A

A

† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)

† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)
† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)

ΚⲀⲖⲎ ⲤⲀⲢⲀΚⲞⲤⲦⲎ! ΚⲀⲖⲞⲚ ⲀⲄⲰⲚⲀ!

ΚⲀⲖⲎ ⲤⲀⲢⲀΚⲞⲤⲦⲎ! ΚⲀⲖⲞⲚ ⲀⲄⲰⲚⲀ!

Σάββατο 25 Μαΐου 2013

Κυριακή τοῦ Παραλῦτου - «Ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε»




1. Υπομονὴ στὶς ἀσθένειες

Τριάντα ὀκτὼ ὁλόκληρα χρόνια ὑπέφερε ὁ παράλυτος τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου. Ἔπασχε ἀπὸ μακροχρόνια καὶ ἀνίατη ἀσθένεια. Γι' αὐτὸ καὶ κατέφυγε  στὴν κολυμβήθρα τῆς Βηθεσδᾶ, στὴ μικρὴ ἐκείνη λίμνη, ὅπου πλῆθος ἀσθενῶν προσδοκοῦσαν τὴ θαυματουργικὴ θεραπεία τους, κάθε φορὰ ποὺ ὁ ἄγγελος τάραζε τὰ ὕδατά της. 
Ποιὸς μπορεῖ νὰ μείνει ἀσυγκίνητος μπροστὰ στὴν εἰκόνα τῆς Βηθεσδᾶ μὲ τὶς πέντε στοές! «Ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος πολὺ τῶν  ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος  κίνησιν». Στὶς στοὲς γύρω ἀπὸ τὴ δεξαμενὴ βρίσκονταν ξαπλωμένοι πάρα πολλοὶ ἄρρωστοι, τυφλοί, κουτσοί, ἄνθρωποι μὲ κάποιο μέλος πιασμένο καὶ ἀναίσθητο ἢ ἀτροφικό· κι ὅλοι  αὐτοὶ περίμεναν νὰ ἀναταραχθεῖ τὸ νερὸ  τῆς κολυμβήθρας.

Πλῆθος ἀρρώστων καὶ πολλοὶ ἀπ' αὐτοὺς μὲ ἀσθένειες μακροχρόνιες καὶ ἀνίατες. Τέτοιοι ὑπάρχουν τόσοι πολλοὶ καὶ σήμερα. Καὶ ὅμως ἀρκετοὶ ἀπὸ μᾶς παραπονούμαστε κάποτε γιὰ ἕναν πονοκέφαλο, μερικὲς ἀϋπνίες ἢ τὴν ἀδιαθεσία  μιᾶς ἡμέρας... Καὶ δὲν σκεπτόμαστε ὅτι  ὑπάρχουν ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι ἐπὶ μῆνες  ἢ καὶ ἔτη ἀκόμη βρίσκονται καθηλωμένοι  στὸ κρεβάτι τοῦ πόνου. Πολλὲς φορὲς μάλιστα οἱ ἀσθενεῖς αὐτοὶ δείχνουν μεγάλη  ὑπομονή, μερικοὶ δὲ ποὺ ἔχουν δυνατὴ  πίστη αἰσθάνονται περισσότερο εὐτυχεῖς  ἀπὸ τοὺς ὑγιεῖς καὶ ἐφαρμόζουν ἔτσι τὸ  ρητὸ τοῦ ἀποστόλου Ἰα κώβου: «Πᾶσαν  χαρὰν ἡγήσασθε... ὅταν πειρασμοῖς περιπέσητε ποικίλοις»· ὅταν πέσετε μέσα σὲ διάφορες δοκιμασίες καὶ θλίψεις, νὰ θεωρεῖτε, ἀδελφοί μου, τὸ γεγονὸς αὐτὸ  αἰτία τέλειας χαρᾶς (Ἰακ. α΄ 2).

Γι' αὐτό, ὅταν ἐπισκεπτόμαστε τὰ νοσοκομεῖα καὶ τὶς κλινικὲς γιὰ νὰ συμπαρασταθοῦμε στοὺς πάσχοντες ἀδελφούς  μας, ἂς ἐκτιμοῦμε περισσότερο τὸ πολυτιμότατο δῶρο τῆς ὑγείας καὶ ἂς διδασκόμαστε ἀπὸ τὴν ἀξιοθαύμαστη ὑπομονὴ τῶν ἀσθενῶν.

2. «Άνθρωπον οὐκ ἔχω»

Δὲν ἦταν ὅμως μόνο ἡ βαριὰ ἀσθένεια τοῦ παραλύτου ποὺ τὸν ἔκανε νὰ ὑποφέρει 38 ὁλόκληρα χρόνια. Ἦταν καὶ κάτι  ἀκόμα πιὸ ὀδυνηρό: ἡ μοναξιά. Ἡ πλήρης ἐγκατάλειψή του ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους του. Γι' αὐτό, ὅταν τὸν πλησίασε ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας, μὲ πόνο  ψυχῆς ἐξέθεσε τὸ δράμα του: «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω», τοῦ εἶπε. Δὲν ἔχω  οὔτε ἕναν ἄνθρωπο νὰ μὲ βοηθήσει.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει καὶ σήμερα.  Ὑπάρχουν ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι, ἂν καὶ  διαμένουν σὲ πολυκατοικία, ζοῦν σὰν σὲ  ἀπομόνωση καὶ πεθαίνουν χωρὶς κανεὶς νὰ τὸ πάρει εἴδηση. Ὑπάρχουν μοναχικοὶ ἀσθενεῖς, γέροντες ἀνήμποροι, παιδιὰ  ἐγκαταλειμμένα, μητέρες ἀβοήθητες...

Ὅλοι ἐπαναλαμβάνουν μὲ πόνο τὸ «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω», ὑ πο γραμμίζοντας τὴ διαπίστωση ὅτι ἡ μοναξιὰ ἀποτελεῖ τραγικὸ φαινόμενο τῆς ἐποχῆς μας.  Σ' αὐτὴν τὴν ἐποχὴ ποὺ φαίνεται ὅτι λείπει ἡ ἀνθρωπιά, ἂς ἐμπνευστοῦμε ἀ πὸ  τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὅπως Ἐκεῖνος ἔγινε ὁ εὐεργέτης τοῦ παραλύτου,  καθὼς καὶ ἀναρίθμητων ἄλλων ἀνθρώπων, ἂς σταθοῦμε κι ἐμεῖς δίπλα στοὺς  ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν κάποια ἀνάγκη,  μὲ ἀγάπη καὶ συμπάθεια. Μὲ θυσία καὶ  αὐταπάρνηση. Ἔτσι ὥστε κανεὶς νὰ μὴν  ἔχει τὸ πικρὸ παράπονο «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω»...

3. «Μηκέτι ἁμάρτανε»

Ὁ Κύριος, ἀφοῦ θεράπευσε τὸν παράλυτο, τοῦ ἔδωσε στὴ συνέχεια καὶ μία  συμβουλή: «Ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι  ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται».

Πρόσεξε ἀπὸ δῶ καὶ πέρα νὰ μὴν ἁμαρτάνεις πιά, γιὰ νὰ μὴν πάθεις τίποτε χειρότερο ἀπὸ τὴν ἀσθένεια ποὺ εἶχες καὶ ἡ ὁποία σοῦ συνέβη ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες σου. Πρόσεξε μὴν πάθεις χειρότερη συμφορὰ στὸ σῶμα σου καὶ χάσεις μαζὶ μὲ τὴν ὑγεία τοῦ σώματός σου καὶ τὴν ψυχή σου.

Κάποιες φορὲς μερικὲς ἀρρώστιες τοῦ σώματος μπορεῖ νὰ ὀφείλονται σὲ ἁμαρτήματά μας ἀνεξομολόγητα καὶ ἀδιόρθωτα. Ἂς μετανοοῦμε καὶ ἂς ἀγωνιζόμαστε νὰ μὴν ξαναπέφτουμε σ' αὐτά. Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου ἂς ἀντηχεῖ δυνατὰ μέσα στὴν ψυχή μας: «Ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε»!


