Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΛΟΓΓΙΝΟΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΕΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ, ΜΑΣΩΝΙΑ ΚΑΙ ΣΙΩΝΙΣΜΟ!

*Των αιρετικών κειμένων της ληστρικής, αιρετικής και οικουμενιστικής ψευδοσυνόδου της Κρήτης του Ιουνίου 2016, τη λεγομένῃ «Αγίᾳ και Μεγάλη Συνόδῳ της Ορθοδόξου Εκκλησίας», και αυτών που τα δέχονται και τα εφαρμόζουν εν πραξη ,κείμενα που:

- θεσμοθετούν τον διάλογο σε προτεσταντικές πλατφόρμες και όχι με το Ορθόδοξο κριτήριο της ομολογίας  (Τίτ. γ΄, 10)

- θεσμοθετούν  την  λεγομένη "αποκατάσταση  ενότητας των Χριστιανών"  και την ιστορική ονομασία του όρου  των "εκκλησιών" για τους Αιρετικούς  .

- θεσμοθετούν το Σύνταγμα  του λεγομένου «Παγκόσμιου Συμβούλιου Εκκλησιών» ως βάση του  διαλόγου με αιρετικούς

- θεσμοθετούν τον δογματικό μινιμαλισμό

- θεσμοθετούν την Δήλωση του Τορόντο που δηλώνει ότι υπάρχουν μέλη της Εκκλησίας και εκτός των τειχών Της, ότι υπάρχει Εκκλησία εκτός Ορθόδοξης Εκκλησίας και ότι η Εκκλησία του Χριστού είναι περισσότερο από κάθε μέλος -ομολογία- του λεγομένου «Παγκόσμιο Συμβούλιου Εκκλησιών»  

 - θεσμοθετούν τους μεικτούς γάμους με μια ψεύτικη οικονομία

- θεσμοθετούν την θεωρία του Ιωάννη  Ζηζιούλα για το"ανθρώπινο πρόσωπο"

τοῖς κακοδόξοις αὐτῆς κειμένοις καί τοῖς ἀποδεχομένοις καί ἐφαρμόζουσι τάς αἱρετικάς αὐτῆς ἀποφάσεις, ἀνάθεμα (γ΄).

* Τῇ Μασονίᾳ καί τῷ διεθνῇ φρικώδῃ Σιωνισμῷ, ἀνάθεμα (γ΄).

Πηγή

ΑΓΙΟΣ ΗΣΑΪΑΣ Ο ΑΝΑΧΩΡΗΤΗΣ: 27 Κεφάλαια περὶ τηρήσεως τοῦ νοῦ

1. Ἡ ὀργή εἶναι φυσική ἰδιότητα τοῦ νοῦ. Καί χωρίς ὀργή οὔτε στήν καθαρότητα φτάνει ὀ ἄνθρωπος, ἄν δέν ὀργιστεῖ ἐναντίον ὅλων τῶν πονηρῶν λογισμῶν πού σπέρνει μέσα του ὁ διάβολος. Καί ὅταν τόν βρῆκε ὁ Ιώβ, ἔβρισε τούς ἐχθρούς του μ’ αὐτά τά λόγια: «Ἄτιμοι καί ἐξαχρειωμένοι, πού δέν ἔχετε κανένα καλό πάνω σας, πού δέν σᾶς θεωρῶ οὔτε σάν τούς σκύλους τῶν ποιμνίων μου»(Ιώβ 30, 1, 4). 

Ἐκείνος πού θέλει νά φτάσει στή φυσική ὀργή (δηλαδή σ' ἐκείνη πού στρέφεται ἐναντίον τοῦ διαβόλου καί τῶν παθῶν), κόβει ὅλα τά θελήματά του μέχρις ὅτου φτάσει στήν κατάσταση τοῦ νοῦ του, ὅπως τή δημιούργησε ὁ Θεός.

2. Ἄν ἀντιστέκεσαι στήν καταδρομή τοῦ διαβόλου καί δεῖς ὅτι ἐξασθένησε καί ὑποχωρεῖ, μή χαρεῖς, γιατί ἡ κακία τῶν πονηρῶν πνευμάτων δέν ἐξαντλήθηκε ἀκόμη, ἀλλά ἀκολουθεῖ πίσω ἀπό αὐτά. 

Ἐτοιμάζουν πόλεμο χειρότερο ἀπό τόν πρῶτο, τόν ἔχουν ἀφήσει πίσω ἀπό τήν πόλη καί τοῦ ἔδωσαν ἐντολή νά μή κινηθεῖ. Καί ἄν ἀντισταθεῖς σ' αὐτούς, φεύγουν νικημένοι. 

Ἄν ὅμως ὑπερηφανευτεῖς ὅτι τούς ἔδιωξες καί ἀφήσεις ἀφύλαχτη τήν πόλη, τότε ἄλλοι ἔρχονται ἀπό πίσω καί ἄλλοι στέκονται ἐμπρός, καί ἡ ταλαίπωρη ψυχή ἀνάμεσά τους δέ βρίσκει καταφύγιο πουθενά. Πόλη εἶναι ἡ προσευχή. Ἀντίσταση εἶναι ἡ ἀντίκρουση τῶν πονηρῶν λογισμῶν στό ὄνομα του Ἰησοῦ Χριστοῦ. Βάση εἶναι ὁ θυμός.

3. Λοιπόν, ἀγαπητοί, ἄς σταθοῦμε μέ φόβο Θεοῦ καί ἄς φυλάγομε τήν ἄσκηση τῶν ἀρετῶν καί ἄς μή βάζομε ἐμπόδιο στή συνείδησή μας· ἄς προσέχομε τόν ἑαυτό μας μέ φόβο Θεοῦ, μέχρις ὅτου ἡ συνείδησή μας ἐλευθερωθεῖ καί μαζί της κι ἐμεῖς καί πραγματοποιηθεῖ ἕνωση ἀνάμεσα σ' αὐτήν καί σ' ἐμάς. 

Καί τότε ἡ συνείδηση γίνεται φύλακάς μας καί μᾶς δείχνει ποῦ σφάλλομε. Ἄν ὅμως δέν ὑπακούσομε σ' αὐτήν, θά φύγει ἀπό μᾶς καί θά μᾶς ἐγκαταλείψει καί τότε πέφτομε στά χέρια τῶν ἐχθρῶν καί δέν μᾶς ἀφήνουν πλέον. Ὅπως μᾶς δίδαξε ὁ Κύριός μας: 

«Ἄκουσε τόν ἀντίδικό σου ἕως ὅτου βρίσκεσαι μαζί του στό δρόμο γιά τό δικαστήριο»(Ματθ. 5,25). Ἀντίδικος, ἐννοοῦν μερικοί ὅτι εἶναι ἡ συνείδηση, ἡ ὁποία ἀντιστέκεται στόν ἄνθρωπο πού θέλει νά κάνει τό ἀμαρτωλό του θέλημα. Καί ἄν ὁ ἄνθρωπος δέν ἀκούσει τήν συνείδησή του, τότε αὐτή τον παραδίνει στούς ἐχθρούς του.

4. Ἄν ὁ Θεός δεῖ ὅτι ὑποτάχθηκε σ' Αὐτόν ὁ νοῦς μέ ὅλες του τίς δυνάμεις καί δέν ἔχει ἄλλη βοήθεια παρά Αὐτόν μόνο, τότε τόν ἐνδυναμώνει καί λέει: «Μή φοβάσαι, παιδί μου Ἰακώβ, ὀλιγάριθμε Ἰσραήλ»(Ησ. 41,13). 

Καί πάλι λέει: «Μή φοβάσαι, γιατί σέ λύτρωσα. Σοῦ ἔδωσα τό ὄνομά μου, σύ εἶσαι δικός μου. Καί ἄν περνᾶς ἀπό νερό, εἶμαι μαζί σου, ποτάμια ὁλόκληρα δέν θά σέ παρασύρουν, κι ἄν περάσεις ἀνάμεσα ἀπό φωτιά δέ θά καεῖς και ἡ φλόγα δέν θά σέ κατακάψει, γιατί ἐγώ εἶμαι ὁ Κύριος ὁ Θεός σου, ὁ ἅγιος τοῦ Ἰσραήλ, πού σέ σώζω»(Ησ. 43, 1-3).

5. Ἄν λοιπόν ὁ νοῦς ἀκούσει αὐτά τά ἐνθαρρυντικά λόγια, ἀψηφᾶ τούς δαίμονες λέγοντας: «Ποιός εἶναι ποὺ μέ πολεμᾶ; Ἄς σταθεῖ ἀπέναντί μου. Ποιός ἀντιδικεῖ μ' ἐμένα; Ἄς μέ πλησιάσει. Ὁ Κύριος εἶναι βοηθός μου, ποιός θά μοῦ κάνει κακό; Ὅλοι ἐσεῖς θά παλιώσετε ὅπως τά ροῦχα πού τρώει ὁ σκόρος»(Ἡσ. 50,8).

6. Ἄν ἡ καρδιά σου ἔφτασε νά ἀποκτήσει σάν φυσικό τό μίσος κατά τῆς ἁμαρτίας, τότε νίκησε καί ἀπομακρύνθηκε ἀπό ἐκεῖνα πού γεννοῦν τήν ἁμαρτία καί ἔβαλε στήν μνήμη σου τήν κόλαση. Καί γνώριζε ὅτι Ἐκεῖνος πού σέ βοηθεῖ μένει κοντά σου. 

Καί σύ νά μήν Τόν λυπεῖς μέ καμία ἁμαρτία, ἀλλά κλαῖε ἐμπρός Του καί λέγε: «Ἐσύ Κύριε ἔχεις τό ἔλεος γιά νά μέ γλυτώσεις ἀπό τήν ἁμαρτία καί τούς δαίμονες, γιατί ἐγώ ἀδυνατῶ νά ξεφύγω ἀπό τούς ἐχθρούς χωρίς τήν βοήθειά Σου». Καί πρόσεχε νά μήν παραδεχτεῖς πονηρές σκέψεις, καί Αὐτός σέ φυλάγει ἀπό κάθε κακό.

7. Ὀφείλει ὁ μοναχός νά κλείσει ὅλες τίς πόρτες τῆς ψυχῆς, δηλαδή τίς αἰσθήσεις του, γιά νά μήν πέσει ἐξαιτίας τους στήν ἁμαρτία. Καί ὅταν δεῖ ὁ νοῦς ὅτι δέν κυριεύεται ἀπό κανένα πάθος, ἑτοιμάζεται γιά τήν ἀθανασία καί μαζεύει τίς αἰσθήσεις του ὅλες κοντά καί τίς κάνει ἕνα σῶμα. 

8. Ἄν ἀπαλλαγεῖ ὁ νοῦς ἀπό κάθε ἐλπίδα αὐτοῦ τοῦ κόσμου, αὐτό εἶναι τό σημεῖο ὅτι πέθανε μέσα σου ἡ ἁμαρτία.

9. Ἄν ὁ νοῦς μείνει ἐλεύθερος ἀπό τά κοσμικά πράγματα, τότε ἐκείνη ἡ ἀπόσταση πού ὑπάρχει μεταξύ τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ Θεοῦ, χάνεται.

10. Ἄν ἐλευθερωθεῖ ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου ἀπό ὅλους τοὺς ἐχθρούς του, δηλ. ἀπό τά πάθη, καί ἀναπαυτεῖ, τότε βρίσκεται σέ καινούργια ζωή καί σκέφτεται καινούργια πράγματα, θεϊκά καί ἄφθαρτα. Ὅπου βρίσκεται τό πτῶμα, ἐκεῖ θά μαζευτοῦν οἱ ἀετοί(Λουκ. 17,37), (δηλαδή ὅπου ἡ ἠρεμία ἀπό τά πάθη, ἐκεῖ καί οἱ θεϊκές καί ἄφθαρτες σκέψεις).

11. Οἱ δαίμονες συνηθίζουν νά ἀποτραβιοῦνται μέ δόλο προσωρινά, γιά νά ξεθαρρευτεῖ ὁ ἄνθρωπος νομίζοντας ὅτι ἔγινε ἀπαθής καί νά ἀφήσει τόν ἑαυτό του χωρίς προσοχή, Καί τότε ξαφνικά πηδοῦν πάνω στήν ταλαίπωρη ψυχή του καί τήν ἁρπάζουν σάν σπουργίτι. 

Καί ἄν τήν νικήσουν, τή ρίχνουν χωρίς οἶκτο σέ κάθε ἁμάρτημα, χειρότερο ἀπό ἐκεῖνα γιά τά ὁποῖα ζητοῦσε πρωτύτερα συγχώρηση. Ἄς σταθοῦμε λοιπόν μέ φόβο Θεοῦ καί ἄς φυλάξομε τήν καρδιά μας, ἐκτελώντας τήν ἄσκησή μας. Καί ἄς κρατοῦμε τίς ἀρετές, πού ἀποτελοῦν ἐμπόδιο στήν κακία τῶν ἐχθρῶν δαιμόνων. 

12. Ὁ δάσκαλός μας Ἰησοῦς Χριστός πού γνωρίζει τήν ἀσπλαχνία τῶν δαιμόνων καί σπλαχνίζεται τό ἀνθρώπινο γένος, μᾶς ἔδωσε αὐστηρή ἐντολή λέγοντας: «Νά εἶστε ἕτοιμοι γιά κάθε ὥρα, γιατί δέν γνωρίζετε ποιά ὥρα ἔρχεται ὁ ληστής, μήπως ἔρθει καί σᾶς βρεῖ νά κοιμᾶστε»(Ματθ. 24, 42-44). 

Καί σέ ἄλλο μέρος λέει: «Προσέχετε μή βαρύνουν οἱ καρδιές σας ἀπό τήν κραιπάλη καί τήν μέθη καί τίς βιοτικές μέριμνες καί ἔρθει ξαφνικά ἡ ὥρα γιά σᾶς»(Λουκ. 21, 34). 

Στάσου λοιπόν καλά καί πρόσεχε τίς αἰσθήσεις σου. Καί ἄν κρατεῖς εἰρηνικά στό νοῦ σου τή μνήμη τοῦ Θεοῦ, τότε βλέπεις τούς ληστές δαίμονες πού προσπαθοῦν νά τήν ἀφαιρέσουν κρυφά. 

Γιατί ἐκεῖνος πού προσέχει μέ ἀκρίβεια τούς λογισμούς του, ἀντιλαμβάνεται ἐκείνους πού θέλουν νά μποῦν καί νά τόν μολύνουν. Οἱ κακοί λογισμοί ταράζουν τό νοῦ γιά νά γίνει μετέωρος, φουσκωμένος καί ἀργός. Ἀλλά ἐκεῖνοι πού γνωρίζουν τήν κακία τους, μένουν ἀτάραχοι, προσευχόμενοι στόν Κύριο.

13. Ἄν ὁ ἄνθρωπος δέν μισήσει τά ἔργα αὐτοῦ τοῦ κόσμου, δέν μπορεῖ νά λατρεύσει τόν Θεό. Καί ποιά εἶναι ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ; 

Τό νά μήν ἔχει κανείς τίποτε ξένο στό νοῦ του, ὅταν προσεύχεται σ' Αὐτόν· νά μήν νιώθει ἄλλη ἡδονή, ὅταν Τόν δοξολογεῖ. νά μή διατηρεῖ καμιά κακία, ὅταν ψάλλει σ' Αὐτόν. νά μήν ἔχει μίσος ἐναντίον κανενός, ὅταν προτιμᾶ Αὐτόν· οὔτε νά ὑπάρχει καμιά ζηλοφθονία πονηρή πού νά μᾶς ἐμποδίζει ὅταν ἀπευθυνόμαστε σ' Αὐτόν συνεχῶς καί νά τόν θυμόμαστε πάντοτε. 

Γιατί τά παραπάνω σκοτεινά ἐμπόδια εἶναι τεῖχος πού περικυκλώνει τή δυστυχισμένη ψυχή καί δέν μπορεῖ νά λατρεύσει καθαρά τόν Θεό, ἐφόσον τά ἔχει αὐτά. 

Γιατί τῆς γίνονται ἐμπόδια στό δρόμο της πρός τόν Θεό καί δέν τήν ἀφήνουν νά Τόν συναντήσει καί νά Τόν δοξολογήσει μέσα της καί νά προσευχηθεῖ σ' Αὐτόν μέ γλυκύτητα στήν καρδιά γιά νά φωτιστεῖ ἀπό Αὐτόν. Γι' αὐτό ὁ νοῦς σκοτίζεται πάντοτε καί δέν μπορεῖ νά προκόψει κατά Θεόν, γιατί δέν φροντίζει νά τά κόψει ὅλα αὐτά μέ πνευματική γνώση.

14. Ὅταν ὁ νοῦς σώσει τίς αἰσθήσεις τῆς ψυχῆς ἀπό τά θελήματα τῆς σάρκας καί τίς ὁδηγήσει στήν ἀπάθεια καί ξεχωρίσει τήν ψυχή ἀπό τά θελήματα τῆς σάρκας, τότε ἄν δεῖ ὁ Θεός τήν ἀδιαντροπιά τῶν παθῶν, ὅτι ὁρμοῦν πάνω στήν ψυχή γιά νά φέρουν τίς αἰσθήσεις στήν ἁμαρτία, καί φωνάξει ὁ νοῦς κρυφά ἀπό τό Θεό καί ἀκατάπαυστα, στέλνει τήν βοήθειά Του καί ὅλα αὐτά ἀμέσως τά καταστρέφει.

15. Σέ παρακαλῶ, ἐφόσον βρίσκεσαι στή ζωή, μήν ἀφήσεις ἐλεύθερη τήν καρδιά σου. Γιατί ὅπως ὁ γεωργός δέν μπορεῖ νά εἶναι σίγουρος γιά τούς καρπούς του, ἐπειδή δέν γνωρίζει τί μπορεῖ νά συμβεῖ μέχρις ὅτου τούς μαζέψει, ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος δέν ἐπιτρέπεται νά ἀφήσει ἀφύλαχτη τήν καρδιά του ὅσο ἀναπνέει. 

Ὅπως δέν γνωρίζει ὁ ἄνθρωπος ποιό πάθος θά τοῦ ἔρθει ὡς τήν τελευταία του πνοή, ἔτσι δέν πρέπει νά ἀφήσει ἐλεύθερη τήν καρδιά του μέχρι τήν ὥρα ἐκείνη, ἀλλά πρέπει πάντοτε νά φωνάζει πρός τό Θεό νά τόν βοηθήσει καί νά τόν ἐλεήσει.

16. Ἐκεῖνος πού δέν βρίσκει βοήθεια σέ καιρό πολέμου, οὔτε στήν εἰρήνη μπορεῖ νά ἔχει ἐμπιστοσύνη.

