ΚΥΡΙΑΚΗ Θ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ὁμιλία π.Νικολάου Δημαρά)

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

ΦΟΒΟΣ ΘΕΟΥ (Ὃσιος Θεοφάνης ὁ Ἒγκλειστος)

ΦΟΒΟΣ ΘΕΟΥ (Ὃσιος Θεοφάνης ὁ Ἒγκλειστος)

Ο φόβος του Θεού είναι η ρίζα κάθε καλού έργου. Ούτε ένα λεπτό να μην απομακρύνεται από την καρδιά σας. Σαν το κερί ν’ ανάβει και να φωτίζει όλους τους λογισμούς, όλες τις εσωτερικές κινήσεις της καρδιάς σας.

 

Αυτός θα σας διδάξει να βαδίζετε σωστά, να εργάζεσθε το κάθε τι σαν έργο Θεού. Αυτός θα σας διδάξει να στέκεστε, όπως εκείνοι που βρίσκονται μπροστά στο βασιλέα. Αυτός θα σας διδάξει να προχωρείτε, όπως προχωρούν εκείνοι που κρατούν ένα ποτήρι γεμάτο νερό, από το οποίο δεν πρέπει να στάξει ούτε μια σταγόνα.

Όταν η εσωτερική ζωή πάρει αυτά τα χαρακτηριστικά, τότε θα συνειδητοποιείται κάθε απρεπής κίνηση του νου και της καρδιάς. Αμέσως τότε θ’ ανακρίνεται ενώπιον του Θεού και θ’ απομακρύνεται με τη μετάνοια και τον αποφασιστικό αγώνα για την κάθαρση.

“Ποθείτε τη σωτηρία σας, αλλά ξεσπάσματα του πάθους της κατακρίσεωςταράσσουν την εσωτερική σας ειρήνη. Το πρώτο είναι παρήγορο, το δεύτερο όμως φοβερό! Ο Κύριος πολύ αντιπαθεί την κατάκριση. Η κατάκριση γεννιέται από την αυταρέσκεια. Γι’ αυτό σε κάθε πτώση σας να εξετάζετε τις αιτίες που σας οδήγησαν σ’ αυτή. Έτσι θ’ αποφεύγετε να παίρνετε το ίδιο μονοπάτι. Όταν μάλιστα συγκρατηθείτε μερικές φορές και δεν κατακρίνετε, ο αγώνας σας μετά θα γίνει ευκολότερος. Συνήθως κατακρίνετε όταν παύετε να ελέγχετε τον εαυτό σας.

Μου γράφετε ότι δεν έχετε διαθέσιμο χρόνο. Δόξα τω Θεώ, αν συμβαίνει αυτό. Είναι σωτήριο να μη μένουμε ποτέ αργοί. Αλλά πραγματικά δεν έχετε διαθέσιμο χρόνο; Αξιοποιείτε σωστά τις ώρες σας; Για τα γεύματα, τις δεξιώσεις, τους στολισμούς του σώματος, τις αργολογίες και τις φλυαρίες δεν έχετε χρόνο; Σκεφτείτε καλύτερα μια άλλη δικαιολογία για την αμέλεια σας στη μελέτη των πνευματικών βιβλίων, και μην ισχυρίζεστε ότι δεν έχετε χρόνο. Εάν εκμεταλλεύεσθε σωστά τις ώρες σας, θα βρίσκετε χρόνο να θερμαίνετε το θείο ζήλο για την πνευματική καλλιέργεια. Δεν υπάρχει λόγος να διαβάζουμε πολλά, αρκεί να ζούμε αυτά που διαβάζουμε.

Μου υπενθυμίζετε πολλές φορές την απουσία του φόβου του Θεού! Αυτό αποτελεί τη ρίζα κάθε κακού. Ενδιαφερθείτε ν’ αποκτήσετε σύντομα αυτή τη βασική αρετή. Τότε η εσωτερική σας κατάσταση θα είναι καλή. Με το φόβο του Θεού σταθεροποιείται η απόφαση να μην επιτρέψουμε καμιά πτώση στον εαυτό μας. Ο φόβος του Θεού είναι ένα μαχαίρι που μας βοηθά να κόβουμε τις αδυναμίες μας και να προσφέρουμε τον εαυτό μας καθαρή και ευπρόσδεκτη θυσία ενώπιον Του”.

“Σας αξίωσαν να υπηρετείτε στο Ιερό! Σπουδαία και υψηλή διακονία! Χρειάζεται όμως ευλάβεια και σύνεση. Γνωρίζετε ασφαλώς ότι όλα μπορεί κανείς να τα χρησιμοποιήσει για την καταστροφή του. Ο Ιούδας και αυτό το αποστολικό αξίωμα το χρησιμοποίησε για την καταστροφή. Να το θυμάστε αυτό. Το διακόνημα που σας ανέθεσαν είναι πολύ ιερό, είναι όμως και επίφοβο.

Ζητήστε σοφία από τον εύσπλαχνο Θεό. Να φοβάστε την εξοικείωση με τα άγια αντικείμενα και να μην τα χρησιμοποιείτε σαν τα συνηθισμένα πράγματα του κελιού σας. Να προσεύχεσθε στο Θεό να μην επιτρέψει ν’ απομακρυνθεί ο φόβος του από την ψυχή σας σ’ όλη τη διάρκεια της υπηρεσίας σας.

Να συναισθάνεστε ό,τι κάνετε μέσα στο ναό. Να συγκεντρώνετε την προσοχή σας και να θερμαίνετε με θείο ζήλο την καρδιά σας. Κάθε φορά που αρχίζετε τη διακονία να σκέπτεστε ό,τι και την πρώτη φορά. Να υπηρετείτε με το ίδιο δέος και την ίδια ευλάβεια.

Πολλές αφορμές θα σας δοθούν για τη διάσπαση των λογισμών, αλλά αυτό δεν θα σας δικαιολογήσει καμιά απροσεξία. Αγωνιστείτε και θα κατορθώσετε να διατηρείτε απερίσπαστο το νου.

Οποιοδήποτε έργο κι αν κάνετε, να σκέπτεστε ότι το κάνετε ενώπιον του ιδίου του Κυρίου, ο οποίος πραγματικά δέχεται την υπηρεσία σας. Να προσεύχεσθε και ο Θεός θα ευλογήσει τη διακονία σας”.

(Από το βιβλίο «Απάνθισμα Επιστολών» Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, Εκδόσιες Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής)

Πηγή: alopsis.gr

ΛΙΣΤΑ ΑΛΛΑΓΩΝ Ή ΛΗΣΤΕΙΑ ΑΓΙΩΝ! ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

Έλαβα από εκλεκτό αναγνώστη και συνεργάτη το παρακάτω μήνυμα:

"Το 2013 η νεοημερολογιτική γυναικεία Ιερά Μονή Αγίου Νεκταρίου Φωκίδος, Τρίκορφο Ευπάλιο, προέβη στην πέμπτη (5η) έκδοση του βίου του Αγίου, με βιβλίο μεγαλυτέρου σχήματος και 415 σελίδων, με τον τίτλο «ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ, Επίσκοπος Σαγγάης και Σαν Φρανσίσκο ο θαυματουργός».

Προκειμένης της εκδόσεως αυτής η ανωτέρω Ιερά Μονή ζήτησε τη σχετικά άδεια από την κατέχουσα το πρωτότυπο και τα πνευματικά δικαιώματα του έργου, Αδελφότητα του Αγίου Γερμανού της Αλάσκας η οποία, με επιστολή της στις 26 Ιουνίου 2004 προς την Γερόντισσα Μόνικα έδωσε την άδεια, με μία όμως παράκληση· στην καινούρια ελληνική έκδοση θα έπρεπε κάποια σημεία του έργου να αλλαχθούν και κάποια άλλα να παραλειφθούν εντελώς. Απέστειλε μάλιστα μιά σχετική «λίστα» με τις αλλαγές και τις παραλείψεις που ζητούσε να γίνουν.

Η έρευνά μας απέδειξε ότι η απαγόρευση δημοσιεύσεως αυτών των σημείων  αφορά στην μη αναγραφή πληροφοριών σχετικών με την στάση του Αγίου Ιωάννη ως προς την καινοτομία του νέου ημερολογίου και την υποστήριξη του στο παλαιό ημερολόγιο. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη νέα έκδοση δεν υπάρχουν οι διπλές ημεροχρονολογίες των γεγονότων, όπως συνηθίζουν οι παλαιοημερολογίτες να αναγράφουν, ενώ σε διάφορα σημεία έχει εξαφανιστεί μία λέξη ή μία πρόταση, ακόμη δε και ολόκληρο κεφάλαιο, όπως αυτό αναφέρεται στο με αριθμό 36 μεγάλο θαύμα του Αγίου Ιωάννη.

Προφανώς η αποσταλείσα «λίστα» από την Αδελφότητα του Αγίου Γερμανού της Αλάσκας, προς την Ιερά Μονή Αγίου Νεκταρίου Φωκίδος περιέχει αυτές τις διαγραφές".

Για να διαπιστώσω την φοβερή αυτήν καταγγελία προμηθεύτηκα τόσο την έκδοση αυτή της Μονής του Αγίου Νεκταρίου, όσο και την πρώτη αγγλική έκδοση του βιβλίου, η οποία έγινε το 1987 από την Αδελφότητα του Αγίου Γερμανού Αλάσκας. Τον βίο του Αγίου Ιωάννου Μαξίμοβιτς συνέγραψαν ο π. Σεραφείμ Ρόουζ με τον Ηγούμενο της Αδελφότητας π. Γερμανό Ποντμοσένσκυ.

