A

A

† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)

† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)
† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)

ΚⲀⲖⲎ ⲤⲀⲢⲀΚⲞⲤⲦⲎ! ΚⲀⲖⲞⲚ ⲀⲄⲰⲚⲀ!

ΚⲀⲖⲎ ⲤⲀⲢⲀΚⲞⲤⲦⲎ! ΚⲀⲖⲞⲚ ⲀⲄⲰⲚⲀ!

Παρασκευή 12 Αυγούστου 2016

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΤΗΣ ΒΡΕΣΤΗΣ (+5 Σεπτεμβρίου 1648)



Ένας άγνωστος Μάρτυρας και Ομολογητής της Ορθοδοξίας

Νικολάου Μάννη
Εκπαιδευτικού

Το έτος 1596, και με επίκεντρο την Βρέστη (σημερινή Brest της Λευκορωσίας) της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας υπήρξε έτος προδοσίας, αλλά και έτος Ορθοδοξίας. Έτος προδοσίας γιατί τότε γεννήθηκε το τέρας της λεγόμενης Ουνίας (με την Ψευδοσύνοδο της Βρέστης, μια μερίδα ορθοδόξων επισκόπων αναγνώρισε ξαφνικά ως κεφαλή της Εκκλησίας τον Πάπα και ενώθηκε μαζί του, κερδίζοντας από αυτόν το δικαίωμα να κρατήσει το ποίμνιό τους όλα τα υπόλοιπα ορθόδοξα δόγματα και έθιμα). Αλλά και έτος Ορθοδοξίας, όχι μόνο γιατί με την Ορθόδοξη Σύνοδο της Βρέστης το ίδιο έτος (συνεκλήθη με πρωτοβουλία των μετέπειτα Ιερομαρτύρων – δολοφονήθηκαν από τους παπικούς – Νικηφόρου Παράσχη Καντακουζηνού και Κυρίλλου του Λουκάρεως) οι Ορθόδοξοι Ποιμένες είπαν το «Στώμεν καλώς» και σταμάτησαν αυτήν την πτώση, αλλά και γιατί το έτος αυτό έμελλε να γεννηθεί, στην Βίλνα της Λευκορωσίας, ένα λαμπρό αστέρι της Εκκλησίας, ο Αθανάσιος Φιλίπποβιτς, γνωστός σήμερα ως Άγιος Αθανάσιος της Βρέστης (εξαιτίας του ότι στην πόλη αυτή έδρασε κυρίως, αλλά και μαρτύρησε).

Ο Αθανάσιος υπήρξε γόνος φτωχών, αλλά ευσεβών ορθοδόξων χριστιανών. Από μικρός έδειξε κλίση στα γράμματα και κατόρθωσε να λάβει μεγάλη Παιδεία, όχι μόνο εκκλησιαστική, αλλά και εγκυκλοπαιδική, γνωρίζοντας τα ρεύματα των συγχρόνων του φιλοσόφων και θεολόγων, μιας και κατανοούσε τέσσερις γλώσσες (ελληνική, σλαβωνική, λατινική και πολωνική). Αφού εργάστηκε ως κατ’ οίκον διδάσκαλος για λίγα χρόνια, αποφάσισε να ακολουθήσει τον μοναχικό βίο. Εισήλθε ως δόκιμος στην Μονή του Αγίου Πνεύματος στην Βίλνα, λαμβάνοντας το όνομα Αθανάσιος, και έπειτα λαμβάνοντας παράλληλα και την ιερωσύνη, μόνασε σε διάφορα μοναστήρια της χώρας, όπως στη Μονή Κουτίνσκιεγο, στη Μονή Μιτζικόρσκιν και στη Μονή Νταμπρόσκιεγο, στην οποία ανέλαβε την ηγουμενία. Όταν την τελευταία την άρπαξαν οι Ιησουΐτες (λόγω του γενικού διωγμού των Ορθοδόξων από τους παπικούς - Ιησουΐτες και Ουνίτες - με την βοήθεια του Κράτους), ο Αθανάσιος με τη συνοδεία του μετέβη στη νεοϊδρυθείσα Μονή Κουπιάτιτσκ, με την περίφημη θαυματουργή ομώνυμη εικόνα της Θεοτόκου.

Το 1637 πήγε στη Μόσχα για να ζητήσει την υποστήριξη του ορθoδόξου Τσάρου Μιχαήλ, για τους διωγμούς που υφίσταντο οι ορθόδοξοι συμπατριώτες του. Επιστρέφοντας ανέλαβε την ηγουμενία της περίφημης Μονής του Αγίου Συμεών του Στυλίτου στην Βρέστη. Ως αποτέλεσμα της, υπέρ της Ορθοδοξίας και κατά της Ουνίας, δράσεώς του, συνελήφθη το 1643 μετά από αίτημα… ορθοδόξων κληρικών (ψευδαδέλφων, όπως αναφέρονται στην Ακολουθία του) και φυλακίζεται για σχεδόν ένα χρόνο.

Τα Θεοφάνεια του 1644 δραπετεύει από την φυλακή, αλλά αντί να φύγει, τριγυρίζει μέσα στην πόλη, ως σαλός διά Χριστόν, κλαίγοντας και φωνάζοντας «Αλίμονο στους αποστάτες και τους άπιστους!», ώσπου ξανασυλλαμβάνεται αμέσως. Μετά από την έκτιση ποινής ακόμη δέκα μηνών, αποφυλακίζεται και οδηγείται στο Κίεβο στο οποίο περνά και από εκκλησιαστικό δικαστήριο. Σε αυτό ο Μητροπολίτης Κιέβου Πέτρος Μογίλας του συστήνει να δείξει αυτοσυγκράτηση και να μη διακατέχεται από φανατισμό και τέλος του επιτρέπει να επιστρέψει στην Βρέστη. Εκεί ο Αθανάσιος απτόητος συνεχίζει τα δημόσια κηρύγματά του κατά της Ουνίας, με αποτέλεσμα σύντομα να συλληφθεί πάλι. Από την φυλακή συγγράφει μια θαυμάσια επιστολή προς τον Πολωνό βασιλιά Βλαδισλάβο τον Δ΄ ζητώντας του να εξαλείψει την Ουνία, να διαλύσει το Τάγμα των Ιησουϊτών, να συμμαχήσει με την Ορθόδοξη Ρωσία νυμφευόμενος την κόρη του Τσάρου και να ζητήσει από τους Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων και Μόσχας να προσευχηθούν για να συγχωρεθεί η ψυχή του πατέρα του. Ο βασιλιάς εντυπωσιάστηκε από την παρρησία του και διέταξε να τον απελευθερώσουν.

Το 1648 με την εξέγερση των ορθοδόξων Κοζάκων (την οποία περιέγραψε ο Γκόγκολ στο «Τάρας Μπούλμπα») οι Πολωνοί για αντίποινα εντείνουν τον διωγμό των ορθοδόξων και κυρίως αυτών που πολεμούσαν φανερά την Ουνία. Αρχές Ιουλίου συνελήφθη ο Άγιος Αθανάσιος και οδηγήθηκε σε δίκη στην οποία καταδικάστηκε σε θάνατο και φυλακίσθηκε μέχρι να εκτελεστεί η ποινή, η οποία έπρεπε να επικυρωθεί από ανώτερη αρχή. Σε όλη την διάρκεια της απολογίας του ο Αθανάσιος καταριόταν την Ουνία, ως την αιτία των κακών.

Το απόγευμα της 5ης Σεπτεμβρίου Ουνίτες και Ιησουίτες δικαστές και στρατιώτες προσπάθησαν να τον πάρουν με το μέρος τους για να γλυτώσει την θανατική ποινή, αλλά ο Άγιος επανέλαβε τις κατάρες και τα αναθέματα κατά της Ουνίας. Τότε τον οδήγησαν στον παπικό κυβερνήτη της Βρέστης Ανδρέα Μάσαλσκι, ο οποίος τους είπε: «Γιατί τον φέρατε σε μένα; Είναι στα χέρια σας! Κάντε τον ό,τι θέλετε». Έτσι η κουστωδία τον μετέφερε σε ένα δάσος κοντά στο Γκέρσον (προάστιο της Βρέστης) και ξεκίνησαν τα απάνθρωπα βασανιστήρια, τα οποία θυμίζουν τα μαρτύρια των πρώτων χριστιανών.

Πρώτα του έβαλαν αναμμένα κάρβουνα στο στόμα και, αφού τον έδειραν, τον έκαψαν σε διάφορα σημεία του σώματός του. Έπειτα τον πυροβόλησαν ξυστά στο μέτωπο δύο φορές με σκοπό την παράταση της αγωνίας του και για να τον βασανίσουν περισσότερο τον ακούμπησαν σε ένα πεύκο και άρχισαν να σκάβουν έναν τάφο μπροστά του. Σε αυτόν εν τέλει τον έριξαν μέσα ζωντανό ακόμη και τον έθαψαν…

Καιρό μετά ένα αγόρι είδε φως πάνω από το σημείο και εντοπίζοντας τον τάφο ειδοποίησε τους ορθόδοξους μοναχούς, οι οποίοι μετέφεραν το άγιο λείψανο του - που βρέθηκε άφθαρτο! - στην Μονή του Αγίου Συμεών του Στυλίτη.
Στις 8 Νοεμβρίου 1815 η Μονή του Αγίου Συμεών κάηκε μαζί με το λείψανο του Αγίου, υπολείμματα του οποίου βρέθηκαν και τοποθετήθηκαν σε λειψανοθήκη.
Τέλη της δεκαετίας του 1990 η Εκκλησία της Ρωσικής Διασποράς με την ευλογία του τότε Προκαθημένου της Βιταλίου δώρισε διά του τότε Αρχιεπισκόπου Βρυξελλών & Δυτικής Ευρώπης Σεραφείμ Ντουλγκόφ τα λείψανα του Αγίου στην Επισκοπή Λούμπλιν & Χελμ (επισκοπή της Εκκλησίας της Πολωνίας, στα ανατολικά εδάφη αυτής, στην οποία οι ορθόδοξοι υπέστησαν τα πάνδεινα από τους ουνίτες).
Η μνήμη του Αγίου τιμάται ιδιαιτέρως από τις Τοπικές Εκκλησίες της Ρωσίας (και της Ρωσικής Διασποράς) και της Πολωνίας.

