A

A

† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)

† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)
† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)

ΚⲀⲖⲎ ⲤⲀⲢⲀΚⲞⲤⲦⲎ! ΚⲀⲖⲞⲚ ⲀⲄⲰⲚⲀ!

ΚⲀⲖⲎ ⲤⲀⲢⲀΚⲞⲤⲦⲎ! ΚⲀⲖⲞⲚ ⲀⲄⲰⲚⲀ!

Κυριακή 29 Μαΐου 2016

ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΟΣ ΕΠΑΙΝΟΣ ΑΛΗΘΟΥΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ




Λόγος στὸν Ἑσπερινὸ Ἁγιοκατατάξεως τοῦ Ἁγίου Χρυσοστόμου τοῦ Νέου Ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου

+Ἐπισκόπου Φιλίππων Ἀμβροσίου

AgXrEsp6Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε τῆς Ἐκκλησίας μας κ. Καλλίνικε·

Πανιερώτατε Μητροπολῖτα καὶ Πρωθιεράρχα τῆς Ρωσικῆς Ὀρθόδοξου Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς κ. Ἀγαθάγγελε·

Θεοφιλέστατοι Ἐπίσκοποι, Ἀντιπρόσωποι τοῦ Μακαριωτάτου κ. Βλασίου καὶ τῆς κατὰ Ρουμανίαν Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας·

Σεβασμιώτατοι καὶ Θεοφιλέστατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν·
Τίμιον Πρεσβυτέριον, σεπτὴ Διακονία,

Ὁσιωτάτη Καθηγουμένη καὶ Ἀδελφότης τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ταύτης,

Μοναχικὴ χορεία, Λαὲ τοῦ Κυρίου, ἀγαπητοὶ Ἀδελφοὶ καὶ Ἀδελφές·

Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος, ὁ διαπρύσιος τῆς Ἀληθείας Κήρυκας καὶ Διδάσκαλος, βεβαιώνει ὅτι: «οἱ διὰ τὴν ἀλήθειαν καὶ διὰ τὴν εἰς Χριστὸν Ὁμολογίαν πάσχοντές τι δεινὸν καὶ ὑβριζόμενοι, οὗτοι μάλιστά εἰσιν οἱ τιμώμενοι» (PG, τ. 59, στλ. 321: Εἰς τὸ Κατὰ Ἰωάννην, Ὁμιλία ΝΘ’, παρ. α’).

Καὶ ἡμεῖς, συναχθήκαμε ἅπαντες ἐδῶ, στὸν ἅγιο τοῦτο τόπο, προερχόμενοι ἀπὸ ἐγγὺς καὶ ἀπὸ μακράν, ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ ἐξωτερικό, τὴν Ἐκκλησία μας καὶ τὶς Ἀδελφὲς Ἐκκλησίες τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων, γιὰ νὰ ἐκπληρώσουμε ὀφειλόμενο χρέος τιμῆς τοῦ μεγαλυτέρου καθ’ ἡμᾶς, γιὰ τὸν χῶρο μας, Ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου, ὁ ὁποῖος καὶ ἔπαθε δεινῶς καὶ ὑβρίσθη, ὥστε νὰ ὁμοιάσει στὸν φερώνυμο Ἅγιό του. Καὶ ἀναφερόμεθα βεβαίως στὸν διακηρυσσόμενο ὑπὸ τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας μας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος Μητροπολίτη Χρυσόστομο τὸν Καβουρίδη, τὸν ἀπὸ Ἴμβρου καὶ Τενέδου, ἀπὸ Πελαγoνίας καὶ ἀπὸ Φλωρίνης μαρτυρικὸ Ἡγέτη καὶ ἀλησμόνητο Πρωθιεράρχη ἡμῶν, ὁ ὁποῖος ἐκοιμήθη πρὸ ἑξηκονταετίας ὅλης!

Αὐτὸν ποὺ ἐκλέϊσε τὸν ἱερὸ Ἀγῶνα ὑπὲρ τῶν Παραδόσεων τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου Πίστεως, ἀλλὰ καὶ τῆς Πατρίδος· Αὐτὸν ποὺ ὅλη τὴν ζωή του τὴν πέρασε ὑπὲρ τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ· Αὐτὸν ποὺ ἀγωνίσθηκε ἔμπρακτα μὲ ζῆλο, ἀλλὰ καὶ μὲ σύνεση, μὲ φόβο Θεοῦ, μὲ ἡρωϊσμὸ καὶ αὐταπάρνηση, μὲ θυσίες, διώξεις καὶ ἐξορίες, μὲ στερήσεις καὶ θλίψεις· Αὐτὸν ποὺ ἔθεσε ὅλα ὡς δεύτερα, ἐνώπιον τῆς Ὁμολογίας τῆς Ἀληθείας τῆς Πίστεως, χάριν τοῦ μικροῦ Ποιμνίου, χάριν τῶν διωκομένων καὶ περιφρονημένων ὑπὸ πάντων Γνησίων Ὀρθοδόξων, τῶν γνωστῶν ὡς Παλαιοημερολογιτῶν· Αὐτὸν ποὺ προτίμησε «συγκακουχεῖσθαι μᾶλλον τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ ἤ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας, ἤτοι ἐπιγείων, ἀπόλαυσιν» (Ἑβρ. ια’ 25).

Αὐτόν, ὁ ὁποῖος ἔφερε ὡς διάδημα πολυτίμων λίθων ὄχι ἐγκόσμια ἀγαθά, πλοῦτο, πολυτέλεια, δόξα κοσμική, κέρδη καὶ ὀφέλη, ἀλλὰ ποὺ στολιζόταν κατὰ τὸν «ἔσω ἄνθρωπο» μὲ σεμνοπρέπεια καὶ ἀκεραιότητα, μὲ ἐντιμότητα καὶ εἰλικρίνεια, μὲ ἐμβρίθεια καὶ συγκρότηση θαυμαστή, μὲ ἐξαίρετο ἐκκλησιαστικὸ ἦθος, μὲ φιλοπατρία καὶ φιλανθρωπία, μὲ μία σπάνια καὶ ζηλευτὴ εὐγένεια καὶ ἀξιοπρέπεια, ἀλλὰ καὶ μὲ μία ἀπαστράπτουσα ἀνδρεία, καὶ μὲ ἕναν παλλόμενο ἡρωϊσμὸ ψυχῆς!

Προσήλθαμε ὡς τέκνα εὐγνωμοσύνης καὶ ὑπακοῆς, γιὰ νὰ ἐκφράσουμε υἱϊκὴ ἀγάπη καὶ θαυμασμὸ στὸν Πνευματικό μας Γεννήτορα, Πάτρωνα καὶ Ὁδηγό, νὰ ἀσπασθοῦμε τὰ εὐώδη Λείψανά του, τὸ ἅγιο Εἰκόνισμά του, τὰ πολύτιμα Ἱερά του, νὰ τιμήσουμε τὴν ἄχραντη ψυχή του, ποὺ ἀγάλλεται ἐν Οὐρανοῖς μετὰ τῶν Ὁμολογητῶν Πατέρων τῆς Ὀρθοδοξίας μας, μὲ πλῆθος στρατιᾶς Οὐρανίων Ἀγγέλων στὸ ὑπερουράνιο Θυσιαστήριο! Ὄχι γιὰ νὰ τὸν «ἁγιοποιήσουμε», διότι ὁ Θεὸς τὸν ἁγίασε καὶ δόξασε, ἀλλὰ γιὰ νὰ διακηρύξουμε καὶ ἐπισήμως, εὐτόλμως καὶ εὐθαρσῶς τὴν βεβαίωση τοῦ θείου Δοξασμοῦ του καὶ τὴν συγκατάλεξή του στὸ Ἑορτολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας.

Καὶ τοῦτο, γιὰ νὰ λάβουμε χάριν καὶ ἔλεος, νὰ δεχθοῦμε τὴν θεοπειθῆ εὐλογία του, νὰ τοῦ δώσουμε κι ἐμεῖς οἱ ταπεινοὶ χαρά, νὰ τοῦ ἀποδείξουμε ὅτι ἄν καὶ περιπέσαμε ἴσως σὲ λάθη καὶ σφάλματα, ὅμως προσπαθήσαμε καὶ προσπαθοῦμε νὰ τηρήσουμε τὴν Παρακαταθήκη του ἀλώβητη. Σὲ μία μάλιστα συγκυρία θαυμαστή: Παραμονὲς τῆς Κυριακῆς τῆς Σαμαρείτιδος, ὅπως ἀκριβῶς τότε, τὸ 1935, ὅταν ὁ Στυλοβάτης αὐτὸς τῆς Ὀρθοδοξίας διακήρυττε μὲ τοὺς συναγωνιστές του ἐπίσημα, ὅτι ἀποκηρύττει τοὺς Καινοτόμους καταπατητὲς τῶν θείων προσταγμάτων καὶ ἀναλαμβάνει τὴν διαποίμανση τῶν Προβάτων τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ ἀγάπη γιὰ Χριστό, Ἐκκλησία καὶ Ἑλλάδα.

Μὲ θερμουργὸ Πίστη, μὲ φλογερὴ Ἀγάπη, ἀλλὰ καὶ μὲ ἀκράδαντη Ἐλπίδα, ἀναφώνησε ὡς ἄλλος Ἀρχάγγελος, ὡς ἄλλη Σάλπιγγα τοῦ θείου Πνεύματος, ὡς ἄλλος Φύλακας καὶ Ποιμένας ἐφάμιλλος τῶν ἀοιδίμων Πατριαρχῶν Ἱερεμίου τοῦ Τρανοῦ, Μελετίου τοῦ Πηγᾶ, ἤ καὶ Κυρίλλου τοῦ Λουκάρεως: «Μὴ μεταίρωμεν (μὴ μετατοπίζουμε) ὅρια αἰώνια, ἅ ἔθεντο οἱ Πατέρες ἡμῶν, ἀλλ’ εἴκωμεν (ἄς μένουμε σταθεροὶ) πανταχοῦ τοῖς τοῦ Πνεύματος νόμοις!» (Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, PG, τ. 59, στλ. 63: Εἰς τὸ Κατὰ Ἰωάννην, Ὁμιλία Ζ’, παρ. α’). Μὴ διασαλεύσουμε τὴν ἀπ’ αἰῶνος ἑορτολογικὴ τάξι τῆς Ἐκκλησίας, τὴν συνυφασμένη μὲ τὸν Πασχάλιο Κανόνα τῆς Ὀρθοδοξίας μας, μὴ φανοῦμε «ἄδικοι» στὰ μικρὰ καὶ «ἐλάχιστα», διότι δὲν θὰ κρατήσουμε, οὔτε θὰ μᾶς ἐμπιστευθοῦν τὰ «πολλὰ» καὶ μεγάλα! (Πρβλ. Λουκ. ιστ’ 10). Μὴ καινοτομήσουμε στὸ Ἡμερολόγιο, γιὰ νὰ μὴ προξενήσουμε Σχίσμα, ὅπως ἔπραξαν οἱ Νεοημερολογῖτες, οὔτε νὰ περιπέσουμε στὴν ἄβυσσο τῆς Αἱρέσεως, στὸν Οἰκουμενισμό, ὁ ὁποῖος καταβροχθίζει στὸ στόμα τοῦ ἅδου του ὅσους ἀπεμπόλησαν τὴν Πατρώα κληρονομία καὶ εἶναι τώρα ἕτοιμοι νὰ διακηρύξουν τοῦτο ἐπίσημα καὶ «συνοδικά»!...