Το εξώφυλλο της αγγλικής και της ελληνικής εκδόσεως 

 

Μετά και από δική μου έρευνα κατέληξα πως όντως η διαφορά μεταξύ των δύο βιβλίων εστιάζεται στο ζήτημα στο Ημερολογίου!

Η Μονή βεβαίως του Αγίου Νεκταρίου δεν φέρει το μεγάλο μέρος της ευθύνης αυτής της αδικίας, μιας και οι έχοντες τα πνευματικά δικαιώματα σημερινοί υπεύθυνοι της Μονής του Αγίου Γερμανού δεν θα επέτρεπαν την έκδοση άνευ αυτών των αλλαγών, όπως φαίνεται και από την άδεια που χορήγησαν.

 

Ας δούμε ένα χαρακτηριστικό δείγμα μιας τέτοιας αλλαγής.

Στην σελίδα 56 του πρωτοτύπου διαβάζουμε "He spoke against the desecration of the eves of Sundays and feast days by the organization of balls and other entertainment’s on them. He staunchly defended the Church (Julian) Calendar against new calendar innovators. He forbade his clergy to participate in “Pan Orthodox” services because of the dubious canonicity of some participants; and the activities of Orthodox “ecumenists” caused him to shake his head in disbelief".

Στην σελίδα 69 όμως της εν λόγω ελληνικής εκδόσεως διαβάζουμε: "Μιλούσε εναντίον της βεβήλωσης της παραμονής των εορτών και Κυριακών με την οργάνωση χορών και άλλων ειδών διασκέδασης. Απαγόρευσε στυς κληρικούς του να συμμετάσχουν σε πανορθόδοξες λειτουργίες, όταν είχε αμφιβολία για την κανονικότητα κάποιων απ΄οτους συμμετέχοντες. Οι δραστηριότητες των ορθοδόξων οικουμενιστών, τον έκαναν να κουνά το κεφάλι του με δυσπιστία". Παραλήφθηκε δηλαδή από τη μετάφραση ολόκληρη η φράση "Υπερασπιζόταν σθεναρά το εκκλησιαστικό (Ιουλιανό) ημερολόγιο απέναντι στους καινοτόμους του νέου ημερολογίου".

 

Ας δούμε τώρα την περίπτωση του μεγάλου - αποδεικτικού της ορθότητας του παλαιού ημερολογίου - θαύματος που εξαφανίστηκε από την εν λόγω έκδοση.

Βλέπουμε στην ελληνική έκδοση:

 

 

Αλλά στο αγγλικό πρωτότυπο:

 

 

Είναι τρομερό σε τι μεθόδους καταλήγουν οι άνθρωποι που δεν θέλουν την αλήθεια. Πάντοτε όμως η αλήθεια λάμπει!

 

Κλείνοντας παραθέτουμε το θαύμα σε μετάφραση:

 

"1. Αδάμ Ράσελ

Το πρώτο περιστατικό αφορά τον Αδάμ Ράσελ, τον γιο μου, ιρλανδικής, γαλλικής, αγγλικής και ρωσικής καταγωγής, και συνέβη στις 7 Ιανουαρίου 1970 - τα Χριστούγεννα των Ορθοδόξων. Ήμουν πρόσφατα βαπτισμένη Ορθόδοξη Χριστιανή, έγκυος στο πρώτο μου παιδί. Ήμουν είκοσι τριών ετών. Όπως πολλοί νεοφώτιστοι που δεν γνώρισαν τον Μητροπολίτη Ιωάννη, μετά την ανάγνωση του βίου του - τις θεραπείες που έκανε όσο ήταν ζωντανός, τα ορφανά που έσωσε, τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους που βοήθησε, τις ορθόδοξες κοινότητες που δημιούργησε εντελώς μόνος του μεταξύ των Γάλλων, Ολλανδών, Κινέζων, Ιρλανδών, Φιλιππινέζων, Ιαπώνων κ. α. - ανέπτυξα μια απέραντη αγάπη και αφοσίωση προς αυτόν.Έτσι, όταν προσευχόμουν στο Θεό, τη Μητέρα Του και τους Αγίους για καθοδήγηση, πάντα περιλάμβανα τον Άγιο Ιωάννη στις προσευχές μου.Μένοντας απέναντι από το πρεσβυτέριο του Αγίου Νικολάου στο Σιάτλ, στο οποίο ο Άγιος Ιωάννης είχε κοιμηθεί, ένιωθα τιμή που γνώριζα έναν «σύγχρονο άγιο» και προνόμιο που συμμετείχα στην Παννυχίδα για αυτόν κάθε Πέμπτη στο μικρό δωμάτιο όπου πέθανε. Με ευλάβεια ασπαζόμουν την καρέκλα στην οποία κοιμήθηκε, το καλλυμαύχιό του, τα επισκοπικά του άμφια και το κομποσκοίνι  του. Ένα από τα πνευματικά του παιδιά, ο Γεώργιος Καλβόφ, ήταν συνήθως εκεί, ψάλλοντας με τον ηλικιωμένο ιερέα π. Ανδρέα.

Ως προσήλυτη, πίστευα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά δεν καταλάβαινα τη σημασία του Παλαιού Ημερολογίου. Έτσι, ενώ ήμουν έγκυος, γνωρίζοντας ότι το παιδί μου θα γεννιόταν γύρω στα Χριστούγεννα, προσευχήθηκα στη Μητέρα του Θεού και στον Άγιο Ιωάννη το παιδί μου να γεννηθεί στα «Αληθινά Χριστούγεννα». Η 25η Δεκεμβρίου [νέο ημερολόγιο] ήρθε και έφυγε, και η 7η Ιανουαρίου [Χριστούγεννα με το παλαιό] πλησίαζε. Ήμουν συγκινημένη, αλλά ποτέ δεν φανταζόμουν αυτά που με περίμεναν!

Δεν μπορούσα πλέον να ανεβαίνω τις σκάλες του Πρεσβυτερίου, επειδή ήμουν στον τελευταίο μήνα της εγκυμοσύνης μου, γι' αυτό προσευχόμουν ακόμα πιο θερμά στον Μητροπολίτη. Λίγες μέρες πριν την 7η Ιανουαρίου ξύπνησα από ένα περίεργο φαινόμενο (ο σύζυγός μου Μελχισεδέκ κοιμόταν δίπλα μου). Το δωμάτιό μου ήταν γεμάτο από ένα όμορφο, ασυνήθιστο, λευκό φως. Ένιωθα ότι ήμουν ξύπνια και όμως ένιωθα τόσο παράξενα, λες και ήμουν στον Παράδεισο. Μια μοναχή στα λευκά ήταν γονατιστή στο κρεβάτι μου, δίπλα στο κρεβατάκι του μωρού - δεν μπορούσα να δω το πρόσωπό της γιατί ήταν σκυμμένη.Και τότε τον είδα - τον Μητροπολίτη - με αστραφτερά λευκά άμφια, να στέκεται στην πόρτα μου. Ήξερα ότι ήταν αυτός, διότι τον σκεφτόμουν. Ήταν κοντός· το πρόσωπό του ήταν λαμπερό, αν και το έκρυβε το χώρισμα του διαδρόμου, και με το δεξί του χέρι με ευλόγησε. Αυτό το όραμα κράτησε μόνο μια στιγμή. Πιστεύω ότι η καλόγρια στα λευκά ήταν η Αγία Ελισάβετ Θεοδώροβνα γιατί την είχα και αυτήν στην σκέψη μου επίσης.

Στις 3 π. μ. της 7ης Ιανουαρίου 1970, άρχισαν οι πόνοι του τοκετού, και προς μεγάλη μου χαρά στις 4 μ. μ. γεννήθηκε ο γιος μας Αδάμ. Δόξασa τον Θεό, την Θεοτόκο και φυσικά τους Αγίους Ιωάννη και Ελισάβετ!

Θα προσπαθήσω να παραμείνω πιστή στο Παλαιό Ημερολόγιο, και για μένα δεν υπάρχει πλέον αμφιβολία!".

 

Πηγή: https://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2016/08/blog-post_14.html

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ 2016 (Ὁμιλία π.Νικολάου Δημαρά)

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ 2016 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΙΣ: Νικολάου Μάννη: ''Ελληνική ασπίς κατά του Γρηγοριανού Ημερολογίου'' (Το Ημερολογιακόν Ζήτημα στην Ορθόδοξη Ανατολή κατά τα έτη 1581-1901)

Αναγνώσαμε το εξαίρετο πόνημα του εκπαιδευτικού κ. Νικόλαου Μάννη, το οποίο αποτελείτο από 278 σελίδες και φέρει τον τίτλο''Ελληνική ασπίς κατά του Γρηγοριανού Ημερολογίου''.  Το παρόν πόνημα αποτελεί συνέχεια του ''Διπλού πέλεκυ  κατά του Γρηγοριανού Ημερολογίου''  και δίνει το δεύτερο χαστούκι σε όσους κατά καιρούς, αλλά έως και σήμερον, υπεράσπιζαν και υπερασπίζουν  την Καινοτομία της αλλαγής του Ημερολογίου.