Η κύρια μνήμη του (στην χώρα καταγωγής του την Λευκορωσία εορτάζεται και στην ανακομιδή των λειψάνων του και με το σύνολο των Λευκορώσων Αγίων) τιμάται την μέρα του μαρτυρίου του (5 Σεπτεμβρίου - 18 Σεπτεμβρίου με το νέο ημερολόγιο).


Τρίτη 9 Αυγούστου 2016

Η ΛΑΙΜΑΡΓΙΑ ΚΑΙ Η ΜΕΘΗ (Ἃγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος)


Τίποτα δεν προξενεί τόση ευχαρίστηση αλλά και τόση υγεία, όσο το να τρώει και να πίνει κανείς με κριτήριο την πραγματική ανάγκη του σώματός του, έτσι που να μην παίρνει βάρος μεγαλύτερο από το κανονικό. Και για να πεισθείς, παρατήρησε πρώτα εκείνους που τρώνε με μέτρο κι υστέρα εκείνους που τρώνε υπερβολικά. Τα σώματα των πρώτων είναι κατά κανόνα γερά, υγιή, εύρωστα, με όργανα που λειτουργούν ομαλά, ενώ των άλλων είναι πλαδαρά, βαριά, δυσκίνητα και ευπρόσβλητα από ασθένειες. Αυτό, λοιπόν, είναι ευχάριστο; Και μπορούμε να πούμε ότι ο λαίμαργος αισθάνεται πραγματικά ηδονή, τρώγοντας πολλά και ποικίλα φαγητά; Αλλά πότε υπάρχει αληθινή ηδονή; Όταν προηγείται επιθυμία και ακολουθεί ικανοποίηση της επιθυμίας αυτής. Αν, όμως, επιδιώκεται μια απόλαυση χωρίς να υπάρχει επιθυμία ή πέρα από τα όρια της επιθυμίας, τότε η ευχαρίστηση από την ηδονή εξαφανίζεται. 


Όπως ένα πλοίο, όταν φορτωθεί με περισσότερα εμπορεύματα απ’ όσα μπορεί να σηκώσει, βουλιάζει, έτσι και το σώμα μας, όταν πάρει περισσότερη τροφή απ’ όση χρειάζεται, βυθίζεται στο πέλαγος της καταστροφής. Το βαρυφορτωμένο πλοίο δεν το ωφελεί η καλή κατασκευή του ούτε η καλοκαιρία ούτε η ικανότητα του καπετάνιου ούτε το πλήθος των ναυτών. Κι εκείνους που ρίχνονται στις υλικές απολαύσεις και τα φαγοπότια, δεν τους ωφελούν νουθεσίες και συμβουλές ούτε προειδοποιήσεις και απειλές ούτε ο φόβος του θανάτου και της κολάσεως. Λες και δεν τρώνε για να ζήσουν, αλλά ζούν για να τρώνε. Αφού, λοιπόν, τουρλώσουν την κοιλιά τους και παχύνουν το σώμα τους, φεύγουν από τη ζωή αυτή, μην έχοντας κατορθώσει τίποτ’ άλλο παρά το να προετοιμάσουν με τη σάρκα τους πιο πλούσιο γεύμα για τα σκουλήκια. Γιατί η παχυσαρκία, καθώς προξενεί πολλές ασθένειες, οδηγεί συχνά σε πρόωρο θάνατο. Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε, πως τα πλούσια τραπέζια είναι χειρότερα κι από τα δηλητήρια. Γιατί τα δηλητήρια ξαποστέλνουν γρήγορα και ανώδυνα εκείνους που τα παίρνουν, ενώ τα πλούσια τραπέζια δημιουργούν ζωή χειρότερη από χίλιους θανάτους, καθώς αργοσκοτώνουν τον άνθρωπο. Και όσους υποφέρουν από οποιεσδήποτε άλλες αρρώστιες, πολλοί τους συμπονούν, ενώ όσους υποφέρουν από αρρώστιες, που τις προκαλεί η κατάχρηση φαγητών και ποτών, δεν μπορούν να τους συμπονέσουν οι άνθρωποι, και αν ακόμα θέλουν. Γιατί οι ίδιοι γίνονται πρόξενοι των ασθενειών τους, οδηγώντας θεληματικά τον εαυτό τους στο βάραθρο των κακών.
Ένα άγριο θηρίο δεν μπορεί να μας βλάψει τόσο, όσο η επιθυμία των υλικών απολαύσεων. Γιατί το θηρίο μπορεί να κατασπαράξει μόνο το σώμα, ενώ η επιθυμία των υλικών απολαύσεων, όταν εγκατασταθεί στην καρδιά μας, μαζί με το σώμα καταστρέφει και την ψυχή.
Δεν λέω να επιδοθείτε στη σκληραγωγία, αν δεν θέλετε. Ας αποφεύγουμε τα περιττά, ας κόψουμε ό,τι δεν είναι απαραίτητοΠοια συγχώρηση θα έχουμε, αλήθεια, όταν άλλοι δεν απολαμβάνουν ούτε το απαραίτητο, μολονότι το δικαιούνται, κι εμείς απολαμβάνουμε περισσότερα απ’ όσα μας χρειάζονται; Αλλά και ποιος μπορούμε να πούμε ότι απολαμβάνει περισσότερο, εκείνος που τρέφεται με χορταρικά και είναι υγιής ή εκείνος που τρώει συβαριτικά και υποφέρει από διάφορες παθήσεις; Ο πρώτος, φυσικά, απολαμβάνει περισσότερο, αφού έχει την υγεία του.
Ας μη ζητάμε, λοιπόν, τίποτα παραπάνω από το αναγκαίο. Σου φτάνουν τα όσπρια για να ζήσεις με υγεία; Τρώγε όσπρια. Είσαι ασθενικός και έχεις ανάγκη από φρούτα και λαχανικά; Δεν σ’ εμποδίζει κανείς να φας. Είσαι ακόμα πιο αδύνατος και σου χρειάζεται κρέας; Δεν θα σου το στερήσουμε. Ο σκοπός μας δεν είναι η βλάβη των ανθρώπων, αλλά η περικοπή των περιττών· και περιττό είναι ό,τι ξεπερνάει το αναγκαίο, καθετί παραπάνω απ’ αυτό που μας αρκεί, για να ζούμε με υγεία και ευπρέπεια.
Δεν βλέπετε που παλεύουμε ενάντια σε δυνάμεις ασώματες; Πώς, λοιπόν, θα τις νικήσουμε, αφού είμαστε σάρκες; Αν εκείνος που παλεύει με ανθρώπους, πρέπει να προσέχει τη διατροφή του, πολύ περισσότερο πρέπει να το κάνει, όταν έχει να παλέψει με δαίμονες. Τι γίνεται, όταν προσπαθεί να παίξει κανείς κιθάρα, που οι χορδές της δεν είναι καλά τεντωμένες; Όσο δεξιοτέχνης κι αν είναι ο κιθαριστής, τίποτα δεν καταφέρνει. Oι χαλαρές χορδές δεν αφήνουν τα δάχτυλά του να δείξουν την ικανότητά τους. Το ίδιο συμβαίνει και με το σώμα.Όταν είναι χαλαρό και μαλθακό από τις υλικές απολαύσεις, δεν αφήνει την ψυχή να προκόψει πνευματικά. Γι’ αυτό, λοιπόν, ας τρώμε και ας πίνουμε τόσο, όσο φτάνει για να ευχαριστιόμαστε, αλλά και για να διατηρείται το σώμα μας σε φυσική κατάσταση τέτοια, που να μη βλάπτει την ψυχή.