17. Ὅταν χωριστεῖ κανείς ἀπό τήν ἁμαρτωλή ζωή, θά γνωρίσει μέ ἀκρίβεια ὅλα τά ἁμαρτήματα μέ τά ὁποῖα ἁμάρτησε στό Θεό. Γιατί δέν βλέπει τίς ἁμαρτίες του πρίν χωριστεῖ ἀπό αὐτές, πράγμα πού θά τοῦ φανεῖ πικρό καί δύσκολο. 

Ὅσοι φτάνουν σ' αὐτό τό μέτρο, κλαῖνε γιά τίς ἁμαρτίες τους καί παρακαλοῦν καί ντρέπονται μπροστά στό Θεό, φέρνοντας στό νοῦ τίς πονηρές φιλίες πού εἶχαν μέ τά πάθη. Ἄς ἀγωνιστοῦμε λοιπόν ἀδελφοί κατά τήν δύναμή μας καί ὁ Θεός μᾶς βοηθᾶ κατά τό πλῆθος τοῦ ἐλέους Του. 

Καί ἄν δέν φυλάξαμε καθαρή τήν καρδιά μας, τουλάχιστον ἄς βάλομε τά δυνατά μας νά φυλάξομε τά σώματά μας, ὅπως ζητάει ὁ Θεός, ἀναμάρτητα καί ἄς πιστεύομε ὅτι κατά τόν καιρό τῆς πνευματικῆς πείνας πού μᾶς βρῆκε, μᾶς ἐλεεῖ μαζί μέ τούς Ἁγίους Του.

18. Ἐκεῖνος πού ἔδωσε τήν καρδιά του στήν ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ μέ ἀληθινή εὐσέβεια, δέν μπορεῖ νά σκέφτεται ὅτι εἶναι ἀρεστός στό Θεό. Ἐπειδή ὅσο τόν ἐλέγχει ἡ συνείδησή του γιά τίς ἁμαρτίες πού ἔκανε, δέν ἀπόκτησε τήν ἐλευθερία. 

Ἐφόσον ὑπάρχει ὁ ἐλέγχος, ὑπάρχει καί ἐκεῖνος πού κατηγορεῖ· καί ἐφόσον ὑπάρχει κατηγορία, δέν ὑπάρχει ἐλευθερία. Ἄν λοιπόν στήν προσευχή σου δεῖς ὅτι δέν σέ κατηγορεῖ κανένα εἶδος κακίας, ἄρα εἶσαι ἐλεύθερος καί μπῆκες στήν ἁγία ἀνάπαυση τοῦ Θεοῦ, σύμφωνα μέ τό θέλημά Του. 

Ἄν δεῖς ὅτι ὁ καλός καρπός δυνάμωσε καί δέν τόν πνίγουν πλέον τά ζιζάνια τοῦ ἐχθροῦ· καί ὅτι δέν ἔφυγαν μόνοι τους οἱ ἐχθροί καί ἔπαψαν ἀπό πανουργία νά πολεμοῦν πλέον μέ τίς αἰσθήσεις σου· καί ἄν ἡ νεφέλη ἔριξε τή σκιά της πάνω στή σκηνή καί ὁ ἥλιος δέν σέ ἔκαψε τήν ἡμέρα, οὔτε ἡ σελήνη τή νύχτα(Ψαλμ.120,6)· καί ἄν βλέπεις ὅτι ἑτοίμασες τήν σκηνή νά τή στήσεις καί νά τή φυλάξεις κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τότε μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ ἔχεις νικήσει. 

Καί τότε Αὐτός θά ρίξει τή σκιά Του πάνω στή σκηνή γιατί εἶναι δική Του. Καί ἕως ὅτου γίνεται πόλεμος, ὁ ἄνθρωπος ἔχει φόβο καί τρόμο, ἤ νά νικήσει σήμερα, ἤ νά νικηθεῖ· ἤ νά νικηθεῖ αὔριο ἤ νά νικήσει· γιατί ὁ ἀγώνας σφίγγει τήν καρδιά ὁλόγυρα. 

Ἡ ἀπάθεια ὅμως εἶναι ἀκαταμάχητη, γιατί ἔλαβε πιά τό βραβεῖο καί ἔπαψε πιά νά μεριμνᾶ γιά κάποιο ἀπό τά τρία μέρη, ἐπειδή εἰρήνευσαν μεταξύ τους καί μέ τό Θεό. 

Τά τρία αὐτά μέρη εἶναι ψυχή, σῶμα καί πνεῦμα. Ὅταν λοιπόν τά τρία αὐτά γίνουν ἕνα μέ τήν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δέν μποροῦν πλέον νά χωριστοῦν. 

Μή νομίζεις λοιπόν τόν ἑαυτό σου ὅτι εἶσαι νεκρός ὡς πρός τήν ἁμαρτία, ὅσο στενοχωρεῖσαι καί πολεμεῖσαι μέ ὁρμή ἀπό τούς ἐχθρούς σου τούς δαίμονες, εἴτε ξυπνητός, εἴτε στόν ὕπνο σου. Ὅσο ὁ ταλαίπωρος ἄνθρωπος βρίσκεται στό στάδιο τοῦ ἀγώνα, δέν μπορεῖ νά εἶναι ἀσφαλής.

19. Ἄν ὁ νοῦς ἀποκτήσει πνευματική δύναμη καί ἑτοιμάσει τόν ἑαυτό του νά ἀκολουθήσει τήν ἀγάπη πού σβήνει ὅλα τά πάθη τοῦ σώματος καί πού δέν ἀφήνει μέ τή δύναμή της καμιά κακία νά ἐξουσιάζει τήν καρδιά, τότε ὁ νοῦς ἀντιστέκεται ἐναντίον τῆς κακίας μέχρις ὅτου τήν χωρίσει ἀπό τίς καλές διαθέσεις τῆς ψυχῆς.

20. Ἐξέταζε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μέ μεγάλη προσοχή τόν ἑαυτό σου, ἀδελφέ, κάθε ἡμέρα, καί βλέπε τήν καρδιά σου, ποιό πάθος βρίσκεται μέσα σ' αὐτήν. Καί πέταξέ το μακριά ἀπό τήν καρδιά σου, γιά νά μή σοῦ γίνει ἀφορμή καταδίκης.

21. Πρόσεχε λοιπόν ἀδελφέ μου τήν καρδιά σου καί ἀγρύπνα γιά ν' ἀντιμετωπίσεις τούς ἐχθρούς σου. Γιατί εἶναι πανοῦργοι καί μέ κάθε εἶδος κακίας. 

Καί πίστεψε μέσα σου βαθιά ὅτι εἶναι ἀδύνατο ὁ ἄνθρωπος πού πράττει τό κακό, νά πράξει καλά. Γι' αὐτό καί ὁ Σωτήρας μας μᾶς δίδαξε νά εἴμαστε προσεκτικοί καί ἄγρυπνοι, λέγοντας: «Ὅτι εἶναι στενή ἡ πύλη καί δύσκολος ὁ δρόμος πού ὁδηγεῖ στή ζωή καί εἶναι λίγοι ὅσοι τόν βρίσκουν»(Ματθ. 7,14).

22. Πρόσεχε λοιπόν στόν ἑαυτό σου μήπως κάτι ἀπ' ὅσα ὁδηγοῦν στήν ἀπώλεια σέ ἀπομακρύνει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, καί φύλαγε τήν καρδιά σου καί μήν ἀμελήσεις καί πεῖς: 

«Πῶς νά φυλάξω τήν καρδιά μου, ἀφοῦ εἶμαι ἄνθρωπος ἁμαρτωλός;» Γιατί ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἐγκαταλείψει τίς ἁμαρτίες του καί ἐπιστρέψει στό Θεό μετανοιωμένος, ἡ μετάνοια τόν ξαναγεννᾶ καί τόν κάνει ὅλον καινούργιο.

23. Παντοῦ ἡ Ἁγία Γραφή, Παλαιά καί Καινή, μιλᾶ γιά τή φύλαξη τῆς καρδιᾶς. Ὁ Δαβίδ λέει: «Γιοί τῶν ἀνθρώπων, ὡς πότε θά ἔχετε βαριά καρδιά;(Ψαλμ. 4,3), καί πάλι: «Ἡ καρδιά τούς εἶναι κούφια»(Ψαλμ. 5,10). 

Γιά ἐκείνους πάλι πού σκέφτονται μάταια, λέει: «Εἶπε μέσα στήν καρδιά του, θά μείνω ἀμετακίνητος»(Ψαλμ.9,27). Καί πάλι: «Εἶπε μέσα στήν καρδιά του, ξεχάστηκε ὁ Θεός»(Ψαλμ. 9,32), καί ἄλλα πολλά παρόμοια. 

Ὀφείλει λοιπόν ὁ μοναχός νά ἐννοεῖ τό σκοπό τῆς Γραφῆς, γιά ποιόν καί πότε μιλάει, καί νά κρατᾶ συνεχῶς τόν ἀγώνα τῆς ἀσκήσεως. νά προσέχει τίς ἐπιθέσεις τοῦ διαβόλου καί σάν καλός πλοίαρχος νά ξεπερνᾶ τά κύματα, καθώς θά τόν κυβερνᾶ ἡ χάρη, χωρίς νά ξεφεύγει ἀπό τόν δρόμο του καί νά προσέχει μόνο στόν ἑαυτό του. καί νά πλησιάζει τό Θεό, χωρίς νά πλανιέται ἡ σκέψη του ἐδῶ κι ἐκεῖ, καί χωρίς περιέργεια τοῦ νοῦ του.

24. Ὁ καιρός τῶν ἀγώνων ἀπαιτεῖ ἀπό μᾶς τήν προσευχή, ὅπως τόν πλοίαρχο οἱ ἄνεμοι καί οἱ τρικυμίες καί οἱ φουρτοῦνες. Γιατί δεχόμαστε προσβολή λογισμῶν καί ἐναρέτων καί κακῶν. 

Κύριος τῶν παθῶν εἶναι ὁ εὐσεβής καί φιλόθεος λογισμός. Πρέπει ἐμεῖς οἱ ἡσυχαστές μέ σύνεση νά διακρίνομε καί νά ξεχωρίζομε καί τίς ἀρετές καί τίς κακίες. καί ποιές ἀρετές νά ἐργαζόμαστε μπροστά στούς ἀδελφούς μας καί ποιές μόνοι μας. καί ποιά εἶναι ἡ πρώτη ἀρετή, ποιά ἡ δεύτερη καί ποιά ἡ τρίτη. καί ποιό πάθος εἶναι ψυχικό καί ποιό σωματικό, καί ποιά ἀρετή ψυχική καί ποιά σωματική· καί ἀπό ποιά ἀρετή ἡ ὑπερηφάνεια χτυπᾶ τό νοῦ, ἀπό ποιά ἔρχεται ἡ κενοδοξία, ἀπό ποιά πλησιάζει ὁ θυμός καί ἀπό ποιά ἔρχεται ἡ γαστριμαργία. 

Γιατί ὀφείλομε νά ἀνατρέπομε τίς πονηρές σκέψεις καί κάθε ὑψηλοφροσύνη πού ὑψώνεται καί ἐμποδίζει τούς ἀνθρώπους νά γνωρίσουν τό Θεό(Β΄ Κορ. 10,5).

25. Πρώτη ἀρετή εἶναι ἡ ἀμεριμνία, δηλαδή θάνατος σέ σχέση μέ κάθε ἄνθρωπο καί κάθε πράγμα. Αὐτή γεννᾶ τήν ἐπιθυμία τοῦ Θεοῦ. Κι αὐτή πάλι γεννᾶ τή φυσική ὀργή, ἡ ὁποία ἀντιστέκεται σέ κάθε πειρασμό τοῦ διαβόλου. Τότε ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ βρίσκει κατοικία στόν ἄνθρωπο καί διαμέσου τοῦ φόβου φανερώνεται ἡ ἀγάπη.

26. Πρέπει τήν προσβολή τοῦ πονηροῦ λογισμοῦ νά τήν ἀνατρέπομε ἀπό τήν καρδιά μας μέ εὐσεβῆ ἀντιλογία κατά τήν ὥρα τῆς προσευχῆς, μήπως καί βρεθοῦμε νά προσευχόμαστε στό Θεό μέ τά χείλη, ἐνῶ στήν καρδιά νά σκεφτόμαστε τά ἄτοπα. 

Γιατί ὁ Θεός δέν δέχεται ἀπό τόν ἡσυχαστή προσευχή θολή καί περιφρονητική. Σέ ὅλα τά μέρη της ἡ Γραφή συνιστᾶ ἔντονα νά φυλάγομε τίς αἰσθήσεις τῆς ψυχῆς. 

Ἄν ὑποταχθεῖ τό θέλημα τοῦ μοναχοῦ στό νόμο τοῦ Θεοῦ, κατά τό νόμο αὐτό θά κυβερνήσει καί ὁ νοῦς ὅσα ἐξαρτῶνται ὡς ὑπήκοοί του ἀπό αὐτόν, δηλ. ὅλες τίς ψυχικές κινήσεις καί ἰδιαίτερα τό θυμό καί τήν ἐπιθυμία. Αὐτοί εἶναι οἱ ὑπήκοοι τοῦ νοῦ. 

Ἀρετή ἐργαστήκαμε καί κάναμε τό σωστό, στρέψαμε τήν ἐπιθυμία στό Θεό καί τά θελήματά Του, καί τό θυμό κατά τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ διαβόλου. Τί εἶναι λοιπόν ἐκεῖνο ποὺ ζητεῖται ἀπό μας; Ἡ ἐσωτερική μελέτη.

27. Ἄν ὁ σπόρος τῆς αἰσχρότητας σπαρεῖ στήν καρδιά σου, ὅταν κάθεσαι στό κελί σου, πρόσεξε. Ἀντιστάσου κατά τῆς κακίας, μήπως σέ κυριεύσει. Θυμήσου τό Θεό ὅτι εἶναι παρών καί σέ προσέχει, καί ὅ,τι ἔχεις στήν καρδιά σου εἶναι φανερό μπροστά Του. 

Πές λοιπόν στήν ψυχή σου: «Ἄν φοβᾶσαι ὁμοίους σου ἀνθρώπους ἁμαρτωλούς νά μή δοῦν τίς ἁμαρτίες σου, πόσο μᾶλλον τό Θεό ποὺ ὅλα τά βλέπει; Καί ἀπό αὐτό φανερώνεται ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ στήν ψυχή σου. 

Καί ἄν μείνεις μαζί του, μένεις ἀκίνητος ὡς πρός τά πάθη, ὅπως εἶναι γραμμένο: «Ὅσοι στηρίζονται στόν Κύριο εἶναι σάν τό ὅρος Σιῶν. δέν θά σαλευτεῖ στόν αἰώνα ὅποιος κατοικεῖ στήν Ἱερουσαλήμ»(Ψαλμ. 124, 1). Καί σέ κάθε πράγμα πού κάνεις, νά πιστεύεις ὅτι ὁ Θεός βλέπει κάθε σκέψη σου καί δέν θά ἁμαρτήσεις ποτέ. Σ' Αὐτόν ἀνήκει ἡ δόξα στούς αἰῶνες. Ἀμήν.

Πηγή: aegeanhawk.blogspot.gr

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

Δὲν εἶναι ἀναχρονιστικὴ ἡ συνάφεια. Παρόμοιο διαθρησκειακὸ καὶ διαχριστιανικὸ περιβάλλον. 

 Στὸ τελευταῖο μας ἄρθρο μὲ τίτλο ''Μακράν της Οδού των Αγίων Πατέρων η συνάντηση Βαρθολομαίου και πάπα'' εἴχαμε ἐξαγγείλει ὅτι θά συνεχίζαμε τὴν ἔκθεση τῶν ἔκτιμήσεών μας μὲ βάση τὴ διαχρονικὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως αὐτὴ ἐκφράζεται μέσα στοὺς βίους τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ διδασκάλων. Ἐπειδή μάλιστα ὁ Ἁγιος Σπυρίδων, ὁ θαυματουργὸς πολιοῦχος τῆς Κέρκυρας, ἔδιωξε τὸν πάπα μέσα ἀπὸ τὸν ναό του μὲ ἕνα ἐντυπωσιακὸ θαῦμα ποὺ ἔκανε, ἐνῶ οἱ σημερινοὶ προκαθήμενοι, τὸν εἰσάγουν στοὺς ὀρθόδοξους ναούς, τὸν ἀσπάζονται, τὸν θυμιάζουν καὶ τὸν πολυχρονίζουν, σχεδιάσαμε νὰ παρουσιάσουμε αὐτὸ τὸ θαῦμα, ὅπως τὸ διασώζει καὶ τὸ σχολιάζει ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Πάριος, μεγάλος λόγιος καὶ διδάσκαλος τοῦ Γένους καὶ μέλος τῆς τριάδος τῶν Ἁγίων Κολλυβάδων τοῦ 18ου αἰῶνος.