Αξίζουν συγχαρητήρια στον εκδότη δια την πολλών ετών κοπιαστική εργασία έρευνας και ανεύρεσης των σπάνιων και πολύτιμων αυτών χειρογράφων, και τον ευχαριστούμε δια την έκδοση του πονήματος αυτού.

Η εργασία αυτή δίνει απαντήσεις σε όσους τόσα έτη ψευδώς μας έλεγαν ότι το ημερολόγιο δεν έχει καταδικασθεί:

«Ἐν ἔτει ζρα΄ ἠθροίσθη Σύνοδος ἐν Κων/πόλει παρόντος τοῦ Κων/πόλεως Ἱερεμίου, τοῦ Ἀλεξανδρείας Μελετίου, καὶ τοῦ ἱεροσολύμων Σωφρονίου, ἥτις ἀναθεμάτισε τὴν διόρθωσιν ταύτην, καὶ τοὺς κρατοῦντας αὐτὴν» 

(ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΔΟΣΙΘΕΟΥ σελ. 108, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ ΤΟΥ Γ΄ σελ. 141, ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ σελ. 192, ΜΕΛΕΤΙΟΥ ΧΡΥΣΟΧΟΙΔΗ σελ. 261-263).

Σε όσους ασχολήθηκαν και ασχολούνται δικαιολογούμενοι με τηντυφλολογίαν της αστρονομίας:

«.....ματαιολόγων ἀσχολούντων παραφρόνημά ἐστι, τὸ περὶ τὴν ἀσχολοματαιολόγον τυφλολογίαν τῆς ἀστρονομίας (δι ἢν αἱ πλείονες αἱρέσεις ἀνεφύησαν) νέον αὐτῶν ἐφευρεθὲν Καλαντάριον....» (ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΕΡΑΜΕΥΣ σελ. 117)

Σε όσους μετακίνησαν τα όρια που έθεσαν οι πατέρες μας:

«οὐ γὰρ ἡμῖν εἴθισται, οὔτε ἴδιον τοῖς ἀνατολικοῖς μετακινεῖν ὅρια αἰώνια, ἃ οἱ πατέρες πνευματοκινήτως θεμελιώσαντες ἐδραίως κατεστήριξαν»(ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΙΕΡΕΜΙΟΥ ΤΟΥ Γ΄ σελ. 125)

Σε όσους προσθέτουν ή αφαιρούν από τα ήδη παραδεδωμένα:

«....διὰ τοῦτο λοιπὸν καταφρονᾶτε τὸν λέγοντα κανόνα ὅτι ὅστις εὐγάλει ἡ ἐμβάλει ἀπὸ τὰ παραδεδωμένα ἀνάθεμα ἔστω....»  (ΑΓΓΕΛΟΥΔΗ ΕΞ ΑΙΝΟΥ σελ. 143)

Σε όσους ''αστροθεάμονες'' ενδιαφέρθηκαν για το πολίτευμα της αστρονομίας και όχι της Εκκλησίας:

«ἡ μία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἀποδεικνύεται ὅτι δεν ἔχει διόλου ἀνάγκην να ὁδηγηθῆ ἀπὸ τὸ Νέον Καλενδάριον διὰ να εὔρη τὴν ἰσημερίαν.... μὴ οὖσα προσηλωμένη στα γήινα ἀλλ' εἰς τὰ πνευματικά... Τὸ δὲ Νέον Καλενδάριον ἐμπορεῖ να ἦναι ἀναγκαῖον μόνον εἰς τὸ πολίτευμα τῆς Ἀστρονομίας τῶν οὐρανίων σωμάτων....τὸ Καλενδάριον καὶ ἡ Χρονολογία δεν εἶναι ἐπιστήμην ἀνήκουσα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν....» (ΙΩΑΝΝΟΥ ΕΥΛΑΜΠΙΟΥ σελ. 158)

Σε όσους εισήγαγαν αλλά και δέχονται έως και σήμερα αμετανοήτωςτον άσκοπο νεωτερισμό της αλλαγής του ημερολογίου το φέροντα ταραχές εις την Εκκλησία:

«ἡ Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία ἀπέρριψε τὸ Γρηγοριανὸν ἡμερολόγιον, χαρακτηρισθὲν ὡς νεωτερισμὸς ἄσκοπος καὶ δυνάμενος να ἐπιφέρῃ ταραχὰς ἐπιβλαβεῖς... Τὸ ἡμερολόγιον ἠμῶν ἔχει ἐλλείψεις τινάς, ἀλλ' αὗταί εἰσιν ἐπουσιώδεις καὶ διὰ τοῦτο οὐδεμία ἀνάγκῃ μεταβολῆς αὐτοῦ· πρέπει δὲ να διατηρήσωμεν αὐτό, καθόσον πρῶτον ὀφείλουμεν σεβασμὸν εἰς τὴν Οἰκουμενικὴν Σύνοδον τὴν κανονίσασαν αὐτό, καὶ δεύτερον ἡ μεταβολὴ δύναται να ἐπιφέρῃ συγχύσεις καὶ ταραχὰς ἐπιβλαβεῖς...» (ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ σελ. 192 και σελ. 201).

Σε όσους ψευδώς μας έλεγαν ότι το ζήτημα του ημερολογίου δεν έχει σχέση με την θρησκευτική πίστη μας:

«ἠμεῖς οἱ Ἀνατολιται ἔχομεν ὡς ἀρχὴν τὸ «σπεῦδε βραδέως», μὴ μεταίιροντες εὐκολως τὰ ὅρια ἃ ἔθεντο οἱ Πατέρες ἠμῶν, καὶ μάλιστα ἐπὶ ζητημάτων ἐχόντων οἰανδήποτε, ἔστω καὶ πόρρωθεν, ἔμμεσον σχέσιν με τὴν θρησκείαν. Ὅτι δὲ τὸ ἡμερολόγιον ἔχει ἔμμεσον σχέσιν με τὴν θρησκείαν καὶ ἀρκετὰ στενὴν μάλιστα ἐξάγεται οὐχὶ μόνον ἐκ τοῦ ὅτι ἐξ αὐτοῦ ἐξαρτᾶται ἡ μεγίστη τῶν χριστιανικῶν ἑορτῶν, τὸ Πάσχα, ὡς καὶ πᾶσαι αἱ ἐξ αὐτοῦ ῥυθμιζόμεναι..... Μολονότι τὸ ζήτημα εἶναι καθαρῶς ἐπιστημονικόν, ὁ ἁπλοῦς λαὸς ὅμως, ἡ μεγίστη δηλαδὴ πλειοψηφία τῶν ὀρθοδόξων, ἕνεκα τῆς ἐμμέσου σχέσεως τοῦ ἡμερολογίου πρὸς τὴν θρησκείαν καὶ δὴ πρὸς τὸ Πάσχα, θεωρεῖ τὸ ζήτημα καθαρὰ θρησκευτικόν. Ἡ ἀπότομος λοιπὸν ἀλλαγῇ τοῦ ἡμερολογίου θὰ ἰσοδυνάμει εἰς τὰ ὄμματα τοῦ λαοῦ πρὸς ἀπόπειραν τροποποιήσεως τῆς πίστεως τῶν Πατέρων του, πρὸς αὐτόχρημα ἐκφραγκισμόν...». (ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ ΔΕΛΗΚΑΝΗ σελ. 242-243).

Σε όσους τόσα έτη μας κατηγορούσαν ως αμαθείς:

«Πολλοὶ καὶ ἐκ τῶν ἡμετέρων κατακρίνουσιν ἠμᾶς ὡς ἀμαθεῖς καὶ ἀνεπιστήμονας καὶ ὅτι μετ' ἰσχυρογνωμοσύνης ἐμμένοντες προσκεκολλημένοι εἰς τὰ ἥδη ἀπαρχαιωμένα δεν θέλομεν συμμορφωθώμεν πρὸς τὰς ἀνακαλύψεις τῶν νεωτέρων μαθηματικῶν... Ἠμεῖς ἐν τοσούτω ἐπιμένομεν, καὶ ἐπιμενοῦμεν, φυλάττοντες καὶ τηροῦντες οὐχὶ τοὺς ὑπολογισμοὺς καὶ τὰς προτάσεις τοῦ μὲν η του δὲ, ἀλλὰ τὰς διατάξεις Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ τὴν διηνεκῆ ἐκκλησιαστικὴν παράδοσιν 1563 ἐτῶν»  (ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ ΒΟΥΛΙΣΜΑ σελ. 249-256).

και πολλά άλλα τα οποία σας προτείνουμε να αναγνώσετε ανεπιφύλακτα! 

Τα δυο αυτά πονήματα δεν πρέπει να έχουν θέση μόνον εις την βιβλιοθήκη μας, αλλά και σε επίσημες βιβλιοθήκες, διότι αποτελούν αντικείμενο έρευνας για πολλούς μελετητές και ερευνητές της ιστορίας αλλά και της πίστεώς μας!

Ευχόμαστε στον εκδότη να μας προσφέρει εις το μέλλον και πολλές άλλες εκδόσεις οι οποίες θα είναι προς δόξαν Θεού αλλά και πρός εμπλουτισμόν των γνώσεων και της πίστεώς μας!

Είθε ο Δεσπότης Χριστός να του χαρίζει κάθε ευλογία! Τον ευχαριστούμε!