Πραγματικά, τίποτα δεν είναι τόσο αγαπητό στο διάβολο, όσο η πολυφαγία, η πολυποσία και, γενικά, οι υλικές απολαύσεις, που μεταβάλλουν τον άνθρωπο σε γουρούνι ή και κάτι χειρότερο. Γιατί το γουρούνι και το γαϊδούρι και το σκυλί και όλα τα άλογα ζώα δεν τρώνε και δεν πίνουν ποτέ περισσότερο απ’ όσο χρειάζονται, ενώ ο λογικός άνθρωπος, ο τιμημένος με την εικόνα του Θεού, γίνεται άλογος, υπερβαίνοντας το μέτρο. Ο ίδιος μάλιστα, αν έχει ζώα, δεν τα αναγκάζει ποτέ να φάνε ή να πιουν παραπάνω απ’ όσο θέλουν. Και αν τον ρωτήσεις το γιατί, θα σου απαντήσει: “Για να μην πάθουν κακό και υποφέρουν”. Για τον εαυτό του, όμως, δεν παίρνει αυτή τη φροντίδα. Έτσι παντοτινά υποφέρει. Γιατί οι, συνέπειες της λαιμαργίας και της μέθης -προπαντός της μέθης- διαρκούν πολύ. Όπως, όταν περάσει ο πυρετός, η αδυναμία παραμένει, έτσι και όταν περάσει η μέθη, η ζάλη παραμένει τόσο στο σώμα όσο και στην ψυχή. Το ταλαίπωρο σώμα είναι σαν παράλυτο, όπως ένα ναυαγισμένο πλοίο· και η πιο ταλαίπωρη ψυχή, καθώς το σώμα βρίσκεται σ’ αυτή την κατάσταση, σηκώνει νέα τρικυμία και ανάβει ζωηρότερη την επιθυμία. Πόσα κακά προξενούνται στους ανθρώπους από τη μέθη, ντρέπομαι να πω. Αφήνω τη συνείδησή σας, που τα γνωρίζει καλύτερα, να κρίνει.
Αλήθεια, τι υπάρχει χειρότερο από τον μεθυσμένο, που τριγυρνάει τρικλίζοντας εδώ κι εκεί και γίνεται αιτία να βλασφημούνται από τους ανόητους τα δώρα του Θεού; Γιατί ακούω πολλούς, όταν βλέπουν τα καμώματα των μεθυσμένων, να λένε: “Καλύτερα να μην υπήρχε το κρασί”. Τι ανοησία! Άλλοι φταίνε, κι εσύ κατηγορείς του Θεού τα δώρα; Μήπως το κρασί κάνει το κακό, άνθρωπέ μου; Όχι το κρασί, αλλά η ασωτία εκείνων που το απολαμβάνουν με κακό τρόπο. Να λές, λοιπόν, “Ας μην υπάρχει μέθη”, όχι “Ας μην υπήρχε κρασί”. Γιατί έτσι, αν προχωρήσεις λίγο ακόμα, θα πεις: “Ας μην υπήρχε μαχαίρι, για να μη σκοτώνουν οι φονιάδες. Ας μην υπήρχε νύχτα, για να μην αρπάζουν οι κλέφτες. Ας μην υπήρχε γυναίκα, για να μην πέφτουμε στην πορνεία”. Και κοντολογίς, θα ζητήσεις να μην υπήρχε τίποτα.
Μην κατηγορείς, λοιπόν, το κρασί, αλλά τη μέθη και όποιον μεταχειρίζεται το καλό για κακό. Αυτόν, όταν θα τον βρεις νηφάλιο, πλησίασέ τον και πες του: “Το κρασί μας δόθηκε από το Θεό για να ευφραινόμαστε, όχι για να κάνουμε απρέπειες· για να γελάμε, όχι για να γινόμαστε γελοίοι· για να διατηρούμε την υγεία μας, όχι για ν’ αρρωσταίνουμε· για να δυναμώνουμε το σώμα, όχι για να εξασθενίζουμε την ψυχή μας”.
Πράγματι, το λίγο κρασί και ευφροσύνη χαρίζει -όπως λέει ο ψαλμωδός, «ευφραίνει την καρδιά του ανθρώπου» (Ψαλμ. 103:15)- αλλά και υγεία, καθώς βεβαιώνει ο απόστολος Παύλος, συμβουλεύοντας το μαθητή του Τιμόθεο: «Να χρησιμοποιείς λίγο κρασί για το στομάχι σου και για τις συχνές σου ασθένειες» (Α’ Τιμ. 5:23). Στον καθέναν από μας, βέβαια, ο απόστολος θα έλεγε: “Να χρησιμοποιείς λίγο μόνο κρασί για τον κίνδυνο της πορνείας, για τις αισχρολογίες και για τις πονηρές επιθυμίες, που συνήθως ξεσηκώνει η μέθη”.
Όσοι από σας μεθάτε, καταστρέφετε τα προτερήματα του κρασιού. Και την υγεία σας κλονίζετε και την ευφροσύνη στερείστε. Αλήθεια, τι χειρότερο υπάρχει από το να χάνουμε τον αυτοέλεγχό μας, να αισθανόμαστε απερίγραπτη δυσφορία, να θαρρούμε πως όλα στριφογυρίζουν ολόγυρά μας, να βυθιζόμαστε σε πυκνό σκοτάδι, να χρειαζόμαστε βοήθεια και περιποίηση, όπως οι άρρωστοι, να βασανιζόμαστε με τόσα και τόσα κακά;
Εκείνοι που παραδίνονται στη μέθη, όσο περισσότερο κρασί πίνουν, τόσο περισσότερο διψούν. Το πιοτό εντείνει όλο και περισσότερο τη δίψα τους. Και η ηδονή, που προξενεί το κρασί, εξαφανίζεται, η δίψα όμως, επειδή γίνεται ακατάσχετη, παρασύρει στον γκρεμό της μέθης όσους αιχμαλωτίζει. Μήπως νομίζουμε ότι το φάρυγγα τον έχουμε, για να του ρίχνουμε μέσα ακατάπαυστα φαγητά και ποτά; Δεν τον έχουμε γι’ αυτό, αλλά για να κάνουμε στο Θεό προσευχές, για να διδάσκουμε τους θείους νόμους, για να συμβουλεύουμε τους συνανθρώπους μας ό,τι ωφελεί και συμφέρει τις ψυχές τους.
Τα ορμητικά ποτάμια δεν διαβρώνουν και δεν καταστρέφουν τις όχθες τους τόσο εύκολα, όσο η τρυφή και η απόλαυση, η λαιμαργία και η μέθη τη σωματική και ψυχική μας υγεία. Γιατί το σώμα το κάνουν πλαδαρό, αδύναμο, φιλάσθενο· και την ψυχή την κάνουν ράθυμη, δειλή, χαύνη.
Δεν είναι, λοιπόν, κακό το να τρώμε. Κάθε άλλο. Η λαιμαργία είναι κακό. Δεν είναι, επίσης, κακό το να πίνουμε κρασί. Το άμετρο κρασοπότι, που οδηγεί στη μέθη, είναι κακό. Ο Κύριος μας έδωσε υλικό σώμα, που δεν μπορεί να συντηρηθεί αλλιώς, παρά μόνο με τροφές. Στη λήψη τους, όμως, χρειάζεται μέτρο, για να διατηρείται η υγεία και η ευεξία μας.
Ας προσέχουμε, επομένως, να τρώμε και να πίνουμε τόσο μόνο, όσο και πραγματική ηδονή μας χαρίζει και το σώμα μας τρέφει, ώστε να είναι ικανό για την εκτέλεση των εντολών του Χριστού. Έτσι, με τη χάρη Του, και στην παρούσα ζωή θα περάσουμε καλά και τη μελλοντική θα κερδίσουμε.
(Πηγή: Από το βιβλίο «Θέματα ζωής». Κείμενα του Αγίου Ιωάννου του Χρυσόστομου. Η επεξεργασία και μετάφραση των κειμένων καθώς και η έκδοση των βιβλίων έχουν γίνει από τους πατέρες της Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού, Τόμος Α’ )
Πηγή: alopsis.gr