του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση

Ὁ σχεδιασμὸς αὐτὸς καὶ ἡ προτεραιότητα παραμένει, μὲ μία μικρὴ χρονικὴ παρέκκλιση, λόγω τῆς ἑορτολογικῆς συγκυρίας. Ἡ μνήμη τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου, σὲ ναὸ τοῦ ὁποίου στὴ Θεσσαλονίκη ὑπηρετοῦμε μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν εὐλογία τοῦ Ἁγίου ἤδη δεκατρία χρόνια, μᾶς ἔδωσε τὴν εὐκαιρία καὶ πάλι νὰ ἐντρυφήσουμε στὸ θαυμάσιο «βίο» του, πρότυπο ἀπὸ πλευρᾶς γραμματολογικῆς ὅλων τῶν μεταγενέστερων «βίων» Ἁγίων, τὸν ὁποῖο συνέγραψε ὁ διατελέσας μαθητής του ἀρχιεπίσκοπος Ἀλεξανδρείας καὶ στύλος τῆς Ὀρθοδοξίας, ὄντως Μέγας Ἀθανάσιος. Τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ «Βίου» ἀναλίσκεται στὰ ἀσκητικὰ κατορθώματα τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου, στοὺς ἀγῶνες του ἐναντίον τῶν δαιμόνων καὶ στὴ σχετικὴ διδασκαλία του, ὅπως καὶ στὸ μεγάλο ὄντως κατόρθωμά του νὰ γίνῃ ὁ «πολιστὴς τῆς ἐρήμου», νὰ γεμίσῃ τὴν ἔρημο μὲ μοναστήρια, θεμελιωτὴς ἔτσι καὶ ἀρχηγὸς γενόμενος τοῦ ἀναχωρητικοῦ βίου: «Ἔπεισε πολλοὺς αἱρήσασθαι τὸν μονήρη βίον, καὶ οὔτω λοιπὸν γέγονε καὶ ἐν τοῖς ὅρεσι μοναστήρια καὶ ἡ ἔρημος ἐπολίσθη ὑπὸ μοναχῶν ἐξελθόντων ἀπὸ τῶν ἰδίων καὶ ἀπογραψαμένων τὴν ἐν τοῖς οὐρανοῖς πολιτείαν». Τὴν μακροχρόνια ξενιτεία του ἀπὸ τὸν κόσμο διέκοψε δύο φορές, προκειμένου νὰ ἀγωνισθῇ καὶ νὰ συμβάλῃ στὴ διάσωση τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ ὅπως τώρα, ἔτσι καὶ τότε, κινδύνευε ἀπὸ ἐξωτερικοὺς καὶ πιὸ πολὺ ἀπὸ ἐσωτερικοὺς εχθρούς. Ὁ Χριστιανισμὸς δὲν παρουσιάσθηκε συνδιαλεγόμενος καὶ συναλλασόμενος «ἐπὶ ἴσοις ὅροις» μὲ τὶς ἄλλες θρησκεῖες, διεκδικώντας μέρος τῆς ἀλήθειας, ποὺ ὑπάρχει δῆθεν σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες, ὅπως βλάσφημα ἰσχυρίζονται σημερινοὶ δῆθεν χριστιανοὶ ἡγέτες τῶν διαθρησκειακῶν συναντήσεων τοῦ Ἀντιχρίστου, ἀλλὰ ὡς μοναδικὴ ἀλήθεια, ἡ μοναδικὴ ὁδὸς σωτηρίας, ὡς τὸ ἀληθινὸ φῶς ποὺ ἀντικατέστησε ὄχι ἰσχνότερα φῶτα, ἀλλὰ τὸ σκότος τῆς ἀγνωσίας τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς πλάνης: «Ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα, καὶ τοῖς καθημένοις ἐν χώρα καὶ σκιὰ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς». Δὲν εἶπε ὁ Χριστὸς ὅτι ἐγὼ εἶμαι ἕνας δρόμος, μία ἀλήθεια, ἕνα φῶς ἀνάμεσα σὲ ἄλλους δρόμους, σὲ ἄλλες ἀλήθειες, σὲ ἄλλα φῶτα, ἀλλὰ ἐγώ εἶμαι ἡ μοναδικὴ ἀλήθεια, ὁ μοναδικὸς δρόμος, τὸ μοναδικὸ φῶς: «Ἐγὼ εἰμὶ ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή». «Ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου, ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ΄ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς». Αὐτὴν τὴν ἀποκλειστικότητα τοῦ Εὐαγγελίου, τὴν ὁποία ὁρισμένοι χαρακτηρίζουν καὶ σήμερα ὡς ἀκραία καὶ φουνταμενταλιστική, συκοφαντοῦντες καὶ διώκοντες ὅσους μὲ συνέπεια καὶ πιστότητα τὴν προβάλουν ὡς κήρυγμα καὶ ὡς ζωή, ἐπλήρωσαν ἀκριβὰ οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες, προτιμήσαντες νὰ βασανισθοῦν καὶ νὰ χύσουν τὸ αἷμα τους παρὰ νὰ συμβιβασθοῦν μὲ τὶς ἄλλες «ἀλήθειες», νὰ συνυπάρξουν στὸ πολυπολιτισμικὸ μοντέλο τῶν διαθρησκειακῶν σχέσεων καὶ συναντήσεων, ἀπὸ ἀγάπη δῆθεν γιὰ τοὺς ἄλλους. 2. Διδάσκαλοι ἀπραξίας καὶ ὑποκρισίας. Οἱ πολύξεροι καὶ οἱ ταπεινοί. Ὅταν λοιπόν, πρὸ τοῦ Μ. Κωνσταντίνου ἐμαίνετο ὁ διωγμὸς στὴν Ἀλεξάνδρεια ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν ἐπὶ Μαξιμίνου τὸ 311, ὁ Μέγας Ἀντώνιος σὲ ἡλικία ἑξήντα ἐτῶν (γεννήθηκε τὸ 251) ἄφησε γιὰ λίγο τὴν ἔρημο, τὴν ἄσκηση καὶ τὴν προσευχὴ καὶ ἦλθε στὴν Ἀλεξάνδρεια ἄφοβος καὶ ἀτρόμητος μὲ διάθεση καὶ πόθο νά μαρτυρήσει καὶ νὰ ἐνθαρρύνῃ τοὺς ὁδηγουμένους στὸ μαρτύριο. Ἀψήφησε καὶ ἀγνόησε τίς ἀπαγορεύσεις τοῦ δικαστοῦ νὰ φύγουν οἱ μοναχοὶ ἀπὸ τὴν πόλη καὶ νὰ μὴ παρίστανται στὶς αἴθουσες τῶν δικαστηρίων. Ἐμφανίστηκε ἐνώπιον τοῦ ἡγεμόνα σὲ περίβλεπτη θέση στὸ δικαστήριο, ἀποδεικνύοντας τὴν προθυμία τῶν Χριστιανῶν νὰ ἀγωνισθοῦν γιὰ τὴν πίστη τους καὶ νὰ μαρτυρήσουν, «αὐτὸς ἀτρέμας εἱστήκει, δεικνὺς ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν τὴν προθυμίαν, ηὔχετο γὰρ καὶ αὐτὸς μαρτυρῆσαι, καθὰ προεῖπον». Τὸν φύλαξε βέβαια ὁ Θεὸς καὶ δὲν μαρτύρησε, γιὰ νὰ ὠφελήσῃ περισσότερο μὲ τὴν ζωή του, αὐτὸς ὅμως δὲν περιορίσθηκε στὸ κελλί του, στὴν ἔρημο, ἀλλὰ «ὑπηρέτει συνήθως τοῖς ὁμολογηταῖς, καὶ ὡς συνδεδεμένος αὐτοῖς ἦν κοπιῶν ἐν ταῖς ὑπηρεσίαις». Ὅταν κινδυνεύῃ ἡ πίστις, ἡ Ὀρθοδοξία, πρώτη πνευματικὴ προτεραιότητα εἶναι ἡ ὑπεράσπισή της, ὁ ἀγώνας ἡ συμπαράσταση πρὸς ὅσους ἀγωνίζονται, ἡ μέχρι θανάτου καὶ αἵματος προθυμία. Ὅλα τὰ ἄλλα πνευματικὰ καθήκοντα ἔπονται. Ὅσοι πράττουν καὶ συμβουλεύουν τὰ ἀντίθετα, ἁπλῶς συγκαλύπτουν μὲ προφάσεις τὴν ἀπροθυμία καὶ δειλία τους, καὶ γίνονται διδάσκαλοι καὶ καθηγητὲς τῆς ἀπραξίας καὶ τῆς ὑποκρισίας. Δὲν πρόκειται βέβαια ἐδῶ νὰ παρουσιάσουμε πῶς ἀντιμετώπισε ὁ Μέγας Ἀντώνιος τοὺς μεγάλους καὶ σπουδαγμένους φιλολόγους καὶ φιλοσόφους τῆς εἰδωλολατρίας μὲ ἀκαθαίρετη ἐπιχειρηματολογία, ἀφήνοντάς τους, αὐτὸς ὁ ἀγράμματος, ἄναυδους καὶ ἐκστατικούς. Ἴσως αὐτὸ τὸ κάνουμε ἄλλη φορά, γιατὶ καὶ πάλι ἡ εἰδωλολατρία , παγανισμὸς ἐμφανίζεται δυναμικὰ μέ ἰσχυροὺς προστάτες. Δὲν τὰ ἤξερε ὁ Ἅγιος ὅλα, ὅπως ἐκεῖνοι, δὲν ἦταν πολύξερος κατὰ κόσμον, ἤξερε ὅμως ὅλα τὰ τῆς πίστεως, ἤξερε τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων καὶ ἐπιπλέον ἦταν θεοδίδακτος καὶ θεοφώτιστος. Ἡ πίστη δὲν εἶναι θέμα πολυγνωσίας καὶ μάθησης, ἀλλὰ ὑποταγῆς ταπεινῆς ὄχι στὴ γνώμη τῶν πολλῶν, ἀλλὰ στὴν ἀλήθεια, τὴν διαχρονικὴ καὶ αἰώνια τῆς Ἐκκλησίας. Ἂν δὲν ἀπογυμνωθῇ κανεὶς ἀπὸ τὴν δοκησισοφία καὶ τὴν γνωσιολογική του καύχηση, γιὰ νὰ ἐνσωματωθῇ ταπεινὰ στὸν νοῦ τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἐκκλησίας, τῶν Ἁγίων καὶ τῶν Πατέρων, ποὺ ἀνοίγει τοὺς πνευματικοὺς ὁρίζοντες, τότε θὰ διαπορῇ καὶ θὰ διερωτᾶται γιὰ τὴ βεβαιότητα τῆς πίστεως καὶ τὴν πολυγνωσία, ἀκόμη καὶ ἁπλῶν πιστῶν καὶ θὰ τοὺς κατηγορῇ ὡς πολύξερους καὶ ἐγωϊστές, χωρὶς ταπείνωση. Ταπείνωση ὅμως δὲν εἶναι νὰ δέχεσαι τὴν γνώμη τῶν πολλῶν, ἀλλὰ τὴν γνώμη τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν Ἁγίων, γιατὶ πολλὲς φορὲς οἱ πολλοὶ συντάσσονται μὲ τὸ ψεῦδος καὶ δίνουν ἰσχὺ σ' αὐτὸ μὲ τὴν πλειοψηφία τους. Ἂν ἡ ἀποδοχὴ τῆς γνώμης τῶν πολλῶν, ὅταν διαφωνοῦν μὲ τὴν ἀλήθεια, ἀποτελοῦσε δεοντολογικὴ στάση, οὔτε τὸ Εὐαγγέλιο θὰ γίνονταν δεκτό, ὑποστηριζόμενο ἀπὸ ἐλάχιστους Ἀποστόλους, οὔτε ἡ Ἐκκλησία θὰ διεσώζετο μέσα στὴν πλημμυρίδα τῶν ἀπίστων καὶ αἱρετικῶν. 3. Ἡ στάση τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου ἔναντι τῶν αἱρετικῶν, πρότυπο μίμησης γιὰ ὅλους σήμερα. Αὐτὸ ποὺ ἐπιθυμοῦμε τώρα νὰ κάνουμε ἐδῶ εἶναι νὰ παρουσιάσουμε πῶς ἀντιμετώπισε ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος τὴν αἵρεση τοῦ Ἀρείου, ἡ ὁποία ἀπειλοῦσε ἐσωτερικὰ τὴν Ἐκκλησία, ἔχουσα τὴν ὑποστήριξη αὐτοκρατόρων, ἡγεμόνων, πατριαρχῶν καὶ ἐπισκόπων, ὅπως συμβαίνει καὶ σήμερα μὲ τὶς παναιρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ εἶναι πολὺ πιὸ ἐπικίνδυνες, γιατὶ ἀναιροῦν τὸ σύνολο τῶν δογμάτων τῆς πίστεως καὶ μεταβάλουν τὴν θεϊκὴ διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου σέ συνήθη ἀνθρώπινη διδασκαλία, ἀποσύρουν τὸν Θεάνθρωπο Χριστό, τοὺς Ἁγίους καὶ τοὺς Πατέρας, καὶ ἐγκαθιστοῦν τὸν ἀλάθητο πάπα τῆς Ρώμης καὶ τὴν πανσπερμία τῶν αἱρέσεων τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν δῆθεν Ἐκκλησιῶν. Ἡ παρουσίαση αὐτὴ εἶναι πολὺ διδακτικὴ καὶ γιὰ ὅσους καμώνονται πὼς δὲν βλέπουν τὸν κίνδυνο, γιὰ "σοβαροὺς" πνευματικοὺς ποὺ παρασύρουν ἢ φέρνουν σὲ πολὺ δύσκολη θέση τὰ πνευματικὰ τους παιδιά, ποὺ βλέπουν καλύτερα μὲ τὰ μάτια τῶν Ἁγίων καὶ ἀρχίζουν νὰ ἀμφιβάλλουν γιὰ τὴν ἀξιοπιστία τῆς πνευματικῆς καθοδήγησης. Καὶ ἀσφαλῶς οἱ Ἅγιοι εἶναι πιὸ ἀξιόπιστοι ἀπὸ τοὺς οποιουσδήποτε Γέροντες καὶ πνευματικούς, ὅταν δὲν ὁργίζονται γιὰ τὴν αἵρεση καὶ δὲν ἀγωνίζονται νὰ τὴν φανερώσουν καὶ νὰ τὴν ἀποδιώξουν. Ἄφησε λοιπὸν γιὰ δεύτερη φορὰ ὁ Μέγας Ἀντώνιος τὴν ἔρημο καὶ κατέβηκε στὴν Ἀλεξάνδρεια, τῆς ὁποίας ὁ ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος καὶ πατριάρχης, ὁ Μ. Ἀθανάσιος, βρισκόταν ὑπὸ συνεχὴ διωγμὸ καὶ διαδοχικὲς ἐξορίες καὶ τὸ ὀρθόδοξο ποίμνιο ὑπὸ τὴν διαποίμανση Ἀρειανῶν αἱρετικῶν, ὅπως τώρα ὑπὸ τὴν διαποίμανση οἰκουμενιστῶν ἢ φιλοοικουμενιστῶν πατριαρχῶν καὶ ἐπισκόπων. Ὁ Μ. Αντώνιος, ὅπως μᾶς παραδίδει ὁ «Βίος» του, καὶ στὰ θέματα τῆς πίστεως «πάνυ θαυμαστὸς ἦν καὶ εὐσεβής». Δὲν εἶχε καμμία κοινωνία μὲ τοὺς σχισματικοὺς Μελιτιανούς, γιατὶ γνώριζε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τὴν πονηρία καὶ τὴν ἀποστασία τους. Ἀλλὰ καὶ μὲ τοὺς Μανιχαίους καὶ ἄλλους αἱρετικοὺς δὲν μίλησε ποτὲ φιλικά, παρὰ μόνο γιὰ νὰ τοὺς νουθετήσῃ καὶ νὰ τοὺς μεταβάλῃ σὲ εὐσεβεῖς καὶ ὀρθοδόξους. Πίστευε καὶ ἐδίδασκε ὅτι ἡ φιλία καὶ ἡ συναναστροφὴ μαζί τους εἶναι βλάβη καὶ ἀπώλεια τῆς ψυχῆς. Ἐσιχαίνετο καὶ τὴν αἵρεση τῶν Ἀρειανῶν καὶ παρήγγελε σὲ ὅλους οὔτε νὰ τοὺς πλησιάζουν οὔτε νὰ δέχονται τὴν κακή τους πίστη. Ὅταν τὸν ἐπισκέφθηκαν κάποτε κάτι φανατικοὶ Ἀρειανοί, ἀφοῦ συζήτησε μαζί τους καὶ κατάλαβε πὼς εἶναι ἀσεβεῖς, τοὺς ἔδιωξε ἀπὸ τὸ ὄρος ποὺ ἀσκήτευε, λέγοντας ὅτι τὰ λόγια τους εἶναι χειρότερα καὶ ἀπὸ τὸ δηλητήριο τῶν φιδιῶν. Τὸ κείμενο αὐτὸ ἀποτελεῖ θὰ λέγαμε κανόνα, ὁ ὁποῖος ὁλοκάθαρα μᾶς παρουσιάζει, ἀψευδέστατα καὶ ἀπλανέστατα, πῶς πρέπει νὰ γίνονται οἱ διάλογοι μὲ τοὺς αἱρετικούς, καὶ πῶς πρέπει ἀνθρώπινα καὶ κοινωνικὰ νὰ ρυθμίζουμε τὴ σχέση μας μαζί τους, ἀλλὰ συγχρόνως δείχνει πὼς σήμερα γκρεμίζονται ὅλα τὰ ὅρια ποὺ ἔθεσαν οἱ Πατέρες ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστάς, οἱ ὁποῖοι ἀγκαλιάζουν τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τοὺς ἀσπάζονται ὡς εὐσεβεῖς καὶ ὁμοπίστους καὶ οὔτε διανοοῦνται ὄχι νὰ τοὺς διώξουν καὶ νὰ τοὺς ἀπομακρύνουν, ἀλλὰ οὔτε νὰ τοὺς νουθετήσουν νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Ὀρθοδοξία. Οἱ διάλογοι γίνονται ἐπὶ ἴσοις ὅροις. Ἐξίσωση τοῦ ψεύδους καὶ τῆς ἀλήθειας, τῆς αἱρέσεως καὶ τῆς πλάνης. Ὅταν διαλέγεσαι ἐπὶ «ἴσοις ὅροις», αὐτὸ σημαίνει ὅτι δίνεις τὶς ἴδιες πιθανότητες νὰ ἐπικρατήσῃ τὸ ψεῦδος ἐπὶ τῆς ἀλήθειας, ὅτι ἀμφιβάλλεις γιὰ τὴν ἀλήθεια καὶ ψάχνεις νὰ τὴν βρῇς. Ὁ διάλογος ὅμως τῶν Ἁγίων καὶ τῶν Πατέρων, εἶναι ὅπως ὁ διάλογος τοῦ Χριστοῦ πρὸς τὴν Σαμαρείτιδα, τῶν Ἀποστόλων πρὸς τοὺς Ἰουδαίους καὶ τοὺς Ἐθνικούς, τῶν Πατέρων πρὸς τοὺς αἱρετικούς, πρόσκληση καὶ νουθεσία νὰ ἐπανέλθουν στὴν ἀλήθεια, νὰ συναχθοῦν μέσα στὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, αὐτὴ εἶναι ἡ ἀληθινὴ ἕνωση καὶ εἰρήνη, τὰ ἄλλα εἶναι ψευδοενώσεις, ψευδοειρῆνες καὶ ψευδοδιάλογοι. Ἐπειδή, λοιπόν, τὸ κείμενο αὐτὸ ὑποδεικνύει τὸν δρόμο τῆς ἀληθινῆς ἑνώσεως ἀπὸ τὸ στόμα ἑνὸς μεγάλου Ἁγίου, καὶ πραγματοποιεῖ τὸ «ἵνα πάντες ἓν ὦσι», γιὰ τὸ ὁποῖο κόπτονται καὶ πολυπραγμονοῦν οἱ Οἰκουμενισταί, τὸ παραθέτουμε έπὶ λέξει: «Καὶ τὰ πίστει δὲ πάνυ θαυμαστὸς ἦν καὶ εὐσεβής. Οὔτε γὰρ Μελιτιανοῖς τοῖς σχισματικοῖς ποτε κεκοινώνηκεν, εἰδὼς αὐτῶν τὴν ἐξ ἀρχῆς πονηρίαν καὶ ἀποστασίαν, οὔτε Μανιχαῖοις ἢ ἄλλοις τισὶν αἱρετικοῖς ὠμίλησε φιλικά, ἢ μόνον ἄχρι νουθεσίας τῆς εἰς εὐσέβιαν μεταβολῆς, ἡγούμενος καὶ παραγγέλλων τὴν τούτων φιλίαν καὶ ὀμιλίαν βλάβην καὶ ἀπώλειαν εἶναι ψυχῆς. Οὔτω γοῦν καὶ τὴν τῶν Ἀρειανῶν αἵρεσιν ἐβδελύσσετο, παρήγγελέ τε πᾶσι μήτε ἐγγίζειν αὐτοῖς μήτε τὴν κακοπιστίαν αὐτῶν ἔχειν. Ἀπελθόντας γοῦν ποτέ τινας πρὸς αὐτὸν τῶν Ἀρειομανιτῶν, ἀνακρίνας καὶ μαθὼν ἀσεβοῦντας, ἐδίωξεν ἀπὸ τοῦ ὄρους λέγων ὄφεων ἰοῦ χείρονας εἶναι τοὺς λόγους αὐτῶν». 4. Φοβερὴ ἡ ὀπτασία τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου γιὰ τοὺς αἱρετικούς: Ἄλογα κτήνη γύρω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα. Εἶναι ὄντως φοβερὸ τὸ ὅραμα ποὺ εἶδε ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος σχετικὰ μὲ τὴν παρουσία αἱρετικῶν μέσα σὲ ὀρθόδοξους ναούς. Τὸ ὅραμα αὐτὸ αἰτιολογεῖ, ἐξηγεῖ παραστατικὰ γιὰ ποιὸ λόγο οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἀπαγορεύουν μὲ συνοδικοὺς κανόνες τὴν εἴσοδο αἱρετικῶν σὲ καθαγιασμένους χώρους, τὴν συμμετοχὴ τους σὲ ἀκολουθίες καὶ λειτουργίες, τὶς συμπροσευχὲς καὶ τὰ συλλείτουργα. Οἱ αἱρετικοὶ μὴ δεχόμενοι τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων, ἐπηρεάζονται ἀπὸ τοὺς δαίμονες καὶ τὸν πατέρα τους τὸν διάβολο, στὴν προβολὴ πλανεμένων ἀπόψεων. Γι' αὐτὸ καὶ ἡ διδασκαλία τους «μᾶλλον ἄγονος καὶ ἄλογος καὶ διανοίας ἐστὶν οὐκ ὀρθῆς, ὡς ἡ τῶν ἡμιόνων ἀλογία». Συγκλονίσθηκε λοιπόν, καὶ ἐτρόμαξε ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος, ὅταν ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς νὰ δῇ στὸ ὅραμά του τοὺς Ἀρειανοὺς νὰ περικυκλώνουν τὸ Ἅγιο Θυσιαστήριο ὡς ἡμίονοι (= μουλάρια), νὰ τὸ λακτίζουν καὶ νὰ τὸ μιαίνουν. Τόση ἦταν ἡ λύπη καὶ ἡ στεναχώρια του, ὥστε ἔβαλε τὰ κλάμματα, ὅπως πικράθηκαν καὶ ἔκλαυσαν πολλοὶ εὐσεβεῖς, ὅταν εἶδαν τὸν αἱρεσιάρχη πάπα νὰ εἰσάγεται μέσα στὸν ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου στὸ Φανάρι, τὸν ὁποῖο μάλιστα Ἅγιο κατήργησε τὸ Βατικανό, καὶ νὰ τὸν μολύνῃ. Εἴμαστε βέβαιοι πὼς, ἂν διαβάσουν καὶ μάθουν αὐτὸ τὸ ὅραμα τοῦ Ἁγίου οἱ πατριάρχες,οἱ ἀρχιεπίσκοποι καὶ οἱ ἐπίσκοποι, ἂν βέβαια ἐξακολουθοῦν ὡς Ὀρθόδοξοι νὰ σέβονται καὶ νὰ ἀκολουθοῦν τὴν ζωὴ καὶ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων, θὰ διακόψουν τὶς λειτουργικὲς ἀμοιβαῖες φιλοξενίες καὶ ἐπισκέψεις, τὶς ἑβδομάδες συμπροσευχῆς καὶ τὶς ἀποστολὲς ἀντιπροσωπειῶν στὶς θρονικὲς ἑορτές. Γιατὶ διαφορετικὰ θὰ συμπεριλαμβάνονται καὶ αὐτοὶ ὡς συνεργοὶ στὸ φρικτὸ ὅραμα τοῦ Μ. Ἀντωνίου. Κατὰ τὴν διήγηση τοῦ Μ. Ἀθανασίου στὸ «Βίο», ἐνῶ ἠσχολεῖτο μὲ τὸ ἐργόχειρό του καθιστὸς ὁ Μ. Ἀντώνιος, περιῆλθε σὲ ἕνα εἶδος ἐκστάσεως καὶ ἀναστέναζε πολὺ βλέποντας τὴν ὀπτασία. Μετὰ ἀπὸ ἀρκετὴ ὥρα στράφηκε πρὸς τοὺς παρισταμένους μοναχούς, ἐξακολούθησε νὰ στενάζῃ καὶ νὰ τρέμῃ. Ἔπεσε στὰ γόνατα γιὰ νὰ προσευχηθῇ καὶ ἔμεινε γονατιστὸς ἐπὶ πολλὴ ὥρα. Ὅταν σηκώθηκε ἔκλαιγε ὁ Γέροντας. Ἐτρόμαξαν οἱ παριστάμενοι καὶ ἐφοβήθηκαν πολύ, γι' αὐτὸ τὸν παρακάλεσαν νὰ τοὺς ἐξηγήσῃ. Καὶ ἀφοῦ τὸν ἐπίεσαν πολὺ καὶ τὸν ἐξεβίασαν ἀναστέναξε πάλι καὶ εἶπε: «Παιδιά μου εἶναι καλύτερα νὰ πεθάνω, πρὶν νὰ συμβοῦν ὅσα εἶδα στὴν ὀπτασία. Θὰ πέσῃ στὴν Ἐκκλησία ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ, καὶ θὰ παραδοθῇ σὲ ἀνθρώπους ποὺ εἶναι ἄλογα κτήνη. Εἶδα τὴν Ἁγία Τράπεζα τοῦ ναοῦ, στὸ Κυριακὸ τῆς σκήτης νὰ περικυκλώνεται σ' ὅλες τὶς πλευρὲς ἀπὸ μουλάρια, τὰ ὁποῖα κλωτσοῦσαν καὶ χοροπηδοῦσαν, ὅπως συνηθίζουν νὰ κάνουν αὐτὰ τὰ ἄλογα κτήνη. Εἴδατε καὶ ἀντιληφθήκατε πῶς ἐστέναζα προηγουμένως; Τὸ ἔκανα γιατὶ ἄκουσα φωνὴ ποὺ ἔλεγε: «Θὰ μιανθῇ τὸ θυσιαστήριό μου». Αὐτὰ εἶδε ὁ Γέροντας. Καὶ μετὰ ἀπὸ δύο ἀκριβῶς ἔτη ἔγινε ἐπίθεση τῶν Ἀρειανῶν καὶ ἡ ἁρπαγὴ τῶν Ἐκκλησιῶν. Ἅρπαξαν τὰ ἱερὰ σκεύη μὲ τὴ βία, τὰ ἔδωσαν σὲ εἰδωλολάτρες νὰ τὰ κρατοῦν, τοὺς ἐξανάγκασαν νὰ μετέχουν στὶς συνάξεις τους καὶ παρόντων αὐτῶν ἔκαναν στὴν Ἁγία Τράπεζα ὅ,τι ἤθελαν. Τότε καταλάβαμε ὅλοι μας, λέγει ὁ Μ. Ἀθανάσιος, ὅτι τὰ λακτίσματα ἐκεῖνα τῶν ἡμιόνων προεμήνυαν στὸν Ἀντώνιο ὅσα πράττουν τώρα οἱ Ἀρειανοὶ ὡς κτήνη. Μετὰ τὴν ὀπτασία ἔνιωσε τὴν ἀνάγκη ὁ Γέροντας νὰ ἐνθαρρύνῃ καὶ νὰ παρηγορήσῃ τοὺς γύρω του λέγοντας: «Μὴ λυπᾶσθε, παιδιά μου, γιατὶ ὅπως ὀργίσθηκε ὁ Κύριος, ἔτσι πάλι καὶ θὰ θεραπεύσῃ τὸ κακό. Σύντομα ἡ Ἐκκλησία θὰ ἐπαναποκτήσῃ τὴν ὀμορφιά της καὶ θὰ λάμψῃ. Θὰ δεῖτε αὐτοὺς ποὺ ἐξορίστηκαν νὰ ἐπιστρέφουν, τὴν ἀσέβεια νὰ ὑποχωρῇ καὶ νὰ κρύβεται, καὶ τὴν εὐσεβὴ πίστη νὰ ἐμφανίζεται καὶ νὰ κυριαρχῇ παντοῦ, ἀρκεῖ σεῖς νὰ μὴν μιανθῆτε ἀπὸ τὴν αἵρεση τῶν Ἀρειανῶν, γιατὶ δὲν εἶναι ἡ διδασκαλία τῶν Ἀποστὸλων, ἀλλὰ τῶν δαιμόνων καὶ τοῦ πατρὸς αὐτῶν τοῦ διαβόλου, ἄλογη καὶ ἄκαρπη, σὰν τὴν ἀλογία τῶν ἡμιόνων». 