Ἄς ἀφουγκρασθοῦμε τὴν ἡρωϊκὴ ἀπάντηση τοῦ Ὁμολογητοῦ Ἁγίου Ἱεράρχου μας Χρυσοστόμου τοῦ Νέου, στὸν πειρασμὸ ποὺ τοῦ ἔθεσε λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ ἐπίγειο τέλος του ὁ διώκτης ἀρχιεπίσκοπος τῆς Καινοτομίας Σπυρίδων Βλάχος, προτείνοντάς του νὰ ὑποχωρήσει γιὰ νὰ τοῦ δοθοῦν οἱ καθυστερημένες ἀπολαβές του:
«Εἰς τὰς γηραλέας φλέβας μου, εἶπε, ρέει τὸ αἷμα τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ δὲν δύναμαι νὰ προδώσω εἰς τὸ γῆρας μου τὸν θησαυρὸν αὐτῆς!» (Μάρκου Χανιώτου Μοναχοῦ, Τὸ Ἡμερολογιακὸν Σχίσμα, Ἀθῆναι 1975, σελ. 306-307).

Στὴν δὲ κακεντρεχῆ παρατήρηση τοῦ ἀμετανοήτου διώκτου Σπυρίδωνος, ὅτι οἱ Παλαιοημερολογῖτες διελύθησαν ἤ διαλύονται, ὁ σθεναρὸς Ἀγωνιστὴς ἀντέταξε θαρραλέα ὅτι αὐτὸ εἶναι ψευδέστατο, καὶ προσέθεσε τὸ ἀθάνατο ἐκεῖνο:
«Ἀλλὰ καὶ ἄν, καθ’ ὑπόθεσιν, ὅλοι οἱ Παλαιοημερολογῖται διαρρεύσουν πρὸς τὸ νέον ἡμερολόγιον, ὡς ἰσχυρίζεσθε, καὶ μείνῃ εἷς καὶ μόνον, αὐτὸς θὰ εἶμαι ἐγώ!»(Μητροπολίτης πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης, Ἀγωνιστὴς τῆς Ὀρθοδοξία καὶ τοῦ Ἔθνους, Ἀθῆναι 1981, σελ. 31).


***

Ἀλλ’ ὦ κλεινὲ Ἱεράρχα, ὦ ἱερὰ τῆς Ὀρθοδοξίας Κεφαλή, ὦ καύχημα ἡμῶν καὶ ἐντρύφημα, ἴδε ἐξ ἁγίου κατοικητηρίου καὶ εὐφράνθητι! Ἴδε καὶ σκίρτα καὶ χόρευε, ἐν ἀναστασίμῳ θριάμβῳ· ἴδε τὰ συναχθέντα «ἐκ δυσμῶν καὶ βοῤῥᾶ καὶ θαλάσσης καὶ ἐώας τὰ τέκνα σου» Ἀρχιερεῖς, Ἱερεῖς, Μοναχικὰ τάγματα, λαὸν Θεοῦ περιούσιον, πάντας πρὸ τῶν Λειψάνων σου, πρὸ τῶν ποδῶν σου, νὰ σοῦ ὑποσχόμαστε ἐγκαρδίως:

Καὶ στὶς δικές μας φλέβες ρέει τὸ αἷμα τῆς Ὀρθοδοξίας! Δὲν θὰ ἐγκαταλείψουμε, χάριτι Θεοῦ, τὸν ἀγῶνα τὸν καλόν, δὲν θὰ προδώσουμε τὸν θησαυρόν! Δὲν θὰ κάμψουμε γόνυ στοὺς ψευδοθεούς, τὶς πλάνες καὶ τοὺς πειρασμοὺς τῆς πολύμορφης Ἀποστασίας!

Θὰ μείνουμε, μὲ τὶς εὐχές σου, πιστοὶ ἕως θανάτου στὴν πατρική σου κληρονομία!

Πάτερ Ἱεράρχα Χρυσόστομε, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν!

Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, μὴ στερήσεις ἡμᾶς τοῦ πλούτου τῶν θείων δωρεῶν σου!

Ὁμολογητὰ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ Πρόμαχε, εἴθε νὰ ἀνταμώσουμε ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ ἡμέρᾳ τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, συνευφραινόμενοι αἰωνίως στὴν Ἐκκλησία τῶν
Πρωτοτόκων, στὴν Δόξα καὶ τὸ Φῶς τῆς Τρισηλίου Θεότητος. Ἀμήν!
Χριστὸς Ἀνέστη!

Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΕΝΟΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ ΑΓΙΟΥ



Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ



Αύτη είναι η διαθήκη εμού του πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου Γ. Καβουρίδου γεγραμμένη ιδία χειρί και κατατεθειμένη εν τω οικείω Γραφείο μου: Εν ονόματι της Αγίας Τριάδος. ''Γρηγορείτε, ότι ουκ οίδατε την ημέραν ουδέ την ώραν, εν η ο υιός του ανθρώπου έρχεται''. Την Ευαγγελικήν ταύτην ρήσιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού αείποτε κατά νουν έχω, ως και το άδηλον του τέλους της παρούσης ζωής, και μη επιθυμών εις ένα αιφνίδιον θάνατον, όπως τα κατ' εμέ ευρεθώσι αδιάθετα, εθεώρησα πρέπον όπως νυν, ότε εν πλήρει υγεία συν Θεώ διατελώ και σώας τας φρένας διασώζων, διαθέτω ταεμά πράγματα, κατασφαλίζων αυτά δια της παρούσης διαθήκης μου, δι ης ακυρώ πάσαν προηγουμένην τοιαύτην, εκφράζω την τελευταίαν θέλησίν μου, ήτις επιθυμώ να γίνει σεβαστή παρά πάντων των συγγενών και νομίμων κληρονόμων μου. Εν πρώτοις κατά χριστιανικόν καθήκον μου και χρέος ιερόν, δίδωμι συγνώμην εις άπαντας τους εν Χριστώ αδελφούς, Κληρικούς παντός βαθμού και Λαικούς πάσης τάξεως, τους οπωσδήποτε λυπήσαντας και παραπικράναντάς με, και εξαιτούμεν παρ' αυτών αμοιβαίαν συγνώμην, εν οις τυχόν ως άνθρωπος είτε εν γνώσει, είτε εν αγνοία ελύπησα και παρεπίκρανα αυτούς κατά τον Ιδιωτικόν και Ποιμαντορικόν μου βίον. Διότι κατά το γραφικόν: ''ουδείς αναμάρτητος και μία ημέρα εάν ή η ζωή αυτού''. Είπα προκειμένου να διαθέσω τα κατ' εμέ μετά τον θάνατόν μου, κρίνω πρέπον να καθορίσω προηγουμένως εκ ποιων περιουσιακών στοιχείων αποτελείται η κινητή και ακίνητος περιουσία μου, ούσα απηλλαγμένη πάσης οφειλής εις τρίτον πρόσωπον. Α') Ακίνητον περιουσίαν ουδεμίαν κέκτημαι... Β') Εκ της κινητής περιουσίας μου..., σύγκειται εκ των δυο Αρχιερατικών στολών πλήρων, τριών Σταυρών του στήθους και ενός της ευλογίας, δύο εγκολπίων, δυο μιτρών και δύο πατεριτσών, εξ ενός χρυσού ωρολογίου, εκ των ολίγων βιβλίων και των εξωτερικών και εσωτερικών ενδυμάτων και εκ χιλίων (1000) σημερινών δραχμών... των λοιπών περισσευμάτων εκ των νομίμων απολαβών μου διατεθέντων υπ' εμού, όντος εν τη ζωή, προς περισσοτέραν της ψυχής μου χαράν και ωφέλειαν πνευματικήν... Εάν δε οψέποτε αναγνωρισθεί υπό της Κρατούσης Εκκλησίας η υπ' αυτής προσγενομένη μοι αδικία της περικοπής της συντάξεώς μου εκ του Εκκλησιαστικού Οργανισμού Ο. Δ. Ε. Π., δια την μη συμμόρφωσίν μου διά λόγους θρησκευτικής συνειδήσεως προς την μονομερήν απόφασιν της Ιεραρχίας, την αφορώσαν την αντικατάστασιν του Πατρίου Εκκλησιαστικού Ημερολογίου διά του υπό Πανορθοδόξων Συνόδων καταδικασθέντος ως αντορθοδόξου Γρηγοριανού τοιούτου, επιθυμώ και εκφράζω την τελευταίαν θέλησίν μου, όπως τα επί εικοσαετίαν όλως αδίκως και αντικανονικώς περικοπέντα συντάξιμα επιδόματά μου διά το ορθόν φρόνημά μου, συμποσούμενα εις αρκετάς χιλιάδας, να διατεθώσις προς αγοράν μιας κλίνης εν τω ευαγεί Νοσοκομείω ''Ευαγγελισμός'', εις ο να εισάγηται εις ασθενής συμπολίτης μου, άπορος προς νοσηλείαν και θεραπείαν. Τα της κηδείας μου και τα νενομισμένα μνημόσυνα υπέρ αναπαύσεως της αμαρτωλής μου ψυχής επαφίενται εις την πρόνοιαν του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιερού ημών Αγώνος. Επισφραγίζω την παρούσαν διαθήκην μου με μίαν επικάρδιον ευχήν, όπως Κύριος ο Θεός, ο τα πάντα σαφώς διέπων και προς το συμφέρον των ανθρώπων οικονομών, ευδοκήσει να ενώσει απάσας τας Ορθοδόξους Εκκλησίας, εν τω εορτασμώ των εορτών και εν τω πλαισίω των αιωνοβίων Ορθοδόξων Θεσμών, ίνα άπαντες οι Ορθόδοξοι ταυτοχρόνως εορτάζοντες δοξάζωσι το πάντιμον και μεγαλοπρεπές όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.