"Ο ΣΩΤΗΡ"



Δοξαστικόν Ανέβη ο Ιησούς.

Κυριακή του Παραλύτου εις τον Εσπερινόν ( Εσπερινό )΄Ηχος πλ Α΄

Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

ΘΑΥΜΑ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ: ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΣ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΘΑΨΕ ΖΩΝΤΑΝΑ ΤΑ ΔΥΟ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ...




Ένα απίστευτο γεγονός συνέβη, που μόνο θαύμα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, αφού δύο κοριτσάκια τα ξέθαψαν ζωντανά μετά από 15 ημέρες.



Ένας Μουσουλμάνος στην Αίγυπτο σκότωσε τη γυναίκα του και την έθαψε με τα δύο κοριτσάκια τους, το ένα ήταν μωρό και το άλλο 8 ετών. Τα παιδιά τα έθαψε ζωντανά!

Στην συνέχεια κατήγγειλε στην αστυνομία ότι τα κορίτσια είχαν σκοτωθεί απο έναν θείο τους. Ύστερα από 15 μέρες πέθανε ένα άλλο μέλος από το σόι τους. Οι συγγενείς του αποφάσισαν να τοποθετήσουν το νεκρό στον τάφο όπου βρισκόταν η γυναίκα και τα δύο του παιδιά. Όταν άνοιξαν τον τάφο για την κηδεία, οι παρευρισκόμενοι δεν πίστευαν στα μάτια και στα αυτιά τους:

Βρήκαν κάτω από το χώμα τα δύο κοριτσάκια ΖΩΝΤΑΝΑ!!!

Το εκπληκτικό γεγονός διαδόθηκε σαν αστραπή σ’ όλη τη χώρα και ο πατέρας των παιδιών ετοιμάστηκε για τη θανατική ποινή. Όπως ήταν φυσικό, οι ερωτήσεις έπεσαν βροχή πάνω στο μεγαλύτερο παιδί προκειμένου να τους διαφωτίσει για το πώς επέζησαν.

Ένας άνδρας, ο οποίος φορούσε λευκά ρούχα που έλαμπαν σαν τον ήλιο, με χέρια ματωμένα από πληγές, ερχόταν και μας έδινε φαγητό, ήταν η απάντηση της μικρής.Ακόμη, ο άνθρωπος αυτός ξυπνούσε και τη μαμά μου για να περιποιηθεί την αδελφή μου. Το εθνικό αιγυπτιακό κανάλι, το οποίο πήρε τη συνέντευξη, μετάδωσε μέσω της (μουσουλμάνας) δημοσιογράφου:

«Ο άνδρας αυτός δε μπορεί να ήταν άλλος από τον ΙΗΣΟΥ, διότι κανείς άλλος δεν κάνει τέτοιου είδους πράγματα!». Μπορεί μεν οι μουσουλμάνοι να δέχονται ότι ο «ISA» (Ιησούς) τα έκανε όλα αυτά, αλλά οι πληγές δείχνουν ότι πραγματικά σταυρώθηκε, όπως επίσης είναι ξεκάθαρο ότι ο Ιησούς ΖΕΙ.

Εξάλλου, κανείς δε διανοήθηκε να μη βασιστεί στα λόγια του κοριτσιού, γιατί ούτε αυτή ούτε η αδελφούλα του θα ήταν δυνατό να επιζήσουν αν δε συνέβαινε ένα πραγματικό θαύμα.

Οι ηγέτες των μουσουλμάνων βρίσκονται αντιμέτωποι μ’ ένα αδιέξοδο, καθώς ούτε την αυθεντικότητα του θαύματος μπορούν να αμφισβητήσουν ούτε και να περιορίσουν την έκταση που πήρε η δημοσιότητα της όλης ιστορίας. 








ΟΣΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ Ο ΝΕΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ-ΤΑ ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΑ ΔΙΗΡΗΜΕΝΑ ΕΙΣ ΔΥΟ


Πέμπτη 23 Μαΐου 2013

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΝΔΟΞΟΙ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΚΑΡΕΩΤΕΣ ΜΟΝΑΧΟΙ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΕΝΔΟΞΟΣ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΣ ΚΟΣΜΑΣ, Ο ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ (5 Δεκεμβρίου)


ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΝΔΟΞΟΙ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΚΑΡΕΩΤΕΣ ΜΟΝΑΧΟΙ, ΟΙ ΥΠΟ ΤΩΝ ΛΑΤΙΝΟΦΡΟΝΩΝ ΑΖΥΜΙΤΩΝ ΞΙΦΕΙ ΤΕΛΕΙΩΘΕΝΤΕΣ, ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΕΝΔΟΞΟΣ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΣ ΚΟΣΜΑΣ, Ο ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, ΑΓΧΟΝΗ ΑΠΑΙΩΡΗΘΕΙΣ


 


Η Καθολική Ορθόδοξος Εκκλησία στις 5 Δεκεμβρίου, εκτός από την μνήμη του Οσίου και Θεοφόρου πατρός ημών Σάββα του Ηγιασμένου, εορτάζει και την μνήμη των αγίων ενδόξων οσιομαρτύρων Καρεωτών μοναχών του Αγίου Όρους, των υπό των λατινοφρόνων αζυμιτών ξίφει τελειωθέντων και του αγίου ενδόξου οσιομάρτυρος Κοσμά του Πρώτου του Αγίου Όρους, αγχόνη απαιωρηθέντος. Σύμφωνα με τον ιερό Συναξαριστή[1] : «τη αυτή ημέρα οι άγιοι οσιομάρτυρες οι εν τοις κελλίοις του Άθω κατοικούντες, οι τους Λατινόφρονας ελέγξαντες, τον βασιλέα, φημί, Μιχαήλ, και τον Πατριάρχην Βέκκον, ο μεν πρώτος απηγχονίσθη, οι δε λοιποί ξίφει ετελειώθησαν». Οι στίχοι του Συναξαρίου αναφέρουν : «Τη των οσίων πληθύι γνώμη μία, υπέρ πατρώων δογμάτων τεθνηκέναι».

Ας δώσουμε, όμως, τον λόγο στον πανοσιολογιώτατο αρχιμανδρίτη κυρό Γερβάσιο Ραπτόπουλο, να μας αφηγηθεί τα περί των οσιομαρτύρων[2].
«Κατά τέλη του 13ου αιώνος το Βατικανό στον αιματηρό πόλεμο εναντίον της Ορθοδοξίας, όταν δόθηκε η αφορμή, έβαλε στόχο και το Άγιον Όρος, το Κάστρο αυτό της Ορθοδοξίας. Όχι ο ίδιος ο Πάπας προσωπικά, βέβαια. Άλλα με το λατινόφρονα αυτοκράτορα Μιχαήλ Η' τον Παλαιολόγο και τον λατινόφρο­να επίσης Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, τον Ιωάννη Βέκκο. Φρονούντες και οι δύο ότι ο Πάπας θα ασκούσε την επιρροή του στη Δύση και θα ερχόταν στρατός στην απειλούμενη πόλη του Κωνσταντίνου, σκέφθηκαν να υπογράψουν ένω­ση με την λεγομένη εκκλησία του Πάπα.

Πώς όμως να πείσουν τον Ορθόδοξο λαό για την προδοσία αυτή; Με την πειθώ; Στάθηκε αδύνατον να το επιτύχουν. Έτσι χρησιμοποίησαν τη βία. Τη βία παντού. Ιδιαίτερα όμως στο «Κά­στρο της Ορθοδοξίας, στον Άθωνα. Αλλά και εδώ συνάντησαν άρνηση. Αγιορείτες Πατέρες προτίμησαν τον θάνατο παρά. την προδοσία της Ορθοδοξίας και, σε τελική ανάλυση, την υποτα­γή της Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού στον αιρεσιάρχη Πάπα της Ρώμης. Αυτό στην Ιερά Μονή του Ζωγράφου. Αυτό στην Ιερά Μονή του Βατοπαιδίου. Αυτό το ίδιο έγινε και στις Καρυές.

