὶ χλιδὴ καὶ πολυτέλεια, γιὰ τυχὸν μὴ ὀρθόδοξα φρονήματά τους, γιὰ τὶς ὕποπτες κινήσεις μερικῶν γύρω ἀπὸ Μασωνικὲς στοές, θὰ τὸν πιστέψουν;».
Ὡς πρὸς τὴν στάση του σὲ ἐκκλησιαστικοὺς ταγούς, προφανῶς ἀπ' αὐτοὺς θὰ ἀρχίσει.
Ὡς τηρητὴς τῆς πίστεως θὰ ἐλέγξει, θὰ πατάξει, μὲ τὸ δεδομένο, ὅτι μέρος αὐτῶν δροῦν ἀνεξέλεγκτα καὶ κατασκανδαλίζουν. Ὡς πρὸς τοὺς αἱρετικούς, ἀδύνατο νὰ φανεῖ εὐχάριστος.
Μεταξὺ ἄλλων ἀνέφερε ὁ ἀνωτέρω συγγραφεύς καὶ τὸ χτίσιμο τοῦ Ναοῦ στὰ Ἱεροσόλυμα. Καὶ ναὶ μὲν ὡς φαίνεται θὰ δροῦν μὲ ἕδρα τὴν Ἱερουσαλήμ, ὡς καὶ ὁ Ἀντίχριστος, σύμφωνα μὲ γραφόμενα τῶν Πατέρων, ὁ ἀντίκτυπος ὅμως τῆς δράσεως τους θὰ εἶναι παγκόσμιος μὲ τὰ σημερινὰ ΜΜΕ.
Ὁ προφήτης Ἠλίας θὰ δεσπόζει εἰδησεογραφικῶς.
Κάτι τέλος, ἀπὸ τὸν κ. Δημ. Σκαρτσιούνη θεολόγο-οἰκονομολόγο, ἀπὸ τὸ ἔργο του, «Οἱ Προφῆτες προειδοποιοῦν». «Οἱ δύο Προφῆτες Ἠλίας καὶ Ἐνὼχ θὰ ἔλθουν πρὸς ἐνίσχυση τῶν πιστῶν καὶ θὰ πολεμήσουν μὲ φλογερὸ κήρυγμα καὶ μὲ θαύματα τὸν ἴδιο τὸν Ἀντίχριστο καὶ θὰ καλοῦν εἰς μετάνοιαν καὶ θὰ προλέγουν τὴν Δευτέραν Παρουσίαν, πολλοὶ θὰ μετανοήσουν, ἀκόμη καὶ Ἰουδαῖοι».
Ἐπανερχόμεθα στὸ πῶς θὰ συμβεῖ, ὥστε οἱ σημερινοὶ Ἑβραῖοι νὰ γίνουν ὄντως Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, Αὐτὸν ποὺ ἕως τώρα μισοῦσαν, νὰ Τὸν ἀγαπήσουν ἀπόλυτα. Καὶ αὐτὸ φαίνεται θὰ συμβεῖ μὲ τὴν δυναμικὴ παρουσία τοῦ ζηλωτῆ Ἠλία, ὁ ὁποῖος μὲ στεντόρειο κήρυγμα καὶ σημεῖα, τὰ ὁποῖα θὰ μεταδίδονται μὲ τὰ σημερινὰ μέσα σὲ πλανητικὸ ἐπίπεδο, θὰ ἔχουν διεθνῆ ἀπήχηση καὶ ἀνάλογο ἐπηρεασμό. Σύμφωνα μὲ τὴν Ἀποκάλυψη, ἄνευ στρατιωτικῆς θωρακίσεως θὰ εἶναι ἀπυρόβλητοι τὰ 3 1/2 ἐκεῖνα χρόνια.
Ἐπειδὴ δὲ ὁ δικός τους Ἠλίας θὰ εὑρίσκεται ἐπὶ τῆς μοναδικῆς παγκόσμιας σκηνῆς ὡς κύριος ἐκπρόσωπος τοῦ Μεσσίου Χριστοῦ, Τὸν ὁποῖον θὰ προβάλει ὡς τὸν ὄντως Μεσσία τῶν Γραφῶν, ποὺ ἦλθε καὶ ἔρχεται, καὶ παράλληλα καυστικὰ θὰ στιγματίζει τὸν ψευδομεσσία-Ἀντίχριστο.
Ἐκεῖ πάνω στὴν φάση αὐτή, Ἑβραῖοι θὰ κάμψουν τὸν αὐχένα!
Θὰ εἶναι τόσο τραντακτὴ ἡ συγκυρία, ὥστε οἱ καλοπροαίρετοι, οἱ μὴ σφόδρα φανατικοί, καὶ πρὸ τοῦ δικοῦ τους πατριώτου θὰ ὑποκύψουν ψυχικά, ἀφοῦ ἐκ τῶν πραγμάτων τόσον ἄμεσα θὰ ἔχουν διευκολυνθεῖ, ὥστε ἐπὶ τέλους μεγάλο μέρος τοῦ Ἑβραϊκοῦ λαοῦ (πᾶς Ἰσραήλ!!!), νὰ δεχθεῖ τόν Ἰησοῦν Χριστόν.
Στὴν φάση αὐτὴ φαίνεται, ὅτι θὰ συμβεῖ ἀπὸ μιᾶς πλευρᾶς ὅ,τι καὶ μετὰ τὸ «τετέλεσται» στὸν Γολγοθὰ, μὲ τὸ σκότος καὶ τὸν σεισμὸ, ὅπου ἔντρομοι, (ἄγνωστον πόσοι), «τύπτοντες ἑαυτῶν τὰ στήθη ὑπέστρεφον» (Λουκ. κγ΄, 49), δηλ. μετενόησαν γιὰ ὅ,τι ἔγινε στὸν Δίκαιο.
Θὰ πιέζονται ἐσωτερικὰ χωρὶς νὰ ἐκβιάζονται πρὸς μεταστροφή. Ἐφόσον ἡ χριστιανικὴ παρουσία καὶ τὸ κήρυγμα τοῦ Ἠλιοῦ θὰ ἔχει ἕνα τέτοιο ἀποτέλεσμα, ὥστε καὶ Ἑβραῖοι νὰ γίνουν Χριστιανοί, κατανοητὸ εἶναι, τὸ πόσο μεγαλύτερη ἐπίδραση θὰ ἔχει σὲ τόσους χλιαροὺς κατ' ὄνομα Χριστιανούς, ὥστε νὰ θερμανθοῦν στὴν πίστη.
Καὶ ἐν τούτοις, αὐτὸ τὸ ἀσύλληπτο ὄντως ἔργον τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ, ὁ ὁποῖος ἔρχεται, εἶναι ἄγνωστον ἀκόμη καὶ σὲ πιστοὺς Ὀρθοδόξους Ἕλληνες, πρῶτα δηλ. ὁ ἐρχομός του καὶ τὸ τόσο θετικὸν του ἔργο σὲ ἀμέτρητες ψυχές, ἀφοῦ ὁ λόγος του θὰ συγκρατήσει πολλοὺς, παρὰ τὰ δεινά, ποὺ σ' αὐτοὺς τοὺς πιστοὺς ποὺ θὰ μένουν ἑδραῖοι, κατ' ἐξοχὴν θὰ ἐπιβάλει ὁ Ἄνομος.
Ὡς ἀπὸ ληθάργου θὰ ἀφυπνισθοῦν πρωτίστως γιὰ ὅ,τι ἔκαναν οἱ προπάτορες των σὲ βάρος τοῦ Ἀθώου, θὰ ὑπάρξει δηλ. ἕνα κῦμα πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἔντονη ἡ ἐνοχὴ γιὰ τὴν πολεμικὴν στάση τους καὶ μὲ μία μυριόστομη κραυγὴ κάποιοι θὰ μιμηθοῦν τὸν Ἑκατόνταρχον μὲ τὴν θαρραλέαν ὁμολογία του, «ἀληθῶς Θεοῦ Υἱὸς ἦν οὗτος», γιὰ τὸ ἔγκλημα τοῦ Γολγοθᾶ.
Ἐμπρὸς σ' αὐτὸ τὸ ὅποιο κῦμα μεταστροφῆς πρὸς τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἄλλη πλευρὰ τῶν Ἑβραίων, ποὺ θὰ παραμένει προσηλωμένη σὲ ὅλα τὰ δικά τους καὶ στὸ ψευδομεσσία τους, (γιὰ ἐμᾶς Ἀντίχριστον), ὁ ὁποῖος θὰ ἔχει κάνει πλέον τὴν ἐμφάνισή του καὶ ἀρχικὰ θὰ σκορπίζει ἀγαθὰ, γιὰ νὰ δελεάσει ψυχικά, οἱ ἀκούοντες τότε τὸν Προφήτην Ἠλίαν, καὶ μάλιστα οἱ μεταστραφέντες, φυσικὰ θὰ εὑρεθοῦν ἀντιμέτωποι μὲ τοὺς δικούς τους Ἑβραίους, ἂν ὄχι στὰ «μαχαίρια», γιὰ τὴν τόσην προδοσίαν γι' αὐτούς, ἀφοῦ θὰ ἔχουν δεχθεῖ νὰ λατρεύσουν τὸν ἀποδιοπομπαῖον τοῦ ἔθνους των, τὸν Ἐσταυρωμένον Ἰησοῦν Χριστόν, τόν μόνον ἀληθινόν Κύριον τοῦ Οὐρανοῦ καί τῆς γῆς. Καὶ λογικὰ πλέον ἡ παρουσία καὶ ἐπίδραση τοῦ Ἐνὼχ καὶ τοῦ Ἠλία μὲ βάση τοὺς μετανοοῦντες, (ἄγνωστος ὁ ἀριθμός τους), θὰ ἐπιφέρει στὸν χῶρον τοῦ Ἰσραὴλ ἀναστάτωση.