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ - ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΕΣ: krufosxoleio@yahoo.gr

Πηγή: http://entoytwnika1.blogspot.gr/2016/07/blog-post_25.html

ΤΟ 15ΧΡΟΝΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΜΑΡΤΥΡΗΣΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΔΩΣΗ ΤΗΝ ΝΗΣΤΕΙΑ ΤΟΥ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΥ...

ΤΟ 15ΧΡΟΝΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΜΑΡΤΥΡΗΣΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΔΩΣΗ ΤΗΝ ΝΗΣΤΕΙΑ ΤΟΥ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΥ...

Ό Άγιος Νεομάρτυς Ιωάννης (+21η Όκτωβρίου) καταγόταν από τα μέρη της Μονεμβασίας. Ό Ιερέας πατέρας του καταγόταν από το χωριό Γεράκι, άλλ’ ως Εφημέριος τοποθετήθηκε στο γειτονικό χωριό Γούβες, από οπού καταγόταν ή πρεσβυτέρα του και εκεί γεννήθηκε το 1758 καί μεγάλωσε ό Ιωάννης.

Από μικρός ό Ιωάννης προσπαθούσε να μιμείται τον Ίερέα-πατέρα του στη ζωή του, τον βοηθούσε στίς Ακολουθίες της Εκκλησίας καί πάντα θυμόταν ότι αυτός ήταν «παπά γιος» καί έπρεπε να προσέχει τη συμπεριφορά του, ώστε να είναι παράδειγμα για τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του.

Άλλά το έτος 1770 οί ορδές του Αλβανού Χατζή Όσμάν, αφού κατέπνιξαν κάθε σημείο ελληνικής αντιστάσεως, έφθασαν καί στίς Γούβες. Οί Αρβανίτες μεταξύ άλλων φόνευσαν καί τον πατέρα του Ιωάννη (πού δεν διασώθηκε το όνομα του) καί στη συνέχεια αιχμαλώτισαν τον ίδιο καί τη μητέρα του καί τους μετέφεραν στη Λάρισα.

Εκεί τους πώλησαν δύο καί τρείς φορές τον καθένα ξεχωριστά καί υστέρα από δύο χρόνια τους ξαναπώλησαν καί τελικά αγοράσθηκαν καί οί δύο από έναν Τούρκο από τη Θεσσαλονίκη, πού διέμενε στη Λάρισα. Μάλιστα ό Τούρκος δεν είχε παιδιά καί βλέποντας τα χαρίσματα του Ιωάννη, ό οποίος ήταν πολύ έξυπνος για την ηλικία του, πρόθυμος, πειθαρχικός καί σβέλτος στη δουλειά, σκέφθηκε μαζί με τη γυναίκα του νά τον κάνουν ψυχοπαίδι τούς, δηλαδή νά τον υιοθετήσουν.

Έτσι από τη στιγμή εκείνη καθημερινά το αφεντικό του προσπαθούσε νά διαστρέψει τον Ιωάννη από την Πίστη των Χριστιανών καί νά τον κάνει Οθωμανό. Αρχικά προσπάθησε με κολακείες καί υποσχέσεις καί κατόπιν με φοβέρες καί βασανισμούς, ώστε να κάμψει την αντίσταση του Ιωάννη, ό όποιος όμως έμενε στερεός καί ακλόνητος στη Χριστιανική Πίστη του.

Παράλληλα καί η γυναίκα του αφεντικού του προσπαθούσε καθημερινά με μαγείες καί σατανικά γητεύματα να ξεμυαλίσει τον Ιωάννη, ώστε να κυριευθή από σαρκικές επιθυμίες καί έτσι να τουρκέψει. Αλλ’ ό Ιωάννης, έχοντας το Θεό μέσα του, έμεινε καθαρός άπ’ όλα. Η θεία Χάρη τον φύλαξε άπ’ όλα τα διαβολικά τεχνάσματα της γυναίκας του Αγαρηνού.

Αφού κουράσθηκε ό Τούρκος να παρακαλεί και να πιέζει τον Ιωάννη να αλλαξοπιστήσει θυμωμένος τον οδήγησε στην αυλή του Τζαμιού. Εκεί μαζεύθηκαν πολλοί Αγαρηνοί, πού προσπαθούσαν με χτυπήματα, φοβέρες καί σπαθισμούς νά τον κάνουν νά τουρκέψει. Η απάντησή του όμως ήταν ξεκάθαρη: «Εγώ Τούρκος δεν γίνομαι. Χριστιανός είμαι καί Χριστιανός θέλω νά πεθάνω»!

Έφθασε όμως καί ή Νηστεία της Παναγίας, το Δεκαπενταύγουστο. Μόλις ό Τούρκος κατάλαβε ότι ό Ιωάννης δεν ήθελε νά χαλάσει τη Νηστεία καί νά αρτυθή, αποφάσισε νά τον κλείσει σ’ ένα στάβλο. Εκεί τον κλειδαμπάρωσε για όλο το διάστημα των 15 ημερών καί πότε τον κρεμούσε καί τον κάπνιζε με άχυρα καί πότε τον χτυπούσε με το σπαθί του προσπαθώντας νά τον κάνει νά φάει καί νά χαλάσει τη Νηστεία. Αλλ’ ό Ιωάννης όχι μόνο δεν έφαγε αρτυμένα φαγητά, αλλά οϋύτε καν τα δοκίμασε. Προσευχόταν καί παρακαλούσε την Παναγία νά τον βοηθήσει νά μην αρτυθεί. Προτιμούσε καλύτερα νά θανατωθή παρά νά χαλάσει τη Νηστεία.

Βλέποντας ό αφέντης του ότι δεν πείθεται, τον άφηνε νηστικό 2 καί 3 ήμερες, χωρίς να του δίνει τίποτε να φάει. Από την άλλη μεριά, η μητέρα του Ιωάννη, ίσως πιεζόμενη από τον Τούρκο αφέντη, στεκόταν κοντά στο γιο της καί βλέποντας τον αποκαμωμένο από τα βασανιστήρια καί από τη νηστεία, τόν παρακινούσε να φάει λέγοντάς του: «Φάε, γιε μου, από αυτά τα φαγητά, για να μην πεθάνεις, καί ό Θεός καί ή Παναγία σε συγχωρούν, γιατί δεν το κάνεις με το θέλημα σου, αλλά από ανάγκη. Λυπήσου καί εμένα τη φτωχή καί στενοχωρημένη μητέρα σου καί μη θελήσεις να πεθάνεις παράκαιρα καί με αφήσεις έρημη σ’ αυτή τη σκλαβιά καί ξενιτειά».

Στίς παρακλήσεις αυτές της μητέρας του ό Ιωάννης απάντησε: «Γιατί κάνεις έτσι, μητέρα, καί κλαις; Γιατί δεν μιμείσαι τον Πατριάρχη Αβραάμ, ό όποιος για την πίστη καί την αγάπη του στο Θεό θέλησε να θυσιάσει το μοναδικό γιο του,τον Ισαάκ, πού όμως ό Θεός τον διέσωσε με θαύμα;

Εσυ είσαι πρεσβυτέρα κι εγώ γιος Ιερέα καί Μάρτυρα καί πρέπει να είμαστε όχι μόνο πιστοί, αλλά καί υποδείγματα στους αδελφούς μας Χριστιανούς. Γιατί, αν δεν φυλάμε καί τα θεωρούμενα μικρά από τους Νόμους καί τα έθιμα της Εκκλησίας μας, πώς θα φυλάξουμε τα μεγάλα…;».

Ύστερα από αυτή την ακλόνητη στάση καί απάντηση του Ιωάννη, εξαγριωμένος πια ό Τούρκος του έδωσε μια θανατηφόρα μαχαιριά στην καρδιά καί μετά από δύο ήμερες ό Ιωάννης έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου, στίς 21 Οκτωβρίου 1773, ως Άγιος Νεομάρτυς Ιωάννης! Γιατί αμέσως ό Πανάγαθος θεός έτίμησε το μαρτυρικό του σώμα με εύωδία καί θείο φως, όπως καί με πολλά θαύματα αργότερα!

Αφού δηλαδή ό Τούρκος αφέντης του τον εφόνευσε, πέταξε το μαρτυρικό του σώμα στο διπλανό του κήπο, για να τον φάνε οί σκύλοι. Καί όχι μόνο οί σκύλοι δεν έφαγαν το ιερό Λείψανο, αλλά έμειναν δίπλα του και δεν επέτρεπαν σε κανένα να το πλησιάσει, έτσι έμεινε φωτεινό καί αναλλοίωτο, ενώ Χριστιανοί Λαρισαίοι είδαν φως ουράνιο να κατέρχεται σαν αστέρι επάνω του!

Τότε ο μητροπολίτης Λάρισας που πληροφορήθηκε αυτά, εζήτησε την άδεια καί ενταφίασε το ίερό Λείψανο χριστιανοπρεπώς. Είχε όμως ό Άγιος αφήσει εντολή στη μητέρα του να μην αφήσει το λείψανό του στη λαρισαϊκή γη, αλλά μετά τριετία να κάμει εκταφή καί να το μεταφέρει στην πατρίδα τους.

Έτσι εκείνη παρέμεινε στη Λάρισα επαιτούσα για να ζει, ωσότου έγινε ή εκταφή του ιερού Λειψάνου του Αγίου από το Μητροπολίτη Λαρίσης, ό όποιος καί το παρέδωσε στη μητέρα του.