Επί της αγιοκατάταξης του ιερού Μάρτυρος της Ορθοδοξίας Αγίου Χρυσοστόμου του Νέου Ομολογητή, που η μαρτυρική Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών θα τελέσει το Σάββατο 15/28 Μαίου 2016 στην ιστορική, Ιερά Μονή Κοίμησης της Θεοτόκου στους Θρακομακεδόνες Αττικής. Εισαγωγή στο διαδίκτυο, τίτλος και επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. Απόσπασμα εκ του βιβλίου του Θεολόγου - Καθηγητή κ. Σταύρου Καραμήτσου: ''Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ'', σελίδες 44 - 46.


Άγιος Χρυσόστομος ο Νέος Ομολογητής

ΠΑΤΕΡΑ ΘΑ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΗΣΩΜΕΝ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΑΓΩΝΑ



ΕΝ ΕΞΟΡΙΑΙΣ ΚΑΙ ΘΛΙΨΕΣΙΝ



Επί τέλους, μετά μακράν και πείσμονα παρακολούθησιν συνέλαβον τον ''Μέγα Εγκληματία'', τον ''πείσμονα Γέροντα'', όπως απεκάλουν οι αντιπρόσωποι του Θεού της αγάπης, αρχιερείς της επισήμου Εκκλησίας, τον αείμνηστον ημών ποιμενάρχην, πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομον. Τα όργανα αυτών από την 1ην Φεβρ. 1951 συλλαμβάνουν τον Πρόεδρον της Ιεράς Συνόδου των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών εις την παρά την Σταμάταν οικείαν του κ. Κουτράκη και οδηγούν αυτόν, ως λέγει ο Θεοφάνης ο Γραικός: ...''τόπον εκ τόπου συνεχώς διαμείβοντες'', από κρατητηρίου εις κρατητήριον των Διοικήσεων και των Τμημάτων Μεταγωγών. Και εκεί μέσα ο Μέγας Γέρων, ο δεσμώτης αρχιερεύς, πιέζεται, καταδυναστεύεται, υφίσταται τα πάνδεινα εν οις και τον ηθικόν καταναγκαστικόν δια να υποκείψει με κολακίας και υποσχέσεις απολαύσεων υλικών αγαθών κατ' αρχάς και με απειλάς στερήσεων μετέπειτα, εφ' όσον δεν ίσχυσαν οι κολακείαι και οι υποσχέσεις των απολαύσεων των υλικών αγαθών. Κρατείται μόνος του εν αυστηρά απομονώσει, απαγορευθήσεις αυστηρώς πάσης μετ' αυτού επαφής μεθ' οιονδήποτε.


 

Και μόνος του εν αυστηρά απομονώσει ενισχύεται από τον Ιησούν και μόνος του βλέπει από τον σταυρόν του, από τον Γολγοθά του, το Θαβώρειον φως της νίκης, της νίκης της αγίας Ορθοδοξίας και χαίρει εν τοις παθήμασί του. Έξωθεν της Διοικήσεως Μεταγωγών Πειραιώς ευρίσκονται τα πιστά, απορφανισμένα τέκνα του. Αναμένουν να ιδούν τον πατέραν των, τον στοργικόν των ποιμένα. Εις μάτην όμως.. Μόνον η ψυχή του παραμένει ενωμένη μετά της ψυχής της αδουλώτου συνειδήσεως του πιστού λαού, όστις περιμένει να τον ίδει. Ιδού όμως, ότι έρχονται τα αστυνομικά όργανα με τα τζιπς, τα όργανα της Αρχιεπισκοπής, διά να μας διαλύσουν. Ανίσχυρες χείρες δεν ήτο δυνατόν να αντισταθούν εμπρός εις τον μηχανικόν άνθρωπον. Όμως ηγέρθησαν γρανιτώδεις ψυχαί, που κλείουν μέσα τους έναν ολόκληρον πνευματικόν κόσμον, ο οποίος τροφοδοτείται την στιγμήν αυτήν από πνευματικήν τροφήν, αποτελουμένην από υψηλά και ανώτερα διδάγματα αυτοθυσίας και αγάπης προς τον καλόν ποιμένα, τα οποία ούτε ο πανδαμάτωρ χρόνος δύναται να αμαυρώσει, ούτε και αυτός ο θάνατος να εξαφανίσει. Οδηγείται ακολούθως εις το Ορφανοτροφείον της Βουλιαγμένης. Εκεί ελπίζουν να κάμψουν το ορθόδοξον αυτού φρόνημα. Την πρωίαν, κατόπιν σημειώματος του Αρχιεπισκόπου, επέτρεψαν εις τον γράφοντα, ως γραμματέως της Συνόδου, να τον επισκεφθεί. Ήρεμος, γαλήνιος και πράος με ανέμενεν. -Είμαι πολύ καλά, όχι μόνον σωματικώς, αλλά περισσότερον ψυχικώς, διότι η σημερινή ημέρα είναι μία από τας ωραιοτέρας ημέρας της ζωής μου. Μεγάλης η χάρις του Υψίστου, όστις με ηξίωσεν εις τας δυσμάς του βίου μου τοιαύτης δωρεάς. -Δεν είσθε κουρασμένος, Άγιε Πρόεδρε; -Όχι. Δεν κουράζεται κανείς, όταν υποφέρει δια έναν αγώνα, τον οποίον πιστεύει. Εκτός αυτού, ο διευθυντής του Ορφανοτροφείου Βουλιαγμένης κ. Χρυσόστομος Νεαμονιτάκης μου εφέρθη πολύ ευγενώς. Κατόπιν εμείναμεν σύμφωνοι να μη δεχθεί να συζητήσει το παλαιοημερολογιτικόν ζήτημα υπό τα δεσμά, αλλά τότε και μόνον, όταν αφεθεί ελεύθερος και έλθει εις επαφήν με τα μέλη της ιεράς Συνόδου των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών και λαικούς παράγοντας. Συγχρόνως άνω των δύο χιλιάδων πιστών μετέβησαν εν σώματι και επέδωκαν ψήφισμα διαμαρτυρίας εις τον Άνακτα. Την επομένην αφέθει ''ελεύθερος'' δια να μεταβεί εις την οικείαν του και να έλθει εις επαφήν με τους συνεργάτας του. Εννοείτο, ότι η οικία του εφρουρείτο υπό αστυνομικών οργάνων και ο ορισθείς χρόνος δια τας διαπραγματεύσεις ήτο μόνον τριήμερος. Όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, με φρούρησιν της οικείας, με τακτικήν προθεσμίαν, με βιαιοπραγίας εναντίον προσερχομένων πιστών εις ιερούς ναούς διά να προσευχηθούν, με εγκύκλιον εις τα σχολεία δια τον ''διαφωτισμόν'' των παλαιοημερολογιτών μαθητών, ηθέλησαν να γίνουν οι διαπραγματεύσεις, δηλαδή ανελευθέρως και δυναστικώς. Παρ' όλα ταύτα, ό άγιος Πρόεδρος μοι ανέθεσε να καλέσω τους τρεις αρχιερείς, τον Πρόεδρον και τον Γενικόν Γραμματέα της Π. Θ. Ε. Ο. Κ. κ. κ. Νικόλαον Χειλαδάκην και Διονύσιον Μπατιστάτον. Την εσπέραν συνεκροτήθη σύσκεψις εις ην μετέσχον οι ανωτέρω ανεφερθέντες, ο δικηγόρος του ιερού αγώνος και ο γράφων. Κατ' αυτήν έλαβεν τον λόγον ο άγιος Πρόεδρος, όστις ανέπτυξε τους υπό του αρχιεπισκόπου Αθηνών τεθέντας όρους προ της ''ελευθερώσεώς'' του εκ του Ορφανοτροφείου της Βουλιαγμένης, μεταξύ των οποίων προείχε το μνημόσυνον του καινοτόμου. Επί των όρων τούτων πρότεινε την συζήτησιν δια την από κοινού λήψιν αποφάσεως. Εζήτησε τότε να γίνουν δεκτοί τινες εξ' αυτών, ως η οικονομική εξάρτησις από το Υπουργείον Παιδείας και Θρησκευμάτων, ουχί όμως και ο όρος, όστις αναφέρετο εις το μνημόσυνον του αρχιεπισκόπου, ως ασυμφώνου προς το ακραιφνές πνεύμα της Ορθοδοξίας. Επίσης εκάκισε τα βίαια μέτρα, αποτέλεσμα των οποίων είναι να περιπλέκεται περισσότερον το παλαιοημερολογιτικόν ζήτημα. Εκάκισεν επίσης και τα υπό το κράτος της βίας, διενεργουμένας διαπραγματεύσεις. Κατόπιν συζητήσεως πολυώρου έμειναν άπαντες σύμφωνοι προς την γνώμην του αγίου Προέδρου και εξουσιοδότησαν τούτον, ως ούτος νομίζει καλύτερον το ζήτημα. Άκρως συγκινητική ήτο η στιγμή του αποχωρισμού των αρχιερέων και των λαικών μελών, ιδίως των δύο παλαιμάχων γερόντων αγωνιστών, του κυρού Χρυσοστόμου και του Κυκλάδων Γερμανού, όταν δακρύοντες περιεπτύσσοντο αλλήλους και αλληλοασπάζοντο. Ήτο ο τελευταίος ασπασμός των δύο αρχιερέων. Μετ' ολίγον ο εις θα απήρχετο εις εξορίαν και ο έτερος εις το''κρυσφήγετό'' του, όπου τελικώς και ανεπαύθη εν Κυρίω. Τα πρόσωπα αμφοτέρων περιελούοντο από αίγλιν και χάριν. Μακάριαι ψυχαί αξιωθείσαι να υποφέρετε δια τον Νυμφίον της Εκκλησίας. Την επομένην ημέραν έδωσε την απάντησιν ο νέος ομολογητής της Ορθοδοξίας εις τους διώκτας του, ''αντιπροσώπους του Θεού της αγάπης και εν Χριστώ αδελφούς''. ''Άγετέ με εις Λατομίας''. Ηρωτήθη κατόπιν εις ποιαν Μονήν έχει προτίμησιν. Εις ουδεμίαν, απάντησε. Τούτο είναι έργο των διωκτών, να καθορίσουν τον τόπον της φυλακής. Τοσαύτην υπήρξεν η μανία των διωκτών, ώστε εις ουδένα επέτρεψαν να επικοινωνήσει με τον εκτοπιζόμενον ιεράρχην. Τριμελής επιτροπή επιβιβασθείσα κρυφίως και υπό μυθιστορηματικάς περιπετείας επί του σκάφους της απέλασεώς του, ουδόλως κατόρθωσε να επικοινωνήσει ή να ίδει καν επί του πλοίου τον δέσμιον ιεράρχην. Ευτυχώς, ότι ο Τύπος ανέγραφεν μετά λεπτομερειών τα συμβαίνοντα. Η ''Καθημερινή'' εδημοσίευσεν ανταπόκρισιν εξ' Αμερικής, καθ' ην το μόνον το οποίον εξευτελίζει την Ελλάδα εις τα όμματα των ξένων είναι ο διωγμός των Παλ/τών. Μόνον τα θρησκευτικά περιοδικά Ζωή, Καινή Κτίσις και Ενορία δεν εύρισκαν δυο λέξεις δια να στηλιτεύσουν τους αγρίους διωγμούς και να εκδηλώσουν απλήν και μόνον συμπάθειαν προς τον γηραιόν ιεράρχην, όστις εν μέσω χειμώνος εβάδιζεν την οδόν της εξορίας, ανερχόμενος την υψηλοτέραν κορυφήν της Λέσβου, και υπό συνοδείαν βαίνων εις το όρος Υψηλόν, δια να παραμείνει έγκλειστος εν τη Ιερά Μονή του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου. Εκεί κατ' αρχήν εφυλάσσετο ο δεσμώτης ομολογητής. Ηγούμενος της Μονής ετύγχανε ο αρχιμανδρίτης Σεραφείμ, όστις συνεδέθη με τον ομολογητήν ιεράρχην δια στενής και εγκαρδίου φιλίας, πολλά προσφέρας εις αυτόν δια να καταστήσει ολιγότερον επαχθή τα δεσμά του. Ενώ ο διωγμός συνεχίζεται, ο συνεργάτης του Χρυσοστόμου, ο επίσκοπος Κυκλάδων Γερμανός αποθνήσκει την 24ην Μαρτίου 1951 εν τη κλινική της Αγίας Ελένης, Φερρών 30. Ο διώκτης αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων παραμένει ανένδοτος στις παρακλήσεις μας, όπως επιτρέψει και τον κηδεύσωμεν εις Ι. Ναόν των Παλαιοημερολογιτών. Τελικώς, μετά πολλού κόπου και βίας κατορθώσαμεν να τον κοινωνήσωμεν προτού κοιμηθεί. Την νεκρώσιμον ακολουθίαν, κατόπιν αδείας του παρευρισκομένου αξιωματικού της αστυνομίας, ανέγνωσεν εις το γραφείον της κλινικής ενώπιον πλήθους πιστών ο νυν αρχιεπίσκοπος των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών Ελλάδος κ. Χρυσόστομος Κιούσης, αρχιμανδρίτης τότε ων. Εκ της εξορίας του ο επίσημος δεσμώτης συγγράφει το δεύτερον αξιόλογον έργον του: ''Πραγματεία περί της άνωθεν εκπολιτιστικής αποστολής της Ελλάδος και των αιτίων της καταπτώσεως αυτής'', 1951, σσ. 128, αποσπάσματα της οποίας θα έχει την ευκαιρίαν ο αγαπητός αναγνώστης να μελετήσει εν τω τρίτω μέρει της παρούσης μελέτης. Παρακολουθών εκ της εξορίας του μετά πολλής αγωνίας την πορείαν του διεξαγομένου ιερού αγώνος απέστειλε προς τον γράφοντα την κατωτέρω επιστολήν, δι' ης εκδηλώνει την ευαρεσκειάν του και τον θαυμασμόν του δια το υψηλόν φρόνημα των αγωνιζομένων τέκνων του.