Ἐπίλογος 

Ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἔχει καταλάβει τὴν Ἐκκλησία ἐδῶ καὶ πολλὲς δεκαετίες. Ὁ Παπισμὸς καὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς θριαμβεύουν. Τότε ὁ Μ. Ἀθανάσιος καὶ οἱ ἄλλοι Πατέρες κατενόησαν τὸν κίνδυνο, ποὺ περιέγραφε τὸ ὅραμα τοῦ Μ. Ἀντωνίου. Τώρα βλέπουμε νὰ μολύνονται οἱ ναοὶ καὶ τὰ θυσιαστήρια ἀπὸ συμπροσευχὲς καὶ συλλείτουργα μὲ τοὺς «ἀλόγους» αἱρετικοὺς καὶ ἐνισχύουμε τὴν μόλυνση καὶ τὴν ἐπαινοῦμε, συλλακτίζοντες κι ἐμεῖς μέσα εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων. Ἂν παρακολουθήσῃ κανεὶς οἰκουμενίστικα συλλείτουργα καὶ συμπροσευχές, σὰν αὐτὸ ποὺ ἔγινε στὴν Καμπέρα, στὴν Ζ' Γενικὴ Συνέλευση τοῦ Παγκόσμιου Συμβουλίου τῶν δῆθεν Ἐκκλησιῶν, καὶ σὰν αὐτὰ ποὺ γίνονται συχνὰ μὲ τὴ συμμετοχὴ ἱερέων ὁμοφυλοφίλων ποὺ τολμοῦν καὶ κρατοῦν τὸ Ἅγιο Δισκοπότηρο καὶ γυναικῶν ἐπισκόπων καὶ ιερειῶν, ἡ εἰκόνα ὑπερβαίνει καὶ τὸ ὅραμα τοῦ Μ. Ἀντωνίου.

Μόνη ἐλπίδα γιὰ νὰ ἐπανεύρῃ ἡ Ἐκκλησία τὴν ὁμορφιά της εἶναι ἡ σύσταση καὶ συμβουλὴ τοῦ Μ. Ἀντωνίου: «Μόνον μὴ μιάνετε ἑαυτοὺς μετὰ τῶν Ἀρειανῶν». Μόνο νὰ μὴ μιανθοῦμε ἀπὸ τὴν κοινωνία μας μὲ τὸν Παπισμὸ καὶ Οἰκουμενισμό, μὲ τοὺς φιλοπαπικοὺς καὶ οἰκουμενιστὰς Ὀρθοδόξους. Ἐπειδὴ μέχρι τώρα δὲν τὸ ἐπράξαμε δυναμικὰ καὶ ἀποφασιστικά, γι' αὐτὸ παρατείνει ὁ Θεὸς ἐπὶ ἔτη τὴν ὀργή του, τὴν αἰχμαλωσία τῶν Ὀρθοδόξων στὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Μέχρι πότε ἐπίσκοποι, ἱερεῖς, μοναχοὶ καὶ λαϊκοὶ θὰ ἐπιτρέπουμε τὰ ἄλογα κτήνη, τοὺς αἱρετικούς, νὰ λακτίζουν καὶ νὰ μιαίνουν τὰ Ἱερὰ καὶ τὰ Ἅγια τῆς Ὀρθοδοξίας; Ὅσο ἀπρακτοῦμε καὶ βρίσκουμε διάφορες προφάσεις πνευματικοφανεῖς, τὸ βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως θὰ ἵσταται ἐν τόπῳ ἁγίῳ.

Περιοδικὸ "Θεοδρομία". Ἔτος Θ, Τεῦχος 1. Ἰανουάριος - Μάρτιος 2007. Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ. Πρωτότυπος τίτλος: ''Ο Μέγας Αντώνιος και ο σύγχρονος Οικουμενισμός''.

Πηγή

ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΣΤΌ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΚΡΩΝ

Σὲ πρόσφατο ἄρθρο (Ὀρθόδοξος Τύπος - 16 Φεβρ. 2017) ἐκθειάζεται μέχρι παραληρήματος τὸ πρόσωπο καὶ τὸ βιβλίο «Τὰ δύο ἄκρα» τοῦ π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, ἀπὸ τὸν ἀγιορείτη μοναχὸ Ἀρσένιο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κουτλουμουσίου, ὡς αὐθεντία πνευματικῆς διακρίσεως στὴν ἑρμηνεία τῶν ἱερῶν Κανόνων καὶ ἐν γένει τὸν χαρακτηρίζει «ὁδηγὸ τοῦ ἀγῶνος». Ποιὸς εἶναι ὁ ἀγώνας τῶν θαυμαστῶν τοῦ π. Ἐπιφανίου καὶ ποῦ τοὺς ὁδηγεῖ θὰ τὸ δοῦμε στὴ συνέχεια.

   Κρίνεται ἐπάναγκες μὲ τὴν ἐξέλιξη τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων τὶς τελευταῖες δεκαετίες, ἰδιαίτερα σήμερα μετὰ τὴν Μεγάλη Σύνοδο τῆς Κρήτης ποὺ ἀποτελεῖ τὸ ἐπιστέγασμα τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ, νὰ ἀποκαλυφθεῖ ἡ τεράστια βλάβη ποὺ ἐπέφερε τὸ βιβλίο αὐτὸ τοῦ π. Ἐπιφανίου στὴ συνείδηση τῶν πιστῶν τῆς νεοημ/κης Ἐκκλησίας. Ὅσο καὶ νὰ προσπαθήσει κανεὶς στὶς συζητήσεις μὲ κληρικό, μοναχὸ ἢ λαϊκὸ ἐκ τῶν νεοημ/τῶν νὰ ὑποδείξει Κανόνες καὶ νὰ ἀποδείξει ὃτι ἡ διαχρονικὴ παράδοση τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀπαγορεύει τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς, καὶ ὃτι ἐν καιρῷ κινδυνευούσης πίστεως ἐκ τῶν αἱρετιζόντων Προκαθημένων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καθιστοῦν ἐπιτακτικὴ τὴν διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου αὐτῶν ἀπὸ τοὺς πιστούς, οἱ ὑποδείξεις καὶ ἀποδείξεις αὐτὲς πέφτουν στὸ κενό, ἢ μᾶλλον πιὸ χαρακτηριστικὰ στὴ «μαύρη τρύπα» ποὺ κατάφερε νὰ δημιουργήσει, ὁ ἀξεπέραστος σὲ σοφιστεῖες π. Ἐπιφάνιος μὲ μία ἄλλη νεοεφεύρετη ἐκκλησιολογία, δυστυχῶς. Καὶ ἐνῶ δὲν ἀρνοῦνται τὴν ἁγιοπνευστία στοὺς λόγους καὶ τὶς παραινέσεις τῶν ἁγίων, παραδόξως κάνουν ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο, γιὰ νὰ ἐπιβεβαιώσουν τρανῶς τὸν Ἀπόστολο Παῦλο ὁ ὁποῖος προφητικώτατα ἐπεσήμανε τὴν χαλεπότητα τῶν ἐσχάτων ἡμερῶν, δηλαδὴ τῶν ἡμερῶν μας, πέραν τῶν ποικίλων ἁμαρτωλῶν ποὺ καυτηριάζει, ὃτι καὶ αὐτοὶ οἱ ἀδελφοί μας ἔχουν «μόρφωσιν εὐσεβείας, τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι».(1)  

   Στὰ «Δύο ἄκρα» ἐπιχειρεῖται, ὀφείλουμε νὰ ὁμολογήσουμε, μὲ θαυμαστὴ μαεστρία ἡ ἀπεξάρτηση ἀπὸ τὴν Συμφωνία τῶν ἁγίων Πατέρων, τὸ Consensus Patrum ποὺ λένε καὶ οἱ σύγχρονοι θεολόγοι, περὶ τοῦ τρόπου ἀντιμετωπίσεως τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν αἱρετικῶν πρὸ τῆς συνοδικῆς καταδίκης αὐτῶν. Ἡ «μαύρη τρύπα» τοῦ π. Ἐπιφανίου διὰ τῆς ὁποίας χαντάκωσε κυριολεκτικὰ τὴν ὀρθόδοξη πατερικὴ Ἐκκλησιολογία, συνίσταται κυρίως στὴν παρερμηνεία τοῦ 15ου Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου καὶ στὰ παρεπόμενά της ποὺ συνοψίζονται στὰ ἑξῆς: α) ψιλοπράγματα, ἐγένοντο καὶ ἄλλοτε αὐτά, β) τὰ ἀποτελοῦντα κοινωνικὰς ἐκδηλώσεις τυγχάνουν ἀνάξια οἰασδήποτε προσοχῆς, γ) ὑπακοὴ στὴν Ἐκκλησία (=Διοίκηση),  δ) νὰ μὴν σχίσουμε τὴν Ἐκκλησία, ε) ὁ 15ος Κανὼν τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου εἶναι δυνητικὸς καὶ οὐχὶ ὑποχρεωτικός, δίδει τὸ δικαίωμα διακοπῆς μνημοσύνου, δὲν ὑποχρεώνει νὰ γίνει αὐτό, στ) δὲν ὑπάρχει κίνδυνος νὰ μολυνθῶμεν, οὔτε μνημονεύοντος τοῦ πατριάρχου ἀφοῦ ἀκόμη δὲν καταδικάσθηκε, οὔτε πολὺ περισσότερον δεχόμενοι εἰς κοινωνίαν τοὺς μνημονεύοντας αὐτὸν καὶ τοὺς ἂλλους οἰκουμενιστάς, ζ) τόσους νέους χάνουμε, μ’ αὐτὰ τώρα θ’ ἀσχολούμεθα; η) ἔχουσι γνῶσιν οἱ φύλακες.