Εκείνη κατέχουσα τον ιερό θησαυρό κατέφυγε στην πατρίδα τους καί διέμενε σ’ έναν αδελφό της, στον οποίο καί μόνο ανέφερε ότι κατέχει το ιερό Λείψανο του υιού της Αγίου Ιωάννου. Άφησε μάλιστα στον αδελφό της κι εκείνη εντολή, όταν αποθάνει και ταφή, να τοποθετήσουν δίπλα της τα ιερά Λείψανα του Αγίου, όπως καί έγινε.

Αλλ' ό Πανάγαθος, τιμώντας τον Άγιο, επέτρεψε στη συνέχεια την αποκάλυψή του, από την ευωδιά πού ανέδιδε το ιερό Λείψανό του καί από τα θαύματα πού ετελούντο απ’ αυτά.

Έτσι το ίερό Λείψανο του Αγίου περιήλθε στην Ι. Μητρόπολη Μονεμβασίας, επί Μητροπολίτη Χρύσανθου, το 1818, καί ήδη κατέχεται από την Ι. Μητρόπολη Σπάρτης καί την Ι. Μονή Ζερμπίτσας Σπάρτης, ενώ τμήματά του κατέχουν καί οι Ι. Μητροπόλεις Μεσσηνίας καί Λαρίσης, όπου καί έχουν ανεγερθή Ι. Ναοί έπ’ ονόματι του Αγίου, όπως καί στην Παλλήνη Αττικής, ενώ στους επικαλούμενους αυτόν τελούνται θαύματα.

Πηγή

«Αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν» (Ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου)

«Αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν»
(Ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου)

«Δεῦτε πρὸς μὲ πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς ». Μ’ αὐτὰ τὰ λόγια καλεῖ ὁ Χριστὸς ὅλους, ὅσοι λυγίζουν κάτω ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας. Καὶ προσθέτει στὴν Ἀποκάλυψη: «Ὁ διψῶν ἐρχέσθω… ἐγὼ τῷ διψώντι δώσω ἐκ τῆς πηγῆς τοῦ ὕδατος τῆς ζωῆς δωρεάν». Τρέξτε ὅλοι οἱ διψασμένοι, φωνάζει ὁ Κύριος, στὴν αἰώνια καὶ ζωοπάροχη βρύση.

Ὅσο ἁμαρτωλὸς κι’ ἂν εἶσαι, φονιᾶς, μοιχὸς ἢ κάτι ἄλλο, σὲ δέχεται ὁ Δεσπότης. Σηκώνει ἀμέσως τὸ φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν σου καὶ σ’ ἐλευθερώνει. Καὶ πῶς τὸ κάνει αὐτό; Ὅπως ἀκριβῶς συγχώρεσε τὶς ἁμαρτίες τοῦ παραλυτικοῦ, λέγοντάς του: «Τέκνον, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι». Κι ἀμέσως τὸν λύτρωσε ἀπὸ τὸ βάρος του καὶ τὸν θεράπευσε.

Πρόστρεχε λοιπὸν στὸν Χριστό, παρακαλώντας Τον δυνατά, ἐπίμονα καὶ ἀκατάπαυστα, ὅπως ὁ τυφλὸς τότε, στὴν Ἱεριχώ : «Ἰησοῦ, υἱὲ Δαβίδ, ἐλέησόν με!». Κι’ Ἐκεῖνος, ὅπως τότε, θὰ σὲ ρωτήσει μυστικά: « Τί σοὶ θέλεις ποιήσω;». Ἐσύ, ὁ τυφλὸς στὴν ψυχή, θὰ πεῖς: «Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω ». Ὁ Χριστός, βλέποντας τὴν πίστη σου, τὴ μετάνοιά σου, τὴ ζέση τῆς ἱκεσίας σου, θὰ σὲ σπλαχνιστεῖ καὶ θὰ σὲ θεραπεύσει, χαρίζοντας στὴν ψυχή σου τὸ φῶς.

Ὅταν ὅμως δὲν προσευχόμαστε μὲ πόνο, μ’ ὅλη τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς μας καὶ μ’ ἀληθινὴ μετάνοια, δὲν θὰ μᾶς ἀκούσει ὁ Χριστός, δὲν θὰ μᾶς συγχωρέσει, δὲν θὰ μᾶς φωτίσει.

Ἂν πάλι εἴμαστε ἀμελεῖς, ἂν δὲν τρέξουμε στὸν Κύριο καὶ δὲν Τὸν ἀκολουθήσουμε μὲ συνέπεια, ἀφήνοντας τὶς ἁμαρτίες μας, ὅπως ὁ τελώνης καὶ κατοπινὸς εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος ἄφησε τὸ τελώνιο καὶ τὴν πλεονεξία, τότε δὲν θὰ πάρουμε ἐκεῖνο ποῦ ζητᾶμε.

Πρέπει πρωταρχικὰ νὰ φλογιστοῦμε ἀπὸ τὴ φωτιὰ τῆς μετανοίας, τῆς ἐπιστροφῆς καὶ τῆς ἱκεσίας.

Ὁ Κύριος ὄχι μόνο γι’ αὐτοὺς «ἔκλινεν οὐρανοὺς καὶ κατέβη εἰς γῆν», ἀλλὰ γιὰ ὅλους μας. Καὶ δὲν θέλει νὰ κολαζόμαστε αἰώνια, σὰν δοῦλοι τῆς ἁμαρτίας, ἀλλὰ νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε στὸν οὐρανό, ἀφοῦ πρῶτα, μὲ ἀγώνα πνευματικό, τηρήσουμε τὶς ἐντολές Του καὶ καθαριστοῦμε ἀπὸ τὰ πάθη, «ἕκαστος κατὰ τὸν ἴδιον κόπον».

Πρέπει νὰ ξέρουμε, πώς ὁ ἱδρώτας πού χύνουμε γιὰ τὴν κάθαρσή μας καὶ τὴν ἀρετὴ δὲν πάει χαμένος. Ὁ Χριστὸς βλέπει τὸν κόπο μας καὶ τὸν ἀγώνα μας καὶ θὰ μᾶς στεφανώσει. Στὸν ἀγώνα αὐτόν, ἐξάλλου, δὲν μᾶς ἀφήνει μόνους. Μᾶς χαρίζει τὴ μυστικὴ δύναμή Του, γιὰ νὰ νικήσουμε τοὺς νοητοὺς ἐχθρούς.

Τὴ δύναμη ὅμως αὐτὴ δὲν μᾶς τὴν δίνει, ἂν δὲν Τοῦ τὴ ζητήσουμε. Γιατί μὴ ζητώντας την, δείχνουμε πώς δὲν τὴ θέλουμε. Καὶ πῶς νὰ μᾶς δώσει κάτι πού δὲν θέλουμε; Γι’ αὐτὸ εἶπε: «Αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν».

Ἀλλὰ κι’ αὐτὸ δὲν φτάνει. Γιατί μπορεῖ ἀπὸ τὴ μία νὰ ζητᾶμε τὴν ἐνίσχυση τοῦ Θεοῦ στὸν πνευματικό μας πόλεμο, κι’ ἀπὸ τὴν ἄλλη νὰ καταθέτουμε εὔκολα τὰ ὅπλα μπροστὰ στοὺς ἐχθρούς μας –τοὺς δαίμονες, τὰ πάθη, τὸν κόσμο– καὶ νὰ παραδινόμαστε σ’ αὐτούς.

Ὅταν λοιπὸν ὁ Θεὸς βλέπει τέτοια ὑποχωρητικότητα, μικροψυχία καὶ ἀπροθυμία, γιατί νὰ μᾶς βοηθήσει; Ζητᾶμε βοήθεια στὸν πόλεμο, καὶ δὲν πολεμᾶμε. Ἐπιζητοῦμε τὴ νίκη, καὶ ἀγωνιζόμαστε μὲ χλιαρότητα καὶ ραθυμία. Ἐπιθυμοῦμε προκοπὴ πνευματική, καὶ ἀφήνουμε νὰ μᾶς αἰχμαλωτίσει ἡ ἀμέλεια καὶ ἡ ὀκνηρία. Θέλουμε κάθαρση, καὶ ἱκανοποιοῦμε τὰ σαρκικὰ πάθη. Δὲν εἶναι ἀντιφατικὰ ὅλ’ αὐτά;

Πῶς λοιπὸν νὰ μᾶς στείλει ὁ Κύριος τὴ χάρη Τοῦ ὅταν δὲν τὴν ἀξιοποιοῦμε; Ἢ μᾶλλον, ὅταν, τολμῶ νὰ πῶ, βλάσφημα τὴν περιφρονοῦμε; Ὅπως ἔχουμε ξαναπεῖ, ὁ Θεὸς δὲν ἐμπαίζεται. Εἶπε, βέβαια, «αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν». Καὶ πάλι: «Πάντα ὅσα ἂν προσευχόμενοι αἰτεῖσθε, πιστεύετε ὅτι λαμβάνετε, καὶ ἔσται ὑμῖν». Ὅμως μὲ τὸ στόμα τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Ἰακώβου εἶπε καὶ τοῦτο: «Αἰτεῖτε καὶ οὐ λαμβάνετε, διότι κακῶς αἰτεῖσθε». Ἀφοῦ ὁ Χριστὸς βλέπει πώς δὲν ἔχουμε διάθεση ν’ ἀγωνιστοῦμε ὅσο πρέπει καὶ ὅσο μποροῦμε, δὲν μᾶς βοηθάει, ὅσο κι ἂν Τὸν παρακαλοῦμε. Τότε εἶναι πού «αἰτοῦμεν, καὶ οὐ λαμβάνομεν».