Αγαπητέ Σταύρο



Την επιστολήν σου έλαβον και μετά πολλής ευχαριστήσεως και πατερικής ευαρεσκείας αναγνούς, απονέμων σοι τον οφειλόμενον έπαινον, ανθ' ων υπεραμύνεσθε του ιερού ημών αγώνος. Εξ' όσων ανέγνων εις τας εφημερίδας είμαι πλήρης χαράς και ικανοποιήσεως δια την όντως αξιοθαύμαστον στάσιν, ην έδειξεν ο λαός μας, απέναντι των σκληρών και αμείλικτων διωγμών εκ μέρους της Εκκλησίας και της Πολιτείας, στάσις ήτις ουδεμίαν αμφιβολίαν αφήνει, ότι ο ιερός ημών αγών, όστις αποβλέπει εις την δόξαν του Κυρίου, θα στεφθεί υπό πλήρους επιτυχίας προς θρίαμβον της Ορθοδοξίας. Δόξα και τιμή οφείλεται εις τους αγωνιζομένους πιστώς και ευόρκως επί των επάλξεων ενός τοιούτου αγώνος, όστις ορμάται από τόσον υψηλά και ιερά ελατήρια, αποβλέποντα εις τα ιδεώδη της Ορθοδοξίας και της Εθνικής ημών ιδεολογίας. Προ παντός άξιοι επαίνων και συγχαρητηρίων είναι το ημέτερον χριστεπώνυμον πλήρωμα των Γ. Ο. Χ., όπερ με την σταθερότητα της ορθοδόξου πίστεως και την εμμονήν του εις τας ιεράς Παραδόσεις, έδωκεν εν υψηλόν μάθημα εις τους διώκτας του, εκκλησιαστικούς τε και πολιτικούς, περί της δυνάμεως ην εμπνέουν εις την ψυχήν του Έλληνος τα ιδεώδη της Ορθοδοξίας και της Ελληνικής ιδεολογίας. Παρακαλώ να διαβιβάσητε εις τον θαυμάσιον τούτον λαόν την πατρικήν ευαρέσκεια και την ελπίδα, ότι ο ιερός ημών αγών δια της επιμονής και υπομονής θα επιβραβευθεί υπό του Κυρίου. Ου η χάρις και το έλεος συν τη ευχή και ευλογία μου είη μετά πάντων υμών.



Ο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος



Επισκεφθείς ο γράφων πεντάκις εις την Μονήν της εξορίας τον ομολογητήν ιεράρχην, εύρισκεν αυτόν πάντοτε γαλήνιον και με υψηλόν φρόνημα, καίτοι οι συνθήκαι διαβιώσεώς του ήτο άθλιαι. Το κελλίον του ανήλιον και υγρόν και δια να πάει εις το αποχωρητήριον έπρεπε να ανέλθει και κατέλθει πολλών σκαλοπατιών. -Άγιε Πρόεδρε, του έλεγον, πολύ υποφέρετε με αυτάς τας συνθήκας. -Σταύρε, μου απαντούσε, όταν ένας πάσχει δια τας ιδέας που πιστεύει, αι ταλαιπωρίαι, θλίψεις και στερήσεις γιγαντώνουν το φρόνημά του. Μη λησμονείς επίσης και το του Αποστόλου, ότι εις ημάς εχαρίσθη ου μόνον το εις Χριστόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ Αυτού πάσχειν. Η τρίτη αύτη εξορία μου είναι δωρεά του Υψίστου.