    Ἂν καὶ ἀναιρέθηκαν πλήρως, μέχρι κονιορτοποιήσεως τὰ σοφιστικὰ ἐπιχειρήματά του, ἀπὸ τὸν ἀλήστου μνήμης Ἱερομόναχο Θεοδώρητο Μαῦρο, μέ τὸ τιτλοφορούμενο ἔργο του «Τὸ Ἀντίδοτον», ἐν τούτοις, τὰ μὲν «Δύο Ἄκρα» κυκλοφόρησαν εὐρύτατα στὰ θρησκευτικὰ βιβλιοπωλεῖα τῆς χώρας, ἐνῶ «Τὸ Ἀντίδοτον» ἐλάχιστα μέχρι καὶ ἀπαγορεύσεως, ὁπότε γιὰ νὰ τὸ βρεῖ κανεὶς ἔπρεπε νὰ ἔχει τὴν τύχη τοῦ χρυσωρύχου. Γιὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθὲς καταθέτω ἐν ὀλίγοις μία προσωπική μου ἐμπειρία.

   Πρὸς τὸ τέλος τῆς δεκαετίας τοῦ 1990,  πήγαμε μέ ἕνα φίλο μου γιὰ προσκύνημα στὴ Μονὴ Διονυσίου τοῦ Ἁγίου Ὅρους καὶ νὰ μιλήσουμε μέ κάποιο μοναχὸ τῆς Μονῆς, συμπατριώτη μας. Μεταξὺ τῶν ἂλλων ἦρθε καὶ ἡ συζήτηση γιὰ τὸ θέμα τῆς μνημονεύσεως τοῦ Πατριάρχη τότε Δημητρίου καὶ τῆς κοινωνίας τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Εἴπαμε ὅσα εἴπαμε καὶ φεύγοντας τοῦ δώσαμε τὸ Ἀντίδοτο γιὰ νὰ τὸ μελετήσει καλύτερα μέ τὴν ἡσυχία του. Κάποιος Ἱερομόναχος ὅμως ποὺ περνοῦσε τυχαῖα ἀπὸ κοντά μας, βλέποντας τὸ βιβλίο ὅρμησε καὶ κυριολεκτικὰ τὸ ἅρπαξε μέσα ἀπὸ τὰ χέρια του λέγοντας: «αὐτὸ τὸ βιβλίο δὲν θὰ τὸ διαβάσεις». Προφανῶς τὸ ἐγνώριζε καὶ στὴ θέα του ἔγινε μαινόμενος ταῦρος. Τὸ βιβλίο φυσικὰ κατασχέθηκε καὶ ἡ χαρά μας γιὰ τὸ προσκύνημα μεταστράφηκε σὲ λύπη καὶ ὀδύνη, ὄχι γιὰ τὸ βιβλίο, ἀλλὰ γιὰ ὅσα συνέβαιναν γενικώτερα στὸ Ἅγιον Ὅρος.

   Πῶς νὰ μὴν ὑπάρχουν λοιπὸν σήμερα κληρικοί, μοναχοὶ καὶ λαϊκοὶ ποὺ νὰ ἐγκολπώνονται «Τὰ δύο ἄκρα» σὰν ἄλλο Εὐαγγέλιο; Ποῦ νὰ βροῦν τὴν ὀρθόδοξη ἀντιπαράθεση, ὁ π. Ἀρσὲνιος, ὁ Διονυσιάτης μοναχὸς καὶ τόσοι ἄλλοι κληρικοί, μοναχοὶ καὶ λαϊκοὶ χωρὶς «Τὸ ἀντίδοτο»;

   Διαβάζοντας τὸ ἄρθρο τοῦ μοναχοῦ Ἀρσενίου, οἱ ὑπερβολὲς γιὰ τὴν σοφία, τὴν πνευματικὴ διαύγεια καὶ τὴν ἀλάθητη αὐθεντία τοῦ π. Ἐπιφανίου, δείχνουν «ἡλίου φαεινότερον» τὴν μέχρι τότε ἀγωνιώδη προσπάθειά του νὰ κατασιγάσει τὴν φωνὴ τῆς συνειδήσεώς του γιὰ τὴν κοινωνία μὲ τὸν αἱρεσιάρχη τοῦ Φαναρίου. Πῶς νὰ μὴν ἐξανίσταται ἡ συνείδησή του ὅταν κάθε τόσο διαβάζοντας τοὺς βίους καὶ τὰ συγγράμματα τῶν ἁγίων, μαθαίνει ὅτι ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς ἐξορίσθηκε τρεῖς φορές, διότι δὲν συγκατέβαινε στὴν κοινωνία μὲ τοὺς μονοθελήτες Πατριάρχες;

–Ὅταν διαβάζει τὴν σύσταση τοῦ Μεγάλου Βασιλείου: «Οἵτινες τὴν ὑγιῆ ὀρθόδοξον πίστιν προσποιοῦντες ὁμολογεῖν, κοινωνοῦσι δὲ τοῖς ἑτερόφροσιν, τοὺς τοιούτους, εἰ μετὰ παραγγελίαν μὴ ἀποστῶσιν, μὴ μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλὰ μηδὲ ἀδελφοὺς ὀνομάζειν»;

–Τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου: «Βαδίζοντες τὴν ἀπλανῆ καὶ ζωηφόρον ὁδόν, ὀφθαλμὸν μέν ἐκκόψωμεν σκανδαλίζοντα, μὴ τὸν αἰσθητὸν ἀλλὰ τὸν νοητόν. Οἷον ἐὰν ὁ ἐπίσκοπος ἢ ὁ πρεσβύτερος οἱ ὄντες ὀφθαλμοὶ τῆς Ἐκκλησίας κακῶς ἀναστρέφωνται καὶ σκανδαλίζωσι τὸν λαόν, χρὴ αὐτοὺς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γὰρ ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον, ἢ μετ’ αὐτῶν ἐμβληθῆναι ὡς μετὰ Ἂννα καὶ Καϊάφα εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός»; (2)

–Τοῦ ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου: «Ἐχθροὺς γὰρ Θεοῦ ὁ Χρυσόστομος, οὐ μόνον τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ τοὺς τοῖς τοιούτοις κοινωνοῦντας μεγάλη καὶ πολλῇ τῇ φωνῇ ἀπεφήνατο»;(3)

–Ἢ ἀπὸ τὴν ἐπιστολή τῶν ἁγιορειτῶν Πατέρων πρὸς τὸν Λατινόφρονα αὐτοκράτορα Μιχαὴλ Παλαιολόγο: «Καὶ πῶς ταῦτα ἀνέξεται ὀρθοδόξου ψυχή, καὶ οὐκ ἀποστὴσεται τῆς κοινωνίας τῶν μνημονευσάντων αὐτίκα, καὶ ὡς καπηλεύσαντας τὰ θεῖα τούτους ἡγήσεται;... Πλὴν ὅτι μολυσμὸν ἔχει ἡ κοινωνία, ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν αὐτόν, κἂν ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων» καὶ ὅτι «πολὺς ὁ λόγος τοῦ μνημοσύνου»;

   Καὶ ἐὰν μὲν φρονοῦσε ὅτι οἱ οἰκουμενιστὲς δὲν εἶναι αἱρετικοί, οἱ ἀνωτέρω λόγοι τῶν ἁγίων φυσικὰ δὲν θὰ τὸν συγκινοῦσαν, ἀφοῦ μᾶλλον θὰ ἦταν καὶ ὁ ἴδιος οἰκουμενιστής, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ ἐκφράζεται στὸ ἄρθρο του φαίνεται πὼς εἶχε κάποιες ὀρθόδοξες εὐαισθησίες.

   Βαρὺ τὸ φορτίο τῆς συνειδήσεως λοιπὸν καὶ ἦταν ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη νὰ βρεθεῖ κάποια λύση. Γνωρίζοντας ἴσως τὴν σωστὴ ἀντιμετώπιση τῆς παναιρέσεως, ἀλλὰ φανερὰ παρασυρμένος ἀπὸ τὴν ἰδιαίτερα ἔντονη, σὲ σχέση μὲ τὸν Ἑλλαδικὸ χῶρο, κριτικὴ καὶ προπαγάνδα ἐναντίον τοῦ παλαιοημερολογιτισμοῦ ἐδῶ καὶ τέσσερις δεκαετίες ἀπὸ τοὺς μοναστηριακοὺς κύκλους τῶν ἀγιορειτῶν, πλὴν τῆς Μονῆς Ἐσφιγμένου, φαίνεται πὼς εἶχε πελαγώσει. «Κανεὶς δὲν ἀμφιβάλλει», λέγει τώρα, «πὼς ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει ταλαιπωρηθεῖ πολὺ ἀπὸ αὐτὰ τὰ δύο ἄκρα, τὸν οἰκουμενισμὸ καὶ τὸν ζηλωτισμό». Κλασσικὴ ὑποκειμενικὴ περίπτωση αὐθυποβολῆς δι’ ἀποκλεισμοῦ τῶν πάντων, προσπαθώντας νὰ πείσει τὸν ἑαυτό του γι’ αὐτὸ ποὺ ἀμφιβάλλει! Ἔτσι ἐξηγεῖται τὸ παραλήρημα, πλὴν ὅμως δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο ἀπὸ τὸ πάθημα ποὺ μᾶς διδάσκει ὁ παρακάτω μῦθος.

   Κάποτε ἕνας γάιδαρος παραπονέθηκε στὸν ἄνθρωπό του (ποὺ τὸν ἔπαιρνε στὴν πόλη μιὰ ὥρα δρόμο γιὰ τὰ ψώνια του, καὶ ὅταν γύριζε τὸν ἄφηνε ἐλεύθερο νὰ ἀπολαμβάνει τὴ βοσκή του), ὅτι εἶχε κουρασθεῖ καὶ τοῦ ζήτησε στὸ ἑξῆς νὰ μὴν τὸν μεταχειρίζεται τόσο βάναυσα μὲ βαριὰ φορτία. Καλά, τοῦ λέει ὁ ἄνθρωπος, αὔριο θὰ σὲ περιποιηθῶ καλύτερα. Πρωΐ πρωΐ λοιπὸν τὴν ἄλλη μέρα τὸν πῆγε στὸ μύλο, τὸν ἔζεψε στὸ ἕνα ἄκρο τοῦ ἄξονα τῆς μεγάλης στρογγυλῆς πέτρας καὶ στὸ ἄλλο ἄκρο κρέμασε ἕνα σακὶ μὲ κριθὰρι. Μὲ ἕνα κατὰλληλο μηχανισμὸ ἔφερε τὸ σακὶ κοντὰ στὴ μουσούδα του καὶ ἀφοῦ ἔφαγε λίγο, τὸ ἀπομάκρυνε πάλι στὴ θέση του. Αὐτὸ ἐπαναλήφθηκε τρεῖς μὲ τέσσερις φορὲς μέχρι ἀργὰ τὸ βράδυ. Εὐχαριστημένος ὁ γάιδαρος στὴν ἀρχὴ γιὰ τὸ λιγοστὸ βάρος ποὺ ἔσερνε, ἔκανε τοὺς ἀτέλειωτους κύκλους προσπαθώντας νὰ φθάσει τὸ ἀγαπημένο του κριθὰρι γιὰ νὰ χορτάσει ἐπιτέλους καὶ τὴν πείνα του.

   Παρομοίως «ἐλευθερωμένος» ἀπὸ τὸ πρῶτο βάρος τοῦ φορτίου τῆς συνειδήσεως, ἀναλώνει τὸν μοναχικό του βίο καὶ ὁ π. Ἀρσὲνιος, καθώς καὶ οἱ περισσότεροι ἁγιορείτες μοναχοί (τῶν 19 μονῶν), στὴν κοινωνία μὲ τὸν αἱρεσιάρχη Βαρθολομαῖο, μακρὰν βεβαίως ἀπὸ τὴν μαρτυρικὴ πρακτικὴ τῶν ἁγίων ὁμολογητῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τὴν ὀρθόδοξη παράδοση.

   Γιαυτὸ ἀφοῦ «ἀνέπαυσε» τὴν ταραγμένη του συνείδηση, στὸ ἄρθρο καταλήγει «θριαμβευτικῶς» ὡς ἐκ στόματος τοῦ π. Ἐπιφανίου:

«Ἐλᾶτε ὅλοι ὅσοι εἶστε κουρασμένοι καὶ φορτωμένοι ἀπὸ τὸν βαρὺ ζυγὸ τῶν δύο ἄκρων καὶ θὰ σᾶς ἀναπαύσω. Πάρετε ἐπάνω σας τὸν ζυγὸ τῆς μέσης καὶ βασιλικῆς ὁδοῦ καὶ θὰ μάθετε πὼς ἐκεῖ βρίσκεται ἡ πραότητα καὶ ἡ ταπεινοφροσύνη τοῦ Χριστοῦ καὶ θὰ βρεῖτε ἀνάπαυση καὶ εἰρήνην εἰς τὰς ψυχάς σας. Διότι ὁ ζυγὸς τῆς μέσης καὶ βασιλικῆς ὁδοῦ εἶναι χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον της πολὺ ἐλαφρύ».

   Ποιός ἅγιος μίλησε ποτὲ μὲ τόση αὐθεντία, χρησιμοποιώντας μάλιστα τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ ἀναπαύσει δῆθεν τοὺς χριστιανούς μὲ νέες θεωρίες, ἄγνωστες γιὰ τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας; Ἀναμφισβήτητα ὁ λόγος αὐτὸς εἶναι ἀντάξιος τῆς ὑπερφιάλου παπικῆς αὐθεντίας. Ποιός ἅγιος ἐπίσης ἐφήρμοσε ποτέ, «τῆς πίστεως κινδυνευούσης» τὴν προταθεῖσα μέση καὶ βασιλικὴ ὁδό; Ποιά εἶναι ἡ μέση αὐτὴ ὁδὸς ὅταν κοινωνοῦν μὲ τὸ ἕνα ἄκρο; Ἢ συντάσσεται κανεὶς μὲ τὴν ὀρθοδοξία ἢ τὴν ἀποτάσσεται. Ἢ ἀποδέχεται τὸ φῶς τῆς ἀληθείας ἢ τὸ ἀπορρίπτει. Μεσότης ἀληθείας καὶ ψεύδους ἢ πλάνης δὲν ὑπάρχει. Καὶ καθώς ὀρίζουν οἱ ἅγιοι Πατέρες ὅτι ἡ διὰ τοῦ μνημοσύνου κοινωνία μολυσμόν ἔχει, εἶναι σαφὲς ὅτι χωρὶς τὴν ὀρθοπραξία στὰ θέματα τῆς πίστεως ἀποσκορακίζεται καὶ ἡ ὀρθοδοξία. Θὰ εἶχε τὸ πρᾶγμα κάποια ἀνοχὴ στὴν ἀρχὴ τοῦ κηρύγματος μιᾶς αἱρετικῆς διδαχῆς, ἀλλὰ σήμερα μετὰ ἀπὸ μιὰ ἑκατονταετία οἰκουμενιστικῆς δράσεως, πῶς μπορεῖ νὰ κοινωνεῖ κάποιος μὲ τοὺς οἰκουμενιστές καὶ νὰ ἐπαναπαύεται στὴν ἐσφαλμένη γνώμη ὅτι συμφωνεῖ αὐτὸ μὲ τὴν ὀρθοπραξία τῶν ὁμολογητῶν ἁγίων;

   Ἰδοὺ παρακάτω ὁ λόγος ποὺ ὁ ὀλίγος γιὰ τοὺς νεοημ/τες, ἀλλὰ πολὺς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ ἄριστος γιὰ τὴν ἐν τῇ πράξει ὀρθοδοξία π. Θεοδώρητος, ἐπέλεξε τὸν συγκεκριμένο τίτλο στὸ ἀναιρετικό του ἔργο  γιὰ «Τὰ δύο ἄκρα».

   «Ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος μὲ τὸ ἔργο του “Τὰ δύο ἄκρα”ἔγινε ὁ ἰσχυρότερος βοηθὸς τῶν οἰκουμενιστῶν, ὁ καλύτερος δικηγόρος τῶν “χλιαρῶν” καὶ ἀδιαφόρων “συντηρητικῶν”, ὁ λαμπρότερος ὑπογραμμὸς τῶν ὀρθολογιστῶν θεολόγων καὶ παρερμηνευτῶν τῆς Ἐκκλ. Ἱστορίας καὶ τῶν Ἱ. Κανόνων».(4)

   Ἀπευθυνόμενος στὸν ἴδιο μέσω τοῦ γραπτοῦ διαλόγου τους τοῦ ἔγραφε:

«Ὄχι μόνον δὲν ἐβοηθήσατε τὴν πολεμουμένην Ὀρθοδοξίαν, ἀλλὰ εἰς τὴν ἐναγώνιον προσπάθειάν της ν’ ἀποφύγη τὸν θανάσιμον ἐναγκαλισμὸν τοῦ παπικοῦ πτώματος, μὲ σαδισμὸν θὰ ἔλεγε κανείς, τῆς ἀπαντούσατε κάθε φορά· Ὑπομονή, ὧ Μῆτερ, ἄχρι καιροῦ, ἄχρι τοῦ κοινοῦ Ποτηρίου, καὶ τότε θὰ ἴδης ὁποῖα ἡρωϊκὰ τέκνα ἔχεις»(5).

   «Ἔτσι ὅμως δεχόμενοι τοὺς κοινωνοῦντας τῷ Πατριάρχῃ καὶ μνημονεύοντες συγχρόνως αὐτοῦ, ἀφοῦ οὐδεὶς κίνδυνος μολυσμοῦ ὑπάρχει (!), πότε καὶ ποῖος θὰ κατορθώση νὰ σταματήση τὴν πορείαν τῶν κακοδόξων; Πότε οἱ πιστοὶ θὰ ἀντιληφθοῦν ὅτι κηρύσσεται αἵρεσις προκειμένου νὰ ἀντιδράσουν; Πράγματι, μόνον μὲ τέτοιους βοηθοὺς ὁ Ἀθηναγόρας ἐπέτυχε ὅσα ἐπέτυχε καὶ τὰ ὁποῖα συνεχίζει εἰς μεγαλύτερον βαθμὸν ὁ ἐπάξιος διάδοχός του!