«ΕΝ ΤΗ ΟΙΚΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΜΟΥ ΜΟΝΑΙ ΠΟΛΛΑΙ ΕΙΣΙΝ» (Ἃγιος Λουκάς ἀρχιεπίσκοπος Κριμαίας)

«Μη ταρασσέσθω υμών η καρδία· πιστεύετε εις τον Θεόν, και εις εμέ πιστεύετε» (Ιω. 14:1).
Δεν ταράζεται η καρδιά μας; Ταράζεται, όταν βλέπουμε αυτά που γίνονται γύρω μας, ταράζεται, όταν πέφτουμε σε πειρασμούς· όταν ο Κύριος μάς στέλνει δοκιμασίες, όταν έχουμε θλίψεις και όταν μας κυριεύει η κατάθλιψη, η καρδιά μας ταράζεται.
Αλλά ο Κύριος μάς λέει· «Μη ταρασσέσθω υμών η καρδία· πιστεύετε εις τον Θεόν, και εις εμέ πιστεύετε». Μόνο αυτό χρειάζεται· η πίστη στον Θεό, στον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Αυτή η πίστη αποδιώχνει κάθε θλίψη και κάθε ταραχή και είναι για μας το μοναδικό καταφύγιο στις δυσκολίες, τις δοκιμασίες και τις στενοχώριες.
«Εν τη οικία του πατρός μου μοναί πολλαί εισίν· ει δε μη, είπον αν υμίν· πορεύομαι ετοιμάσαι τόπον υμίν» (Ιω. 14:2). Για ποια οικία του Πατρός μιλάει εδώ ο Χριστός; Βέβαια η έκφραση αυτή είναι συμβολική. Ο Θεός δεν έχει ανάκτορα σαν αυτά που έχουν οι γήινοι βασιλιάδες. Δεν έχει παλάτια με δωμάτια για τους υπηρέτες και τα μέλη της βασιλικής οικογένειας. Δεν έχει ο Θεός ορατά κτίρια χτισμένα με τούβλα και λάσπη. Τότε τι σημαίνουν αυτά τα λόγια του Κυρίου;
Σημαίνουν το εξής· ο καθένας από μας κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής του, με τα δικά του χέρια, χτίζει το μέλλον του. Αν η καρδιά μας είναι γεμάτη πίστη, ελπίδα και αγάπη, τότε ετοιμάζουμε για τον εαυτό μας μία ζωή μακάρια, ζωή αιώνια, γιατί αποστρεφόμαστε την οδό της αδικίας. Αλλά ο καθένας από μας σε διαφορετικό βαθμό αποκτά την καθαρότητα της καρδιάς, την πίστη, την αγάπη και την ελπίδα.
Υπάρχουν μεγάλοι άγιοι, οι οποίοι ενώ βρίσκονταν σ’ αυτή τη ζωή γίνονταν άγγελοι εν σαρκί, αποκτούσαν τα πολύτιμα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και ανέβαιναν στο ύψος της θεογνωσίας. Αυτοί οι άγιοι, όταν περνούσαν στην αιώνια ζωή, είχαν ήδη την ικανότητα να επικοινωνούν άμεσα με τον Θεό, διότι η καρδιά τους είχε γίνει ναός του Θεού.
Εμείς που πολύ απέχουμε από το να είμαστε άγιοι, τι μπορούμε να περιμένουμε; Αν δεν πράττουμε έργα αδικίας και δεν καταδικάζουμε μ’ αυτά τον εαυτό μας σε αιώνιο βάσανο, τότε, μπορούμε να περιμένουμε την ανάπαυση και την χαρά στην αιώνια ζωή. Αλλά επειδή η καρδιά μας δεν έχει καθαρότητα, που είχαν οι άγιοι του Θεού, επειδή υπάρχει πολλή ακαθαρσία μέσα μας, γι’ αυτό δεν είμαστε ικανοί να επικοινωνούμε άμεσα και σε βάθος με τον Θεό, όπως οι άγιοι. Δεν έχουμε τη δυνατότητα να κατοικούμε στις μονές που πλημμυρίζουν από άκτιστο φως, όπου κατοικεί ο ίδιος ο Θεός, ακόμα δεν είμαστε άξιοι. Γι’ αυτό ο Θεός μάς έχει ετοιμάσει μικρές κατοικίες διότι στην οικία του επουράνιου Πατέρα «μοναί πολλαί εισίν». Ο Θεός έχει μεγάλες και ένδοξες μονές, υπάρχουν μεσαίες, υπάρχουν και μικρές, σύμφωνα με το μέτρο του καθενός. Ο καθένας θα λάβει σύμφωνα με τα έργα του και τον βαθμό της καθαρότητας που έχει η καρδιά του.
Αλλά και αυτοί που θα κατοικήσουν ακόμα και σε πιο μικρές μονές θα συνεχίσουν στην αιώνια ζωή τον δρόμο προς την τελειότητα. Και αυτό που δεν πρόλαβαν ή δεν μπόρεσαν να κάνουν κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής τους, θα το κάνουν εδώ στις μικρές επουράνιες κατοικίες. Έτσι σταδιακά θα ανεβαίνουν όλο και πιο ψηλά φωτιζόμενοι και αγιαζόμενοι από τον Θεό. Και αυτούς, όπως και τούς μεγάλους αγίους, τους περιμένει αιώνια χαρά και αγαλλίαση.
Και αυτό είναι μεγάλη παρηγοριά για μας τους αδύναμους χριστιανούς που δεν έχουμε καθόλου προχωρήσει στον δρόμο που μας έδειξε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός λέγοντας· «Έσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς τέλειος εστίν» (Μτ. 5, 48). Πολύ μακριά είμαστε ακόμα. Αλλά ας μην απογοητευόμαστε· αν και είμαστε αδύναμοι, όμως, γνωρίζουμε ότι στην οικία του επουράνιου Πατέρα μας υπάρχουν πολλές κατοικίες.
Αν δεν είμαστε σαν τους αμαρτωλούς εκείνους ανθρώπους που μισούν τον Θεό και τον βλασφημούν και για τους οποίους ο απόστολος Παύλος επιστολή λέει· «Ή ουκ οίδατε ότι άδικοι βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι; μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτραι ούτε μοιχοί ούτε μαλακοί ούτε αρσενοκοίται ούτε πλεονέκται ούτε κλέπται ούτε μέθυσοι, ου λοίδοροι ουχ άρπαγες βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι» (Α’ Κορ. 6:9-10). Αν δεν είμαστε τέτοιοι, τότε ας μην χάνουμε την ελπίδα μας, υπάρχει και για μας τόπος στο σπίτι του επουράνιου Πατέρα μας.
Στη συνέχεια ο Κύριος λέει· «Ει δε μη, είπον αν υμίν· πορεύομαι ετοιμάσαι τόπον υμίν» (Ιω. 14:2). Δηλαδή· «Αν δεν υπήρχαν στο σπίτι του Πατέρα μου πολλοί τόποι διαμονής θα σας έλεγα· εγώ πηγαίνω να σας ετοιμάσω τόπο». Ο Χριστός το είπε στους αποστόλους του αλλά και σε όλους τούς χριστιανούς. Εμείς πρέπει να το ξέρουμε.
«Και εάν πορευθώ και ετοιμάσω υμίν τόπον, πάλιν έρχομαι και παραλήψομαι υμάς προς εμαυτόν, ίνα όπου ειμί εγώ και υμείς ήτε» (Ιω. 14:3). Ο Χριστός έχει ετοιμάσει τον τόπο για τους αποστόλους του και για όλους τους καθαρούς στην καρδιά και άξιους της κοινωνίας με τον Θεό.
Και πότε θα έλθει; Μήπως εδώ γίνεται λόγος για την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού; Όχι, ο Κύριος λέει ότι αν τηρούμε τις εντολές του θα μας αγαπήσει ο επουράνιος Πατέρας του και θα έλθουν μαζί με τον Πατέρα και θα κατοικήσουν μαζί μας. Ο Κύριος ερχόταν στους αποστόλους του, ερχόταν στους μάρτυρες τότε που υπέφεραν αφάνταστα βασανιστήρια και τους ενδυνάμωνε. Έρχεται και τώρα και κατοικεί στην καρδιά των άκακων και καθαρών ανθρώπων. Θα έλθει στο τέλος της ζωής μας όταν η ψυχή μας θα χωριστεί από το σώμα. Ερχόταν στους αποστόλους, όταν, μετά από πολλά βασανιστήρια, η ψυχή τους άφηνε το σώμα, επειδή όλοι οι απόστολοι, εκτός από τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, είχαν μαρτυρικό τέλος. Ερχόταν για να συναντήσει την ψυχή τους. Το ίδιο θα έλθει να συναντήσει τις ψυχές των καλών, δικαίων και καθαρών ανθρώπων.
«Και όπου εγώ υπάγω οίδατε, και την οδόν οίδατε. λέγει αυτώ Θωμάς· Κύριε, ουκ οίδαμεν πού υπάγεις· και πώς δυνάμεθα την οδόν ειδέναι» (Ιω. 14:4-5). Τι απάντησε ο Χριστός στον Θωμά; «Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον πατέρα ει μη δι’ εμού» (Ιω. 14:6). Για όλους μας Αυτός είναι η οδός που οδηγεί στην Βασιλεία του Θεού. Μας έδειξε αυτή την οδό.Μας έδωσε τις εντολές του, τις οποίες αν τις τηρούμε θα μας οδηγήσουν στη Βασιλεία του.
Αυτός που είναι η Αλήθεια φανέρωσε στον κόσμο την αλήθεια. Την φανέρωσε με τη διδασκαλία του, με τα θαύματα, με το θείο του πρόσωπο και με την αγάπη του που ο κόσμος δεν μπορεί να την κατανοήσει. Με την αγάπη που εκχύθηκε πάνω στον Σταυρό του Γολγοθά. Να πιστεύουμε ότι Αυτός, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, είναι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή. Μόνο Αυτός προσφέρει τη γνήσια, καθαρή και θεία ζωή.
«Ουδείς έρχεται προς τον πατέρα ει μη δι’ εμού». Να θυμόμαστε καλά αυτό τον λόγο. Αυτός είναι η Οδός μας προς τον Θεό, η Οδός προς την Βασιλεία των Ουρανών. Κανείς δεν ήλθε ποτέ στον Πατέρα παρά μόνο μέσω αυτής της Οδού. Να το θυμόμαστε. Με όλη την καρδιά μας να πιστεύουμε σ’ Αυτόν, να τηρούμε τις εντολές Του. Να πάρουμε την σταθερή απόφαση να ακολουθήσουμε τον δρόμο που Αυτός μας έδειξε. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να έλθουμε στον Πατέρα και θα μας ανοιχθεί η είσοδος στη Βασιλεία του Θεού. Αυτό να μας αξιώσει ο πανάγαθος και ελεήμων Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Αμήν.

(Από το βιβλίο: Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας, Λόγοι και ομιλίες, τόμος Γ’. Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 52-6.)
Πηγή: alopsis.gr

Παρασκευή 5 Αυγούστου 2016

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΩΝ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΝ ΚΟΛΥΜΒΑΡΙΩ ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΕΩΣ



Ἀριθμὸς Πρωτ. 2483
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗΣ ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΕΩΣ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ Πρεσβύτεροι καὶ Διάκονοι·
Θεοφιλὲς Ποίμνιο τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας μας
τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος·
 Χάρις καὶ ἡ Εὐλογία παρὰ Θεοῦ νὰ εἶναι μετὰ πάντων ὑμῶν!

ΟΠΩΣ εἶναι γνωστόν, συνεκλήθη πρὸ μηνὸς στὸ Κολυμπάρι Χανίων στὴν Κρήτη ἡ λεγομένη «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», τὴν ὁποίαν προέβαλαν τὰ κοσμικὰ μέσα ἐνημερώσεως ὡς δῆθεν γεγονὸς ἰδιαίτερα σημαντικὸ καὶ ἱστορικό.

Ἐπὶ ἕναν περίπου αἰῶνα, καὶ ἰδίως κατὰ τὴν τελευταία ἑξηκονταετία, τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως εἶχε τὴν πρωτοβουλία γιὰ τὴν σύγκληση μιᾶς τέτοιου εἴδους συνόδου, σὲ μὴ Ὀρθόδοξη ὅμως βάση καὶ μὲ διάθεση ἐπιβολῆς Καινοτομιῶν, ὅπως εἶχε προβλεφθεῖ τόσο ἀπὸ τὸ Πατριαρχικὸ Διάγγελμα τοῦ 1920, ὅσο καὶ ἀπὸ τὸ λεγόμενο «Πανορθόδοξο Συνέδριο» τοῦ 1923 στὴν Κωνσταντινούπολη, ὑπὸ τὸν γνωστὸ τέκτονα πατριάρχη Μελέτιο Μεταξάκη.

 ἀλλαγὴ τοῦ Πατροπαραδότου Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου, ἡ ὁποία ἀποτολμήθηκε ἐντελῶς ἀντικανονικὰ τὸ ἑπόμενο ἔτος 1924, εἰς ἐφαρμογὴν Οἰκουμενιστικῶν καὶ Ἀντιχριστιανικῶν διατάξεων, ἄνοιξε τοὺς ἀσκοὺς τοῦ αἰόλου γιὰ τὴν αἰχμαλωσία καὶ τὸν ἐξοικουμενισμὸ τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

 ἵδρυση τοῦ λεγομένου «Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν» τὸ 1948 καὶ ἡ λεγομένη Ἄρση τῶν Ἀναθεμάτων μὲ τοὺς Παπικοὺς τὸ 1965, κατέδειξαν πασιφανῶς ὅτι ἡ χαραχθεῖσα ἑνωτικὴ/οὐνιτικὴ πορεία δὲν ἦταν κατὰ Θεόν, ἐφ’ ὅσον σήμαινε τὴν ἀνεπίτρεπτη ἀνάμειξη ἀληθείας καὶ ψεύδους καὶ ἔπληττε εὐθέως τὸ 9ο ἄρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως: «Εἰς μίαν ἁγίαν καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν».

Διότι γιὰ τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δὲν ὑπάρχουν αἱρέσεις καὶ αἱρετικοί, ἐφ’ ὅσον ἡ Ἐκκλησία ἔχει δῆθεν ἀπεριόριστα ὅρια, στὰ ὁποῖα συμπεριλαμβάνονται ὅλοι οἱ βαπτισμένοι στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, καὶ ὅτι ὅλοι μαζὶ συναποτελοῦν δῆθεν τὸ κοινὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Οἱ δὲ θεολογικὲς διαφορὲς συνιστοῦν δῆθεν «διαφορετικὲς παραδόσεις», ὡς νόμιμες ἐκφράσεις τῆς αὐτῆς Πίστεως, ποὺ δὲν ἔχουν ἀρνητικὴ ἐπίπτωση στὴν μυστηριακὴ χάρη καὶ δομὴ τῶν διαφόρων «ἐκκλησιαστικῶν κοινοτήτων» τῶν ἑτεροδόξων· μέσῳ δὲ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅλα αὐτὰ γίνονται δεκτὰ καὶ διακηρύσσονται ἐπὶ δεκαετίες, βιώνονται καὶ ἐκφράζονται μὲ πολλοὺς τρόπους καὶ σὲ πολλὰ ἐπίπεδα.