ΤΟ ΚΑΤΑ ΘΕΟΝ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ



Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα (Β' Τιμ. δ, 7). Τους λόγους τούτους του Απ. Παύλου ηδύνατο να επαναλάβει ο αγωνιστής Ιεράρχης Χρυσόστομος κατά τας τελευταίας στιγμάς του βίου του. Μόνος του πολλάκις εις περιβάλλον ξένον προς αυτόν, επεθύμησε τα σκηνώματα του Κυρίου τα αγαπητά. Επεθύμει προ παντός κατά τας τελευταίας του ημέρας, όπως ο προφήτης, καρπόν εκ της αμπέλου δια να ευφρανθεί από τον οίνον κατανύξεως η αγωνιώσα δια την ενότητα της Ορθοδοξίας καρδία του. Επεθύμει την αιώνιαν πατρίδαν του, διότι τελευταίως τον είχε κουράσει η μόνωσις και η ξενιτεία.Προσέτι είχε ν' αντιμετωπίσει, όχι μόνον την κακότητα και μήνιν των καινοτόμων, αλλά και την συνεχή καχυποψίαν και διαβολήν των ου κατ' επίγνωσιν παλαιοημερολογιτών πιστών. Ευρισκόμενος εξορίαν εις Μυτιλήνην εκείνοι διέδιδον ψευδώς, ότι ευρίσκετο εις το οικτροτροφείον της Βουλιαγμένης. Ιδιαίτερα οι αποσχισθέντες οπαδοί του επισκόπου Ματθαίου, δεν έπαυαν ουδέν στιγμήν να τον παρουσιάζουν ως πεπτωκότα, επειδή δεν εκήρυττε και ενεργεία σχισματικούς τους καινοτόμους, έργον μόνον μιας πανορθοδόξου Συνόδου. Εκείνος, ως ικανός και νηφάλιος θεολόγος που ήτο, ηρκέσθη εις αυτό που του επέτρεπαν οι ιεροί Κανόνες, γνωρίζων καλώς, ότι οι καινοτομήσαντες κατέστησαν μόνοι των σχισματικοί, προτιμήσαντες τον συνεορτασμόν μετά των αιρετικών της Δύσεως και όχι μετά των Ορθοδόξων αδελφών Εκκλησιών που εκράτησαν τας παραδόσεις. Επανελθών εκ της εξορίας την 18ην Ιουλίου 1952 ενόμιζεν, ότι οι επίσκοποι της καινοτόμου Εκκλησίας και αυτό τούτο το Κράτος θα θελήσουν να ενώσουν το διηρημένον ποίμνιον. Και όσον ο καιρός παρήρχετο, χωρίς καν να συνέλθουν οι υπεύθυνοι, ελυπείτο βαθύτατα. Την Δευτέραν της 6ης Σεπτεμβρίου μου ετηλεφώνησε και εζήτησε να τον επισκεφθώ εις τα Γραφεία (Νίκης 33). Μετέβην αμέσως και εύρον τον επιφανή αγωνιστήν κατεθλιμμένον και αγωνιούντα. Ομιλήσαντες δι' ολίγων εντός μιας άκρως συγκινητικής ατμοσφαίρας, κατόπιν εζήτησεν ν' απέλθει. Ενώ επλησίαζε την εξώθυραν, μοι είπεν δια πρώτην φοράν, διαισθανόμενος μάλλον τον θάνατόν του: Σταύρε, φίλησέ μου το χέρι. Έσπευσα αμέσως και ησπάσθην την δεξιάν συγκινημένος και απορών δια την επιθυμίαν του μεγάλου ανδρός, διότι ουδόλως ηρέσκετο εις φήμας και χειροφιλήματα και διότι προ της καθόδου του εκ της κλίμακος είχον ασπασθεί την χείρα του. Εν συνεχεία με εκύτταξε μετά στοργής και αγάπης και με ηυλόγησε σταυροειδώς με την αγίαν του δεξιάν. Ήτο η τελευταία ευλογία! Έκτοτε δεν επανήλθεν εις το γραφείον, εις το οποίο ευρίσκετο ανελλιπώς. Το ίδιο βράδυ ετέλεσε την ακολουθίαν του Εσπερινού, καθ' ην έψαλεν εις τον Κύριον δια τελευταίαν φοράν το ''Φως ιλαρόν... ''. Και η δόξα του Κυρίου δια την οποίαν έζησεν, ηγωνίσθη και εθυσιάσθη επλημμύρισε εκείνην την εσπέραν την αγίαν του ψυχήν. Ητοιμάζετο δια τον όρθρον της νέας του ζωής, που θα ήρχιζε την επομένην. Εκεί θα έβλεπε την νίκην του Αρνίου, της οποίας ήτο μέτοχος και ο ίδιος. Εκεί θα έπαυε να είναι μόνος. Εκεί θα έβλεπε τον Ιησούν και την Εκκλησίαν του και θα ήκουε το: ''μακάριοι οι νεκροί οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες απ' άρτι. Ναι, λέγει το Πνεύμα, ίνα αναπαύσονται εκ των κόπων αυτών. Τα δε έργα αυτών ακολουθεί μετ' αυτών'' (Αποκ. 14, 13). Προησθάνθη τον θάνατόν του και δια τούτο επεθύμησε να συμπροσευχηθεί και να συμφάγει μετά των οικείων του. Κατά την ώραν του δείπνου είπε εις την ανεψιάν του Μελπομένην, ότι αύριον θα έχει μιαν μικράν φασαρίαν, αλλά θα είναι κάτι το ανθρώπινον. Και όντως! Την νύχτα εκείνην όρθρου βαθέως ανεπαύθη εν Κυρίω. Ανεπαύθη εκ των κόπων αυτού δια να τον οδηγήσει το Αρνίον ''επί ζωής, πηγάς υδάτων'', περιβεβλημένον στολήν λευκήν και φέροντα εν ταις χερσίν αυτού φοίνικα''. (Αποκ. Ζ', 17, 9). Αισθήματα χαράς και λύπης επλημμύριζον τας ψυχάς του απορφανισθέντος ποιμνίου του. Χαράς δια την ανάπαυσιν εκ των αγώνων και κόπων του και θλίψεως δια την μεγίστην απώλειαν του ποιμενάρχου των. Η Εκκλησιαστική Επιτροπή προσεκάλεσεν ολόκληρον τον κλήρον, όπως προσέλθει και παραστεί εις την νεκρώσιμον ακολουθίαν, ήτις εψάλη εις τον ιερόν ναόν Μεταμορφώσεως του Σωτήρος (Κυψέλης). Ο ιερός ούτος ναός, εις τον οποίον συνηθέστατα εκκλησιάζετο και εχοροστάτει ο αείμνηστος ιεράρχης, κείται επί γραφικού λόφου δεσπόζοντος της συνοικίας Κυψέλης. Χιλιάδες κόσμου από βαθείας νυκτός μετέβησαν εκεί, δια ν' αποχαιρετήσουν τον σεπτόν ομολογητή και ασπασθούν δια τελευταίαν φοράν την δεξιάν του. Κατά την κηδείαν του δεν μετέσχον μουσικαί, ούτε αντιπροσωπείαι των ενόπλων δυνάμεων, ούτε επίσημοι, μετέσχεν όμως ο θρησκευόμενος ορθόδοξος λαός, η ορθόδοξος συνείδησις του γνησίου ποιμνίου του, ο φύλαξ ούτος της Ορθοδοξίας, κατά την γνωστήν εγκύκλιον των κατ' ανατολάς πατριαρχών του 1848. Έλαβε μέρος το μικρόν του Κυρίου ποίμνιον. Έλαβον μέρος τα πολυπληθή τέκνα του. Τα τέκνα του εκείνα τα οποία εγνώριζον την φωνήν του και τα οποία αυτός εφώναζε κατ' όνομα. Αυτοί οι ανώνυμοι αγωνισταί. Αυτοί οι οποίοι ενεπνέοντο από το κήρυγμά του. Μόνον αυτοί εκήδευσαν τον μεγάλον νεκρόν, τον ομολογητήν ιεράρχην. Και όταν δια τελευταίαν φοράν εφέρετο η σωρός του εκτός του Ναού, ίνα τοποθετηθεί επί της νεκροφόρου, τότε ηκούσθη από όλον εκείνον το πλήθος η φωνή: ''Πατέρα θα εξακολουθήσομεν τον αγώνα''! Εκατοντάδες αυτοκινήτων ηκολούθησαν το σεπτόν σκήνωμά του μέχρι της τελευταίας του κατοικίας εν τη Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου εις Βαρυπόμπην Αττικής. Εκεί, εις τόπον χλόης κατεσκήνωσεν. Εκεί παρεδόθη προς ανάπαυσιν το ταλαιπωρημένον από τας συνεχάς διώξεις, συκοφαντίας, ύβρεις και τας άλλας κακουχίας, σκήνωμά του. 


Αιωνία σου η μνήμη μακαριστέ, τεθλιμμένε, εγκαταλελειμένε, προδομένε πνευματικέ μας Πατέρα, Ποιμενάρχα Χρυσόστομε!



Αν και ο γράφων από του έτους 1935 παρηκολούθει τον αγωνιστήν Ιεράρχην, και ιδίως κατά τα τελευταία του έτη, κατά την περίοδον του μεγάλου διωγμού, όπου ευρίσκετο διαρκώς παρά το πλευρόν του, θεωρεί εν τούτοις τον εαυτόν του ανίκανον να περιγράψει τας ποικίλας αρετάς του υφ' ων περιεκοσμείτο ο μεγάλος ούτος ανήρ. Δεν ήτο μόνον χριστιανός, αλλά πρωτίστως άνθρωπος. Δεν ήτο μόνον αγωνιστής ένθερμος, αλλά πλήρης αγάπης προς πάντας, περισσότερον δε προς τους εχθρούς του. Αυστηρός μεν κριτής δια τον εαυτόν του, επιεικής όμως προς τους άλλους. Όταν ημέραν τινά του ενεχείρισα φύλλον του ''Κήρυκος Εκκλησίας Ορθοδόξων'' (Μαίου 1946), μηνιαίου περιοδικού εκδιδομένου υπό του πρωθιερέως Ευγενίου Τόμπρου, εν τω οποίω εχαραχτηρίζετο ως ''κριός με μεγάλα κέρατα... '', μοι απάντησεν: ''Ο δυστηχής υβρίζων εμέ νομίζει ότι εξυπηρετεί την Ορθοδοξίαν. Ας είναι συγκεχωρημένος''. Δυστηχώς και το σημερινόν διάδοχον θεολογικόν επιτελείον του π. Ευγενίου συνεχίζει μετά... πάσης συνεπείας, την αυτήν τακτικήν κατά του αειμνήστου ανδρός. Ούτως εις το φύλλον Ιουλίου - Σεπτεμβρίου 1980 και εν σελίδι 68 του ''Κήρυκος Γνησίων Ορθοδόξων'' γράφονται τα εξής ανατριχιαστικά: ''Διότι εκ των επιστρεψάντων Μητροπολιτών και των άλλων, οι οποίοι εχειροτονήθησαν, άλλοι προ της πιέσεως και των απειλών των καινοτόμων ηρνήθησαν την Ορθοδοξίαν και επέστρεψαν εις την καινοτομίαν, άλλοι δε εν οις ο πρώην Φλωρίνης έμειναν δρώντες ως Ουνία εις την Εκκλησίαν των Γ. Ο. Χ.''!!



Ουδέποτε κατέκρινεν, αλλά και ουδέποτε επέτρεψε εις έτερον να κατακρίνει και συκοφαντεί οιονδήποτε άλλον. Πάντοτε με την ευγένειαν και με την απέραντον αγάπην, ήτις τον διέκρινεν, επαναλάμβανε το του Ευαγγελίου: ''ουδένα διασείσητε, ουδένα συκοφαντήσατε...'' (Λουκά γ, 14). Τους εχθρούς και καινοτόμους των αγίων ημών Παραδόσεων αντιμετώπιζε πάντοτε με καλωσύνην και αγάπην. Ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος  Αθηνών Σπυρίδων μου είπεν, ότι ''παρ' όλον που τον διώκω, δεν με υβρίζει ο Χρυσόστομος''! Όντως μιμητής του μεγάλου αγίου που έφερε το όνομα και επάξιος ηγέτης του μικρού μεν, αλλά πιστού εις τας ιεράς Παραδόσεις, ποιμνίου του!


Επί της αγιοκατάταξης του ιερού Μάρτυρος της Ορθοδοξίας Αγίου Χρυσοστόμου του Νέου Ομολογητή, που η μαρτυρική Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών θα τελέσει το Σάββατο 15/28 Μαίου 2016 στην ιστορική, Ιερά Μονή Κοίμησης της Θεοτόκου στους Θρακομακεδόνες. Εισαγωγή στο διαδίκτυο, τίτλος και επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. Απόσπασμα εκ του βιβλίου του Θεολόγου - Καθηγητή κ. Σταύρου Καραμήτσου: ''Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ'', σελίδες 31 - 44.



Άγιος Χρυσόστομος ο Νέος Ομολογητής

ΑΓΙΕ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΕ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ



Η αγιοποίηση του ιερού μάρτυρος της Ορθοδοξίας, πρώην Μητροπολίτη Φλωρίνης Χρυσοστόμου, από μόνη της νοηματοδοτεί και αποφαίνεται για θεολογικές επισημάνσεις και πνευματικές προτροπές με αποδέκτες Γνησίους Ορθοδόξους, που περιχαρακώνουν την γνησία ταυτότητά τους με την αυτοτέλεια, ακεραιότητα και ενίσχυση της πνευματικής ζωής τους.