   Ὁποίαν εὐθύνην ἔχουν σήμερον οἱ προσφέροντες εἰς τὴν νεότητα τὰ πορνὸ καὶ τὰ ναρκωτικά, ὑπέχει καὶ ὁ π. Ἐπιφάνιος ὡς καὶ οἱ διακινοῦντες “Τὰ δύο ἄκρα”, ἀναφορικῶς πρὸς τὴν ἐξάπλωσιν τῆς αἱρέσεως εἰς τὸν Ἑλλαδικὸν χῶρον! Διὰ τοὺς νεοημερολογίτας ὅμως δὲν παύει νὰ θεωρῆται ὅτι εἶναι ὁ νέος Ζωναρᾶς!»(6)

   Ὡς Ἁγιορείτης γνήσιος ὁ π. Θεοδώρητος ἐγνώριζε πολὺ καλὰ πρόσωπα καὶ πράγματα στὸ περιβόλι τῆς Παναγίας καὶ γιαυτὸ πάντοτε ἔλεγε γιὰ τὸν γνωστὸ π. Παΐσιο, μὲ πόνο καὶ συνοχὴ καρδίας: 

  «Πῶς νὰ μὴν φθάσουμε στὴ σημερινὴ σύγχυση, ὅταν ὁ π. Παΐσιος μιλώντας γιὰ τὸν πατριάρχη Βαρθολομαῖο (μὲ τὸν ὁποῖο καμάρωνε στὸν φωτογραφικὸ φακό), εἶπε ὅτι «ὁ Θεὸς οἰκονόμησε αὐτὰ τὰ δύσκολα χρόνια τὸν καλύτερο πατριάρχη»;(7) Ὅταν ὁ ἴδιος προσπαθοῦσε νὰ δικαιολογήσει τὰ ἀδικαιολόγητα, καταφεύγοντας σὲ ἐπιχειρήματα ἀφελῆ καὶ ἐπιπόλαια ὅπως τὰ κάτωθι;

   «α) Ὁ πατριάρχης Δημήτριος εἶναι ἕνα ξερὸ κλῆμα, βαστάζει ὅμως τὴν ἄμπελον, δηλαδὴ τὴν Ἐκκλησίαν!

   β) Ἂν δὲν μᾶς ἀρέσει ὁ Παπανδρέου θὰ φύγωμεν ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα; Τὸ ἴδιο, ἂν δὲν μᾶς ἀρέσει ὁ Δημήτριος, θὰ φύγωμεν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν; Σύμπασα ὅμως ἡ ἁγία Παράδοσις τονίζει, ὅτι ὁ ἀπομακρυνόμενος ἐκ τοῦ κηρύσσοντος αἵρεσιν καὶ διακόπτων τὴν μετ’ αὐτοῦ κοινωνίαν δὲν φεύγει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν, ἀλλὰ «διασώζει» αὐτὴν ἀπὸ σχισμάτων καὶ μερισμῶν!

   γ) Ἐγὼ φωνάζω· ὅποιος ἔρχεται εἰς τὸ κελλὶ μου διαμαρτύρομαι. Ἂν φωνάξω περισσότερο, θὰ μὲ διώξουν ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὅρος. Δὲν καταλαβαίνετε;» Τὸν καταλαβαίνουμε, ἀλλὰ αὐτὸς δὲν καταλαβαίνει. Τί; τὸ πατρικὸν λόγιον τοῦ ἁγίου Θεοδώρου· “Ἀλλὰ τί ὅτι προτιμώμεθα μᾶλλον Θεοῦ τὰ Μοναστήρια, καὶ τῆς ὑπὲρ τοῦ ἀγαθοῦ κακοπαθείας τὴν ἐντεῦθεν εὐπάθειαν;  Ποῦ ἐστι τό· Ἰδοὺ τὰ χείλη μου οὐ μὴ κωλύσω, Κύριε, σὺ ἔγνως; Ποῦ ἐστι τὸ κλέος καὶ ἡ ἰσχὺς τοῦ καθ’ ἡμᾶς τάγματος;”(8)».(9) 

   Ἀληθῶς χωρὶς «Τὰ δύο ἄκρα», ἡ ἀνήσυχη συνείδηση πολλῶν κληρικῶν, μοναχῶν καὶ πιστῶν ἀναμφισβήτητα θὰ τοὺς ὁδηγοῦσε στὴν ὀρθόδοξη πρακτικὴ τῆς ἐλευθερίας ἀπὸ τὴν κοινωνία τῶν οἰκουμενιστῶν. Ἀντὶ λοιπὸν νὰ τοὺς ξεκουράσει, νὰ τοὺς ξελαφρώσει καὶ νὰ τοὺς ἀναπαύσει, ἀντίθετα τοὺς ἔχει ἐγκλωβίσει, μετατρέποντας σὲ τελικὴ ἀνάλυση τὸ πρῶτο βαρὺ μέν, ἀλλὰ ἐλπιδοφόρο φορτίο, σὲ ἀδιάλειπτη κυκλοτερὴ κίνηση, ἀπὸ τὸν ἐφησυχασμό, στὸν χαρτοπόλεμο κατὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἀπὸ τὸν χαρτοπόλεμο, μὲ περισσότερο ζῆλο στὸν ἀντιζηλωτισμὸ καὶ πάλι στὸν ἐφησυχασμὸ καὶ οὕτω καθ’ ἑξῆς.

   ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Τιμ. Β’ γ’5.

2. P.G. 35,33.

3. P.G. 99, 1049A

4. Θεοδωρήτου Ἱερ/χου. Ἁγιορείτης. Ἰούλιος 1997.

5. Τὸ ἀντίδοτον σελ. 152.

6.  Τὸ ἀντίδοτον σελ. 147.

7. Καθημερινή. 27.11.1993.

8. P.G. 99, 1120D.

9. Τὸ ἀντίδοτον σελ. 10.

ΔΑΜΙΑΝΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΑΓΙΟΒΑΣΙΛΕΙΑΤΗΣ 

Υ.Γ. Τὸ ἀνωτέρω ἄρθρο στάλθηκε στόν Ὀρθόδοξο Τύπο δύο ἡμέρες μετὰ τὴν δημοσίευση τοῦ ἄρθρου τοῦ μοναχοῦ Ἀρσενίου. Δυστυχῶς ὅμως δὲν φιλοξενήθηκε, ὣς ὤφειλε ἀπὸ τοὺς διευθύνοντες, ἀποδεικνύοντες γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ τὴν μεροληψία τους, εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας.

Πηγή

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ Ή ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΗ ΠΙΣΤΗ; (Μητροπολίτου Γ.Ο.Χ. Θεσσαλονίκης κ. Γρηγορίου)

Σεβ. Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης Γρηγορίου

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Καλλίνικε.

Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, σεβαστοὶ πατέρες, ἐκλεκτοὶ μοναχοὶ καὶ μοναχὲς, ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί.

Σήμερα Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, εἶναι ἡμέρα ἑόρτιος καὶ πανηγυρικὴ γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας. Ἱστορικὲς μνῆμες μὲ ἀγῶνες καὶ θυσίες καλούμαστε σήμερα νὰ τὶς περιγράψουμε καὶ νὰ τὶς θυμηθοῦμε. Ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς ἐδῶ μέσα ποὺ εἶχε τὴν εὐλογία σήμερα τὸ πρωὶ νὰ συμμετάσχει ἐνεργῶς στὴν Θεία Εὐχαριστία, σὲ ἕνα σημαντικὸ ποσοστὸ βίωσε μὲ μυστηριακὸ τρόπο τὴν λειτουργία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὴν καρδιά του. Ἐπίσης, θυμήθηκε κατὰ τὴν ἀνάγνωση τοῦ Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίαςὀνόματα, ἐποχές, γεγονότα καὶ θυσίες Ἁγίων προσώπων.

 Ἄν θὰ θέλαμε νὰ ποῦμεκάτι παραπάνω χάριν ἐκείνων ποὺ γιὰ κάποια αἰτία δὲν πρόφθασαν ἤ δὲν εἶχαν τὴν δυνατότητα νὰ ἀκούσουν τὸ Συνοδικὸ τῆς Ὀρθοδοξίαςκαὶ βρίσκονται ἀνάμεσά μας, ἀλλὰ καὶ γιὰ ἐμᾶς τοὺς ἰδίους ποὺ ἤμασταν παρόντες τὸ πρωΐ, θὰ προσθέταμε τὰ ἑξῆς. Ἡ ὑπενθύμιση τοῦ ἱστορικοῦ πλαισίου κατὰ τὴν ἀνάγνωση τοῦ Συνοδικοῦ πραγματοποιεῖται κυρίως μὲ δύο τρόπους. Ὁ ἕνας τρόπος εἶναι ἱστορικὸς καὶ ὁ δεύτερος τρόποςλειτουργικός.

 Ὁ πρῶτος τρόπος, ὁ ἱστορικός,εἶναιἡ ἁπλὴ ἱστορικὴ ἀναφορὰ γεγονότων ποὺ διαδραματίστηκαν σὲ δύο διαφορετικὲς περιόδους. Ἡ πρώτη περίοδος εἶναι ἡ ἐποχὴ τῆς εἰκονομαχίας τοῦ 8ου καὶ 9ου αἰῶνος,ὅπου καταδικάστηκαν οἱ εἰκονομάχοι,καὶ ἡ δεύτερη εἶναι ἡ ἐποχὴ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ τοῦ 14ου αἰῶνος, ὅπου καταδικάστηκε ὁ παπισμός καὶ εἰδικότερα ἡ ἀδιέξοδη φιλοσοφικὴ καὶ λογικὴ προσέγγιση γνώσεως καὶ ἑνώσεως μὲ τὸν Θεό, ποὺ χαρακτηρίζει κατὰ κύριο λόγο τὸν Παπισμό.

 Ὁ δεύτερος τρόπος εἶναι ὁ λειτουργικός. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι τὰ ἱστορικὰ γεγονότα συνδέονται μὲ τὸ πραγματικό νόημα τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. Θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι λειτουργικὸς τρόπος εἶναι ἡ κινητοποίηση τοῦ ἀνθρώπου στὸ Θέλημα τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν συνέργεια τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ὅπως ἀκριβῶς ἔγινε σὲ κάθε βίο Ἁγίου προσώπου. Ἐπίσης θὰ λέγαμε ὅτι ὁ λειτουργικὸς τρόπος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ κινητοποιεῖ τὸν ἄνθρωπο γιὰ νὰ ἱκανοποιήσει τὶς πραγματικές του ἀνάγκες καὶ ὄχι τεχνητὲς δηλαδὴ ψευδαισθήσεις.

 Τὶ ἀκριβῶς εἶναι πραγματικὴ ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὶ τεχνητὲς ἤ ψευδαισθήσεις εἶναι σημεῖο καθοριστικὸ γιὰ τὴν πορεία τοῦ ἀνθρώπου. Οἱ πραγματικὲς καθώς καὶ οἱ ψεύτικες ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου συμβάλλουν ὄχι μόνο στὴν πορεία τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ καθορίζουν καὶ τὴν ποιότητα τῆς ζωῆς του.Ἐπίσης εἶναι ἀρκετὰ δύσκολο ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος νὰ καταλάβει ποῦ βρίσκεται ὁ ἑαυτός του. Πράγματι χρειάζεται βοήθεια ἀπὸ αὐθεντικὸ καὶ γνήσιο πνευματικὸ πατέρα. Ἄραγε ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος ἐπιδιώκει νὰ ἱκανοποιεῖ τὶς πραγματικὲς του ἀνάγκες ἤ βρίσκεται στὶς ψευδαισθήσεις του;Αὐτὸ εἶναι δύσκολο νὰ ἀπαντηθεῖ. Ἐξαρτᾶται κατὰ πόσον ὁ ἴδιος ἔχει μοιραστεῖ τὰ προβλήματα καὶ τὰ ἀδιέξοδα τῆς ζωῆς του μὲ ἕναν ἔμπειρο πνευματικό.

 Ἄν θὰ θέλαμε νὰ προσεγγίσουμε τὸν ἄνθρωπο ποὺ δὲν μοιράζεται τὴν ζωή του μὲ ἕναν πνευματικὸ πατέρα, δηλαδὴ ποὺ δὲν ἐξομολογεῖται, ποὺδὲν ἔχει μυστηριακὴ ζωή, θὰ λέγαμε ὅτι ζεῖσὲ ψευδαισθήσεις. Νομίζει πὼς ζεῖ κάτι ἀληθινό, ἐνῶ εἶναι ψεύτικο. Τὸ ἐπιβαρυντικὸ γιὰ ἐκεῖνον εἶναι ὅτι ἐπιδιώκει νὰ προβάλλει τὶς ψευδαισθήσεις του ὡς ἀλήθεια. Δηλαδὴ συνειδητὰ ἤ ἀσυνείδηταὁ ἄνθρωπος ἐξαπατᾶ τὸν ἑαυτό του καὶ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ τὸν περιβάλλουν. Δημιουργεῖ ἕνα τοξικὸ περιβάλλον καὶ προσελκύει ἀνθρώπους ποὺ τοὺς ἀρέσει νὰ ζοῦνε μὲ περιορισμένο ὀξυγόνο ζωῆς. Ἀπὸ πλευρᾶς μηχανισμοῦ παρατηρεῖται καὶ τὸ ἑξῆς: Ὅταν κάποιος ἐξαπατήσει τὸν ἑαυτό του, τότε ἐξαπατᾶ μὲ μεγαλύτερη εὐκολία καὶ τὰ θύματά του, ἀλλὰ καὶ τὰ ἴδια τὰ θύματα ἐνισχύουν τὶς ψευδαισθήσεις τόσο τοῦ δημιουργοῦ τους, ὅσων καὶ τῶν ἑαυτῶν τους. Ὑπάρχει δηλαδὴ φαῦλος κύκλος.

 Ὁ ἄνθρωπος ὅμως ποὺ ἐπιδιώκει νὰ ζεῖ τὶς πραγματικές του ἀνάγκες εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἀναπνέει καθαρὸ ἀέρα. Εἶναι αὐτὸς ποὺ μέσα ἀπὸ τὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς ἀνακαλύπτει νέα μονοπάτια διαδρομῆς συνάντησης μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὸν συνάνθρωπο. Τὸ κάθε του βῆμα, χωρὶς νὰ τὸ ἐπιδιώκει, ἀφήνει ἕνα χνάρι πίσω του, τὸ ὁποῖο τὸ ἀκολουθοῦν ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ ζοῦνε ἐλεύθερα καὶ νὰ ἀκολουθοῦν τὸ Θέλημα τοῦ Θεοῦ χωρὶς ἐκβιασμοὺς καὶ διλήμματα. Εἶναι σὰν νὰ τοὺς ψιθυρίζουνστὸν νοῦ καὶ στὴν καρδιά τους τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν». Ἀπὸ πλευρᾶς μηχανισμοῦ εἶναι ὁ ἴδιος τρόπος, ὅπως ὁ Χριστὸς σχετιζόταν μὲ τοὺς μαθητές Του. Ὁ Χριστὸς γνώριζε τὶ ἔκανε, γι’ αὐτὸ καὶ σταυρώθηκε. Τὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ τὸ παρέδωσε ὁ Χριστὸς σὲ ὅλους ἐκείνους ποὺ κατάλαβαν ὅτι ἡ σωτηρία τους ἔρχεται μέσα ἀπὸ προσωπικὸ γολγοθᾶ. Ὁ σταυρὸς καὶ ὁ γολγοθᾶς εἶναι ἀποκάλυψη καὶ ὄχι ἀδιέξοδο ζωῆς.

 Ἡ σημερινὴ ἑορτὴ εἶναι ἀποκάλυψη Θεανθρώπινη, δὲν εἶναι ἀνθρώπινη κατασκευή. Εἶναι ἡ ἀναστήλωση τῶν ἱερῶν Εἰκόνων μὲ τὴν ἐπισφράγιση τῆς θεοπνευστίαςτῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς 7ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου,ἐνῶ τὸ 843 καθιερώθηκε νὰ ἑορτάζεται αὐτὴ τὴν ἡμέρα, τὴν πρώτη Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν,ἡ ἑόρτιος νίκη κατὰ τῆς αἱρέσεως τῆς εἰκονομαχίας. Μέσα ἀπὸ μία σύντομη ἱστορικὴ ἀνασκόπηση εὔκολα ὁ ἐρευνητὴς μπορεῖ νὰ διαπιστώσει ὅτι στοὺς εἰκονόφιλους κάθε τους κίνηση τὴν ἐπισφράγιζε ὁ Θεὸς μὲ τὴν παρουσία Του. Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ εἰδοποιὸς διαφορὰ μὲ τὴν ἀνθρώπινη κατασκευή. Ὁ Θεός ἀποκαλύπτει τὴν παρουσία Του στὴν Ἐκκλησία Του καὶ ἑλκύει ἐκείνους ποὺ θέλουν νὰ τὸν ἀκολουθήσουν.

 Αὐτὴ ἡ παρουσία Του ἦταν καὶ μὲ πολλὰ θαύματα μέσω τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων. Νὰ θυμηθοῦμε τὸ θαῦμα τῆς εἰκόνας τοῦ Χριστοῦ στὴν Βηρυτό, ὅπου μὲ τὰ θαύματα τὰ ὁποία ἐπιτελοῦσε καθημερινῶς γύρισε ὁλόκληρη συναγωγὴ Ἐβραίων μὲ τὴν Ὀρθόδοξο Πίστη; Ἤ να ποῦμε τὸ θαῦμα τῆς ἱερᾶς εἰκόνος τῆς Παναγίας ποὺ ἔκανε καλὰ τὸν τελευταῖο εἰκονομάχο αὐτοκράτορα Θεόφιλο; Αὐτὰ καὶ ἄλλα πολλὰ εἶναι ἀρκετὰ εὔκολο νὰ τὰ ἀναζητήσει κάποιος καὶ νὰ καταλάβει ὅτι ὁ Θεὸς ἀποκαλύπτει τὴν παρουσία Τουγενικῶς σὲ ἐκείνους ποὺ θέλουν νὰ τὸν ἀκολουθοῦν, καὶ εἰδικῶς σὲ περιπτώσεις ὅταν ὁ Θεὸς θέλει νὰ ἀποκαλύπτει τὸ Θέλημα Του, ὅπως Ἐκεῖνος θέλει.