Ὅμως, ἐπιθυμία ἀνέκαθεν τῶν κατ’ ὄνομα ὀρθοδόξων, ἀλλὰ κατ’ οὐσίαν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν, ἦταν ὅλα τὰ ἀνωτέρω νὰ ἀποκτήσουν καὶ μία «πανορθόδοξη συνοδικὴ» ἔγκριση καὶ ἐπιβεβαίωση, ὥστε νὰ νομιμοποιηθοῦν καὶ νὰ ἀποτελοῦν τμῆμα ὑποχρεωτικὸ τῆς ἐπισήμου πιστευτέας διδασκαλίας τους.
Μέσα σὲ αὐτὸ τὸ πλαίσιο ἤθελαν ἐπίσης νὰ ἐπιλύσουν καὶ ἄλλα χρόνια προβλήματα ποὺ τοὺς ταλανίζουν σὲ τοπικὸ καὶ εὐρύτερο γεωγραφικὸ ἐπίπεδο.

Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἐσπευσμένα, παρὰ τὶς ἕως καὶ τὴν τελευταία στιγμὴ διαφορές τους, ἀκόμη μάλιστα καὶ τὶς δηλωμένες ἀποχὲς τοπικῶν ἐκκλησιῶν, προχώρησαν ἀκάθεκτοι στὴν πραγματοποίηση τῆς ὡς ἄνω λεγομένης συνόδου τους, μὲ τὴν ἐπιμονὴ τῆς πρωτοπόρου σὲ αὐτὸ τὸ ὅραμα Κωνσταντινουπόλεως διὰ τοῦ ἐπικεφαλοῦς αὐτῆς κ. Βαρθολομαίου καὶ τοῦ ἐπιτελείου του.

Ὅμως, γιὰ οὐσιαστικοὺς καὶ γιὰ τυπικοὺς λόγους ἔχει ἤδη τονισθεῖ καὶ ἀποδειχθεῖ, ὅτι δὲν ἐπρόκειτο περὶ ὄντως «Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου», ἀλλὰ γιὰ «συνοδικὴ καινοτομία» καὶ «συνοδικὸ πραξικόπημα», γιὰ «συνέδριο Ἀποστασίας τῶν Χανίων» ἤ ἀκριβέστερα γιὰ «οὐνιτική, οἰκουμενιστικὴ καὶ φιλοπαπικὴ ψευδοσύνοδο».

Ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἠχηρὰ ἀρνητικοί, ἀλλὰ ἀληθέστατοι χαρακτηρισμοί, αἰτιολογήθηκαν τόσο ἀπὸ ἡμᾶς προοιμιακῶς, στὸ Μήνυμα Ἐγρηγόρσεως τῆς Διορθόδοξου Συσκέψεώς μας πρὸ διμήνου, ὅσο καὶ ἀπὸ σοβαροὺς καὶ ἀπροκαταλήπτους κριτικούς της μετὰ τὴν σύγκληση τῆς κατ’ οὐσίαν ψευδοσυνόδου αὐτῆς στὴν Κρήτη.

Ἀπὸ ὁμολογιακὴ αἴσθηση εὐθύνης, ὡς Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας μὲ πρώτιστο καθῆκον «τὴν οἰκοδομὴν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ» καὶ «τὴν ἑνότητα τῆς Πίστεως» (Ἐφεσ. δ’ 5) ἐπιβεβαιώνουμε, ὅτι ἡ Οἰκουμενιστικὴ Συνάθροιση τοῦ Κολυμβαρίου Χανίων δὲν ἀποτελοῦσε συνέχεια τῶν ὄντως Ἁγίων Συνόδων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διότι ἀντὶ νὰ καταδικάσει αἵρεση καὶ αἱρετικούς, ἐνέκρινε τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ δέχθηκε προσεκτικὰ μέν, ἀλλὰ μὲ τρόπο καταφανῆ, τὶς κοινότητες τῶν αἱρετικῶν ὡς «ἑτερόδοξες ἐκκλησίες» καὶ τοὺς ἀντιπροσώπους αὐτῶν, τοὺς ὁποίους προσεκάλεσε ἐπισήμως, ὡς «παρατηρητὲς ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν»!

Ψῆφο εἶχαν μόνον οἱ Προκαθήμενοι τῶν λεγομένων ἐπισήμων τοπικῶν ἐκκλησιῶν ποὺ συμμετεῖχαν, οἱ ὁποῖοι ἐνήργησαν, ὅπως ὀρθὰ παρατηρήθηκε, ὡς «συλλογικοὶ πάπες», οἱ δὲ κολοβωμένες ἐπισκοπικὰ ἀντιπροσωπίες τους δὲν εἶχαν οὔτε δικαίωμα ἐλευθερίας λόγου καὶ ἐκφράσεως, ἐφ’ ὅσον ἀποκάλυψαν κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς ὅτι ὑπέστησαν πίεση ἤ καὶ ὑβρίσθηκαν σὲ περίπτωση διαφωνίας! Τὸ ἄν θὰ ὑπέγραφαν ἤ ὄχι τὰ ἐγκριθέντα κείμενα ἦταν κάτι ἄνευ οὐσιαστικῆς σημασίας. Οἱ Προκαθήμενοί τους ὑπέγραψαν γιὰ λογαριασμὸ τῶν ἐκκλησιῶν τους τὰ ἕτοιμα κείμενα γιὰ ἕξι θέματα, τὰ ὁποῖα ὑπέστησαν ἁπλῶς κάποιες «διακοσμητικὲς» διορθώσεις καὶ ἔτσι φάνηκε ὅτι ὑπῆρξε «συνοδικὴ ὁμοφωνία» στὴν ψήφισή τους, σύμφωνα μὲ μία ἐπίπλαστη, προσχεδιασμένη καὶ ἀναγκαστικὴ σχεδὸν συμφωνία.

Τὸ κύριο ἐνδιαφέρον ἦταν στραμμένο στὸ κείμενο: «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν κόσμον», μέσῳ τοῦ ὁποίου ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ θεσμοθετήθηκε-ἐπισημοποιήθηκε καὶ θριάμβευσε. Οἱ δῆθεν διορθωτικὲς προτάσεις, ποὺ ἀφοροῦσαν μᾶλλον στὴν ὁρολογία, ἀπὸ μέρους τῆς Νεοημερολογιτικῆς ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, δὲν ἄλλαξαν τὸ νόημα τοῦ ἀπαραδέκτου κειμένου καὶ δὲν ἀπέτρεψαν τὴν εἰσαγωγὴ τῆς κακοδοξίας.

Ὅσοι ὅμως «ἀνθίστανται τῇ ἀληθείᾳ» καὶ εἶναι «περὶ τὴν πίστιν ἀδόκιμοι» (Β’ Τιμ. γ’ 8) καὶ ἄστοχοι (Α’ Τιμ. στ’ 21), δὲν ἀκολουθοῦν τὴν ὑγιαίνουσα διδασκαλία καὶ λογίζονται ὡς «πλανῶντες καὶ πλανώμενοι» (Β’Τιμ. γ’ 13)· «οἱ τοιοῦτοι τῷ Κυρίῳ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ οὐ δουλεύουσιν» (Ρωμ. ιστ’ 18), γιὰ τὸν λόγο δὲ αὐτὸ ἀποκόπτονται ὡς καταστροφεῖς τῆς ἑνότητος τῆς Πίστεως τῆς Ἐκκλησίας.

Ἄρα λοιπόν, ὅσοι ἐπίσκοποί τους δὲν ὑπέγραψαν τὸ ὡς ἄνω κείμενο ἤ καὶ ὁποιοδήποτε ἄλλο σὲ ἐκείνη τὴν Συνάθροιση, δὲν εἶναι «ὁμολογητές», ὅπως διετυμπάνισαν κάποιοι, γιὰ νὰ ἐξαπατοῦν ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους, ἀφοῦ δὲν διεχώρησαν τὴν θέση τους καταγγέλοντες τὴν κακοδοξία καὶ ἀποκηρύσσοντες αὐτὴν καὶ τοὺς ἀκοινωνήτους κακοδόξους φορεῖς αὐτῆς.

Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ ἀνησυχοῦντες κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς ἀπὸ τὸν χῶρο τῆς Καινοτομίας, οἱ ὁποῖοι καταβάλουν προσπάθεια νὰ ἀποδείξουν τὸ ἤδη γνωστόν, ὅτι δὲν ἐπρόκειτο γιὰ Σύνοδο Ἁγία καὶ Μεγάλη· πράττουν ὅμως τοῦτο γιὰ νὰ πείσουν τοὺς ἑαυτούς τους καὶ ὅσους τοὺς ἀκολουθοῦν, ὅτι πρόκειται γιὰ κάτι ἄκυρο καὶ ἄρα μὴ ὑποχρεωτικὸ καὶ ἐφαρμόσιμο καὶ ὅτι δύνανται πάντως αὐτοὶ νὰ συνεχίσουν ἀδιατάρακτα τὴν κοινωνία τους μὲ τοὺς ἀποδεδειγμένα κακοδόξους. Αὐτὴ ἡ πονηρὴ σκοπιμότητα, ἡ ὁποία πιθανὸν νὰ συμβαίνει ἀνεπιγνώστως, εἶναι πλανερὴ καὶ καταδικαστέα.