Τα Έργα και Ημέρες του μεγάλου αυτού Αγίου ανδρός διδάσκουν ανεπιφύλακτα, πως η κατά Θεόν ταπείνωση και πνευματική υγεία και ωριμότητα του ορθόδοξου ποιμνίου ίστανται ως ασφαλής τροχοπέδη στην οίηση και την μισαλλοδοξία, που τροφοδότησε ακραιφνώς ο κομπασμός, η οίηση κι η επηρμένη τέρψη του πεπλανημένου ματθαιικού σχίσματος.



Η εκ Θεού ένωση των Ενισταμένων με την μαρτυρική Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών κόσμισε και εμπλούτισε με πολλαπλά, πνευματικά οφέλη αμφοτέρους, ενίσχυσε, ενδυνάμωσε και εξωτερίκευσε δυναμικότερα τον ιερό αγώνα των Ορθοδόξων του Πατρίου Ημερολογίου. Απόδειξη αυτής της ηγιασμένης, ενωτικής συνοδοιπορίας ήταν και η σύγκληση του διορθοδόξου Συνεδρίου που πραγματοποιήθηκε, ως η Ορθόδοξη Απάντηση του ακαινοτομήτου πληρώματος της Εκκλησίας, προς την Οικουμενιστική και Ληστρική Ψευδοσύνοδο της καινοτόμου Εκκλησίας.



Η απαρχή των αγιοποιήσεων του Οσίου Γέροντος Ιερωνύμου της Αίγινας, της Μάρτυρος της Ορθοδοξίας Αικατερίνης Ρούττη, του Ιερομάρτυρος Ιωσήφ εκ Δεσφίνης και τώρα του εν εξορίες και φυλακές Ιεράρχη πατρός Χρυσοστόμου κατέδειξαν, πως η Εκκλησία μας βρίθει από μυρόβλητες, αγιασμένες μορφές που κοσμούν δικαιολογημένα τον καλόν και ιερόν αγώνα των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών.



Η Εκκλησία μας δεν ανακηρύττει Αγίους προς άγρα τροφοδοτούμενου ποιμνίου και αριθμητικής εξασφάλισης ''οπλοστασίου'' Αγίων. Αντιθέτως αναδύει, αναδυκνείει και καταδυκνείει -από το πλούσιο σε αίμα και διώξεις- ιστορικό της παρελθόν, αυτές τις άγιες, πατερικές μορφές, όπως και άλλες που θ' ακολουθήσουν, που δεν είναι τίποτ' αλλο από την παραχομένη δωρεά του Αγίου Πνεύματος προς την αιματηρή θυσία των ακαινοτομήτων Ορθοδόξων των ιερών Παραδόσεων.



Τέλος δεν υπάρχει πιο θεολογικά ακέραιη, πνευματικά ιδεώδη και πατερικά ακριβέστερη τοποθέτηση περί της ταυτότητος του ακαινοτομήτου εκκλησιαστικού ποιμνίου, από τον ίδιο τον λόγο του εν Αγίοις πατρός Χρυσοστόμου του Νέου Ομολογητή: ''Αλλά ημείς οι παλαιοημερολογίται δεν αποτελούμεν ιδιαιτέραν και ανεξάρτητον Ορθόδοξον Εκκλησίαν εν Ελλάδι, διότι ουδεμία Εκκλησία μας ανεγνώρισεν ως τοιαύτην, αλλ’ είμεθα εντός της ανεγνωρισμένης Αυτοκεφάλου Ελληνικής Εκκλησίας, ως μία φρουρά, ήτις φρουρεί τον θεσμόν του ορθοδόξου Εορτολογίου, ον ηθέτησεν ως μη ώφειλεν η πλειοψηφία της Ιεραρχίας και ημείς ως αποτελούντες την φαεινήν και αλύμαντον πλευράν της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος,  συνεχίζομεν την ιστορίαν Αυτής υπό την ορθόδοξον έννοιαν''. Εύχεθε!



Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Παρασκευή 27 Μαΐου 2016

Διορθόδοξος Σύσκεψις Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἐν ὄψει τῆς λεγομένης Μεγάλης Συνόδου τῶν Οἰκουμενιστῶν

diorth1


ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΥΠΟΥ

ΜΕ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ, ἐπραγματοποιήθη μεγάλη Διορθόδοξος Σύσκεψις τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν Ἑλλάδος, Ρωσικῆς Διασπορᾶς καὶ Ρουμανίας, εἰς τὴν ὁποίαν ἔλαβαν μέρος Ἀρχιερεῖς, Πρεσβύτεροι, Διάκονοι καὶ Λαϊκοὶ Ἀντιπρόσωποι-Σύνεδροι, συνολικῶς τεσσαράκοντα (40) τὸν ἀριθμόν.
 Σύσκεψις συνῆλθεν εἰς Ἀχαρνὰς Ἀττικῆς, τὴν Πέμπτην, 13/26.5.2016, τῇ προσκλήσει τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Καλλινίκου, ἀπὸ τῆς 10ης πρωϊνῆς ἕως τῆς 7ης ἀπογευματινῆς.

diorth3

diorth4

ξ Οὐκρανίας προσῆλθεν ὁ Πανιερώτατος Μητροπολίτης καὶ Πρωθιεράρχης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς κ. Ἀγαθάγγελος, ἐκ τῆς Δημοκρατίας τῆς Μολδαβίας ὁ Σεβασμ. Ἀρχιεπίσκοπος Κισινὲβ κ. Γεώργιος, ἐκ δὲ τῆς Ρουμανίας τρεῖς Ἀρχιερεῖς: οἱ Θεοφιλ. Ἐπίσκοποι Σουτσάβας κ. Σωφρόνιος, Ἰασίου κ. Γλυκέριος καὶ Σιμπιοὺ κ. Εὐλόγιος.


diorth7
κ τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος παρέστησαν οἱ Σεβασμ. Μητροπολῖται Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος κ. Γερόντιος, Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσόστομος, Θεσσαλονίκης κ. Γρηγόριος, Δημητριάδος κ. Φώτιος, Τορόντο κ. Μωϋσῆς, Ἀμερικῆς κ. Δημήτριος, Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς κ. Κυπριανός, οἱ Σεβασμ. Ἐπίσκοποι Φιλίππων κ. Ἀμβρόσιος, Λούνης κ. Σιλουανὸς καὶ Ἔτνα καὶ Πόρτλαντ κ. Αὐξέντιος καὶ οἱ Θεοφιλ. Ἐπίσκοποι Μεθώνης κ. Ἀμβρόσιος καὶ Γαρδικίου κ. Κλήμης. Αἱ λοιπαὶ Μητροπόλεις καὶ Ἐπισκοπαὶ Ἑλλάδος καὶ Ἐξωτερικοῦ ἐκπροσωπήθηκαν ἀπὸ τοὺς Τοποτηρητὰς Ἀρχιερεῖς καὶ ἀπὸ Κληρικοὺς καὶ λαϊκούς.

diorth2


 Γραμματεία τῆς Διασκέψεως ἀποτελεῖτο ἀπὸ τοὺς Σεβασμ. Δημητριάδος κ. Φώτιον καὶ Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς κ. Κυπριανὸν καὶ τὸν Θεοφιλ. Γαρδικίου κ. Κλήμεντα. 

diorth6
 Σύσκεψις εἶχεν ὡς σκοπὸν τὴν μελέτην καὶ εὐρεῖαν διαβούλευσιν ἐπὶ δύο σημαντικῶν Κειμένων, ἐπὶ τῶν ὁποίων ἐπετεύχθη πλήρης συμφωνία:

α) «Ὁμολογία Πίστεως Γνησίου Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ», προκειμένου νὰ υἱοθετηθῆ μία κοινὴ Διορθόδοξος Διακήρυξις κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καὶ β) «Ἡ Γνησία Ὀρθοδοξία ἔναντι τῆς Αἱρέσεως τοῦ Συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ».

diorth5

Τὰ Κείμενα αὐτά, τῶν ὁποίων ἐπίκειται ἡ δημοσίευσις, ἀνεφέροντο εὐθέως, καὶ μάλιστα τὸ δεύτερον, εἰς τὴν λεγομένην Μεγάλην Σύνοδον τῶν Οἰκουμενιστῶν, ἡ ὁποία πρόκειται νὰ συνέλθη εἰς τὴν Κρήτην τὴν Ἁγίαν Πεντηκοστήν, 6/19.6.2016.
diorth8

 Διορθόδοξος Σύσκεψις εἶχε τὴν σαφῆ καὶ βαθεῖαν συνείδησιν, ὅτι προετοιμάζει τὸ ἔδαφος διὰ μίαν Μεγάλην Πανορθόδοξον Σύνοδον τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας, ἡ Ὁποία θὰ ἀντιμετωπίση, βάσει τῆς Συνοδικῆς Παραδόσεως, τὴν Παναίρεσιν τοῦ Συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
 diorth9

Εἰς τὴν Σύσκεψιν ἀνελύθησαν οἱ λόγοι, διὰ τοὺς ὁποίους οὕτως ἤ ἄλλως δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ θεωρηθῆ ὡς Ἁγία καὶ Μεγάλη ἡ μέλλουσα νὰ συνέλθη Σύνοδος τῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ ἔγινε ἱστορικὴ ἀναδρομὴ εἰς τὴν πορείαν τῆς Ἀποστασίας τῆς λεγομένης Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, ἡ ὁποία ἐνεφανίσθη εἰς τὰς ἀρχὰς τοῦ Κ’ αἰ., διῆλθε πολλὰ στάδια καὶ ἤδη κορυφοῦται εἰς τὰς ἡμέρας μας.
diorth10

 ἱστορικὴ καὶ ἄκρως σημαντικὴ αὐτὴ Διορθόδοξος Σύσκεψις διεξήχθη ἐντὸς κλίματος ἀλληλο-σεβασμοῦ, ἀλληλο-κατανοήσεως, ὁμονοίας καὶ πνεύματος εἰρήνης, ἁγνοῦ ζήλου καὶ ἀγάπης ἐν Χριστῷ.
 diorth11

Ἐκ τῆς Γραμματείας τῆς Διορθοδόξου Συσκέψεως


Τετάρτη 25 Μαΐου 2016

ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΑΥΤΟΥ (ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ ΤΟΥ πρ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ)


ΤΟ ΣΕΠΤΟ ΣΚΗΝΩΜΑ ΤΟΥ ΙΕΡΑΡΧΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ


ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΚΑΒΟΥΡΙΔΟΥ ΤΟ ΕΡΧΟΜΕΝΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΑΝΑΡΤΟΥΜΕ ΜΕΡΙΚΑ ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ: 1. ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΠΟΥ ΕΠΙΤΕΛΕΣΕ ΣΤΟΝ  ΙΕΡΑΡΧΗ Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΤΟΣ 1936 ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ, 2. ΤΟ ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΗΣ ΑΜΦΙΑΛΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΕΡΑΡΧΗ ΛΙΓΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΠΡΟ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΟΥ, 3. ΤΟ ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΕΥΩΔΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΚΤΑΦΗ ΤΩΝ ΟΣΤΩΝ ΤΟΥ ΙΕΡΑΡΧΟΥ ΚΑΙ 4. ΑΛΛΑ ΔΥΟ ΘΑΥΜΑΤΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ ΙΕΡΑΡΧΟΥ. ΠΡΕΣΒΕΙΑΙΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΑΣ ΚΥΡΙΕ! 