Απόσπασμα Λατίνων και λατινοφρόνων στρα­τιωτών, εκπροσώπων του Αυτοκράτορα, διέτα­ξε τη σύναξη στις Καρυές των Μοναχών, πού δι­έμεναν στα γύρω από τις Καρυές κελλιά. Σκο­πός της συνάξεως ήταν να πεισθούν οι Αγιορεί­τες Μοναχοί, με επικεφαλής τον Πρώτο, να συγκατατεθούν στην ένωση με την λεγομένη εκκλησία του Πάπα. Να λατινοφρονήσουν και να δε­χθούν τα λατινικά δόγματα.


Στην πρόταση όμως αυτή της προδοσίας αντέ­δρασαν όλοι. Και ο Πρώτος και οι Μοναχοί. Με ένα λόγο και με μια απόφαση, αποκρίθηκαν ότι είναι πρόθυμοι και να μαρτυρήσουν για την ορ­θόδοξη πίστη, τη μόνη και αληθινή πίστη. Μά­ταια οι λατινόφρονες του αυτοκράτορα απει­λούσαν τους Μοναχούς με κολαστήρια και με αυτόν τον θάνατο και τον Πρώτο με αγχόνη.

Με παρρησία και με την απόφαση του μαρτυ­ρίου, ομιλούσαν κατά της ενώσεως με τον αντί­χριστο Πάπα. Δεν μπορούν, έλεγαν, να συμβι­βασθούν τα ασυμβίβαστα πράγματα. Μπορεί να συμβιβασθεί Χριστός και Βελιάρ, Χριστός και Διάβολος; «Τις συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαρ»[3]; Καμμιά κοινωνία δεν μπορεί να υπάρχει μεταξύ της Ανατολής και της Δύσεως. Από την Ανατολή προήλθε ο φωτισμός. Και από τη Δύση προήλθε το σκότος.


Ο διάλογος κρίθηκε μάταιος από μέρους των λατινοφρόνων. Οι Αγιορείτες Μοναχοί κι εδώ στις Καρυές αποδείχθηκαν αμετάπειστοι. Βρά­χοι ακλόνητοι. Γι’ αυτό και οι εχθροί της Ορθο­δοξίας άρχισαν τα βασανιστήρια. Αλλά όσο βα­σανίζονταν οι Μοναχοί, τόσο και πιο πολύ, με όλη τους τη δύναμη, ομολογούσαν την ορθόδο­ξη πίστη. Γι’ αυτό και διατάχθηκε ό θάνατος. Θάνατος σκληρός. Η αγχόνη και η σφαγή. Η αγχόνη για τον Πρώτο του Αγίου Όρους. Η σφαγή για τους Μοναχούς. Κοκκίνισε το ιερό χώμα των Καρυών. Αλλά το αίμα αυτό ανέ­βηκε στον ουρανό, μπροστά στο Θεό, μαζί με τις ψυχές των οσιομαρτύρων πατέρων, σαν θυ­μίαμα ευωδιαστό. Ήταν η τελευταία λατρεία των Αγιορειτών Πατέρων, που την τέλεσαν στα άγια χώματα του Αγίου Όρους με το αίμα της καρδιάς τους. Αφού προσέφεραν στο Θεό τα πάντα, τελευταία προσέφεραν και το αίμα τους.

Αλλά, ας δώσουμε τον λόγο και στον λόγιο Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, πανοσιολογιώτατο αρχιμανδρίτη, Γέ­ροντα Γεώργιο Καψάνη, για να περιγράψει με τη δική του γραφίδα τη θυσία αυτή των Αγιο­ρειτών Προμάχων της Ορθοδοξίας[4].


«...Μεγάλος πόλεμος εγείρεται και πάλι κατά των ορθοδόξων και της Ορθοδοξίας. Πολ­λοί ενδίδουν, γίνονται λατινόφρονες. Οι εναπο­μείναντες ορθόδοξοι έχουν να παλαίσουν προς λατίνους και λατινόφρονες. Στους λατινόφρονες ανήκαν Αυτοκράτορες, Πατριάρχαι, Αρχιε­ρείς, πολιτικοί ηγέται, με εξουσία και δύναμι κοσμική. Ανθίστανται οι πιστοί ορθόδοξοι πα­ντού και εδώ στο Άγιον Όρος.

Έρχεται μάλιστα εποχή που οι Λατινόφρονες εκβιάζουν τους Αγιορείτας πατέρας να προσκυνήσουν τον πάπα. Οι πλείστοι όμως προτιμούν τον θάνατο πού είναι ζωή και όχι τη ζωή πού είναι θάνατος.
Τελειώνονται μαρτυρικά πολλοί Αγιορείτες στις ιερές Μονές Ιβήρων, Βατοπεδίου, Ζωγρά­φου. Αλλά και εδώ στις Καρυές, κατά τον ιερό Νικόδημο, «ευρίσκομεν και οσιομάρτυρας, τον Πρώτον του Αγίου Όρους, και τους κύκλω κατοικούντας εις τα κελλία, οίτινες, επειδή ήλεγξαν τους λατινόφρονας, Μιχαήλ τον Βασιλέα και Βέκκον τον Πατριάρχην, ο μεν πρώτος εκρεμάσθη, οι δε άλλοι ξίφει την κεφαλήν απετμήθησαν».


Εδώ τελειούται μαρτυρικώς ο ομολογητής Πρώτος του Αγίου Όρους Ιερομάρτυς Κοσμάς, του οποίου το σεβάσμιο, ευωδιάζον και χαριτόβρυτο μαρτυρικό λείψανο ανεκαλύφθη, μερίμνη της Σεβαστής Ιεράς Κοινότη­τος, στον Νάρθηκα του πανσέπτου αυτού Ναού[5].
Εδέχθη τον μαρτυρικό θάνατο ο μακάριος από αγάπη προς τον Χρι­στό. Το μαρτύριο είναι ό, τι υψηλότε­ρο έχει να προσφέρη ο άνθρωπος προς τον Θεό.

Μακάριε και Σεπτέ Πρώτε του Αγίου Όρους, Ιερομάρτυς του Χριστού Κοσμά, πρώ­τος στο ιερό διακόνημα του Πρώτου της Ιεράς Κοινότητος, πρώτος και στο μαρτύριο και την ομολογία το Χριστού.
Πρώτος στην έδρα του Πρωτάτου, πρώτος και στην αγχόνη και τον θάνατο και τον τάφο.
Το πολύαθλο και μαρτυρικό του σώμα ώς πολύτιμο θησαυρό έκρυψε και εφύλαξε η Ιερά αυτή γη.
Τώρα, με θεία νεύσι, ως αστήρ εωθινός ανα­τέλλεις πάλι στο Αγιώνυμο αυτό Όρος και στην απανταχού Εκκλησία του Θεού, για να φώτισης και οδήγησης τις ψυχές μας στην ακλινή ομολογία του Θεανθρώπου Χριστού.
Σφραγίζονται σήμερα τα στόματα όσων ηθέλησαν να αμφισβητήσουν την ομολογία των Αγιορειτών και την μαρτυρική τους τελείωσι από τους λατινόφρονες.

Χάρις στην ιδική του θυσία ημπορεί ή Ορθό­δοξος Εκκλησία και το Άγιον Όρος να λέγουν προς τον σύγχρονο άνθρωπο «έρχου και ίδε»[6], τον αληθινό Χριστό, το πλήρωμα της Αληθεί­ας Του και της Χάριτος Του, τον όλο Χριστό, την Κεφαλή και το Σώμα Του. Η φωνή σου ως φωνή υδάτων πολλών ακούγεται σήμερα.