Μόνο ποὺ δὲν θὰ ἀγγίζονται οἱ Προφῆτες ἀρχικὰ πρὸς τιμωρίαν, καθότι, «εἴ τις θέλει αὐτοὺς ἀδικῆσαι, οὕτω δεῖ αὐτὸν ἀποκτανθῆναι» (Ἀποκ. ια΄, 5).
Αὐτὴ ἡ ἐκ τῶν πραγμάτων στροφὴ τῶν Ἑβραίων θὰ ἔχει ὡς συνέχειαν νὰ βγάλει τὸ προσωπεῖον ὁ Ἀντίχριστος καὶ ἀργὰ ἤ γρήγορα νὰ ἀρχίσουν τὰ δεινὰ ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς δικούς του, ποὺ τοὺς ἔχασε ψυχικά. Αὐτὸ τὸ γεγονὸς θὰ τὸν κάνει θηριώδη. Θὰ ἔχει φέρει τὰ κάτω ἄνω, ὁπότε ἀναμενόμενες, οἱ ὅποιες ἀντιδράσεις καὶ τιμωρίες γιὰ τὴν τόσην «προδοσίαν» εἰς μέρος τῶν «ὀρθοδόξων» Ἑβραίων.
Καθόλου ἀπίθανο καὶ ἄτομα -στελέχη Συναγωγῶν στὸ Ἰσραὴλ καὶ ἀλλοῦ-, δηλ. ραββίνοι καὶ ἀρχιραββίνοι νὰ ξαφνιάσουν μὲ τὴν ἀναγνώριση τοῦ Χριστοῦ ὡς τοῦ ὄντως Μεσσίου, ποὺ ἦλθεν καὶ ἔρχεται.
Εἶναι δὲ γνωστὸν, ὅτι ὅπου Ἑβραῖοι γίνονται Χριστιανοί, ποὺ σημαίνει ξετυφλώνονται ὡς πρὸς τὶς προφητεῖες στὸ Πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ μας κυρίως, βιώνουν στὴ συνέχεια πολύ πιό ἔντονα τὴν πίστη ἀπ' ὅ,τι ἀρκετοὶ νηπιοβαπτισθέντες.
Ἔντονο παράδειγμα μεταστραφέντος ραββίνου προσφάτως στὴν Ἑλλάδα, ὁ ὁποῖος πολεμήθηκε ἀπὸ τὸ ἑβραϊκὸ στοιχεῖο, τοῦ στοίχισε ἡ συνειδητὴ ἐπιλογὴ του (βαπτίστηκε οἰκογενιακῶς), ἤδη μακαριστός, γνωστὸς καὶ στὸν γράφοντα, τὸ Χριστιανικὸ του ὄνομα, Παῦλος Φωτίου. Ὥστε στὶς τρομερὲς ἐκεῖνες ἡμέρες καὶ πρὶν τὰ μεγάλα δεινά, (τὰ ὁποῖα ἀκριβῶς ἀγνοοῦμε, πέραν τῶν στερήσεων τῶν ἀγαθῶν), θὰ συμβεῖ πανευφρόσυνον γεγονὸς γιὰ τοὺς πιστούς τῆς γῆς, πιὸ σπουδαῖο δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρξει, μὲ τὴν γνωστὴν στροφὴν τῶν Ἑβραίων στὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ!
Τοῦτο δὲ τὸ γεγονὸς παράλληλα, τὰ μέγιστα θὰ ἐνισχύσει ἠθικά καί ψυχικά τούς πιστούς τῆς γῆς, γιὰ νὰ ἀνθέξουν κατὰ τὸ δυνατὸν σὲ ὅ,τι θὰ ἐπακολουθήσει ἀπὸ τὸν Ἄνομον καὶ τὰ ὄργανά του. Τὰ ὄντως ζοφερὰ γεγονότα γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα τά 3 1/2 χρόνια, πού θά συμβοῦν ἀπό τὸν Ἄνομον, ἀπόντων πλέον τῶν μεγάλων Προφῆτῶν Ἡλιοῦ καὶ Ἐνώχ.
Θὰ συμβεῖ τότε ἡ ἀπόλυτη ἔξαψη τῆς κακίας τοῦ σατανοκίνητου Ἀντιχρίστου, καὶ πάνω στὴν φαινομενική του ἐπιτυχίαν, ἀφοῦ πάμπολλοι κάτοικοι τῆς γῆς θὰ ἔχουν ὑποκύψει ὑπέρ του, ἀφοῦ στὸ βάθος ὁ στόχος του θὰ εἶναι οἱ ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων.
«Καὶ τότε ἀποκαλυφθήσεται ὁ ἄνομος, ὅν ὁ Κύριος ἀναλώσει τῷ πνεὺματι τοῦ στόματος αὐτοῦ καὶ καταργήσει τῇ ἐπιφανείᾳ τῆς παρουσίας αὐτοῦ» (Β΄ Θέσ. β΄, 😎.
Τὸ τέλος τοῦ Ἀντιχρίστου διὰ Ἰησοῦ Χριστού, ἀφοῦ καὶ οἱ πάμπολλοι δικοί του θὰ τιμωρηθοῦν αἰωνίως.
Τηρουμένων πάντως κάποιων ἀναλογιῶν, θὰ συμβεῖ ὡς πρὸς τοὺς Ἑβραίους στὸ Ἰσραὴλ καὶ ὄχι μόνον, ὅ,τι μετὰ τὸ «καρποφόρον» ἐκεῖνο πρῶτον ἐπίσημον κήρυγμα τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου στὰ Ἱεροσόλυμα, τὴν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς.
Ὅταν τελείωσε ὁ Πρωτοκορυφαῖος Πέτρος, «κατενύγησαν τῇ καρδίᾳ, εἶπόν τε πρὸς τὸν Πέτρον καὶ τοὺς λοιποὺς Ἀποστόλους· τί ποιήσομεν ἄνδρες ἀδελφοί; Πέτρος δὲ ἔφη· μετανοήσατε, καὶ βαπτισθήτω ἕκαστος ὑμῶν ἐπὶ τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοὺ εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, σώθητε ἀπὸ τῆς γενεᾶς τῆς σκολιᾶς ταύτης. Οἱ μὲν οὒν ἀσμένως ὑποδεξάμενοι τὸν λόγον αὐτοῦ ἐβαπτίσθησαν καὶ προσετέθησαν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ψυχαὶ ὡσεὶ τρισχίλιαι» (Πράξ. β΄ 37–41).
Γεννέθλια ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας ἡ Πεντηκοστή τότε ἀπὸ Ἑβραίους τῆς πόλεως τῆς Ἱερουσαλήμ καὶ τῆς ἑβραϊκῆς διασπορᾶς.
Καὶ ἐπὶ Ἠλιοῦ, στὸν ἴδιο περίπου χῶρον, μὲ ἀπογόνους τοῦ ἰδίου ἔθνους, θὰ ἔχουμε μίαν νέαν Πεντηκοστήν. Κάτι τέτοιο προφήτεψε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν ἔγραψε τὴν ἐπιστολήν πού ἑρμηνεύουμε.
Πάρ' ὅτι ἡ Ἐκκλησία ξεκίνησε μὲ ἑβραϊκὸ λαό, στὴ συνέχεια κυριάρχησαν οἱ ἀντίθετες δυνάμεις μὲ ἐμμονὴ καὶ στὴν ἀναμονὴ τοῦ δικοῦ τους Μεσσία, καὶ συνεχίστηκε ἡ ἐχθρικὴ στάση σὲ ὅ,τι πλέον θύμιζε Χριστὸν καὶ τό Εὐαγγέλιόν του.
Ἔγινε γνώστης ὁ Μέγας Παῦλος τοῦ διαχωρισμοῦ καὶ γιὰ τὴν πάγια θέση τοῦ ἑβραϊκοῦ ἔθνους κατὰ τοῦ Ἐσταυρωμένου, ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὸν λιθοβολισμὸ τοῦ Πρωτομάρτυρα Στεφάνου. Μὲ βάση αὐτὸ ἔγραψε γιά τὴν, στά ἔσχατα χρόνια, στροφή τους στήν πίστη καί στόν Σωτῆρα μας Χριστόν. Ἀμήν.

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2021

Η ΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΠΡΟΦΗΤΩΝ ΠΡΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ (τοῦ πατρός Νικολάου Δημαρᾶ)

 


Η ΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΠΡΟΦΗΤΩΝ ΠΡΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ (ὑπό πατρός Νικολάου Δημαρᾶ, Δρος Ν. Uni. Bilefeld, M.A. φιλοσ. κ. θεολ. Uni. Frankfurt).