Ἂς μὴν προφασιζόμαστε ἀδυναμία. Ἂς μὴν ἐπικαλούμαστε τὴ συνήθεια τῆς ἁμαρτίας καὶ τὰ ἀκατανίκητα τάχα πάθη μας. Τίποτα δὲν εἶναι ἀδύνατο σ’ αὐτὸν πού ἀληθινὰ πιστεύει στὸν Κύριο –«πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι»-, ἀφοῦ καὶ σ’ Ἐκεῖνον, τὸν παντοδύναμο, εἶναι ὅλα δυνατά: «παρὰ Θεῷ πάντα δυνατά ἐστι».

Ἂς προσευχόμαστε λοιπὸν ἀδιάλειπτα, ζητώντας μὲ βαθειὰ πίστη τὸ ἔλεός Του: «Κύριε, ἐλέησον ! Κύριε, ἐλέησον!»

Ἂς Τὸν παρακαλοῦμε μ’ εὐγνωμοσύνη καὶ ἀγάπη ἀπέραντη, σὰν δοῦλοι ἐξαγορασμένοι μὲ τὸ πανάχραντο αἷμα Του, νὰ μᾶς ἐνισχύση στὴν ἄνιση πάλη μας «πρὸς τὰς ἀρχὰς πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου». Ἂς Τὸν ἱκετεύουμε ἀκατάπαυστα νὰ μᾶς περιτειχίση μὲ τὴ χάρη καὶ τὴ δύναμή Του στὸν ἐπίπονο ἀγώνα γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας.

Πρέπει ἀπαραίτητα ν’ ἀνταποκριθοῦμε σ’ αὐτὴ τὴ θεϊκὴ χάρη καὶ δύναμη, μὲ ταπεινὸ ἀλλὰ καὶ ἀγωνιστικὸ φρόνημα. Τότε, πράγματι, «δοθήσεται ἡμῖν».

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ

Πηγή: imaik.gr

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΤΗΣ ΒΡΕΣΤΗΣ (+5 Σεπτεμβρίου 1648)

Ένας άγνωστος Μάρτυρας και Ομολογητής της Ορθοδοξίας

Νικολάου Μάννη

Εκπαιδευτικού

Το έτος 1596, και με επίκεντρο την Βρέστη (σημερινή Brest της Λευκορωσίας) της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας υπήρξε έτος προδοσίας, αλλά και έτος Ορθοδοξίας. Έτος προδοσίας γιατί τότε γεννήθηκε το τέρας της λεγόμενης Ουνίας (με την Ψευδοσύνοδο της Βρέστης, μια μερίδα ορθοδόξων επισκόπων αναγνώρισε ξαφνικά ως κεφαλή της Εκκλησίας τον Πάπα και ενώθηκε μαζί του, κερδίζοντας από αυτόν το δικαίωμα να κρατήσει το ποίμνιό τους όλα τα υπόλοιπα ορθόδοξα δόγματα και έθιμα). Αλλά και έτος Ορθοδοξίας, όχι μόνο γιατί με την Ορθόδοξη Σύνοδο της Βρέστης το ίδιο έτος (συνεκλήθη με πρωτοβουλία των μετέπειτα Ιερομαρτύρων – δολοφονήθηκαν από τους παπικούς – Νικηφόρου Παράσχη Καντακουζηνού και Κυρίλλου του Λουκάρεως) οι Ορθόδοξοι Ποιμένες είπαν το «Στώμεν καλώς» και σταμάτησαν αυτήν την πτώση, αλλά και γιατί το έτος αυτό έμελλε να γεννηθεί, στην Βίλνα της Λευκορωσίας, ένα λαμπρό αστέρι της Εκκλησίας, ο Αθανάσιος Φιλίπποβιτς, γνωστός σήμερα ως Άγιος Αθανάσιος της Βρέστης (εξαιτίας του ότι στην πόλη αυτή έδρασε κυρίως, αλλά και μαρτύρησε).

Ο Αθανάσιος υπήρξε γόνος φτωχών, αλλά ευσεβών ορθοδόξων χριστιανών. Από μικρός έδειξε κλίση στα γράμματα και κατόρθωσε να λάβει μεγάλη Παιδεία, όχι μόνο εκκλησιαστική, αλλά και εγκυκλοπαιδική, γνωρίζοντας τα ρεύματα των συγχρόνων του φιλοσόφων και θεολόγων, μιας και κατανοούσε τέσσερις γλώσσες (ελληνική, σλαβωνική, λατινική και πολωνική). Αφού εργάστηκε ως κατ’ οίκον διδάσκαλος για λίγα χρόνια, αποφάσισε να ακολουθήσει τον μοναχικό βίο. Εισήλθε ως δόκιμος στην Μονή του Αγίου Πνεύματος στην Βίλνα, λαμβάνοντας το όνομα Αθανάσιος, και έπειτα λαμβάνοντας παράλληλα και την ιερωσύνη, μόνασε σε διάφορα μοναστήρια της χώρας, όπως στη Μονή Κουτίνσκιεγο, στη Μονή Μιτζικόρσκιν και στη Μονή Νταμπρόσκιεγο, στην οποία ανέλαβε την ηγουμενία. Όταν την τελευταία την άρπαξαν οι Ιησουΐτες (λόγω του γενικού διωγμού των Ορθοδόξων από τους παπικούς - Ιησουΐτες και Ουνίτες - με την βοήθεια του Κράτους), ο Αθανάσιος με τη συνοδεία του μετέβη στη νεοϊδρυθείσα Μονή Κουπιάτιτσκ, με την περίφημη θαυματουργή ομώνυμη εικόνα της Θεοτόκου.

Το 1637 πήγε στη Μόσχα για να ζητήσει την υποστήριξη του ορθoδόξου Τσάρου Μιχαήλ, για τους διωγμούς που υφίσταντο οι ορθόδοξοι συμπατριώτες του. Επιστρέφοντας ανέλαβε την ηγουμενία της περίφημης Μονής του Αγίου Συμεών του Στυλίτου στην Βρέστη. Ως αποτέλεσμα της, υπέρ της Ορθοδοξίας και κατά της Ουνίας, δράσεώς του, συνελήφθη το 1643 μετά από αίτημα… ορθοδόξων κληρικών (ψευδαδέλφων, όπως αναφέρονται στην Ακολουθία του) και φυλακίζεται για σχεδόν ένα χρόνο.

Τα Θεοφάνεια του 1644 δραπετεύει από την φυλακή, αλλά αντί να φύγει, τριγυρίζει μέσα στην πόλη, ως σαλός διά Χριστόν, κλαίγοντας και φωνάζοντας «Αλίμονο στους αποστάτες και τους άπιστους!», ώσπου ξανασυλλαμβάνεται αμέσως. Μετά από την έκτιση ποινής ακόμη δέκα μηνών, αποφυλακίζεται και οδηγείται στο Κίεβο στο οποίο περνά και από εκκλησιαστικό δικαστήριο. Σε αυτό ο Μητροπολίτης Κιέβου Πέτρος Μογίλας του συστήνει να δείξει αυτοσυγκράτηση και να μη διακατέχεται από φανατισμό και τέλος του επιτρέπει να επιστρέψει στην Βρέστη. Εκεί ο Αθανάσιος απτόητος συνεχίζει τα δημόσια κηρύγματά του κατά της Ουνίας, με αποτέλεσμα σύντομα να συλληφθεί πάλι. Από την φυλακή συγγράφει μια θαυμάσια επιστολή προς τον Πολωνό βασιλιά Βλαδισλάβο τον Δ΄ ζητώντας του να εξαλείψει την Ουνία, να διαλύσει το Τάγμα των Ιησουϊτών, να συμμαχήσει με την Ορθόδοξη Ρωσία νυμφευόμενος την κόρη του Τσάρου και να ζητήσει από τους Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων και Μόσχας να προσευχηθούν για να συγχωρεθεί η ψυχή του πατέρα του. Ο βασιλιάς εντυπωσιάστηκε από την παρρησία του και διέταξε να τον απελευθερώσουν.

Το 1648 με την εξέγερση των ορθοδόξων Κοζάκων (την οποία περιέγραψε ο Γκόγκολ στο «Τάρας Μπούλμπα») οι Πολωνοί για αντίποινα εντείνουν τον διωγμό των ορθοδόξων και κυρίως αυτών που πολεμούσαν φανερά την Ουνία. Αρχές Ιουλίου συνελήφθη ο Άγιος Αθανάσιος και οδηγήθηκε σε δίκη στην οποία καταδικάστηκε σε θάνατο και φυλακίσθηκε μέχρι να εκτελεστεί η ποινή, η οποία έπρεπε να επικυρωθεί από ανώτερη αρχή. Σε όλη την διάρκεια της απολογίας του ο Αθανάσιος καταριόταν την Ουνία, ως την αιτία των κακών.