Από τον τάφο σου ένας μυστικός ποταμός αναβλύζει, του οποίου τα ορμήματα ευφραίνουν την Πόλι του Θεου, την Αγία ανά την οικουμένην Ορθόδοξον Καθολική Εκκλησία.
Ευλογημένη η άσκησίς σου.
Ευλογημένη η ομολογία σου.
Ευλογημένος ο μαρτυρικός σου θάνατος.
Ευλογημένη η επί 700 χρόνια σπορά σου στην Αγιορείτικη γη.
Ευλογημένη και η φανέρωσίς Σου στους δύ­σκολους για τον κόσμο και την Εκκλησία και­ρούς μας.
Το Άγιον Όρος στο πρόσωπο σου και στα πρόσωπα των άλλων αγίων Αγιορειτών οσιομαρτύρων των ελεγξάντων τους λατινόφρονες δεν συνεβιβάσθη ούτε συμβιβάζεται.
Η αγχόνη σου επιβάλλει και σε μας να ανα­νεώσουμε σήμερα την ομολογία την ιδική σου και των λοιπών οσιομαρτύρων, όντες διάδοχοί σας και συνεχισταί της Παραδόσεως σας.

Ομολογούμε λοιπόν, όπως έγραψαν οι Αγιορείται προς τον λατινόφρονα Αυτοκράτορα Μιχαήλ Η' τον Παλαιολόγο, λήγοντος του 13ου αιώνος, ότι «Πάσα η του Χριστού και Θεού ημών Ποίμνη εν σώμα εστίν, υπό μιάς κεφαλής διοικούμενον, ος εστι Χριστός Ιησούς».
Ομολογούμε επίσης ότι οι Λατίνου μη αφήσαντες «απαράτρεπτα» και «αμώμητα» τα κυριώτερα της Πίστεως, «αποκόπτονται του πανταχόθεν ίσου τε καλού ωραιομόρφου σώματος του Χριστού».
Η Μία, λοιπόν, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Συμβόλου της Πίστεως, είναι η καθ’ημάς Ορθοδοξία, διότι μόνη αύτη διατηρεί αναλλοίωτη την πίστι των Αποστόλων…».


Αδελφοί,
Πάνω απ’όλα, και από αυτή τη ζωή μας, προέχει η ορθόδοξη πίστη, όπως μας την παρέδωσαν οι Άγιοι Απόστολοι και οι Πατέρες της Αγίας μας Εκκλησίας. Πρώτα η πίστη και ύστερα η ζωή. Ύστερα όλα τα άλλα, που μας είναι βασικά, απαραίτητα, στη ζωή μας. Ό Χριστός υπογράμμισε ιδιαίτερα τούτο. Είπε : «Πλην ο υιός του ανθρώπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γης»[7]; Θα έλθει ο Κύριος και πάλι. Θα έλθει είτε με τον θάνατο για τον καθένα μας είτε κατά τη συντέλεια του κόσμου είτε με θλίψεις και συμφορές. Θα βρει στον καθένα μας τότε την πίστη την ορθό­δοξη; Τη ζωντανή πίστη; Την ακλόνητη και σταθερή πίστη; Γιατί, ας μη ξεχνούμε ότι, όπως είπε ο Κύριος, «εγερθήσονται ψευδόχριστοι και   ψευδοπροφήται και δώσουσι σημεία μεγάλα και τέρατα, ώστε πλανήσαι, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς»[8]
Ελληνες ορθόδοξοι χριστιανοί,



Μείνετε σταθεροί, βράχοι ακλόνητοι στην Ορθόδοξη πίστη. Την Ορθόδοξη πίστη και τα μάτια σας! Την Ορθόδοξη πίστη και την σωτηρία της ψυχής σας»!

[1] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού, τ. Β΄ (Νοέμβριος-Δεκέμβριος), εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη 2003,            
    σ. 248.
[2] ΑΡΧΙΜ. ΓΕΡΒΑΣΙΟΣ ΡΑΠΤΟΠΟΥΛΟΣ, Παπισμός και πρόμαχοι Ορθοδοξίας, σσ. 281-288.
[3] Β' Κορ. 6, 15.
[4] Λόγος που εκφωνήθηκε το 1982 στον πάνσεπτο Ναό του Πρωτάτου του Αγίου Όρους, την Κυ­ριακή της Ορθοδοξίας, από τον Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής του Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους Αρχιμ. Γεώργιο, κατ’ εντολήν της Ιεράς Κοινότητος, με την ευκαιρία της ανακομιδής του ιερού Λειψάνου του νε­οφανούς Ιερομάρτυρος Κοσμά, Πρώτου του Αγίου Όρους, που απαγχονίσθηκε από τους λατινόφρονας.
[5] Οι αγώνες των μοναχών υπέρ της Ορθοδοξίας, εκδ. Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 2003, σ. 245. «Αφού ο Μιχαήλ ανεχώρησε από εκεί (τη μονή Ζωγράφου), έφθασε στην κελλιώτικη Λαύρα των Καρεών, στην οποία είναι εγκατεστημένη και η έδρα του Πρώτου του Αγίου Όρους. Ο δε πρώτος και οι συνασκηταί του εναντιώθηκαν στον βασιλέα με γενναιότητα, ελέγ­χοντάς τον, όπως και οι προηγούμενοι Πατέρες. Ο βασιλεύς τότε ωργίσθηκε και διέταξε να τους σφάξουν όλους με τα ξίφη και έτσι ετελειώθησαν οι άγιοι Ομολογηταί. Στην συνέχεια ο Μιχαήλ κατέκαυσε την εκκλησία τους και λεηλάτησε τα κελλιά των μοναχών». (Μ. ΓΕΔΕΩΝ,                     Ο Άθως, σσ. 142-143). «Εις τον ναόν του Πρωτάτου σώζονται δύο κενοτάφια, και έτερον εις την μονήν του Ζωγράφου αποδιδόμενα εις τους τότε υπέρ της Ορθοδοξίας σφαγιασθέντας» (Κ. ΒΛΑΧΟΣ, Η χερσόνησος του Αγίου Όρους Άθω, σ. 54). Μερικοί ισχυρίζονταν ότι η ιστορία αυτή δεν ήταν αληθινή. Όμως οι Αγιορείται Πατέρες, που επί επτακόσια έτη άναβαν ακοίμητο κανδήλι στον τάφο - και όχι κενοτάφιο - του αγίου Κοσμά είχαν απόλυτο δίκαιο. Το έτος 1982 βρέθηκε με την πρωτοβουλία της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους «το σεβάσμιο, ευωδιάζον και χαριτόβρυτο μαρτυρικό λείψανο» (ΑΡΧΙΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ, Ορθοδοξία και Ουμανισμός - Ορθοδοξία και Παπισμός, σ. 52) του Ιερομάρτυρος Κοσμά (+1282), ο οποίος ήταν ο Πρώτος του Αγίου Όρους κατά την επι­δρομή των Λατινοφρόνων (Ι. ΚΟΙΝΟΤΗΣ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, Ο άγιος Ιερομάρτυς Κοσμάς, σ. 14).
[6] Ιω. 1,  47.
[7] Λκ. 18, 8.
[8] Μτθ. 24, 24

Εν Πειραιεί  5-12-2012
Πρωτοπρεσβ. Άγγελος Αγγελακόπουλος


Δείτα σχετικά: ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Πότε ἀγαπᾶμε πραγματικὰ τὸν συνάνθρωπο; (Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς)