Φαίνεται ισχυρό το επιχείρημα, που έχω χρησιμοποιήσει στο βιβλίο που έχω γράψει "Πρίν ἀπό τόν μεγάλον διωγμόν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ", ἔκδοση β΄ 1992, σχετικά μέ τήν ἔλευση τῶν δύο Προφητῶν, τοῦ Ἠλία καί τοῦ Ἐνώχ πρό τῆς ἐπιβολῆς τοῦ χαράγματος. Γιατί, ἄν ἔχουν σφραγισθεῖ οἱ ἄνθρωποι, ποιός θά εἶναι ὁ λόγος, γιά νά ἔλθουν οἱ Προφῆτες; Ὡστόσο, ἀμφισβητεῖται ἀπό ἀρκετούς θεολόγους, ἄν θά ἔλθουν οἱ Προφῆτες... παρά τό γεγονός, ότι ὅλοι οἱ Πατέρες ὑποστηρίζουν, ὅτι θά ἔλθουν. Ἔχω γράψει σχετικά παλαιότερα στούς "Ἁγίους Κολλυβάδες", ἀλλά καί στό διαδίκτυοβ ἔχω κάνει ἀρκετές ἀναρτήσεις. Ἐπειδή ὑπάρχει ἀκόμη σύγχυσις ἐπανέρχομαι μέ ἐκτενέστερα καί πλέον ἐμπεριστατωμένα κείμενα καί σέ αὐτόν τόν ἱστοχῶρον.
Ὅλοι συμφωνοῦν, ὅτι, πρό τῆς Β΄ Παρουσίας τοῦ Κυρίου μας, θά ἔλθει ὁ Προφήτης Ἠλίας, πού ἡ Ἐκκλησία μας τόν ὀνομάζει δεύτερον Πρόδρομον τῆς Παρουσίας Χριστοῦ, Ἠλίαν τόν ἔνδοξον, στό Ἀπολυτίκιόν του!
Καί συγκεκριμένα ἡ Γραφή λέγει: 4 "καὶ ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστελῶ ὑμῖν ᾿Ηλίαν τὸν Θεσβίτην, πρὶν ἢ ἐλθεῖν τὴν ἡμέραν Κυρίου τὴν μεγάλην καὶ ἐπιφανῆ, 5 ὃς ἀποκαταστήσει καρδίαν πατρὸς πρὸς υἱὸν καὶ καρδίαν ἀνθρώπου πρὸς τὸν πλησίον αὐτοῦ, μὴ ἐλθὼν πατάξω τὴν γῆν ἄρδην." Γιά αὐτό κατηγοροῦσαν τόν Κύριον οἱ Φαρισαῖοι καί τοῦ ἔλεγαν: "Πῶς λέγεις, ὅτι εἶσαι ὁ Χριστός, ἀφοῦ πρίν ἔλθει ὁ Χριστός, θά ἔλθει ὁ Ἠλίας;"
Καί ὁ Κύριος τούς ἀπάντησε, ἀφοῦ ἔθεσαν τήν ἐρώτηση οἱ Μαθητές Του: 10 Καὶ ἐπηρώτησαν αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· τί οὖν οἱ γραμματεῖς λέγουσιν, ὅτι ᾿Ηλίαν δεῖ ἐλθεῖν πρῶτον; 11 ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς· ᾿Ηλίας μὲν ἔρχεται πρῶτον καὶ ἀποκαταστήσει πάντα· 12 λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι ᾿Ηλίας ἤδη ἦλθε, καὶ οὐκ ἐπέγνωσαν αὐτόν, ἀλλ᾿ ἐποίησαν ἐν αὐτῷ ὅσα ἠθέλησαν· οὕτω καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου μέλλει πάσχειν ὑπ᾿ αὐτῶν. 13 τότε συνῆκαν οἱ μαθηταὶ ὅτι περὶ ᾿Ιωάννου τοῦ βαπτιστοῦ εἶπεν αὐτοῖς."
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος ἦλθεν ἐν πνεύματι Ἠλιοῦ. Γιαὐτό ὀνομάζεται ἀπό τόν Χριστόν μας καί Ἠλίας. Χαρακτηριστική ἡ ρῆσις τοῦ Εὐαγγελίου: "᾿Ηλίας μὲν ἔρχεται πρῶτον καὶ ἀποκαταστήσει πάντα·" Πού ἀναφέρεται στήν Δευτέραν Παρουσίαν τοῦ Κυρίου μας, καθότι συνδυάζεται μέ τό ἄλλον χωρίον: "καὶ ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστελῶ ὑμῖν ᾿Ηλίαν τὸν Θεσβίτην, πρὶν ἢ ἐλθεῖν τὴν ἡμέραν Κυρίου τὴν μεγάλην καὶ ἐπιφανῆ, 5 ὃς ἀποκαταστήσει καρδίαν πατρὸς πρὸς υἱὸν καὶ καρδίαν ἀνθρώπου πρὸς τὸν πλησίον αὐτοῦ, μὴ ἐλθὼν πατάξω τὴν γῆν ἄρδην."
Ἐδῶ εἶναι ξεκάθαρο, ὅτι ὁμιλεῖ περί τῆς Δευτέρας Παρουσίας Του ὁ Κύριος, καθότι λέγει, ὅτι ὁ Προφήτης Ἠλίας θά ἀποκαταστήσει τήν καρδίαν τῶν Πατέρων πού δέν πίστεψαν στόν Κύριον πρός τούς υϊούς πού πίστεψαν στόν Χριστόν μας. Οἱ πρῶτοι Χριστιανοί εἶναι οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι καί τό πλῆθος τῶν Ἑβραίων πού πίστεψαν στό κήρυγμά τους. Γιαυτό ἕνα ἀκόμη σημεῖο (ἀμφισβητούμενον, ὅμως, ἀπό ἀρκετούς), πού κατά τούς ἑρμηνευτές τῶν Θείων Γραφῶν θά συμβεῖ εἶναι, ὅτι πρό τῆς Δευτέρας τοῦ Χριστοῦ μας Παρουσίας, θά ἐπιστρέψουν στήν πίστη καί οἱ Ἑβραῖοι!
Και δώσω τοις δυσί μάρτυσί μου, και προφητεύσουσιν ημέρας χιλίας διακοσίας εξήκοντα, περιβεβλημένοι σάκκους. ούτοι εισιν αι δύο ελαίαι και αι δύο λυχνίαι αι ενώπιον του Κυρίου της γης εστώσαι και ει τις αυτούς θέλει αδικήσαι, πυρ εκπορεύεται εκ του στόματος αυτών και κατεσθίει τους εχθρούς αυτών· και ει τις θέλει αυτούς αδικήσαι, ούτω δει αυτόν αποκτανθήναι. (Αποκ. ια’, 3-5)
Οπως μας έχει υποσχεθεί ο ίδιος ο Κύριός μας, στα πολύ δύσκολα χρόνια του Αντιχρίστου, δεν θα μας αφήσει μόνους, αβοήθητους και απροστάτευτους, χωρίς απλανείς πνευματικούς οδηγούς.
Θα μας στείλει τους δύο Μάρτυρες και Προφήτες Του, οι οποίοι δεν έχουν ακόμη γευθεί θάνατο. Τον Προφήτην Ηλίαν και τον Ενώχ. Και κατ’ άλλους και τους τρεις. Ηλίαν, Ενώχ και Ιωάννην τον Θεολόγον.
«Βλέπε και θαύμαζε την μεγάλην αγάπην και φιλανθρωπίαν του Κυρίου μας, διότι ακόμη και στα τελευταία χρόνια (παρ΄ ὅλα όσα Του έχουμε κάνει), Εκείνος μας λυπάται και μας ελεεί, όλους εμάς τους ανθρώπους, τα παιδιά Του, και δεν μας αφήνει μόνους μας, αλλά μας στέλνει τους δύο Προφήτας Του, προκειμένου να μας διδάξουν και να μας πληροφορήσουν τα σχετικά με τον Αντίχριστον, αλλά και ταυτόχρονα να μας βοηθήσουν, και γλυτώσουν από τις παγίδες και τα τεχνάσματα αυτού, αλλά και για να μας επιστρέψουν εις την αλήθειαν, από την μεγάλην πλάνην, που θα δημιουργηθεί εξ αιτίας της παρουσίας του Αντιχρίστου». (Αγίου Ἱερομάρτυρος Ιππολύτου, πάπα Ρώμης «Όρα του δεσπότου την φιλανθρωπίαν, ότι και εν τοις υστέροις χρόνοις πως του των βροτών γένους κήδεται και ελεεί, ότι ουδέ τότε χωρίς προφητών ημάς καταλιμπάνει, αλλά πέμψει αυτούς προς διδαχήν ημών και πληροφορίαν και επιστροφήν της του αντικειμένου παρουσίας…». (Αγίου Ιππολύτου, ΒΕΠΕΣ 6, 283)!
Γράφουν σχετικά περί τῶν δύο Προφητῶν πού πρόκειται νά ἔλθουν πρό τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου μας: Ἅγιος Ἱππολυτος:
«Η μεν πρώτη Παρουσία του Κυρίου μας είχεν Πρόδρομον τον Βαπτιστήν Ιωάννην, η δε Δευτέρα Παρουσία, εις την οποίαν πρόκειται να έλθει με μεγάλην δόξαν, θα έχει Προδρόμους τον Ενώχ, τον Ηλίαν και Ιωάννην τον Θεολόγον». «Η μεν πρώτη αυτού παρουσία Ιωάννην τον βαπτιστήν είχε πρόδρομον, η δε δευτέρα αυτού, εν η μέλλει έρχεσθαι εν δόξη, Ενώχ και Ηλίαν και Ιωάννην τον θεολόγον αναδείξει».