Ἀφελὴς ἐπίσης φαίνεται καὶ ἡ προσδοκία κάποιων ἄλλων, ὅτι οἱ μὴ συμμετέχουσες τέσσερις τοπικὲς ἐκκλησίες διατηροῦν δῆθεν τὴν Ὀρθοδοξία καὶ θὰ συγκαλέσουν σύνοδο γιὰ νὰ ἀκυρώσουν τὴν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμβαρίου! Διότι εἶναι γνωστὸν ὅτι τὰ πατριαρχεῖα Ἀντιοχείας καὶ Μόσχας συμμετέχουν ἐνεργὰ στὸν Οἰκουμενισμό, οἱ δὲ μέχρι στιγμῆς δηλώσεις ὅσων ἐκκλησιῶν δὲν ἔλαβαν μέρος καμμία ἔνδειξη γιὰ καταδίκη δὲν περιέχουν, παρὰ μόνον ὅτι δὲν θεωροῦν ὑποχρεωτικὲς τὶς ἀποφάσεις γι΄ αὐτές, διότι δὲν συμμετεῖχαν οἱ ἴδιες καὶ παραβιάστηκε ἡ ἀρχὴ τῆς ὁμοφωνίας μεταξύ τους.

Τὰ ὑπόλοιπα προβλήματα σχετικὰ μὲ τὴν Κολυμβαρικὴ Συνάθροιση, τὸ ἄν δηλαδὴ ἐπρόκειτο γιὰ γεγονὸς ποὺ ἐξέφραζε τὸ διεθνιστικὸ σύστημα, ἄν ξοδεύτηκαν τεράστια ποσά, ἄν ὑπῆρξε ἐκκοσμίκευση, παρασκήνιο ἤ κοσμικὴ διπλωματία, ἄν ἡ ἀστυνόμευση ἦταν ἀφόρητη, ἄν ἐξυπηρετήθηκαν γεωπολιτικοὶ στόχοι Δυτικῶν μεγάλων δυνάμεων καὶ τῆς νέας τάξεως πραγμάτων τῆς παγκοσμιοποιήσεως, ἀποτελοῦν ἀναμενόμενες παρενέργειες ἑνὸς κατ’ ἐπίφασιν ἐκκλησιαστικοῦ γεγονότος, τὸ ὁποῖον ὡς στερούμενο τῆς θείας εὐλογίας καὶ ἐπιδοκιμασίας, ἦταν φυσικὸ νὰ παρουσιάζει διάφορες ἐκτροπὲς σὲ πολλὰ ἐπίπεδα.

Ἐκτὸς ἄλλων, ἦταν ἐμφανὲς ὅτι ἡ Συνάθροιση αὐτὴ δὲν ἀσχολήθηκε μὲ ζητήματα ἀμέσου ἐνδιαφέροντος, ὅπως τοῦ ἐπανευαγγελισμοῦ ἑνὸς παραπέοντος στὰ πάθη κόσμου, τῆς διορθώσεως τῆς ἑορτολογικῆς/λειτουργικῆς διαιρέσεως τῶν Ὀρθοδόξων, τῶν ἐθνικιστικῶν σχισμάτων (λεγόμενο «Μακεδονικό», Οὐκρανικὸ κ.ἄ.), τῶν πλανῶν καὶ ψευδοπροφητειῶν, τοῦ κατακλυσμοῦ τοῦ ἀποκρυφισμοῦ/σατανισμοῦ ὡς ἀποκαλυπτικοῦ σημείου, τῶν ἐσχατολογικῶν ἀνησυχιῶν, τῶν θεμάτων βιοηθικῆς, τῆς ἀποτελεσματικῆς ἀντιμετωπίσεως τῶν διωγμῶν τῶν Χριστιανῶν παγκοσμίως κλπ., ὡς καὶ τῆς προφητικῆς καὶ χαρισματικῆς κλήσεως σὲ Μετάνοια καὶ Ἐκκλησιοποίηση τῶν ἀνθρώπων.

Κατόπιν ὅλων αὐτῶν τῶν ἐνδεικτικῶν γεγονότων, ἐλάχιστοι μόνον προέβησαν σὲ διακοπὴ κοινωνίας μὲ τοὺς κακοδόξους Οἰκουμενιστάς, σύμφωνα μὲ τὴν Ἱεροκανονικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἐλάχιστοι ἀκόμη ἀπείλησαν σὲ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου τους, μὲ ἀβέβαιο ἀποτέλεσμα. Ὅπως φαίνεται, ὁ ἐθισμὸς τῶν πολλῶν στὴν ἀπὸ δεκαετίες ἄμεση ἤ ἔμμεση κοινωνία τους μὲ τὴν αἵρεση, σύγχυσε τὰ κριτήριά τους καὶ ἄμβλυνε τὶς συνειδήσεις τους, ὥστε στὴν ἀποφασιστικὴ ὥρα καὶ στιγμὴ νὰ μὴ καθίστανται δεκτικοὶ τῆς δωρεᾶς τῆς ὄντως Ὁμολογίας, στὴν θεωρία καὶ τὴν πράξη, μὲ συνέπεια.

Ἐνώπιον αὐτῆς τῆς οἰκτρᾶς καταστάσεως, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας μας καλεῖ τὰ τέκνα Αὐτῆς σὲ ἐπιμονὴ καὶ ἐνθάρρυνση, ὥστε καὶ τὸν θησαυρὸ τῆς Πίστεως νὰ κρατήσουν ἀνόθευτο καὶ νὰ δυνηθοῦν νὰ τὸν μεταδώσουν στοὺς μεταγενεστέρους. Ὅσοι πιστεύουν ὀρθοδόξως καὶ δὲν ὑποπίπτουν στὸν πειρασμὸ τῆς ἀμέσου ἤ ἐμμέσου κοινωνίας μὲ τοὺς κακοδόξους Οἰκουμενιστάς, καὶ ἐπίσης ζοῦν μὲ μετάνοια καὶ προσπάθεια νὰ τηρήσουν τὴν πίστη τους στὴν πράξη τῆς καθημερινῆς ζωῆς, αὐτοὶ θὰ ἐλεηθοῦν παρὰ τοῦ Φιλανθρώπου Σωτῆρος μας στὶς πονηρὲς ἡμέρες τῆς ἀποστασίας, τὶς ὁποῖες διερχόμαστε. Εἴθε τὸ καλὸ παράδειγμα τῶν τέκνων τῆς Ἐκκλησίας μας νὰ ἑλκύσει πολλοὺς ἐγκλωβισμένους ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς πλάνης καὶ αἱρέσεως στὴν ἐλευθερία τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ!

Σὲ ἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο, χρειάζεται σοβαρὴ ἀποτίμηση καὶ ἐνημέρωση, ἀλλὰ καὶ ἀντιμετώπιση τῶν οἰκουμενιστικῶν κακοδοξιῶν, καὶ πρὸς τοῦτο, ὅπως καὶ γιὰ τὴν προετοιμασία μιᾶς ὄντως Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν μας, ἡ Ἱερὰ Σύνοδός μας ἔχει ἤδη ὁρίσει εἰδικὴ Ἀρχιερατικὴ Ἐπιτροπή.

Ἐν τούτοις, δυνάμεθα νὰ ὁμολογήσουμε ὅτι ὁ ἀρχέκακος ἐχθρὸς τῆς σωτηρίας καὶ τῆς ἑνότητος ἐγείρει πολλὰ ἐμπόδια, ἐκμεταλλευόμενος τὶς ἀδυναμίες τῶν ἀνθρώπων, ἀκόμη κάποτε καὶ τῶν Ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας· προτρέποντες ὅμως σὲ μία προσευχητικὴ συνδρομὴ ἁπάντων, Κληρικῶν καὶ Λαϊκῶν, ἐλπίζουμε ὅτι ὁ Δωρεοδότης Κύριός μας, ἡ Κεφαλὴ τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, θὰ μᾶς διατηρήσει σταθεροὺς καὶ ἑνωμένους ἕως τέλους, θὰ μᾶς στηρίξει στὴν χάρη τῆς Ὁμολογίας, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐξαγγελίας Αὐτῆς σὲ Σύνοδο Ὀρθόδοξη τὸ συντομώτερο δυνατόν, καὶ θὰ μᾶς ἀξιώσει τῆς αἰωνίου Βασιλείας τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν!
Ἐν ἔτει σωτηρίῳ ,ΒΙΣΤ’ τῇ ιη’ Ἰουλίου
Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων

Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος
† Ὁ Ἀθηνῶν ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ

Τὰ Μέλη
† Ὁ Ἀττικῆς καὶ Διαυλείας ΑΚΑΚΙΟΣ
† Ὁ Λαρίσης καί Πλαταμῶνος ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
† Ὁ Εὐρίπου καὶ Εὐβοίας ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ
† Ὁ Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ
† Ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
† Ὁ Θεσσαλονίκης ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ
† Ὁ Δημητριάδος ΦΩΤΙΟΣ
† Ὁ Τορόντο ΜΩΫΣΗΣ
† Ὁ Ἀµερικῆς ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
† Ὁ Φιλίππων καὶ Μαρωνείας ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
† Ὁ Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ
† Ὁ Μεθώνης ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
† Ὁ Νόρα ΜΙΧΑΗΛ
† Ὁ Λούνης ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ
† Ὁ Γαρδικίου ΚΛΗΜΗΣ
† Ὁ Ἔτνα καὶ Πόρτλαντ ΑΥΞΕΝΤΙΟΣ
† Ὁ Βρεσθένης ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ
† Ὁ Θεουπόλεως ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ

ΑΚΡΙΒΕΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΝ 
Ὁ Ἀρχιγραμματεὺς
† Ὁ Δημητριάδος ΦΩΤΙΟΣ

Πέμπτη 4 Αυγούστου 2016

Η ΕΝΘΡΟΝΙΣΙΣ ΤΟΥ ΣΕΒ.ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΙΛΙΠΠΩΝ ΚΑΙ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ κ.ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ, Τρίτη 20-07/02-08-2016 (Φώτο - Βίντεο)

EnthrPh9

ΤΟ ἀπόγευμα τῆς Τρίτης, 20-07/02-08-2016, ἐνθρονίσθηκε μὲ κάθε ἱεροπρέπεια καὶ ἐπισημότητα ὁ νεοκλεγεὶς Σεβ. Μητροπολίτης Φιλίππων καὶ Μαρωνείας κ. Ἀμβρόσιος στὸν Μητροπολιτικὸ Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου στὴν Καβάλα.

 Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Καλλίνικος καὶ οἱ Σεβ. Μητροπολῖται Θεσσαλονίκης κ. Γρηγόριος, Τοποτηρητὴς ἐπὶ σειρὰν δεκατριῶν ἐτῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἀνατολικῆς Μακεδονίας καὶ Θράκης, Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος κ. Γερόντιος, Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσόστομος, Δημητριάδος κ. Φώτιος, καὶ ὁ Θεοφ. Ἐπίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης, ὁμοῦ μετὰ τοῦ Ἱερατείου καὶ πλήθους πιστῶν, μὲ  παιδιὰ καὶ νέους ἐνδεδυμένους μὲ τοπικὲς παραδοσιακὲς φορεσιὲς καὶ συμμετοχὴ Φιλαρμονικῆς, ὑποδέχθηκαν τὸν νέο Μητροπολίτη σὲ πλησιόχωρη πλατεῖα.Ἅπαντες ἀκολούθησαν ἐν πομπῇ τὴν ὁδὸ Φαβιέρου πρὸς τὸν Ἱερὸ Ναό, ἐν μέσῳ ἑορτίου καὶ πανηγυρικῆς ἀτμόσφαιρας, ἀφοῦ προηγουμένως περιέβαλαν αὐτὸν μετὰ Μανδύου καὶ ὁ Σεβ. Τοποτηρητὴς τοῦ παρέδωσε τὴν ἀρχιερατικὴ ράβδο.Στὸν Ἱερὸ Ναό, ὁ νέος Μητροπολίτης εἰσῆλθε ψαλλομένου τοῦ «Ἄξιόν ἐστιν», καὶ ἀφοῦ ἐντὸς τοῦ Βήματος ἐνεδύθη ἐπιτραχήλιον καὶ μικρὸ Ὠμοφόριον, ἐξῆλθε στὸν Σολέα, ὅπου εὐλόγησε, καὶ ψαλλόμενου τοῦ «Εἰς πολλὰ ἔτη, Δέσποτα», ἀνῆλθε στὸν Δεσποτικὸ θρόνο. Ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος κ. Καλλίνικος ἀνῆλθε στὸ Παραθρόνιο καὶ οἱ Ἀρχιερεῖς παρεκάθησαν ἔναντι τοῦ θρόνου, τοῦ Ἱερατείου παρατεταγμένου.

Κατόπιν, ὁ Θεοφιλ.Ἐπίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης, Γραμματεὺς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἀνέγνωσε ἀπὸ τοῦ Ἄμβωνος τὴν Συνοδικὴ Ἐγκύκλιο τῆς Ἐνθρονίσεως (ΕΔΩ). Σημειωτέον, ὅτι ἐτηρήθη ἡ Τάξις Ἀκολουθίας Ἐνθρονίσεως, ἡ ὁποία εἶχε καταρτισθῆ ὑπὸ τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς Λειτουργικῆς Εὐταξίας καὶ Τυπικοῦ.
Ἐν συνεχείᾳ, εὐλογήσαντος τοῦ νέου Μητροπολίτου, ἐψάλησαν Τροπάρια (Πεντηκοστῆς, Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, Ἀποστόλου Παύλου, Ἁγίου Δημητρίου, Ἁγίου Ἀμβροσίου) καὶ τὸ Κοντάκιον «Τῇ Ὑπερμάχῳ». Ἀκολούθησαν Στίχου ἀργῆς Δοξολογίας εἰς ἦχον βαρὺν ἐναρμόνιον.
Ἀκολούθησε δέησις καὶ ὑπὸ τοῦ νέου Μητροπολίτου ἀνεπέμφθη ἡ Εὐχὴ τῆς Ἐνθρονίσεως, μὲ καταληκτήριο τὸ «Κύριε, Κύριε, ἐπίβλεψον ἐξ οὐρανοῦ» καὶ ἔγινε ἡ Ἀπόλυσις.
Ἐν συνεχείᾳ, ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος ἀνέγνωσε λογύδριο γιὰ τὴν περίστασι μὲ ἔκφρασι εὐχῶν. Σεβ. Τοποτηρητὴς Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Γρηγόριος προσεφώνησε τὸν ἐνθρονιζόμενον (ΕΔΩ).
 Αἰδ. Πρωτοπρ. π. Ἀβραὰμ Τσιμηρήκας ἀπηύθυνε χαιρετιστήριον ἐκ μέρους τοῦ ἱεροῦ Κλήρου, ἐκ μέρους δὲ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Ναοῦ χαιρετιστήριο ἀπηύθυνε ὁ Πρόεδρος Αὐτῆς κ. Γεώργιος Ἀλεξανδρίδης. Τέλος συντομον προσφώνησιν ἀπηύθυνε καὶ ὁ Πανοσ. Ἀρχιμ. π. Εὐθύμιος Μπαρδάκας, τονίσας τὴν προσφορὰν τοῦ ἐνθρονισθέντος ὡς ἐκπαιδευτικοῦ καὶ τὴν ἀγάπην καὶ τὸν σεβασμόν,τὸν ὁποῖον τρέφουν διὰ τὸ πρόσωπον αὐτοῦ οἱ διατελέσαντες μαθητές του στὴν μέση ἐκπαίδευσι.Ἐν τέλει δὲ ὁ νέος Μητροπολίτης ἀνέγνωσε τὸν Ἐπιβατήριον Λόγον αὐτοῦ. (ΕΔΩ)

Μετὰ
 τὴν φήμη του, ἡ ὁποία ἐψάλη, καὶ τὸν Πολυχρονισμόν του, καὶ ἁπάντων ἀναφωνούντων τὸ «Ἄξιος!», ὁ νέος Μητροπολίτης Φιλίππων καὶ Μαρωνείας  κ. Ἀμβρόσιος δεχόταν τὶς θερμὲς εὐχὲς τῶν πολυπληθῶν πιστῶν ἀπὸ τὴν Καβάλα, τὴν Δράμα, τὴν Κομοτηνὴ καὶ εὐρύτερα τὴν Ἀνατολικὴ Μακεδονία καὶ Θράκη, στοὺς ὁποίους καὶ ἔδιδε ὡς εὐλογία - ἐνθύμιο εἰκονίδιο τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου.

Σημειωτέον, ὅτι παρέστησαν ἀρκετοὶ ἐπίσημοι ἐκ τῆς τοπικῆς διοικήσεως, ὡς καὶ ἐκπρόσωποι στρατιωτικῶν σωμάτων. Παρέστησαν ἡ Δήμαρχος Καβάλας Κα Δήμητρα Τσανάκα, ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Ἀντιπεριφερειάρχη Καβάλας κ. Σωτ. Παπαδόπουλος, ὁ Δήμαρχος Δράμας κ. Χριστόδουλος Μαμσάκος, ὁ Ἀντιπεριφερειάρχης Δράμας κ. Ἀργύριος Πατακάκης, ὁ Πρόεδρος τοῦ Δημ. Συμβουλίου Καβάλας κ. Γεώργ. Γραμμένος, ἡ Δημ. Σύμβουλος κ. Μαρία Φραντζεσκάκη, ὁ Ἀντιδήμαρχος Φιλίππων κ. Ἀναστ. Τσουρουκίδης, ὁ τ. Βουλευτὴς κ. Ἰω. Πασχαλίδης κ.ἄ.
Μετὰ τὴν Τελετή, παρετέθη τράπεζα στὴν Αἴθουσα τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, ὅπου παρεκάθησαν οἱ Ἀρχιερεῖς καὶ ὁ Κλῆρος, καὶ ἅπαντες ἀπηύθυναν στὸν ἐνθρονισθέντα Σεβ. Μητροπολίτη Φιλίππων καὶ Μαρωνείας  κ. Ἀμβρόσιο τὶς πλέον θερμὲς προσρήσεις γιὰ καρποφόρο ποιμαντορία, πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ τῆς ἁγίας Αὐτοῦ Ἐκκλησίας καὶ ὠφέλειαν τοῦ Ποιμνίου.
Τὴν ὅλη Τελετὴ τῆς Ἐνθρονίσεως ἐκάλυψε τηλεοπτικῶς ὁ τοπικὸς σταθμὸς Δράμας Star TV, δημοσιογράφος του ὁποίου πῆρε ἐπίσης σύντομες συνεντεύξεις καὶ δηλώσεις γιὰ τὸ γεγενὸς ἀπὸ τὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο κ. Καλλίνικο, τὸν Γραμματέα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου Θεοφ.  Ἐπίσκοπο Γαρδικίου κ. Κλήμεντα, ὡς καὶ ἀπὸ τὰ παρόντα ἐπίσημα πρόσωπα.

EnthrPh1

EnthrPh2



EnthrPh3

EnthrPh8








EnthrPh12

EnthrPh14

32NOSRGOINSR

Περισσότερες φωτογραφίες ΕΔΩ.













Δευτέρα 1 Αυγούστου 2016

Η ΔΙΑ ΧΕΙΡΑΨΙΑΣ ΥΠΟΤΑΓΗ



ΣΕΛΙΔΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Νικολάου Μάννη
εκπαιδευτικού 
 

(Αφιερώνεται σε όσους έπαψαν να κοινωνούν με αυτούς που έδωσαν την χειραψία)
 