. Τ χειρότερο πργμα γι τος νθρώπους εναι θάνατος: τ ν γίνω λάσπη, ν μεταβληθ σ σκουλήκια, σ πηλό! ξίζει τάχα ν εναι κανες νθρωπος; Γιατ ν σ γαπήσω, Θεέ μου, φο αριο θ μεταβληθ σ σκουλήκια κα πηλό;
. Νά, μως, πο Κύριος ησος Χριστς σ σώζει π τν θάνατο δι τς ναστάσεώς Του, ξασφαλίζει τν αώνιο ζω γι τν ψυχή σου κα τ σμα, ταν κενο θ ναστηθε λαμπερό κα θά νωθε μ τν ψυχή.
. Γι ατ κα Κύριος ησους χει τ δικαίωμα ν ποκαλεται Μόνος Φιλάνθρωπος, μόνος π κατασκευς κόσμου μέχρι τς Φοβερς Κρίσεως. . Μονάχα κενος πο νίκησε τν θάνατο εναι Μόνος Φιλάνθρωπος κα λα τ λλα εναι πλς φλυαρίες.
. Κα ο κουλτορες, ο πολιτισμοί, ο πιστμες κα ο τέχνες; – Τ στεα πράγματα! Μ τ ν τν κάνω τν τεχνολογία κα τν πιστήμη, ταν μ μεταβάλλουν σ σκουλήκια κα λάσπη;
. κενος εναι μόνος φιλάνθρωπος, ατς πο μ λευθερώνει π τν μαρτία, τν θάνατο κα τν διάβολο. Γιατ διάβολος εναι φευρέτης τς μαρτίας κα μαζ μ ατν κα το κακο.
. Ατ εναι γάπη το Χριστο πρς τν νθρωπο: λύτρωση π τν θάνατο. Λέει δεύτερη μεγάλη ντολή: «γαπήσεις τν πλησίον σου ς σεαυτόν» (Ματθ. κβ´ 39).
. Πότε γαπομε λοιπόν πραγματικ τν νθρωπο; ταν τν λυτρώνουμε π τν μαρτία του, π τν κόλαση… ατ εναι γνήσια γάπη πρς τν νθρωπο.
. πατ αυτόν ποιος νομίζει πς γαπ τν νθρωπο, ν γκρίνει τς μαρτίες του κα ναπαύει τ πάθη του. Τότε γαπ τν θάνατό του κα χι τν διο.
. Μονάχα ταν γαπ κανες τν νθρωπο δι το Χριστο -μέ λη τν ψυχή κα τν δύναμή του- τότε τν γαπ ληθινά.
. Θ ρωτήσει κάποιος: κα γάπη τν γονέων πρς τ τέκνα; Κα γάπη το συζύγου πρς τν σύζυγο; Κα γάπη το νθρώπου πρς τν πατρίδα; Δν εναι κα ατά γάπη; Τ νομάζουμε βέβαια λα ατά γάπη λλ εναι ραγε τσι;
. λα ατά δν χουν χνος γάπης, άν δν εναι Χριστς δύναμη κείνη μέσα π τν ποία γαπμε. ν πατέρας δν γαπ τ τέκνα του μ τήν γάπη το Χριστο, ν δν τ παιδαγωγε στ γαθό, ν δν τ δηγε στν σιο δρόμο, ν δν τ διδάσκει ν σωθον π τν μαρτία, παρ μονάχα τ χαϊδεύει κα τ κολακεύει, τότε τ μισε κα τ φονεύει.
. ν πάλι, σύζυγος γαπ τν σύζυγο μονάχα σαρκικά, γίνεται φονιάς της. τσι συμβαίνει μ κάθε γήινη, σαρκικ γάπη.
http://orthmad.gr
http://trelogiannis.blogspot.gr

Ἅγιος Σίμων ὁ Ἀπόστολος, ὁ Ζηλωτῆς (10 Μαΐου)





Ο Απόστολος Σίμων ήταν ένας από τους δώδεκα Μαθητές του Κυρίου και ήταν αδελφός του Ιούδα του Λεββαίου.

Ο Άγιος Απόστολος Σίμων ονομάσθηκε ζηλωτής, λόγω της θέρμης και του ζήλου με τον οποίο κήρυττε το λόγο του Ευαγγελίου. Καταγόταν από την Κανά της Γαλιλαίας και είναι γνωστός ως Σίμων ο Κανανίτης (ή Ναθαναήλ ή Βαρθολομαίος - υιός του Θολομαίου). Μετά την ανάληψη του Χριστού και τη χάρη της Πεντηκοστής, ο Σίμων επιδόθηκε σε ένα ευρύ ιεραποστολικό έργο. Δίδαξε το Ευαγγέλιο στην Περσία, όπου αφού γκρέμισε το μύθο της πολυθεΐας, φανέρωσε σε πλήθος κόσμου το φως της Ευαγγελικής αλήθειας. Στη συνέχεια μετέβη στην Αφρική, όπου κήρυξε το ζωογόνο Λόγο του αληθινού Θεού και Σωτήρος, από την Αίγυπτο έως τη Μαυριτανία. Ο τελευταίος τόπος της θαυμαστής ιεραποστολικής του δράσης ήταν η Βρετανία. Εκεί αφού δίδαξε στο λαό τη χριστιανική πίστη, συνελήφθη από τους ειδωλολάτρες βασανίστηκε και υπέστη σταυρικό θάνατο.

Σημείωση: Ο Σίμων ο Ζηλωτής εορτάζει και στις 22 Απριλίου


www.saint.gr



Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Ζῆλος ἔνθεος, καταλαβῶν σε, τοῦ γνωσθέντος σοι, σαρκὸς ἐν εἴδει, ζηλωτὴν ἐν Ἀποστόλοις ἀνέδειξε καὶ τοῦ Δεσπότου ζηλώσας τὸν θάνατον, διὰ Σταυροῦ πρὸς αὐτὸν ἐξεδήμησας, Σίμων ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.


Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’.

Ἀπόστολε Ἅγιε Σίμων, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν

Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τοὺς ἀσφαλεῖς.

Τὸν ἀσφαλῶς τὰ τῆς σοφίας δόγματα, ἐν ταῖς ψυχαῖς τῶν εὐσεβούντων θέμενον, ἐν αἰνέσει μακαρίσωμεν, τὸν θεηγόρον πάντες Σίμωνα· τῷ θρόνῳ γὰρ τῆς δόξης νῦν παρίσταται, καὶ σὺν τοῖς Ἀσωμάτοις ἐπαγάλλεται, πρεσβεύων ἀπαύστως ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.





«Πλούσιοι ἐπτώχευσαν καί ἐπείνασαν, οἱ δέ ἐκζητοῦντες τόν Κύριον οὐκ ἐλαττωθήσονται παντός ἀγαθοῦ» (Μεγάλου Βασιλείου)





Μεγάλου Βασιλείου

«Πλούσιοι ἐπτώχευσαν καί ἐπείνασαν, οἱ δέ ἐκζητοῦντες τόν Κύριον οὐκ ἐλαττωθήσονται παντός ἀγαθοῦ».


«Πλούσιοι κατάντησαν στη φτώχεια και πείνασαν όσοι όμως ζήτησαν με πόθο τον Κύριο και στήριξαν σ’ Αυτόν τις ελπίδες τους, δεν θα στερηθούν κανένα αγαθό».

Το πιο τέλειο αγαθό είναι ο ίδιος ο Θεός, τον όποιον δεν θα στερηθούν όσοι Τον ζητούν με την καρδιά τους.

Ζητούσαν οι άγιοι με πόθο τον Κύριο και δεν στερούντο της κατοχής αυτού που ζητούσαν, ούτε στερήθηκαν τα αγαθά που είναι φυλαγμένα στην αιώνια ανάπαυση. Για εκείνους κυρίως θα μπορούσε να λεχθεί το «παντός αγαθού» (δεν θα στερηθούν κανένα αγαθό).