1.ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΚΑΒΟΥΡΙΔΗΣ - ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ" (ΗΛΙΑ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ - ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΜΠΑΤΙΣΤΑΤΟΥ, ΑΘΗΝΑΙ, 1981): 







2. ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΗΣ ΑΜΦΙΑΛΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΕΡΑΡΧΗ (ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟ ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΕΨΙΑΣ ΤΟΥ ΙΕΡΑΡΧΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΜΕΛΠΟΜΕΝΗΣ ΖΑΧΑΡΙΑ):


«Εἶχε ἐξομολόγο τὸν π. Ἰωάννη. Καὶ ὁ π. Ἰωάννης, λοιπόν, τὸ μεσημέρι μετὰ τὸ φαγητό, ἔπεσε νὰ ξεκουρασθῇ. Καὶ βλέπει ἕνα ὄνειρο. Βλέπει ὅτι βρέθηκε σὲ μεγάλη πεδιάδα καὶ ἦσαν δεξιὰ ἀρχιερεῖς καὶ ἀριστερὰ πάλι ἀρχιερεῖς. Στὸ μέσον δύο νέοι κάρφωναν ἕνα θρόνο. Καὶ λένε στὸν π. Ἰωάννη. «Βοήθησέ μας νὰ τὸν τελειώσουμε γρήγορα». Καὶ ὁ π. Ἰωάννης ἀκούμπησε τὸ χέρι του νὰ στηριχθῇ ἐπάνω στὸν θρόνο νὰ μὴ κουνιέται ὅταν τὸν καρφώνουν. Δὲν πρόλαβε καὶ λένε «ἕτοιμος εἶναι»… Ἔλαμπε ὁ θρόνος. Καὶ ἔσκυψε ἀπὸ κάτω νὰ δῇ ποὺ ἔβαλαν τὰ φῶτα, ἀλλὰ δὲν ὑπήρχανε φῶτα. Ὁ θρόνος ὅμως ἔλαμπε. Λένε «πήγαινε νὰ τὸν εἰδοποιήσης, εἶναι ἕτοιμος ὁ θρόνος του». Λέει «ποιὸν;». Λένε «τὸν Ἅγιο Φλωρίνης». Λέει «ἐσεῖς ποιοὶ εἶστε;». Λένε «ἐγὼ εἶμαι ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος καὶ ἐγὼ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος». «Ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ πάω νὰ τοῦ τὸ πῶ αὐτὸ τὸ πρᾶγμα. Νὰ τοῦ τὸ πῆτε ἔσεις». «Καὶ ἐμεῖς θὰ τοῦ τὸ ποῦμε, ἀλλὰ νὰ τοῦ τὸ πῇς καὶ σύ». Ξύπνησε ὁ π. Ἰωάννης καὶ ἐσκέπτετο: «Πῶς νὰ τοῦ τό πῶ αὐτὸ τὸ πρᾶγμα;». Δὲν ἤθελε νὰ τοῦ τό πῇ… Φοβότανε. Ἐν τῷ μεταξὺ ἐνῶ σκεπτόταν αὐτὸ πάει ὁ θυρωρὸς ἀπὸ τὸ γραφεῖο καὶ τοῦ λέει «Να 'ρθῇς στὸ σπίτι τοῦ Σεβασμιωτάτου, γιατὶ σὲ θέλει». «Ἔ, καὶ μὲ τὴν εὐκαιρεία αὐτὴ ἴσως μπορέσω καὶ νὰ τοῦ τό πῶ, τὸ ὄνειρό που εἴδα». Ἦρθε, λοιπόν, στὸ σπίτι… ὁ θεῖος ἔκανε περίπατο πάντοτε, τὸ ἀπόγευμα μία ὥρα. Ἀλλά, ἄργησε πολὺ ἐκεῖνο τὸ βράδυ καὶ βιαζόταν ὁ π. Ἰωάννης, γιατὶ καθόταν μακριὰ στὴν Νέα Ἀμφιάλη, πάνω, μετὰ τὸν Περαία. Σηκώθηκε νὰ φύγῃ. Ἐν τῷ μεταξὺ ἦρθε ὁ θεῖος καὶ πήγανε μέσα… κάνανε μία ὥρα σχεδόν. Στὸ τέλος, λοιπόν, τοῦ λέει «Σεβασμιώτατε, σᾶς εἴδα ἕνα ὄνειρο, ἀλλὰ διστάζω νὰ σᾶς τό πω». «Ὄχι, θέλω νὰ μοῦ τὸ πῆτε… τὸ ἀπαιτῶ, θέλω νὰ μοῦ τὸ πῇς». Λέει «σᾶς εἴδα αὐτὸ καὶ αὐτὸ τὸ ὄνειρο». Λέει «τὸ ξέρω, ἐκλήθην, θὰ φύγω, γι’ αὐτὸ σὲ κάλεσα, νὰ ἐξομολογηθῶ»…

3. ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ" (10-10-1960):



4. ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ" (ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ, ΑΘΗΝΑΙ, 1990):





Η ΓΝΩΜΗ ΤΩΝ ΠΛΕΙΟΝΩΝ ΚΑΙ Η ΑΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΗΜΙΟΝΩΝ



Στην πρώτη συνεδρία της έκτακτης συγκλήσεως της Ιεραρχίας της επίσημης Εκκλησίας της Ελλάδος για τη Μεγάλη Σύνοδο ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος δήλωσε μεταξύ άλλων στους επισκόπους  τα εξής: "Θα σας παρακαλούσα να κινηθούμε μέσα στο πνεύμα της εν Χριστώ αγάπης και του σεβασμού προς κάθε διαφορετική άποψη, έχοντας κυρίαρχη θέση την γνώμην των πλειόνων" [1]. Αυτή η άποψη υποστηρίχθηκε πρόσφατα και από τον Δωδώνης Χρυσόστομο, ο οποίος δήλωσε σε συνέντευξή του τα εξής κωμικοτραγικά: "Σχίσμα υπάρχει σήμερα στην Εκκλησία. Όταν μπορεί κάθε μητροπολίτης να υψώνει την αντίθεσή του και την άποψή του, αντίθετα με αυτό που αποφασίζουν οι πολλοί, αυτό είναι σχίσμα. Η γνώμη των πλειόνων, κρατείτω. Είναι απόφαση των συνόδων. Τι θα πούμε εμείς τώρα, καινούργια πράγματα; Η γνώμη των πλειόνων, κρατείτω. Όσο αποφασίζουν οι περισσότεροι για το θέμα αυτό, αυτό είναι" [2].
Αφού δηλαδή κατάφεραν οι Οικουμενιστές να συγκαλέσουν "Μεγάλη" Σύνοδο, χωρίς να κληθούν όλοι οι επίσκοποι, τώρα μιλάνε για "γνώμη των πλειόνων", αδιαφορώντας αν εκείνοι που θα αποτελέσουν πλειοψηφία στην Σύνοδο, μπορεί να είναι μειοψηφία σε σχέση με τον αριθμό των ανά τον κόσμο επισκόπων.
Βέβαια να σημειωθεί πως δεν είναι καθόλου τυχαίο πως η Οικουμενιστική αυτή Σύνοδος άργησε τόσο πολύ να συγκληθεί αφού υπήρξε συγκεκριμένο σχέδιο κατάληψης των επισκοπικών θρόνων από Οικουμενιστές.
Παρόλα αυτά εδώ υπάρχει και άλλη μια διαστρέβλωση. Η φράση "η γνώμη των πλειόνων, κρατείτω", ή  - όπως έχει ακριβώς - "κρατείτω ἡ τῶν πλειόνων ψῆφος"[3] δεν ταιριάζει καθόλου στην περίπτωση! Ο Κανόνας αυτός (ΣΤ΄ της Α΄), όπως και ο σχετικός με αυτόν, ΙΘ΄ της Αντιοχείας[4], αναφέρονται:

α. Στο ζήτημα της χειροτονίας επισκόπου (και κατ' επέκταση σε διοικητικά ζητήματα), ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΟΤΑΝ ΘΙΓΟΝΤΑΙ ΘΕΜΑΤΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΓΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΠΡΟΕΧΕΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ, όπως παρατηρούν ακόμη και σύγχρονοι θεολόγοι [5].

β. Στην περίπτωση που εκείνοι οι λίγοι που αντιδρούν το πράττουν  "δι' οἰκείαν φιλονεικίαν" και πείσμα (όπως αναφέρουν οι παραπάνω δύο Κανόνες), ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΟΤΑΝ ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΥΛΟΓΗ ΑΙΤΙΑ [6].

Ειδικά για το α. αν ίσχυε η αρχή της πλειοψηφίας για θέματα Πίστεως, τότε κακώς αντιτάχθηκαν τόσοι Άγιοι Πατέρες στις Συνόδους, που κατά καιρούς συγκαλούσαν οι αιρετίζοντες, και στις οποίες αποτελούσαν την πλειοψηφία, κακώς ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής δεν υποτάχθηκε στα τέσσερα Πατριαρχεία της Ανατολής, των οποίων οι τότε επίσκοποι κακοδοξούσαν, κακώς οι εικονόφιλοι επίσκοποι δεν υποτάχθηκαν σην πλειοψηφία των 338 εικονομάχων επισκόπων της Συνόδου που συνήλθε στην Ιέρεια, κακώς ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός δεν ακολούθησε την πλειοψηφία στην Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας.