(Αγίου Ιππολύτου, ΒΕΠΕΣ 6, 283)
Αγιος Θεοδωρος ο Στουδίτης:
«Επειδή θα είναι ολίγοι αυτοί που θα μπορέσουν να αντέξουν και να γλυτώσουν από τις παγίδες του Αντιχρίστου, ο Θεός θα στείλει τον Ηλίαν και τον Ενώχ, ίσως καί τόν Εὐαγγελιστήν Ἰωάννην τόν Θεολόγον, δέν τό γνωρίζομεν αὐτό, προκειμένου να βοηθήσουν την αδύνατη και ασθενή ανθρώπινη φύση μας, ως πρωτοστάτες και αθλοφόροι στον αγώνα και ομολογίαν τους υπέρ της νίκης του Χριστού και κατά του Αντιχρίστου». «Και ίδε εισήλθεν εν τω λόγω αυτών πάντως ο Αντίχριστος. Βασιλεύς γαρ ων κακείνος, τούτο μόνον επιζητήσοι, ο θέλει και λέγει γίνεσθαι·…, και οπόσοι δυνάμει Θεού ανταγωνιζόμενοι στώσιν, είεν αν και ταις ημέραις εκείναις νικώντες τον Αντίχριστον εν θανάτω μετά Χριστού… Δια τούτο ολίγοι οι μέλλοντες στήναι. Δια τούτο Ηλίας και Ενώχ· ουκ οίδαμεν ει και ο Θεολόγος και ευαγγελιστής, αρωγοί της ανθρωπίνης ασθενείας, και πρωτοστάται, και αθλοφόροι της υπέρ ομολογίας Χριστού νίκης». (Αγίου Θεοδώρου Στουδίτου, Ρ.G. 99, 1033).
Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού:
«…Το συγκεκριμένον χωρίον (πού ἀναφέρεται στήν ἐρώτηση τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου): «εάν αυτός θέλω να μείνει μέχρι να ξαναέλθω, εσένα τι σε νοιάζει;» έχει λεχθεί για τον Ιωάννην τον Θεολόγον, ο οποίος δεν έχει γευθεί θάνατον και διαμένει ζωντανός μέχρι την Δευτέραν Παρουσίαν του Κυρίου μας. Αυτή είναι η σωστή ερμηνεία που έχουν δώσει πολλοί από τους σοφούς αγίους μας στο ανωτέρω χωρίον». «Εισί τινες, έλεγεν, των ώδε εστώτων, οι ου μη γεύσωνται θανάτου, έως αν ίδωσι τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον εν τη βασιλεία αυτού. Ει μεν ουν, ως εφ΄ ἑνός έφησεν, Έστι τις των ώδε εστώτων, ταυτό μηνύειν υπετοπήσαμεν, τω, Εάν αυτόν θέλω μένειν έως έρχομαι τι προς σε; περί Ιωάννου του Θεολόγου ειρημένω, ως θανάτου άγευστον διαμένειν, μέχρι της Χριστού παρουσίας· ούτω γαρ ήδη τινές εκείνο των λίαν σοφών εξελάβοντο». (Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού, Ρ.G. 96, 556-557).

Μεγάλου Φωτίου
«…Μάρτυρες αδιάψευστοι, ότι οι άνθρωποι, εάν δεν αμάρτανε ο Αδάμ, δεν θα πέθαιναν και θα είχαν τα σώματά τους αιώνια, είναι οι τρεις άνθρωποι, Ενώχ, Ηλίας και Ιωάννης ο Θεολόγος, που ο Θεός κράτησε ζωντανούς. Έναν από κάθε εποχήν. Ο Ενώχ, ως ζήσας προ του Νόμου· ο Ηλίας μετά τον Νόμον· και ο Ιωάννης μετά την Χάριν.
Απόδειξη δε ότι είναι ζωντανός και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης είναι ο λόγος του Κυρίου μας στο Ευαγγέλιον που λέγει “Εάν αυτόν θέλω μένειν έως έρχομαι, τι προς σε; ”. Όχι ότι δεν θα αποθάνει όπως όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι, αλλά ότι ο Θεός τον έχει φυλάξει ζωντανόν, για να ξαναέλθει ως Πρόδρομος στην Δευτέραν Παρουσίαν Του μαζί με τον Ηλία και τον Ενώχ…». «Μαρτυρεί δε τοις ειρημένοις Ενώχ και Ηλίας και ο της βροντής υιός Ιωάννης, έτι περιόντες εν τω σώματι· και γαρ τούτους ως απαρχήν του όλου φυράματος ημών ο Δημιουργός λαβών έδειξεν πάσιν ως ει μη ήμαρτεν ο Αδάμ, έτι αν περιήν μετά του σώματος. Πλην και ούτοι πολυχρόνιον βίον ανύοντες γεύσονταί ποτε θανάτου, καν εν ριπή οφθαλμού. Όρα δε την δι αὐτῶν πίστιν, ως εκ των τριών προάγεται γενεών, εκ μεν των προ νόμου ληφθέντος του Ενώχ, εκ δε των μετά νόμον του Ηλία, εκ δε των μετά την χάριν του επιστηθίου των μαθητών. Ουκούν και ο Αδάμ, ει την εντολήν εφύλαττε, τούτοις αν αδιστάκτως συμπεριήν. Ότι δε περίεστιν ο παρθένος Ιωάννης, όπερ εζήτησας, ώσπερ τον Ενώχ και τον Ηλίαν παράδοσις μαρτυρεί, ούτω και τούτον. Και το εν τοις Ευαγγελίοις δε ειρημένον εις τον αυτόν ημάς νουν έλκει. Είπε μεν γαρ ο Χριστός τον τρόπον του θανάτου, ον έμελλεν υπέρ αυτού αποθνήσκειν ο Πέτρος· ο δε Πέτρος τον οικείον θάνατον ακούσας ευθύς επερωτά περί του ευαγγελιστού Ιωάννου, δήλον κακείνου ουκ άλλο τι αλλ΄ ἤ τον τρόπον του θανάτου αυτού μαθείν επιζητών, Ούτος δε τι; ου γαρ άλλο μεν ήκουε παρά του Σωτήρος περί αυτού, εις άλλο δε τι ανακόλουθον την ερώτησιν μετήγεν, ώσπερ παρορών και παρά φαύλον ποιούμενος την του διδασκάλου περί αυτού προφητείαν. Της δε του Πέτρου ερωτήσεως περί του θανάτου, ον έμελλεν αποθνήσκειν ο Ιωάννης, επερωτώντος, και του Σωτήρος ειπόντος, Εάν αυτόν θέλω μένειν έως έρχομαι, τι προς σε; Πως ουχί την μέχρι της παρουσίας αυτού διαμονήν η αλήθεια προλέγει; διο και ο εν αγίοις Κύριλλος το Ακολούθει μοι περί του θανάτου του αγίου Πέτρου ειρήσθαι τω Σωτήρι εκδέχεται. Το δε, ότι Εξήλθεν ο λόγος ούτος εις τους μαθητάς, ότι ο μαθητής εκείνος ουκ αποθνήσκει και τα εξής ου μόνον ουδέν μάχεται, αλλά και συνάδει. Ου γαρ τις αυτόν αθάνατον είναί φησιν, αλλά διαμένειν μετά Ενώχ και Ηλία μέχρι της δευτέρας του Δεσπότου παρουσίας· ο και μαθητής αυτός βεβαιών φησιν, ότι ουκ είπε δε αυτώ ο Ιησούς ότι ουκ αποθνήσκει, αλλ, εάν αυτόν θέλω μένειν έως έρχομαι, τι προς σε; Και φανερόν, ότι το μεν αθάνατον είναι ανέτρεψε, το δε μένειν έως της παρουσίας εβεβαίωσεν. Ει δε ο Παμφίλου Ευσέβιος, την εκκλησιαστικήν γράφων Ιστορίαν και τους χρόνους αυτού, καθ οὕς εβίωσεν, αριθμητούς έθετο, και ως μέχρι των Τραϊανού χρόνων διήρκεσεν, ουδέν μαχόμενον, καν δοκή, λέγει. Εκείνο γαρ έκαστος κατά νουν λαμβανέτω, ως οι του Ενώχ κατάδηλοι χρόνοι, και όσα έτη εν τω κόσμω εβίω, σαφώς· η θεία Γραφή παραδίδωσιν· αλλ οὐ δια τούτο την μετά σώματος αρνήσεταί τις του δικαίου μετάθεσιν. Ταύτη τη δόξη συνάδουσι και αι πράξεις του ηγαπημένου Ιωάννου και ο βίος, ας ουκ ολίγοι προφέρουσι. Κατατεθείς γαρ, φασί, κατά την αυτού εκείνου προτροπήν εν τινι τόπω, ζητηθείς αιφνίδιον ουχ ευρίσκετο, αλλά μόνον το αγίασμα βρύον εξ αυτού του τόπου εν ω προς βραχείαν ροπήν ετέθη· αφ οὗ πάντες, ως πηγήν αγιασμού, το άγιον εκείνο μύρον αρυόμεθα». (Μεγάλου Φωτίου, Ρ.G. 103, 985-988)
Η Αποκάλυψις, όμως, είναι σαφής. Μιλάει για δύο ΜΑΡΤΥΡΕΣ και ΠΡΟΦΗΤΕΣ και όχι για τρεις· «και δώσω τοις δυσί μάρτυσί μου…» (Αποκ. ια’, 3).