 Ἕνας ἄλλος τρόπος ποὺ φανερώνει ὅτι εἶναι Θεανθρώπινη ἀποκάλυψη αὐτὴ ἡ ἡμέρα καὶ ὄχι ἀνθρώπινη κατασκευή, εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς ἀποκαλύπτεται σὲ ἀνθρώπους ποὺ μποροῦν νὰ ἀντέξουν νὰ δοῦνε τὸ φῶς Του. Εἶναι οἱ φίλοι καὶ οἱ Ἅγιοί Του. Πιστοποιητικὸ γνησιότητας ὅτι πράγματι ἦταν Ἅγιοί Του καὶ ὅτι πράγματι ἀποκαλύφθηκε σὲ αὐτοὺς εἶναι ὅτι ἄφησε πίσω τὰ Ἱερὰ Λείψανά τους νὰ εὐωδιάζουν καὶ νὰ θαυματουργοῦν.Γιατὶ ἄραγε νὰ ἀφήνει ἄφθαρτα τὰ Λείψανα ὁ Θεὸς κάποιων Ἁγίων Του; Ὁ λόγος ποὺ ἀφήνει ὁ Θεὸς νὰ ὑπάρχουν τὰ Λείψανα τῶν Ἁγίων εἶναι γιὰ τὸν ἁγιασμὸ τῶν πιστῶν ἀφ᾽ ἑνὸς καὶ ἀφ᾽ ἑτέρου νὰ ἀκολουθοῦν οἱ ἄνθρωποι τὸ παράδειγμα καὶ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Του. Ἑπομένως Θεανθρώπινη ἀποκάλυψη δὲν εἶναι μόνον ὅτι ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ ποὺ πραγματοποιεῖται ἀπὸ τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τὸν Κ.Η.Ι.Χ., ἀλλὰ καὶ ὅτι συμμετέχει σὲ αὐτὸ τὸ μυστήριο καὶ ὁ ἄνθρωπος μέσῳ τῶν Ἁγίων του. Ὅπως ἡ Παναγία συμμετεῖχε στὴν Ἐνανθρώπηση, ἔτσι καὶ ὁ κάθε Ἅγιος συμμετέχει στὸ σωτηριολογικὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ.

 Λαμπρὸ παράδειγμα εἶναι ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Θὰ δοῦμε σὲ αὐτὸ τὸ παράδειγμα ὅτι ὁ Θεὸς συνεργοῦσε καὶ ἀπεκάλυπτε τὸ Θελημά Του μέσῳ τῶν Ἁγίων Του καὶ ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος συμμετεῖχε. Τὰ λείψανα τοῦἉγίου ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ εὐωδίαζαν καὶ θαυματουργοῦσαν, ἀλλὰ ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο ἔχει ἰδιαίτερη ἀξία γιὰ μᾶς σήμερα σὲ σχέση μὲ τὸν Παπισμὸ εἶναι ἡδιδασκαλία τοῦ Ἁγίου. Εἶπε κάτι πολὺ σημαντικό. Διετύπωσε πὼς γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὰ δόγματα τῆς Ἐκκλησίας θὰ πρέπει νὰ ἔχουμε καθαρὴ καρδιά. Ἡ κατανόηση τῶν δογμάτων γίνεται μόνονὅταν ὁ Θεὸς ἀποκαλύπτεται μέσα στὴν καθαρὴ καρδιὰ τοῦ θεόπτη Ἁγίου. Οἱ Παπικοὶ δὲν πιστεύουν κάτι τέτοιο.

 Νομίζουν ὅτι ὅσο περισσότερο διαβάζει κάποιος καὶ γνωρίζει ἀρχαία ἑλληνικὴ φιλοσοφία, ἄλλο τόσο μπορεῖ νὰ φθάσει στὴν εὐδαιμονία. Εὐδαιμονία ὁρίζουν τὸν Παράδεισο ὡς μία στατικὴ εὐχάριστη κατάσταση. Κάτι τέτοιο δὲν ὑπάρχει καὶ αὐτὸ εἶναι μία ἀνθρώπινη κατασκευή. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος εἶναι σαφὴς ἐπ᾽ αὐτοῦ ὅταν λέγει: Ὁ Παράδεισος δὲν εἶναι μία στατικὴ κατάσταση, ἀλλὰ μία ἀτέλεστη τελειότης. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ τελειότητα ὅλο καὶ περισσότερο αὐξάνεται, ὅλο καὶ περισσότερο τελειοῦται. Ἐπ᾽ αὐτοῦ τοῦ θέματος ὁ Ἅγιος ἐπειδὴ εἶχε ἐμπειρία ἀκτίστου φωτός, γι’ αὐτὸ καὶ εὐωδίασαν τὰ λείψανά του, γι’ αὐτὸ καὶ συμμετεῖχε στὸ σωτηριολογικὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ, γι’ αὐτὸ καὶ ἡ διδασκαλία του εἶναι Θεανθρώπινη καὶ ὄχι ἀνθρώπινη κατασκευή. 

 Ἐδῶ μποροῦμε νὰ καταλάβουμε μία ποιοτικὴ διαφορὰ μεταξὺ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ τοῦ Παπισμοῦ, ποὺ εἶναι μία κατασκευή. Αὐτὴ εἶναι ὅτι καθένας ἀπὸ ἐμᾶς μπορεῖ ἐὰν θέλει νὰ βιώσει τὴν ἀλήθεια, ἐνῶ στὸν Παπισμὸ μόνον οἱ ὀλίγοι ὅπως λένε, ἀλλὰ τελικὰ βιώνουν ψευδαισθήσεις καὶ κατασκευές. Μία δεύτερη διαφορὰ ποὺ θέλουμε νὰ ἐπισημάνουμε εἶναι στὸν τρόπο γνώσεως τοῦ Θεοῦ. Οἱ Παπικοὶ λένε ὅτι ἀφοῦ γνωρίσεις φιλοσοφία καὶ ἀφοῦ μάθεις πολλὰ καὶ σημαντικά, τότε ἔρχεται ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ, τότε γνωρίζεις τὸν Θεό. Στὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση γιὰ νὰ γνωρίσει κάποιος τὸν Θεὸ ἀπαιτεῖται νὰ μάθει τὴν τέχνη τῆς κάθαρσης τῆς καρδιᾶς. Ὁ χρόνος μπορεῖ νὰ εἶναι ἄμεσος,ἀλλὰ ἴσως νὰ χρειαστοῦν καὶ χρόνια. Ὁ χρόνος θὰ ἐξαρτηθεῖ ἀπὸ τὴν δύναμη τῆς μετανοίας τοῦ ἀνθρώπου.

 Οἱ δύο παραπάνω ποιοτικὲς διαφορὲς φανερώνουν ἐπίσης τὴν Θεανθρώπινη ἀποκάλυψη, καθὼς καὶ τὴν ἀνθρώπινη κατασκευή. Ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση δείχνει ὅτι μποροῦν νὰ συμμετέχουν ὅλοι στὴν ἀλήθεια καὶ ὄχι μία κατηγορία ἀνθρώπων, ὅπως στὸν Παπισμό. Ὁ τρόπος νὰ γνωρίσει τὴν ἀλήθεια κάποιος εἶναι πιὸ ἁπλὸς καὶ ἄμεσος,ἐνῶ στὸν Παπισμὸ πιὸ σύνθετος ποὺ φέρνει σύγχυση. Ἡ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ σύμφωνα μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση ἐφόσον εἶναι γιὰ ὅλους, τότε εἶναι ἀληθινὴ καὶ ἀποκαλυπτική. Γιὰ τοὺς Παπικοὺς ὅμως ἡ ἀλήθεια κατανοεῖται μόνον ἀπὸ τοὺς λίγους, ἀπὸ μία συγκεκριμένη κατηγορία ἀνθρώπων,ἑπομένως ἐδῶ ἡ ἀλήθεια δὲν εἶναι ἀποκαλυπτική, ἀλλὰ κατασκευασμένη καὶ φοβική.

 Ὅ,τι στηρίζεται στὸν φόβο, εἶναι ἀνθρώπινη κατασκευή. Στὴν Δύση κατασκεύασαν τὸν φόβο καὶ τὴν τιμωρία. Δὲν κατάλαβε ὁ δυτικὸς κόσμος ὅτι ὁ ὁ φόβος εἶναι χειραφέτηση, ψυχολογικὴ ὁμηρία καὶ πνευματικὸς ἐκβιασμός. Πάνω σὲ αὐτὰ τὰ χαρακτηριστικὰ στηρίχθηκε ὁ θεολογικὸς Μεσαίωνας τῆς Δύσεως καὶ μετατράπηκε σὲ κοινωνικὴ στάση ζωῆς καὶ συμπεριφορᾶς μὲ «λαμπρὸ» παράδειγμα τὴν ἱερὰ ἐξέταση, ὅπου στὴν οὐσία καίγανε ζωντανοὺς ὅσους ὑποπτευόντουσαν ἀπὸ τοὺς χριστιανούς τους ὅτι παρέκκλιναν ἀπὸ τὸν κανόνα τῆς κατασκευασμένης πίστεώς τους. Ἕνα ἄλλο παράδειγμα ἦταν καὶ οἱ ἐννέα σταυροφορίες στοὺς Ἁγίους Τόπους ποὺ ἔκαναν οἱ σταυροφόροι. Τελικὰ τὶς περισσότερες φορὲς λαφυραγωγοῦσαν καὶ βεβήλωναν ὀρθοδόξους ναοὺς καὶ ἱερὰ Λείψανα Ἁγίων μας, παρὰ ὅτι βοήθησαν τοὺς Ἁγίους Τόπους.

 Μία σύγχρονη κατασκευασμένη ἀλήθεια εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός. Ἐδῶ δὲν ὑπάρχουν λογικὰ σχήματα γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ κατανοήσουμε τὴν κατασκευὴ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Εἶναι ἡ λογικὴ τοῦ παραλόγου καὶ τῆς σύγχυσης. Ἡ λογικὴ τοῦ παραλόγου λέγει, ὅ,τι Θεό πιστεύεις τελικὰ εἶσαι ἐντάξει. Θὰ μποροῦσαμε νὰ ποῦμε ὅτι εἶναι ἡ λογικὴ τοῦ παραδόξου. Ἐνῶ σὲ πρῶτο ἐπίπεδο βλέπεις ἀπὸ κοντὰ κάποια φύλα ἕνα κῆπο ἐνδεχομένως, ἀπὸ μακριὰ σὲ δεύτερο ἐπίπεδο βλέπεις ὅλα τὰ ὡραῖα φύλα νὰ συνθέτουν μία ἄλλη εἰκόνα ποὺ τρομάζει τὸν παρατηρητή. Ἡ φωτογραφία εἶναι κατατοπιστικὴ τῆς κατασκευῆς καὶ τῶν ψευδαισθήσεων.

 Μία ἐπίσης κατασκευασμένη ἀλήθεια εἶναι ἡ λεγόμενη Σύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης. Ἐκεῖ δομοῦν κάτι ἐξαιρετικὰ πολὺ πρωτότυπο σὲ σχέση μὲ τὸ παρελθόν. Παρουσιάζουν ἕνα διαφορετικὸ μοντέλο Συνόδου σὲ σχέση μὲ τὶς προηγούμενες Συνόδους. Τὴν ἐν λόγῳ Σύνοδο τὴν ὀνομάζουν Πανορθόδοξη. Ἀπ’ ὅ,τι γνωρίζουμε ὅμως, Πανορθόδοξη Σύνοδος μὲ ἰδιαίτερο καὶ κυρίαρχο χαρακτηριστικὸ ἐκτὸς τῶν ἄλλων εἶναι νὰ μνημονεύει προηγούμενες Συνόδους ποὺ καταδικάστηκαν αἱρετικοί, γιὰ νὰ δείχνει μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο καὶ τὴν συνέχεια καὶ τὴν σύνδεση μὲ τὴν ἱστορία.

 Σὲ αὐτὴ τὴν Σύνοδο δὲν ὑπῆρξε κάτι τέτοιο. Ἐπίσης δὲν κατονόμασε κάποια αἵρεση. Τὸ ὅτι δὲν ἀντιλήφθηκαν κάποια αἵρεση,αὐτὸ σημαίνει ὅτι τὸ αἰσθητήριο νὰ ἀναγνωρίζει σύγχρονες πνευματικὲς ἀπειλὲς δὲν εἶναι ἐνεργοποιημένο. Τελικὰ πρωτοτύπησαν. Δὲν βρῆκαν αἵρεση. Ἐπίσης ἔκαναν καὶ κάτι παραπάνω σὲ πρωτοτυπία. Ὀνόμασαν ὡς ἐκκλησίες τοὺς ἑτεροδόξους, δηλαδή τοὺς αἱρετικούς. Ἑπομένως, ὅ,τι εἴδαμε στὴν ἐν λόγω σύνοδο εἶναι μία ἀνθρώπινη κατασκευὴ ποὺ ἔρχεται νὰ ὑποστηρίξει ἀνθρώπινες σκοπιμότητες καὶ ὄχι τὸ Θέλημα τοῦ Θεοῦ.

 Ἕνα ἄλλο σημαντικὸ στοιχεῖο εἶναι ὅτι ὑπάρχει μία κατασκευασμένη ἀσάφεια. Αὐτὸ πολύ πιθανὸν νὰ ἐξυπηρετήσει ἄλλες μεθοδεύσεις στὸν μέλλον. Φαίνεται περισσότερο στὰ κείμενά τους διπλωματία, παρά γλῶσσα ἀληθείας καὶ ἀγάπης. Δὲν φαίνεται ὅτι ἐκφράζει καὶ στοιχειώδη ἀγάπη, διότι ἐγκαταλείπει τὸν δυτικὸ ἄνθρωπο, ποὺ ἀνήκει στὴν ὁποιαδήποτε αἵρεση,μόνο του χωρὶς ἐλπίδα. Δὲν τὸν βοηθάεινὰ σκεφτεῖ διαφορετικά, νὰ προσανατολιστεῖ πνευματικά.Τελικῶς αὐτὸ ποὺ ἔχει σημασία εἶναι τὶ εἶναι ἡ Σύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου Κρήτης; Εἶναιτελικῶς κατασκεύασμα ἀνθρώπινο ἤ Θεανθρώπινη παρουσία;Σύμφωνα μὲ τὰ γραφόμενά τους  φάνηκε ὅτι περπατᾶνε σὲ ἀνθρώπινες κατασκευές, χωρὶς νὰ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὸν Δημιουργὸ ποὺ δὲν βλέπουν, καὶ τὸν ἄνθρωπο ποὺ βλέπουν τὸν ἄφησαν μόνο του ἀνυπεράσπιστο σὲ αἱρέσεις.

 Παρόμοιες Σύνοδοι ποὺ ἤθελαν νὰ καταργήσουν τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη ἦταν καὶ ἐπὶ ἐποχῆς τῆς εἰκονομαχίας. Ὑπῆρξαν ἀποφάσεις συνόδων καὶ διατάγματα αὐτοκρατορικὰ γιὰ τὴν ἀποκαθήλωση καὶ τὴν μὴ προσκύνηση τῶν ἱερῶν Εἰκόνων. Τὰ ἱερὰ Λείψανα τὰ πετοῦσαν σὲ ἀποχετεύσεις τῆς ἐποχῆς τους καὶ ἐδίωκαν ἐκείνους ποὺ προσκυνοῦσαν τὶς Ἱερὲς Εἰκόνες καὶ τὰ Ἱερὰ Λείψανα. Στὴν ἐποχὴ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κάτι ἀντίστοιχο ὑπῆρξε. Ὡστόσο ὅμως ἦταν θέμα χρόνου νὰ καταρρεύσει τὸ ψεῦδος καὶ ἡ κατασκευασμένη ἀλήθεια. Ὅπως καὶ ἔγινε.

 Σήμερα οἱ κατασκευὲς ψεύτικων ἀληθειῶν τελικὰ εἶναι μία ἀπάτη, μία φάρσα, ἕνα καλοστημένο ψέμα,ποὺ γίνεται σὲ πολλὰ ἐπίπεδα στὴν κοινωνία μας, ὅπως σὲ θεσμοὺς καὶ ἀξίες. Ἐκεῖποὺ παρατηρεῖται κρίση σὲ κοινωνικὸ καὶ προσωπικὸ ἐπίπεδο, ἐκεῖ διαπιστώνονταιπίσω ἀπὸ τὴν κρίση καὶ οἱ κατασκευασμένες ἀλήθειες. Ἡ κατασκευασμένη ἀλήθεια εἶναι ἀνάλογη μὲ τὸ νόημα τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου καὶ αὐτὸ φαίνεται λογικὸ. Ἄν δηλαδὴ ὁ ἄνθρωπος θέλει νὰ ζεῖ τὴν ἀλήθεια, τότε δὲν κατασκευάζει ἀλήθειες, διότι πολὺ ἁπλὰ ζεῖ τὴν ἀλήθεια καὶ δὲν ἔχει ἀνάγκη κατασκευὲς περὶ τῆς ἀληθείας. Ἄν ὅμως ὁ ἄνθρωπος δὲν ζεῖ τὴν ἀλήθεια, τότε κατασκευάζει ἀλήθειες γιὰνὰ προβάλλει τὸν ἑαυτό του μέσα ἀπὸ αὐτὲς τὶς κατασκευές. Τὸ κάνει, διότι τὸ ἔχει ἀνάγκη. Ἡ ἀνάγκη ὅμως δὲν εἶναι ἀληθινή, ἀλλὰ μοιάζει μὲ ἀληθινὴ ποὺ τελικὰ εἶναι ψεύτικη. Ἐδῶ ἐνεργοποιοῦνται καὶ οἱ ψευδαισθήσεις, ποὺ εἶναι ἀνάλογες μὲ τὶς κατασκευασμένες ἀλήθειες.

 Οἱ κατασκευὲς ἀφοροῦν κυρίως τοὺς ρόλους. Ὁ ρόλος εἶναι ἀνάλογος μὲ τὸ ἔργο ποὺ ἐπιτελεῖται. Ἕνα παράδειγμα κατασκευῆς ρόλου εἶναι ὁ ρόλος τοῦ γονέα. Ἐὰν ὑπάρχει σήμερα κρίση στὴν κοινωνία σὲ πολλοὺς τομεῖς, εἶναι διότιἡ ἴδια ἡ οἰκογένεια περνάει κρίση. Πολλοὶ εἶναι οἱ γονεῖς ποὺ λένε στὰ παιδιά τους: μὴν τὸν κάνεις αὐτό, ὅταν οἱ ἴδιοι κάνουν τὸ ἀντίθετο π.χ. μήν καπνίζεις παιδί μου, ἀλλὰ ἐγὼ καπνίζω. Ὁ ἴδιος ὁ γονέας λέει, πήγαινε παιδί μου κατηχητικό, ἀλλὰ ὁ ἴδιος δὲν πάει στὴν Ἐκκλησία. Ὁ σύγχρονος γονιὸς δίνει στὸ παιδί του ὅ,τι τὸ καλύτερο πιστεύει, ἀλλὰ στὸ προηγούμενο παραδείγματα διδάσκει ἀρνητικὰμὲ τὸ παράδειγμά του.