Κλείνοντας αυτήν την σύντομη παρέμβαση αντιγράφουμε απόσπασμα εκ του βίου του Μεγάλου Αντωνίου, που συνέγραψε ο Μέγας Αθανάσιος:

"Ποτὲ γοῦν καθεζόμενος καὶ ἐργαζόμενος, ὥσπερ ἐν ἐκστάσει γέγονε, καὶ πολὺς ἦν ἐν τῇ θεωρίᾳ στενάζων. Εἶτα μεθ' ὥραν στραφεὶς πρὸς τοὺς συνόντας, ἐστέναζε, καὶ ἔντρομος γενόμενος, ηὔχετο, καὶ κάμπτων τὰ γόνατα, διέμενεν ἐπὶ πολύ. Καὶ ἀναστὰς ἔκλαιεν ὁ γέρων. Ἔντρομοι τοίνυν γενόμενοι οἱ συνόντες, καὶ πάνυ φοβηθέντες, ἠξίουν μαθεῖν παρ' αὐτοῦ· καὶ πολὺ διώχλησαν ἕως βιασθεὶς εἴπῃ. Ὁ δὲ καὶ οὕτω μέγα στενάξας· Ὦ τέκνα, βέλτιον, ἔλεγεν, ἀποθανεῖν, πρὸ τοῦ γενέσθαι τὰ τῆς θεωρίας. Τῶν δὲ πάλιν ἀξιούντων, δακρύσας ἔλεγε· Μέλλει τὴν Ἐκκλησίαν ὀργὴ καταλαμβάνειν, καὶ μέλλει παραδίδοσθαι ἀνθρώποις ὁμοίοις ἀλόγοις κτήνεσιν. Εἶδον γὰρ τὴν τράπεζαν τοῦ Κυριακοῦ, καὶ περὶ αὐτὴν ἑστῶτας ἡμιόνους κύκλῳ πανταχόθεν, καὶ λακτίζοντας τὰ ἔνδον οὕτως, ὡς ἂν ἀτάκτως σκιρτώντων κτηνῶν γένοιτο λακτίσματα. Πάντως δὲ ᾔσθεσθε, φησὶ, πῶς ἐστέναζον· ἤκουσα γὰρ φωνῆς λεγούσης· Βδελυχθήσεται τὸ θυσιαστήριόν μου. Ταῦτα εἶδεν ὁ γέρων· καὶ μετὰ δύο ἔτη γέγονεν ἡ νῦν ἔφοδος τῶν Ἀρειανῶν, καὶ ἡ ἁρπαγὴ τῶν ἐκκλησιῶν, ὅτε καὶ τὰ σκεύη μετὰ βίας ἁρπάσαντες, δι' ἐθνικῶν ἐποίουν βαστάζεσθαι· ὅτε καὶ τοὺς ἐθνικοὺς ἀπὸ τῶν ἐργαστηρίων ἠνάγκαζον συνάγεσθαι μετ' αὐτῶν· καὶ παρόντων αὐτῶν ἔπραττον ἐπὶ τῆς τραπέζης ὡς ἤθελον. Τότε πάντες ἡμεῖς ἐπέγνωμεν, ὅτι τὰ λακτίσματα τῶν ἡμιόνων ταῦτα προ εμήνυε τῷ Ἀντωνίῳ, ἃ νῦν οἱ Ἀρειανοὶ ἀλόγως πράττουσιν ὡς τὰ κτήνη. Ὡς δὲ ταύτην εἶδε τὴν θεωρίαν, τοὺς συνόντας παρεκάλεσε, λέγων· Μὴ ἀθυμεῖτε, τέκνα· ὥσπερ γὰρ ὠργίσθη ὁ Κύριος, οὕτω πάλιν ἰάσεται. Καὶ πάλιν ταχέως ἀπολήψεται τὸν ἑαυτῆς κόσμον ἡ Ἐκκλησία, καὶ συνήθως ἀναλάμψει· καὶ ὄψεσθε τοὺς διωχθέντας ἀποκαθισταμένους, καὶ τὴν μὲν ἀσέβειαν πάλιν εἰς τοὺς ἰδίους φωλεοὺς ἀναχωροῦσαν, τὴν δὲ εὐσεβῆ πίστιν παῤῥησιαζομένην μετὰ πάσης ἐλευθερίας πανταχοῦ·μόνον μὴ μιάνητε ἑαυτοὺς μετὰ τῶν Ἀρειανῶν. Οὐκ ἔστι γὰρ τῶν ἀποστόλων αὕτη ἡ διδασκαλία, ἀλλὰ τῶν δαιμόνων, καὶ τοῦ πατρὸς αὐτῶν τοῦ διαβόλου· καὶ μᾶλλον ἄγονος, καὶ ἄλογος, καὶ διανοίας ἐστὶν οὐκ ὀρθῆς, ὡς ἡ τῶν ἡμιόνων ἀλογία"[7]. 

Ως επίλογο παραθέτουμε τα λόγια του καθηγητού π. Θεοδώρου Ζήση, που αναφέρονται στο παραπάνω όραμα: 

"Η οργή του Θεού έχει καταλάβει την Εκκλησία εδώ και πολλές δεκαετίες. Ο Παπισμός και ο Οικουμενισμός θριαμβεύουν. Τότε ο Μ. Αθανάσιος και οι άλλοι Πατέρες κατενόησαν τον κίνδυνο, που περιέγραφε το όραμα του Μ. Αντωνίου. Τώρα βλέπουμε να μολύνονται οι ναοί και τα θυσιαστήρια απο συμπροσευχές και συλλείτουργα με τους «αλόγους» αιρετικούς και ενισχύουμε την μόλυνση και την επαινούμε, συλλακτίζοντες κι εμείς μέσα εις τα Άγια των Αγίων. Αν παρακολουθήσει κανείς οικουμενίστικα συλλείτουργα και συμπροσευχές, σαν αυτό που έγινε στην Καμπέρα, στην Ζ' Γενική Συνέλευση του Παγκόσμιου Συμβουλίου των δήθεν Εκκλησιών, και σαν αυτά που γίνονται συχνά με τη συμμετοχή ιερέων ομοφυλοφίλων που τολμούν και κρατούν το Άγιο Δισκοπότηρο και γυναικών επισκόπων και ιερειών, η εικόνα υπερβαίνει και το όραμα του Μ. Αντωνίου. Μόνη ελπίδα για να επανεύρει η Εκκλησία την ομορφιά της είναι η σύσταση και συμβουλή του Μ. Αντωνίου: «Μόνον μη μιάνετε εαυτούς μετά των Αρειανών». Μόνο να μη μιανθούμε από την κοινωνία μας με τον Παπισμό και Οικουμενισμό, με τους φιλοπαπικούς και οικουμενιστάς Ορθοδόξους. Επειδή μέχρι τώρα δεν το επράξαμε δυναμικά και αποφασιστικά, γι' αυτό παρατείνει ο Θεός επί έτη την οργή του, την αιχμαλωσία των Ορθοδόξων στην παναίρεση του Οικουμενισμού. Μέχρι πότε επίσκοποι, ιερείς, μοναχοί και λαϊκοί θα επιτρέπουμε τα άλογα κτήνη, τους αιρετικούς, να λακτίζουν και να μιαίνουν τα Ιερά και τα Άγια της Ορθοδοξίας; Όσο απρακτούμε και βρίσκουμε διάφορες προφάσεις πνευματικοφανείς, το βδέλυγμα της ερημώσεως θα ίσταται εν τόπω αγίω"[8].

  

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1] http://entoytwnika1.blogspot.gr/2016/05/blog-post_36.html
[2] http://www.romfea.gr/sinenteyxeis/8443-dodonis-xrusostomos-etoimazan-prajikopima-kai-stin-ekklisia
[3] Στον ΣΤ΄ Κανόνα της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου.
[4] Εκεί "κρατεῖν τὴν τῶν πλειόνων ψῆφον" .
[5] Ο μακαριστός π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ γράφει: "Πολύ συχνά το μέτρο της αληθείας είναι η μαρτυρία της μειοψηφίαςΕίναι δυνατόν να είναι η καθολική Εκκλησία το "μικρόν ποίμνιον"...Την καθολικήν έμπειρίαν ημπορούν να εκφράσουν ακόμη και oι ολίγοι, ακόμη και μεμονωμένοι ομολογηταί της πίστεως, και αυτό είναι αρκετόν. Δια την ακρίβειαν, δια να ημπορέσωμεν να αναγνωρίσωμεν και να εκφράσωμεν την καθολικήν αλήθειαν δεν χρειαζόμεθα καμμίαν οικουμενικήν, παγκόσμιον συνάθροισιν και ψήφον ούτε ακόμη και οικουμενικήν σύνοδον. Η ιερά αξιοπρέπεια της συνόδου δεν εξαρτάται από τον αριθμόν των μελών που εκπροσωπούν τας Εκκλησίας των. Μία μεγάλη «γενική» σύνοδος θα ηδύνατο να υποδειχθεί σύνοδος ληστών (latrocinium), η ακόμη και αποστατών. Και η «ecclesia sparsa» συχνά την καταδικάζει δια την ακυρότητά της με σιωπηλήν αντίδρασιν. Το πλήθος των επισκόπων (numerus episkoporum) δεν επιλύει το ζήτημα. Αι ιστορικαί και πρακτικαί μέθοδοι αναγνωρίσεως μιας ιεράς και καθολικής Παραδόσεως ημπορούν να είναι πολλαί. Η σύγκλησις οικουμενικών συνόδων είναι μία μέθοδος, όχι όμως και η μόνη. Τούτο δεν σημαίνει ότι δεν είναι ανάγκη να συγκαλώμεν συνόδους και συνέδρια. Είναι όμως δυνατόν κατά την σύνοδον να εκφράσει την αλήθειαν η μειοψηφία" (Αγία Γραφή, Εκκλησία, Παράδοσις, έκδ. β΄, Πουρνάρα, Θεσσαλονίκη, 2003, σελ. 71-73).
Και ο αείμνηστος καθηγητής Κωνσταντίνος Μουρατίδης: "Στην Ορθοδοξία προέχει η αλήθεια και έπεται η πλειοψηφία. Όταν υπάρχει αντίθεση της πλειοψηφίας προς την αλήθεια, τότε ισχύει, το περιώνυμο αξίωμα: "Ο είς και η αληθεία αποτελούν την πλειοψηφία"! Οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας, όχι μόνο δεν υπετάγησαν στην πλειοψηφία, ακόμη και στην παμψηφία συνοδικών αποφάσεων, όταν ήσαν αντίθετες προς την Ορθοδοξία και υπεστήριζαν την αίρεση, αλλά και αντιτάχθησαν μέχρις εσχάτων και εις το τέλος η Αλήθεια και η Ορθοδοξία εθριάμβευσαν" http://agonasax.blogspot.gr/2011/05/blog-post.html ).
[6] Βλ. ερμηνεία στο Αγίου Νικοδήμου, Πηδάλιον, δ΄ έκδ., Αθήναι, 1886, σελ. 114 και 339.
[7] P.G. 26, 957-960.