Βέβαια, και ο Ενώχ δεν έχει γευθεί θάνατον σύμφωνα με τη Γραφήν και τους Πατέρες, αλλά «μετέστη» επειδή ήτο δίκαιος και ενάρετος και πιστός στον Θεόν· «και ευηρέστησεν Ενώχ τω Θεώ και ουχ ευρίσκετο, ότι μετέθηκεν αυτόν ο Θεός» (Γεν. ε’, 24). Συνεχίζεται...

Τετάρτη 28 Ιουνίου 2017

Περί σωτηρίας των ετεροδόξων και των ετεροθρήσκων κατά τον Απόστολον Παύλον και τον Χρυσορρήμονα Άγιον Ιωάννην τον Χρυσόστομον ( π. Νικολάου Δημαρᾶ)

Σχετική εικόνα

Ἡ ἔξοδος ἀπ΄τήν συναγωγή
"Ἀποκάλυψιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἀπ' οὐρανοῦ μετ' ἀγγέλων δυνάμεως αὐτοῦ,
ἐν πυρί φλογός διδόντος ἐκδίκησιν
τοῖς μή εἰδόσιν Θεόν
καί μή ὑπακούουσι τῷ εὐαγγελίῳ
τοῦ Κυρίου μου Ἰησοῦ,
οἵτινες δίκην τίσουσι, ὄλεθρον αἰώνιον"
(Β΄ Θεσ. 1, 79)
Ἡ βαθειά ἄγνοια τῆς ἀληθινῆς χριστιανικῆς ὀρθόδοξης πνευματικῆς ἐμπειρίας στήν ἐποχή μας δημιουργεῖ μιά ψεύτικη χριστιανική "πνευματικότητητα" τῆς ὁποίας ἡ φύση εἶναι πολύ κοντά στή "νέα θρησκευτική συνείδηση" πού τείνει νά διαμορφωθεῖ παγκοσμίως:
" Ὅτι ὅλοι πηγαίνουμε πρός τόν Θεό, ὁ καθένας ἀπό τόν δρόμο του, εἴτε χριστιανός εἶναι αὐτός, εἴτε μωαμεθανός, εἴτε βουδιστής, εἴτε ἰνδουιστής εἴτε καί ἄθεος, ἀφοῦ ὁ Θεός εἶναι φιλεύσπλαχνος καί στό τέλος θά συγχωρήσει τούς πάντες, ἀκόμη καί αὐτόν ... τόν διάβολο, γιατί δέν θά μπορεῖ τάχα ἡ φιλεύσπλαχνη καρδιά του νά ἀνέχεται νά τιμωροῦνται οἱ ψυχές τῶν ἀνθρώπων αἰώνια! "
Ἡ Μαίριλυν Φέργκισον στό βιβλίο της ἡ Συνομωσία τοῦ Ὑδροχόου διαπιστώνει ὅτι " ἕνας αὐξανόμενος ἀριθμός ἐκκλησιῶν καί συναγωγῶν ἔχουν ἀρχίσει νά διευρύνουν τό ἀντικείμενό τους γιά νά ὑποστηρίξουν ἐπιτροπές γιά προσωπική ἀνάπτυξη, ὁλιστικά κέντρα ὑγείας, θεραπευτικές ὑπηρεσίες, ἐργαστήρια διαλογισμοῦ, ἀλλαγή συνείδησης μέσῳ τῆς μουσικῆς, ἀκόμη καί βιοανατροφοδοτούμενη ἐκπαίδευση."1
Οἱ Ὀρθόδοξοι δέν ἔχουμε τόν ἴδιο Θεό μέ τούς "μονοθεϊστές", μωαμεθανούς καί ἑβραίους οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται τήν Ἁγία Τριάδα, ἤ μέ τό συνονθύλευμα τοῦ Σατανᾶ, τούς εἰδωλολάτρες ἰνδουιστές καί τούς βουδιστές! Ἐμεῖς ἀποτελοῦμε τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία.
Γιά μᾶς τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς ἡ Πίστη στόν Τριαδικό μας Θεό, κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Σιναΐτη, εἶναι ἡ πηγή τῆς προσωπικῆς μας ἀθανασίας.
Οἱ ἐμπειρίες καί οἱ δυνάμεις πού προέρχονται ἀπό τούς εἰδωλολατρικούς "θεούς" τοῦ Ἰνδουισμοῦ2, ἀπό τούς γκουρού, τούς χοτζάδες καί τούς βουδιστές εἶναι σατανικῆς φύσεως. Οἱ θεοί τῶν ἐθνῶν δαιμόνια, ἀργύριον καί χρυσίον, στόμα ἔχουσιν καί οὐ λαλήσουσιν, ὀφθαλμούς ἔχουσιν καί οὐκ ὄψονται, ὦτα ἔχουσιν καί οὐκ ἐνωτισθήσονται.
Αὐτή ἡ ἑτεροδιδασκαλία τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πού ἀποτελεῖ καί τήν θεωρητική του βάση, ὅτι δηλ. ὅλοι πρός τόν θεό πηγαίνουμε ὁ καθένας ἀπό διαφορετικό δρόμο καί διαφορετική θρησκεία καί ὅτι ἕνας εἶναι ὁ θεός, πού σέ κάθε ἔθνος καί σέ κάθε ἐποχή λατρεύεται μέ διαφορετικό ὄνομα καί διαφορετικό τρόπο ἔχει ἀποκτήσει τελευταία καί "θεολογική" κάλυψη. Καί οἱ λεγόμενοι χριστιανοί Οικουμενιστές διδάσκουν καί προβάλλουν τόν Οἰκουμενισμό φέρνοντας παραδείγματα μάλιστα καί ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, ὅπως τό χωρίον τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων:
"... ὁ Θεός δέν κάνει διακρίσεις, ἀλλά δέχεται τόν καθένα, σέ ὅποιον λαό καί ἄν ἀνήκει, ἀρκεῖ νά τόν σέβεται καί νά ζεῖ σύμφωνα μέ τό θέλημά του"3.
Ἡ ἀνατροπή τῆς θεωρητικῆς βάσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ
Ἡ Ὀρθόδοξη διδασκαλία βέβαια δέν ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τά πιό πάνω λόγια τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου ἤ πολύ περισσότερο μέ τόν λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου πού διδάσκει: "Δόξα δέ καί τιμή παντί τῷ ἐργαζομένῳ τό ἀγαθόν, Ἰουδαίῳ τε πρῶτον καί Ἕλληνι, οὐ γάρ ἐστι προσωποληψία παρά τῷ Θεῷ"4.
a. Πρίν ἀπό τήν ἔλευση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ μας στήν γῆ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀνεξαιρέτως πήγαιναν στόν Ἅδη.
Κανείς δέν περνοῦσε τίς πῦλες τοῦ Παραδείσου. Μόνον διά τοῦ Τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ κατελύθη τό κράτος τοῦ θανάτου καί τοῦ Ἅδου.
Οὔτε δίκαιος, οὔτε προφήτης, οὔτε Ἑβραῖος, οὔτε Ἐθνικός μποροῦσε νά σωθεῖ!
Κανείς!!!
Μόνον, Κύριε, "ὅτε κατῆλθες πρός τόν θάνατον ἡ ζωή ἡ ἀθάνατος, τότε τόν Ἅδην ἐνέκρωσας τῇ ἀστραπῇ τῆς Θεότητος. Ὅτε δέ καί τούς τεθνεῶτας ἐκ τῶν καταχθονίων ἀνέστησας, πᾶσαι αἱ δυνάμεις τῶν ἐπουρανίων ἐκραύγαζον, Ζωοδότα Χριστέ, ὁ Θεός ἡμῶν δόξα Σοι"!
Ἀκόμη καί ἀπό τούς τεθνεῶτας, δέν σώθηκαν ὅλοι, σώθηκαν μόνον ὅσοι πίστεψαν!
b. Μετά τήν Θεία Ἀποκάλυψη τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ μας, τήν Σταυρική Του Θυσία καί τήν Ἀνάστασή Του θά κριθοῦμε ὅλοι σύμφωνα μέ τόν Εὐαγγελικό Νόμο.
Σέ ὅλη τήν Παλαιά Διαθήκη, ἀλλά καί στούς περισσότερους ἀρχαίους πολιτισμούς ὁ θάνατος συνδέεται μέ τήν κάθοδο στόν Ἅδη.
Ἀφοῦ, λοιπόν, κανείς δέν ἦταν δυνατόν νά σωθεῖ πρίν τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ μας καί τό λυτρωτικό Του ἔργο, πόσο μᾶλλον κανείς δέν θά σωθεῖ μετά τήν ἐνανθρώπησή Του, ἐάν Τόν ἀρνεῖται καί δέν Τόν πιστεύει καί ἐξακολουθεῖ νά Τόν βλασφημεῖ.
"Τίς ἐστίν ὁ ψεύτης εἰ μή ὁ ἀρνούμενος ὅτι ὁ Ἰησοῦς οὐκ ἔστιν ὁ Χριστός; οὗτός ἐστιν ὁ ἀντίχριστος, ὁ ἀρνούμενος τόν Πατέρα καί τόν Υἱόν." (Ἰωάν. α΄ 2, 22). Δηλαδή αὐτός πού δέν ἀναγνωρίζει στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μας τόν μόνον Σωτῆρα καί Λυτρωτή τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, αὐτός εἶναι ὁ ψεύτης πού τόν ἀρνεῖται.
Ὁ νόμος ἀπεκάλυψε τί εἶναι ἁμαρτία. "Διά γάρ νόμου ἐπίγνωσις ἁμαρτίας" (Ρωμ. 3, 20).