Το απόγευμα της 5^ης Σεπτεμβρίου Ουνίτες και Ιησουίτες δικαστές και στρατιώτες προσπάθησαν να τον πάρουν με το μέρος τους για να γλυτώσει την θανατική ποινή, αλλά ο Άγιος επανέλαβε τις κατάρες και τα αναθέματα κατά της Ουνίας. Τότε τον οδήγησαν στον παπικό κυβερνήτη της Βρέστης Ανδρέα Μάσαλσκι, ο οποίος τους είπε: «Γιατί τον φέρατε σε μένα; Είναι στα χέρια σας! Κάντε τον ό,τι θέλετε». Έτσι η κουστωδία τον μετέφερε σε ένα δάσος κοντά στο Γκέρσον (προάστιο της Βρέστης) και ξεκίνησαν τα απάνθρωπα βασανιστήρια, τα οποία θυμίζουν τα μαρτύρια των πρώτων χριστιανών.

Πρώτα του έβαλαν αναμμένα κάρβουνα στο στόμα και, αφού τον έδειραν, τον έκαψαν σε διάφορα σημεία του σώματός του. Έπειτα τον πυροβόλησαν ξυστά στο μέτωπο δύο φορές με σκοπό την παράταση της αγωνίας του και για να τον βασανίσουν περισσότερο τον ακούμπησαν σε ένα πεύκο και άρχισαν να σκάβουν έναν τάφο μπροστά του. Σε αυτόν εν τέλει τον έριξαν μέσα ζωντανό ακόμη και τον έθαψαν…

Καιρό μετά ένα αγόρι είδε φως πάνω από το σημείο και εντοπίζοντας τον τάφο ειδοποίησε τους ορθόδοξους μοναχούς, οι οποίοι μετέφεραν το άγιο λείψανο του - που βρέθηκε άφθαρτο! - στην Μονή του Αγίου Συμεών του Στυλίτη.
Στις 8 Νοεμβρίου 1815 η Μονή του Αγίου Συμεών κάηκε μαζί με το λείψανο του Αγίου, υπολείμματα του οποίου βρέθηκαν και τοποθετήθηκαν σε λειψανοθήκη.

Τέλη της δεκαετίας του 1990 η Εκκλησία της Ρωσικής Διασποράς με την ευλογία του τότε Προκαθημένου της Βιταλίου δώρισε διά του τότε Αρχιεπισκόπου Βρυξελλών & Δυτικής Ευρώπης Σεραφείμ Ντουλγκόφ τα λείψανα του Αγίου στην Επισκοπή Λούμπλιν & Χελμ (επισκοπή της Εκκλησίας της Πολωνίας, στα ανατολικά εδάφη αυτής, στην οποία οι ορθόδοξοι υπέστησαν τα πάνδεινα από τους ουνίτες).
Η μνήμη του Αγίου τιμάται ιδιαιτέρως από τις Τοπικές Εκκλησίες της Ρωσίας (και της Ρωσικής Διασποράς) και της Πολωνίας.

Η κύρια μνήμη του (στην χώρα καταγωγής του την Λευκορωσία εορτάζεται και στην ανακομιδή των λειψάνων του και με το σύνολο των Λευκορώσων Αγίων) τιμάται την μέρα του μαρτυρίου του (5 Σεπτεμβρίου - 18 Σεπτεμβρίου με το νέο ημερολόγιο).

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΒΡΕΣΤΗΣ.pdf

Πηγή: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2016/08/5-1648.html

Η ΛΑΙΜΑΡΓΙΑ ΚΑΙ Η ΜΕΘΗ (Ἃγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος)

Η ΛΑΙΜΑΡΓΙΑ ΚΑΙ Η ΜΕΘΗ
(Ἃγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος)

Τίποτα δεν προξενεί τόση ευχαρίστηση αλλά και τόση υγεία, όσο το να τρώει και να πίνει κανείς με κριτήριο την πραγματική ανάγκη του σώματός του, έτσι που να μην παίρνει βάρος μεγαλύτερο από το κανονικό. Και για να πεισθείς, παρατήρησε πρώτα εκείνους που τρώνε με μέτρο κι υστέρα εκείνους που τρώνε υπερβολικά. Τα σώματα των πρώτων είναι κατά κανόνα γερά, υγιή, εύρωστα, με όργανα που λειτουργούν ομαλά, ενώ των άλλων είναι πλαδαρά, βαριά, δυσκίνητα και ευπρόσβλητα από ασθένειες. Αυτό, λοιπόν, είναι ευχάριστο; Και μπορούμε να πούμε ότι ο λαίμαργος αισθάνεται πραγματικά ηδονή, τρώγοντας πολλά και ποικίλα φαγητά; Αλλά πότε υπάρχει αληθινή ηδονή; Όταν προηγείται επιθυμία και ακολουθεί ικανοποίηση της επιθυμίας αυτής. Αν, όμως, επιδιώκεται μια απόλαυση χωρίς να υπάρχει επιθυμία ή πέρα από τα όρια της επιθυμίας, τότε η ευχαρίστηση από την ηδονή εξαφανίζεται. 

Όπως ένα πλοίο, όταν φορτωθεί με περισσότερα εμπορεύματα απ’ όσα μπορεί να σηκώσει, βουλιάζει, έτσι και το σώμα μας, όταν πάρει περισσότερη τροφή απ’ όση χρειάζεται, βυθίζεται στο πέλαγος της καταστροφής. Το βαρυφορτωμένο πλοίο δεν το ωφελεί η καλή κατασκευή του ούτε η καλοκαιρία ούτε η ικανότητα του καπετάνιου ούτε το πλήθος των ναυτών. Κι εκείνους που ρίχνονται στις υλικές απολαύσεις και τα φαγοπότια, δεν τους ωφελούν νουθεσίες και συμβουλές ούτε προειδοποιήσεις και απειλές ούτε ο φόβος του θανάτου και της κολάσεως. Λες και δεν τρώνε για να ζήσουν, αλλά ζούν για να τρώνε. Αφού, λοιπόν, τουρλώσουν την κοιλιά τους και παχύνουν το σώμα τους, φεύγουν από τη ζωή αυτή, μην έχοντας κατορθώσει τίποτ’ άλλο παρά το να προετοιμάσουν με τη σάρκα τους πιο πλούσιο γεύμα για τα σκουλήκια. Γιατί η παχυσαρκία, καθώς προξενεί πολλές ασθένειες, οδηγεί συχνά σε πρόωρο θάνατο. Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε, πως τα πλούσια τραπέζια είναι χειρότερα κι από τα δηλητήρια. Γιατί τα δηλητήρια ξαποστέλνουν γρήγορα και ανώδυνα εκείνους που τα παίρνουν, ενώ τα πλούσια τραπέζια δημιουργούν ζωή χειρότερη από χίλιους θανάτους, καθώς αργοσκοτώνουν τον άνθρωπο. Και όσους υποφέρουν από οποιεσδήποτε άλλες αρρώστιες, πολλοί τους συμπονούν, ενώ όσους υποφέρουν από αρρώστιες, που τις προκαλεί η κατάχρηση φαγητών και ποτών, δεν μπορούν να τους συμπονέσουν οι άνθρωποι, και αν ακόμα θέλουν. Γιατί οι ίδιοι γίνονται πρόξενοι των ασθενειών τους, οδηγώντας θεληματικά τον εαυτό τους στο βάραθρο των κακών.

Ένα άγριο θηρίο δεν μπορεί να μας βλάψει τόσο, όσο η επιθυμία των υλικών απολαύσεων. Γιατί το θηρίο μπορεί να κατασπαράξει μόνο το σώμα, ενώ η επιθυμία των υλικών απολαύσεων, όταν εγκατασταθεί στην καρδιά μας, μαζί με το σώμα καταστρέφει και την ψυχή.

Δεν λέω να επιδοθείτε στη σκληραγωγία, αν δεν θέλετε. Ας αποφεύγουμε τα περιττά, ας κόψουμε ό,τι δεν είναι απαραίτητο. Ποια συγχώρηση θα έχουμε, αλήθεια, όταν άλλοι δεν απολαμβάνουν ούτε το απαραίτητο, μολονότι το δικαιούνται, κι εμείς απολαμβάνουμε περισσότερα απ’ όσα μας χρειάζονται; Αλλά και ποιος μπορούμε να πούμε ότι απολαμβάνει περισσότερο, εκείνος που τρέφεται με χορταρικά και είναι υγιής ή εκείνος που τρώει συβαριτικά και υποφέρει από διάφορες παθήσεις; Ο πρώτος, φυσικά, απολαμβάνει περισσότερο, αφού έχει την υγεία του.

Ας μη ζητάμε, λοιπόν, τίποτα παραπάνω από το αναγκαίο. Σου φτάνουν τα όσπρια για να ζήσεις με υγεία; Τρώγε όσπρια. Είσαι ασθενικός και έχεις ανάγκη από φρούτα και λαχανικά; Δεν σ’ εμποδίζει κανείς να φας. Είσαι ακόμα πιο αδύνατος και σου χρειάζεται κρέας; Δεν θα σου το στερήσουμε. Ο σκοπός μας δεν είναι η βλάβη των ανθρώπων, αλλά η περικοπή των περιττών· και περιττό είναι ό,τι ξεπερνάει το αναγκαίο, καθετί παραπάνω απ’ αυτό που μας αρκεί, για να ζούμε με υγεία και ευπρέπεια.