 Λέει δηλαδή, παιδί μου ὅταν μεγαλώσεις θὰ μπορεῖς καὶ ἐσὺ νὰ καπνίζεις καὶ νὰ μὴν πηγαίνεις στὴν ἐκκλησία, ὅπως ἐγώ. Ἁπλὰ νὰ κάνεις ὑπομονὴ μέχρι νὰ μεγαλώσεις. Αὐτὸ εἶναι ἕνα ἁπλὸ παράδειγμα, γιὰ νὰ καταλάβουμε ὅτι ὁ γονιὸς στὸ συγκεκριμένο παράδειγμα ἔχει κατασκευάσει μία ψευδῆ εἰκόνα γιὰ τὸν ρόλο του, ποὺ ὁ ἴδιος ὁ ρόλος του ὑπονομεύει τὴν ζωὴ τοῦ παιδιοῦ του μὲ τὸ παράδειγμά του. Βρίσκεται στὸν κόσμο ποὺ ἔχει κατασκευάσει.

 Ἄν θὰ θέλαμε νὰ δοῦμε ἄλλες περιπτώσεις πιὸ σύνθετες, θὰ διαπιστώναμε ὅτι τελικῶς ἡ σύγχρονη οἰκογένεια λειτουργεῖ παθολογικὰ σὲ βαθμὸ ποὺ μπορεῖ κάποιος νὰ πεῖ, ὅτι εἶναι ἐργαστῆρι ψυχοπαθολογίας. Μέσα ἐκεῖ κατασκευάζονται προσωπικότητες μὲσυναισθηματικὲς διαταραχές, μὲ συννοσηρότητα ἕως καὶ ἀκραῖες περιπτώσεις ὅπως τῆς σχιζοφρένειας. Ἐπίσης, σύγχρονες ἔρευνες ἔχουν δείξει ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία κασκευάζεται συναισθηματικῶς μέσα ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν οἰκογένεια, ὅταν αὐτὴ λειτουργεῖ μὲ λανθασμένους ρόλους ἰδιαιτέρως τῶν γονέων.

 Δηλαδή, γονεῖς μὲ διαφορετικὴ συμπεριφορὰ σὲ σχέση μὲ τὸ φύλο τους, ἡ ὑπερβολικὴ καὶ ἡ ἐκτὸς ὁρίων στάση ζωῆς σὲ ἐπίκαιρα θέματα, ἐπηρεάζουν τὸ παιδὶ σημαντικὰ στὸ συναίσθημά του. Ἕνα παράδειγμα λανθασμένου ρόλου εἶναι ὅταν λέει μία γυναίκα σὲ ὅλους: Ἐγὼ εἶμαι ἡ κολώνα τοῦ σπιτιοῦ. Δείχνει σαφῶς τὸν λανθασμένο ρόλο της καὶ τὴν κατασκευασμένη ἀλήθειά της, ποὺ ἐξυπηρετεῖ τὸν δικό της κατασκευασμένο ρόλο, ποὺ τελικὰ ὑπονομεύει τὴν ἴδια, τὰ παιδιά της καὶ τὴν κοινωνία κατὰ προέκταση.

 Τὰ πρόσωπα τῆς οἰκογένειας ποὺ πάσχουν ὅταν ἐνταχθοῦν μέσα στὴν κοινωνία, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο πάσχει καὶ τὸ κοινωνικὸ πλαίσιο. Ἄν θὰ θελαμε νὰ ἀλλάζαμε τὴν κοινωνία, θὰ δίναμε περισσότερη προσοχὴ στὴν οἰκογένεια. Ἄν θὰ θέλαμε νὰ δοῦμε τώρα πόσο εἶναι εὔκολοἤ δύσκολο νὰ ἀλλάξει ἡ κοινωνία μας, τότε θὰ βλέπαμε κατὰ πόσο μπορεῖ εὔκολα ἤ δύσκολα νὰ ἀλλάξει ὁ ἑαυτὸς τοῦ καθενός. Ἐὰν τελικὰ τὸ ἀποφασίζαμε νὰ ἀλλάξουμε,θα διαπιστώναμε μὲ βιωματικὸ τρόπο κατασκευὲς ποὺ ἐξαπάτησαν τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο σὲ προσωπικὸ καὶ κοινωνικὸ ἐπίπεδο.

 Ἕνα ζήτημα, τὸ ὁποῖο ἀπασχολεῖ τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία καὶ μέσα ἀπὸ αὐτὸ φαίνονται κατασκευές, εἶναι ὅτι στὸ νέο πρόγραμμα ὕλης τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας περιλαμβάνει τὴν θεματικὴ ἑβδομάδα. Αὐτὸ τὸ θέμα ἀπὸ μόνο του θὰ μπορούσαμε νὰ ἀφιερώσουμε πολὺ χρόνο καὶ ἰδιαίτερη διάλεξη καὶ δὲν πρόκειτε σήμερα νὰ τὸ καλύψουμε διεξοδικῶς. Τὸ πρόγραμμα ὀνομάζεται σῶμα καὶ ταυτότητα. Περιέχει τρεῖς ἑνότητες. Ἡ πρώτη ἀφορᾶ τὴν διατροφὴ καὶ τὴν ποιότητα τῆς ζωῆς, ἡ δεύτερη τὴν πρόληψη τοῦ ἐθισμοῦ καὶ ἡ τρίτη τὶς λεγόμενες ἔμφυλες ταυτότητες. Μὲ λίγα λόγια μᾶς λένε: Στὴν πρώτη περίπτωση περὶ διατροφῆς,νὰ τρῶτε σωστά. Στὴν δεύτερη περίπτωση, νὰ προσέχετε τὶς οὐσίες νὰ μὴν ἐθιστεῖτε. Στὴν τρίτη περίπτωση, τώρα μπορεῖτε νὰ διαλέξετε τὸ φύλο σας.

 Εἶναι ξεκάθαρο ὅτι μὲ τὸ παραπάνω πρόγραμμα δείχνουν τελικὰ ὅτι οἱ ἐπνευστὲς τοῦ προγράμματος δὲν ἀσχολοῦνται εἰλικρινῶς μὲ παιδαγωγικὸ τρόπο. Δὲν ἀσχολοῦνται μὲ τὰ αἴτια, ἀλλὰ μὲ τὸ σύμπτωμα. Ἡ παχυσαρκία καὶ ἡ ἐξάρτηση ἔχουν βαθύτερα αἴτια συναισθηματικὰ καὶ ψυχολογικά, ποὺ αὐτὰ ἀντιμετωπίζονται μὲ βαθύτερες τομὲς στὴν κοινωνία μας, μὲ παρεμβάσεις τόσο στοὺς πάσχοντες ἀλλὰ κυρίως μέσα στὴν σύγχρονη οἰκογένεια. Ἡ τρίτη περίπτωση εἶναι μία στρέβλωση. Ἀντὶ νὰ ἐνισχυθεῖ ὁ νέος στὴν βιολογική του ταυτότητα, τελικὰ τὸν ἀποδομοῦν καὶ τοῦ φέρνουν σύγχυση. Σημαντικὸ ἔργο θὰ ἦταν νὰ τονιστεῖ ἡ ὑπάρχουσα ταυτότητα μὲ ρόλους καὶ συγκεκριμένα ἔργα.

 Σύμφωνα  μὲ αὐτὸ τὸ θέμα ποὺ θέτει ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία περὶ τῆς θεματικῆς ἑβδομάδας, παρατηροῦνται πολλές καὶ διαφορετικὲς κατασκευασμένες ἀλήθειες. Μία κοινωνικὴ κατασκευασμένη ψεύτικη ἀλήθεια εἶναι ἡ διατροφή. Πολλὰ εἶναι ποὺ δὲν πρέπει νὰ τρώει ὁ νέος ἀλλὰ δυστυχῶς σιτίζεται ἀκριβῶς ὅπως σιτίζεται καὶ ὁ μεγαλύτερός του. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὸν ἐθισμό. Ὁ νέος μαθαίνει τὸ ἀλκοὸλ διότι τὸ βλέπει στὸ κοντινὸ καὶ μακρυνό του περιβάλλον. Ἔμαθε ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους ὅτι ἡ μόνη παρηγοριὰ στὰ ἀδιέξοδα εἶναι τὸ ἀλκοόλ. Τὸ λάθος γίνεται συνήθεια καὶ ἡ συνήθεια μία κατασκευασμένη ἀλήθεια.

 Κατὰ παρόμοιο τρόπο πολλές ψεύτικες κατασκευασμένες ἀλήθειες ἔχουν δομηθεῖ σήμερα στὴν κοινωνία μας ἀκόμα καὶ στὴν περίπτωση τῆς ταυτότητας τοῦ φύλου. Τὸ θέμα εἶναι ἀρκετὰ σοβαρὸ καὶ μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπιστεῖ ὄχι μὲ ἄναρθρες φωνὲς καὶ συνθήματα, ἀλλὰ στὴν κατανόηση τῶν αἰτιῶν. Ὁ τρόπος γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὰ αἴτια εἶναι νὰ δοῦμε τὶς κατασκευὲς εἴτε προσωπικὲς εἴτε κοινωνικὲς ποὺ δομοῦνται ἀπὸ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο καὶ κατόπιν οἱ παρεμβάσεις θὰ ἔχουν μεγαλύτερη ἀποτελεσματικότητα.

 Τελικῶς οἱ κατασκευασμένες ἀλήθειες ποὺ βλέπουμε σὲ θεσμοὺς καὶ ἀξίες, εἶναι ὅτι νωρίτερα ὁ ἄνθρωπος ἔχει κατασκευάσει μὲ ψεύτικες ἀλήθειες ἕναν θεὸ ποὺ δὲν ὑπάρχει. Κατασκεύασε ἕναν θεὸ ποὺ νὰ ἐξυπηρετεῖ τὰ πάθη του, τὶς τεχνητές του ἀνάγκες, δηλαδὴ τὶς κατασκευασμένες ψεύτικες ἀλήθειες. Ἕναν θεὸ ὅπως κάποτε οἱ Ἰουδαῖοι δημιούργησαν ἕνα χρυσὸ μοσχάρι τὴν στιμὴ ποὺ ὁ Μωϋσῆς ἀπουσίαζε στὸ ὄρος Σινᾶ γιὰ νὰ παραλάβει τὶς δέκα ἐντολὲς. Τὸ δημιούργησαν γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσουν τὶς ψευδαισθήσεις τους. Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ συνειδητοποιήσει, ὅτι ἔχει κατασκευάσει μία θεολογία μέσα του ποὺ αὐτὴ τὴν στιγμὴ τοῦ καθορίζει τὴν καθημερινότητά του καὶ τὴν ποιότητα τῆς ζωῆς του. Εἶναι αὐτὴ ἡ θεολογία ποὺ ἀμέσως τοῦ καθορίζει τὸν τρόπο ποὺ θὰ δομίσει τοὺς θεσμοὺς καὶ τὶς ἀξίες τῆς κοινωνίας ποὺ ζεῖ.

 Δυστυχῶς, ὁ Οἰκουμενισμὸς σήμερα ἔχει κατασκευάσει ἕνα σύγχρονο χρυσὸ μοσχάρι μὲ θελογικὲς ἀσάφειες, ὅπως στην λεγόμενη Σύνοδο τοῦ Καλυμπαρίου, ποὺ ἐξαπατᾶ τὸν σύγχρονο ἕλληνα καὶ ἀφήνει ἀνυπεράσπιστο τὸν δυτικὸ ἄνθρωπο ἀνὰ τὴν οἰκουμένη, ἐγκαταλελειμμένο μόνο του μέσα στὴν αἵρεση, στὴν ἀσάφεια καὶ στὴν σύγχυση. Τὸ πιὸ σοβαρὸ ποὺ ἐπιτελεῖ σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο, εἶναι ὅτι ὁ τρόπος ποὺ ἀντιλαμβάνεται τὸν Θεό, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ἀντιλαμβάνεται θεσμοὺς καὶ ἀξίες. Ἡ θεολογία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ποὺ χαράζει ἡ κρατοῦσα ἐκκλησία, ἀλλοιώνει καὶ διαστρεβλώνει ἀρχές, ἤθη, θεσμούς, ἀξίες μὲ τὸν ἴδιο ἀκριβῶς τρόπο ποὺ κατανοεῖ τὸν Θεό. Ὅπως ὑποστηρίζουν ὅτι ὁ Θεὸς γίνεται κατανοητὸς ἀπὸ πολλὰ καὶ διαφορετικὰ θρησκεύματα, ἔτσι ἐπὶ παραδείγματι μπορεῖ νὰ κατανοήσει ὁ ἄνθρωπος τὴν πραγματική του ἀνάγκη ἀπὸ διαφορετικὰ ἤθη καὶ ἔμφυλες ἐπιλογές.

 Ἡ πραγματικὴ ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου εἶναι νὰ συναντήσει τὸν Πλάστη Του ἀπὸ αὐτὴ τὴν ζωὴ μὲ συγκεκριμένο τρόπο,καὶ ὄχι μὲ πολλοὺς καὶ διαφορετικούς, ὅπως μᾶς λέγει ὁ Οἰκουμενισμός. Ἡ εὐθύνη τῆς κρατούσης ἐκκλησίας εἶναι μεγάλη. Ἡ θεολογία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δὲν εἶναι ἁπλῶς μία θεολογικὴ ἰδέα. Πλήττει βαθύτερα τὶς ἀξίες καὶ τὸ ἦθος τοῦ ἀνθρώπου ἤ τὸ ἀντίστροφο. Τελικῶς, ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ἔκφραση τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου στὸ ἦθος καὶ στὶς ἀξίες του μὲ θεολογικὸ τρόπο.

 Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ σήμερα ποὺ ἑορτάζει τὰ ὀνομαστήριά της ἔχει πρόταση. Ἔχει ἀπάντηση μέσα σὲ αὐτὲς τὶς προκλήσεις τῶν καιρῶν. Δὲν βλέπει ὡς ἀδιέξοδα τὰ προβλήματα, ἀλλὰ ὡς εὐκαιρίες νὰ ἀποκαλύψει καὶ πάλι τὴν ἀνόθευτη ἀλήθεια καὶ νὰ τὴν προβάλλει μέσα στὴν κοινωνία ὡς πρόταση ζωῆς, χωρὶς προκαταλήψεις καὶ ἰδεασμούς. Ἐνώπιον τῆς κατασκευασμένης ψεύτικης ἀλήθειας, προτείνει μέσα ἀπὸ τὴν Παράδοσή της τὴν ἀλήθεια μὲ βιωματικὸ τρόπο. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ νέος βλέποντας τὸ σωστὸ παράδειγμα ἑνὸς Ἁγίου,προβληματίζεται θετικὰ καὶ ταυτόχρονα προσανατολίζεται.

 Θέτει ἕνα δίλημμα στὸν ἑαυτό του. Θὰ μιμηθεῖ τὸ παράδειγμα τοῦ Ἁγίου ἤ ὄχι; Τὸ παράδειγμα τοῦ Ἁγίου γιὰ τὸν ἴδιο τὸν Ἅγιο εἶναι ἡ ἀληθινὴ καὶ πραγματικὴ ζωή, ἐνῶ γιὰ τὸν νέο εἶναι μία βιωματικὴ πληροφορία. Δὲν ἔχει κάνει ἀκόμα προσωπικό του βίωμα τὸ βίωμα τοῦ Ἁγίου. Τὸ ἀμέσως ἑπόμενο ποὺ ἔχει νὰ κάνει ὁ νέος εἶναι νὰ βιώσει ὁ ἴδιος αὐτὸ τὸ παράδειγμα στὴν ζωή του, ἐντάσσοντάς το στὶς πραγματικές του ἀνάγκες καὶ ὄχι σὲ ψεύτικες ποὺ ἱκανοποιοῦν ψευδαισθήσεις.

 Μπορεῖ αὐτὸ νὰ φαίνεται ἁπλό. Αὐτὴ ἡ ἁπλότητα τελικὰ χάνεται, γι’ αὐτὸ παρατηρεῖται σύνθεση καὶ πολυπλοκότητα ποὺ γεννᾶ τὴν σύγχυση. Ἀδελφοί μου, ἄς προσπαθήσουμε νὰ βάλλουμε στὴν ζωή μας τὴν ἁπλότητα τοῦ καλοῦ παραδείγματος. Ἄς ἀναζητήσουμε τὸ καλύτερο στὴν ζωή μας. Ἄν ὑπῆρξαν ἤ ὑπάρξουν ἀτυχίες καὶ ματαιώσεις δὲν πειράζει, ἄς σηκωθοῦμε καὶ νὰ προσπαθήσουμε καὶ πάλι. Εἶναι πρόκληση νὰ βιώνεις τὸ αὐθεντικὸ καὶ τὸ γνήσιο. Σήμερα ἄν δὲν τολμήσουμε στὴν πρόκληση τοῦ αὐθεντικοῦ τότε θὰ γευόμαστε κονσέρβες δίχως θρεπτικὰ συστατικὰ καὶ μάλιστα θὰ περιμένουμε ἰκετευτικὰ πότε θὰ μᾶς τὶς δώσουν.

 Μπορεῖ τὸ σύγχρονο μοσχάρι τῆς εἰδωλολατρείας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς κατασκευασμένης πίστης νὰ ἔχει μεγάλη ἐπίδραση,νὰ ἔχει μετασχηματισθεῖ δηλαδὴ σὲ ἀξίες καὶ θεσμοὺς μέσα στὴν καθημερινότητά μας. Αὐτὸ ἄς μὴν μᾶς ἀπογοητεύει. Πάντα ὑπάρχει ἡ ἐλπίδα τοῦ Χριστοῦ.

 Καταλήγοντας θὰ λέγαμε ὅτι ὁ σύγχρονος Μωϋσῆς δὲν εἶναι σὲ κάποιο ὄρος καὶ κάποια στιγμὴ θὰ ἔρθει. Ὁ σύγχρονος Μωϋσῆς εἶναι ἀνώτερος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Εἶναι ὁ Χριστὸς μέσα στὴν καρδιά μας, ποὺ ὅταν ἀποκαλυφθεῖ, τότε ἡ σύγχρονη εἰδωλολατρεία θα σκορπίσει καὶ θὰ χαθεῖ. Ὁ Χριστὸς εἶναι μέσα μας. Ἄς τὸν προβάλλουμε εἰδικὰ σήμερα, διότι σήμερα ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ,σήμερα ἑορτάζει ἡ Ὀρθοδοξία τὰ νικητήριά της. Ἑορτάζουμε ὅλοι ἐμεῖς σήμερα καὶ ὁ κάθε ἕνας ξεχωριστά.

Χρόνια πολλά, εἰρηνικὰ καὶ Ὀρθόδοξα!

Καλὸ ὑπόλοιπο Τεσσαρακοστῆς!

Πηγή