Ὁ Μωσαϊκός νόμος προετοίμασε τόν κόσμο γιά νά δεχθεῖ τό πλήρωμα τῆς Χάριτος τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ μας. Στούς χρόνους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης διέφερε ἀπό τούς νόμους τῶν βαρβάρων λαῶν πού προσκυνοῦσαν τούς δαίμονες, μέ φρικτές ἀνθρωποθυσίες, μέ ἀκολασίες καί ὄργια, μέ φόνους καί κάθε εἴδους ἀκατονόμαστες βαρβαρότητες!
Βέβαια καί οἱ Ἑβραῖοι πού ἔμειναν νά τηροῦν τόν Μωσαϊκό νόμο δέν σώζονται πλέον, ἄν δέν ἀσπαθοῦν τό Εὐαγγέλιο, γιατί παρῆλθεν ἡ σκιά τοῦ νόμου τῆς Χάριτος ἐλθούσης.
Ἔτσι τό ὀφθαλμόν ἀντί ὀφθαλμοῦ καί τό ὀδόντα ἀντί ὀδόντος εἶναι ἀπαράδεκτο πλέον στήν Χριστιανική Πίστη τῆς ἀγάπης καί τῆς συγχωρήσεως καί τῶν ἐχθρῶν. Ὁ λιθοβολισμός τῆς μοιχαλίδος εἶναι ἀδιανόητος γιά τόν Χριστιανό.
Καί γενικά ἡ ἐκδικητικότητα, πού φαίνεται νά δικαιολογεῖται γιά τούς Ἑβραίους στήν Παλαιά Διαθήκη, εἶναι ἄκρως ἀντίθετη μέ τόν Νόμο τοῦ Ευαγγελίου.
Πῶς ὅμως ἐξηγεῖται ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: "Δόξα δέ καί τιμή παντί τῷ ἐργαζομένῳ τό ἀγαθόν, Ἰουδαίῳ τε πρῶτον καί Ἕλληνι, οὐ γάρ ἐστι προσωποληψία παρά τῷ Θεῷ" (Ρωμ. 2, 9). Διδάσκει ἄραγε ὁ Θεῖος Ἀπόστολος ὅτι σώζονται καί οἱ ἀγαθοποιοῦντες Ἑβραῖοι καί οἱ Ἐθνικοί;
Αὐτό ἰσχύει, ἀλλά μόνον γιά τούς Ἰουδαίους καί τούς Ἐθνικούς πού ἔζησαν πρό τῆς ἐλεύσεως τοῦ Χριστοῦ μας στή γῆ καί σέ καμμία περίπτωση μετά τήν ἀποκάλυψη τοῦ Εὐαγγελίου Του.
Ὁ μεγάλος ἑρμηνευτής τοῦ Ἀποστόλου Παύλου Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἑρμηνεύει τό σχετικό χωρίο λέγοντας ὅτι ὁ Ἀπόστολος ἀπευθύνεται σέ Χριστιανούς στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή του. Τόσο σέ Χριστιανούς πού προέρχονται ἀπό τούς Ἑβραίους, ὅσο καί σέ ἐκείνους πού προέρχονται ἀπό τούς Ἐθνικούς. Καί οἱ μέν (καί οἱ Ἐθνικοί) καί οἱ δέ (καί οἱ Ἑβραῖοι) ἀπέτυχαν κατά τόν Θεῖο Ἀπόστολο!
Στό πρῶτο κεφάλαιο, λοιπόν, ταπεινώνει τούς Ἐθνικούς. Κατεφρόνησαν τόν φυσικό νόμο τῆς συνειδήσεως, ἐνῶ ὀφειλαν νά συμμορφωθοῦν πρός αὐτόν ἐπειδή "τό γνωστόν τοῦ Θεοῦ φανερόν ἐστιν ἐν αὐτοῖς. Ὁ Θεός γάρ αὐτοῖς ἐφανέρωσε." (1, 19).
Πρῶτα περιγράφει τίς ἀσχημοσύνες τους καί εὐτελίζει τήν μεμωραμένην σοφία τους.
Στήν συνέχεια, στό δεύτερο κεφάλαιο, πλήττει μέ μεγάλη τέχνη τήν Ἰουδαϊκή ὑπερηφάνεια. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος πρῶτος κατέδειξε καί περιέγραψε σέ βάθος τόν σκοπό καί τήν μέθοδο τοῦ Ἀποστόλου.
Γράφει ὁ Ἅγιος: "... ἐδῶ μάχεται ἰδιαίτερα τούς Ἰουδαίους. Ἐπειδή ἐκεῖνοι ἦσαν περισσότερο φιλόνικοι, πρῶτα μέ τό νά ἔχουν τήν ἀξίωση νά μήν ἀριθμοῦνται μαζί μέ αὐτούς πού προέρχονταν ἀπό τούς Ἐθνικούς. Δεῦτερον, μέ τό νά περιγελοῦν τό ὅτι ἡ Πίστις ἐξαφανίζει ὅλα τά ἁμαρτήματα".
Οἱ Ἑβραῖοι δηλ. μετά τήν βάπτισή τους συνέχισαν τήν παλαιά τους πλάνη ὅτι μόνον αὐτοί σώζονται. Ποῦ ἀποσκοπεῖ ὁ Ἀπόστολος; Στό νά ἀποδείξει ὅτι πρίν τόν Χριστό ζοῦσαν καί Ἐθνικοί, οἱ ὁποῖοι χωρίς τόν νόμο καί τόν Μωϋσέα εὐαρεστοῦσαν τόν Θεό, γιαὐτό καί στήν Δευτέρα Παρουσία θά δοξαστοῦν.
Ἀφοῦ, λοιπόν, ὁ Ἀπόστολος τσάκισε τήν κακιά συνήθεια τῆς ἐνορίας νά φατριάζουν κατακρίνοντας ἀλλήλους, ἐνῶ μάλιστα ζοῦν ἁμαρτωλά (2, 1), ἀφοῦ τούς φοβέρισε ὑπενθυμί-ζοντας σ' αὐτούς τήν φοβερή κρίση στήν ὁποία κάθε ὑποκρισία ἀποκαλύπτεται (2, 2), ἀφοῦ εἶπε πόσο κακό εἶναι νά ζῆ κανείς μέ πονηρία, ἔδειξε ὅτι κανείς δέν ἁμαρτάνει ἀπό ἄγνοια οὔτε χωρίς τιμωρία, ἀλλά καί ἄν ἀκόμη δέν τιμωρηθεῖ τώρα, θά τιμωρηθεῖ ὁπωσδήποτε (2, 3-6).
"Δές τώρα", συνεχίζει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, "τήν τέχνη τοῦ Ἀποστόλου, πῶς δηλ. θά φέρει τά πράγματα ἐκεῖ πού θέλει ἀνώδυνα γιά τά εὐαίσθητα Ἰουδαϊκά ὦτα. Πρῶτα μιλάει γιά τήν ἀδιαφιλονίκητη καταδίκη τῶν ἁμαρτωλῶν:
"Τοῖς δέ ἐξ ἐριθείας καί ἀπειθοῦσι μέν τῇ ἀληθείᾳ πειθομένοις δέ τῇ ἀδικίᾳ θυμός καί ὀργή". (2, 8).
Στήν φοβερή καί μεγάλη κρίση ὅμως, δέν καταδικάζονται μόνον οἱ μετά τόν Χριστόν ἁμαρτωλοί, ἀλλά καί ὅλοι καί οἱ πρίν τόν Χριστόν ἀναμφισβήτητα. Βεβαίως, ἀπό τούς πρό Χριστοῦ ἁμαρτωλούς καταδικάζονται πρῶτα καί αὐστηρότερα οἱ Ἰουδαῖοι, διότι ἐκτός τῆς συνειδήσεως εἶχαν καί τόν γραπτό νόμο:
"Θλῖψις καί στενοχωρία ἐπί πᾶσαν ψυχήν ἀνθρώπου τοῦ κατεργαζομένου τό κακόν, Ἰουδαίου τε πρῶτον καί Ἕλληνος" (2, 9).
Ἄν, ὅμως, οἱ πρίν τόν Χριστόν ἁμαρτωλοί τιμωρηθοῦν, τότε λογικά, οἱ πρίν τόν Χριστόν δίκαιοι θά τιμηθοῦν, εἴτε Ἰουδαῖοι εἴτε Ἐθνικοί:
"δόξα καί τιμή καί εἰρήνη παντί τῷ ἐργαζομένῳ τό ἀγαθόν, Ἰουδαίῳ τε πρῶτον καί Ἕληνι". (2, 10).
Εἶδες, λοιπόν, Ἰουδαῖοι καί Ἐθνικοί στόν ἴδιο παρονομαστή. Πῶς; μόνον ἀπό τά ἀγαθά ἔργα. Ὅλα αὐτά ὅμως πρίν τόν Χριστό. Τό διασαφηνίζει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος:
"Ποιόν Ἰουδαῖο ἐννοεῖ ἐδῶ ἤ γιά ποιούς Ἕλληνες μιλάει; Γιαὐτούς πού ἔζησαν πρίν ἀπό τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ". Καί ποιοί εἶναι οἱ Ἐθνικοί πού ἐξισώνονται μέ τούς δικαίους Ἑβραίους;
" Ἕλληνες ἐδῶ ἐννοεῖ ὄχι τούς εἰδωλολάτρες, ἀλλά τούς θεοσεβεῖς, ἐκείνους πού πείθονταν στόν φυσικό νόμο, ἐκείνους πού ἐκτός ἀπό τίς Ἰουδαϊκές παρατηρήσεις διατηροῦσαν ὅλα ὅσα ὁδηγοῦσαν στήν εὐσέβεια, ὅπως οἱ περί τόν Μελχισεδέκ, ὁ Ἰώβ, οἱ Νινευῖτες, ὁ Κορνήλιος..." καί ἄλλοι πολλοί πού δέν κατέγραψε ἡ Ἁγία Γραφή.