Δεν βλέπετε που παλεύουμε ενάντια σε δυνάμεις ασώματες; Πώς, λοιπόν, θα τις νικήσουμε, αφού είμαστε σάρκες; Αν εκείνος που παλεύει με ανθρώπους, πρέπει να προσέχει τη διατροφή του, πολύ περισσότερο πρέπει να το κάνει, όταν έχει να παλέψει με δαίμονες. Τι γίνεται, όταν προσπαθεί να παίξει κανείς κιθάρα, που οι χορδές της δεν είναι καλά τεντωμένες; Όσο δεξιοτέχνης κι αν είναι ο κιθαριστής, τίποτα δεν καταφέρνει. Oι χαλαρές χορδές δεν αφήνουν τα δάχτυλά του να δείξουν την ικανότητά τους. Το ίδιο συμβαίνει και με το σώμα.Όταν είναι χαλαρό και μαλθακό από τις υλικές απολαύσεις, δεν αφήνει την ψυχή να προκόψει πνευματικά. Γι’ αυτό, λοιπόν, ας τρώμε και ας πίνουμε τόσο, όσο φτάνει για να ευχαριστιόμαστε, αλλά και για να διατηρείται το σώμα μας σε φυσική κατάσταση τέτοια, που να μη βλάπτει την ψυχή.

Πραγματικά, τίποτα δεν είναι τόσο αγαπητό στο διάβολο, όσο η πολυφαγία, η πολυποσία και, γενικά, οι υλικές απολαύσεις, που μεταβάλλουν τον άνθρωπο σε γουρούνι ή και κάτι χειρότερο. Γιατί το γουρούνι και το γαϊδούρι και το σκυλί και όλα τα άλογα ζώα δεν τρώνε και δεν πίνουν ποτέ περισσότερο απ’ όσο χρειάζονται, ενώ ο λογικός άνθρωπος, ο τιμημένος με την εικόνα του Θεού, γίνεται άλογος, υπερβαίνοντας το μέτρο. Ο ίδιος μάλιστα, αν έχει ζώα, δεν τα αναγκάζει ποτέ να φάνε ή να πιουν παραπάνω απ’ όσο θέλουν. Και αν τον ρωτήσεις το γιατί, θα σου απαντήσει: “Για να μην πάθουν κακό και υποφέρουν”. Για τον εαυτό του, όμως, δεν παίρνει αυτή τη φροντίδα. Έτσι παντοτινά υποφέρει. Γιατί οι, συνέπειες της λαιμαργίας και της μέθης -προπαντός της μέθης- διαρκούν πολύ. Όπως, όταν περάσει ο πυρετός, η αδυναμία παραμένει, έτσι και όταν περάσει η μέθη, η ζάλη παραμένει τόσο στο σώμα όσο και στην ψυχή. Το ταλαίπωρο σώμα είναι σαν παράλυτο, όπως ένα ναυαγισμένο πλοίο· και η πιο ταλαίπωρη ψυχή, καθώς το σώμα βρίσκεται σ’ αυτή την κατάσταση, σηκώνει νέα τρικυμία και ανάβει ζωηρότερη την επιθυμία. Πόσα κακά προξενούνται στους ανθρώπους από τη μέθη, ντρέπομαι να πω. Αφήνω τη συνείδησή σας, που τα γνωρίζει καλύτερα, να κρίνει.

Αλήθεια, τι υπάρχει χειρότερο από τον μεθυσμένο, που τριγυρνάει τρικλίζοντας εδώ κι εκεί και γίνεται αιτία να βλασφημούνται από τους ανόητους τα δώρα του Θεού; Γιατί ακούω πολλούς, όταν βλέπουν τα καμώματα των μεθυσμένων, να λένε: “Καλύτερα να μην υπήρχε το κρασί”. Τι ανοησία! Άλλοι φταίνε, κι εσύ κατηγορείς του Θεού τα δώρα; Μήπως το κρασί κάνει το κακό, άνθρωπέ μου; Όχι το κρασί, αλλά η ασωτία εκείνων που το απολαμβάνουν με κακό τρόπο. Να λές, λοιπόν, “Ας μην υπάρχει μέθη”, όχι “Ας μην υπήρχε κρασί”. Γιατί έτσι, αν προχωρήσεις λίγο ακόμα, θα πεις: “Ας μην υπήρχε μαχαίρι, για να μη σκοτώνουν οι φονιάδες. Ας μην υπήρχε νύχτα, για να μην αρπάζουν οι κλέφτες. Ας μην υπήρχε γυναίκα, για να μην πέφτουμε στην πορνεία”. Και κοντολογίς, θα ζητήσεις να μην υπήρχε τίποτα.

Μην κατηγορείς, λοιπόν, το κρασί, αλλά τη μέθη και όποιον μεταχειρίζεται το καλό για κακό. Αυτόν, όταν θα τον βρεις νηφάλιο, πλησίασέ τον και πες του: “Το κρασί μας δόθηκε από το Θεό για να ευφραινόμαστε, όχι για να κάνουμε απρέπειες· για να γελάμε, όχι για να γινόμαστε γελοίοι· για να διατηρούμε την υγεία μας, όχι για ν’ αρρωσταίνουμε· για να δυναμώνουμε το σώμα, όχι για να εξασθενίζουμε την ψυχή μας”.

Πράγματι, το λίγο κρασί και ευφροσύνη χαρίζει -όπως λέει ο ψαλμωδός, «ευφραίνει την καρδιά του ανθρώπου» (Ψαλμ. 103:15)- αλλά και υγεία, καθώς βεβαιώνει ο απόστολος Παύλος, συμβουλεύοντας το μαθητή του Τιμόθεο: «Να χρησιμοποιείς λίγο κρασί για το στομάχι σου και για τις συχνές σου ασθένειες» (Α’ Τιμ. 5:23). Στον καθέναν από μας, βέβαια, ο απόστολος θα έλεγε: “Να χρησιμοποιείς λίγο μόνο κρασί για τον κίνδυνο της πορνείας, για τις αισχρολογίες και για τις πονηρές επιθυμίες, που συνήθως ξεσηκώνει η μέθη”.

Όσοι από σας μεθάτε, καταστρέφετε τα προτερήματα του κρασιού. Και την υγεία σας κλονίζετε και την ευφροσύνη στερείστε. Αλήθεια, τι χειρότερο υπάρχει από το να χάνουμε τον αυτοέλεγχό μας, να αισθανόμαστε απερίγραπτη δυσφορία, να θαρρούμε πως όλα στριφογυρίζουν ολόγυρά μας, να βυθιζόμαστε σε πυκνό σκοτάδι, να χρειαζόμαστε βοήθεια και περιποίηση, όπως οι άρρωστοι, να βασανιζόμαστε με τόσα και τόσα κακά;

Εκείνοι που παραδίνονται στη μέθη, όσο περισσότερο κρασί πίνουν, τόσο περισσότερο διψούν. Το πιοτό εντείνει όλο και περισσότερο τη δίψα τους. Και η ηδονή, που προξενεί το κρασί, εξαφανίζεται, η δίψα όμως, επειδή γίνεται ακατάσχετη, παρασύρει στον γκρεμό της μέθης όσους αιχμαλωτίζει. Μήπως νομίζουμε ότι το φάρυγγα τον έχουμε, για να του ρίχνουμε μέσα ακατάπαυστα φαγητά και ποτά; Δεν τον έχουμε γι’ αυτό, αλλά για να κάνουμε στο Θεό προσευχές, για να διδάσκουμε τους θείους νόμους, για να συμβουλεύουμε τους συνανθρώπους μας ό,τι ωφελεί και συμφέρει τις ψυχές τους.

Τα ορμητικά ποτάμια δεν διαβρώνουν και δεν καταστρέφουν τις όχθες τους τόσο εύκολα, όσο η τρυφή και η απόλαυση, η λαιμαργία και η μέθη τη σωματική και ψυχική μας υγεία. Γιατί το σώμα το κάνουν πλαδαρό, αδύναμο, φιλάσθενο· και την ψυχή την κάνουν ράθυμη, δειλή, χαύνη.

Δεν είναι, λοιπόν, κακό το να τρώμε. Κάθε άλλο. Η λαιμαργία είναι κακό. Δεν είναι, επίσης, κακό το να πίνουμε κρασί. Το άμετρο κρασοπότι, που οδηγεί στη μέθη, είναι κακό. Ο Κύριος μας έδωσε υλικό σώμα, που δεν μπορεί να συντηρηθεί αλλιώς, παρά μόνο με τροφές. Στη λήψη τους, όμως, χρειάζεται μέτρο, για να διατηρείται η υγεία και η ευεξία μας.

Ας προσέχουμε, επομένως, να τρώμε και να πίνουμε τόσο μόνο, όσο και πραγματική ηδονή μας χαρίζει και το σώμα μας τρέφει, ώστε να είναι ικανό για την εκτέλεση των εντολών του Χριστού. Έτσι, με τη χάρη Του, και στην παρούσα ζωή θα περάσουμε καλά και τη μελλοντική θα κερδίσουμε.

(Πηγή: Από το βιβλίο «Θέματα ζωής». Κείμενα του Αγίου Ιωάννου του Χρυσόστομου. Η επεξεργασία και μετάφραση των κειμένων καθώς και η έκδοση των βιβλίων έχουν γίνει από τους πατέρες της Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού, Τόμος Α’ )

Πηγή: alopsis.gr