Βρισκόμαστε στα 1223. Η Κύπρος, η οποία βρισκόταν υπό την εξουσία των Λατίνων, στενάζει κάτω από την παπική τιάρα. Ο Αποστολικός Λεγάτος του Πάπα Πελάγιος, ένας στυγνός εγκληματίας που διακρίθηκε για την "χριστιανική" δράση του στην Κωνσταντινούπολη[1], σε συνεργασία με τις τοπικές πολιτικές και εκκλησιαστικές αρχές των Λατίνων, προσπαθεί να εκλατινίσει με κάθε τρόπο τους "σχισματικούς ορθοδόξους" του νησιού.
Οι Φράγγοι ζητούσαν από τους Έλληνες κάθε υποψήφιος προς επισκοπή, ηγουμενία ή άλλο ιερατικό αξίωμα, να λάμβανε πρώτα την άδεια του Λατίνου επισκόπου. Το πρώτο όμως και κύριο που απαιτούσαν από τους ορθοδόξους ήταν "νὰ ὑποσχεθῶσι διὰ χειραψίας ὑποταγὴν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ῥώμης"[2].
Τί ακριβώς ήταν αυτή η χειραψία; Ήταν τρόπος εισδοχής στην Παπική Εκκλησία που απαιτούσαν οι Λατίνοι σε όλη την ελληνική επικράτεια! Γράφει ο ιστορικός της Φθιώτιδος Ιωάννης Βορτσέλας πως ο Πάπας προέτρεπε τον Λατίνο πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως "ὅπως μὴ ζητῇ παρὰ τοῦ ἀνατολικοῦ κλήρου ἐξομοίωσιν τῶν πατρίων δογμάτων, μηδὲ παραδοχὴν τῶν διατυπώσεων τῆς λατινικῆς ἐκκλησίας, ἀλλ' ἓν καὶ μόνον «ὁμο­λογῆσαι τὸν πάπαν πρῶτον ἀρχιερέαν καὶ τούτου μνημο­νεύειν ἐν τῇ λειτουργίᾳ». Αὕτη ἡ ὁμολογία καὶ ὑπόσχεσις ὑπακοῆς ἔπρεπε νὰ δίδωται διὰ χειραψίας, τοῦ ὀρθοδόξου ἱερωμένου ἐμβάλοντος τὰς χεῖρας ἐν χερσὶ τοῦ λατίνου ἀρχιεπισκόπου. Ἡ πρᾶξις αὕτη παρὰ μὲν τῶν λατίνων ἐκαλεῖτο «χειραγωγίαν πρὸς ὑποταγὴν τῇ ῥωμαϊκῇ ἐκκλη­σίᾳ», παρὰ δὲ τῶν Ἀνατολικῶν μετά τινος πικρίας, «χειροδοσία εἰς σημεῖον εὐπειθείας καὶ δουλώσεως, ἐχέγ­γυον ἀσφαλὲς δουλωτικῆς ὑποκλίσεως»"[3].
Ο τότε ορθόδοξος και κανονικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γερμανός ο Β΄ (ο οποίος βρισκόταν στη Νίκαια της Μικράς Ασίας, προσωρινή πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας) έστειλε επιστολή προς τους Κυπρίους στην οποία τους έλεγε πως η χειραψία αυτή "οὐδέν τι ἕτερόν ἐστιν, ἀλλ' ἡ πατροπαράδοτου πίστεως προδοσία, καὶ χειραγωγία πρὸς ὑποταγὴν τῆς σφῶν ἐκκλησίας, καὶ εἰς πανθ' ὅσα τὰ τῆς γηραλαίας εἴθισται Ῥώμης παραληροφρονήματα"[4] και "σημεῖον ἥττης καὶ παντελούς δουλωσύνης"[5]. Και συνέχιζε: "Παρακαλοῦμεν οὖν ἐντεθῆναι ρητῶς ταῖς συνοδικαῖς διαγνώσεσι, καὶ τὸ μὴ δὲ χεῖρας δοῦναι τοῖς Ἰταλοῖς τοὺς Κυπρίους"[6].
Οι δε διωγμοί των Κυπρίων Ορθοδόξων, που προήλθαν ως άρνηση της δια χειραψίας υποταγής αποτελεί ένα άλλο κεφάλαιο δόξης, που πρέπει να παρουσιαστεί σε ιδιαίτερο άρθρο. 
Σε ολόκληρη πάντως την ελληνική επικράτεια διώκονταν οι Ορθόδοξοι κληρικοί, ενώ "ἐπετρέπετο εἰς τοὺς ἰθαγενεῖς ἐπισκόπους καὶ ἡγουμένους ἡ κατοχὴ τῶν ἐπισκοπῶν καὶ μονῶν ἐπὶ τῷ ὅρῳ αὐτοὶ μὲν νὰ δώσωσι διὰ χειραψίας ὑπόσχεσιν ὑποταγῆς"[7].
Ακόμη και στο Άγιον Όρος εισχώρησαν οι Λατίνοι και έκαναν προσπάθειες να δεχθούν οι μοναχοί να δώσουν την δια χειραψίας υπόσχεση υποταγής στην παπική εκκλησία.
Οι προσπάθειές τους είχαν επιτυχία μόνο στην Μονή Ιβήρων, η οποία είχε μοναχούς Γεωργιανούς (Ίβηρες) και Έλληνες. Οι παπικοί κατόρθωσαν να πείσουν  τους Γεωργιανούς να δώσουν την χειραψία στον Λατίνο επίσκοπο Θεσσαλονίκης. Οι Έλληνες απευθύνθηκαν στον σοφότατο Αρχιεπίσκοπο Αχρίδος Δημήτριο Χωματιανό (αναφέρεται και ως Χωματηνός), διάσημο Κανονολόγο, στον οποίο απέστειλαν τον μοναχό Γρηγόριο Οικοδόμοπουλο "καὶ ἠρώτησαν ἂν δύνανται νὰ κοινωνῶσι τοῦ λοιποῦ πρὸς τοὺς ἀποσκιρτήσαντας Ἴβηρας τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησίας"[8]. 
Ο Χωματιανός προέτρεψε τους Έλληνες "νὰ παύσωσι πᾶσαν μετ' ἐκείνων κοινωνίαν"[9]. Συγκεκριμένα τους έγραψε: "Καὶ τοίνυν ἀποφαινόμεθα, ὡς οὐκ ἐξόν ἐστι ἐν οὐδενὶ κοινωνεῖν τοὺς Γραικοὺς τοῖς Ἴβηρσι μοναχοῖς, καὶ ὅσοι τούτοις ομόφρονες, ὡς ἀναμαξαμένοις τῶν Ἰταλῶν ἐθῶν τε καὶ θρησκευμάτων, ὅσα τῆς καθ' ἡμᾶς ἁγίας γεγόνασι ἔκβλητα· οὔτε γὰρ ἐν προσευχαῖς οὐδέποτε οὐδαμῶς τούτοις συστήσονται, οὔτε αλλήλοις, ἣ τῶν θείων ἁγιασμάτων, ἣ προβολῆς ἡγουμενικῆς, καὶ ἐτεροίων τοιωνδέτινων μεταδώσουσιν"[10] εκτός αν κάποια στιγμή "μετανοήσαντες οἱ οὕτω παρανομήσαντες καὶ νηστείαις καὶ δάκρυσι, καὶ ταῖς εἰς τὸ θεῖον δεήσεσι τῶν ἐκεῖθε κηλίδων καλῶς καθηράμενοι, καὶ οἷς ἐμολύνθησαν ἀπὸ καρδίας ἀποταξάμενοι, πρὸς τὰ ἔθη τε καὶ διδάγματα τῆς καθ' ἡμᾶς ἁγίας ἐκκλησίας πάλιν δρομήσουσιν"[11].
Στην ίδια στάση απέναντι στους κοινωνούντες με τους αιρετικούς προέτρεψε και ο προρρηθείς Πατριάρχης Γερμανός ο Β΄: "ὅσοι τῆς καθολικῆς (ὀρθοδόξου) ἐκκλησίας ἐστὲ τέκνα γνήσια, φεύγειν ὅλῳ ποδὶ ἀπὸ τῶν ὑποπεσόντων ἱερέων τῇ λατινικῇ ὑποταγῇ, καὶ μηδὲ εἰς ἐκκλησίαν τούτοις συνάγεσθε, μηδὲ εὐλογίαν ἐκ τῶν χειρῶν αὐτῶν δἐχεσθε τὴν τυχοῦσαν· κρεῖσσον γάρ ἐστιν ἐν τοῖς οἴκοις ὑμῶν τῷ Θεῷ προσεύχεσθαι καταμόνας, ἢ ἐπ' ἐκκλησίας συνάγεσθαι μετὰ τῶν λατινοφρόνων ὑποταγάτων"[12].
Αυτήν την στάση τηρούν σήμερα οι πραγματικά Ορθόδοξοι και μυκτηρίζουν τα νόθα διδάγματα περί της δήθεν ορθής στάσεως έναντι των κοινωνούντων με τους αιρετικούς [13].
 
 
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1] Ο Γεώργιος Ακροπολίτης (ιστορικός της εποχής εκείνης) γράφει για τον Πελάγιο πως ερχόμενος στην Κωνσταντινούπολη "ἠνάγκαζε καὶ γὰρ τοὺς πάντας τῇ τῆς πρεσβυτέρας Ῥώμης ὑποκύψαι ὑποταγῇ. Ἐντεῦθεν καθείργνυντο μοναχοί, ἱερεῖς ἐδεσμοῦντο καὶ ναὸς ἅπας ἐκέκλειστο. Καὶ ἦν ἐν αὐτῷ δυοῖν θάτερον, ἢ ὁμολογῆσαι τὸν πάππαν πρῶτον ἀρχιερέα καὶ τούτου τὴν μνήμην ἐν ἱεροτελεστίαις ποιεῖν, ἢ θάνατον εἶναι τῷ μὴ διαπραξαμένῳ τοῦτο τὸ ἐπιτίμιον" (P.G. 140, 1029). 
[2] Αντωνίου Μηλιαράκη, Ιστορία του Βασιλείου της Νικαίας, Αθήνα, 1898, σελ. 286.
[3] Ιωάννου Βορτσέλα, Φθιώτις, Αθήνα, 1907, σελ 282.
[4] Γερμανού Β΄ Κωνσταντινουπόλεως, Επιστολή Α΄ προς τους Κυπρίους στοΚωνσταντίνου Σάθα, Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη, τόμος Β΄, Βενετία,  1873, σελ. 11.
[5] Αυτόθι.
[6] Αυτ.
[7] Τάσσου Δημητρίου Νερούτσου, Χριστιανικαί Αθήναι, Βιβλίον Β΄, Η Εκκλησία Αθηνών επί Φραγκοκρατίας στο Δελτίον της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρίας της Ελλάδοςτόμος Δ΄, Αθήνα, 1892, σελ. 77
[8] Μηλιαράκη, ό.π., σελ. 195.
[9] Αυτόθι.
[10] J.B. Pitra, Analecta sacra et classica spicilegio Solesmensi parata: Juris ecclesiastici graecorum selecta paralipomena, vol. 6, Paris, 1891, p. 248-249.
[11] Αυτόθι, p. 250.
[12] Γερμανού Β΄ Κωνσταντινουπόλεως, Επιστολή Β΄ προς τους Κυπρίους στο Σαθά, ό.π., σελ. 18.
[13] Τελευταίο λυπηρό παράδειγμα τέτοιων νόθων διδαγμάτων εδώ:http://thriskeftika.blogspot.gr/2016/07/blog-post_78.html