. Μη λοιπόν κάποιος αμόρφωτος, που δεν μπορεί να διακρίνει ανάμεσα στο αγαθό και στο κακό, μου ονομάζει αγαθό εκείνο που προσφέρει πρόσκαιρη απόλαυση, που εξαφανίζεται μαζί με το φθαρτό σώμα. Εκείνος που κατατάσσει στην τάξη του αγαθού τον υλικό πλούτο και τα σωματικά προτερήματα, αποδίδει το σεμνό όνομα (αγαθό), που αρμόζει μόνο στο Θεό, σε πράγματα ευτελή και ανάξια λόγου και συγχρόνως θα περιπέσει σε μια φοβερή αντίφαση…

Ο Απόστολος Παύλος και ζητούσε τον Κύριο με πόθο και κανένα από τα αγαθά δεν του έλειπε. Και όμως ποιός θα μπορούσε να απαριθμήσει τα σωματικά του βάσανα με τα οποία συζούσε σ’ όλη του τη ζωή; Τρεις φορές ραβδίστηκε, μια φορά λιθοβολήθηκε, τρεις φορές ναυάγησε, ένα ημερόνυχτο έμεινε ναυαγός στη θάλασσα, πολλές φορές πεζοπόρησε. Έμεινε νηστικός και
διψασμένος, νήστεψε πολλές φορές, κοπίασε και μόχθησε, βρέθηκε πολλές φορές σε ανάγκες. Ένας άνθρωπος που μέχρι τις τελευταίες ώρες της ζωής του και πεινούσε και
διψούσε και γύριζε γυμνός και ερραπιζόταν, πώς δεν εστερείτο τα υλικά αγαθά;

Ανύψωσε λοιπόν το νου σου στο πραγματικό αγαθό (που είναι ο Θεός), ώστε και την αρμονία της Αγίας Γραφής να κατανοήσεις και συ να μην πέσεις σε απελπισία από την αμφιβολία σου γύρω από την έννοια της λέξης αγαθό.



Τετάρτη 22 Μαΐου 2013

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ (9 Μαΐου)



Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Χριστόφορος καταγόταν από ημιβάρβαρη φυλή και ονομαζόταν Ρεμπρόβος, που σημαίνει αδόκιμος, αδοκίμαστος, κολασμένος. Πιθανότατα έζησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορος Δεκίου (249-251), όταν στην Αντίοχεια Επίσκοπος ήταν ο Άγιος Ιερομάρτυς Βαβύλας († Σεπτεμβρίου). 


Ο Άγιος ως προς την εξωτερική εμφάνιση ήταν τόσο πολύ άσχημος, που απεκαλείτο «κυνοπρόσωπος». 

Η μεταστροφή του στο Χριστό έγινε με τρόπο θαυμαστό. Συνελήφθη αιχμάλωτος σε μάχη, που διεξήγαγε το έθνος του με τα ρωμαϊκά στρατεύματα. Κατατάγηκε στις Ρωμαϊκές Λεγεώνες και πολέμησε κατά των Περσών, επί Γορδίου και Φιλίππου. 

Όταν ήταν ακόμη κατηχούμενος, για να ευχαριστήσει το Χριστό, εγκαταστάθηκε σε επικίνδυνη δίοδο ποταμού και μετέφερε δωρεάν επί των ώμων του εκείνους που επιθυμούσαν να διέλθουν τον ποταμό. Μια μέρα του παρουσιάστηκε ένα μικρό παιδί, το οποίο τον παρακάλεσε να το περάσει στην απέναντι όχθη. Ο Ρέμπροβος πρόθυμα το έθεσε επί των ώμων του και στηριζόμενος επί της ράβδου του εισήλθε στον ποταμό. Όσο όμως προχωρούσε, τόσο το βάρος του παιδιού αυξανόταν, ώστε με μεγάλο κόπο κατόρθωσε να φτάσει στην απέναντι όχθη. Μόλις έφθασε στον προορισμό του, κατάκοπος είπε στο παιδί ότι και όλο τον κόσμο να σήκωνε δεν θα ήταν τόσο βαρύς. Το παιδί του απάντησε: «Μην απορείς, διότι δεν μετέφερες μόνο τον κόσμο όλο, αλλά και τον πλάσαντα αυτόν. Είμαι Εκείνος στην υπηρεσία του Οποίου έθεσες τις δυνάμεις σου και σε απόδειξη αυτού φύτεψε το ραβδί σου και αύριο θα έχει βλαστήσει », και αμέσως μετά εξαφανίσθηκε. Ο Ρέμπροβος φύτεψε τη ράβδο και την επόμενη την βρήκε πράγματι να έχει βλαστήσει. Μετά το περιστατικό αυτό βαπτίσθηκε Χριστιανός από τον Αγιο Ιερομάρτυρα Βαβύλα, ο οποίος τον μετονόμασε σε Χριστόφορο. Η άκτιστη θεία Χάρη, που έλαβε την ώρα του βαπτίσματος και του Χρίσματος, μεταμόρφωσε όλη του την ύπαρξη. Κι αυτή ακόμη η δύσμορφη όψη του φαινόταν φωτεινότερη και ομορφότερη. 

Στην ορθόδοξη αγιογραφία ο Άγιος εικονίζεται να μεταφέρει στον ώμο του τον Χριστό. Εξ αφορμής ίσως του γεγονότος αυτού θεωρείται προστάτης των οδηγών και στο Μικρόν Ευχολόγιον και συγκεκριμένα στην Ακολουθία «επί ευλογήσει νέου οχήματος» υπάρχει, πρώτο στη σειρά, το απολυτίκιό του. 

Κατά τον τότε εναντίον των Χριστιανών διωγμό, λίγο μετά την βάπτισή του, είδε Χριστιανούς να κακοποιούνται από τους ειδωλολάτρες. Από αγανάκτηση επενέβη και έκανε δριμύτατες παρατηρήσεις προς αυτούς, διέφυγε δε τη σύλληψη χάρη στο γιγαντιαίο του παράστημα και την ηράκλεια δύναμή του. Καταγγέλθηκε όμως στον αυτοκράτορα και διατάχθηκε η σύλληψή του. Για τον σκοπό αυτό απεστάλησαν διακόσιοι στρατιώτες. Αυτοί, αφού ερεύνησαν σε διάφορα μέρη, το βρήκαν κατά την στιγμή την οποία ετοιμαζόταν να γευματίσει με ένα κομμάτι ξερό ψωμί. Κατάκοποι οι στρατιώτες και πεινασμένοι ζήτησαν από τον Αγιο Χριστόφορο να τους δώσει να φάγουν και σαν αντάλλαγμα του υποσχέθηκαν ότι δεν θα τον κακομεταχειρίζονταν. Ένας από τους στρατιώτες, βλέποντας ότι πλην του ξερού άρτου δεν υπήρχε άλλη τροφή, ειρωνευόμενος τον Χριστόφορο του είπε ότι ευχαρίστως θα γινόταν Χριστιανός, αν είχε τη δύναμη να τους χορτάσει όλους με το κομμάτι εκείνου του άρτου. Τότε ο Άγιος, αφού γονάτισε, άρχισε να παρακαλεί τον Χριστό να πολλαπλασιάσει το κομμάτι εκείνο του άρτου, όπως πολλαπλασίασε τους πέντε άρτους στην έρημο, για να χορτασθούν οι πεινώντες στρατιώτες και να φωτισθούν στην αναγνώριση και ομολογία Αυτού. Η παράκληση του Αγίου εισακούσθηκε και το τεμάχιο του άρτου πολλαπλασιάσθηκε. Βλέποντας οι στρατιώτες το θαύμα αυτό, προσέπεσαν στα πόδια του Αγίου και τον παρακαλούσαν να τους γνωρίσει καλύτερα τον Θεό του. Ο Άγιος, εξέθεσε με απλότητα τη Χριστιανική διδασκαλία και αφού όλοι εξέφρασαν την επιθυμία να γίνουν Χριστιανοί, τους οδήγησε προς τον Επίσκοπο Αντιοχείας Βαβύλα, ο οποίος, αφού τους κατήχησε, τους βάπτισε. Όταν ο αυτοκράτορας Δέκιος πληροφορήθηκε το γεγονός, τους μεν στρατιώτες συνέλαβε και τους αποκεφάλισε, τον δε Χριστόφορο προσπάθησε με υποσχέσεις και κολακείες να τον μεταπείσει, αλλά οι προσπάθειές τους προσέκρουσαν στην επίμονη άρνηση αυτού. Κατόπιν τούτου έστειλε προς αυτόν δύο διεφθαρμένες γυναίκες, την Ακυλίνα και την Καλλινίκη, ελπίζοντας ότι με τα θέλγητρά τους θα τον σαγήνευαν και θα τον παρέσυραν. Οι δύο γυναίκες, αφού άκουσαν την προτροπή του Αγίου, για να επανέλθουν στο δρόμο της αγνότητας και της αρετής, έγιναν Χριστιανές και, αφού παρουσιάσθηκαν ενώπιον του αυτοκράτορος Δεκίου, ομολόγησαν τον Χριστό. Γι αυτό και βρήκαν μαρτυρικό θάνατο. 