Καί συνεχίζει ὁ Ἅγιος: "ἀποδεικνύοντας, λοιπόν, ἀπό τά προηγούμενα ὅτι καί ἐκεῖνοι πού δέν εἶχαν νόμον θά ἀπολαύσουν τά ἴδια, δείχνει καί ὅτι ἡ διδασκαλία τοῦ νόμου δέν ἦταν ἀπό τά πολύ ἐπείγοντα, γιατί ἡ κόλαση καί ἡ τιμή βρίσκονται στά ἔργα καί ὄχι στήν περιτομή καί τήν ἀκροβυστία".
Γιατί;
Ἀπαντᾶ ὁ Ἀπόστολος: "Οὐ γάρ ἐστι προσωποληψία παρά τῷ Θεῷ" (2, 11).
Κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο, λοιπόν, μετά τήν Ἀποκάλυψη τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ μας δέν θά κριθοῦν πλέον οἱ Ἑβραῖοι μέ βάση τόν παλαιό γραπτό νόμο, οὔτε οἱ Ἐθνικοί μέ τόν νόμο τῆς συνειδήσεως ἀλλά μέτρο γιά τήν κρίση θά εἶναι τό Εὐαγγέλιο τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ, καθότι πάντες ἥμαρτον καί ὑστεροῦνται τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ (2, 23). Μόνον μέ τήν πίστη στόν Χριστό ἔχει πλέον νόημα ὁ Μωσαϊκός νόμος. Μόνος του δέν στέκει, αὐτοκαταρρίπτεται. "Νόμον οὖν καταργῶμεν διά τῆς πίστεως; μή γένοιτο, ἀλλά νόμον ἱστῶμεν" (2, 31).
c. Πρίν δοθεῖ μέ τόν Μωσαϊκό Νόμον ἡ ἀποκάλυψις, οἱ ἄνθρωποι ζοῦσαν κατά τόν νόμο τοῦ θανάτου, μή γνωρίζοντας ὅτι ὁ θάνατος εἶναι κάποιο παράσιτο μέ τό ὁποῖο βασιλεύει ἡ ἁμαρτία καί ὁ διάβολος.5 "Ἄχρι γάρ νόμου ἁμαρτία ἦν ἐν κόσμῳ".6
Βεβαίως ἡ ἐν ἀγνοίᾳ τοῦ νόμου "ἁμαρτία οὐκ ἐλλογεῖται μή ὄντος νόμου". Οἱ νόμον μή ἔχοντες θά κριθοῦν "κατά τόν νόμον τόν γραπτόν ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν."7 Ὄχι ὅμως ὅλοι ἀλλά ὅσοι ἔζησαν πρό τῆς Θείας ἐνανθρωπήσεως τοῦ Χριστοῦ μας καί πάντως, συνεχίζοντας ὁ Ἀπόστολος διδάσκει ὅτι: " Ὅσοι γάρ ἀνόμως ἥμαρτον, ἀνόμως καί ἀπολοῦνται καί ὅσοι ἐν νόμῳ ἥμαρτον διά νόμου κριθήσονται".8
Ἁμαρτία εἶναι κάθε παράβασις τοῦ Θείου θελήματος καί ἑπομένως ἡ ἀστοχία τοῦ ἀνθρώπου νά πραγματοποιήσει τόν ἀρχικόν του προορισμόν. Ἡ κατά θάνατον ζωή τοῦ ἀνθρώπου δέν εἶναι θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἑπομένως ζῶντας ὁ ἄνθρωπος κατά τόν νόμον τοῦ θανάτου, ἄν καί μή γνωρίζων ὅτι ὁ θάνατος εἶναι κάποιο παράσιτον, στό ὁποῖο βασιλεύει ἡ ἁμαρτία, εἶναι ἁμαρτωλός. Ἄν καί δέν εἶναι παραβάτης τῆς διά νόμου ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ, παρά ταῦτα εἶναι παραβάτης τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. " Ὁ εἰδώς τό θέλημα τοῦ Κυρίου αὐτοῦ, καί μή ποιήσας, δαρήσεται πολλάς. Ὁ δέ μή εἰδώς τό θέλημα τοῦ Κυρίου αὐτοῦ, καί μή ποιήσας, δαρήσεται ὀλίγας.9 Οὐκοῦν ἄμμεινον ὁμολογουμένως τό ἐν ἀγνοία πλημμελεῖν, ἤ τό ἐν εἰδήσει νόμων".10
Ἄλλο εἶναι τό γεγονός ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι παραβάτης τοῦ Θείου θελήματος καί ἄλλο τό θέμα τῆς ἐκ μέρους του γνώσεως τῆς παραβάσεως καί τῆς μερίδος εὐθύνης αὐτοῦ γιά τήν παράβαση.11
Εἶναι, λοιπόν, ξεκάθαρο ὅτι δέν λέει ὁ Ἀπόστολος ὅτι θά κρίνει πλέον ὁ Θεός τούς μέν Ἑβραίους πού ἔζησαν μετά τήν παρουσία Του, κατά τόν γραπτό, τούς δέ ἐθνικούς κατά τόν φυσικό νόμο τῆς συνειδήσεως.
Ὁ ἴδιος ὁ Ἀπόστολος στήν Β΄ πρός Θεσσαλονικεῖς ἐπιστολή του τό ἀποκλείει πέρα γιά πέρα, ὅταν μιλάει γιά τήν "Ἀποκάλυψιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἀπ' οὐρανοῦ μετ' ἀγγέλων δυνάμεως αὐτοῦ, ἐν πυρί φλογός διδόντος ἐκδίκησιν
τοῖς μή εἰδόσιν Θεόν καί
μή ὑπακούουσι τῷ εὐαγγελίῳ
τοῦ Κυρίου μου Ἰησοῦ, οἵτινες δίκην τίσουσι, ὄλεθρον αἰώνιον..." (1, 79).
Εἶναι ξεκάθαρο ἐπίσης ἀπό τήν Ἁγίαν Γραφήν ὅτι "οὐκ ἀναστήσονται ἀσεβεῖς ἐν κρίσει οὐδέ ἁμαρτωλοί ἐν βουλῇ δικαίων."
Ὅποιος δέν γίνει μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, μέλος τῆς Ἐκκλησίας, δέν θά συναναστηθεῖ μέ αὐτό, δέν θά σωθεῖ. Ἄν ὑπάρχει ἄνθρωπος γιά σωτηρία, τό ἅγιο Πνεῦμα καί κατά τόν Ἅγιο Ναζάριο -(τόν Γέροντα τοῦ Ἁγίου Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ)- τόν ὁδηγεῖ στούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως τόν Κορνήλιο, πού ἔκανε ἔργα εὐάρεστα στόν Θεό, ἀλλά δέν γνώριζε τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ.
Εἶναι σαφέστατο, λοιπόν, πῶς καί γιά τόν Ἀπόστολο Παῦλο ἡ ἁμαρτία εἶναι κατάστασις, πού ὑπάρχει παρά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Γιαὐτό ἀκριβῶς πάντες οἱ γεννηθέντες στήν κατάσταση αὐτή "ἁμαρτωλοί κατεστάθησαν".12 "Πάντες ἐξέκλιναν"13 "πάντες ἥμαρτον καί ὑστεροῦνται τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ".14 Μέ ἄλλες λέξεις, ἕνεκα τῆς ἐνεργείας τοῦ διαβόλου μέ τήν ψυχική νέκρωση (στέρηση τῆς Θείας Χάριτος) καί μέ τήν ἀσθένεια τῆς σαρκός, πάντες γεννῶνται μέ ἰσχυρή ροπή πρός τήν ἁμαρτία καί πάντες παραβαίνουν εἴτε ἐν γνώσει εἴτε ἐν ἀγνοίᾳ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι γεννῶνται αἰχμάλωτοι τοῦ διαβόλου, τοῦ θανάτου καί τῆς ἁμαρτίας καί ὡς ἐκ τούτου ἀποτυγχάνουν τοῦ ἀρχικοῦ τους προορισμοῦ, δηλ. τῆς ἠθικῆς τελειώσεως, τῆς ἀθανασίας καί τῆς θεώσεως καί ὑστεροῦνται τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, ἄν δέν βαπτισθοῦν καί δέν γίνουν μέλη τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ Ἅγιος Εἰρηναῖος γράφει ὅτι "ἐλθών ὁ νόμος ὅστις ἐδόθη εἰς τόν Μωϋσῆν καί μαρτυρῶν περί ἁμαρτίας, ὅτι εἶναι ἁμαρτωλός, ἦρε τό βασίλειον αὐτοῦ, ἀποκαλύπτων αὐτόν ὄχι ὡς βασιλέα, ἀλλ' ὡς ληστήν. Ὅμως ἐβάρυνε ὁ νόμος τόν ἄνθρωπον, ὅστις εἶχεν ἐν ἑαυτῷ τήν ἁμαρτίαν, ἀποκαλύπτων αὐτόν ὡς αἰχμάλωτον τοῦ θανάτου. Παρά τό γεγονός ὅτι ὁ νόμος ἦτο πνευματικός, μόνον ἐφανέρωσε τήν ἁμαρτία, δέν τήν κατέστρεψε."15 Ὁ νόμος δηλ. ἀποκαλύπτει τήν ἀληθινή φύση τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου, ἀλλά δέν τήν καταργεῖ.