Στην συνέχεια ο Άγιος Χριστόφορος υποβλήθηκε σε φρικτά βασανιστήρια και στο τέλος υπέστη τον δι 'αποκεφαλισμού θανάτου το 251.
Η Σύναξη αυτή ετελείτο στο Μαρτύριο αυτού κοντά του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου στο Κυπαρίσσιον και στο ναό του Αγίου Μάρτυρος Πολυεύκτου, πλησίον της Αγίας Ευφημίας των Ολυβρίου.
Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Επισκόπου Φαναρίου Αγαθαγγέλου, τ. Μαΐου, σελ. 138-142. 


Ὁ Βίος τοῦ Ἁγίου σέ ταινία:






Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ '. Ταχύ προκατάλαβε.



Στολαῖς ταῖς ἐξ αἵματος, ὡραϊζόμενος, Κυρίῳ παρίστασαι, τῷ Βασιλεῖ οὐρανῶν, Χριστοφόρε ἀοίδιμε ὅθεν σὺν Ἀσωμάτων, καὶ Μαρτύρων χορείαις, ᾄδεις τῆ τρισαγίῳ, καὶ φρικτῇ μελωδίᾳ, διὸ ταῖς ἱκεσίαις ταῖς σαῖς, σῶζε τοὺς δούλους σου.





Τρίτη 21 Μαΐου 2013

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ Ο ΕΝ ΒΟΥΝΕΝΟΙΣ (9 Μαΐου) ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΓΑΙΝΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ !!!(ΒΙΝΤΕΟ)



Ενα απο τα χαρακτηριστικα θαυματα, το οποιο μαλιστα ειναι επαναλαμβανομενο ειναι το σημειο που μαρτυρισε ο Αγιος και βρισκετε 3 χιλιομ εξω απο την Λαρισα. Καθε χρονο, την παραμονη της εορτης του ΑΝΑΒΛΥΖΕΙ απο τα δενδρα που βρισκονται γυρω στον τοπο μαρτυριας του ενα ΚΟΚΚΙΝΟ ΥΓΡΟ σαν αιμα. Παραδοσιακα ο Αγιος γιορταζει στις 9 Μαιου, το φαινομενο συμβαινει με το σημερινο ημερολογιο στις 22 Μαιου, που ειναι 9 Μαιου με το παλαιο ημερολογιο. 


Σταδιακα ολοι οι παλαιοημερολογητες εξελαβαν αυτο το σημειο ως ΘΕΙΑ επιβεβαιωση της διατηρησης του παλαιου ημερολογιου στην Ορθοδοξη εκκλησια .Απο το σημειο και μετα συνεβει κατι που προσεβαλε την μνημη του ΑΓΙΟΥ, οταν καποιοι εκοψαν το δεντρο απο τη βαση του, αλλα το θαυμα δεν σταματησε αφου στις 22 Μαιου απο το κεντρο του κορμου που ειχε μεινει στη γη, αναβλυζε σε μεγαλη ποσοτητα το  αιμα  του Αγιου. Ωστοσο καποιοι δεν εμειναν ευχαριστημενοι και τσιμεντωσαν εντελως τον κορμο, συμφωνα με καταγγελειες παλαιοημερολογητων, οι οποιοι θεωρησαν ως κακοηθεια καποιων φανατικων νεοημερολογητων, να εξαφανησουν το σημειο που συνεβαινε κατα το παλαιο ημερολογιο. Ομως αλλες οι βουλες του των ανθρωπων και αλλες οι βουλες του θεου .... διοτι το αιμα συνεχιζε να ρεει απο απο τα φυλλλα των γυρω δεντρων.Το φαινομενο λαμβανει χωρα τις πρωτες πρωινες ωρες, γυρω στις 5 το πρωι, επι πλεον για 10 λεπτα ακουγετε ενα θαυμαστο βουητο σε μια ακτινα 10 μετρων, απο το σημειο που μαρτυρησε ο Αγιος. 

Βιογραφία:  Ο Άγιος Νικόλαος ο Νέος γεννήθηκε στα μέρη της Ανατολής από γονείς ευσεβείς και ενάρετους. Όταν ενηλικιώθηκε κατατάχθηκε στον Αυτοκρατορικό Στρατό, με το αξίωμα του Δούκα, γυμνάζοντας τους στρατιώτες του, στο να είναι γενναίοι και ατρόμητοι πολεμιστές, κυρίως όμως τους νουθετούσε και τους δίδασκε να πιστεύουν στον Θεό, να προσεύχονται, να μην αδικούν ποτέ κανέναν και να ζητούν από τον Χριστό να τους δίνει δύναμη για να πολεμούν τους εχθρούς. Δεν ήταν όμως μόνο οι εξωτερικοί εχθροί που έπρεπε να αντιμετωπίσουν, αλλά και οι διάφορες εξεγέρσεις που συνέβαιναν στο εσωτερικό της Αυτοκρατορίας. Σε μία τέτοια εξέγερση εστάλη ο Νικόλαος, από τον Αυτοκράτορα Λέοντα τον Ίσαυρο τον Εικονομάχο, για να επιβληθεί στους εξεγερθέντες και να επαναφέρει την ειρήνη και την ευστάθεια.

Δεν υπάρχει διαθέσιμη περιγραφή για τη φωτογραφία. Στην επιχείρηση αυτή είδε να χύνεται άδικα ανθρώπινο αίμα και να χάνονται ψυχές. Φοβούμενος μήπως κι εκείνος χάσει την ζωή του μα κυρίως την ψυχή του, συνοδευόμενος από δώδεκα στρατιώτες του, αποσύρθηκαν στα Βούνενα της Θεσσαλίας όπου κατοικούσαν αρκετοί ασκητές κοντά στους οποίους έζησαν ασκητικά με νηστείες, αγρυπνίες και αδιάλειπτη προσευχή. Όταν οι Άβαροι κατέφθασαν στην Θεσσαλία σκορπώντας τον θάνατο και την καταστροφή στο βάρβαρο πέρασμα τους, συνέλαβαν τον Νικόλαο και τους στρατιώτες του, τους οποίους κατέσφαξαν. 

Τον Νικόλαο προσπάθησαν με υποσχέσεις και κολακείες να τον πείσουν να αρνηθεί την πίστη του αλλά δεν τα κατάφεραν. Αφού τον κατατρύπησαν με το ίδιο το κοντάρι του στη συνέχεια απέκοψαν την Τιμία Του Κεφαλή στις 9 Μαΐου του 720 μ.Χ και το νεανικό αίμα του πότισε άφθονα την Θεσσαλική γη. Στο σημείο της σφαγής εγκατέλειψαν οι Άβαροι το Σώμα του Αγίου, όπου μετά από πολλά χρόνια το βρήκε ακέραιο και ευωδιάζων κάποιος άρχοντας Ευφημιανός, ο οποίος γιατρεύθηκε από την ασθένεια της λέπρας που έπασχε και αφού το ενταφίασε, έκτισε εκεί Ναό στο όνομα του Οσιομάρτυρα.