Γιαὐτό ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο, ἔτσι ὥστε διά μέσου ἑνός σώματος, διά τοῦ ὁποίου ἡ ἁμαρτία ἐκράτησεν καί διέμεινε καί ἐβασίλευσε, νά καταργηθῆ ὁ θάνατος καί νά μήν ὑπάρχει πλέον ἐντός ἡμῶν.
Ὁ Θεός ἀνακεφαλαίωσε ἐν ἑαυτῷ τό ἀρχαῖον πλάσμα, γιά νά θανατώσει τήν ἁμαρτίαν, γιά νά στερήσει τόν θάνατον ἀπό τήν δύναμή του καί γιά νά ζωοποιήσει τόν ἄνθρωπον.16
Ἡ ἔξοδος
Σέ δύσκολους καιρούς ὁ κάθε Χριστιανός εἶναι ὁ ἴδιος ὑπεύθυνος γιά τήν Ἐκκλησία στό σύνολό της. Κάθε μέλος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἔχει εὐθύνη γιά ὁλόκληρη τήν Ἐκκλησία. Καί σήμερα ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἐχθρούς καί διώκεται ἀπ᾿ ἔξω ἀλλά κυρίως ἀπό μέσα, ἀπό τούς Οἰκουμενιστές, πού σφετερίζονται τούς θρόνους τῶν Πατριαρχείων καί τῶν Ἀρχιεπισκοπῶν.
Αὐτό τό τόνιζε συνέχεια ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Μαξίμοβιτς. Κάθε ἕνας βέβαια ἔχει καί εὐθύνη πού συνεπάγεται ἡ ἐλευθερία πού τοῦ ἀναγνωρίζεται ὡς πρόσωπο, ἡ ἐλευθερία αὐτή νά ἐκδηλώνεται μέσα στό πλαίσιο τῆς ὑπακοῆς πρός τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί τήν ἁγία Παράδοσή της.
Ἡ Ἁγία Παράδοση τῆς εἰρηνοχύτου Ὀρθοδοξίας μας ἐπιβάλλει τήν διακοπή τοῦ μνημοσύνου καί κάθε κοινωνίας ὅλων τῶν αἱρετικῶν πατριαρχῶν, ἀρχιεπισκόπων, ἐπισκόπων, γερόντων καί πνευματικῶν πού ἀσπάζονται τόν Οἰκουμενισμόν. Ὅλων ἐκείνων τῶν ἀθέων Οἰκουμενιστῶν ψευδοπατριαρχῶν καί ψευδεπισκόπων στήν ὀρθόδοξη ἐκκλησία, πού μέ λόγια καί μέ ἔργα δείχνουν ὅτι δέν πιστεύουν στήν μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας, καί ὅτι σώζονται καί οἱ ἐκτός Ἐκκλησίας, πού διακηρύσσουν μέ κοινές συμφωνίες ὅτι ἀποτελοῦν τήν μία ἐκκλησία μέ τούς προαιώνιους αἱρετικούς, τούς Προτεστάντες, τούς Παπικούς καί τούς Μονοφυσίτες καί συμπροσεύχονται ὄχι μόνον μέ ἑτεροδόξους ἀλλά καί μέ τούς ἀλλοθρήσκους. Ὅλων ἐκείνων πού ἀγκαλιάζουν τόν πάπα, ὅπως ὁ π. Βαρθολομαῖος, καί κάνουν οὐνιτικά συλλείτουργα, κοινωνῶντας καί τούς Παπικούς καί πού συμπροσεύχονται μέ τούς προτεστάντες, πάστορες καί παστορίνες ἀλλά καί μέ τούς ἀλλοθρήσκους. Ὅλων τῶν Λατινοφρόνων, ὅπως ὁ κ. Χριστόδουλος. Καί ὅλων ἐκείνων πού εἶναι κοινωνικοί πρός τούς Λατινόφρονες Χριστόδουλους καί Βαρθολομαίους.
Πᾶσαι αἱ Σύνοδοι, πᾶσαι αἱ Γραφαί, πάντες οἱ Πατέρες μᾶς προτρέπουν νά φεύγουμε τούς ἑτερόφρονες καί νά διακόπτουμε τήν κοινωνία μαζί τους, γιατί αὐτοί δέν εἶναι ἐκκλησία ἀλλά συναγωγή πονηρευομένων, κατά τόν Ἅγιο Μᾶρκο τόν Εὐγενικό καί ὅλους τούς Ὀρθοδόξους Πατέρες.
Αὐτό μᾶς διδάσκει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγοντας:
"Μήν κάνετε ἀταίριαστους δεσμούς μέ ἀπίστους.
Ποιά σχέση μπορεῖ νά ἔχει
ἡ δικαιοσύνη μέ τήν ἀνομία;
ἤ τί κοινό ὑπάρχει ἀνάμεσα στό φῶς καί στό σκοτάδι;
ἤ τί ἔχει νά μοιράσει ὁ πιστός μέ τόν ἄπιστο;"17
"Διό ἐξέλθετε ἐκ μέσου (τῆς Συναγωγῆς) αὐτῶν καί ἀφορίσθητε καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε. Κἄγώ εἰσδέξομαι ὑμᾶς καί ἔσομαι ὑμῖν εἰς Πατέρα, καί ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱούς καί θυγατέρας λέγει Κύριος Παντοκράτωρ."18
----------------------------------------

1. Marilyn Feguson, Ἡ συνομωσία τοῦ Ὑδροχόου, Los Angeles: J. P. Tarcher, Inc. 1980, p. 369.
2. Ὁ ἰνδουισμός εἶναι καθαρή ειδωλολατρεία, ἔχοντας ἁγάλματα μέ ἐλεφαντόμορφα τέρατα ὡς θεούς. Θεούς πού καταξεσχίζουν καί κατατρώγουν τίς σάρκες τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ὁ Σίβα ἤ θεές ἀκολασίας μέ ὀκτώ χέρια ὅπως ἡ Κάλι!
4. Πραξ. 10, 34-35
Ρωμ. 2, 9
5. Ἁγίου Εἰρηναίου, Ἔλεγχος, Γ΄, XVIII, 7
6. Ρωμ. 5, 13.
7. Ρωμ. 2, 15.
8. Ρωμ. 2, 12.
9. πρβλ. Λουκ. 12, 47.
10. Ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, Ἑρμηνεία εἰς τήν πρός Ρωμαίους Ἐπιστολήν, PG 74, 804. Παρά τό γεγονός ὅτι κάποιοι Πατέρες μᾶς δίνουν τήν ἐντύπωση τῆς μή ὀρθῆς ἐκτιμήσεως τῆς Ἑβραϊκῆς ἀντιλήψεως περί τῆς ἐν ἀγνοίᾳ ἁμαρτίας, ἐπειδή ὑπερτονίζεται χάριν τοῦ κηρύγματος ὡς ἁμαρτία ἀποκλειστικά ἐκείνη ἡ παράβαση πού στηρίζεται στήν βούληση, προσεκτική μελέτη τοῦ θέματος δείχνει ὅτι ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ Πατέρες συμφωνοῦν μέ τήν θέση πού διατυπώνεται στίς εὐχές τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι δηλ. ἡ ἁμαρτία, εἴτε ἐν γνώσει εἴτε ἐν ἀγνοίᾳ, εἶναι μία νοσηρή κατάσταση. Ἔτσι ἐνῶ στό θέμα τῆς ἐν ἀγνοίᾳ ἁμαρτίας ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος διδάσκει ὅτι: "οὐδείς γάρ οὐδέποτε ἐν ἀγνοίᾳ ἥμαρτεν ... Εἰ γάρ ἀγνοοῦντες ἡμάρτανον, οὐδέ δίκην ἦσαν ἄξιοι δοῦναι", Ἑρμηνεία στήν πρός Ρωμαίους Ἐπιστολήν, PG 60, 508 καί φαίνεται νά διαφωνεῖ μέ τό ἀναφερθέν χωρίον τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου, (ἀλλά καί στό "ἠνομίκασι γάρ, εἰ καί μή ἐγνώκασι" PG 74, 805), κατ' οὐσίαν ἀμφότεροι οἱ Πατέρες προϋποθέτουν τήν ἴδια ἀντίληψη περί ἁμαρτίας, ὅπως ἀποδεικνύεται καί ἀπό τήν ἐκτενῆ ἀνάλυση τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου ποῦ παρουσιάζεται ἀνωτέρω.
11. Χ. Ἀνδρούτσου, Δεύτερον Μάθημα περί Προπατορικοῦ Ἁμαρτήματος, 1896, σελ. 11.
12. Ρωμ. 5, 19.
13. Ρωμ. 3, 12.
14. Ρωμ. 3, 23.
15. Ἔλεγχος, Γ΄ XVIII, 7.
16. Ἁγίου Εἰρηναίου, Ἔλεγχος, Γ΄, VIII, 7.
17. Β΄ Κορ. 6, 14-16.
18. Β΄ Κορ. 6, 16-18