Η εικόνα ίσως περιέχει: φαγητό Από τα δένδρα στα οποία δέθηκε και βασανίσθηκε ο Άγιος ρέει ένα κόκκινο υγρό το οποίο ονομάζεται «Αίμα». Το υγρό αυτό όταν χρησιμοποιείται με πίστη και εμπιστοσύνη στον Οσιομάρτυρα έχει ιαματικές ιδιότητες και επιτελεί θαύματα σε πάσχοντες από δερματικές παθήσεις και κεφαλοπονία. τα Εξ 'άλλου τάματα, τα χρυσαφικά και τα αφιερώματα που στολίζουν το Εικόνισμα Του, εκπροσωπούν τα Θαύματα και τις ευεργεσίες που επιτέλεσε και επιτελεί σε εκείνους που τον επικαλέσθηκαν και τον επικαλούνται. Το λείψανο Του Αγίου που με ευλάβεια φυλάσσεται στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου του Νέου στην Θήβα (συνοικία Τάχι) βρίσκεται εντός αργυράς πεποικιλμένης Θήκης την οποία μαζί με την Εφέστιο Εικόνα περιβάλλει ξυλόγλυπτο Κιβώριο. 

Πολλές φορές ευωδιάζει, θεραπεύει, ενισχύει, παρηγορεί και φανερώνει πως η Χάρις του Θεού παραμένει ανεξίτηλη στο σώμα, ακόμα και μετά θάνατον και ότι είναι τεκμήριο και προοίμιο της μελλούσης Αναστάσεως και αφθαρσίας, ενώ κάθε Τετάρτη ψάλλεται η Παράκληση του Αγίου μας ενώπιον Του.

Αυτός ο Πνευματικός Θησαυρός αποτελεί ανεκτίμητη Δωρεά της Ιεράς Μονής Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Μαζαράκι Βαγίων και παραδώθηκε στον Ναό από την Γερόντισσα Ευπραξία με σεμνή τελετή στις 10 Δεκεμβρίου 2000 μ.Χ.

Θαύμα του Αγίου

Ήταν Οκτώβριος του 1943 μ.Χ. Οι Γερμανοί Κατακτητές ήταν αποφασισμένοι να σκορπίσουν τον θάνατο πριν αναχωρήσουν από την Θήβα και να αφήσουν πίσω τους ερειπωμένη την μικρή τότε, συνοικία του Ταχίου. Οι πληροφορίες τους έλεγαν, ότι εκεί ήταν κρυμμένα πολλά πυρομαχικά, τα οποία θα χρησιμοποιούσαν οι αντάρτες εναντίον τους. Πραγματικά! Στο σημείο που βρίσκεται σήμερα το καμπαναριό υπήρχε ένας μικρός βοηθητικός χώρος, ο οποίος ήταν γεμάτος με όπλα και πολεμοφόδια. Οι Γερμανοί έδωσαν διαταγή να συγκεντρωθούν όλοι έξω από τον Ναό, και παράλληλα ζήτησαν κατάλογο των ανδρών από 16 ετών και πάνω, ενώ όποιος δεν ήταν παρών να τον αναζητούσαν και να τον εκτελούσαν επί τόπου. 


Απέναντι από τους δυστυχείς κατοίκους, το Εκτελεστικό Απόσπασμα περίμενε το σύνθημα του Αξιωματικού για να στείλει το καυτό μολύβι στα σκελετωμένα από την πείνα σώματα τους. Έγινε εξονυχιστικός έλεγχος παντού. Στα σπίτια, στις αποθήκες, στα υπόγεια. Μέχρι και στον Ναό όρμησαν για να εντοπίσουν τα πυρομαχικά. Εδώ πρέπει να υπογραμμισθεί ότι οι Γερμανοί έχοντας ολοκληρώσει τις σφαγές του Διστόμου (Ιούνιος 1943 μ.Χ.) και του Προδρόμου (Αύγουστος 1943 μ.Χ.) ήταν αποφασισμένοι να πνίξουν στο αίμα οποιαδήποτε Aντιστασιακή ενέργεια. 

Την είσοδο του χώρου όπου ήταν κρυμμένα τα πυρομαχικά την έκλεινε μία ξύλινη πόρτα, η οποία ανοιγόκλεινε με το φύσημα του αέρα και παράτεινε την αγωνία των απελπισμένων, που παρακολουθούσαν τον αιμοβόρο Αξιωματικό να φθάνει μέχρι εκεί, δυο και τρεις φορές, αλλά να μην μπαίνει μέσα, έχοντας νεκρωμένη την στρατιωτική του διαίσθηση αλλά και την ανθρώπινη περιέργεια. 

Σε λίγο οι Ναζί έφυγαν άπρακτοι και σκυλιασμένοι. Δάκρυα συγκίνησης έτρεξαν από τα μάτια όλων. Με λαμπάδες, γονυκλισίες και μυστικές προσευχές ευχαριστούσαν τον Άγιο που εμπόδισε τον Γερμανό Αξιωματικό να εντοπίσει τα πυρομαχικά και που τους έσωσε από βέβαιο θάνατο! Διαφορετικά την τελευταία Κυριακή του Οκτώβρη δεν θα γιορτάζαμε ένα Θαύμα, αλλά θα θυμόμασταν μία σφαγή! 

Δικαίως το Απολυτίκιο αποκαλεί τον Οσιομάρτυρα Νικόλαο τον Νέο:  «.... τῶν ἐν κινδύνοις ἀπροσμάχητος βοηθός, θλιβομένων τε θερμὸς ὑπερασπιστής, καὶ τῶν ἐν παντοίαις ἀνάγκαις ὑπέρμαχος .... ».<




ΝΙΚΗΣ ΜΥΛΩΝΑ-ΛΟΥΚΑ: "ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ Ο ΝΕΟΣ" ΛΑΡΙΣΑ 1992
: ΒΡΟΧΗ ΑΙΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΔΕΝΔΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ
Διηγείται Ο Ηλίας Κουρουξίδης κάτοικος Κάτω Βουναίνων.
«Εγώ έμεινα δύο φορές στον Άγιο Νικόλαο. Επειδή για να πιστέψω πρέπει να δω γι 'αυτό λοιπόν έκανα το εξής τέχνασμα. Το 1965 πήγα μία εβδομάδα και φύλαξα κάτω από τα δένδρα του Αγίου Νικολάου. Πήγα μαζί με τον Παλαμίδα.

Στον Άγιο Νικόλαο πήγα στις 22 Μαΐου. Τότε που γιορτάζουν οι παλαιοημερολογίτες. Φύλαξα όλη τη νύχτα. Οι Παλαιοημερολογίτες όλη τη νύχτα διάβαζαν και προσεύχονταν στην εκκλησία μέχρι το πρωί. Το πρωί μετά τη Θεία Λειτουργία βγήκαν έξω από την εκκλησία και διάβαζαν παράκληση. Δέκα με ένδεκα η ώρα έβγαλαν την εικόνα κάτω από τα δένδρα. Εκεί γονάτισαν κάτω όλοι. Εγώ ήμουν σε μία απόσταση 6-7 μέτρων. Όλοι γονατιστοί έψαλαν την παράκληση. Γύρω στις 11 η ώρα ξαφνικά το δένδρο ρίχνει μία κόκκινη βροχή σαν χαλάζι. Έγινε χαλασμός. Εγώ φοβήθηκα και το έβαλα στα πόδια, έτρεξα ένα χιλιόμετρο χωρίς να το καταλάβω. Μετά ξαναγύρισα.Οι προσκυνητές μάζεψαν τη βροχή με τα ρούχα, με τα μαντήλια το βαμβάκι κλπ. Μετά μία ώρα ανέβηκαν στο πούλμαν και έφυγαν. Είδα κάτι τρομερό. Τους ρώτησα γιατί σε σας έγινε το θαύμα? Και εκείνοι απάντησαν, ότι εμείς το ζητάμε, κάναμε παράκληση και ο Άγιος μας στο έδωσε. Εσείς δεν το ζητάτε ... »


Ας Τον ευχαριστούμε και εμείς για την Προστασία Του και ας Τον παρακαλούμε να μην μας στερήσει την Ευλογία και την Χάρι Του.